ΜΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΔΙΩΝ ΠΕΝΘΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που είχα δημοσιεύσει το ποστ μου  Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ στο οποίο γράφω: Εκεί που είμαστε ανέμελοι, ωραίοι και κιμπάρηδες,  βρεθήκαμε από την μία μέρα στην άλλη να είμαστε οφειλέτες ,αναξιόπιστοι και άφραγκοι, όταν μας ξεφούρνισαν πως όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε με δανικά και όσο και να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι είναι πολύ αμφίβολο αν θα τα καταφέρουμε να ξεπληρώσουμε τα χρωστούμενα.
Και στην συνέχεια αναλύω τα 4 ψυχολογικά στάδια που περάσαμε μέχρι την εποχή που γράφτηκε, τότε δηλαδή που είχαμε φτάσει  στο 5ο στάδιο, το στάδιο της αποδοχής και στο οποίο όπως γράφω: θα καταλήξουμε αν τελικά φτάσουμε στην   χρεοκοπία ελεγχόμενη ή  ανεξέλεγκτη , οπότε τότε αναγκαστικά θα αναγκαστούμε να επιβιώσουμε με ανασυγκρότηση των δαπανών μας με τα μειωμένα οικονομικά μας, την αποδοχή πλέον από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της πραγματικότητας χωρίς παπαρολογίες και  φληναφήματα του τύπου δεν πληρώνω( θα πληρώσουν κάποιοι άλλοι από τον Άρη !), το χρέος να πληρώσει το κεφάλαιο ( ποιός έχει αντίρρηση, αλλά πως;) και θα πάω να επαναδιαπραγματευθώ τα δάνεια (εσένα περιμένανε!)
Δυστυχώς αυτό το στάδιο χρειάστηκε 8 χρόνια για να καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε, χάρις στην ατελέσφορη πολιτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές του 2019.
Από εκείνη την μέρα, που ευτυχώς η χώρα έπαψε να αντιμετωπίζει τα ψυχολογικά αυτά στάδια, ξεκίνησε να τα αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο Χρήστος Χωμενίδης μας δίνει μια εξαιρετική ανάλυση για ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ του ΣΥΡΙΖΑ στο παρακάτω άρθρο του και επεξηγεί πως ακόμα βρίσκεται δυστυχώς καθηλωμένος στα δύο πρώτα.
Είμαι πάντως σίγουρος, πως μετά την Κυριακή 25 Ιουνίου, θα αρχίσει να ξεπερνάει το 3^ο στάδιο, το στάδιο της διαπραγμάτευσης, στο οποίο βρίσκεται σήμερα και στο οποίο  η ψυχίατρος Elisabeth Kübler-Ross θεωρεί  πως:
 Σε αυτό το στάδιο το άτομο προσπαθεί να αποφύγει τις αρνητικές συνέπειες της κατάστασης την οποία πρέπει να δεχτεί και κρύβει μια ελπίδα ότι η κατάσταση μπορεί να είναι αντιστρέψιμη, επομένως την δέχεται υπό όρους.
και αναπόφευκτα θα μπει στο στάδιο της κατάθλιψης στο οποίο:
ο ασθενής  δεν βλέπει καμία ελπίδα για την κατάστασή του και βλέπει το τέλος να έρχεται απειλητικό.

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ

Στις 7 Ιουλίου 2019, ο Σύριζα θρήνησε την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας.
Στις 21 Μαϊου 2023, ο Σύριζα θρήνησε την απώλεια κάθε προοπτικής επιστροφής του στην κυβερνητική εξουσία στο ορατό -ακόμα και με το κυάλι- μέλλον.
Η δεύτερη απώλεια είναι προφανώς πιο βαριά από την πρώτη.
Οι περί τον ανθρώπινο ψυχισμό ειδικευμένοι επιστήμονες μιλούν για τα πέντε στάδια του πένθους, από τα οποία ο καθένας μας περνάει -οφείλει να περνάει-, ώστε να επανακτήσει την ισορροπία του. Να επανέλθει, έστω και συναισθηματικά ακρωτηριασμένος, στην κανονικότητα. Να ξαναγίνει λειτουργικός. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή.
Σε φάση άρνησης είχε περιέλθει ο Σύριζα εβδομάδες πριν να στηθούν οι κάλπες.
