Η "ΚΑΛΗ" ΚΑΙ Η "ΚΑΚΗ" ΒΙΑ.

 Παρακολουθούσα στην τηλεόραση τις λεκτικές αψιμαχίες μεταξύ κυβερνητικού εκπροσώπου  και Γλέζου στην Βουλή, για τις σφαίρες στα γραφεία της ΝΔ.

 Πάλι όμως, μετά την αυτονόητη καταδίκη της πράξης από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τα Καμμένα  Βούρλα και τα Χρυσά Αυγά,  αμέσως ο σεβαστός μου Μανώλης Γλέζος άρχισε την  γνωστή παραφιλολογία για παρακρατικούς και για το ποιος ωφελείται τελικά από τις πρόσφατες επιθέσεις. (Ένα σχετικό καυστικό άρθρο έχει γράψει ο Θανάσης Σκόκος )

Όσα ακούστηκαν  μου θύμισαν πως ακριβώς τα ίδια ακούγαμε όλα τα χρόνια που δολοφονούσε η 17Ν,  και πολλοί της αριστεράς ήσαν σίγουροι  πως πίσω από τις δολοφονίες κρύβονται παρακρατικοί, η CIA ,άλλες ξένες δυνάμεις κτλ και όχι βέβαια άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.

Δεν ήθελαν, αλλά και τώρα δεν θέλουν,  απλά να αποδεχτούν ότι υπάρχει ένα τμήμα της εξτρεμιστικής αριστεράς που όπως δημιούργησε  τότε την 17Ν σήμερα κινείται σε αντίστοιχους δρόμους.

Αν δει κανείς μια δημοσκόπηση της Alco του Απριλίου 2002 πριν να αποκαλυφτεί η 17Ν ένα 23,7% των ερωτηθέντων δήλωνε ότι αποδέχεται τις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις της ενώ ένα 6,6% εμφανιζόταν να ζητά και τη συνέχιση της δράσης της !!

Αλλά και όταν γινόταν πλέον η δίκη των μελών της 17Ν, σε άλλη δημοσκόπηση, οι μισοί Έλληνες θεωρούσαν ότι τα εγκλήματα της 17Ν ήσαν πολιτικά και όχι ποινικά, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό όσων πίστευαν πως είναι αθώοι, βρισκόταν στην αριστερά και  έφταναν  το 7,3% !

 Αντίστοιχες δημοσκοπήσεις έδειχναν, ακόμη και μετά το καλοκαίρι του 2002, ένα μεγάλο ποσοστό ερωτώμενων να αναγνωρίζει τους δολοφόνους  της 17Ν ως κοινωνικούς αγωνιστές! 

Αυτή η ανοχή ή ακόμα και η επικρότηση της  εγκληματικής  βίας από την άκρα και εξτρεμιστική αριστερά δημιούργησε στην συνέχεια τις διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις  που συνέχισαν εκτός από την δολοφονία του Γκόλια, τις δολοφονίες, με όπλα κατά των αστυνομικών στου Ρέντη, στην οδό Πορφύρα στα Άνω Πατήσια, και του ειδικού φρουρού στην Κηφισιά και με βόμβα του αστυνόμου στο υπουργείο προστασίας του Πολίτη αλλά και το γάζωμα των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή.

 Ταυτόχρονα η αντίληψη πως ο δρόμος, η διαδήλωση, οι καταλήψεις, οι αθλιότητες στα Πανεπιστήμια, τα γιαουρτώματα, τα καψίματα καταστημάτων, τραπεζών και κινηματογράφων, οι κουκουλοφόροι,  οι ριπές από μολότοφ, οδηγούν ταχύτερα στην  επίτευξη, κατά την άποψη τους, της λαϊκής κυριαρχίας της οποίας  θεωρούν ότι αποτελούν τους γνήσιους εκφραστές.

Αυτή δε η αντίληψη που δικαιώνει την βία εν ονόματι της επικράτησης των απόψεών τους,  κατέληξε, για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου από ένα ανεγκέφαλο αστυνομικό, στις καταστροφές της Αθήνας τον  Δεκέμβριο του  2008, ενώ αντίθετα θεώρησε σχεδόν σαν δίκαιη τιμωρία το κάψιμο των 3 ατόμων στην Marfin μιας και ήσαν απεργοσπάστες, γι΄ αυτό  ενώ καιγόντουσαν τα συνθήματα που ακουγόντουσαν ήταν  “να καείτε μαλάκες  απεργοσπάστες” και  “Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι”.

 Όλο αυτό το διάστημα το ΚΚΕ έχοντας καεί στο παρελθόν από εξτρεμιστικές τακτικές, φρόντισε να περιχαρακώσει επιμελώς, τους ελεγχόμενους από αυτό οπαδούς  του, από ενέργειες που θα μπορούσαν να στραφούν τελικά εναντίον του.

Αντίθετα ορισμένες από τις συνιστώσες που αποτελούν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν μια συγγενική σχέση με αυτόν τον αυτοαποκαλούμενο " αντιεξουσιαστικό χώρο" και έβλεπαν με φιλικό μάτι τις ενέργειες του.

 Υπήρχε πάντα κάποια δικαιολογία για την "καλή" βία όπως όταν πχ οι αγανακτισμένοι πολίτες άνοιξαν το κεφάλι του Χατζηδάκι, πέταξαν γιαούρτια στον Πάγκαλο και τον Κακλαμάνη, όταν τα δίκαια των εργαζομένων κατάντησαν το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης σκουπιδαριό, όταν  φοιτητές, που κατά Κουράκη, αγωνίστηκαν  για το δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστήμιου έκτισαν τον αντιπρύτανη της Θράκης ,όταν  άλλοι αγωνιστές του ασύλου έδειραν τον καθηγητή Πανούση και αγωνιστές της δημοκρατίας προπηλάκισαν  τον νομπελίστα της Ιατρικής James Watson, στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, και όταν  λαϊκοί αγωνιστές στην Κερατέα πέτυχαν να εφαρμόσουν την προοδευτική ελληνική θεωρία " μακριά από μένα και όπου θέλει νάναι", και μία σωρεία από άλλες ενέργειες που θεωρήθηκε πως η "καλή" βία είναι θεμιτή και δημοκρατική .

Βέβαια δεν είμαι από εκείνους που  πιστεύουν  πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί αυτά τα γεγονότα εκτός ίσως από ορισμένα περιφερειακά του μέλη.

 Αυτό που πιστεύω όμως είναι πως κλείνει φιλικά το μάτι σε όλα αυτά πιστεύοντας πως θα αποκομίσει εκλογικά οφέλη.

 Όμως  ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα, ο νόμος δράσης -αντίδρασης αναπόφευκτα δημιούργησε  και την ¨κακή" βία.

Και αυτή προήλθε όταν το ασήμαντο νεοναζιστικό γκρουπούσκουλο των Χρυσών Αυγών άρχισε να αποκτά λαϊκά ερείσματα στις περιοχές της Αθήνας που είχαν αρχίσει να στενάζουν από την εγκατάλειψη τους από το κράτος και από την  κατάληψη τους από εξαθλιωμένους μετανάστες που για να επιζήσουν καταφεύγουν σε παραβατική  συμπεριφορά.

 Έτσι ζήσαμε, από τα τάγματα εφόδου της ΧΑ, τις παρ΄ολίγον δολοφονικές  επιθέσεις και  κακοποιήσεις νόμιμων και παράνομων μεταναστών.

Η νεοναζιστική μόλυνση έφτασε τελικά, συνεπικουρούσης και της οικονομικής κρίσης, να αποκτήσει και σημαντική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο και να βάζει πλέον και στόχους εκτός από τους μετανάστες, και τους ηθοποιούς, ακόμα και βουλευτές όπως ο Στρατούλης.

Όπως έγραφα τέλος σε πρόσφατο ποστ υπάρχει εκτός από την "καλή" και "κακή" βία και η λεκτική βία που κυριαρχεί πλέον αυτή την εποχή των μνημονίων.

"Και με την γνωστή αμετροέπεια που μας διακρίνει, όσοι υπέγραψαν τα μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο από προδότες, πουλημένοι, Νενέκοι, ταγματασφαλίτες, Τσολάκογλοι ,Λογοθετόπουλοι κτλ και χρειάζονται κρέμασμα έξω από το μπουρδέλο την Βουλή, αφού πρώτα βέβαια καεί,  ή έστω στην ανάγκη στο  Γουδί.

Η καλύτερη περίπτωση βέβαια θα είναι να παρακαλάνε όσοι  υπέγραψαν τα μνημόνια να περάσουν από ειδικά δικαστήρια, παρά να βρουν το τέλος του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη, όπως  δήλωσε ένας πολιτικός ογκόλιθος, που αν δεν είχε ηρωικά αδέλφια δεν θα τον ήξερε  ούτε ο περιπτεράς του."

Η όξυνση της πολιτικής κατάστασης μέχρι σήμερα, μαζί με την τραγική οικονομική συγκυρία οδήγησε στην αύξηση των ποσοστών των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος  αύξηση όμως η οποία όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση έχει ανακοπεί και μάλλον αντιστρέφεται.

Ίσως αυτή η δημοσκόπηση ήταν ο καταλύτης για την εμφανή αλλαγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τόσο στην κατηγορηματική καταγγελία  πλέον της βίας  όσο και στην σχετική αποστασιοποίηση από τις δηλώσεις Γλέζου που έγραψα στην αρχή αυτού του ποστ.

Έχει αρχίσει από ότι φαίνεται ,ευτυχώς, να διαπιστώνουν πως η τακτική του "ναι μεν καταδικάζω αλλά..." απωθεί τα πιο κεντροαριστερά στρώματα της κοινωνίας που δεν επιδιώκουν αλλά και δεν επιθυμούν την επαναστατική αλλαγή της χώρας.

Μπορεί βέβαια να έχει δίκιο και ο Τάσος Τέλογλου που γράφει:

 Όσο η μικροαστική πλημμυρίδα καταλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και αναγκαστικά εκτοπίζει τους άλλους, τους «παλιούς», γιατί πάντα και οι «δύο» δεν χωράνε, είναι μοιραίο εκείνοι που είχαν ταυτίσει την πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ με την «ανατροπή του καθεστώτος» να προσανατολίζονται σε άλλους χώρους, από μία άποψη η «ενιαιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζει στις άκρες τα παλιά περισσότερα ακραία στοιχεία σχηματίζοντας μια μελλοντική  δεξαμενή για τη «λυσσασμένη νεολαία». (όπως  την είχε περιγράψει  ο Αλέκος Αλαβάνος )

Μόλις είχα δημοσιεύσει το παραπάνω κείμενο όταν διάβασα στο protagon  ένα άρθρο του 19χρονου φοιτητή Ιατρικής Α.Π.Θ. Σάββα Ιορδανίδη που η κατάληξη του νομίζω πως είναι ιδανικός επίλογος στο δικό μου:

Η βία ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ στη ζωές κανενός και ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να την επιβάλλει. Όλο ακούμε για εμπρηστικές επιθέσεις, βομβιστικές, τρομοκρατικές, ξυλοδαρμούς. Όλα αυτά πρέπει να είναι καταδικαστέα. Από όλους, απερίφραστα.

 Ζούμε σε μια εποχή όπου η κοινωνική συνοχή δαμάζεται και είμαστε υπεύθυνοι όλοι να την διατηρήσουμε. Οι δημοκρατικές κοινωνίες δεν επιτρέπουν την άνθηση βίας και αν θέλουμε να πάρουμε λίγο από δημοκρατία ας προσπαθήσουμε να την εξαλείψουμε.

Προβλήματα όπως η βία και ο νεοναζισμός είναι αυτά που πρέπει πρωτίστως να αντιμετωπίσουμε. Να απομονώσουμε από την κοινωνία τα στοιχεία που την προκαλούν. Παρόλο που έχω υποψίες για πιθανή πρόκληση βίας από το κράτος(παρακράτος) ή την αντιπολίτευση, δε θέλω να το θεωρήσω σίγουρο. Όλοι μαζί αν στραφούμε ενάντια στη βία και το φασισμό, μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Το θέμα είναι έχουμε την όρεξη;

Μπορεί να είμαστε ανεπαρκείς και να συμβιβαζόμαστε. Ανεπαρκείς εμείς, ανεπαρκείς και οι πολιτικοί που ψηφίζουμε.  Είμαστε όμως;