α-ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΗ

Α΄ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα που είχε ο πατέρας μου στην ζωή του ήταν να αποκτήσει ένα αυτοκίνητο.

Έτσι μετά από τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου και μετά 7 επιστρατεύσεις που συνέχεια διέκοπταν την επαγγελματική του εξέλιξη, κατάφερε την 10ετία του 50 να αποκτήσει το πρώτο του αυτοκίνητο αφού αποτύχαμε να το κερδίσουμε σε ένα διαγωνισμό γνώσεων που είχε προκηρύξει η εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ !

Η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ δημοσίευε τότε κάτι ιστορικά κομμάτια στα οποία έπρεπε να βρεις τα λάθη που είχαν και να τους τα στείλεις, οπότε αυτός που θα  είχε  στείλει όλα τα σωστά θα κέρδιζε ένα αυτοκίνητο!

Το τι ψάξιμο και διάβασμα κάναμε οι δυο μας τότε με το λεξικό του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ για να βρούμε τα λάθη δεν λέγεται!

Τελικά δεν κερδίσαμε το αυτοκίνητο αλλά αποκτήσαμε και οι δύο ευρύτατες ιστορικές γνώσεις και τελικά το αυτοκίνητο αγοράστηκε από τις οικονομίες του.

Ήταν ένα γαλλικό αμαξάκι Panhard Dyna με μία ιπποδύναμη 40 hp και τελική ταχύτητα τα 130Km/h αλλά με πρωτοποριακή για την εποχή μπροστινή κίνηση και αερόψυκτο! 
Είχε βελούδινα καθίσματα, κοκάλινο τιμόνι, χώραγε 5 κομψούς μέσα, είχε 4 πόρτες  και άμα δεν έπαιρνε εμπρός είχε και μανιβέλα που έμπαινε στην τρύπα που έχει στην μάσκα.

Βέβαια άμα χάλαγε κάτι περιμέναμε κάποιο γνωστό που θα πήγαινε στην Γαλλία να μας φέρει το αναγκαίο ανταλλακτικό γιατί η αντιπροσωπεία που τα είχε φέρει αφού πούλησε 6-7 έκλεισε!

Αναγκαστικά ο πατέρας μου με το επίπεδο των συνεργείων που υπήρχαν τότε με τους διάφορους μαστρο-τάδε, είχε μάθει όλα τα σχετικά με τα σέρβις του.

Είχε πει πειράζοντας ένα μάστορα πως ότι βίδα του περισσέψει από την επισκευή που θα του έκανε να του την φυλάξει και αυτός σοβαρότατα του απάντησε :

Μην φοβάστε θα τις φυλάξω σε αυτό το κουτάκι!

Πάντως με το αμαξάκι αυτό στα παιδικά μου χρόνια είχαμε κάνει ένα σωρό εκδρομές που ακόμα τις θυμάμαι με  νοσταλγία.

Η μητέρα μου παρά το ότι είχε βγάλει δίπλωμα οδήγησης δεν τον κατάφερε να της το δώσει να το οδηγήσει ποτέ, γιατί αυτός φοβόταν ότι όπως ήταν αρκετά αφηρημένη θα το στουκάριζε πουθενά .

Γνήσιο δε εμπορικό δαιμόνιο ο πατέρας μου, όταν ήρθε η ώρα να το πουλήσει άκουγα τι έλεγε   στον υποψήφιο αγοραστή και μου είχε σηκωθεί η τρίχα όρθια.

-Να προσέχεις να μην πηγαίνεις μακριά γιατί μην ξεχνάς πόσων ετών είναι και ότι αν σου χαλάσει θα μείνεις εκεί, γιατί ανταλλακτικά δεν υπάρχουν! 

Την Panhard που αποτελούσε ιστορική μάρκα αυτοκινήτων στην Γαλλία γιατί κατασκεύαζε αυτοκίνητα από το 1887 ως Panhard et Levassor, από τα ονόματα των 2 ιδρυτών μηχανικών της, την αγόρασε η Citroën και τελικά την έκλεισε το 1965.

Το Panhard της διαφήμισης του 1962 είναι το τελευταίο που κυκλοφόρησε.

Την 10ετία του 60 αποκτήσαμε ένα άλλο αυτοκίνητο, το γερμανικό  Neckar  1100 cc που ήταν λίγο καλύτερο από το αντίστοιχο ιταλικό  Fiat.

Στα τέλη της 10ετιας του 60 το  Neckar  αντικαταστάθηκε από  το Autobianchi Primula ένα άνετο 4πορτο αυτοκίνητο 1200cc με μπροστινή κίνηση.

Το Neckar και το Primula ήσαν τα δύο πρώτα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει, μετά από γερή διαμάχη με τον πατέρα μου, που φοβόταν μην σκοτωθεί ο κανακάρης του σε κανένα τροχαίο και δεν ήθελε να μου δώσει το αυτοκίνητο.

Μετά από αιματηρές οικονομίες στο χαρτζιλίκι μου, για τα 10 μαθήματα που χρειάστηκα να κάνω για να πάρω το δίπλωμα οδήγησης, του ανακοίνωσα γεμάτος περηφάνια πως έχω πλέον δίπλωμα οδήγησης και αυτός μου απάντησε  πως αυτόν τον ενδιαφέρει να πάρω το πτυχίο του Πανεπιστημίου και όχι το δίπλωμα της οδήγησης!

Τελικά υποχώρησε αφού για ένα μήνα οι μόνες λέξεις που άκουγε από μένα ήταν Καλημέρα και καληνύχτα! 

Μου έδωσε τα κλειδιά αφού πρώτα με έβαλε να δει πως οδηγώ και αφού συμφώνησα ότι όταν  θα γύριζα δεν θα εύρισκε το αυτοκίνητο με άδειο το τάνκ, ώστε να βρίσκεται αυτός στην ανάγκη, όταν χρειάζεται να το χρησιμοποιήσει, να  τρέχει στα βενζινάδικα.

Και από αυτά τα δύο αυτά αμάξια έχω εξαιρετικές αναμνήσεις γιατί είχαν και τα δύο, δύο βασικά πλεονεκτήματα.

 Είχαν τις ταχύτητες στο τιμόνι και άμα τράβαγες τα μπροστινά καθίσματα προς τα εμπρός και έριχνες τις πλάτες τους  κάτω, στο επίπεδο των πίσω καθισμάτων, αποκτούσες ένα εξαιρετικό δίκλινο κρεβάτι!

Με την κυρία Αθεόφοβου είχαμε αξιοποιήσει ως φοιτητές αυτή την δυνατότητα, πηγαίνοντας και παρκάροντας το αυτοκίνητο σε μια περιοχή στον Κρεμαστό Λαγό της Βούλας που τότε ήταν μια έρημη δασώδης περιοχή.

Σε μία παράκαμψη του δρόμου έμπαινες με το αυτοκίνητο και δεν ήταν πλέον ορατό από τον κεντρικό δρόμο. Εκτός από μένα μόνο ένας άλλος είχε ανακαλύψει αυτό το μέρος.

Χωρίς να τον ξέρω και να με ξέρει, με μια νοητή συμφωνία κυρίων όποιος πήγαινε δεύτερος εκεί έκανε στροφή και έφευγε με διακριτικότητα.

Μπορεί να αναγκαζόσουνα να πας αρκετά μακριά από το κέντρο της Αθήνας που ζούσαμε τότε αλλά το μέρος αυτό της Βούλας, που τώρα μπορεί να έχει πολυκατοικίες, ήταν απόλυτα ερημικό και σίγουρο για όλους εμάς που δεν είχαμε την ευτυχία να έχουμε μια γκαρσονιέρα, σαν τους τυχερούς φοιτητές από την επαρχία.

Συμφοιτητής μου που  ο πατέρας του είχε  ένα σκαραβαίο δεν είχε την ίδια προνοητικότητα με τον Αθεόφοβο.

Είχε παρκάρει κατά τις 2 την νύχτα το VW του πατέρα του στου Φιλοπάππου και βέβαια σε αυτό δεν έπεφταν έτσι τα καθίσματα, οπότε είχε ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού και καθώς ήταν και ψηλός και βρισκόταν επάνω  από την κοπέλα με κατεβασμένο το παντελόνι και τα πόδια έξω από το αυτοκίνητο,ξαπλωμένοι στα δύο μπροστινά καθίσματα σε στιγμές απόλαυσης, αυτές έγιναν ξαφνικά στιγμές τρόμου μέχρι να καταλάβουν τι είναι αυτός ο προβολέας που φώτιζε μεγαλοπρεπώς  τον κάτασπρο κώλο του!

Όταν η ψυχή τους επέστρεψε από την Κούλουρη κατάλαβαν πως ήταν ο προβολέας από ένα περιπολικό που ευτυχώς δεν τους δημιούργησε πρόβλημα μιας και οι αστυνομικοί ,της ίδια ηλικίας περίπου,αφού έκαναν την πλακα τους, μπορούσαν να κατανοήσουν τις επιτακτικές βιολογικές ανάγκες του ζεύγους.

Το τελευταίο αυτοκίνητο που απέκτησε ο πατέρας μου και το οποίο κληρονόμησα  μετά τον θάνατο του, ήταν ένα 5ης γενιάς Toyota Corona 1600cc, ένα θαυμάσιο αυτοκίνητο, που με την σχολαστικότητα που τον διέκρινε το διατηρούσε σε εξαιρετική κατάσταση και το οποίο αναγκάστηκα να το πουλήσω με σπαραγμό ψυχής γιατί μόλις πριν από ένα χρόνο είχα αγοράσει ένα δικό μου καινούργιο.

Μετά κάπου 10 χρόνια που το είχα πουλήσει, συνάντησα τον αγοραστή ο οποίος μου είπε πόσο ευγνωμονεί  τον πατέρα μου για το αυτοκίνητο που αγόρασε και παρά το ότι ήταν τόσων ετών δεν του είχε παρουσιάσει κανένα πρόβλημα.

 Το δεύτερο μέρος:

β-ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΗ

Β΄ΤΟΥ  ΖΕΥΓΟΥΣ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