«Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τον Εμφύλιο – Θα μας κυβερνούσαν κάτι γελοία ανθρωπάκια»

Σαν σήμερα πριν 7 χρόνια έφυγε από την ζωή μια από τις  σημαντικότερες  πολιτικές μορφές που έβγαλε αυτός ο τόπος.

Στο ποστ μου ΟΤΑΝ ΣΤΑ 84 ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΝΕΑ.. έγραφα 1 χρόνο πριν τον θάνατο του:

Υπάρχουν μερικοί πολιτικοί που πολλές φορές οι τοποθετήσεις τους δημιούργησαν έντονες αντιδράσεις από τους άλλους πολιτικούς χώρους.
Ένας από αυτούς είναι ένας παλιός μεν στην πολιτική αλλά νέος στο μυαλό και την ψυχή πολιτικός, ο Λεωνίδας Κύρκος.
Από κανένα πολιτικό χώρο όμως  δεν ακούστηκε ποτέ σε όλη την πολυτάραχη ζωή του άσχημη κουβέντα για την εντιμότητα και το ήθος του.

Το ήθος αυτό αποδείχτηκε περίτρανα όταν σε συνέντευξη του που έδωσε το 2006 στον Αλέξη Παπαχελά, με προφανή σπαραγμό ψυχής, λέει πράγματα που μόνο ένας άνθρωπος που έχει κάνει την αυτοκριτική του και έχοντας πλέον ήρεμη την συνείδηση του μπορεί να τα πει.

Ο σημερινός αναγνώστης δυστυχώς  αυτόματα κάνει συνειρμούς με την σημερινή κυβερνώσα αριστερά.

Αντιγράφω από εδώ:

– Κοιτάζοντας έτσι πίσω, τα 50 κάτι χρόνια πολιτικής πορείας, υπάρχει κάτι που λέτε μακάρι να μπορούσα να το ξαναζήσω, να το ξανακάνω, θα το έκανα διαφορετικά;

– Με έχει απασχολήσει το ερώτημα, αλλά δεν έχω βρει απάντηση. Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στο αριστερό κίνημα ήμουνα δοσμένος σε αυτό. Δεν ήμουνα με την κριτική διάθεση που απέκτησα εκ των υστέρων, γι” αυτό και τα όσα συζητάμε για νέους κ.τ.λ. τα ακούω βερεσέ. Ενας νέος αν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, δεν τις έχει βιώσει για να μπορεί να κάνει τον κριτικό έλεγχο, εύκολα παραδίδεται στους εντυπωσιασμούς. Ηρθε μια στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα. Και νιώθω μια ευθύνη. Δεν ασκούσα, βέβαια, τότε καμιά απολύτως επιρροή. Ημουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ.

Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.