ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΗ ΒΡΟΧΗ ΣΤΟ ΡΙΟ ΝΤΕ ΤΖΑΝΕΙΡΟ

Τον Οκτώβριο 1989, μια ηλιόλουστη μέρα μαζί με μερικούς άλλους συναδέλφους, μετά των συζύγων οι περισσότεροι, βρεθήκαμε στο Ριο ντε Τζανέιρο για να συμμετάσχουμε σε ένα διεθνές συνέδριο της ειδικότητας μας.

Το ξενοδοχείο μας ήταν στην Κοπακαμπάνα η οποία μπορεί να ακούγεται αρκετά εξωτική για όσους δεν έχουν πάει εκεί, αλλά στην πραγματικότητα δεν διαφέρει και πολύ από την δική  μας Λούτσα, όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασι περιφέροντας σε αυτήν με μαγιό την κορμάρα μου αφήνοντας άφωνους από αυτό το μοναδικό θέαμα τους ντόπιους.

 Επίσης ας μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι εκεί κυκλοφορούν τίποτα Βραζιλιάνες σαν αυτές που βλέπουμε στην τηλεόραση όταν δείχνει σκηνές από το καρναβάλι του Ρίο. Το σύνηθες θέαμα είναι κάτι χοντρές με μεγάλα καπούλια αλλά παρ΄όλα αυτά αρκετές με τάγκα!

Οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι βέβαια από την Κοπακαμπάνα αλλά από το υπερθέαμα Oba-Oba στο οποίο βέβαια εμφανίζονται μερικές από τις καλύτερες μουλάτες της χώρας.

Το συνέδριο γινόταν σε ένα τεράστιο συνεδριακό κέντρο που όμως ήταν κάπου 15 χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μας.

Στο Ριο το να  μετακινηθεί ξένος με τα τοπικά συγκοινωνιακά μέσα, ήταν και δεν νομίζω ότι άλλαξε μέχρι σήμερα,  μια αρκετά επικίνδυνη περιπέτεια λόγω της εγκληματικότητας που υπάρχει εκεί.

Ήδη στα έντυπα που μας είχαν δώσει στο συνέδριο ανέφεραν και συγκεκριμένες λεωφορειακές γραμμές που συνιστούσαν να αποφεύγουμε.

Το πρόβλημα λοιπόν το λύσαμε με ένα μεγάλο  κλιματιζόμενο ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο στο οποίο μάλιστα την πρώτη μέρα όταν ο οδηγός έμαθε ότι είμαστε Έλληνες μου είπε με χαρά:

-Έχω και ένα Έλληνα φίλο που έρχεται κάθε χρόνο και βγάζει από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και  μου δίνει την κάρτα του Έλληνα γνωστού του.

Ήταν η κάρτα  του άντρα  της πρώτης μου ξαδέλφης που ήταν κυβερνήτης σε κρουαζιερόπλοιο και έκανε κάθε χρόνο κρουαζιέρες στην Καραϊβική!  

Στο συνέδριο είχα μια ανακοίνωση και ταυτόχρονα σε αυτή την συνεδρία ήμουνα και στο προεδρείο.

Η συνεδρία ήταν στις 8 ½  το πρωί και έτσι κουστουμαρισμένος και γραβατωμένος και όχι σαν Τσίπρας, κατέβηκα νωρίς στην ρεσεψιόν να ειδοποιήσουν τον γνωστό μας πλέον οδηγό.

Δυστυχώς όχι μόνο δεν μπορούσε να έρθει αλλά είχε αρχίσει και μια καταρρακτώδης βροχή, οπότε τα ταξί ήσαν αρκετά δυσεύρετα.

Ευτυχώς στην είσοδο είδα και έναν Ασιάτη με την κονκάρδα του συνεδρίου στο πέτο του, που μόλις ετοιμαζόταν να μπει σε  ένα ταξί και ο άνθρωπος δέχτηκε αμέσως να το μοιραστούμε.

Οι υπόλοιποι της κομπανίας μας αναγκαστικά θα ερχόντουσαν μόλις έβρισκαν κάποιο άλλο ταξί.

Όταν φτάσαμε στο συνεδριακό κέντρο, διαπίστωσα  μια κατάσταση ολίγον χαώδη. Πήγα στην αίθουσα μου που ήταν στον 1^ο όροφο και στην οποία δεν υπήρχε κανένας, αλλά εκτός αυτού  μόνο με γαλότσες μπορούσες να μπεις μέσα γιατί από την ανοικτή μπαλκονόπορτα της βεράντας  είχε πλημυρίσει με  νερά.

Ύστερα από λίγο ήρθε μια ευγενική βραζιλιάνα και με οδήγησε σε μια άλλη στεγνή τουλάχιστον αίθουσα στην οποία  βέβαια και σε αυτή δεν υπήρχε ψυχή.

Έκατσα λοιπόν στο προεδρείο της αίθουσας βλέποντας τα κενά καθίσματα μέχρι που εμφανίστηκε επιτέλους ένας Σουηδός ο οποίος μου είπε με χιούμορ:

I am the audience!

Η μπόρα όπως ξαφνικά είχε αρχίσει έτσι και  σταμάτησε και σαν τα σαλιγκάρια άρχισαν να έρχονται σιγά σιγά οι ακροατές όπως επίσης και ένας καταϊδρωμένος Δανός μαζί με μια Ολλανδέζα που ήταν μαζί μου στο Προεδρείο.

Το ενδιαφέρον ήτανε ότι ο Σουηδός, όπως μου είπε και μετά, είχε έρθει κυρίως για την δική μου ομιλία, γιατί τον ενδιέφερε το θέμα και βέβαια γι΄αυτό τον λόγο φωτογράφησε όλες τις διαφάνειες που παρουσίασα.

 Οι υπόλοιποι δικοί μας και η κ. Αθεόφοβου μαζί, βρήκαν τελικά ένα ταξί του οποίου όμως καθώς περνούσε από ένα υπόγειο πέρασμα του έσβησε η μηχανή από το νερό που το είχε πλημμυρίσει.    

Επεκράτησε ένας μικρός πανικός αλλά ο οδηγός ατάραχος τους καθησύχασε γιατί απ΄ότι φαίνεται αυτή ήταν μια συνήθης κατάσταση.

Χωρίς να πάρει κανένα τηλέφωνο, γιατί δεν υπήρχαν τότε κινητά, ήρθε μόνος του γερανός και τους τράβηξε έξω!  

Τις 7 μέρες που μείναμε στο Ριο δεν ξανάριξε ούτε σταγόνα!