ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

 

Δεν είναι κάτι το νέο η εξαθλίωση των Πανεπιστημιακών χώρων από τραμπούκους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στους οποίους όμως συμπαρίσταται τις περισσότερες φορές  και η κοινοβουλευτική αριστερά ή τους ανέχεται χωρίς να αντιδρά.
Είναι χαρακτηριστική η πρώτη φωτογραφία από το γραφείο του τότε υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Γιαβρόγλου.
Ευτυχώς αυτός δεν υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από λοστούς και ξύλα όπως ο τότε πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Κίττας(δεύτερη φωτογραφία)  ούτε τον έσυραν με βία έξω από το γραφείο του για να του κτίσουν την πόρτα όπως τον αντιπρύτανη του ΔΠΘ, όπως γράφω στο  ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ( ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ!), ούτε του κρέμασαν πινακίδες στο λαιμό όπως στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ ούτε του κόλλησαν κηδειόσημα όπως στον πρύτανη του ΑΠΘ.
 Έγραφα λοιπόν πρόσφατα στο ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ σχετικά με την επίθεση που δέχτηκε η πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας του  ΕΚΠΑ Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου και μετέφερα την προσωπική εμπειρία που είχε ως φοιτήτρια η Κατερίνα Παναγοπούλου στην Πάντειο.
Μεταξύ άλλων γράφει ή ίδια:
Πολλά χρόνια μετά, το κλίμα στα πανεπιστήμια είναι πιο άγριο. Όχι τυχαία. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η βία έγινε συστημικό χαρακτηριστικό, η ρητορική του μίσους ακούγεται πλέον από τα χείλη πολιτικών, οι τρομοκρατικές επιθέσεις κανονικοποιήθηκαν, οι χυδαιολογίες, οι στοχοποιήσεις, οι δολοφονίες χαρακτήρων έγιναν καθημερινότητα.
«Κι όμως η πλειονότητα των φοιτητών δεν συμφωνεί με αυτές τις πρακτικές» της είπε η κυρία Κυριανίδου. Υπάρχει όμως φόβος. Παιδιά τής στέλνουν προσωπικά μηνύματα ενθάρρυνσης στα social media. Ποιος θα τολμήσει να το κάνει φανερά; Τάγματα εφόδου σε μία ισορροπία τρόμου «συμμορφώνουν» όποιους καθηγητές ή φοιτητές διατυπώσουν σκέψη εκτός γραμμής, σε πανεπιστήμια παραδομένα σε μειοψηφίες που επιβάλλουν τραμπουκίζοντας τη θέλησή τους και κουκουλοφόροι σε φασιστικής εμπνεύσεως ακτιβιστικά happenings περνούν ταμπέλες στον λαιμό πρυτάνεων (Οκτώβριος 2020).
Όπως έχω ήδη γράψει στο ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ο πραγματικός λόγος για την επίθεση που δέχτηκε ήταν, όπως εξηγεί η Παναγοπούλου ότι πρωτοστάτησε ώστε να αφαιρεθεί από τον Πούτιν ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα του ΕΚΠΑ μετά τη ρωσική εισβολή, ενώ κατά καιρούς έχει ταχθεί υπέρ του νόμου για την κατάργηση του ασύλου, αλλά και κατά των καταλήψεων.
Λόγοι αρκετοί για να στοχοποιηθεί ένας ακαδημαϊκός στη χώρα της ευμενούς ανοχής στην ανομία, όπου τάγματα εφόδου δρουν ανενόχλητα, οι δημοκρατικές άμυνες βαφτίζονται αυταρχισμός, βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούν να αποτρέψουν την εκκένωση καταλήψεων και επευφημούσαν όταν έγινε επανακατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ (Μάρτιος 2021), ενώ το σκηνικό συμπληρώνεται με τους υπουργούς σχολιαστές.
Και συνεχίζει η Παναγοπούλου:
Μετά τις απειλές, τους προπηλακισμούς και την ακραία στοχοποίηση της κυρίας Κυριανίδου η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως την κάλεσε για να της πει, όπως ανακοίνωσε αργότερα, πως «οποιαδήποτε απόπειρα περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης μας βρίσκει απέναντι» και πως «το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση είναι θεμελιώδες». Υπουργοί σε ρόλο θεατών, αντί να υλοποιούν πρακτικές αναπτυγμένων χωρών, καταδικάζουν σε θεωρητικά σχήματα τη βία σαν να είναι αρθρογράφοι ή χρήστες των social media. Συχνά ψηφίζουν και νόμους που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πανεπιστημιακή αστυνομία, νόμοι που ψηφίστηκαν με ενοχικότητα, από βουλευτές που παίζουν άμυνα κρατώντας τους εν τέλει στα χαρτιά.
Μία τετραετία μετά την πολυσυζητημένη κατάργηση του ασύλου, ακόμα συζητάμε ποιος θα παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, μήπως ο πρύτανης, μήπως η σύγκλητος ή μήπως θα πρέπει πριν να συγκαλείται και καμιά γενική συνέλευση. Και μια Πανεπιστημιακή Αστυνομία η οποία, αφότου πολεμήθηκε με μένος από το μισό πολιτικό σύστημα και κάποιους ακαδημαϊκούς που έτρεχαν κατά του νόμου στο ΣτΕ γράφοντας επικολυρικά κείμενα υπέρ της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που θα έπληττε η παρουσία της αστυνομίας, ενάμιση χρόνο μετά έχει υλοποιηθεί στο περίπου και μόνο σε τρία πανεπιστήμια, με ένα στελεχιακό δυναμικό που περιπολεί άοπλο, εκτός του χώρου των ΑΕΙ και από… απόσταση.
Απέναντι σε όλα αυτά, το χάιδεμα όσων σπάνε και καταστρέφουν από μερίδα των ΜΜΕ, τα οποία αποκαλούν «παρεμβάσεις» τις οργανωμένες επιθέσεις, αλλά και μία εκκωφαντική αλαλία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, τα οποία τρέμουν πως μπορεί να είναι οι επόμενοι στόχοι. Φωτεινές εξαιρέσεις οι μετρημένοι στα δάχτυλα πανεπιστημιακοί που αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι την ακαδημαϊκή ελευθερία. Το ερώτημα είναι βέβαια για πόσο ακόμα θα αντέξουν. Προς το παρόν νιώθω ότι η κυρία Κυριανίδου πάντως αντέχει. Το θεωρεί χρέος, όπως μου λέει σε συζήτησή μας. Παραμένει όμως, σκέφτομαι, μια γυναίκα που της στέλνουν προκηρύξεις με το όνομα και τη φωτογραφία της. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τυχαίο ότι μία εβδομάδα μετά το πανό παραμένει εκεί.(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 3-4-2023)  
Η κοσμητεία της Φιλοσοφικής και αυτή σε ρόλο σχολιαστή έβγαλε μία ανακοίνωση στην οποία εξέφρασε «την έντονη αντίθεσή της στη στοχοποίηση», ενώ στην πράξη δεν έχει γίνει τίποτα από τον σύλλογο των καθηγητών, την πρυτανεία ή οποιονδήποτε άλλον για να σταματήσει η στοχοποίηση της συναδέλφου τους.
Μάλιστα οι παροικούντες την ακαδημαϊκή κοινότητα λένε πως τα χέρια τους έως τώρα ήταν δεμένα, διότι ότι η Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στην Πανεπιστημίου βρισκόταν υπό κατάληψη και μια έντονη αντίδραση εκ μέρους της Σχολής θα μπορούσε να οδηγήσει τους καταληψίες ακόμα και σε καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας, αφού στο εν λόγω κτίριο φυλάσσεται όλη η ιστορία του ΕΚΠΑ. Μόλις προχθές σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό η αστυνομία τους είπε «δεν ανοίγετε μην σπάμε την πόρτα;». Εκείνοι ζήτησαν «μήπως να το συζητήσουν λίγο;», αλλά τελικά το συζήτησαν στο τμήμα. ( Η πρυτανεία εκκενώθηκε μετά από κατάληψη 18 ημερών στις 3-3-2023 και έγιναν 10 προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις.)
Εξίσου ενδεικτικό πάντως του κλίματος είναι και το ότι όσοι προπηλάκισαν την κυρία Κυριανίδου δεν μπήκαν καν στον κόπο να κρύψουν τα πρόσωπά τους, γνωρίζοντας ότι ουδεμία πειθαρχική διαδικασία θα εκκινούσε σε βάρος τους.
Και καταλήγει η Παναγοπούλου με την τελευταία παράγραφο του κειμένου της που έχει τον περιεκτικό τίτλο, Η ντροπή της ντροπής
Εχουν περάσει ακριβώς 2 χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2021 όταν καθηγητής Εικαστικών του ΑΠΘ είχε γίνει πρώτο θέμα συζήτησης. (Ήταν ο καθηγητής του ΑΠΘ Τριαντάφυλλος Τρανός στον δρόμο που οδηγεί στην πρυτανεία)

Έγραφε μπροστά στα τηλεοπτικά συνεργεία «ντροπή, ντροπή, ντροπή» στο δάπεδο, επειδή κατά τη διάρκεια επεισοδίων η αστυνομία μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Αραγε τώρα θα νιώθει την ίδια «ντροπή» που γυναίκα συνάδελφός του στο ΕΚΠΑ προπηλακίζεται και στοχοποιείται τόσο άγρια; Σκέφτομαι ξανά το πρωινό στο Πάντειο, τις αναλύσεις για τον McLuhan και για το μέσο που είναι το μήνυμα. Τελικά τι μήνυμα περνούν ακαδημαϊκοί, αρχές, πολιτικό σύστημα; Διότι φοβάμαι πως στα χρόνια που μεσολάβησαν απαξιώθηκε το μέσο και βασικά χάθηκε το μήνυμα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.