ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι είδατε τις εικόνες από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης που καμιά 15 τραμπούκοι ,οι οποίοι αυτοαποκαλούνται φοιτητές, τράβαγαν από τα χέρια τον αντιπρύτανη για να τον βγάλουν από το γραφείο του και μετά έκτιζαν με τσιμέντο και τούβλα την πόρτα του γραφείου του!
Πάλι χθες στη συνεδρίαση της συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης μπούκαραν οι φοιτητές και τελικά η συνεδρίαση διακόπηκε.
Δεν γνωρίζω εάν τα αιτήματα των φοιτητών είναι δίκαια ή όχι και δεν έχει καμία σημασία αυτό.
Το δίκαιο η αυτό που εσύ θεωρείς δίκαιο, μόνο στη ζούγκλα το διεκδικείς με τη βία.
Το τραγικό στην ιστορία δεν είναι αυτά καθ’ εαυτά τα γεγονότα, όσο το ότι έχουμε φθάσει στο σημείο όλα αυτά τα συμβαίνοντα να μην προκαλούν καμία αντίδραση τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στην Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Έχουμε φτάσει στην αντίληψη ότι είναι δημοκρατική κατάκτηση και δικαίωμα των φοιτητών,ακόμα και μικρών ομάδων η και ασχέτων ακόμα με τον φοιτητικό κόσμο, να κάνουν ότι θέλουν στους Πανεπιστημιακούς χώρους στους οποίους δεν υφίστανται νόμοι,διαδικασίες ,ποινές.
Η μόνη αντίδραση ήταν από το ΥΠΕΠΘ μια ανακοίνωση που καταδίκαζε τις βίαιες ενέργειες ! (πάλι καλά που δεν τις επικροτεί), με διάφορες άλλες παπαριές περί ακαδημαϊκών αξιών και άλλων κοινοτυπιών.
Ας μου πει κανείς σε ποιο Πανεπιστήμιο του πολιτισμένου κόσμου πράξεις σαν κι’ αυτές θα πέρναγαν έτσι ξώφαλτσα από την ειδησεογραφία και δεν θα υπήρχαν συνέπειες για τους άνευ φόβου, αφού ξέρουν ότι δεν θα υπάρχουν συνέπειες ,βιντεοσκοπούμενους πρωταγωνιστές;
Και όλα αυτά γίνονται στο όνομα του Πανεπιστημιακού ασύλου!
Ποτέ μια έννοια που σημαίνει ελευθερία διακίνησης ιδεών, διδασκαλίας, έρευνας, έκφρασης, ιδεολογικών ζυμώσεων και γενικότερα ότι σχετίζεται με την ελευθερία του πνεύματος δεν έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ.
Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι ότι κανένας δεν τολμάει να κάνει τίποτα.
Οι Πανεπιστημιακές αρχές δέσμιες της εκλογής τους έχοντας φιλήσει κατουρημένες ποδιές στις κομματικές οργανώσεις των φοιτητών για να τους ψηφίσουν έχουν προκαταβολικά αυτοαναιρέσει το κύρος τους και την δυνατότητα να επιβάλουν οτιδήποτε.
Τα κόμματα ,μέσω των φοιτητικών οργανώσεων που έχουν, μπορούν έτσι να ελέγχουν τα Πανεπιστήμια και δεν αισθάνονται την ανάγκη να αλλάξουν τίποτα.
Η μάζα των φοιτητών ,έκτός των φοιτητικών εργατοπατέρων ,κοιτάει πλέον την πάρτη της και όσο γίνεται γρηγορότερα να πάρει το ‘χαρτί’ γιατί ξέρει πια ότι αυτό δεν είναι πια πτυχίο έτσι όπως έχει εξευτελιστεί στις περισσότερες σχολές.
Οι καθηγητές φροντίζουν να κάνουν την δουλίτσα τους, κυρίως εκτός Πανεπιστημίου που είναι και το χρήμα, διεκπεραιώνοντας απλώς στον συντομότερο δυνατόν χρόνο τις Πανεπιστημιακές τους υποχρεώσεις. Εφαρμόζουν δε οι περισσότεροι το κλασσικόν ‘λάθρα βιώσαι’ ώστε να κινδυνεύει όσο το δυνατόν το λιγότερο το γραφείο τους να γίνει καλοκαιρινό στην επόμενη κατάληψη .
Και όλοι εμείς οι απ’ έξω να αδιαφορούμε για αυτή την κατάντια η ακόμα χειρότερα ορισμένοι να έχουν μείνει στην προδικτατορική αντίληψη προάσπισης του ασύλου με τις αναμνήσεις της ΕΚΟΦ και του σπουδαστικού της Ασφάλειας, τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και το φακέλωμα των αντιφρονούντων.
Και βέβαια κανείς δεν προτείνει να μπαίνει η Αστυνομία και να σουλατσάρει ασύδοτη στα Πανεπιστήμια, αλλά όταν τα όργανα που θα πρέπει να επιβάλουν κάποια τάξη εκεί που υπάρχει ανάγκη η δεν συνέρχονται, η ευθυνόφοβα δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Αλλιώς όπως λέει και ο ποιητής:
Δειλοί, μοιραίοι, κι’ άβουλοι αντάμα
προσμένουμε ,ίσως ,κάποιο θάμα.