ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ ,Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΓΩ.

Από μικρός εάν με πίεζε κανείς σε κάτι αυτό που κατάφερνε ήταν να κάνω το αντίθετο.
Έτσι η μητέρα μου, υπέρμαχος της υγιεινής ζωής και διατροφής, με πίεζε να πίνω γάλα.
Από 6 χρονών λοιπόν πίνω κακάο και μετά καφέ αλλά γάλα δεν έχω ξαναπιεί!
Δεν έχω βέβαια καμία αλλεργία σ’ αυτό γιατί τρώω όλα τα υπόλοιπα γαλακτερά με μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά η καταπίεση της δεν πέρασε!.
Αυτή ήταν όμως η πρωτη επανάσταση στην μητρική εξουσία.
Η δεύτερη, σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία ήταν όταν , σύμφωνα με τις αντιλήψεις της περί υγιεινής ζωής, ήθελε να γραφτώ στους προσκόπους ώστε να βρίσκομαι συχνότερα στο ύπαιθρο και να αναπνέω καθαρό αέρα μια και μέναμε στο κέντρο της Αθήνας.
Παιδιόθεν όμως εγώ είχα μια απέχθεια σε κάθε είδους στολή, ιδίως δε των προσκόπων με τα κοντά παντελονάκια, όταν ήδη υπερηφάνως πλέον φόραγα μακρύ παντελόνι.
Είχε, σε αντίθεση με τις περισσότερες μανάδες, την άποψη ότι τα παιδιά πρέπει να σκληραγωγούνται και να μην φοβούνται το κρύο και στα πλαίσια αυτά μου φόραγε όσο την επαιρνε κοντά παντελονάκια .
Από όσο θυμάμαι ποτέ δεν με φώναζε να βάλω το ζακετάκι μου να μην κρυώσω, και πράγματι δεν κρυώνω εύκολα και γι’ αυτό και δεν έχω και παλτό.
Παρά λοιπόν την αντίθεση μου, πήγε και με έγραψε στους προσκόπους της γειτονιάς και έτσι βρέθηκα μια μέρα με καμιά 15 άλλα παιδιά να κάθομαι άκρως άβολα σε ένα κομμένο κορμό δέντρου.
Μετά τις συστάσεις και το καλώς ήρθες δόθηκε το σύνθημα από τον αρχηγό , και άρχισαν όλοι μαζί τις κραυγές. Το πνευματικό αυτό περιβάλλον μαζί με την προκατάληψη που ήδη είχα με την στολή με οδήγησαν να ρωτήσω τον διπλανό μου ,πως σε διαγράφουν;
Μου απάντησε, αν δεν έρθεις 3 φορές αδικαιολόγητα. Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω πλέον πως μετα αυτή την πρώτη μου επαφή έληξε άδοξα η σταδιοδρομία μου ως προσκόπου.
Θα μου πείτε ,τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Μπετόβεν και την μουσική του τίτλου;
Έχουν, γιατί η τρίτη πίεση της μητέρας μου ήταν να ακούω κλασσική μουσική που ήταν φανατικός λάτρης και όποτε άνοιγε το ραδιόφωνο μόνο αυτήν άκουγε.
Η πίεση αυτή πιθανόν σε αντίδραση προς τις μητρικές παραινέσεις ,με οδήγησε να μου αρέσει η μουσική των μαύρων και να απορρίπτω οποιαδήποτε άλλη μουσική.
Αισθανόμουνα έκτοτε ότι ήμουν κοντύτερα μουσικά με τους μαύρους μεταξύ Λουϊζιάνα και Τζώρτζια σαν να είχα γεννηθεί εκεί, γεγονός που φαίνεται και από την μουσική του προφίλ μου.
Κάπου όμως στα 14 ξυπνώντας ένα απόγευμα ,από τον έκτοτε απαραίτητο για μένα μεσημεριανό ύπνο, άνοιξα το ραδιόφωνο και έπεσα σε ένα δημοτικό τραγούδι με ένα καταπληκτικό κλαρίνο που μίλησε κατ΄ ευθείαν στην ψυχή μου.
Ένα παραπέτασμα προκατάληψης από εκείνη την στιγμή κατέρευσε μονομιάς και έγινε ή Αποκάλυψη μέσα μου.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ είναι μία και είναι η καλή η κακή.
Έκτοτε ,χωρίς να απαρνούμαι τον γενέθλιο μουσικό μου τόπο, ακούω όλα τα είδη της μουσικής.
Μπορώ να αρχίσω από Etta James,να συνεχίσω με Αλεξίου,να μπεί συνέχεια Τσιτσάνης ,να ακολουθήσει η Ξανθίππη Καραθανάση σε τραγούδια της Μακεδονίας και να κλείσει η μουσική πανδαισία με Μπάχ η και Πετρολούκα Χαλκιά.
Με την ίδια ευχαρίστηση μπορώ να παρακολουθήσω την μία μέρα συναυλία του Solomon Burke (εδώ και εδώ) και την άλλη συναυλία με τα πολυφωνικά συγκροτήματα της Ηπείρου.
Ένα πράγμα δεν αντέχω. Όλο αυτό τον μουσικό συρφετό που μας έχει κατακλύσει τώρα τελευταία.
Αλλά μετα από αυτή την μακρυγορία ας έρθω στο ζουμί .
Χθες είδα την ταινία Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν .
Η Πολωνέζα σκηνοθέτης Ανιέσκα Χόλαντ κατάφερε να γυρίσει μια ταινία που ή μουσική με την εικόνα είναι απόλυτα αλληλένδετες.
Ο Εντ Χάρις δίνει ένα Μπετόβεν που από ένα άτομο κακότροπο, κυριαρχικό,χυδαίο και ανάγωγο την μία στιγμή, μεταβάλλεται την άλλη με την μουσική του σε μία αξιαγάπητη μεγαλοφυϊα.
Από κοντά η Νταϊάν Κρούγκερ ,που παίζει την 23 χρονη αντιγραφέα για τις παρτιτούρες του, είναι η αντίθεση με την γλυκύτητα της αλλά και με την απόλυτη αγάπη της για την μουσική και είναι το άτομο που καταφέρνει να γλυκάνει αυτόν τον δύστροπο μουσικό ογκόλιθο.
Η ατμόσφαιρα και το περιβάλλον της εποχής έχουν αποδοθεί μοναδικά ,αν και οι σκηνές είναι γυρισμένες στην Ουγγαρία ,αλλά δύο είναι κατά την γνώμη μου οι σκηνές που παρακολουθείς με ένα αίσθημα ευφορίας και με υγρά τα μάτια από τα συναισθήματα που σου δημιουργούν.
Η σκηνή που ο Μπετόβεν ,τελείως κουφός διευθύνει για πρώτη φορά την 9η παρακολουθώντας τις κινήσεις της κρυμμένης από κάτω αντιγραφέας του, με αποτέλεσμα τον θρίαμβο του τον οποίο τον αντιλαμβάνεται όταν τον γυρίζουν πρός το κοινό, και η σκηνή που άρρωστος πλέον της υπαγορεύει με νότες την μουσική του την οποία και οι δύο την ακούν στο μυαλό τους.
Η ταινία δυστυχώς έχει περιορισμένη διανομή και την είδα στην μικρή αίθουσα του ΔΑΝΑΟΥ 2 αλλά ήταν χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι από τους θεατές μαγευμένοι από την μουσική δεν έφευγαν αν δεν τελείωνε αυτή μαζί με όλα τα τελευταία γράμματα των συντελεστών της ταινίας.


Κλείνοντας την χρονιά με αυτό το πόστ, θέλω να ευχαριστήσω όλες τις φίλες και τους φίλους που έκαναν τον κόπο να αφήσουν ένα σχόλιο αυτό τον χρόνο στο μπλογκ μου και να ευχηθώ το 2007 να μας μπει καλά αλλά και να μας βγει ακόμα καλύτερα!