Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ




 Αν σας έλεγα πως  ένα από τα καλύτερα καρπούζια που έχω φάει στην ζωή μου ήταν από αυτά που βγαίνουν  στην Μύκονο θα μου λέγατε πως μόνο ξενοδοχεία και room to let  έχετε δει  να καλλιεργούνται σε αυτό το πανέμορφο νησί.
Και όμως καρπούζια και πεπόνια καλλιεργούσαν στην Μύκονο και ήσαν πεντανόστιμα.
Η ανάμνηση μου ήρθε τρώγοντας το πρώτο καρπούζι του καλοκαιριού που η γεύση του δεν έχει καμία σχέση με τα Μυκονιάτικα καθώς τα σημερινά καρπούζια προέρχονται από διασταύρωση με κολοκύθια.
Στην Μύκονο για την οποία έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, πήγαινα από παιδί γιατί παιδικός μου φίλος και νυν κουμπάρος είχε σπίτι και  φιλοξενούσε σε αυτό  εκτός από μένα και ένα ακόμα παιδικό φίλο και νυν και αυτόν κουμπάρο και των δύο.
Η μοναδική αυτή  παιδική τριανδρία κυκλοφορούσε ξυπόλυτη στην πόλη της Μυκόνου προσέχοντας βέβαια να μην πατήσει τις σβουνιές από τα πολλά τότε γαϊδούρια που έκαναν τις μεταφορές στα σπίτια μέσα από τα στενά δρομάκια.
Η Μύκονος εκείνα τα χρόνια  δεν είχε δίκτυο ύδρευσης και το νερό στα σπίτια προέρχονταν από το νερό που είχε μαζευτεί από τις βροχές στην  στέρνα του κάθε  σπιτιού.
Όπως καταλαβαίνει κανείς το καθημερινό μπάνιο στην θάλασσα αποτελούσε και το ουσιαστικό λουτρό καθαριότητας σχεδόν για όλες τις μέρες που είμαστε εκεί.
Στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος ήθελε μετά τουλάχιστον καμιά βδομάδα να βάλει και λίγο σαπούνι επάνω του οι υπόλοιποι δύο αποτελούσαν την εξεταστική επιτροπή πλυσίματος!
Τουτέστιν καθισμένοι σε μια καρέκλα έδιναν οδηγίες στον λουόμενο που υπάρχει σαπουνάδα στο σώμα του  ώστε με ελάχιστο νερό να την ξεπλύνει!
Μια ωραία πρωία η ηρωική αυτή τριανδρία αποφάσισε να εξερευνήσει  μερικά από τα τότε εξωτικά μέρη της Μυκόνου όπως ήταν ένας κόλπος που όσοι τον είχαν επισκεφτεί έλεγαν πως είναι πανέμορφος.
Εξοπλισμένοι με τα μαγιό μας και φορώντας για την εκδρομή πλέον πέδιλα, Τ-σερτ,σορτσάκι και  κασκέτα για τον ήλιο, μπήκαμε σε ένα λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Άνω Μερά, το κεφαλοχώρι στο εσωτερικό του νησιού, και από εκεί με τα πόδια θα κατεβαίναμε στον Πάνορμο.
 Τα λεωφορεία τότε της Μυκόνου  ήσαν κάτι αρχαία που για να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερους επιβάτες είχαν και ένα διπλωμένο κάθισμα που άνοιγε στον διάδρομο, στοίβαζαν μέσα όσους χωρούσαν και πήγαιναν χοροπηδώντας  στους άθλιους δρόμους που είχε τότε το νησί.
Απτόητη πάντως από το ταρακούνημα και το στρίμωγμα η τριανδρία αφού κατέβηκε στο τέρμα της γραμμής,  βρέθηκε μετά από αρκετή πεζοπορία στον μοναδικής ομορφιάς κόλπο του Πάνορμου στον οποίο είμαστε και οι μοναδικοί και ευτυχείς επισκέπτες καθώς τότε δεν υπήρχαν, όπως σήμερα ,ούτε κτίσματα ούτε αυτοκίνητα.


Στα χωράφια πριν την θάλασσα του κόλπου υπήρχαν καλλιεργημένα χωράφια  γεμάτα καρπούζια!
Μετά την πεζοπορία στον ήλιο όπως καταλαβαίνετε ένα καρπουζάκι ήταν ότι έπρεπε για τα στεγνωμένα λαρύγγια μας.
Δεν ξέρω αν οι γευστικές αναμνήσεις που έχουμε στην ζωή μας οφείλονται σε αυτό που τρώμε ή είναι και συνάρτηση της στιγμής, της παρέας, του περιβάλλοντος, της ψυχικής μας διάθεσης ή  και πολλών άλλων αστάθμητων παραγόντων.
Προσωπικά  πάντα θα θυμάμαι το γαμοπίλαφο που έφαγα για πρώτη φορά στους αρραβώνες μου στην Κρήτη, την πρώτη φορά που έφαγα το ιδιοφυούς συνθέσεως  παγωτό Μπε Μπέ που είχε ο Φλόκας στην Κηφισίας, ένα εξαιρετικά ψημένο κολιό στην Σέριφο,μια πεσκανδρίτσα σε ένα γκουρμέ εστιατόριο, ένα σουβλάκι με αραβική πίτα στην Δαμασκό, μια μπριζόλα στο Μπουένος Άιρες, κάτι πεντανόστιμα αυγά με τηγανιτές πατάτες με θρούμπι στην Τζιά κτλ
Δεν ξέρω αν η δίψα που είχαμε έπαιξε ρόλο αλλά αυτό το καρπούζι  ήταν και αυτό από τα πιο νόστιμα που έχω φάει στην ζωή μου.
Όπως είμαστε μόνοι μας σε μιά τεράστια παραλία, ως γνήσιοι γυμνοί Απόλλωνες βουτήξαμε στην θάλασσα και βέβαια μετά από λίγη ώρα με την παιγνιώδη διάθεση που έχει κανείς σε αυτές τις ηλικίες επακολούθησε ένας κυνηγητό με τις καρπουζόφλουδες να εκτοξεύονται από τον ένα στον άλλο.
Μπορώ πλέον να σας πληροφορήσω  πως μια καρπουζόφλουδα  είναι αρκετά επώδυνη αν σε πετύχει  και μπορεί να σου προκαλέσει μια μεγάλη μελανιά στο ψαχνό σου αν έχεις αυτή την ατυχία .
Νωρίς το απόγευμα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με αρκετές μελανιές στο σώμα, πλήρως ικανοποιημένοι από την εκδρομή και με αναμνήσεις που διατηρούν την καθαρότητα τους μέχρι τις μέρες μας και το μόνο που έχει κάπως  εξωραΐσει ο χρόνος δεν είναι ο παροδικός πόνος από τις καρπουζόφλουδες αλλά ο πόνος που είχαμε για μέρες από το έγκαυμα που είχαμε αποκτήσει στα μπούτια μας από τον καυτερό ήλιο.
Η ανάμνηση όμως της γεύσης του νόστιμου καρπουζιού από τον Πάνορμο έχει παραμείνει έντονη ,καθαρή και μόνιμη στην μνήμη μας.


Σχετικές με την Μύκονο αναρτήσεις:


Την παλιά φωτογραφία της Μυκόνου μου την έδωσε ο Μυκονιάτης κουμπάρος μου της τριανδρίας.

14 σχόλια:

  1. Εικόνες ερημικής παραλίας εχω στο μυαλο μου απο νεότερα χρόνια,Χαλκιδική δεκαετία του 70,δευτερο πόδι,εμεις,η θάλασσα και τα ψάρια της!Τώρα πια...
    -Τυχεροι,που δεν υπήρχε δραγάτης να σας κυνηγήσει φωνάζοντας,"όξου απ'τα καρπούζια,ρε!" :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το καρπούζι το βουτήξαμε αφού είδαμε πως δεν υπήρχε κανείς άλλος στην περιοχή.
      Αλλά τότε στο νησί συνέβαινε όπως και με τους Κρητικούς!
      Άμα έλεγε ο κουμπάρος μου ποιανού είναι όλο και θα έβγαιναν "σύντεκνοι" μιας και η οικογένεια του έχει παλιές ρίζες εκεί.
      Να σκεφτείς ότι στην ευρύτερη οικογένεια ανήκει και ένα μικρό μοναστήρι χωρίς βέβαια σήμερα να έχει καλόγερους.

      Διαγραφή
  2. Εγώ πάντως έχω σταματήσει να τρώω καρπούζια εδώ και χρόνια. Η γεύση τους δε μου θυμίζει σε τίποτα τη γεύση των καρπουζιών των παιδικών μου χρόνων και δεν είναι η συνάρτηση της γευστικής ανάμνησης με την παιδική μου ηλικία γιατί δε συμβαίνει το ίδιο π.χ. με τα ροδάκινα ή τα πεπόνια.
    Όσο για την εκδρομή που διηγήθηκες με τόσο γλαφυρό τρόπο, μου θύμισες κι εμένα παρόμοιες παιδικές εξερευνήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φέτος πάντως κυκλοφορούν κάτι μικρού μεγέθους καρπούζια με αρκετά σκληρή φλούδα που είναι πολύ νόστιμα.

      Διαγραφή
  3. Φιλτατε ATHE!
    Mε μεγαλη χαρα σε διαβασα , αλλα μου εδωσες αφορμη κι εμενα να γραψω προσεχως για το κρεας που τρωγαμε το 58 , σαν τουριστες , στο Βελιγραδι κι εχω ακομα τη γευση του και για τα κουρεια τους που τοτε εκει εκαναν κοντρες ξυρισματος στους
    αντρες μας με τουρκικα γιαταγανια !
    Δεν γνωριζω αν ειχες διαβασει και το αρθρο μου στο γνωστο μπλογκ , οπου εκει περιγραφω το ταξιδι στη Νισυρο το 54 με το ατμοπλοιο Ανδρος της αγονης γραμμης , που ηταν θαλαμηγος Αγγλικη του 1908 ! και βεβαιως με τα κοφινια μας στρωματσαδα καταστρωμα !
    Τελικα , το βιβλιο της ζωης του καθε ανθρωπου εχει ενδιαφερον .


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάβασα με ευχαρίστηση το ταξίδι στην Νίσυρο και η στρωματσάδα στο κατάστρωμα του πλοίου μου θύμισε ότι και μείς στην Μύκονο ταξιδεύαμε κατάστρωμα και επειδή το καράβι έφτανε νύχτα εκεί είχαμε ψωφίσει από το κρύο οπότε μέσα από τα πουκαμισάκια που φοράγαμε είχαμε βάλει εφημερίδες για να ζεσταθούμε.
      Βέβαια δε τότε το καράβι δεν έπιανε στον μώλο αλλά βγαίναμε με καϊκια έξω.(εξ ου και τα λεμβουχικά ακόμα!)

      Διαγραφή
  4. ψωφισει η ψοφησει ασ αποφανθει ο σαραντακος παντως αφεοφοβε ολα τα τελευταια ποστ σου αναφρρεσε παντα στο παρελθον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν χρειάζεται να αποφανθεί ο Σαραντάκος ότι όταν γράφεις απαντήσεις στις 2 παρά τέταρτο την νύκτα ενώ έχεις ψοφήσει από την νύστα η γραφή σου θα έχει μια δόση από Μποστ!
      Πάντως από ότι βλέπω και το πρωινό ξύπνημα δεν βοηθάει καλύτερα στο να αποφεύγει κανείς στο να γράφει μέσα σε μια πρόταση , ασ, αφεοφοβε, αναφρρεσε !
      Όσο για το παρελθόν δεν είδες τίποτα ακόμα από αυτά που έχω σκοπό να συνεχίσω σύντομα!

      Διαγραφή
  5. Αν δεν "πιάσω" μυρουδιά στην λαϊκή, φρούτο δεν παίρνω, αν και όλο πιο σπάνια πια.... αλλά μερικές φορές αξίζει.
    Στην πρώτη μου επίσκεψη στην Μύκονο είχα καεί άσχημα στην παραλία, μάλλον επειδή είναι εντελώς γυμνή απο δένδρα.
    Τελικά σαν το βουνό, τίποτα .....:)
    glam

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Λαϊκή είναι από τα μέρη που πάντα μου άρεσε να ψωνίζω ,εχω δε γράψει και το ποστ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ
      Ωραίο και το βουνό αλλά σαν την θάλασσα δεν υπάρχει τίποτα άλλο!

      Διαγραφή
  6. Άλλο επιχείρημα υπερ του βουνού, πλην τούτου, δεν φέρω: Που τρως με μεγαλύτερη όρεξη κοψίδια;
    GLAM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρέ το κοψίδι δεν έχω πρόβλημα να το φάω και παραθαλασσίως, αλλά το ψαράκι το τρώς στο βουνό;
      Μόνο αν είναι πέστροφα που αυτή όμως δεν φτάνει σε νοστιμάδα τα ψάρια της θάλασσας!

      Διαγραφή
  7. Να δοκιμάσεις πέστροφα άγρια, όχι ιχθυοτροφείου, και τα ......λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή