Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

ΠΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ; Γ΄ΜΕΡΟΣ




Στην ίδια δημοσίευση εκτός από τα κείμενα των συγγραφέων και καλλιτεχνών που δημοσίευσα  στο Α΄και Β΄ΜΕΡΟΣ είχαν  δημοσιευθεί και μερικά επίσης αξιόλογα κειμενάκια με το ίδιο θέμα από δέκα μαθητές δημιουργικής γραφής.
Η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου είχε ζητήσει από αυτούς τους νέους συγγραφείς, μαθητές της στη δημιουργική γραφή, μαζί με άλλους ακόμα 7, να γράψουν ιστορίες γύρω από κάποιο μυστικό που αποκαλύφθηκε ή έμεινε για πάντα κρυμμένο.
Έτσι προέκυψε το βιβλίο Το Μυστικό (Καστανιώτης 2018) και  από το ενημερωτικό σημείωμα του εκδότη, έχω πάρει τις φωτογραφίες των συγγραφέων. Στο ίδιο ενημερωτικό σημείωμα μπορεί να διαβάσει κανείς και την σύντομη βιογραφία των νέων αυτών και αξιόλογων συγγραφέων.


 Αλεξάνδρα Κωνσταντιδέλλη, απόφοιτη του τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου.
Ο,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό

Είναι γεγονός πως ο κανονιοβολισμός δεν σκότωσε τον Πιερ. Είχε φροντίσει άλλωστε να φορέσει κράνος πριν μπει στο μεγάλο κανόνι. Ηταν ζωντανός όταν η τοπική εφημερίδα έγραψε: «Ο Πιερ Ντερουά έγινε το πρώτο ανθρώπινο βλήμα στον νομό μας!». Βέβαια δεν μπόρεσε να κρατήσει την εφημερίδα στα χέρια του διότι ήταν και τα δύο σπασμένα. Ούτε και να χαμογελάσει που το όνομά του ήταν στο πρωτοσέλιδο μπόρεσε, καθώς τα μισά του δόντια είχαν σπάσει. Και τον τίτλο δεν τον διάβασε· τα μάτια του ήταν τόσο πρησμένα που είχαν κλείσει. Το σημαντικό ήταν πως η εφημερίδα έγραφε το όνομά του. Και αν συνερχόταν από το κώμα, θα χαιρόταν πολύ γι' αυτό.


 Χριστίνα Ντούση,  δικηγόρος
Οταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις

«Οταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις» μου είπε η Λίλα φτύνοντας ένα κουκούτσι κερασιού. Καθόμασταν στην κουπαστή της σκάλας και τα πόδια μας κουνιούνταν πέρα δώθε. Θέμα συζήτησης οι ερωτικοί μας καημοί. Ημασταν είκοσι πέντε, παντελώς ανίδεες περί τη ζωή, αλλά νομίζαμε ότι ήμασταν ήδη σοφές. «Λες;» τη ρώτησα με ελπίδα. Πράγματι, το σύμπαν συνωμότησε και μία εβδομάδα μετά έπεσα πάνω στον Πέτρο, που έψαχνε κάτι σημειώσεις. Λόγω της περίφημης συμπαντικής συνωμοσίας τις είχα εγώ. Από τη μια κοσμική μηχανορραφία στην άλλη, βρέθηκα παντρεμένη με τρία κουτσούβελα ήδη στα είκοσι οκτώ μου. Στα τριάντα μου το σύμπαν είχε κάνει με κακεντρέχεια μια στροφή ως προς το είδος της συνωμοσίας του και εγώ είχα ένα κέρατο σε μέγεθος χαυλιόδοντα και ένα φρέσκο διαζύγιο. Η δεκαετία του '90 έχει περάσει προ πολλού και ο Κοέλιο δεν είναι πια της μόδας, αλλά εγώ πάντα προσέχω τι εύχομαι.


Γιολάντα Γραμματικάκη, μεταπτυχιακό στην Επιχειρησιακή Έρευνα και στις Διοικητικές Επιστήμες.
Η ζωή είναι μικρή

Από μικρή προβληματιζόμουν με δύο μεγέθη. Το δικό μου και της ζωής. Οταν ήμουν μικρή, η ζωή μού φαινόταν πολύ μεγάλη, δεν περνούσαν οι μέρες μέχρι το Σαββατοκύριακο, δεν περνούσαν οι μήνες μέχρι το καλοκαίρι, δεν περνούσαν τα χρόνια μέχρι να τελειώσει το σχολείο. Η ζωή ήταν αιώνια. Δυστυχώς.
Μεγάλωνα όμως, και ο χρόνος λιγόστευε. Επρεπε να τελειώσω το πανεπιστήμιο στην ώρα του για ν' αρχίσω να δουλεύω, να προλάβω να κάνω καριέρα πριν παντρευτώ, αλλά και να μην πολυαργήσω να παντρευτώ για να κάνω παιδιά νέα, ώστε να έχω αντοχές να τα μεγαλώσω. Για να προλάβω να τα καμαρώσω να σπουδάζουν και να παντρεύονται και να βοηθήσω στο μεγάλωμα των εγγονιών μου, να μην είμαι χούφταλο. Οσο μεγάλωνα, η ζωή γινόταν όλο και μικρότερη. Δυστυχώς. Και καθώς προχωρούσε η ζωή, τα παιδιά μου μεγάλωναν και σπούδαζαν και έφευγαν από το σπίτι. Εκαναν οικογένειες και παιδιά και τα παιδιά τους μεγάλωναν κι αυτά. Εγώ γέρασα, έχασα τον άντρα μου και οι φίλες μου γέρασαν κι αυτές και δεν βγαίναμε πλέον.
Η ζωή άρχισε πάλι να μου φαίνεται μεγάλη, ατελείωτη. Και για πρώτη φορά το μέγεθός της συμβάδιζε με το δικό μου. Δυστυχώς.


