ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΠΟ ΚΑΙ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ

Μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και φόβους για πιθανή εξάπλωση της, έχουν προκαλέσει τα πρόσφατα περιστατικά με την ευλογιά των πιθήκων. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έξαρση της ασθένειας εκτός της υποσαχάριας Αφρικής από τότε που καταγράφηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους, πριν δηλαδή από 50 χρόνια. Ευτυχώς η νόσος έχει χαμηλή θνησιμότητα και συνήθως περνάει από μόνη της χωρίς να χρειάζεται κάποια φαρμακευτική αγωγή. Επίσης  όσοι έχουν στο παρελθόν εμβολιαστεί για ευλογιά είναι προστατευμένοι για την ευλογιά των πιθήκων κατά 85%. Το πρόβλημα είναι ότι οι εμβολιασμοί για την ευλογιά έχουν σταματήσει από το 1980 γιατί πλέον η νόσος είχε εξαλειφθεί σε όλο τον κόσμο.
Το τελευταίο τελευταίο κρούσμα, παγκοσμίως, ήταν ένας μάγειρας νοσοκομείου που λεγόταν Ali Maow Maalin, στην Merca της Σομαλίας τον Οκτώβριο του 1977.
Το τελευταίο κρούσμα και ταυτόχρονα το τελευταίο θύμα της νόσου, όμως, ήταν γραφτό να καταγραφεί στο Δυτικό κόσμο.

 Στις 11 Αυγούστου 1978 η Janet Parker, μία σαραντάχρονη υπάλληλος της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ στο τμήμα ιατρικής φωτογράφησης, άρχισε να μην αισθάνεται καλά και εμφάνισε  κόκκινες κηλίδες στην πλάτη, στα άκρα και στο πρόσωπό της.

 Ο γιατρός που την είδε διέγνωσε ανεμοβλογιά, αλλά η μητέρα της θυμότανε πως την είχε περάσει σαν παιδί και οι κηλίδες ήταν διαφορετικές.  
Επειδή η κατάσταση της δεν βελτιωνόταν, στις 20  Αυγούστου η  Janet εισήχθη  και απομονώθηκε σε ειδικό Νοσοκομείο στο οποίο η πρώτη γιατρός που την εξέτασε διαπίστωσε πως ήταν τόσο άσχημα που δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια και είχε ένα πολύ έντονο εξάνθημα. (στην φωτογραφία το Catherine-de-Barnes Isolation Hospital που απομόνωσαν την Janet.)

Όταν ο καθηγητής Symmons εξέτασε την ασθενή τέθηκε τελικά η διάγνωση ότι πρόκειται για ευλογιά.
Την εποχή εκείνη ήταν γνωστό, από τον προηγούμενο χρόνο,  πως το τελευταίο κρούσμα ευλογιάς είχε παρουσιαστεί στην Σομαλία, οπότε η νόσηση της Janet έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην Αγγλία, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Καθώς μέχρι να εμφανιστούν τα συμπτώματα της νόσου προηγείται συνήθως ένα 12ημερο επώασης της νόσου, δημιουργήθηκε μια έντονη ανησυχία μήπως εμφανιστούν και άλλα κρούσματα και η νόσος είναι επιδημική.  
 

Εξετάστηκαν και εμβολιάστηκαν μέσα σε 15 μέρες, εκτός των στενών συγγενών της πάνω από 500 άτομα που είχαν έρθει σε κάποια επαφή μαζί της.
Το βασικό όμως ερώτημα που παρέμενε ήταν το πως μολύνθηκε η Janet.
Η εξήγηση ήταν απλή.
Η  Janet εργαζόταν στην Ιατρική σχολή του Birmingham  στην οποία σε εργαστήριο της, υπό την διεύθυνση του καθηγητή  Henry Bedson η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας είχε αναθέσει την μελέτη της ευλογιάς.

  Το παράθυρο στο εργαστήριό του ήταν ακριβώς έναν όροφο πάνω από το παράθυρο της Parker.
Ο καθηγητής Bedson πήγε στον καθηγητή Geddes τη νύχτα που η κυρία Parker διαγνώστηκε με την ασθένεια και βοήθησε στην εξέταση των δειγμάτων της στο μικροσκόπιο .

Ο καθηγητής Geddes είπε στον Bedson «μπορείς να δεις τίποτα Χένρι;» και αυτός δεν απάντησε ποτέ», ανέφερε ο  Geddes «Έτσι κίνησα απαλά το κεφάλι του στην άκρη για να μπορέσω να κοιτάξω  στο μικροσκόπιο και είδα πως υπήρχαν σωματίδια σε σχήμα τούβλου που είναι χαρακτηριστικά του ιού της ευλογιάς.» (η παραπάνω φωτογραφία του ιού από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο)

«Ήταν τρομοκρατημένος, γιατί δεν υπήρχε αμφιβολία ότι κατά κάποιο τρόπο ο ιός της ευλογιάς είχε δραπετεύσει από το εργαστήριό του και είχε μολύνει την κυρία Parker».
Καθώς οι μέρες περνούσαν και η Parker παρέμενε στην απομόνωση, η κατάστασή της επιδεινώθηκε. Έμεινε σχεδόν τυφλή και στα δύο μάτια από τις πληγές και οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε υποστεί νεφρική ανεπάρκεια.
Στην συνέχεια, η  Parker εμφάνισε πνευμονία και σταμάτησε να επικοινωνεί.
 Το διάστημα αυτό στις 5 Σεπτεμβρίου ο πατέρας της Φρειδερίκος, 77 ετών, πέθανε από καρδιακή ανακοπή, ενώ βρισκόταν σε καραντίνα, που προφανώς προκλήθηκε από το άγχος της ασθένειας της κόρης του.
Ωστόσο, δεν έγινε ποτέ νεκροτομή, λόγω του κινδύνου που ενέχει η μόλυνση από την ευλογιά.
Με την επιδημία να έχει το πρώτο της θύμα, μια μέρα αργότερα στις 6 Σεπτεμβρίου 1978, ο καθηγητής Bedson πήγε στο υπόστεγο του στο σπίτι του στο προάστιο Harborne του Μπέρμιγχαμ και αυτοκτόνησε ενώ βρισκόταν σε καραντίνα στο σπίτι του. Έκοψε το λαιμό του εκεί και πέθανε στο νοσοκομείο Ατυχημάτων του Μπέρμιγχαμ λίγες μέρες αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου, την ίδια μέρα που πέθαινε, κατά τραγική σύμπτωση και η Janet Parker.
Άφησε ένα σημείωμα, το οποίο έγραφε: «Λυπάμαι που δεν δικαίωσα την εμπιστοσύνη που έδειξαν τόσοι πολλοί φίλοι και συνάδελφοί μου σε εμένα και στο έργο μου.»

Έτσι μετά και παρά την εξάλειψη της ευλογιάς, υπήρξαν 3 ακόμα θύματα από και εξ αιτίας αυτής της νόσου.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.