ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΡΚΑΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ

Μόλις είχα διαβάσει το φετινό βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη  «Σεμινάρια φονικής γραφής»  όταν διάβασα μια συνέντευξη του στον Μανώλη Πιμπλή .Το βιβλίο του αυτό  ήταν ήδη δύο βδομάδες στα ευπώλητα στην Ιταλία. Είναι από τους συγγραφείς που έχουν αποκτήσει διεθνή αναγνώριση και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί από την Δανία μέχρι το Περού.

Στην συνέντευξη  αυτή αναπτύσσει μερικές ενδιαφέρουσες απόψεις για την διεθνή και ελληνική πολιτική κατάσταση και μεταφέρω εδώ μερικά σημεία από αυτές.(Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου)

«Λες, ε, όχι και να ξανανεβαίνει η Ακροδεξιά στη Γερμανία… Να έχει 13%;»

Οι Ιταλοί, πάλι, μοιάζουν σαν χαμένοι οι άνθρωποι με αυτά που συμβαίνουν. Πού θα πάμε έτσι; Το πιο φοβερό που συμβαίνει είναι η κατάρρευση της μεσαίας τάξης παντού. Και όπως σωστά έγραφε πρόσφατα το «New York Review of Books», από τη στιγμή που καταρρέει η μεσαία τάξη κινδυνεύει η δημοκρατία. Η μεσαία τάξη στηρίζει τη δημοκρατία. Το ευρωπαϊκό σύστημα χαρακτηριζόταν πάντα από τη λειτουργία του τρίπτυχου πολιτική – οικονομία – πολιτισμός. Τώρα ο πολιτισμός έχει βγει από το παιχνίδι. Ενώ η πολιτική έχει τεθεί στην υπηρεσία της οικονομίας. Ανησυχώ πολύ για τη δημοκρατία».

 «Ο Τραμπ λέει: εγώ θέλω τρεις πολυεθνικές μόνο, εμένα, την Κίνα και τη Ρωσία, και εγώ να είμαι ο πιο δυνατός. Υπάρχει μεγάλη ευθύνη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ για τον Τραμπ. Είχαν την επιλογή του Σάντερς και διάλεξαν την Κλίντον! Τον φθαρμένο συντηρητισμό της Κλίντον. Πλήρωσαν ακριβά τον συντηρητισμό του κατεστημένου τους. Τον πλήρωσαν και αυτοί και η Αμερική».

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση :Πιέζουν τον Νότο, ενώ στο Προσφυγικό δεν πιέζουν ούτε την Τσεχία ούτε την Ουγγαρία. Για να πω μια κακία: η Κεντρική Ευρώπη που κυβερνά δεν έχει δεσμούς με τον Νότο, αντίθετα έχει δεσμούς με αυτούς και δεν θέλει να τους πειράξει. Πρόκειται για πρόβλημα δομικό και πρόβλημα δημοκρατίας. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει την κατάρρευση των συστημικών κομμάτων. Δεν είναι μόνο το Προσφυγικό. Είναι ότι γενικότερα, όπως είπαμε ήδη, η μεσαία τάξη κάθε χώρας έχει χάσει την εμπιστοσύνη της προς τα συστημικά κόμματα. Θα κλάψουμε την Ευρώπη όταν θα τη χάσουμε και μετά. Οι άνθρωποι κλαίνε κάτι όταν το χάνουν και μετά. Γιατί έτσι όπως πάει αυτό το σύστημα, δεν βγαίνει».

Τέλος για την χώρα μας: «Η Ελλάδα έχει πρόβλημα κυβερνησιμότητας» «Κανένα κόμμα δεν βλέπω ικανό να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Ο,τι και να καταλογίσεις σε αυτή την κυβέρνηση, την κρίση δεν τη δημιούργησε αυτή. Επίσης, ως προς τις Πρέσπες, πρέπει να τους πιστωθεί ότι τόλμησαν κάτι που δεν τόλμησαν οι προηγούμενοι. Τα άλλα πολιτικά κόστη τούς επιβλήθηκαν απέξω, αυτό το πήραν μόνοι τους. Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να διαχειρίζεται την κρίση άσχημα, αλλά δεν τη δημιούργησε αυτή. Και όταν βλέπεις τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στο παλιό μοντέλο, χωρίς πρόγραμμα, απλώς να βρίζουν για ό,τι κάνει η κυβέρνηση, λες ότι θα κάνουν πάλι τα ίδια.

Στον κόσμο πάλι, υπάρχει ένα ελαφρυντικό για την αρνητική στάση του προς όλους. Σου λέει, τα δοκιμάσαμε όλα, τι θέλεις τώρα; Οι άνθρωποι έχασαν την εμπιστοσύνη τους σε αυτό το σύστημα. Έχασαν την εμπιστοσύνη τους και την ελπίδα».

Βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο: «Ένα μεγάλο ποσοστό αυτής της κοινωνίας, που έζησε με έναν ορισμένο τρόπο από το "80 και μετά, ζει με τη νοσταλγία του παρελθόντος. Αυτό είναι πρόβλημα. Σκέφτονται, πότε θα πάρω πάλι τζιπ; Πότε θα χτίσω σπίτι; Και η απάντηση είναι: ποτέ. Το βλέμμα στο παρελθόν στερεί το βλέμμα προς το μέλλον. Αυτό, τη δεκαετία του "60, δεν υπήρχε. Έβλεπαν μόνο το μέλλον. Οι Έλληνες μετεμφυλιακά, τις δεκαετίες του "60 και του "70, είχαν τεράστιο πλεονέκτημα. Γιατί είχαν τεράστιο πολιτισμό φτώχειας. Δεν είχαν πολιτισμό πλούτου, και πώς να είχαν άλλωστε, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, χωρίς ούτε Γαλλική Επανάσταση ούτε τίποτα, είχαν όμως πολιτισμό φτώχειας. Και ο ξαφνικός πλουτισμός υπήρξε καταστροφή. Οσο το σύστημα λειτουργούσε με τον πολιτισμό της φτώχειας είχε, βέβαια, πολλές στρεβλώσεις, αλλά λειτουργούσε. Τώρα πια πρέπει να καταλάβουμε όλοι πώς πρέπει να ζήσουμε. Αλλά φαίνεται ότι η αντιπολίτευση είναι έτοιμη για τα ίδια, όπως παλιά. Αυτή είναι η άποψή μου και αυτή είναι η απελπισία μου. Γιατί χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα που να μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον».