ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΕΣ.

Μόλις ξύπνησα το απόγευμα από τον καθιερωμένο μεσημεριάτικο ύπνο μου, βρήκα την σύζυγο εγκατεστημένη στην τηλεόραση να βλέπει κατευχαριστημένη και κατασυγκινημένη την ταινία του 1987 ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ  με την  Σερ, τον Νίκολας Κέιτζ, και την Ολυμπία Δουκάκις. Με ρώτησε αν την θυμάμαι και βέβαια την θυμόμουν γιατί είχε πάρει και Όσκαρ.

Βέβαια από όλη την ταινία, 32 χρόνια μετά, το μόνο που είχε συγκρατήσει η μνήμη μου ήταν η σκηνή στην οποία, κάποια  από τις πρωταγωνίστριες, αφού έβγαλε την ψύχα από μια φέτα ψωμί την πέταξε σε ένα τηγάνι και μέσα σε αυτήν έριξε ένα αυγό! Με είχε ενθουσιάσει τότε η ιδέα και άμα τη επιστροφή στο σπίτι από τον κινηματογράφο την εφήρμοσα και εγώ!
Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να σκεφτεί κανείς τι επιλέγει η μνήμη μας να συγκρατήσει για πάντα, από τις χιλιάδες ταινίες που έχουμε δει σε όλη  την ζωή μας.

Θα ήμουν 14 ετών όταν έχοντας διαβάσει μέσα σε ένα βράδυ το βιβλίο του Μπράμ Στόουκερ Δράκουλας βρέθηκα σε μια μεσημεριανή προβολή 4-6  της πρώτης ταινίας Δράκουλα με τον Κρίστοφερ Λη, στον κινηματογράφο ΚΟΣΜΟΣ ,που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων στην Θερμοπυλών και Ερμού.
Ξέροντας το στόρυ της ταινίας ,ακόμα θυμάμαι την κατάπληξη και τα ρίγη τρόμου που ένιωσα όταν για πρώτη φορά ο μέχρι τότε γοητευτικός Κρίστοφερ Λη άνοιξε το στόμα του και φάνηκαν οι μεγάλοι κυνόδοντες του βρικόλακα!

Θαυμαστής του Τσέρυ Λούις μόλις ερχόταν μια νέα ταινία του έτρεχα και την έβλεπα στο ΣΤΑΡ της Αγίου Κωνσταντίνου που τότε έφερνε όλες τις ταινίες την Παραμάουντ. Ακόμα λοιπόν θυμάμαι την έκπληξη που είχα νιώσει όταν βλέποντας την ταινία του The Bellboy  (Παιδί για όλες τις δουλειές -1960) μόνο όταν έφτασε στην τελευταία της σκηνή και είπε δύο λέξεις συνειδητοποίησα  ότι σε όλη την ταινία δεν είχε ανοίξει το στόμα του και δεν είχε πει άλλη κουβέντα!

Πριν μερικά χρόνια χαζεύαμε με τον κουμπάρο μου στην τηλεόραση την ταινία Οι Θησαυροί του Σολομώντα (1950) με την Ντέμπορα Κερ, και τον Στιούαρτ Γκρέιντζερ. Την ταινία, που ήταν σημαντική στην εποχή της, γιατί είχε πάρει  και δύο Όσκαρ, πρέπει να την είχαμε δει όταν είμαστε παιδιά, αλλά κανένας μας δεν την θυμόταν μέχρι που σε κάποια σκηνή η Κερ πάει να πατήσει σε ένα κορμό δέντρου για να περάσει ένα ποτάμι όταν ο κουμπάρος μου αναφώνησε: δεν είναι ξύλο είναι κροκόδειλος! Η σκηνή φαίνεται πως του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και είχε εγγραφεί ανεξίτηλα στο παιδικό του μυαλό! 

Το 1957 όταν παίχτηκε η ταινία Ένας βασιλιάς στην Νέα Υόρκη  του Τσάρλι Τσάπλιν δεν υπήρχε ακόμα τηλεόραση στη Ελλάδα. Μόνο στις ξένες ταινίες βλέπαμε να έχουν στα σπίτια τηλεοράσεις. Από όλη λοιπόν αυτή την ταινία το μόνο που μου είχε κάνει, όπως φαίνεται φοβερή εντύπωση και γράφτηκε στην μνήμη μου, ήταν μια σκηνή στην οποία ήταν ξαπλωμένος στην μπανιέρα του, και έβλεπε μια τηλεόραση που υπήρχε στον τοίχο πάνω από αυτήν. Για να μην θολώνει όμως από τους υδρατμούς του μπάνιου η τηλεόραση είχε ένα καθαριστήρα όπως έχουν τα αυτοκίνητα!

Μια άλλη σκηνή που φαίνεται πως στα παιδικά μου μάτια είχε κάνει φοβερή εντύπωση για να την θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι από την κωμωδία Son of Paleface του 1952 με τον  Bob Hope και την  Jane Russell. Είναι η παρακάτω σκηνή.

Σε πιο πρόσφατες εποχές, είχα δει στα τέλη του 1970 μεσούσης της δικτατορίας μετά την αρχική της απαγόρευση, την ταινία Woodstock.

Στην ταινία, αυτό που μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση, δεν ήταν  η μουσική της γιατί είχα ήδη αγοράσει τον δίσκο και ήξερα τα τραγούδια, αλλά η σκηνή που παρουσιάζει τον τραγουδιστή Arlo Guthrie γιο του μεγάλου Woody Guthrie, να ανεβαίνει στην σκηνή και αμέσως μετά να κατεβαίνει χωρίς να έχει πει ή τραγουδήσει κάτι!

Η απορία μου λύθηκε αρκετά χρόνια μετά, όταν διάβασα πως η λογοκρισία της χούντας είχε κόψει την εμφάνιση του και το τραγούδι του Comin' into Los Angeles, γιατί αναφερόταν σε λαθρεμπόριο ναρκωτικών από το Λονδίνο με αεροπλάνο!

Από τις εκατοντάδες ερωτικές σκηνές που έχουμε δει σε κινηματογραφικές ταινίες δύο είναι αυτές που  έχει καταγράψει ανεξίτηλα η μνήμη μου.

Η πρώτη είναι από την ταινία του Μπέργκμαν Η σιωπή (1963) Την είχα δει, έχοντας διαβάσει προηγουμένως τον μεγάλο σάλο που είχε γίνει τότε στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, για τις σεξουαλικές της σκηνές. Οι ερωτικές αυτές σκηνές ήσαν τελείως καταθλιπτικές και μόνο διέγερση δεν μπορούσαν να προκαλέσουν σε ένα φυσιολογικό άνθρωπο.

Αντίθετα η πιο ερωτική σκηνή που θυμάμαι σε ταινία είναι από τον Γυρισμό (1978) του Χαλ Ασμπι, που χάρισε στην Τζέιν Φόντα και τον Γιον Βόιτ το Όσκαρ Α΄ γυναικείου και ανδρικού ρόλου αντίστοιχα.
Σε αυτήν την αριστουργηματική ταινία η Φόντα με τον Βόιτ κάνουν έρωτα χωρίς σεξουαλική επαφή γιατί αυτός είναι παραπληγικός!