ΤΑ ΣΟΥΤΙΕΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μερικές φορές διαβάζοντας στις εφημερίδες ένα άρθρο αισθάνομαι πως αυτός που το έγραψε κατάφερε να δώσει συγκεκριμένη υπόσταση σε σκέψεις που έχεις κάνει  στο μυαλό σου χωρίς όμως μέχρι τότε να έχεις μπορέσει να τις  συγκεκριμενοποιήσεις.

Αυτό το συναίσθημα είχα όταν διάβασα το άρθρο  Η θεωρία του τίποτα της διακεκριμένης δημοσιογράφου Πέπης  Ραγκούση που τα κείμενα της διακρίνονται από αντικειμενικότητα  σε συνδυασμό  με το καυστικό της χιούμορ.

Σας το μεταφέρω ολόκληρο για να το απολαύσετε.    

Πρόκειται για ένα από εκείνα τα χαριτωμένα που κυκλοφορούν στις καλλιτεχνικές παρέες. Πιθανώς το πραγματικό περιστατικό να έχει διογκωθεί από αφηγητή σε αφηγητή, ωστόσο, ως γεγονός, έχει κάπως έτσι. Στη δεκαετία του 1960, γνωστός πρωταγωνιστής τώρα, πολλά υποσχόμενος ηθοποιός τότε, ήταν παντρεμένος με συνάδελφό του. Διαβόητος τσιλιμπουρδιάρης όμως, έκανε συστηματικά τις κασκαρίκες του. Μια μέρα, είχαν βγει με τη σύζυγό του βόλτα με το αυτοκίνητο. Κι εκείνη ανακαλύπτει ανάμεσα στα καθίσματα ένα σουτιέν που, βέβαια, δεν ήταν δικό της. «Τι είναι αυτό;» τον ρωτάει έξαλλη ανεμίζοντας το σουτιέν. Εκείνος διατηρεί την ψυχραιμία του στο ακέραιο. Ενώ οδηγεί, αρπάζει το σουτιέν, ανοίγει το παράθυρο του αυτοκινήτου, το πετάει και λέει. «Ποιο αυτό; Τίποτα!». Ένα τόσο απροκάλυπτο θράσος, ένας τόσο απροσχημάτιστος εμβολισμός της πραγματικότητας, δεν αντιμετωπίζεται. Αφήνει τον «αντίπαλο» άφωνο. Άλλωστε τι να πει; Το σουτιέν, το κάθε «σουτιέν» ως τεκμήριο αλήθειας, είναι ήδη μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω. Και ο ύποπτος έχει ακολουθήσει τη γνωστή τακτική: αν δεν σε βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Και τι έγινε βρε αδελφέ; Την κόβουμε, τη ράβουμε, τη φέρνουμε στα μέτρα μας.

Ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστής διέπρεψε τα επόμενα χρόνια στην Αριστερά.

Που η ιδεοληπτική εφαρμογή της δεν αναγνωρίζει υποψία λάθους στους συντρόφους. «Τι είναι αυτό; Τίποτα!». Τα νεότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όμως, αυτά που βίωσαν την Αριστερά της εποχής ως θεματικό πάρκο διασκέδασης, έχουν αποθεώσει αυτήν την τακτική, την έχουν αναγάγει σε κορυφαία επιστήμη πολιτικού αμοραλισμού. Ποιον να λησμονήσω, ποιον να θυμηθώ.

 Τον κύριο Τζανακόπουλο που μια μέρα τα λέει έτσι, την άλλη τούς παίζει ο Καμμένος κομπολόι και τα λέει γιουβέτσι; Πλην όμως, αυτός έχει ζήσει δύο χρόνια στο Αιγάλεω και δεν μασάει. «Τι είναι αυτή η κωλοτούμπα, κύριε υπουργέ;». «Ποια κωλοτούμπα; Τίποτα!». Την κυρία Αχτσιόγλου που όταν δεν ήταν υπουργός, τότε που φορούσε τις χαχόλικες γκαμπαρντίνες της επανάστασης και κραγιόν σε σάπιο μήλο, έγραφε στα σόσιαλ μίντια πύρινα μανιφέστα κατά των δανειστών που θα τους έκανε να σκύψουν στο κεφάλι μπροστά στο δίκιο του λαού;

Πριν καν φορέσει το πρώτο υπουργικό εφαρμοστό μοντέλο, ενδώσει στο κραγιόν σε χρώμα «αίμα βοδιού» και υποκλιθεί βαθιά στους πρώην εχθρούς, διέγραψε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις της. Και τι έγινε που παίζουν παντού. Αφού δεν υπάρχουν στον δικό της λογαριασμό είναι σαν να μην υπάρχουν πουθενά.

«Τι είναι αυτά που γράφατε τότε;». «Ποια αυτά; Τίποτα!».

Στην ίδια λογική και η εκ νέου υποψηφιότητα της Ρένας Δούρου για την Περιφέρεια Αττικής. Τι είναι οι νεκροί στη Μάνδρα, η εκατόμβη στο Μάτι; Για μια περιφερειάρχη που ορκίστηκε με κόκκινες γόβες και τον όρκο των Κορυσχάδων, ούτε καν μια στραβή στη βάρδια της. «Τίποτα!».

Αυτό το πολιτικό θράσος που πολύ φοβάμαι ότι θα αρχίσει να ξεβάφει και στα κοινωνικά ήθη, θα είναι η μεγάλη τρύπα που θα αφήσει πίσω της η διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανεξαρτήτως της πιθανότητας στρατηγικής ήττας. Και δεν έχω πρόχειρο κανένα σουτιέν να πετάξω από το παράθυρο.