Μυρτώ Σεϊζάνη νηπιαγωγός
Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει

Επεσε από την κούνια που είχε βάλει ο παππούς στην αυλή για τα γεννέθλιά της, όταν έκλεισε τα τέσσερα. Της άρεσε να παίρνει φόρα και να ορμάει μπροστά, σαν να πετούσε πάνω από τις στέγες του χωριού. Το χτύπημα δεν φάνηκε σοβαρό, αλλά της άφησε ένα σημάδι σαν αυλάκι στο μάγουλο. «Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει» τής είπε η γιαγιά. Δεν έγιανε όμως ούτε στα δώδεκα που άρχισε να την ενδιαφέρει, ούτε στα είκοσι που ο χειρουργός στην Αθήνα τής είπε ότι άργησε και τώρα πια δεν διορθώνεται. Δεν παντρεύτηκε κι έτσι δεν έμαθε αν η ουλή θα έφευγε ποτέ.


 Δήμητρα Λουκά, φιλόλογος.
Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα

«Από παιδί ήμουν φιλοπερίεργος, μητέρα. Μόνο που εσύ δεν έμπαινες στον κόπο να μου απαντάς. Καμιά φορά από κούραση, άλλοτε από αμηχανία. Οπως τότε που σε ρώτησα γεμάτος απορία: "Τι έχει μέσα αυτό το σακουλάκι που κρέμεται κάτω από το πουλί μου, μαμά;". Εσύ κοκκίνισες, μου πέταξες ένα "η περιέργεια σκότωσε τη γάτα" κι εγώ φοβήθηκα ότι αν συνεχίσω τις ερωτήσεις μπορεί να σκοτωθεί ο γάτος μας ο Τόμπι. Ετσι εσύ ξεμπέρδεψες μια για πάντα από τις ερωτήσεις μου κι εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να διοχετεύσω όλη μου την περιέργεια στη φαντασία.
Σε ευχαριστώ μητέρα».
(Απόσπασμα από άγνωστη επιστολή του Αλμπερτ Αϊνστάιν στη μητέρα του).


Εύη Μυλωνάκη, δικηγόρος.
Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς

Σε διαφήμιση του σαπουνιού Pears από τον 19ο αιώνα, ένα μαύρο παιδάκι πλένεται με Pears και γίνεται λευκό. Αυτό μπορεί ν' ακούγεται ξεπερασμένο αλλά το 2017 η Dove παρήγαγε μια παρόμοια διαφήμιση: μια μαύρη γυναίκα πλένεται με Dove και γίνεται νέα και λευκή. Η εταιρεία ζήτησε συγγνώμη, αλλά το μήνυμα παραμένει το ίδιο.
Με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να κατακλύζουν τη χώρα μας και τους ανεγκέφαλους να μιλούν ακόμη για ανωτερότητα της λευκής φυλής σε Ευρώπη και Αμερική, δεν είναι ν' απορεί κανείς με τη διαφήμιση της Dove. Στόχος του 2019: να γράψω με σπρέι έξω απ' τα γραφεία της Χρυσής Αυγής: God is Black!


 Γιάννης Γορανίτης, δημοσιογράφος και μεταφραστής.
Οποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη

Παίζουμε κούκο μονό. Ασος, οκτώ στο χέρι. Οκτώ, εφτά, άσος κάτω. Η καρδιά μου επιταχύνει, το πρόσωπο ανέκφραστο. Poker face που λένε. Κι άλλος άσος. Φουλ. Γίναμε. Τόσους μήνες χάνω, τώρα θα ρεφάρω. Πάσο ο Θοδωρής κι ο Γιώργος, «μέσα» ο ψηλός. Τελευταίο φύλλο, εφτά. Τσεκούρι που λένε. «Ρέστα» ο ψηλός. Μπλοφάρει. Σπρώχνω όλες τις μάρκες μου απολαμβάνοντας τη ζεστή αίσθηση της τσόχας. Ο ψηλός ατάραχος πετάει άλλα δύο τσεκούρια στο τραπέζι. Καρέ. Δεν μπλόφαρε. Ο Θοδωρής πασχίζει να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα: «Οποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει...». Αρκεί ένα βλέμμα για να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Φτάνω στο σπίτι ξημερώματα. Η Τζένη έχει το κλειδί από μέσα. Χτυπάω κουδούνι. «Πάλι έχασες;». «Οχι», ψελλίζω. Κοιτάει απ' το ματάκι. Poker face. «Βάλε ένα πενηντάρικο κάτω απ' την πόρτα». Κάνω ότι ψάχνω στο πορτοφόλι. «Εικοσάρικο, έστω;».
Κοιμήθηκα στο αυτοκίνητο.Το απόγευμα βρήκα κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα την αίτηση διαζυγίου. Από τότε είμαι μόνος. Κούκος, που λένε. Και συνεχίζω να χάνω στα χαρτιά.


