Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Το 1981 είχε κυκλοφορήσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο Μπέττυ  που είχε προκαλέσει αρκετό ντόρο, γιατί ήταν γραμμένο από μια τραβεστί που περιέγραφε με ρεαλιστικό τρόπο την ζωή της , με αποτέλεσμα να καταδικαστούν από δικαστήριο τόσο αυτή όσο και ο εκδοτικός οίκος για την κυκλοφορία του. Στο βιβλίο αυτό βασίζεται και η ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του Δημήτρη Σταύρακα.

 Στο συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, για πρώτη φορά τότε, με ωμό και άμεσο τρόπο μάθαμε για  τον κόσμο των τρανσέξουαλ και τον συνήθη τρόπο επιβίωσης των περισσοτέρων που είναι η πορνεία.

Κάπου στο βιβλίο αναφέρει και για ένα συμφοιτητή μου που δεν είχε σχέση με το κύκλωμα των τραβεστί, είχε δε από τότε χειρουργηθεί και  έκτοτε ζει και εργάζεται ως γυναίκα.

Αυτό το άτομο είναι το μοναδικό που είχα συναντήσει στην ζωή μου από την λεγόμενη ΛΟΑΤ κοινότητα και η ανάμνηση που έχω από αυτόν, πριν την αλλαγή φύλου του, είναι ενός ευαίσθητου, ευγενικού, ευφυούς και συγκροτημένου ανθρώπου που δεν είχε καμία σχέση με την συνήθη εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος για τους τραβεστί, εκτός βέβαια αυτών που έχουν διακριθεί στα γράμματα ή στις τέχνες όπως ο Ζαν Ζενέ, ή o Ταχτσής . 

Την ιστορία αυτή την θυμήθηκα όταν διάβασα την ιστορία της Ντέιντρι Μακλόσκι και την αντιμετώπιση της από την Αγγλικανική Εκκλησία.

Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητού στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick Χαρίδημου Τσούκα με τίτλο: Δυσφορία φύλου και εξουσιαστικός Χριστιανισμός. ( οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου)

Η Ντέιντρι Μακλόσκι είναι μία από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες στην οικονομική σκέψη διεθνώς. Καθηγήτρια μέχρι πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, συγγραφέας δεκάδων βιβλίων και εκατοντάδων ακαδημαϊκών άρθρων, δεν υπήρξε μόνο παραγωγική αλλά και πρωτότυπη. Όταν οι λοιποί οικονομολόγοι έβλεπαν μόνο εξισώσεις, καμπύλες και χρονοσειρές στα οικονομικά, η Μακλόσκι αναδείκνυε την ιστορική, ηθική και ρητορική φύση της οικονομικής επιστήμης.

Η Μακλόσκι δεν είναι μόνο μια διακεκριμένη οικονομολόγος. Είναι και ένας ασυνήθιστος άνθρωπος. Οσοι παρακολουθούμε το έργο της, τη γνωρίζαμε ως το 1997 ως Ντόναλντ Μακλόσκι. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στα 52 του, ο Ντόναλντ έκανε αλλαγή φύλου, έγινε η Ντέιντρι. Τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία την περιγράφει στο βιβλίο της Crossing (University of Chicago Press, 1999).

Αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι ήδη από την ηλικία των 11 ετών είχε βιώσει την επίμονη «δυσφορία φύλου» - την απόκλιση μεταξύ του βιολογικού φύλου (πώς γεννιέσαι) και της ψυχικής εμπειρίας του φύλου (πώς νιώθεις). Παρακαλούσα τον Θεό, γράφει, να ξυπνήσω το πρωί χωρίς να τραυλίζω και να είμαι κορίτσι. Πρόκειται για ένα γνώριμο συναίσθημα σε όσους υποφέρουν από δυσφορία φύλου (πολλοί λίγοι, αλλά υπάρχουν), το οποίο συχνά οδηγεί σε απόπειρες αυτοκτονίας.   

Ο Ντόναλντ παντρεύτηκε στα 22 του. Είχε μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή, απέκτησε και δύο παιδιά. Ωστόσο, η δυσφορία φύλου δεν τον εγκατέλειψε: του άρεσε μερικές φορές να φορά γυναικεία εσώρουχα, κάτι που παραξένεψε τη σύζυγό του αρχικά αλλά μετά το θεώρησε μια γραφική ιδιορρυθμία. Επρόκειτο, όπως αποδείχθηκε, για κάτι σοβαρότερο και, τελικά, οδυνηρό. Η αδερφή του προσπάθησε να τον κλείσει στο ψυχιατρείο, ενώ τα παιδιά του ουδέποτε του ξαναμίλησαν μετά την αλλαγή φύλου. Παρ' όλα αυτά, δεν το μετανιώνει: συχνά έχει πει ότι νιώθει ευτυχισμένος που έγινε γυναίκα.

Η αλλαγή φύλου ήταν η σημαντικότερη αλλά όχι η μόνη αλλαγή που έκανε η Μακλόσκι. Παράλληλα σχεδόν, από άθεη έγινε μέλος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Στον χριστιανισμό βρήκε νόημα ζωής. Η Εκκλησία της την καλοδέχτηκε. Τον περασμένο Ιούλιο, μάλιστα, η Γενική Σύνοδος της Εκκλησίας της Αγγλίας αποφάσισε να καλωσορίσει επίσημα τους διεμφυλικούς στην κοινότητά της. Ο Δημιουργός αγαπά τους διεμφυλικούς, είπε ο αρμόδιος επίσκοπος, και είναι πάντα παρών στις περιπέτειες της ζωής τους.

Η Ιερά Σύνοδος (ΙΣ) της Εκκλησίας της Ελλάδας πήρε, στο ίδιο θέμα, την ακριβώς αντίθετη θέση. Το θέμα είναι επίμαχο και, όπως και σε άλλα σύγχρονα θέματα, οι χριστιανοί δεν ομονοούν. Αυτό που εντυπωσιάζει (χωρίς να εκπλήσσει) στην ανακοίνωση της ΙΣ είναι η στενότητα των αντιλήψεών της. Λένε: «το φύλο δεν είναι επιλέξιμο, αλλά ως δώρο αποτελεί θείο χάρισμα στον άνθρωπο που πρέπει αυτός να αξιοποιήσει για τον αγιασμό του».

Αν και το βιολογικό φύλο έχει τεράστια σημασία, το μείζον στο θείο δώρο είναι η ίδια η ζωή. Όταν το δώρο του βιολογικού φύλου συνοδεύεται από αβάσταχτο ψυχικό πόνο, ως μέρος της ιδιοσυστασίας του ατόμου (η δυσφορία φύλου, όπως η σχιζοφρένεια, δεν είναι επιλογή), το μείζον δεν είναι η ιερότητα του βιολογικού φύλου αλλά η ιερότητα του προσώπου. Ο άνθρωπος, για τον χριστιανό, είναι κάτι παραπάνω από το βιολογικό του φύλο - είναι πρόσωπο που πασχίζει να μετάσχει στο ευ-αγγέλιο· να γίνει κατ' ομοίωση του Θεού. Το πνεύμα της Καινής Διαθήκης δεν είναι η τήρηση «κανόνων» (οι Φαρισαίοι τηρούσαν άψογα τους θρησκευτικούς κανόνες της εποχής τους) αλλά η απροϋπόθετη αγάπη για τον άλλο - η αγάπη που μετασχηματίζει διαρκώς τον φορέα της.

Οι εκκλησίες που συμβαδίζουν με την εποχή τους απλά βασίζονται στον  ύμνο της αγάπης από την Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.

Τα παραπάνω όμως απέχουν έτη φωτός από την μουχλιασμένη ιδεοληψία που κατέχει το σύνολο της ελληνικής εκκλησίας με το χρυσοποίκιλτο ιερατείο, που δεν αντιλαμβάνεται καν τα προβλήματα που υπάρχουν στην σύγχρονη κοινωνία, με αποτέλεσμα ο μεν αρχιεπίσκοπος να θεωρεί το θέμα «παιχνιδίσματα» ο δε Αμβρόσιος ως «αντιχριστιανική και βιολογική τραγωδία», τραγωδία που η αντιμετώπιση της θα γίνει  με το να βαράνε οι καμπάνες των εκκλησιών κάθε μεσημέρι!

Πολύ σωστό δε είναι αυτό που γράφει ο Χαρ. Τσούκας:

Ο χριστιανισμός του Αρχιεπισκόπου και της ΙΣ είναι ο εξουσιαστικός χριστιανισμός - μία ακόμη ιδεολογία για τους «πιστούς». Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τους ιεράρχες είναι να κρατήσουν την κεντρική θέση που παραδοσιακά κατέχουν στο ελληνικό γκουβέρνο: να υπαγορεύουν νόμους και να ασκούν την εξουσία των συμβόλων-νοημάτων ως προϋπόθεση για την κοσμική εξουσία που κατέχουν. Λένε ότι απλώς καταθέτουν τη γνώμη τους. Πόσο υποκριτικό! Δεν πρόκειται μόνο για το ότι πιέζουν φανερά υπουργούς, βουλευτές και κόμματα, αλλά και ότι, παθητικά, προσφέρονται να χρησιμοποιηθούν (να ειδωλοποιηθούν) από μισάνθρωπους πολιτικάντηδες.

Σχετικό με το θέμα είναι και το ποστ μου Ο ΓΚΑΣΤΡΩΜΕΝΟΣ ΦΑΝΟΥΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ.