ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Το φετινό καλοκαίρι ο Αριστοφάνης έχει την τιμητική του.

Η πρώτη και σημαντικότερη παράσταση με έργο του που είδα φέτος , ήσαν οι Αχαρνής σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τσιάνου  σε ένα απλό αλλά λειτουργικό σκηνικό του Γιάννη Μετζικώφ (φωτογραφία)  Η παράσταση έχει έντονο διονυσιακό χαρακτήρα, με καλοδουλεμένα χορικά στην κίνηση και το τραγούδι, χάρις στην σημαντική και ουσιαστική συμβολή της μουσικής του Γιάννη Ανδρέου που πέτυχε να δώσει σε αυτήν ένα γνήσιο λαϊκό χαρακτήρα χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες λύσεις τύπου λαϊκού κέντρου. Η  μουσική της παράστασης ήταν ζωντανή από τους συμμετέχοντες στο έργο και από όλους τους μουσικούς ξεχώρισε ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας με το κλαρίνο του.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης μας έδωσε ένα μοναδικό Δικαιόπολι  και ελαχιστοποιώντας τις κλισέ εκφράσεις του, μας εντυπωσίασε εκτός από την γνωστή του κωμική ικανότητα, με τις εξαιρετικές φωνητικές του δυνατότητες.

Ο Παύλος Χαϊκάλης, παρά την αρκετά τυποποιημένη θεατρική του μανιέρα ήταν μια ουσιαστική παρουσία χάρις και στην έξυπνη στολή που φόραγε και θύμιζε πίνακα του Θεόφιλου.

Ο Κώστας Κόκλας ήταν πετυχημένος  σαν σύζυγος του Δικαιόπολι, το ίδιο και ο Τάκης Παπαματθαίου ως κόρη του.

Τελικά ήταν μια άψογη παράσταση με κέφι και μόνο με άνδρες, όπως στην αρχαιότητα, χωρίς κραυγαλέες και άσχετες βωμολοχίες. Θα ήταν άψογη αν είχε κανένα 20λεπτο μικρότερη διάρκεια.

Η δεύτερη παράσταση με έργο του Αριστοφάνη που παρακολούθησα ήταν οι Εκκλησιάζουσες σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα.

Η προσωπική μου άποψη για αυτή την σχεδόν 3ωρη και μάλλον κουραστική παράσταση, είναι ότι το σωστό θα ήταν να ονομάζεται  Έργο βασισμένο στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Είναι εμφανείς οι πολλές και τις περισσότερες φορές άσκοπες προσθήκες, που σου δημιουργούν την εντύπωση πως έγιναν για να εκβιάσουν το γέλιο του κοινού με ατάκες τύπου Σεφερλή.

Είναι γνωστό πως το κοινό γελάει εύκολα στο άκουσμα των λέξεων πούτσος, μουνί, γαμίσι  κτλ και η τακτική αυτή  έχει  χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν στις επιθεωρήσεις,

Βεβαίως και ο Αριστοφάνης έχει ιδιαίτερα ελευθεριάζουσα γλώσσα όταν θέλει να σατιρίσει πρόσωπα και καταστάσεις και αυτό το απολαμβάνει  το κοινό. Στην παράσταση  όμως αυτή γίνεται κατάχρηση της βωμολοχίας και αυτή καταντά απωθητική.

Το ίδιο γίνεται όταν εκβιάζεται το εύκολο χειροκρότημα του κοινού με την εμφάνιση της σημαίας της Βεργίνας και το σχετικό λογύδριο του κατά τα άλλα εξαιρετικού Γιώργου Κωνσταντίνου,  ενώ  όλος ο θίασος  τραγουδά το Μακεδονία ξακουστή.

Επιτυχής ήταν η ιδέα της χρησιμοποίησης για μουσική γνωστών τραγουδιών, βέβαια σε διασκευή. Πολύ καλές επίσης ήσαν οι χορογραφίες του  Ιβάν Σβιτάιλο που υποδυόταν και τον Φιλόδωρο. Τα δύο χορευτικά συγκροτήματα Κρητικών και Ποντιακών χορών ήσαν άψογα αλλά είχες την αίσθηση ότι μπήκαν σαν παραγέμισμα της παράστασης.

 Ο Αντώνης Λουδάρος και ο Δημήτρης Σταρόβας ήσαν απλώς καλοί στους ρόλους τους αλλά τους έχουμε δει σε άλλες παραστάσεις πραγματικά να κεντάνε.

Η έκπληξη της παράστασης ήταν  η μόνη γυναίκα σε αυτήν, η εξαιρετική  Σοφία Μουτίδου η οποία όπως ήταν επόμενο, καταχειροκροτήθηκε στο τέλος.

Συμπερασματικά θα έλεγα πως το Δελφινάριο και το κοινό του θα ήταν ο πιο κατάλληλος χώρος για να παρουσιαστεί αυτό το έργο.

Μπορεί να κρατήσει συνεχές το ενδιαφέρον των θεατών  μια παράσταση μιάμισης ώρας με ένα μόνο ηθοποιό επί σκηνής;

 Ναι, αν αυτός είναι χαρισματικός, όπως ο Γιωργος Γαλίτης στο έργο Τα ραδίκια ανάποδα που έχει γράψει ο ίδιος και έχει σκηνοθετήσει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

Τον Γαλίτη δεν τον ήξερα και με έκπληξη διαπίστωσα πως το έργο αυτό το παρουσιάζει εδώ και 6 χρόνια. Είναι εντυπωσιακό δε το γεγονός ότι 346 θεατές του, έχουν δώσει στην παράσταση βαθμολογία στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ 4,5 στα 5! 

Και δικαίως!

 Οι 13 διαφορετικοί ρόλοι, με τους αντίστοιχους  επικήδειους  που παρουσιάζει, είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Αξέχαστοι οι επικήδειοι  του πολιτικού, της τραγουδίστριας, του στρατηγού και κορυφαίος ο ρόλος του Κρητικού στον οποίο όλο το θέατρο δεν σταματάει να γελάει συνεχώς.

Μια απολαυστική παράσταση, ότι πρέπει για ένα βράδυ καλοκαιριού.