ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ΑΡΚΕΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ!

Όσοι έχουμε ζήσει στην «παλιά καλή εποχή»,ο εγκέφαλος μας,  μέσω του ψυχολογικού μηχανισμού του «εξωραϊσμού του παρελθόντος», θυμάται πολλά πράγματα με νοσταλγία και απωθεί από την μνήμη του τα δυσάρεστα.  

Αυτό όμως που δεν ξεχνάνε οι περισσότεροι είναι τα κρύα σπίτια τον χειμώνα και το πόσο βγάζαμε την μπέμπελη σε αυτά το καλοκαίρι, μιας και δεν υπήρχαν τότε κλιματιστικά και η θερμομόνωση των σπιτιών ανήκε στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Παρά το γεγονός ότι έχοντας γεννηθεί σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, που διέθετε στα δωμάτια σώματα καλοριφέρ, αυτό το μόνο που κατάφερνε ήταν να κόβει  λίγο το πολύ κρύο για τους εξής απλούς λόγους.
Στην κουζίνα υπήρχε αντίστοιχη σόμπα της φωτογραφίας που ζέσταινε το νερό για τα σώματα. Δούλευε με κάρβουνο και το κάθε διαμέρισμα είχε στο υπόγειο την καρβουναποθήκη του. Όπως καταλαβαίνει κανείς  στην οικογένεια δεν διαθέταμε θερμαστή ο οποίος να φέρνει κάρβουνο συνεχώς και να τροφοδοτεί την σόμπα μέρα νύχτα με αποτέλεσμα οι ώρες που τελικά λειτουργούσε  να είναι λίγες.

Αφ΄ετέρου τα δωμάτια ήταν ψηλοτάβανα και πολύ μεγάλα ώστε πχ στο μεγάλο χωλ του σπιτιού μπορούσα να πάρω ολόκληρη στροφή με το ποδήλατο της φωτογραφίας χωρίς να ακουμπήσω ή να ρίξω τα έπιπλα!
Το αποκορύφωμα ήταν ότι τα σώματα του καλοριφέρ είχαν τοποθετηθεί οική και ως έτυχε, με αποτέλεσμα να θερμαίνουν καλύτερα τα πιο θερμά δωμάτια και τα βορεινά να ξεπαγιάζουν!

Αναγκαστικά λοιπόν στα υπνοδωμάτια δούλευαν ηλεκτρικές σόμπες κοντά στα κρεβάτια τα οποία πολλές  φορές τα είχαμε  ζεστάνει  προηγουμένως με θερμοφόρες και όσοι δεν είχαν, με μπουκάλια με ζεστό νερό!
Το καλοκαίρι αντίθετα τα σπίτια ψηνόταν, οπότε το βράδυ πολλοί κουβαλούσαν τα στρώματα τους στις ταράτσες και τις βεράντες για να κοιμηθούν εκεί.

Αρκετά βράδια με καύσωνα είχα κοιμηθεί σε  Lit de camp, που το έστηνα στην πίσω βεράντα του σπιτιού. Το πρόβλημα ήταν ο ήλιος το ξημέρωμα και αν δεν ξύπναγες από αυτόν, σε ξύπναγαν τα κακαρίσματα από τις δύο κότες από το κοτέτσι που είχαμε εκεί.Το κοτέτσι προέκυψε όταν μου αγόρασαν, κατόπιν πιεστικής επιμονής μου, δύο πουλάκια που πουλούσαν τότε τα Χριστούγεννα και βλακωδώς με την αγορά υποσχέθηκα ότι θα τα φροντίζω.
Δεν είχα σκεφτεί πως τα πουλάκια γίνονται ταχύτατα κότες, οι οποίες εκτός από αυγά έχουν και την κακή συνήθεια να αφήνουν συνεχώς κάτι τεράστιες κοτσουλιές, τις οποίες με μαύρη ψυχή τις καθάριζα κάθε 2-3 μέρες με σπάτουλα από το μωσαϊκό της βεράντας!

Οι γονείς διέθεταν στο υπνοδωμάτιο τους ένα ανεμιστήρα, ηλεκτρικό είδος που τότε δεν ήταν φτηνό όπως σήμερα.
Όταν χάλασε μάλιστα, καθώς κάηκε ένα πηνίο του, προσπαθήσαμε με τον πατέρα μου να φτιάξουμε ένα νέο πηνίο αλλά η πολύωρη προσπάθεια μας στέφτηκε με παταγώδη αποτυχία.

Σήμερα η ραπτομηχανή της γιαγιάς διακοσμεί το σαλόνι της κόρης μου.

Ήταν από την προίκα της, ήταν πολύ περήφανη γι΄ αυτήν  και  εκείνα τα χρόνια αποτελούσε βασικό, απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο, σχεδόν καθημερινής χρήσης, που όλοι μας ξέραμε να το χρησιμοποιούμε .

Τα ρούχα τότε στοίχιζαν και η μεταποίηση τους αλλά και η χρήση τους από διαφορετικά άτομα για χρόνια, μέχρι να φθαρούν τελείως, ήταν αυτονόητη.
Όπως αυτονόητο ήταν πχ ότι άμα αγόραζες ένα πουκάμισο αυτό θα συνοδευόταν από δεύτερο γιακά και μανσέτες ώστε να μπορείς να τα αντικαταστήσεις άμα φθείρονταν.

Το κοστούμι του πατέρα μου, χωρίς κανένα πρόβλημα το φορούσα μετά εγώ στο σχολείο και στην συνέχεια το έδινα στον θυρωρό μας που το φόραγε μέχρι να διαλυθεί!  Μετέφερε δε τους σκουπιδοτενεκέδες της πολυκατοικίας πάντα κουστουμαρισμένος  στην σκουπιδιάρα, την μία μέρα με καρό σκωτσέζικο κουστούμι και την άλλη με μαύρο ριγέ επίσημο κοστούμι!

Λόγω του ότι εκείνα τα χρόνια, που η Αθήνα δεν είχε ακόμα μεταβληθεί στην σημερινή τσιμεντούπολη, οι χειμώνες είχαν σημαντικά χαμηλότερες θερμοκρασίες και ήταν απαραίτητο  να φοράει κανείς παλτό, το οποίο όμως στοίχιζε αρκετά λεφτά. Όπως μπορεί να δει κανείς στην φωτογραφία από την Σταδίου της 10ετιας του 50 ή από την Βαρβάκειο Αγορά, όλοι φορούν παλτό.

 Στο ποστ μου   ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΔΕΛΦΕ ΒΑΣΙΛΕΙΕ το βασικό θέμα της επιστολογραφίας μεταξύ δύο αδελφών από ΗΠΑ σε Αθήνα μεταπολεμικά, ήταν η αποστολή ενός παλτού (βάλε ένα ράπτη να σου πάρει τα μέτρα...) αλλά και τροφίμων. 

Αλλά και στην δεκαετία του 50 ένα παλτό στοίχιζε ακριβά, έτσι ώστε με την αγορά του να σου χαρίζουν και ένα πικάπ, όπως γράφω στο ποστ  ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΩΣ ΑΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
Η μητέρα μου συνεχώς μεταποιούσε  παλιότερα ρούχα  αλλά δεν της γλύτωναν ακόμα και καινούργια .Όταν γύρισε ο πατέρας της από την Αμερική, την 10ετια του 50, μου είχε φέρει ένα μακρύ παντελόνι, που ήταν και το πρώτο που αποκτούσα και το φόραγα καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Δυστυχώς πριν να προλάβω να το ευχαριστηθώ ένα απόγευμα, αποφράς ημέρα, ξύπνησα και αντί να βρω το ωραίο μακρύ μου παντελόνι βρήκα δύο κοντά! Η εικόνα του μαινόμενου ταύρου μπορεί να απεικονίσει πιστά το τι έγινε.

Όμως εκτός από την ραπτική η πλειονότητα των γυναικών εκείνα τα χρόνια έπλεκε μανιωδώς, όπου και να βρισκόντουσαν, και  το ίδιο βέβαια έκανε και η μάνα μου. Όταν ήταν στο ιατρείο είχε το πλεκτό της στο συρτάρι και μόλις βρισκόταν μόνη της συνέχιζε το πλέξιμο της. Επανειλημμένα βρισκόμουνα με τα χέρια τεντωμένα μπροστά κρατώντας το καινούργιο μαλλί για να το κάνει κουβάρι.
Συχνά δε ξήλωνε κάποιο παλιότερο πλεκτό και ξανάπλεκε με το μαλλί του  ένα νέο.

Ευτυχώς όλα όσα έπλεκε ήσαν χρήσιμα και δεν έφτανε στην υπερβολή της φωτογραφίας!

Μια εικόνα πολύ συχνή τότε ήταν ο δημόσιος θηλασμός των παιδιών χωρίς να αισθάνεται καμιά γυναίκα ντροπή να βγάλει το στήθος της και να θηλάσει το παιδί της.

Ο θηλασμός ήταν η φυσιολογική διατροφή των παιδιών και σε μερικά μάλιστα ακόμα και όταν πλέον αυτά περπατούσαν!

Όπως γράφω στο ποστ Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ το Δημοτικό ορφανοτροφείο που λειτουργούσε εκεί: Απασχολούσε δε θηλάστριες, για να θηλάζουν τα βρέφη  ενώ ένα επάγγελμα που δημιουργήθηκε λόγω του βρεφοκομείου ήταν του "προμηθευτού θηλαστριών"!

Όσες δεν θήλαζαν έπρεπε να φτιάξουν το κατάλληλο γάλα ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, βάσει των οδηγιών από τον παιδιάτρο.

Ακόμα θυμάμαι με απέχθεια τα χρόνια που ήμουν τελειόφοιτος φοιτητής ότι  στο μάθημα της Παιδιατρικής έπρεπε να μαθαίνουμε τις αραιώσεις για τα γάλατα που δίνουν στα νεογνά και τα βρέφη.

Μόλις εκείνα τα χρόνια είχαν αρχίσει να παρασκευάζονται από την βιομηχανία μερικά από τα πιο εξελιγμένα γάλατα, από το πλήθος που κυκλοφορούν σήμερα και οδήγησαν σταδιακά στην εγκατάλειψη του θηλασμού από πολλές μητέρες.

Είναι ελπιδοφόρο ότι τελευταία υπάρχουν κινήσεις που προωθούν στις νέες μητέρες τον θηλασμό και μάλιστα όπως παλιότερα χωρίς να ντρέπονται να θηλάζουν δημοσίως. 

Βέβαια δεν υπάρχει ανάγκη  η θηλάζουσα για να θηλάσει να καταφεύγει και σε ακροβατικά όπως η νεαρά στο βίντεο!