 Ηλιάνα Κωτσίλα, πολιτικός μηχανικός.
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω

Αίσια έκβαση είχε η περιπέτεια του επτάχρονου Μιχάλη από την Καστοριά που καταλήφθηκε από την ιδέα πως μπορεί να γίνει σκύλος και μάλιστα ιπτάμενος.
Ολα ξεκίνησαν όταν οικείο πρόσωπο ανέφερε τη φράση «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω», παροτρύνοντάς τον να βελτιώσει τις σχολικές του επιδόσεις. Το αγόρι - που αρχικά εμφάνισε ήπια συμπτώματα όπως γαβγίσματα και αναίτιο χοροπηδητό - έφτασε στο σημείο να δαγκώσει την τετράχρονη αδερφή του. Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν επιχείρησε να πηδήξει από το παράθυρο με πρόθεση να απογειωθεί.
Κατόπιν παρέμβασης των ειδικών και με τη συμπαράσταση του οικογενειακού περιβάλλοντος, το παιδί έχει πια αφήσει πίσω του τις «σκυλίσιες μέρες». Σύμφωνα με πηγές, κλειδί για τη θεραπεία αποτέλεσε η ίδια γνωστή φράση. Για την ακρίβεια η συνεχής επανάληψή της, ώστε να ευθυγραμμιστούν τα «θέλω» του αγοριού με ευεργετικές δραστηριότητες, όπως η άοκνη μελέτη και ο πρωταθλητισμός.
Ο Μιχάλης απολαμβάνει πλέον τις χαρές της παιδικής ηλικίας, κατακτώντας μάλιστα πρόσφατα την τέταρτη θέση σε Πανελλήνιο Μαθηματικό Διαγωνισμό.



Ολγα Κοζάκου – Τσιάρα, φιλόλογος.
Το ράσο δεν κάνει τον παπά

Δεν ήταν ράσο, αλλά μια μαύρη ιμιτασιόν γούνα, σαν αληθινή που έκανε δέκα ευρώ. Την αγόρασε από τον πάγκο της λαϊκής, στα μεταχειρισμένα.
Χώθηκε στη γούνα, χτένισε τα μαλλιά της, έβαλε κραγιόν και πήγε στο Hondοs ν' αγοράσει μια φθηνή κολόνια. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και δεν ήταν πια η μεσόκοπη ψιλικατζού, όπως έλεγε ο άντρας της. Η πωλήτρια της χαμογέλασε πλατιά και την οδήγησε στο τμήμα της Νina Ricci. «Αυτή θα ταίριαζε στο στυλ σας, κυρία μου», της είπε.
Ολοι γύρισαν και την κοίταξαν: είχε αρχίσει ξαφνικά κι αλλόκοτα να ψηλώνει, να ομορφαίνει και να μεταμορφώνεται σε σταρ του Χόλιγουντ.


Ευδοκία Κατσουρού, ψυχολόγος.

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια

Μετά το κατηχητικό της Κυριακής, περίσσευε πάντα χρόνος για την «ώρα της αλήθειας», την ανάκριση, δηλαδή, στην οποία μας υπέβαλε ο ιερέας για να μας εξαγνίσει από τα ψεύδη της εβδομάδας. Εμείς τα αγόρια είχαμε φτάσει στο σημείο να εφευρίσκουμε ψέματα για να τον εντυπωσιάζουμε. Εκείνος έλεγε πάντα «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» και μας άφηνε ελεύθερους.
Το μόνο ουσιαστικό ψέμα που δεν είχε αποκαλύψει κανένα αγόρι στον ιερέα ήταν ότι είχαμε βρει τρόπο να κρυφακούμε τις εξομολογήσεις των μεγάλων. Οταν ο Στάθης Πιτσίκουλας, διοικητής του αστυνομικού τμήματος της γειτονιάς μας, μπήκε στο εξομολογητήριο εκείνο το πρωί, ήμασταν στον κρυφό φωταγωγό. Στα πρώτα δέκα λεπτά της ακρόασης είχαμε χλωμιάσει. Ευχόμασταν κρυφά να ισχύει αυτό για τα κοντά ποδάρια της αλήθειας και να αποκαλυφθεί το πόσο κάθαρμα ήταν ο Πιτσίκουλας. Μάταια. Οταν όμως επέστρεψα, μετά τις σπουδές μου, τον βρήκα πιο κοντό: κομμένα και τα δύο του πόδια, από το γόνατο και κάτω.
Σηψαιμία λόγω διαβήτη ήταν η επίσημη διάγνωση.

1 σχόλιο: