β-ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΗ

Β΄ΤΟΥ  ΖΕΥΓΟΥΣ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ

Στις αρχές του 1970 αποκτήσαμε επιτέλους μετά τον γάμο μας με την κ. Αθεόφοβου το πρώτο δικό μας αυτοκίνητο με δόσεις και αιματηρές οικονομίες.

Επειδή ανέκαθεν δεν έχω κανένα ιδιαίτερο ψώνιο με τα αυτοκίνητα, το μόνο διάστημα που ασχολούμαι για σύντομο διάστημα με αυτά είναι όταν πρόκειται να  αγοράσω ένα καινούργιο.

Όταν είσαι νέος βέβαια και πρόκειται να αγοράσεις το πρώτο σου αυτοκίνητο κοιτάς να συνδυάσεις ποιότητα και τιμή. Αφού λοιπόν απέρριψα την πρόταση της συζύγου για αγορά του σκαραβαίου, που τότε ήταν στις δόξες του, έπεσα με τα μούτρα στην μελέτη των σχετικών περιοδικών και κατάληξα να παραγγείλω ένα αυτοκίνητο μιας όχι πολύ γνωστής τότε μάρκας  και που δεν το είχα δει ποτέ μου να κυκλοφορεί στο δρόμο αλλά που τα τεχνικά του χαρακτηριστικά και  η εμφάνιση του στις φωτογραφίες , μαζί με την τιμή του μου φαίνονταν πολύ καλά. 

Ήταν το Toyota1000, ένα δίπορτο γρήγορο χιλιαράκι με επιτάχυνση 14,4 που αποδείχτηκε άριστη επιλογή και για 3 χρόνια φορτωμένο ανεβοκατέβαινε αδιαμαρτύρητα σε κατσάβραχα καλύτερα από τζιπάκι ενώ στην άσφαλτο προσπέρναγε και μεγαλύτερα από αυτό αυτοκίνητα.

Μπορεί σήμερα η Toyota να είναι από τις σημαντικότερες αυτοκινητοβιομηχανίες αλλά τότε δεν ήταν από τις γνωστές στην Ελλάδα.

Όμως από τότε που είχε ένα μόνο service στην αρχή της λεωφόρου Καβάλας μου είχε κάνει εντύπωση η υπευθυνότητα των Γιαπωνέζων στην αντιμετώπιση των πελατών τους. Πάντα υπήρχε  ιάπωνας μηχανικός που επέβλεπε τις εργασίες που γίνονταν.

Όταν έφτασε τα 100.000 χιλιόμετρα ήρθε η ώρα να το αντικαταστήσουμε  με σπαραγμό ψυχής γιατί με αυτό είχαμε ζήσει τα δυσκολότερα μεν αλλά και τα καλύτερα χρόνια της νεανικής ζωής.

Ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση μερικές αξέχαστες στιγμές όπως αυτή με την κόρη μου γύρω στα 4 να σηκώνεται όρθια από το πίσω κάθισμα ανάμεσα στα δύο μπροστινά και να φωνάζει με αγανάκτηση όταν πεταγόταν κανένας μπροστά μου και αναγκαζόμουνα να φρενάρω απότομα ότι δυστυχώς είχε ακούσει  προηγουμένως από το δικό μου στόμα: Α, ρε μαάκα,καθώς δυσκολευόταν ακόμα να προφέρει το λ!

Η καλή εμπειρία από το Τογιοτάκι με οδήγησε να το αντικαταστήσω με το δίπορτο Toyota Corolla Coupe ένα πολύ κομψό αυτοκίνητο 1200cc που το μπροστινό με το πίσω παράθυρο όταν τα άνοιγες δημιουργούσες ένα ενιαίο άνοιγμα .
Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που ήρθε τότε  εξοπλισμένο με ζώνες ασφαλείας.

Εκείνα τα χρόνια όμως προέκυψε η ανάγκη και για ένα δεύτερο αυτοκίνητο γιατί η κ.Αθεόφοβου έπρεπε τότε καθημερινά να κατεβαίνει στον Πειραιά που ήταν η νέα δουλειά της.

 Έκτοτε υπάρχουν δύο αυτοκίνητα στην οικογένεια, ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο μιας και οι δυό μας εργαζόμασταν σε διαφορετικά μέρη .
Συνήθως εγώ οδηγούσα το μικρό, γιατί κυκλοφορούσα  σε μέρη της Αθήνας που το παρκάρισμα ήταν μια μικρή καθημερινή περιπέτεια ενώ η κ. Αθεόφοβου δεν είχε πρόβλημα με αυτό.

Έτσι λοιπόν αγοράσαμε το μικρότερο 4θυρο αυτοκίνητο που υπήρχε το Daihatsu 360, δηλαδή με δίχρονη  μηχανή 360cc! Είχε μήκος  3 μέτρα δηλαδή ήταν 50 πόντους μεγαλύτερο από το Smart.

Το αυτοκίνητο αυτό ήταν ίσως το μόνο από, τα δημοφιλέστατα στην Ιαπωνία, Kei car (ελαφρά αυτοκίνητα) που κυκλοφόρησε  στην Ελλάδα.

Ήταν ιδανικό για την πόλη, ένας ταχύς μικρός διάβολος που χωνότανε παντού και χώραγε να παρκάρει παντού.
Μια φορά η κ. Αθεόφοβου βρέθηκε χωρίς καλά να το καταλάβει ανάμεσα σε δύο τεράστιες τριαξονικές νταλίκες σταματημένη σε ένα φανάρι ,οπότε σαν φωνή από τα ουράνια ακουσε τον οδηγό της νταλίκας από δεξιά να της λέει: Που πας μωρή, θες να σε πατήσω!

Θυμάμαι μια φορά που οδηγώντας την Corolla πήγαινα από την Αθήνα για  τον Σκαραμαγκά ήταν δίπλα μου ένας με ένα  Daihatsu 360.

Το Daihatsu ευέλικτο και μικρό ήταν αδύνατο να το  ξεπεράσω παρά τις προσπάθειες που έκανα όσο βρισκόμαστε σε κυκλοφοριακή κίνηση και αυτό έγινε δυνατό  μόνο όταν φτάσαμε πλέον στο Δαφνί, οπότε το Daihatsu δεν μπορούσε να συναγωνιστεί μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα στον ανοικτό δρόμο.

Η Corolla αντικαταστάθηκε με ένα εξίσου αξιόπιστο αυτοκίνητο, επίσης 1200cc, το Honda Civic δεύτερης γενιάς.

Όταν ο κουμπάρος μου, φανατικός της  Alpha Romeo, πείστηκε και πήρε το ίδιο, έμεινε κατάπληκτος όταν συνειδητοποίησε ότι  τα αυτοκίνητα δεν χρειάζεται κάθε 3 και λίγο να τα πηγαίνεις στο συνεργείο επειδή χαλάνε, και το μόνο που  χρειάζεται είναι να κάνεις μόνο τα καθορισμένα σέρβις. 

Το Daihatsu αντικαταστάθηκε με το Autobianchi A112 ένα ζωντανό ευχάριστο αυτοκίνητο με όλα τα πλεονεκτήματα των ιταλικών αλλά και όλα τα μειονεκτήματα όπως πχ το κιβώτιο ταχυτήτων που χρειαζόταν μερικές φορές να αμπραγιάρεις  δύο φορές για να μπει η πρώτη.

Όταν ήρθε η ώρα να αντικαταστήσω το Civic κουβεντιάζοντας με ένα φίλο μου μια Κυριακή για διάφορα αυτοκίνητα με ρώτησε αν έχω δει το Mazda 323F.

Την επόμενη Κυριακή που ξαναβρεθήκαμε η ερώτηση του ήταν: τι χρώμα το παρήγγειλες; Άσπρο απάντησα!

Ήταν σίγουρος πως αποκλείεται αφού το είδα να μην μου αρέσει !

Πράγματι μόλις το είδα τα αγάπησα και αυτό δικαίωσε την προτίμηση μου τα χρόνια που το είχα. Ευέλικτο, με καλό κράτημα του δρόμου σου έδινε ένα αίσθημα ασφαλείας όταν το οδηγούσες και γι΄ αυτό τον λόγο  στο τέλος προτίμησα  να το δώσω στην κόρη μου που είχε διοριστεί στην Πελοπόννησο  και έκανε  καθημερινά πολλά χιλιόμετρα.

Έτσι από τα 1600cc του Mazda έπεσα στα 1400 cc, μόνο που αυτά εκπλήρωναν μια νεανική μου επιθυμία για ένα σπορτίφ αυτοκίνητο χωρίς προκλητική εμφάνιση.

Έτσι κατέληξα σε ένα GTi με 100 ίππους το Citroen Le Mans που ήταν  ένα μικρό κανόνι .Πηγαίνοντας με αυτό για μια ομιλία αυθημερόν με ένα συνάδελφο στα Φάρσαλα, μου είπε χαρακτηριστικά: αυτό δεν ήταν ταξίδι αλλά χαμηλή πτήση!

Το Autobianchi αντικαταστάθηκε από ένα  Fiat Cinquecento που αποδείχτηκε επτάψυχο γιατί σήμερα μετά από 18 και πλέον χρόνια χρησιμοποιείται καθημερινά από τον κουνιάδο μου.

Παρά το ότι  δεν ήμουνα φίλος των SUV, γιατί πάντα μου άρεσαν τα κουπέ, αναγκαστικά προσχώρησα σε αυτά γιατί ήδη με το ΑΧ είχα αρχίσει τα καλοκαίρια να σέρνω από πίσω ένα τρέιλερ με ένα μικρό φουσκωτό. 

Έτσι το ΑΧ αντικαταστάθηκε με το 3πορτο δεύτερης γενιάς Toyota Rav και έτσι εκτός από την δυνατότητα να ρίχνεις την βάρκα από παραλίες χωρίς να φοβάσαι πως θα κολλήσεις στην άμμο, γνώρισα και τις δυνατότητες και τις χάρες και την ασφάλεια της 4κίνησης σε ένα αυτοκίνητο που δεν σου δημιουργούσε κανένα πρόβλημα .

Το Fiat Cinquecento πήρε προαγωγή και αντικαταστάθηκε από το Fiat Seicento Sporting με 1100cc και αρκετά πιο σπορτίφ συμπεριφορά, που όταν εκπλήρωσε επιτυχώς την θητεία του αντικαταστάθηκε προ 6ετιας από το Αυγό, δηλαδή   το  Toyota Aygo που έχω μέχρι σήμερα και είναι εξαιρετικό .

Την ίδια εποχή περίπου, λίγο πριν να αρχίσει η οικονομική κρίση   αντικατέστησα το Rav με το Subaru Forester δεύτερης γενιάς , το καλύτερο  αυτοκίνητο που απέκτησα στην ζωή μου και το πρώτο με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων και το οποίο από ότι φαίνεται θα το έχω για πολλά ακόμα χρόνια.

Μέχρι τώρα μπορούσε κανείς στην 6ετια να αλλάξει το αυτοκίνητο του γιατί το προηγούμενο αν ήταν σε καλή κατάσταση είχε καλή τιμή μεταπώλησης.

Τώρα πια η ιστορία αυτή έχει τελειώσει, ιδίως για τα μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα, οπότε δεν  προβλέπω άλλη αλλαγή αυτοκινήτου στο μέλλον και το μόνο πλέον διαφορετικό  αυτοκίνητο  που πρόκειται να  μεταφέρει εμένα και την κ. Αθεόφοβου τελικά  θα είναι μαύρο, με τζαμαρία γύρω του και εμείς μέσα σε αυτό θα είμαστε οριζόντιοι! 

Βέβαια από τις συνήθεις νεκροφόρες  θα προτιμούσα να βρίσκομαι αναπαυτικά ξαπλωμένος μέσα σε μία σαν αυτήν  της επόμενης φωτογραφίας και αντί να μεταφέρουν το φέρετρο μου ευσταλή μέλη του σωματείου φρακοφόρων νεκροπομπών μερικά χαριτωμένα κορίτσια σαν τα παρακάτω! 

Το πρώτο μέρος με τα αυτοκίνητα του πατρός: 

http://atheofobos2.blogspot.gr/2013/07/blog-post_16.html