Θα
μπορούσε να ψέξει κανείς την κυβέρνηση για πολλά πράγματα και αυτός μάλιστα
είναι και ο ρόλος μιας σωστής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς όμως για την χώρα και
ευτυχώς για την κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποδειχτεί ανίκανη για
αυτί τον ρόλο και προσπαθεί να κάνει αντιπολίτευση κάνοντας το τίποτα θέμα.
Έγραψα σε σχόλιο σε άλλο ιστότοπο σχετικά με την γνωστή ιστορία του Ερυθρού:
Ούτε την διοικήτρια του Ερυθρού ξέρω, ούτε έχω και δεν είχα ποτέ καμιά σχέση με αυτό το Νοσοκομείο. Θεωρώ όμως τελείως ανόητη την δημιουργία θέματος εκεί που δεν υπάρχει αλλά η οποία προφανώς εξυπηρετεί κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς ορισμένων.
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι σχεδόν όλα τα 30 χρόνια που ήμουνα νοσοκομειακός γιατρός τέτοιες μέρες η προϊσταμένη του χειρουργείου ερχόταν σε μένα και τους άλλους γιατρούς και τσοντάραμε για να οργανώσει μια γιορτή στην αίθουσα ανάπαυσης του προσωπικού στα χειρουργεία με φαγητά, αναψυκτικά και μουσική που φρόντιζαν να φέρουν από τα σπίτια τους, ή να αγοράσουν οι άλλες νοσηλεύτριες. Καλεσμένος ήταν και ο εκάστοτε διοικητής του Νοσοκομείου, η γιορτή δεν είχε καμία επίπτωση στην λειτουργία των χειρουργείων και του νοσοκομείου και μετά το φαγητό όσοι ήθελαν χόρευαν μέχρι το απόγευμα.
Οι γιορτές αυτές αποτελούν από τις καλύτερες αναμνήσεις μου από εκείνα τα χρόνια, καθώς ερχόταν και το προσωπικό που δεν είχε βάρδια εκείνη την μέρα και έτσι ανάμεικτα με αυτούς που φόραγαν τα ρούχα του χειρουργείου ήταν και νοσηλεύτριες που είχαν έρθει φορώντας τα καλά τους. Οι γιορτές αυτές πιστεύω ότι συντελούσαν πολύ στην σύσφιξη των σχέσεων του προσωπικού από τραυματιοφορείς μέχρι διευθυντές γιατρούς.
Άστραψε και βρόντηξε το Κασελάκειον κόμμα, με μία μακροσκελέστατη ανακοίνωση, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ και στην οποία μεταξύ άλλων γράφει:
«Περιμένουμε το πόρισμα της ΕΔΕ, περιμένουμε την απόλυση αλλά και πειθαρχική τουλάχιστον τιμώρηση της κυρίας Ελπινίκης Ταβιανάτου, καθώς και τη δημόσια συγγνώμη της ιδίας, του Υπουργού Υγείας Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος χαρακτήρισε την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ, προσωπικό στοίχημα»
Γράφει δε και το αμίμητο, όταν επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Πολάκης διόριζε ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ και απόφοιτο ΤΕΙ, στην θέση του Αντιπροέδρου του νοσοκομείου Σαντορίνης, ότι η διοικήτρια του Ερυθρού: αποτελεί κομματικό διορισμό της κυβέρνησης και δεν πληροί κανένα απολύτως αντικειμενικό κριτήριο επιλογής σε θέση ευθύνης διοίκησης μονάδας υγείας, και δη δευτεροβάθμιας, καθώς η κυρία Ταβιανάτου είναι απλώς δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Υγείας, απόφοιτος σπουδών κοινωνιολογίας.
Ο πολύ ακραίος πια νεοφιλελευθερισμός ατλαντικού τύπου που εφαρμόζει η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός. Το περιστατικό στο προαναφερόμενο νοσοκομείο το αποδεικνύει περίτρανα.
Επειδή βέβαια το Αχτσιόγλιον κομματίδιο δεν ξεχνά την καταγωγή του, εξέδωσε και αυτό ανακοίνωση καθώς η γιορτή διέλυσε το Νοσοκομείο το οποίο βέβαια χρειάζεται ανασυγκρότηση (!):
Η απομάκρυνση της εκλεκτής της Νέας Δημοκρατίας είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει το υπουργείο Υγείας. Αναμένουμε την αυτοκριτική του και κυρίως να προχωρήσει σε άμεσα μέτρα για την ανασυγκρότηση του νοσοκομείου. Μερικές φορές το γελοίο απλά αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος: την απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Σχετικά με το θέμα έγραψε όμως και ο πάντα εύστοχος Χρήστος Χωμενίδης:
Κάποιοι από το προσωπικό του "Ερυθρού Σταυρού" έστησαν στον προθάλαμο των διοικητικών υπηρεσιών ένα μικρό χριστουγεννιάτικο γλέντι. Κάλεσαν δύο κιθαρίστες με τη μικροφωνική τους εγκατάσταση και αφού είπαν τα κάλαντα, τραγούδησαν το "Κόκκινο Φουστάνι", το θαυμάσιο λαϊκό του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους Κώστα Κινδύνη που πρώτη το έχει ερμηνεύσει η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Τότε η διοικήτρια του νοσοκομείου, ενθαρρυνόμενη από τις καθαρίστριες, σηκώθηκε και χόρεψε. Για πόση ώρα; Για αρκετή ώστε να την απαθανατίσουν και να ανεβάσουν το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από όπου το αλίευσε ο Παύλος Πολάκης και... ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ποσώς εκπλήσσομαι με τον κύριο Πολάκη –ίδιον των πολιτικών, ανεξαρτήτως παράταξης, να κάνουν την τρίχα τριχιά. Το ζήτημα είναι οι ουκ ολίγοι συμπολίτες μας οι οποίοι ειλικρινώς σκανδαλίστηκαν. Γνησίως έφριξαν. "Το νοσοκομείο δεν είναι μπουζουκλερί!" ανέκραξαν. "Δεν τους πληρώνει ο φορολογούμενος για να νταλκαδιάζουν!" Ιδίως μάλιστα όταν αντίκρισαν ένα φορείο να περνάει ανάμεσα στους ορχουμένους και στους μουσικούς, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. "Η γυναίκα πεθαίνει κι εκείνοι τον χαβά τους!" "Η ασθενής ήθελε, έστω κλινήρης, να πάρει μια μυρωδιά Χριστουγέννων..." τους απάντησαν από τον "Ερυθρό Σταυρό". "Γελοίες δικαιολογίες!" εξαγριώθηκαν περαιτέρω. Ο Υπουργός Υγείας –τι να έκανε;– διέταξε επείγουσα εξέταση.
Αναρωτιέμαι ειλικρινά. Έχουν ζήσει μια μέρα έστω αυτοί οι μυγιάγγιχτοι σε νοσοκομείο; Ως άρρωστοι ή ως συνοδοί αρρώστων; Εάν είχαν (όπως εγώ, που έφαγα με το κουτάλι το "Αττικόν" επί ένα χρόνο, συνοδεύοντας την καρκινοπαθή μάνα μου –όπως κι εσείς εικάζω), θα ήξεραν ότι η αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση στη σοβαρή νόσο και στο απειλούμενο τέλος είναι το γέλιο. Και ο έρωτας.
Στα επείγοντα, στους διαδρόμους, αφορμή ψάχνει για να σκάσει το χειλάκι σου. Στους κοιτώνες νοσηλείας, η μια πιάνει κουβέντα με τον γυμνασμένο ανηψιό της διπλανής κυρίας, ο άλλος λιμπίζεται τις καμπύλες της γιατρού κάτω από τη λευκή της μπλούζα. Ένα νοσοκομείο είναι μέρος αφροδισιακότερο κι από το πιο χοτ κλαμπ. Και από πενθήμερη ακόμα εκδρομή εφήβων. Γιατί; Διότι, όπως σοφά το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, "οι Έλληνες" –και όχι μονάχα οι Έλληνες– "κάνουν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου..."
Θαυμάσαμε κατά την πανδημία τις άοκνες προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Υποκλιθήκαμε στο σθένος και στην αυταπάρνησή τους. Κατά την πρώτη –και αυστηρότερη– καραντίνα, βγήκαμε στα μπαλκόνια και τους χειροκροτήσαμε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, κλεισμένοι αναγκαστικά στα σπίτια; Και τότε βέβαια μερικοί χλεύασαν τη συμβολική κίνηση –τους εξενεύριζε και η ελάχιστη αχτίδα αισιοδοξίας και η υποψία ακόμα χαράς μέσα στον ζόφο...
Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα υποφέρει χρόνιες δυσλειτουργίες, από βαθιές παθογένειες. Αυτοί που το υπηρετούν αμείβονται γλίσχρα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Το να σού κάθονται στον λαιμό λίγες στιγμές αναψυχής τους, χρονιάρες μέρες, δεν φανερώνει παρά τη δική σου μικροψυχία.
Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι στεγνοί, καρμίρηδες. Που νοιώθουν άνετα μόνο σε περιβάλλοντα γκρίζα και σοβαροφανή. Που πολύ θα ήθελαν να απαγορευτεί δια νόμου το κέφι, ο χαβαλές, εκτός και αν είναι στρατευμένος, εκτός κι αν στοχεύει πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς.
Τους ευχόμαστε από καρδιάς με το νέο έτος να μαλακώσουν. Να μπολιαστούν με παιδική χαρά, με γεροντική έστω σοφία. Να πάψουν να κουνάνε το δάχτυλο, να κουνήσουν επιτέλους την ουρίτσα τους. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά" να τραγουδήσουν "να γίνουμε όλοι καλά!" Λέγε-λέγε ίσως και να γίνουμε...
Καλή χρονιά!
Τα
σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Ούτε την διοικήτρια του Ερυθρού ξέρω, ούτε έχω και δεν είχα ποτέ καμιά σχέση με αυτό το Νοσοκομείο. Θεωρώ όμως τελείως ανόητη την δημιουργία θέματος εκεί που δεν υπάρχει αλλά η οποία προφανώς εξυπηρετεί κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς ορισμένων.
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι σχεδόν όλα τα 30 χρόνια που ήμουνα νοσοκομειακός γιατρός τέτοιες μέρες η προϊσταμένη του χειρουργείου ερχόταν σε μένα και τους άλλους γιατρούς και τσοντάραμε για να οργανώσει μια γιορτή στην αίθουσα ανάπαυσης του προσωπικού στα χειρουργεία με φαγητά, αναψυκτικά και μουσική που φρόντιζαν να φέρουν από τα σπίτια τους, ή να αγοράσουν οι άλλες νοσηλεύτριες. Καλεσμένος ήταν και ο εκάστοτε διοικητής του Νοσοκομείου, η γιορτή δεν είχε καμία επίπτωση στην λειτουργία των χειρουργείων και του νοσοκομείου και μετά το φαγητό όσοι ήθελαν χόρευαν μέχρι το απόγευμα.
Οι γιορτές αυτές αποτελούν από τις καλύτερες αναμνήσεις μου από εκείνα τα χρόνια, καθώς ερχόταν και το προσωπικό που δεν είχε βάρδια εκείνη την μέρα και έτσι ανάμεικτα με αυτούς που φόραγαν τα ρούχα του χειρουργείου ήταν και νοσηλεύτριες που είχαν έρθει φορώντας τα καλά τους. Οι γιορτές αυτές πιστεύω ότι συντελούσαν πολύ στην σύσφιξη των σχέσεων του προσωπικού από τραυματιοφορείς μέχρι διευθυντές γιατρούς.
Άστραψε και βρόντηξε το Κασελάκειον κόμμα, με μία μακροσκελέστατη ανακοίνωση, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ και στην οποία μεταξύ άλλων γράφει:
«Περιμένουμε το πόρισμα της ΕΔΕ, περιμένουμε την απόλυση αλλά και πειθαρχική τουλάχιστον τιμώρηση της κυρίας Ελπινίκης Ταβιανάτου, καθώς και τη δημόσια συγγνώμη της ιδίας, του Υπουργού Υγείας Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος χαρακτήρισε την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ, προσωπικό στοίχημα»
Γράφει δε και το αμίμητο, όταν επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Πολάκης διόριζε ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ και απόφοιτο ΤΕΙ, στην θέση του Αντιπροέδρου του νοσοκομείου Σαντορίνης, ότι η διοικήτρια του Ερυθρού: αποτελεί κομματικό διορισμό της κυβέρνησης και δεν πληροί κανένα απολύτως αντικειμενικό κριτήριο επιλογής σε θέση ευθύνης διοίκησης μονάδας υγείας, και δη δευτεροβάθμιας, καθώς η κυρία Ταβιανάτου είναι απλώς δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Υγείας, απόφοιτος σπουδών κοινωνιολογίας.
Ο πολύ ακραίος πια νεοφιλελευθερισμός ατλαντικού τύπου που εφαρμόζει η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός. Το περιστατικό στο προαναφερόμενο νοσοκομείο το αποδεικνύει περίτρανα.
Επειδή βέβαια το Αχτσιόγλιον κομματίδιο δεν ξεχνά την καταγωγή του, εξέδωσε και αυτό ανακοίνωση καθώς η γιορτή διέλυσε το Νοσοκομείο το οποίο βέβαια χρειάζεται ανασυγκρότηση (!):
Η απομάκρυνση της εκλεκτής της Νέας Δημοκρατίας είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει το υπουργείο Υγείας. Αναμένουμε την αυτοκριτική του και κυρίως να προχωρήσει σε άμεσα μέτρα για την ανασυγκρότηση του νοσοκομείου. Μερικές φορές το γελοίο απλά αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος: την απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Σχετικά με το θέμα έγραψε όμως και ο πάντα εύστοχος Χρήστος Χωμενίδης:
Κάποιοι από το προσωπικό του "Ερυθρού Σταυρού" έστησαν στον προθάλαμο των διοικητικών υπηρεσιών ένα μικρό χριστουγεννιάτικο γλέντι. Κάλεσαν δύο κιθαρίστες με τη μικροφωνική τους εγκατάσταση και αφού είπαν τα κάλαντα, τραγούδησαν το "Κόκκινο Φουστάνι", το θαυμάσιο λαϊκό του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους Κώστα Κινδύνη που πρώτη το έχει ερμηνεύσει η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Τότε η διοικήτρια του νοσοκομείου, ενθαρρυνόμενη από τις καθαρίστριες, σηκώθηκε και χόρεψε. Για πόση ώρα; Για αρκετή ώστε να την απαθανατίσουν και να ανεβάσουν το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από όπου το αλίευσε ο Παύλος Πολάκης και... ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ποσώς εκπλήσσομαι με τον κύριο Πολάκη –ίδιον των πολιτικών, ανεξαρτήτως παράταξης, να κάνουν την τρίχα τριχιά. Το ζήτημα είναι οι ουκ ολίγοι συμπολίτες μας οι οποίοι ειλικρινώς σκανδαλίστηκαν. Γνησίως έφριξαν. "Το νοσοκομείο δεν είναι μπουζουκλερί!" ανέκραξαν. "Δεν τους πληρώνει ο φορολογούμενος για να νταλκαδιάζουν!" Ιδίως μάλιστα όταν αντίκρισαν ένα φορείο να περνάει ανάμεσα στους ορχουμένους και στους μουσικούς, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. "Η γυναίκα πεθαίνει κι εκείνοι τον χαβά τους!" "Η ασθενής ήθελε, έστω κλινήρης, να πάρει μια μυρωδιά Χριστουγέννων..." τους απάντησαν από τον "Ερυθρό Σταυρό". "Γελοίες δικαιολογίες!" εξαγριώθηκαν περαιτέρω. Ο Υπουργός Υγείας –τι να έκανε;– διέταξε επείγουσα εξέταση.
Αναρωτιέμαι ειλικρινά. Έχουν ζήσει μια μέρα έστω αυτοί οι μυγιάγγιχτοι σε νοσοκομείο; Ως άρρωστοι ή ως συνοδοί αρρώστων; Εάν είχαν (όπως εγώ, που έφαγα με το κουτάλι το "Αττικόν" επί ένα χρόνο, συνοδεύοντας την καρκινοπαθή μάνα μου –όπως κι εσείς εικάζω), θα ήξεραν ότι η αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση στη σοβαρή νόσο και στο απειλούμενο τέλος είναι το γέλιο. Και ο έρωτας.
Στα επείγοντα, στους διαδρόμους, αφορμή ψάχνει για να σκάσει το χειλάκι σου. Στους κοιτώνες νοσηλείας, η μια πιάνει κουβέντα με τον γυμνασμένο ανηψιό της διπλανής κυρίας, ο άλλος λιμπίζεται τις καμπύλες της γιατρού κάτω από τη λευκή της μπλούζα. Ένα νοσοκομείο είναι μέρος αφροδισιακότερο κι από το πιο χοτ κλαμπ. Και από πενθήμερη ακόμα εκδρομή εφήβων. Γιατί; Διότι, όπως σοφά το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, "οι Έλληνες" –και όχι μονάχα οι Έλληνες– "κάνουν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου..."
Θαυμάσαμε κατά την πανδημία τις άοκνες προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Υποκλιθήκαμε στο σθένος και στην αυταπάρνησή τους. Κατά την πρώτη –και αυστηρότερη– καραντίνα, βγήκαμε στα μπαλκόνια και τους χειροκροτήσαμε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, κλεισμένοι αναγκαστικά στα σπίτια; Και τότε βέβαια μερικοί χλεύασαν τη συμβολική κίνηση –τους εξενεύριζε και η ελάχιστη αχτίδα αισιοδοξίας και η υποψία ακόμα χαράς μέσα στον ζόφο...
Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα υποφέρει χρόνιες δυσλειτουργίες, από βαθιές παθογένειες. Αυτοί που το υπηρετούν αμείβονται γλίσχρα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Το να σού κάθονται στον λαιμό λίγες στιγμές αναψυχής τους, χρονιάρες μέρες, δεν φανερώνει παρά τη δική σου μικροψυχία.
Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι στεγνοί, καρμίρηδες. Που νοιώθουν άνετα μόνο σε περιβάλλοντα γκρίζα και σοβαροφανή. Που πολύ θα ήθελαν να απαγορευτεί δια νόμου το κέφι, ο χαβαλές, εκτός και αν είναι στρατευμένος, εκτός κι αν στοχεύει πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς.
Τους ευχόμαστε από καρδιάς με το νέο έτος να μαλακώσουν. Να μπολιαστούν με παιδική χαρά, με γεροντική έστω σοφία. Να πάψουν να κουνάνε το δάχτυλο, να κουνήσουν επιτέλους την ουρίτσα τους. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά" να τραγουδήσουν "να γίνουμε όλοι καλά!" Λέγε-λέγε ίσως και να γίνουμε...
Καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου