Παρά
το ότι το χέσιμο αποτελεί μια καθημερινή
αναγκαιότητα για όλους μας, όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν γι΄αυτό, ενώ αντίθετα
δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναπτύξουν για ώρα το τι έφαγαν, το πόσο έφαγαν αν
ήταν νόστιμο αυτό που έφαγαν κτλ
Στο παρελθόν έχω γράψει μερικά ποστ σχετικά με το χέσιμο από το σατιρικό ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!, την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ινδία και την σχετική ταινία για την οποία γράφω στο ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΕΖΕΙΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ! μέχρι το ΜΗΠΩΣ ΧΕΖΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ; στο οποίο περιγράφεται ο σωστός τρόπος για να χέζουμε.
Στο παρελθόν έχω γράψει μερικά ποστ σχετικά με το χέσιμο από το σατιρικό ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!, την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ινδία και την σχετική ταινία για την οποία γράφω στο ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΕΖΕΙΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ! μέχρι το ΜΗΠΩΣ ΧΕΖΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ; στο οποίο περιγράφεται ο σωστός τρόπος για να χέζουμε.
Είμαι η Μίνα, είμαι 32 χρονών, αγχώδης,
απρόσεκτη και άνθρωπος με πεισματάρικο έντερο από τη μέρα που γεννήθηκα. Είμαι
δυσκοίλια από παιδί και αυτό επηρεάζει συχνά την καθημερινότητά μου. Στην
καλύτερη των περιπτώσεων πάω στην τουαλέτα μία φορά την εβδομάδα.
Δευτέρα
Εφτά το πρωί, μια νέα εβδομάδα ξεκινάει. Κάθομαι στην τουαλέτα και χαζεύω TikToks, ενώ προσπαθώ να κάνω την ανάγκη μου. Τίποτα. Tip: Βάζεις δύο δαμάσκηνα να μουλιάσουν σε ζεστό νερό από το προηγούμενο βράδυ. Τα τρως με λίγη βρόμη και γιαούρτι. Αυτή η πρωινή συνήθεια δίνει ένα μικρό μπουστ στο σύστημά μου και κάποιες φορές πιάνει. Σήμερα δεν έπιασε. Βέβαια, ας μην τα θέλω και όλα δικά μου. Πήγα μια μέτρια τουαλέτα πριν από δύο μέρες.
Εννιά το βράδυ. Τίποτα. Σκέφτομαι να βάλω υπόθετο. Είναι κάτι που αποφεύγω να κάνω, το σιχαίνομαι. Διώχνω τη σκέψη. Κάποια φορά που περνούσα μια φάση πολύ άγρια και πονούσε το στομάχι μου, έβαλα ένα και με έπιασε κάτι σαν κλειστοφοβία, ένιωθα ότι τοποθέτησα μέσα μου μια τάπα. Σκεφτόμουν πως ό,τι έχω φάει σε αυτήν τη ζωή θα μείνει για πάντα εκεί ή ότι τρώγοντας μια μπουκιά θα έσκαγα σε κάποια ταβέρνα ή στο μεσημεριανό τραπέζι με τους γονείς μου.
Μέσα στην υπερβολή μου είχα δίκιο, τα υπόθετα δεν δούλεψαν σε εκείνη τη φάση. Είχα υποστεί τόσο μεγάλη ζημιά που έπρεπε να κάνω ειδική θεραπεία, να ακολουθήσω συγκεκριμένη διατροφή ώστε να μην πονάω και να βάλω το έντερό μου σε μια υποτυπώδη τάξη. Δεν έχω ξαναβάλει υπόθετο.
Τρίτη
Ξύπνησα και πάλι τίποτα. Όλοι λένε να δοκιμάσω καφέ με τσιγάρο. Σιχαίνομαι το κάπνισμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι για να αποβάλω μια τοξίνη πρέπει να εισπνεύσω πίσσα και νικοτίνη.
