Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από σας δεν έχετε ακούσει ποτέ στην ζωή σας το όνομα Edgardo Mortara.
Ο Edgardo Mortara.δεν ήταν κανένα σημαντικό πρόσωπο στην χώρα του, αλλά η προσωπική του περιπέτεια αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα της διαβρωτικής επίδρασης της θρησκείας στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Ο Edgardo γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 27 Αυγούστου 1851 .(Φωτ 1)
Ή Μπολόνια μέχρι το 1870 ανήκε στο Παπικό κράτος.
Οι γονείς του ήσαν Εβραίοι, ο Salomone ("Momolo"),μαγαζάτορας , και η Marianna Padovani Mortara,
Κόντευε να γίνει 7 ετών μεγαλώνοντας ευτυχισμένος ,μαζί με τα 7 αδέλφια του μέχρι τις 23 Ιουνίου 1858.
Εκείνη την ημέρα εμφανίστηκε στο σπίτι του η παπική αστυνομία και τον πήρε μαζί της κατόπιν εντολής του ιεροεξεταστού πατέρα Feletti μετά από εντολή του γραφείου του Πάπα Πίου του ΙΧ που τον έθετε υπό την κηδεμονία του.
Τι είχε συμβεί;
Στο σπίτι τους οι Mortara είχαν μια χριστιανή υπηρεσία 14 ετών την Anna Morisi.
Μια φορά που ο Edgardo είχε αρρωστήσει η Άννα φοβήθηκε ότι μπορεί να πεθάνει.
Γαλουχημένη με τον φόβο ότι ένα αβάπτιστο παιδί άμα πεθάνει θα πάει στην κόλαση, έριξε λίγες σταγόνες νερό στο παιδί και τον βάπτισε.
Οι καθολικοί θεωρούν ότι ακόμα και κατ΄ αυτόν τον τρόπο κάποιος από κει και πέρα είναι βαπτισμένος και θεωρείται χριστιανός!
Η μικρή το είπε στον ιερέα της και τότε σύμφωνα με τον νόμο του Πάπα δεν επιτρεπόταν ένας χριστιανός να μεγαλώνει σε εβραϊκή οικογένεια.
Οι γονείς του Edgardo προσπάθησαν μάταια να πείσουν ακόμα και τον πάπα να πάρουν πίσω το παιδί τους.
Στον πατέρα του , που ταξίδεψε στην Ρώμη με δυσκολία του επέτρεψαν να δει το παιδί του, πράγμα που δεν επέτρεψαν στην αλλόφρονα από την στεναχώρια μητέρα του.
Για να τον κρύψουν δε από τους γονείς του τον μετέφεραν στο Alatri ,15 μίλια μακριά από την Ρώμη. Όταν ο Momolo ανακάλυψε που έχουν πάει το παιδί του, πήγε εκεί και τον είδε να βοηθάει τον παπά στην λειτουργία. Περίμενε απ΄ έξω να τον δει μετά το τέλος της αλλά επειδή τον πήραν χαμπάρι, φυγάδεψαν τον Edgardo από την άλλη μεριά.
Μόλις μαθεύτηκε η ιστορία αυτή, πήρε εκτεταμένη δημοσιότητα στην Ιταλία και το εξωτερικό. Στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, που ήταν το μεγαλύτερο ανεξάρτητο κράτος της Ιταλίας και αποτελούσε το φιλελεύθερο κέντρο για την ενοποίηση της , η υπόθεση τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τον τύπο χρησιμοποιήθηκε σαν δείγμα των αναχρονιστικής εξουσιών του Πάπα από τις οποίες έπρεπε να απαλλαγούν.
Κυβερνήσεις, διανοούμενοι και Εβραϊκές οργανώσεις της Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας ζήτησαν την επιστροφή του παιδιού στους γονείς του.
Η μητέρα του τελικά κατάφερε να δει το παιδί της μετά από 5 μήνες αλλά πάντα με την παρουσία άλλων και ποτέ μόνη της
Ο ίδιος ο Πάπας φρόντισε το παιδί μετά την ολοκλήρωση της κατήχησης του στον Οίκο των Κατηχουμένων, να πάει σε μία από τις πιο φημισμένες εκκλησίες της Ρώμης τον San Pietro in Vincoli * (Φωτ 2)

Το 1870, όταν πια ο Πάπας είχε χάσει την Ρώμη, οι γονείς του προσπάθησαν να τον πάρουν πίσω.
Ο αδελφός του ο Riccardo, αξιωματικός του Ιταλικού στρατού που είχε πάει να ελευθερώσει την Ρώμη από τον Πάπα, πήγε και τον βρήκε στον San Pietro in Vincoli ,ελεύθερο πια, με σκοπό να τον πάρει πίσω στο σπίτι τους .
Ο Edgardo όμως δεν αναγνώρισε αυτό το άτομο με «την στολή ενός δολοφόνου», όπως είπε αργότερα ο ίδιος. Ο Edgardo ήταν πια 19 ετών και ήθελε να παραμείνει καθολικός, έχοντας μεγαλώσει όλα αυτά τα χρόνια από καθολικούς παπάδες.

Σε ηλικία 23 ετών έγινε στην Γαλλία παπάς (φωτ 3) και πήρε το όνομα Πίος και τον έστειλαν σαν ιεραπόστολο στο Μόναχο, το Mainz και το Breslau να κατηχήσει τους Εβραίους που ζούσαν εκεί!
Ο πατέρας του είχε ήδη πεθάνει και σε ταξίδι του στην Ιταλία αποκατέστησε μετά από χρόνια τις σχέσεις του με την μητέρα του και παρακολούθησε και την κηδεία της το 1895. (φωτ 4 με την μητέρα του,προσέξτε το βλέμμα και των δύο!)

Το 1897 στην Νέα Υόρκη ήταν παπάς στον St. Patrick's Cathedral ,αλλά ο Αρχιεπίσκοπος φοβούμενος την κυβέρνηση, δεν τον άφησε να κατηχήσει στον καθολικισμό τους Εβραίους της πόλης όπως επιθυμούσε !
Ο Mortara αφού έμεινε μερικά χρόνια σε μοναστήρι πέθανε στο Βέλγιο το 1940.

O απαγωγέας του Mortara Πάπας Πίος ΙΧ (φωτ 5) σε ομιλία του στην Ρώμη το 1871 έμπλεος χριστιανικής αγάπης για τους συνανθρώπους του, αποκάλεσε σε ομιλία του τους Εβραίους της Ρώμης «σκυλιά» και είχε πει πως από αυτά τα σκυλιά ,υπάρχουν παρά πολλά σήμερα στην Ρώμη, και τα ακούμε να ουρλιάζουν στους δρόμους και να μας ενοχλούνε παντού.
Ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β' (φωτ 6), που αγιοποίησε πολύ περισσότερους ανθρώπους από κάθε προηγούμενο Πάπα , (μέχρι τον Οκτώβριο του 2004 είχε αγιοποιήσει 1340 ανθρώπους) αγιοποίησε και τον Πάπα Πίο ΙΧ και καθόρισε ως ημέρα εορτής του την 7η Φεβρουαρίου.(Για την ακρίβεια τον έφτασε στο 3ο(Beatificazione ) από τα 4 στάδια της αγιοποίησης ( Canonizzazione).

Η μαζική βέβαια αγιοποίηση δεν είναι ιδιαιτερότητα μόνο των καθολικών.
Η ορθόδοξη ρωσική εκκλησία αγιοποίησε πρόσφατα τον τελευταίο Τσάρο Νικόλαο μαζί με όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς του!
Ο ιεροεξεταστής πατέρας Feletti , όταν η Μπολόνια απαλλάχτηκε από την παπική εξουσία, φυλακίστηκε για 15 εβδομάδες για την υπόθεση αυτή, αλλά τελικά το δικαστήριο τον αθώωσε γιατί απλά είχε ακολουθήσει τους τότε ισχύοντες νόμους.
Από αυτή την ιστορία διαπιστώνει κανείς πως οι θρησκευτικές εμμονές καθόρισαν τις ζωές τόσων ανθρώπων.
Ο Edgardo αν δεν τον είχαν απαγάγει θα είχε μεγαλώσει σαν όλους τους εβραίους και μπορεί ίσως να είχε γίνει και ραβίνος.
Όταν ενηλικιώθηκε θα μπορούσε να επιστρέψει στην θρησκεία των γονιών του.
Αντίθετα μετά την πλύση εγκεφάλου που του είχε γίνει, έγινε καθολικός και μάλιστα παπάς που έκανε και προσηλυτισμό στους ομόθρησκους των γονιών του.
Η Anna Morisi με την πλύση εγκεφάλου που είχε υποβληθεί και αυτή από το καθολικό περιβάλλον που είχε μεγαλώσει, είχε πιστέψει στην κόλαση των χριστιανών και «βάφτισε» το παιδί για να το γλιτώσει από αυτήν .
Οι Mortara είχαν χριστιανή υπηρέτρια στο σπίτι γιατί αυτή μπορούσε να δουλεύει τα Σάββατα κάτι που η θρησκεία τους δεν επιτρέπει στους Εβραίους!
Οι Mortara θα μπορούσαν να πάρουν αμέσως πίσω το παιδί τους αν ,έστω και χωρίς να το πιστεύουν, βαφτίζονταν χριστιανοί.
Αλλά και αυτοί έχοντας υποβληθεί στην αντίστοιχη πλύση εγκεφάλου προτίμησαν την θρησκεία από το παιδί τους.
Τόσο ο ιεροεξεταστής πατέρας Feletti όσο και ο Πάπας Πίος ΙΧ ήσαν πεπεισμένοι ότι η απαγωγή του παιδιού ήταν μια θεάρεστη πράξη μιας και προφανώς το Τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου δεν ισχύει όταν οι γονείς είναι εβραίοι.
Αυτό ήταν αναμενόμενο από εγκέφαλους διαβρωμένους από μια θρησκεία που αποδέχεται και πιστεύει σε ένα θεό που δοκιμάζει τους πιστούς της βάζοντας ένα πατέρα να σφάξει το παιδί του όπως ο Αβραάμ !
Τέλος ακόμα και στην εποχή μας ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β' θεωρεί άξιο αγιοποίησης ένα απαγωγέα που θα είχε συλληφθεί για την πράξη του σήμερα και θα βρισκόταν στην φυλακή. Η ιστορία αυτή μπορεί να μας φαίνεται ξεπερασμένη τώρα πια που ευτυχώς σήμερα δεν υπάρχουν ,τουλάχιστον στις χριστιανικές χώρες, τέτοιες εξουσίες.
Η διάβρωση όμως από παιδικής ηλικίας του εγκεφάλου των ανθρώπων από την θρησκεία είναι κάτι που δυστυχώς δεν έχει σταματήσει και στην εποχή μας.
Ο Διαγόρας ο Μήλιος δημοσίευσε πρόσφατα για τον θάνατο ενός 11 παιδιού που πέθανε από διαβήτη που οι θρησκόληπτοι γονείς του αντί να το πάνε σε γιατρό προσεύχονταν στο θεό για να το κάνει καλά!
Άπλά και μόνο επίσης σκεφτείτε πόσα ανήλικά παιδιά οδηγούνται στα μοναστήρια είτε από θρησκόληπτους γονείς είτε από την επίδραση επάνω τους διάφορων παπάδων.
Μελέτες κοινωνιολόγων στην Βρετανία έχουν διαπιστώσει ότι μόνο 1 στα 12 παιδιά διαφοροποιείται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονιών του.
Το αν θα γίνεις λοιπόν χριστιανός, εβραίος, μωαμεθανός ή οτιδήποτε άλλο εξαρτάται βασικά όχι από την ατομική σου βούληση αλλά από το περιβάλλον που μεγάλωσες και από την θρησκευτική διάβρωση που έχει υποστεί από αυτό ο εγκέφαλος σου.
Η ιστορία του Edgardo αποτελεί τραγικό μεν αλλά κλασσικό παράδειγμα .

*Για να γίνει κατανοητό σε πόσο σημαντική εκκλησία τον έστειλαν είναι αυτή που εκεί που φυλάσσονται οι αλυσίδες του Αγίου Πέτρου. (φωτ 7)
Η βασιλική αυτή που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα, έχει στο εσωτερικό της ένα από τα γνωστότερα έργα του Μιχαήλ Αγγέλου τον Μωυσή (φωτ 8) που ολοκληρώθηκε το 1515, και επρόκειτο αρχικά να αποτελέσει μέρος ενός τεράστιου συμπλέγματος 47 αγαλμάτων, που θα αποτελούσε ταφικό μνημείο για τον Πάπα Ιούλιο Β'. Όταν του το παρήγγειλαν, ο μεγάλος καλλιτέχνης πέρασε οχτώ ολόκληρους μήνες αναζητώντας το τέλειο μάρμαρο στη Τοσκάνη. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε, αλλά μετά το θάνατο του Πάπα ο Μιχαήλ Άγγελος καταπιάστηκε εκ νέου μαζί του. Επειδή όμως τελικά ανέλαβε τη Δευτέρα Παρουσία στην Καπέλα Σιξτίνα μετά από παρότρυνση του Πάπα Παύλου Γ΄, το τελικό μνημείο, που φτιάχτηκε κυρίως από μαθητές, είναι μια πρόσοψη με έξι εσοχές.

Ο Μωυσής απεικονίζεται με κέρατα, αντί για ακτίνες φωτός, εξαιτίας ενός λάθους στη μετάφραση του εβραϊκού κειμένου: οι λέξεις αχτίδες φωτός και κέρατα είναι παρόμοιες. Αυτό του είδους ο εικονογραφικός συμβολισμός ήταν συνηθισμένος στην πρώιμη θρησκευτική τέχνη και σε αυτή την περίπτωση εξυπηρετεί τον καλλιτέχνη, μιας και είναι ευκολότερο να σχεδιάσει κανείς στέρεα κέρατα παρά την αφηρημένη έννοια του φωτός.

.

.