Αμφισβητούσε τις δημοσκοπήσεις κι ας ήταν -όπως αποδείχθηκε- εξαιρετικά θωπευτικές για εκείνον, αφού περιόριζαν τη διαφορά στις πέντε ή έξι, άντε εφτά μονάδες. Ανήγγελλε ότι την Κυριακή των εκλογών θα είχε δικό του σύστημα καταμέτρησης των ψήφων. Με τη διάψευση των προγνωστικών για νίκη της αντιπολίτευσης στην Τουρκία, αναθάρρησε. Γιατί να μην συνέβαινε και στην Ελλάδα μια αντίστοιχη ανατροπή; Προφανώς γύρω από την ηγετική ομάδα βυσσοδομούσε ένα σμάρι αυλικών, οι οποίοι λειτουργούσαν παρηγορητικά, δηλαδή καταστροφικά. Εάν κάποιος σύμβουλος τολμούσε να πει την αλήθεια, η αυλή τον συκοφαντούσε, προέτρεπε τον ηγέτη να τον διώξει με τις κλωτσιές. Έτσι φημολογείται ότι συνέβη, κεκλεισμένων των θυρών, την παραμονή των εκλογών. Ακόμα και όταν βγήκαν τα εξίτ πολ, που ούτε εκείνα αποτύπωναν το μέγεθος της πανωλεθρίας, οι παροικούντες την πλατεία Κουμουνδούρου συνέστηναν να περιμένουμε τα επίσημα αποτελέσματα. Θέλοντας να ελπίζουν ότι η ψαλίδα θα έκλεινε…
Στις πρώτες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα μετά τη συντριβή, κάτω από τις κόσμιες διατυπώσεις, διακρινόταν έντονο το στοιχείο τής οργής. Μας είπε ότι φοβάται για την κοινωνία. Ότι ανησυχεί για τη δημοκρατία. Προφανώς ο κύριος Τσίπρας -ελάτε στη θέση του, δείτε το ανθρώπινα- προφανώς δικαιολογούνταν να λέει και να κάνει ό,τι ήθελε. Να ξεσπάσει στα κοντινά του πρόσωπα. Να βαράει μπουνιές στον τοίχο. Να γίνει λιάρδα από το αλκοόλ. Αν και εγώ πιστεύω ότι το μόνο που θα του πρόσφερε προσωπική κάθαρση, θα ήταν να παραιτηθεί και να αποσυρθεί, προσωρινά έστω, από την πολιτική. Όπως πράττουν οι ηγέτες όλων των δημοκρατιών σε ανάλογες στιγμές. Των καθ’ημάς μη εξαιρουμένων. Όπως έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1920, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1963, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1993 και ο Κώστας Καραμανλής το 2009.
Το θλιβερό είναι πως η οργή του κυρίου Τσίπρα στις ψυχές των οπαδών του εξαλλάχθηκε ραγδαία σε μίσος. Μίσος προς τον ελληνικό λαό. Διαβάζω τις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «…Καταλήγω με σιγουριά πως οι εκλογές στην Ελλάδα είναι ένα θορυβώδες event μασκαράτας…» «… Η χώρα είναι βαθιά, απροσπέλαστα δεξιά…» «Είμαστε η χώρα με τον χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης στον πλανήτη!» Και αλλά, ακόμα πιο φαρμακερά, στο μοτίβο του «ψόφος!» των πάλαι ποτέ «Αγανακτισμένων». Με εξωφρενικότερο όλων το «μακάρι να γίνει πόλεμος, εμείς θα πολεμήσουμε υπέρ των Τούρκων!»
«Τρικυμία εν κρανίω» θα μού πείτε. «Όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει» θα σας απαντήσω, ως άλλος Μανώλης Χιώτης. «Οι θερμοκέφαλοι οπαδοί του ΝΑΙ πώς αντιδρούσαν την επαύριο του δημοψηφίσματος του 2015;» θα μού επισημάνετε. «Φωτογραφίζονταν με το διαβατήριο στα δόντια, απειλούσαν ότι θα εγκαταλείψουν την Ελλάδα.» «Ευτυχώς» θα σας θυμίσω «ο Τσίπρας πριν αλέκτωρ φωνήσαι έκανε την διεθνώς ξακουστή “kolotoumba” και το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ…»
Ας μη συνεριζόμαστε τους τάλανες οπαδούς. Ο θυμός τους θα ξεσπάσει και θα ξεθυμάνει. Η ζωή τους θα συνεχιστεί. Τους περιμένουν, δόξα τω Θεώ, μπόλικες εκλογικές μάχες - οι αυτοδιοικητικές το φθινόπωρο του 2023, οι ευρωεκλογές την άνοιξη του 2024, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν…
Ας επικεντρωθούμε στην ηγετική ομάδα. Παρακολούθησα ολόκληρη την παρουσίαση του προγράμματος του Σύριζα στο ωραιότατο θέατρο στο Ρέμα Χαλανδρίου. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αφήνεται πλέον μόνος του. Περιστοιχίζεται -υποστηρίζεται ή απειλείται- από ανερχόμενα άστρα του κόμματός του. Συνεπικουρείται από τον άτυπο ηγέτη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Μιλάμε δηλαδή για μια βεντάλια στελεχών που εναλλάσσονταν επί μιάμισυ ώρα στο βήμα.
Οι εντυπώσεις μου είναι οι εξής:
Οι ομιλητές, πρώτον, έθιξαν αρκετά καίρια έως κρίσιμα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας, όχι σπανίως δε είχα να προτείνουν και ενδιαφέρουσες λύσεις. Οι οποίες ωστόσο παρέπεμπαν μάλλον σε άρθρο ή σε δοκίμιο παρά σε πολιτικό πρόγραμμα.
Οι ομιλητές, δεύτερον, εξαιρουμένου του Τσίπρα και του συμπαθέστατου Τσακαλώτου, με τη χαρακτηριστική του προφορά, δεν κάνουν κανένα απολύτως γκελ. Λένε το ποίημα τους σαν επιμελείς μαθητές ή σαν βαριεστημένοι πωλητές που δεν τους νοιάζει να ανεβεί ο τζίρος καθώς δεν προσδοκούν ούτε ποσοστά ούτε μπόνους. Βαυκαλίζεται η κυρία Αχτσιόγλου πως πληκτικός σημαίνει σοβαρός. Καλλιεργείται άραγε το επικοινωνιακό χάρισμα σε αμμώδες έδαφος; Ίδομεν…
Οι ομιλητές, τρίτον και ανησυχητικότερον, δεν φαίνεται να έχουν πάρει χαμπάρι τι συνέβη στις 21 Μαϊου. Δεν έχουν κατανοήσει για ποιους λόγους οι πολίτες επεκρότησαν σε τέτοιο εύρος τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται ότι η Ιστορία γύρισε όχι σελίδα αλλά κεφάλαιο. Μοιάζει κυρίως να μην έχουν συνειδητοποιήσει -ή να έχουν παραλύσει- εμπρός στον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν στις 25 Ιουνίου. Το κόμμα τους να φάει δεύτερη και μεγαλύτερη κατραπακιά και σταδιακά να πολυδιασπασθεί και να περιθωριοποιηθεί. Να καταντήσουν κομμάτια και θρύψαλα.
Τι θα έκανα στη θέση τους; Όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Τούτου δοθέντος, θα επιχειρούσα -καθώς το γράφει ο Ελύτης- «ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».
Θα έπαυα επιτέλους να καπηλεύομαι τους εθνικούς και λαϊκούς αγώνες, να μνημονεύω με έπαρση κληρονόμου τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, όπως έκανε προχθές πάλι ο Αλέξης Τσίπρας.
Θα σταματούσα να διατυμπανίζω το -ανύπαρκτο- ηθικό μου πλεονέκτημα. Να παριστάνω τον καλό και τον ευαίσθητο σε αντίθεση με τους κακούς και ανάλγητους δεξιούς. Την πάτησαν ξανά όταν, αφού είχαν ρίξει στο πυρ το εξώτερον τον ολισθήσαντα Σπύρο Πνευματικό, αποδείχθηκε με βίντεο ότι η υποψήφιά τους κυρία Λινού έχει τις ίδιες πάνω-κάτω απόψεις.
Θα εκκαθάριζα τα ψηφοδέλτιά μου από πρόσωπα καραμπινάτα εχθροπαθή ή φαιδρά. Υστερικές προσωπικότητες, γραφικές φιγούρες μπορεί να πρωτεύουν σε “likes”, να συγκεντρώνουν λεγεώνες ακολούθων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Άλλο το διαδίκτυο όμως και άλλο η αληθινή ζωή.
Θα άλλαζα, τέλος, ριζικά ατζέντα. Έχοντας το πάρει απόφαση ότι θα παραμείνω στα έδρανα της αντιπολίτευσης για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, θα έθετα πρώτος επί τάπητος τα μεγάλα διακυβεύματα που θα αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία κατά την τέταρτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Θα μιλούσα για την ανάγκη, εν όψει της πιο σαρωτικής τεχνολογικής επανάστασης, να αναμορφωθεί εκ βάθρων η εκπαίδευση. Να ρυθμιστεί τελείως διαφορετικά η εργασία. Θα ενέκυπτα στα μεγάλα ζητήματα βιοηθικής. Και πάντως θα έπαυα να επισείω ως φόβητρο τις ανεμογεννήτριες και να αντιστέκομαι με χορούς και τραγούδια στην κατά φαντασίαν μου ιδιωτικοποίηση του νερού.
Όσο πρύμα και αν τα πάει η κυβέρνηση, η χώρα θα έχει ανάγκη από αριστερό αντίλογο. Από ριζοσπαστικές προτάσεις.
Καθηλωμένος μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου σταδίου του πένθους, ανάμεσα στην άρνηση και την οργή, ο Σύριζα καθίσταται εμπόδιο σε ό,τι εναλλακτικό θα μπορούσε να φανεί.-
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.