Η κ. ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΦΥΡΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ

Παρά τον τίτλο, το σημερινό ποστ δεν έχει καμιά σχέση με το ποστ μου ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ; που ίσως μερικοί να το θυμάστε.

Η κ. Αθεόφοβου έχει μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης με την οριζόντια θέση του σώματος της για ώρες, με την βασική και μόνιμη δικαιολογία -να ισιώσω λιγάκι την πλάτη μου γιατί πονάει !

Επειδή λοιπόν όταν είσαι ξαπλωμένος για ώρες η μελέτη του ταβανιού όσο προσεκτική και να είναι κάποτε τελειώνει, έχει αναπτύξει όταν βρίσκεται με το σώμα οριζοντίως, μια έντονη βιβλιοφαγία η οποία τελικά δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο γιατί επιμηκύνει χρονικά την ξάπλα, γιατί ένα βιβλίο δεν το εγκαταλείπεις όταν είσαι σε ένα ενδιαφέρον σημείο του.

Προχθές λοιπόν αφού έφαγε κάτι ,με την μόνιμη αιτιολογία ότι την τράβαγε το στομάχι της, κλασσική δικαιολογία για την μονίμως ανοικτή όρεξη της ,πήρε το βιβλίο της και οριζοντιώθηκε , αλλά με έκπληξη την είδα εντός ολίγου να σηκώνεται από το κρεβάτι και να έρχεται σε μένα με αυτό που διάβαζε στο χέρι.

Διάβαζε το μυθιστόρημα του χειρουργού Γιώργου Πολυράκη, Λύτρωση (Ψυχογιός) οπότε στην σελίδα 216 έγραφε για κάποια γέφυρα Βαρδινογιάννη.

Οπότε ήρθε να ρωτήσει τον, πάντα και για τα πάντα καλώς ενημερωμένο, μετριόφρονα σύζυγό της, τι ξέρει γι΄ αυτήν.

Με συντριβή καρδίας και καταρρακωμένο το ηθικό μου, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι όχι μόνο δεν ξέρω τίποτα γι΄ αυτήν αλλά ούτε την είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου.

Απτόητη λοιπόν ασχολήθηκε πάραυτα με την τρίτη κατά σειράν αγαπημένη της ενασχόληση, το τηλέφωνο, που προηγείται της τέταρτης που είναι το διάβασμα.

Στις δύο πρώτες θέσεις είναι ο ύπνος τον οποίο θεωρεί επαρκή μόνο μετά το 10ωρο, στις 7 με 8 ώρες σέρνεται γλαρωμένη το βράδυ, και η πλήρωση του στομάχου ανά τακτά χρονικά διαστήματα που δεν μπορούν να υπερβαίνουν το πολύ τις 7-8 ώρες.

Όλες τις παραπάνω ενασχολήσεις μόνο σε δύο περιπτώσεις μπορεί να τις παραβλέψει.

Η μία είναι να την ενδιαφέρει κάτι ιδιαίτερα οπότε με θαυμασμό την βλέπω αξημέρωτα να είναι έτοιμη να εξορμήσει πουρνό πουρνό, εις βάρος του ύπνου και του φαγητού της, γιατί έχει δεί πχ κάτι που της κίνησε το ενδιαφέρον στο LIDL οπότε πρέπει να προλάβει να το πάρει πριν εξαντληθεί, με αποτέλεσμα επ΄ ευκαιρία να επιστρέφει και με άλλα 10 διαφορετικά είδη εκτός προγράμματος με τα οποία όμως εκδικούμαστε τους Γερμανούς για τις πολεμικές αποζημιώσεις που δεν μας έδωσαν γιατί τους ζημιώνει αγοράζοντας τα κοψοχρονιάς λέγοντας μου το ατράνταχτο επιχείρημα- έλα μωρέ πόσο νομίζεις ότι έκανε αυτό!

Η άλλη περίπτωση είναι να της ζητήσει κάτι η κόρη της οπότε σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα γίνεται χαλί να την πατήσει όσο και αν πρόκειται να ταλαιπωρηθεί.

Μετά από αυτήν την παρένθεση επιστρέφω στο κυρίως θέμα που είναι η γέφυρα Βαρδινογιάννη την οποία πάραυτα τηλεφωνώντας στα κατάλληλα πρόσωπα την εντόπισε και πήρε πλήρεις πληροφορίες.

Η γέφυρα αυτή είναι λίγο μετά την Ανώπολη στο δρόμο Σφακιά-Ανώπολη-Άγιος Ιωάννης, περίπου 19 χιλιόμετρα από την Χώρα Σφακίων στο χωριό Αράδαινα, ,που είναι στην βόρεια πλευρά του ομώνυμου φαραγγιού.

Μέχρι να κατασκευαστεί το 1986, όποιος ήθελε να πάει εκεί, ή στο χωριό Άγιος Γιάννης, απ΄ όπου και κατάγονται οι Βαρδινογιάννηδες, έπρεπε να κατέβει από ένα φιδωτό καλντερίμι μέχρι το βάθος του φαραγγιού και να ανέβει στην άλλη πλευρά .(φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία) Όσοι ήθελαν να αποφύγουν αυτό το εξαντλητικό ανεβοκατέβασμα στην θέση της γέφυρας υπήρχε μια υποτυπώδης γέφυρα από σχοινιά και ένα μεγαλύτερο σχοινί από όπου δενόταν ο τολμηρός που απεφάσιζε να διασχίσει το φαράγγι, σε ύψος 138 μέτρων από το βάθος του, για να μπορέσει να επισκεφτεί το αντίπερα χωριό.

Η εγκατάλειψη του χωριού εκτός από το δυσπρόσιτο της προσπέλασης του, οφείλεται και στην βεντέτα (μόνιμη πληγή της Κρήτης) που ξέσπασε το 1947 για μια κατσίκα και στην οποία σκοτώθηκαν 7 άτομα!

Έτσι η Αράδαινα που είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας Αραδήν ενώ το 1821 ήταν χωριό με 226 κατοίκους σήμερα είναι ερειπωμένο χωρίς κατοίκους και το μόνο κτίσμα που διατηρείται σε καλή κατάσταση είναι μια εκκλησία του 14ου αιώνα, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Στο ναό αυτό γινόταν το ‘‘ξακαθάρισμα‘‘ ,δηλαδή οι ύποπτοι για ζωοκλοπή έρχονταν να ορκισθούν και να ξεκαθαρίσουν ότι δεν είχαν εμπλοκή στη κλοπή.

Μπορεί όμως να μην υπάρχουν πλέον ζωοκλέφτες στην περιοχή, αλλά το καλοκαίρι από τον Ιούνιο μέχρι το τέλος Αυγούστου μαζεύονται εκεί ,οι φίλοι του Byngy ή bungee jumping γιατί η γέφυρα διαθέτει και την ειδική γι΄ αυτό εξέδρα.(φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία)

Επίσης όσοι προτιμούν αντί να τους κρεμούν απ΄ τα ποδάρια να τα χρησιμοποιούν για πεζοπορία, μπορούν να διασχίσουν τα 4,5 χιλιόμετρα του φαραγγιού που καταλήγει στην ωραιότατη παραλία Μάρμαρα ή κατ΄ άλλους Διαλεσκάρι στο Λιβυκό Πέλαγος, έπειτα από πεζοπορία τριών ωρών και πέρασμα – κατάβαση από μια σκάλα που τοποθετήθηκε τελευταία, κολλημένη στον κατακόρυφο βράχο, ύψους είκοσι μέτρων. Από την παραλία και μέχρι το γραφικό χωριό-λιμανάκι Λουτρό, η διαδρομή απέχει μιάμιση ώρα.

Η διαδρομή για την Αράδαινα είναι κάπου 1ώρα και 15 λεπτά από τα Χανιά ή το Ρέθυμνο.

Έτσι λοιπόν την επόμενη Κυριακή παρά την σχετική συννεφιά και μετά από το κλείσιμο στο σπίτι από την μέρα που ήρθαμε στην Κρήτη λόγω των συνεχών βροχών, το ζεύγος Αθεόφοβου εξέδραμε για να αποκτήσει ιδίαν πείραν από αυτή την περιοχή.

Περιττό να πω σε όσους δεν ξέρουν την περιοχή ότι η διαδρομή από τις Βρύσες μέχρι την Χώρα Σφακίων είναι μέσα σε ένα άγριο αλλά πανέμορφο τοπίο από οροπέδια όπως της Κράπης και του Ασκύφου αλλά και από το Ιμπριώτικο φαράγγι.

Μπορεί το φαράγγι της Σαμαριάς να είναι το πιο γνωστό αλλά ο νομός Χανίων διαθέτει περίπου εξήντα φαράγγια και στα Σφακιά βρίσκονται τα περισσότερα από αυτά, και είναι τα πλέον επιβλητικά και κακοτράχαλα.

Φτάνοντας στο Λιβυκό πέλαγος η θέα από ψηλά της Χώρας Σφακίων είναι μοναδική, γιατί από κοντά, για μένα, είναι πλέον απογοητευτική μετά το κτίσιμο που έχει γίνει σε αυτό το πάλαι ποτέ γραφικό λιμανάκι.

Σε σύντομο διάστημα φτάσαμε στο φαράγγι της Αράδαινας και στην γέφυρα.

Το τοπίο είναι μοναδικό και το χάος που βρίσκεται κάτω σου σου κόβει την ανάσα και προσωπικά δεν μου γεννά καμία διάθεση να με δέσουν απ΄τα ποδάρια και να με πετάξουν προς τα κάτω για να δώ τον Χριστό φαντάρο!

Δεν χρειάζεται να τονίσω πως ο καθαρός αέρας και η εκδρομική μας διάθεση μετά από λίγο μας άνοιξε την όρεξη όποτε σε ένα καφενείο- ταβερνάκι στην Ανώπολη επήλθε ικανοποιητική πλήρωση του στομάχου μας με μπριζόλες και φρεσκοκομμένες και όχι προκάτ τηγανιτές πατάτες, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα συνοδευτικά.

Μετά την γαστριμαργική αυτή πανδαισία, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και ιδιαιτέρως φτηνή, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής εν γαλήνη και ηρεμία και χωρίς την συνήθη γκρίνια της κ. Αθεόφοβου η οποία σε κάθε απότομη στροφή του δρόμου είναι ικανή να αναφωνεί στεντορεία τη φωνή-πως την πήρες έτσι την στροφή, σακιά κουβαλάς!

Η ήρεμος επιστροφή είναι φυσικό επακόλουθο του γλαρώματος που την καταλαμβάνει μετά το φαγητό, η ίδια το εξηγεί επιστημονικώς ως παρασυμπαθητικοτονία η παρέα όμως την ονομάζει χλαπάτσα, με αποτέλεσμα να ρίχνει την πλάτη του καθίσματος προς τα πίσω και να κοιμάται ατάραχη ,παρά το ανοικτό στην διαπασών ραδιόφωνο, το οποίο συνοδεύω και εγώ τραγουδώντας έξω καρδιά, σαν τον Κακοφονίξ, εύθυμα άσματα όπως το- στον άλλο κόσμο που θα πας!

Τα Λευκά Όρη από την Αράδαινα.