ΔΥΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να διαβάσω την Πυραμίδα 67  του Ρένου Αποστολίδη, το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε  για τον εμφύλιο κατά την διάρκεια που γινόταν και που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την λήξη του..

Η πυραμίδα 67 είναι η οριοθετική πυραμίδα των ελληνοαλβανικών συνόρων όπου και έγιναν οι τελευταίες  μάχες του αδελφοκτόνου πολέμου.

Ο Αποστολίδης, 26 ετών τότε, φαντάρος στον εθνικό στρατό, είχε ορκιστεί να μην ρίξει ούτε μια σφαίρα, ενώ κατέγραφε καθημερινά τις  ιδέες, τις σκέψεις και τα γεγονότα που ζούσε, με αποτέλεσμα 5000 σελίδες από τις οποίες μετά γενναίες περικοπές από τον ίδιο και τον πατέρα του να προέλθει  το βιβλίο.

Σε αυτό καταγγέλλει τον πόλεμο που ζει και τους υπευθύνους γι΄αυτόν , χωρίς να υπερασπίζεται καμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές, σε μια εποχή που θριαμβεύει η νικήτρια δεξιά.

Είναι χαρακτηριστική η παράγραφος στην οποία λέει:

Πάνω στα υψώματα, απ’ τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ’ τα χωνιά τ’ αντάρτικα, που ήταν για τη «διαφώτιση», τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι «επίτροποι» κ’ οι «Α2», τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:

Κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα-νύχτα ανησυχεί…

Κάθε νύχτα το ίδιο – πονεμένο, αληθινό, κλαμένο… Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι, εξαιτίας σας.

Το βιβλίο δεν είναι εύκολο στην ανάγνωση και δεν αποτελεί βέβαια μια καταγραφή ιστορικών γεγονότων του εμφυλίου αλλά ένα πλήθος από διάφορες σκέψεις που  περνούσαν  από το  μυαλό ενός μορφωμένου ανθρώπου με ευαισθησίες την ώρα που  ζούσε και κινδύνευε η ζωή του σε μια διαμάχη που θεωρούσε ότι δεν τον αφορά.

Είναι ευνόητο βέβαια ότι στο βιβλίο  υπάρχουν  σελίδες που συγκλονίζουν τον αναγνώστη όπως η παρακάτω περιγραφή της εικόνας μιας νεκρής αντάρτισσας.

Από την άλλη πλευρά είναι απολαυστική η περιγραφή της επιστολογραφίας  που έχει αναλάβει ο ίδιος μεταξύ των φαντάρων και κοριτσιών στα μετόπισθεν!