ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ

 Αν σας έλεγα πως  ένα από τα καλύτερα καρπούζια που έχω φάει στην ζωή μου ήταν από αυτά που βγαίνουν  στην Μύκονο θα μου λέγατε πως μόνο ξενοδοχεία και room to let  έχετε δει  να καλλιεργούνται σε αυτό το πανέμορφο νησί.

Και όμως καρπούζια και πεπόνια καλλιεργούσαν στην Μύκονο και ήσαν πεντανόστιμα.

Η ανάμνηση μου ήρθε τρώγοντας το πρώτο καρπούζι του καλοκαιριού που η γεύση του δεν έχει καμία σχέση με τα Μυκονιάτικα καθώς τα σημερινά καρπούζια προέρχονται από διασταύρωση με κολοκύθια.

Στην Μύκονο για την οποία έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, πήγαινα από παιδί γιατί παιδικός μου φίλος και νυν κουμπάρος είχε σπίτι και  φιλοξενούσε σε αυτό  εκτός από μένα και ένα ακόμα παιδικό φίλο και νυν και αυτόν κουμπάρο και των δύο.

Η μοναδική αυτή  παιδική τριανδρία κυκλοφορούσε ξυπόλυτη στην πόλη της Μυκόνου προσέχοντας βέβαια να μην πατήσει τις σβουνιές από τα πολλά τότε γαϊδούρια που έκαναν τις μεταφορές στα σπίτια μέσα από τα στενά δρομάκια.

Η Μύκονος εκείνα τα χρόνια  δεν είχε δίκτυο ύδρευσης και το νερό στα σπίτια προέρχονταν από το νερό που είχε μαζευτεί από τις βροχές στην  στέρνα του κάθε  σπιτιού.

Όπως καταλαβαίνει κανείς το καθημερινό μπάνιο στην θάλασσα αποτελούσε και το ουσιαστικό λουτρό καθαριότητας σχεδόν για όλες τις μέρες που είμαστε εκεί.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος ήθελε μετά τουλάχιστον καμιά βδομάδα να βάλει και λίγο σαπούνι επάνω του οι υπόλοιποι δύο αποτελούσαν την εξεταστική επιτροπή πλυσίματος!

Τουτέστιν καθισμένοι σε μια καρέκλα έδιναν οδηγίες στον λουόμενο που υπάρχει σαπουνάδα στο σώμα του  ώστε με ελάχιστο νερό να την ξεπλύνει!

Μια ωραία πρωία η ηρωική αυτή τριανδρία αποφάσισε να εξερευνήσει  μερικά από τα τότε εξωτικά μέρη της Μυκόνου όπως ήταν ένας κόλπος που όσοι τον είχαν επισκεφτεί έλεγαν πως είναι πανέμορφος.

Εξοπλισμένοι με τα μαγιό μας και φορώντας για την εκδρομή πλέον πέδιλα, Τ-σερτ,σορτσάκι και  κασκέτα για τον ήλιο, μπήκαμε σε ένα λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Άνω Μερά, το κεφαλοχώρι στο εσωτερικό του νησιού, και από εκεί με τα πόδια θα κατεβαίναμε στον Πάνορμο.

 Τα λεωφορεία τότε της Μυκόνου  ήσαν κάτι αρχαία που για να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερους επιβάτες είχαν και ένα διπλωμένο κάθισμα που άνοιγε στον διάδρομο, στοίβαζαν μέσα όσους χωρούσαν και πήγαιναν χοροπηδώντας  στους άθλιους δρόμους που είχε τότε το νησί.

Απτόητη πάντως από το ταρακούνημα και το στρίμωγμα η τριανδρία αφού κατέβηκε στο τέρμα της γραμμής,  βρέθηκε μετά από αρκετή πεζοπορία στον μοναδικής ομορφιάς κόλπο του Πάνορμου στον οποίο είμαστε και οι μοναδικοί και ευτυχείς επισκέπτες καθώς τότε δεν υπήρχαν, όπως σήμερα ,ούτε κτίσματα ούτε αυτοκίνητα.

Στα χωράφια πριν την θάλασσα του κόλπου υπήρχαν καλλιεργημένα χωράφια  γεμάτα καρπούζια!

Μετά την πεζοπορία στον ήλιο όπως καταλαβαίνετε ένα καρπουζάκι ήταν ότι έπρεπε για τα στεγνωμένα λαρύγγια μας.

Δεν ξέρω αν οι γευστικές αναμνήσεις που έχουμε στην ζωή μας οφείλονται σε αυτό που τρώμε ή είναι και συνάρτηση της στιγμής, της παρέας, του περιβάλλοντος, της ψυχικής μας διάθεσης ή  και πολλών άλλων αστάθμητων παραγόντων.

Προσωπικά  πάντα θα θυμάμαι το γαμοπίλαφο που έφαγα για πρώτη φορά στους αρραβώνες μου στην Κρήτη, την πρώτη φορά που έφαγα το ιδιοφυούς συνθέσεως  παγωτό Μπε Μπέ που είχε ο Φλόκας στην Κηφισίας, ένα εξαιρετικά ψημένο κολιό στην Σέριφο,μια πεσκανδρίτσα σε ένα γκουρμέ εστιατόριο, ένα σουβλάκι με αραβική πίτα στην Δαμασκό, μια μπριζόλα στο Μπουένος Άιρες, κάτι πεντανόστιμα αυγά με τηγανιτές πατάτες με θρούμπι στην Τζιά κτλ

Δεν ξέρω αν η δίψα που είχαμε έπαιξε ρόλο αλλά αυτό το καρπούζι  ήταν και αυτό από τα πιο νόστιμα που έχω φάει στην ζωή μου.

Όπως είμαστε μόνοι μας σε μιά τεράστια παραλία, ως γνήσιοι γυμνοί Απόλλωνες βουτήξαμε στην θάλασσα και βέβαια μετά από λίγη ώρα με την παιγνιώδη διάθεση που έχει κανείς σε αυτές τις ηλικίες επακολούθησε ένας κυνηγητό με τις καρπουζόφλουδες να εκτοξεύονται από τον ένα στον άλλο.

Μπορώ πλέον να σας πληροφορήσω  πως μια καρπουζόφλουδα  είναι αρκετά επώδυνη αν σε πετύχει  και μπορεί να σου προκαλέσει μια μεγάλη μελανιά στο ψαχνό σου αν έχεις αυτή την ατυχία .

Νωρίς το απόγευμα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με αρκετές μελανιές στο σώμα, πλήρως ικανοποιημένοι από την εκδρομή και με αναμνήσεις που διατηρούν την καθαρότητα τους μέχρι τις μέρες μας και το μόνο που έχει κάπως  εξωραΐσει ο χρόνος δεν είναι ο παροδικός πόνος από τις καρπουζόφλουδες αλλά ο πόνος που είχαμε για μέρες από το έγκαυμα που είχαμε αποκτήσει στα μπούτια μας από τον καυτερό ήλιο.

Η ανάμνηση όμως της γεύσης του νόστιμου καρπουζιού από τον Πάνορμο έχει παραμείνει έντονη ,καθαρή και μόνιμη στην μνήμη μας.

Σχετικές με την Μύκονο αναρτήσεις:

ΓΥΡΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΟ, ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΜΥΚΟΝΟ!

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ Η ΜΥΚΟΝΟΣ, Η L-DOPA ΚΑΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ν. ΚΥΡΙΑΚΟΣ;  

ΜΥΚΟΝΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ  

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ    

Την παλιά φωτογραφία της Μυκόνου μου την έδωσε ο Μυκονιάτης κουμπάρος μου της τριανδρίας.