ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ…

Διάβασα πριν λίγες μέρες την κείμενο της Ρέας Βιτάλη με τίτλο Στο πάρκο παίζοντας κρυφτό με την εξουσία στο οποίο  γράφει για την συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Αθηναίων για την σημερινή άθλια κατάσταση που επικρατεί στο πάρκο και στην οποία η πολυάσχολη περιφερειάρχης, που είναι υπεύθυνη γι΄αυτό, δεν βρήκε τον χρόνο να παραστεί.

Σε αντίθεση με αυτή 2500 Αθηναίοι, περίοικοι και φίλοι του Πεδίου του Άρεως, βρήκαν τον χρόνο και  μαζεύτηκαν στο άγαλμα της Αθηνάς και με σύνθημα «Φωτίζουμε το Πεδίο του Άρεως», με φακούς, φαναράκια, ή κινητά τηλέφωνα ανταποκρινόμενοι  στο κάλεσμα της  διαδικτυακής κοινότητας «Επι μένουμε Πεδίο του Άρεως» και διακήρυξαν:

Φτάνει πια! Θέλουμε το Πάρκο μας πράσινο, καθαρό και ασφαλές. Το θέλουμε ανοιχτό και φιλόξενο. Δεν ανεχόμαστε άλλο το βασίλειο του φόβου και της καχυποψίας. Διεκδικούμε ένα φωτεινό Πεδίο του Άρεως. Έναν χώρο που να μαζεύονται οι γενιές, να επικοινωνούν και να δημιουργούν αναμνήσεις. Ένα Πάρκο με μαμάδες, μπαμπάδες και μωρά στα καρότσια, παιδιά να μαθαίνουν να ισορροπούν στα ποδήλατα, νέους και νέες να ανταλλάσσουν φιλιά στα απόμερα παγκάκια, μικρές και μεγάλες παρέες να δίνουν ραντεβού για τρέξιμο, μπάλα και παιχνίδι, ηλικιωμένους να παίζουν πρέφα και σκάκι γύρω από τη Γαρδένια, κυρίες με πέρλες να σχολιάζουν τις κοπέλες που κάνουν τζόκινγκ με στενά σορτσάκια, παιδάκια να ρωτάνε τσαχπίνικα «μπορώ να χαϊδέψω το σκυλάκι σας;», ανθρώπους στα παγκάκια να πιάνουν κουβέντα, να συμφωνούν ή να διαφωνούν, αλλά να σχηματίζουν παρέες και να ξανασυναντιούνται την επόμενη ημέρα, και την επόμενη μέρα και την επόμενη…

 Οι πολλές αναμνήσεις που έχω από το πάρκο είναι από την παιδική αλλά και την νεανική μου ηλικία.

Εκτός από παιχνίδια και τρέξιμο σε αυτό σαν παιδί  έντονες είναι οι αναμνήσεις από τις φορές που πηγαίναμε με την μάνα μου στο Γκριν Πάρκ.

Μικροί και μεγάλοι απολαμβάναμε το θέαμα των ακροβατών, των ταχυδακτυλουργών, τους γνωστούς τραγουδιστές στις επιτυχίες τους  αλλά και τα αστεία που έκανε στα ενδιάμεσα ο κομπέρ,ρουφώντας με απόλαυση την γρανίτα μας ή τρώγοντας ένα παγωτό .

Θυμάμαι δε ένα μοναδικό νεαρό που παίρνοντας το μικρόφωνο στα χέρια μόλις ανέβαινε στην σκηνή, κατάφερνε να μιμείται διάφορους ήχους μεταξύ των οποίων μεγάλη επιτυχία είχε η μίμηση του τραίνου, Ήταν ο Χάρι Κλιν!

Πολύ λιγότερες φορές πηγαίναμε και στο άλλο κέντρο που υπήρχε στο πάρκο, στο Άλσος, με αντίστοιχο ποικίλο .πρόγραμμα

Αργότερα σαν φοιτητής το πάρκο αποτελούσε τον απαραίτητο ενδιάμεσο σταθμό όταν συνόδευα από το Πανεπιστήμιο μέχρι το σπίτι της στην οδό Κεφαλληνίας μια συμφοιτήτρια που είχε κατακτήσει την καρδιά μου.

Βασικό μέσο για  να την ρίξω αρχικά ήταν το μπλα-μπλα δια της αναπτύξεως των κοινωνικοφιλοσοφικοπολιτικών απόψεων μου, ως γνήσιος περιπατητικός φιλόσοφος, καθώς αρκετές φορές κάναμε περπατώντας την διαδρομή Γουδί-Κεφαλληνίας.

Αρχικά η διαδρομή ήταν μέσω της Μαυροματαίων, αλλά όταν σιγά σιγά όταν η σχέση εξελίχτηκε, τα χέρια και το στόμα απέκτησαν σημαντικότερο ρόλο από τα λόγια.

Έτσι η διαδρομή έγινε συντομότερη καθώς ένα συγκεκριμένο απόμερο παγκάκι του πάρκου βρέθηκε στο μέσον της διαδρομής όποτε απετέλεσε και βασικό ενδιάμεσο σταθμό εναγκαλισμών για ώρες, χωρίς κατά απερίεργο τρόπο τότε να μας απασχολεί ουδόλως το ψοφόκρυο του χειμώνα.
Ευτυχώς δε εκείνα τα χρόνια δεν φοβόσουν να βρίσκεσαι νύχτα στο πάρκο και μόνο κανένας μικροπωλητής και καμιά φορά κανένας μπανιστιρτζής  μπορούσε να σε ενοχλήσει ενώ βρισκόσουν σε τρυφερά περίπτυξη. 

Όπως γράφω στο ποστ μου ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΌ ΕΝΑ ΚΑΥΣΩΝΑ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ το μεγάλο πρόβλημα εκείνης της εποχής ήταν ότι όσοι είμαστε Αθηναίοι και σπουδάζαμε στην Αθήνα ζηλεύαμε τους φοιτητές που ήσαν από την επαρχία και έμεναν σε κάποιο νοικιασμένο δωμάτιο γιατί αυτόματα διέθεταν όποτε ήθελαν μια εξαιρετική γκαρσονιέρα ενώ εμείς καραδοκούσαμε  πότε θα λείπουν οι γονείς μας για μπορέσουμε να φέρουμε την γκόμενα για τα περαιτέρω.

Βλέπετε ότι δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν ενδιαφερόταν κανείς, όπως σήμερα ο Πρωθυπουργός μας «…για αυτούς που έχουν φτάσει τα 30 και όταν ξυπνάνε το πρωί βρίσκονται ακόμη στο παιδικό δωμάτιο και δε μπορούν να χαρούν τις ερωτικές τους σχέσεις έχουμε σχέδιο για την αξιοποίηση κτιρίων ιδιοκτησίας του δημοσίου για να στεγαστούν σε αυτά νέοι άνθρωποι».

Έτσι λοιπόν εκείνες οι αναμνήσεις αυτής της εποχής από το πάρκο είναι από αυτές που σου μένουν ανεξίτηλα στην μνήμη γιατί βέβαια αφορούν και τα νεανικά σου χρόνια.

 Παρά το ότι σήμερα το πάρκο με όλους τους περιθωριακούς και ύποπτους τύπους που κυκλοφορούν εκεί την νύχτα είναι απλησίαστο για τον καθένα από εμάς, πριν λίγο καιρό έκανα μια  ερώτηση στην τότε συμφοιτήτρια και από αμνημονεύτων ετών σύζυγο μου:

-Τι θα έλεγες να πάμε ένα βράδυ στο παγκάκι μας στο πάρκο;

-Τι λες μωρέ, τι να πάμε να κάνουμε, να πιαστεί η μέση μας και να αρπάξω και καμιά πούντα; Δώσε μου την ρόμπα μου από δίπλα σου και δεν φτιάχνεις και καμιά μανιταρόσουπα μπας και ζεσταθεί το μέσα μας!