Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

 

Πριν από ένα περίπου μήνα ο Πέτρος Τατσόπουλος είχε γράψει σχετικά για την επάνοδο στο προσκήνιο του Πολάκη, το παρακάτω άρθρο από το οποίο παραθέτω όσα γράφει για την ανάσταση των θεών και των πολιτικών,

Δεν πιστεύω στην ανάσταση υποτιθέμενων θεοτήτων. Ούτε του Χριστού, ούτε του Μίθρα, ούτε του Όσιρι, ούτε του Κρίσνα, ούτε του Διόνυσου, ούτε της Περσεφόνης, ούτε του Ταμούζ, ούτε του Όντιν… -για να σταχυολογήσω μερικές από τις πιο γνωστές αναστημένες θεότητες ανά την υφήλιο, κυρίως γένους αρσενικού, αλλά ενίοτε και θηλυκού.
Εάν πάλι εμείς έχουμε μείνει μέχρι σήμερα με την εντύπωση ότι αναστήθηκε μονάχα ο Ναζωραίος, δεν προδίδουμε παρά το έλλειμμα πληροφόρησης που μας άφησε ως κατάλοιπο το απολογητικό μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία, καθώς και την επιτακτική ανάγκη να αντικατασταθεί πάραυτα από το μάθημα της Συγκριτικής Θρησκειολογίας (πέραν των σκανδαλωδών ομοιοτήτων που θα διαπιστώσουμε ανάμεσα στις θρησκείες, θα καταπολεμήσουμε δραστικά και τη νοσηρή έλξη που μας ασκεί η μισαλλοδοξία). Πάντοτε με ενοχλούσε η ιδέα ότι μια θεότητα είναι τόσο εκκεντρική ώστε να πεθάνει, ενώ ξέρει εκ των προτέρων ότι θα αναστηθεί.
Το μόνο δικαιολογητικό που θα δεχόμουν για αυτή την ακατονόμαστη συμπεριφορά είναι η αφόρητη βαρεμάρα που αναπόφευκτα θα συνοδεύει την αθανασία εις τον αιώνα τον άπαντα• λίγες ώρες ή λίγες μέρες νεκρός, όπως και να το πάρεις, είναι ένα ανακουφιστικό διάλειμμα.
Εξυπακούεται ότι ακόμη λιγότερο πιστεύω στην ανάσταση θνητών. Ουδέποτε κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να επιδείξει ο Χριστός με την ανάσταση του Λαζάρου, εκτός από την προσβλητική του αδιαφορία να αναστήσει και όποιον άλλον νεκρό βρέθηκε στο διάβα του. Εν ολίγοις θεωρώ ότι το εισιτήριο είναι δίχως επιστροφή και όσοι –βαριά εγχειρισμένοι συνήθως- σας λένε ότι πέρασαν απέναντι και ξαναγύρισαν, λησμονούν να συνυπολογίσουν ότι, με τόσα οπιούχα που κατανάλωσαν για την καταστολή του πόνου, άλλοι βλέπουν τα διπλά και τα τριπλά οράματα.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με την ανάσταση μιας πολιτικής σταδιοδρομίας. Εκεί που πας κάθε Κυριακή και ανανεώνεις το λαδάκι στο καντήλι της καριέρας του, να σου και πετιέται από τον τάφο ο πολιτικός, φρεσκοξυρισμένος και φρεσκοπλυμένος, λες και δεν ξάπλωσε ποτέ κάτω από το γρασίδι. Τα διεθνή παραδείγματα πάμπολλα και δεν θα σας κουράσω απαριθμώντας τα όλα.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν από τις πιο τυπικές περιπτώσεις –αναστήθηκε δύο ή τρεις φορές, αν δεν κάνω λάθος. Ο Ντε Γκολ παρομοίως. Ο Λούλα λίαν προσφάτως (έκανε κι ενάμιση χρόνο φυλακή ως προσομοίωση θανάτου). Στα καθ’ ημάς, πιο ηχηρή πολιτική ανάσταση σημείωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ διόλου αμελητέο ήταν και το comebackτου Αντώνη Σαμαρά.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.