ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Όταν ήμουν παιδί προσευχόμουν κάθε βράδυ

 για ένα  καινούργιο ποδήλατο.

Μετά κατάλαβα πως ο Κύριος δεν δουλεύει έτσι,

 οπότε έκλεψα ένα και του ζήτησα να με  συγχωρέσει.

Emo Philips  standup κωμικός

 Πριν 2-3 χρόνια  κατέβηκα στην αποθήκη του σπιτιού μου και διαπίστωσα πως κάποιος ρέκτης διαρρήκτης μου είχε κλέψει όλα τα ηλεκτρικά εργαλεία μου, αλλά μαζί και το πρώτο μου ποδήλατο που το είχα αποσυναρμολογήσει με τον απώτερο σκοπό να καταφέρω κάποτε να το επαναφέρω στην προηγούμενη κατάσταση της νεότητας του, μιας και δεν μπορούσα φευ να επαναφέρω τον εαυτό μου στην δική μου νεότητα, στην εποχή που το καβαλούσα περήφανος και καμαρωτός.

 Ήταν ποδήλατο πεταλούδα σαν και αυτό που είχε περιγράψει ότι του έκλεψαν και ο Μανταίος στην αλήστου μνήμης ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ πριν 2 χρόνια, που μου έλυσε και την απορία τι θα έκανε ο κλέφτης  ένα παλιό διαλυμένο  ποδήλατο.

Όπως γράφει :...τι χαμός γίνεται μ' αυτή τη «βιομηχανία» κλεμμένων ποδηλάτων στην Αθήνα. Όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί... το ποδήλατό του!

Τι υπόγεια και «κυκλώματα», τι «μαφίες» και «συμμορίες»... Χιλιάδες κλεμμένα ποδήλατα σε κρυφές αποθήκες και μυστήριες «καβάτζες». Να πουλιούνται, εδώ ή στο εξωτερικό (!) τα ακριβά, να διαλύονται (για ανταλλακτικά) τα «φτηνά»

Το ποδήλατο μου ήταν μια πεταλούδα Philips κατακόκκινη, με άσπρους προφυλακτήρες, άσπρα λάστιχα στο πλάι, και άσπρη τρόμπα κάτω από τον μονό σωλήνα, που ξεχώριζε τις πεταλούδες από τα βαριά τότε ποδήλατα με τους διπλούς σωλήνες. Πίσω από την σέλα είχε μια δερμάτινη θήκη με τα αναγκαία εργαλεία για να μπορέσεις να βγάλεις την σαμπρέλα όταν τρύπαγε.  
Το δικό μου δεν είχε σχάρα, καθρεπτάκι και στήριγμα για να στέκεται όρθιο, σαν αυτό της παραπάνω φωτογραφίας.

Όταν μου το πήραν θα ήμουνα γύρω στα 13 οπότε δεν μπορούσα να βγάλω την απαραίτητη άδεια κυκλοφορίας που ήταν αναγκαία τότε για να κυκλοφορήσεις στον δρόμο, οπότε αυτή βγήκε στο όνομα της μάνας μου.

Για να καταλάβετε την τότε επικρατούσα κατάσταση σας φωτοτύπησα την άδεια κυκλοφορίας και τις υποχρεώσεις του ποδηλατιστή. 

Στην αρχή ο φόβος του πατέρα μου να μην με πατήσει κανένα αυτοκίνητο μιας και ζούσαμε στο κέντρο της Αθήνας με ανάγκαζαν να ποδηλατώ στη μεγάλη ταράτσα της πολυκατοικίας μας!

Σχετικά με το πως έμαθα ποδήλατο και δεν κατέληξα στην θάλασσα στην Κώ και επίσης φωτογραφία μου με το ποδήλατο στην ταράτσα, έχω γράψε στο ποστ μου ΕΓΩ, Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Στο ίδιο ποστ έχω γράψει πως σιγά σιγά όμως απέκτησα την ελευθερία μου  και έτσι με το ποδήλατο έφτανα μέχρι την Καλλιθέα που έμεναν οι φίλοι μου και  μερικές φορές  κατέβαζα από την Αθήνα στο σπίτι του τον πιο ελαφρύ από αυτούς καθισμένο στον σωλήνα.

Το καλοκαίρι που είχα μαζί μου το ποδήλατο στις διακοπές, το τιμόνι της πεταλούδας το γύριζα ανάποδα έτσι ώστε να φαίνεται πιο σπόρ αλλά και να μπορείς να χώνεις τη μούρη σου δίπλα στο κεφάλι όποιου θηλυκού κατάφερνες να το μεταφέρεις στο σωλήνα.

Μια σχετική ιστορία με τέτοια μεταφορά και με την απρόβλεπτη κατάληξη που είχε, έχω γράψει στο ποστ μου  Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Βέβαια οι φιγούρες με το ποδήλατο για τον εντυπωσιασμό των κοριτσιών ήταν και τότε απαραίτητες. Τα ποδήλατα αυτά δεν προσφέρονταν για σούζες όπως τα σημερινά, οπότε η πιο θεαματική φιγούρα που μπορούσες να πετύχεις ήταν να είσαι  όρθιος με το ένα πόδι στην σέλα και να κρατιέσαι από το τιμόνι.

Όταν με είδε μια μέρα η μάνα μου σε αυτή την φιγούρα, παρά το ότι ήταν γενικότερα τέρας ψυχραιμίας, κόντεψε να της έρθει κόλπος!

Ο άνθρωπος βέβαια ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος από ότι έχει.

Έτσι όσοι δεν είχαν ποδήλατο ζήλευαν εμάς που είχαμε.

Εμείς που είχαμε ζηλεύανε αυτούς που είχαν το καλύτερο ποδήλατο της εποχής, που ήταν τα Raleigh και βέβαια ένα μηχανοκίνητο γαλλικό ποδήλατο που ήταν τότε πολύ της μόδας, που είχε την μηχανή του πάνω από την μπροστινή ρόδα, το Solex. 

 Αμφότεροι δε ζηλεύαμε αυτούς που είχαν το πιο μπάνικο μηχανάκι τότε που ήταν το γερμανικό Kreidler-Florett συνήθως κόκκινο της φωτιάς.

Όλοι δε οι κάτοχοι παντός τύπου δικύκλου την δεκαετία του 60 είχαν ένα όνειρο.

 Να αποκτήσουν ένα ελληνικής κατασκευής τρίκυκλο αυτοκίνητο το μοναδικό Attica! Για κανονικό βέβαια αυτοκίνητο δεν υπήρχε περίπτωση να το σκεφτείς σε νεαρή ηλικία εκτός αν η οικογένεια σου ήταν πολύ πλούσια.

Πάντως πρόσφατα που κατέβηκα στο σπίτι της Κρήτης, θυμήθηκα την γνωστή έκφραση πως « το ποδήλατο αν το μάθεις δεν το ξεχνάς ποτέ»

Μετά από πολλά χρόνια ανέβηκα ξανά  σε ποδήλατο που μου δάνεισε για  όσο θα είμαι εκεί η κόρη του κουνιάδου μου για να κινούμαι στο χωριό .

Πράγματι δεν το ξεχνάς και πολύ το ευχαριστήθηκα παρά την γενικότερη θυμηδία και τα δηκτικά σχόλια που προκάλεσα όταν πέρασα μπροστά από το σχολείο και από την μαζεμένη εκεί πιτσιρικαρία καμαρωτός επάνω στο φανταχτερό ροζ γυναικείο ποδήλατο της ανιψιάς μου!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Ο argosholos  μου θύμισε ότι εκτός από το Attica είχαν κυκλοφορήσει και τα τελείως, ακόμα και σήμερα, πρωτοποριακά διθέσια BMW Isetta όνειρο άπιαστο τότε για όλους μας.

Επειδή οι νεώτεροι δεν τα ξέρουν βρήκα μια φωτογραφία αυτού του άπιαστου ονείρου όλων των ανδρών τότε, με ένα άλλο εξ ίσου άπιαστο όνειρο των γυναικών της εποχής!

Τον Cary Grant με την  BMW Isetta του το 1958!