Πολύ πιο μικρή, στο σχολείο, αν ήταν μέρα που δεν άντεχα, ή αν είχαμε κάποιο διαγώνισμα, έπινα φρέσκο γάλα με χυμό πορτοκάλι, πραγματικός δυναμίτης, έλεγα στους καθηγητές ότι πονάει η κοιλιά μου, και όντως πονούσε, έτσι έφευγα απ’ το σχολείο. Η μάνα μου με κρατούσε στο σπίτι και την επόμενη μέρα, γιατί στο σχολείο σιχαινόταν τις τουαλέτες, δεν είχες πού να ακουμπήσεις.
Τέλος πάντων, πήγα γραφείο, περπάτησα και κανένα μισάωρο, ήπια και μπόλικο νερό και έχω μια όρεξη να αφήσω το δικό μου μικρό, compact αποτύπωμα. Ήταν μικροσκοπικό, αλλά γιούπι, νιώθω καλά που το έκανα. Παλιά αγχωνόμουν επειδή σιχαίνομαι τις ξένες, κοινόχρηστες τουαλέτες. Έχω εκπαιδευτεί όμως από τη μάνα μου πολύ σκληρά, δεν ακουμπάω τίποτα και, πλέον, όπου και να μου έρθει, μπορώ να το διαχειριστώ και να χαρώ για την επίσκεψη στην τουαλέτα.
Τετάρτη
Μία το μεσημέρι. Νιώθω πρησμένη απ’ το πρωινό, μάλλον είναι οι μέρες περιόδου. Τρώω κάτι στα γρήγορα, πάντα έχω νερό μαζί μου. Έχω άγχος γιατί αισθάνομαι ότι υπάρχουν αρχαία ευρήματα μέσα στον οργανισμό μου από αυτά που έχω φάει και δεν έφυγαν ποτέ. Τουλάχιστον, όταν αποφασίσουν να φύγουν, ας το κάνουν χωρίς να με γδάρουν! Είμαι στο γραφείο και τα αέρια με έχουν διαλύσει. Έχω ανοίξει παράθυρο γιατί, αν και απομακρύνομαι πολύ συχνά, κάποιοι ξηροί, υπόκωφοι κρότοι υπονοούν ότι έρχεται η καταιγίδα.
Η ώρα είναι ακόμα τρεις. Σε τρεις ώρες σχολάω. Λες να με πιάσει στον δρόμο;
Πέμπτη
Το πρήξιμο συνεχίζεται. Αδιαθέτησα μέσα στη νύχτα και αποφασίζω μέσα στον ύπνο μου ότι δεν θα πάρω φαγητό με πολλές φυτικές ίνες για να μην έχουμε τίποτα extreme στο γραφείο. Πονάει το κεφάλι μου, παίρνω ένα παυσίπονο και ετοιμάζομαι βιαστικά. Ξεχνάω να πάρω μαζί μου το τάπερ με το φαγητό που είχα ετοιμάσει. Παίρνω από τον φούρνο μια μπάρα δημητριακών και έναν καφέ.
Στο γραφείο είμαι σαν φούσκα απ’ το πρήξιμο.
Τι έχει κοντοσταθεί πάλι στο έντερό μου; Τρώω σαν μανιακή σήμερα. Είναι λες και ο εγκέφαλος μου μού δίνει σήμα λέγοντάς μου «γέμισε με μπας και ξεχειλίσω και ενεργοποιηθεί το ηφαίστειο».
Βράζω φύλλα Αλεξάνδρειας. Συνήθως όταν το κάνω αυτό δεν φεύγω από το σπίτι, γιατί η κατάσταση γίνεται εξτρίμ. Ή πίνω αυτό το αφέψημα το Σαββατοκύριακο και βουτάω στο Netflix. Όταν μου έρχεται να πάω τουαλέτα πατάω pause γιατί ξέρω ότι θα αργήσω. Σήμερα δεν κατάφερα να αντισταθώ.
Έχω κανονίσει να πάω για early drinks στο Παγκράτι μετά τη δουλειά, κι όταν φτάνω στις ανηφόρες του Παγκρατίου, ο σφιγκτήρας μου με το ζόρι κρατιέται να μη με προδώσει. Σουβλιές με διαπερνάνε και εγώ ζαλωμένη με το backpack προσπαθώ να μη βάλω δύναμη για να μη γίνει κανένα ατύχημα. Σταματάω ανά δέκα βήματα, γιατί αυτό που ζω είναι κάτι σαν κράμπες.
Είμαι στο ασανσέρ και το σώμα μου με προδίδει, ξεκουμπώνω το παντελόνι έχοντας τα κλειδιά στο χέρι. Βγαίνοντας από το ασανσέρ, άλλη μια σουβλιά. Προχωράω γρήγορα, μπουκάρω στο σπίτι και παραδίνομαι. Μετά από μια τόσο πιεστική εμπειρία φρεσκάρομαι, μπαίνω στο ντους και πάω χαλαρή, όμορφη και μυρωδάτη (όντως μυρίζω γαρδένια) να πιω μια μπίρα με συναδέλφους που είναι και γείτονες.
Παρασκευή
Ήπια το πρωινό «ζεστό νεράκι με μια μικρή κουταλίτσα μέλι», εμένα δεν με βοηθάει, η γιαγιά μου όμως μου το έδινε. Έφαγα πρωινό. Τίποτα, ούτε που σκέφτηκα να πάω τουαλέτα. Κρανίου τόπος. Τρώω και ακούω το έντερό μου άδειο να κάνει αντίλαλο. Πήγα δουλειά, γύρισα, έφαγα φακές, ήπια κάμποσο νερό, πάλι φούσκωσα. Ελπίζω αύριο να έχουμε κάτι.
Με τις φίλες μου τα συζητάμε αρκετά, η μια μου η κολλητή πάει δύο φορές την εβδομάδα και η άλλη περνάει μια φάση που την πιάνει κόψιμο σχεδόν κάθε μέρα. Μάλιστα, μια μέρα, ένιωσε να χάνει τις αισθήσεις της από τη διάρροια. Τέλος πάντων, ελπίζω να μη σκάσω απ’ το πολύ σφίξιμο.
Η μαμά μου έχει κάνει στοκ σε μαρμελάδα σύκο, τρώω λίγο, δεν είναι και η αγαπημένη μου, αλλά κάποιες φορές κάνει δουλειά. Γενικά, υποτίθεται ότι βοηθάνε τα ακτινίδια. Δεν έχω ενεργηθεί ποτέ με ακτινίδιο. Ούτε με μίλκο και τυρόπιτα. Μούφα.
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Δευτέρα
Εφτά το πρωί, μια νέα εβδομάδα ξεκινάει. Κάθομαι στην τουαλέτα και χαζεύω TikToks, ενώ προσπαθώ να κάνω την ανάγκη μου. Τίποτα. Tip: Βάζεις δύο δαμάσκηνα να μουλιάσουν σε ζεστό νερό από το προηγούμενο βράδυ. Τα τρως με λίγη βρόμη και γιαούρτι. Αυτή η πρωινή συνήθεια δίνει ένα μικρό μπουστ στο σύστημά μου και κάποιες φορές πιάνει. Σήμερα δεν έπιασε. Βέβαια, ας μην τα θέλω και όλα δικά μου. Πήγα μια μέτρια τουαλέτα πριν από δύο μέρες.
Εννιά το βράδυ. Τίποτα. Σκέφτομαι να βάλω υπόθετο. Είναι κάτι που αποφεύγω να κάνω, το σιχαίνομαι. Διώχνω τη σκέψη. Κάποια φορά που περνούσα μια φάση πολύ άγρια και πονούσε το στομάχι μου, έβαλα ένα και με έπιασε κάτι σαν κλειστοφοβία, ένιωθα ότι τοποθέτησα μέσα μου μια τάπα. Σκεφτόμουν πως ό,τι έχω φάει σε αυτήν τη ζωή θα μείνει για πάντα εκεί ή ότι τρώγοντας μια μπουκιά θα έσκαγα σε κάποια ταβέρνα ή στο μεσημεριανό τραπέζι με τους γονείς μου.
Μέσα στην υπερβολή μου είχα δίκιο, τα υπόθετα δεν δούλεψαν σε εκείνη τη φάση. Είχα υποστεί τόσο μεγάλη ζημιά που έπρεπε να κάνω ειδική θεραπεία, να ακολουθήσω συγκεκριμένη διατροφή ώστε να μην πονάω και να βάλω το έντερό μου σε μια υποτυπώδη τάξη. Δεν έχω ξαναβάλει υπόθετο.
Τρίτη
Ξύπνησα και πάλι τίποτα. Όλοι λένε να δοκιμάσω καφέ με τσιγάρο. Σιχαίνομαι το κάπνισμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι για να αποβάλω μια τοξίνη πρέπει να εισπνεύσω πίσσα και νικοτίνη.
Πολύ πιο μικρή, στο σχολείο, αν ήταν μέρα που δεν άντεχα, ή αν είχαμε κάποιο διαγώνισμα, έπινα φρέσκο γάλα με χυμό πορτοκάλι, πραγματικός δυναμίτης, έλεγα στους καθηγητές ότι πονάει η κοιλιά μου, και όντως πονούσε, έτσι έφευγα απ’ το σχολείο. Η μάνα μου με κρατούσε στο σπίτι και την επόμενη μέρα, γιατί στο σχολείο σιχαινόταν τις τουαλέτες, δεν είχες πού να ακουμπήσεις.
Τέλος πάντων, πήγα γραφείο, περπάτησα και κανένα μισάωρο, ήπια και μπόλικο νερό και έχω μια όρεξη να αφήσω το δικό μου μικρό, compact αποτύπωμα. Ήταν μικροσκοπικό, αλλά γιούπι, νιώθω καλά που το έκανα. Παλιά αγχωνόμουν επειδή σιχαίνομαι τις ξένες, κοινόχρηστες τουαλέτες. Έχω εκπαιδευτεί όμως από τη μάνα μου πολύ σκληρά, δεν ακουμπάω τίποτα και, πλέον, όπου και να μου έρθει, μπορώ να το διαχειριστώ και να χαρώ για την επίσκεψη στην τουαλέτα.
Τετάρτη
Μία το μεσημέρι. Νιώθω πρησμένη απ’ το πρωινό, μάλλον είναι οι μέρες περιόδου. Τρώω κάτι στα γρήγορα, πάντα έχω νερό μαζί μου. Έχω άγχος γιατί αισθάνομαι ότι υπάρχουν αρχαία ευρήματα μέσα στον οργανισμό μου από αυτά που έχω φάει και δεν έφυγαν ποτέ. Τουλάχιστον, όταν αποφασίσουν να φύγουν, ας το κάνουν χωρίς να με γδάρουν! Είμαι στο γραφείο και τα αέρια με έχουν διαλύσει. Έχω ανοίξει παράθυρο γιατί, αν και απομακρύνομαι πολύ συχνά, κάποιοι ξηροί, υπόκωφοι κρότοι υπονοούν ότι έρχεται η καταιγίδα.
Η ώρα είναι ακόμα τρεις. Σε τρεις ώρες σχολάω. Λες να με πιάσει στον δρόμο;
Πέμπτη
Το πρήξιμο συνεχίζεται. Αδιαθέτησα μέσα στη νύχτα και αποφασίζω μέσα στον ύπνο μου ότι δεν θα πάρω φαγητό με πολλές φυτικές ίνες για να μην έχουμε τίποτα extreme στο γραφείο. Πονάει το κεφάλι μου, παίρνω ένα παυσίπονο και ετοιμάζομαι βιαστικά. Ξεχνάω να πάρω μαζί μου το τάπερ με το φαγητό που είχα ετοιμάσει. Παίρνω από τον φούρνο μια μπάρα δημητριακών και έναν καφέ.
Στο γραφείο είμαι σαν φούσκα απ’ το πρήξιμο.
Τι έχει κοντοσταθεί πάλι στο έντερό μου; Τρώω σαν μανιακή σήμερα. Είναι λες και ο εγκέφαλος μου μού δίνει σήμα λέγοντάς μου «γέμισε με μπας και ξεχειλίσω και ενεργοποιηθεί το ηφαίστειο».
Βράζω φύλλα Αλεξάνδρειας. Συνήθως όταν το κάνω αυτό δεν φεύγω από το σπίτι, γιατί η κατάσταση γίνεται εξτρίμ. Ή πίνω αυτό το αφέψημα το Σαββατοκύριακο και βουτάω στο Netflix. Όταν μου έρχεται να πάω τουαλέτα πατάω pause γιατί ξέρω ότι θα αργήσω. Σήμερα δεν κατάφερα να αντισταθώ.
Έχω κανονίσει να πάω για early drinks στο Παγκράτι μετά τη δουλειά, κι όταν φτάνω στις ανηφόρες του Παγκρατίου, ο σφιγκτήρας μου με το ζόρι κρατιέται να μη με προδώσει. Σουβλιές με διαπερνάνε και εγώ ζαλωμένη με το backpack προσπαθώ να μη βάλω δύναμη για να μη γίνει κανένα ατύχημα. Σταματάω ανά δέκα βήματα, γιατί αυτό που ζω είναι κάτι σαν κράμπες.
Είμαι στο ασανσέρ και το σώμα μου με προδίδει, ξεκουμπώνω το παντελόνι έχοντας τα κλειδιά στο χέρι. Βγαίνοντας από το ασανσέρ, άλλη μια σουβλιά. Προχωράω γρήγορα, μπουκάρω στο σπίτι και παραδίνομαι. Μετά από μια τόσο πιεστική εμπειρία φρεσκάρομαι, μπαίνω στο ντους και πάω χαλαρή, όμορφη και μυρωδάτη (όντως μυρίζω γαρδένια) να πιω μια μπίρα με συναδέλφους που είναι και γείτονες.
Παρασκευή
Ήπια το πρωινό «ζεστό νεράκι με μια μικρή κουταλίτσα μέλι», εμένα δεν με βοηθάει, η γιαγιά μου όμως μου το έδινε. Έφαγα πρωινό. Τίποτα, ούτε που σκέφτηκα να πάω τουαλέτα. Κρανίου τόπος. Τρώω και ακούω το έντερό μου άδειο να κάνει αντίλαλο. Πήγα δουλειά, γύρισα, έφαγα φακές, ήπια κάμποσο νερό, πάλι φούσκωσα. Ελπίζω αύριο να έχουμε κάτι.
Με τις φίλες μου τα συζητάμε αρκετά, η μια μου η κολλητή πάει δύο φορές την εβδομάδα και η άλλη περνάει μια φάση που την πιάνει κόψιμο σχεδόν κάθε μέρα. Μάλιστα, μια μέρα, ένιωσε να χάνει τις αισθήσεις της από τη διάρροια. Τέλος πάντων, ελπίζω να μη σκάσω απ’ το πολύ σφίξιμο.
Η μαμά μου έχει κάνει στοκ σε μαρμελάδα σύκο, τρώω λίγο, δεν είναι και η αγαπημένη μου, αλλά κάποιες φορές κάνει δουλειά. Γενικά, υποτίθεται ότι βοηθάνε τα ακτινίδια. Δεν έχω ενεργηθεί ποτέ με ακτινίδιο. Ούτε με μίλκο και τυρόπιτα. Μούφα.
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου