ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ ΓΙΑ ΠΑΡΑΓΑΔΙ!

Πριν από χρόνια καθώς κουβεντιάζαμε στα διαλείμματα της δουλειάς μας με συνάδελφο αγαπητό και από τους πιο ικανούς στην ειδικότητα του,  διαπιστώσαμε  πως έχουμε την ίδια αγάπη για την θάλασσα και το ψάρεμα. Η διαφορά μας μόνο ήταν ότι εμένα μου άρεσε το ψαροντούφεκο ενώ εκείνου το παραγάδι.

Οι συζητήσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να με καλέσει για ένα διήμερο στο εξοχικό του για να πάμε για ψάρεμα με το καΐκι του.

Μετά χαράς αποδέχομαι την πρόσκληση και μια Παρασκευή απόγευμα πηγαίνω  στο παραθαλάσσιο εξοχικό  του.

Επήγα γεμάτος ενθουσιασμό γιατί δεν φανταζόμουνα τι θα περάσω εκείνο το Σαββατοκύριακο.

Μόλις έφτασα με πήγε να δω το καΐκι του. Ήταν άψογο, λες και μόλις είχε βγει απ΄ το καρνάγιο. Προφανώς όταν ήταν εκεί το καθάριζε επιμελώς, έβαφε όπου είχε φύγει η μπογιά, γυάλιζε όπου υπήρχε μπρούτζινο κτλ

Στην συνέχεια πήγαμε στο σπίτι του και άρχισε να επιδιορθώνει, όπου είχαν καταστραφεί, αγκίστρια από το παραγάδι. Στην συνέχεια πήρε, από μια μεγάλη στοίβα από σακουλάκια με δολώματα που είχε σε ένα καταψύκτη, ένα που είχε γραμμένο απέξω τον αριθμό των δολωμάτων που περιείχε.

Μου εξήγησε πως τα δολώματα τα έχει φτιάξει από πριν στην Αθήνα και είναι μετρημένα, ώστε να ανοίγει το αντίστοιχο σακουλάκι ανάλογα με τα αγκίστρια που έχει το κάθε παραγάδι.

Στην απορία μου τι είναι αυτές οι βαμμένες και αριθμημένες νεροκολοκύθες που έβλεπα στο σπίτι, μου εξήγησε ότι αυτές τις έχει διαλέξει μία μία ο ίδιος, για να είναι ίδιο μέγεθος και είναι ως τσαμαδούρες καλύτερες από τις πλαστικές!

Αφού τελειώσαμε με τα δολώματα πήγαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι που οι περισσότεροι θαμώνες ήσαν ψαράδες.

Εκεί τρώγοντας παραβρέθηκα σε μια άκρως κατατοπιστική συζήτηση στην οποία ο φίλος μου ήταν βασικός συνομιλητής με ουσιαστικές γνώσεις για το ποια μηχανή καϊκιού είναι καλύτερη και πότε, που και πόσο στοιχίζει για την καθεμιά το σέρβις της.

Έγινε επίσης και εκτεταμένη συζήτηση για το που θα ρίξουμε τα παραγάδια.

Ο φίλος μου είχε κάνει ολόκληρη  επιστημονική μελέτη χαρτογραφώντας  όλα τα μέρη που ψάρευε και γνώριζε  πλήρως τα βάθη της κάθε περιοχής, το τι βυθός υπάρχει εκεί και το τι ψάρια συνήθως κρατάει αυτός.

Χορτάτοι από φαγητό και άχρηστες σε μένα γνώσεις για μηχανές καϊκιών και για βυθούς για άγνωστα σε μένα μέρη, πηγαίνουμε  κατά τα μεσάνυχτα στο καΐκι ενός επαγγελματία ψαρά.

 Είχε συμφωνηθεί στην ταβέρνα να πάμε με το δικό του καΐκι,  για να ρίξουμε το δικό μας και το δικό του παραγάδι.  

Μέχρι τότε με ένα φίλο για τον οποίο έχω γράψει το ποστ  ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΧΑΘΗΚΕ…… πηγαίναμε συχνά μια μικρή παρέα για παραγάδι.

Φεύγαμε όταν νύχτωνε και κατά τις 2 την νύχτα  είχαμε μαζέψει το παραγάδι, είχε πάρει ο καθένας μας μερικά ψάρια και με γεμάτους τους πνεύμονες από θαλασσινό αέρα πηγαίναμε στο κρεβατάκι μας και ρίχναμε κουρασμένοι ένα μεγαλειώδη ύπνο.

Κάτι αντίστοιχο λοιπόν είχα στο μυαλό μου όταν δέχτηκα την πρόσκληση  του φίλου μου.

Αμ δε!

Τα παραγάδια τα μαζέψαμε όταν άρχισε να χαράζει και βέβαια η ψαριά ήταν πολλά κιλά.

Αυτό δε που δεν είχα ποτέ μου φανταστεί ήταν η εικόνα που είδα με το πρώτο φως της μέρας. Διαπίστωσα πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά στα βράχια! Σε κάτι βραχονησίδες που περάσαμε είδα να κοιμούνται σε σλιπινγκ μπάγκ επάνω σε ανώμαλα βράχια μερικοί προφανώς πιο τρελαμένοι με το ψάρεμα από τον φίλο μου. Είχαν πάει εκεί από το βράδυ για να πέσουν με το πρώτο φως για ψαροντούφεκο!

Γυρνώντας πίσω είπα μέσα μου επιτέλους, έστω και με την εμφάνιση του ήλιου θα οριζοντιώσουμε το ταλαιπωρημένο σωματάκι μας και θα ρίξουμε ένα απολαυστικό ύπνο.     

Αμ δε!

Αρχικά έγινε μια λογική διανομή των ψαριών. Ο επαγγελματίας ψαράς κράτησε τα λεγόμενα «πρώτα» δηλαδή τα μεγαλύτερα και πιο εμπορεύσιμα και εμείς κρατήσαμε τα υπόλοιπα.

Αφού έγινε η διανομή ο φίλος μου, μου έδωσε ένα μαχαίρι και αρχίσαμε να τα καθαρίζουμε γιατί όπως μου εξήγησε μόνο καθαρισμένα διατηρούνται φρέσκα στο ψυγείο. Τα μοίραζε σε πλαστικές σακούλες  με σκοπό να τα δώσει σε διάφορους φίλους του στην Αθήνα.

Εκεί καθάρισα για ώρες περισσότερα ψάρια από όσα είχα μέχρι τότε καθαρίσει στην ζωή μου, γιατί για κακή μου τύχη και τα δύο παραγάδια είχαν επάνω τους πλούσια ψαριά.

Το ευτύχημα πάντως ήταν πως οι ντόπιοι τον ήξεραν και έτσι μόλις καθίσαμε στην παραλία για να τα καθαρίσουμε άρχισαν να έρχονται διάφορες γυναίκες με καλαθάκια. Σε αυτά τους έβαζε, ευτυχώς από τα ακαθάριστα ψάρια, αρκετά για τον κυρ Κώστα, τον κυρ Γιάννη κτλ

Για να μην πολυλογώ με πολύ λίγες ώρες ύπνου στο ενδιάμεσο, το ίδιο εξαντλητικό σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα.

Την Κυριακή το απόγευμα αφού πήρα και εγώ την σακούλα μου με ψάρια, ξεπατωμένος και με μάτια κόκκινα από τον λίγο ύπνο, τον αποχαιρέτησα και ετοιμάστηκα να γυρίσω στην Αθήνα όταν μου είπε:

-Ωραία περάσαμε , όποτε θέλεις να ξαναέρθεις για ψάρεμα!

Η απάντηση μου ήταν ξεκάθαρη και αποφασιστική:

-Σε αγαπώ, σε εκτιμώ αλλά δεν πρόκειται να με ξαναδείς για ψάρεμα!

Τώρα κατάλαβα γιατί  άκουσα στην ταβέρνα να  λένε πως υπάρχει εδώ  ένας ψαράς που κάνει και τον γιατρό!