ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ

Ευτυχώς που σε αυτή την χώρα υπήρχαν και μερικοί άνθρωποι που είχαν κάποιο όραμα στην ζωή τους. Δυστυχώς όμως πολλές φορές όταν το όραμα πραγματοποιηθεί αυτοί έχουν φύγει από αυτή την ζωή.Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η Μελίνα και επιτέλους το όραμα της για ένα μουσείο της Ακρόπολης έχει φτάσει πια στην ολοκλήρωση του.
Το τραγικό δε θα είναι ότι πολλοί από αυτούς που το πολέμησαν με κάθε τρόπο, όπως εκείνος ο ανεκδιήγητος Τατούλης θα καμαρώνουν χωρίς καμιά ντροπή στα εγκαίνια δίπλα στον σύντροφο της Μελίνας τον 93χρονο, γνησιότερο πλέον Έλληνα από αυτόν ,Ζυλ Ντασέν.
Αλλά ας δούμε πως τελικά φτάσαμε μέχρις εδώ.

Το πρώτο Μουσείο της Ακρόπολης κτίσθηκε επάνω σε αυτήν ,μεταξύ 1865 και 1874, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Παναγή Κάλκου. Στο μουσείο υπήρχαν μόνο τα λίθινα γλυπτά από τα μνημεία και τις ανασκαφές του χώρου της Ακροπόλεως. Τα αγγεία και τα χάλκινα ήσαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ενώ οι επιγραφές στο Επιγραφικό Μουσείο της Αθήνας.
Το παλιό μουσείο της Ακρόπολης πάνω στον βράχο, θα αξιοποιηθεί τώρα μουσειακά με υλικό διαφωτιστικό για τον επισκέπτη, όπως γκραβούρες περιηγητών του 16ου και 17 ου αιώνα, ιστορικό από τις ανασκαφές της Ακρόπολης, φωτογραφίες μπρούτζινων και χάλκινων αγαλμάτων που βρίσκονταν στην Ακρόπολη και έγιναν γνωστά από αντίγραφά τους κ.α.
Περισσότερα από 30 χρόνια χρειάστηκαν προκειμένου να αποκτήσει η Ακρόπολη ένα νέο μουσείο. Η ιδέα διατυπώθηκε για πρώτη φορά επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, εκείνη όμως που έδωσε νέα ώθηση στο σχέδιο ήταν η Μελίνα Μερκούρη, η οποία πρώτη έθεσε στην UNESCO και το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.
Στο Βρετανικό Μουσείο βρίσκονται οι 56 από τους 97 σωζόμενους λίθους της Ζωφόρου και οι 15 από τις 64 σωζόμενες μετόπες. Επίσης οι 19 από τις 28 σωζόμενες μορφές των αετωμάτων καθώς και ένα τεμαχισμένο κιονόκρανο δωρικού ρυθμού.
Η Μελίνα κατάφερε να δημιουργήσει εάν διεθνές ρεύμα για την επιστροφή των κλεμμένων από τον Ελγιν μαρμάρων χάρις στην παγκόσμια αναγνώριση που είχε, αλλά το πρόβλημα που υπήρχε ήταν ή έλλειψη ενός μουσείου που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν.
Στο Μεξικό το 1982 η Διεθνής Διάσκεψη της UNESCO , αποφάσισε έπειτα από πρόταση της τότε Υπουργού Πολιτισμού της Ελλάδος Μελίνας Μερκούρη, ότι τα τμήματα μνημείων που βρίσκονται για διαφόρους λόγους εκτός της Εθνικής τους επικράτειας επιστρέφονται άμεσα στη θέση τους.

Παρ΄ όλα αυτά ο Λιάπης, γνήσια μικρόψυχος, όπως καταγγέλλει η γραμματεύς του ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη» σε καμία ευκαιρία δεν την έχει αναφέρει.

Από το 1976 έγιναν δύο πανελλήνιοι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί και ένας διεθνής.

Στον διεθνή πρώτοι ήρθαν δύο Ιταλοί αρχιτέκτονες που κατά την γνώμη μου έφτιαξαν ένα εξαιρετικής ευφυΐας και αισθητικής κτήριο.

Η πρόσοψη προς τον Παρθενώνα ήταν κεκλιμένη έτσι ώστε να μην φαίνεται από ψηλά ο όγκος του κτηρίου το οποίο αποκτούσε ύψος προς την μεριά των πίσω από αυτό πολυκατοικιών

Συγχρόνως η μπροστινή όψη είχε ένα μεγάλο άνοιγμα σαν μάτι μέσα από το οποίο μπορούσε κανείς να βλέπει όντας μέσα στο μουσείο την Ακρόπολη.

Ο Διεθνής όμως αυτός διαγωνισμός απέτυχε κυρίως γιατί εν τω μεταξύ βρέθηκαν αρχαία και ήταν αδύνατη η θεμελίωση του κτηρίου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν τους ζητήθηκε να τροποποιήσουν το σχέδιο τους σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν.
Απίθανες συζητήσεις ξανάρχισαν για την αλλαγή της θέσης του Μουσείου, μέχρι την μεταφορά του σε υπόγειο μουσείο που προτάθηκε να σκαφτεί στο δρόμο δίπλα από το αρχαιολογικό μουσείο στην Πατησίων!
Οι περισσότερες από αυτές τις αντιδράσεις, εκτός από τους για τα πάντα διαφωνούντες Έλληνες αρχιτέκτονες ,προέρχονταν κυρίως από ισχυρούς περιοίκους που έβλεπαν να κινδυνεύουν τα σπιτάκια τους και η ησυχία τους.

Τελικά στον δεύτερο παγκόσμιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το μουσείο το 2001 προκρίθηκε το σχέδιο του διεθνούς φήμης Αμερικανοελβετού αρχιτέκτονα Μπερνάρ Τσούμι (Bernard Tschumi) που ήταν και πρώην πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Αρχιτεκτονικής της Κολούμπια των ΗΠΑ.

Το κτίριο αυτό , χαρακτηρίζεται από την χρήση γυαλιού υψηλής τεχνολογίας και από το ισόγειο, ο επισκέπτης έχει την δυνατότητα να θαυμάσει την υπόγεια ανασκαφή σε βάθος επτά μέτρων, που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη κατά την διάρκεια της ανέγερσης του κτιρίου αποκαλύπτοντας αρχαία συνοικία των Αθηνών. Έτσι σε αυτό το επίπεδο του κτιρίου, συνδέει κανείς την ζωή των απλών καθημερινών ανθρώπων μιας συνοικίας της αρχαίας Αθήνας, με τα ιερά τους που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από το Μουσείο. Αριστερά και δεξιά στο ισόγειο θα εκτίθενται ευρήματα από τις πλαγιές της Ακρόπολης, δηλαδή από το ιερό των Νυμφών, το θέατρο του Διονύσου, το ιερό του Πανός και άλλα γλυπτά διαφόρων περιόδων.Στις ράμπες και στον πρώτο όροφο, θα εκτεθούν οι Καρυάτιδες και αρχαϊκά γλυπτά, στον δεύτερο όροφο θα βρίσκεται η καφετέρια και το εστιατόριο το Μουσείου και στον τρίτο όροφο, τα γλυπτά του Παρθενώνα.

Εξωτερικά, στην γυάλινη όψη στο επίπεδο του τρίτου ορόφου, την ημέρα ανακλάται ο ιερός βράχος της Ακρόπολης και ο Παρθενώνας, σηματοδοτώντας τον περίπατο επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Τελικά 4.246 εκθέματα θα μεταφερθούν από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης στο νέο Μουσείο της οδού Μακρυγιάννη.
Διάφοροι έχουν εκφράσει αρνητικά σχόλια για το νέο Μουσείο ιδίως για την μοντέρνα αρχιτεκτονική του.
Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι η αρχιτεκτονική δεν μπορεί να μείνει στην εποχή των νεοκλασσικών αλλά εξελίσσεται συνεχώς και πόλη έχει ανάγκη από κτήρια που αντιπροσωπεύουν την εποχή τους.

Οι Γάλλοι πχ δεν δίστασαν να στήσουν την πυραμίδα του Πέι στο Λούβρο και βέβαια μπορεί να διαβάσει κανείς τι είχε γραφεί στην εποχή του για το τέρας που είχε στηθεί στο Παρίσι ,ναι τον πύργο του Αϊφελ!
Ο ίδιος ο Μπερνάρ Τσούμι είπε πολύ σωστά ότι :πολλοί άνθρωποι έχουν πει ότι δεν δείχνουμε σεβασμό στον Παρθενώνα με το να μην έχει κίονες Δωρικού Ρυθμού το μουσείο, αλλά εγώ δεν ενδιαφέρομαι στο να μιμηθώ τον Παρθενώνα. Ενδιαφέρομαι στο να καταφέρω την τελειότητα στα κτήριά μου έτσι ώστε να ταιριάζουν στην αρχιτεκτονική του 21ου αιώνα.
Τέλος μεγάλη συζήτηση γίνεται σήμερα για τις δύο πολυκατοικίες μπροστά στο μουσείο. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η πολυκατοικία του Κουρεμένου είναι ένα κομψό κτίσμα με εξαιρετική πρόσοψη και απαίσιο ακάλυπτο ο οποίος δυστυχώς είναι αυτός που είναι άμεσα ορατός από το μουσείο.

Στο σχεδιάγραμμα φαίνεται σαφώς η σχέση του μουσείου με τα δύο κτίσματα.

Η καλύτερη λύση θα είναι η μεταφορά της πρόσοψης σε ένα νέο κτήριο πράγμα που τεχνικώς είναι εφικτό. Τα δύο όμως αυτά κτίσματα θα πρέπει να φύγουν μπροστά από το μουσείο, παρά τις αντιδράσεις που υποκινούνται από τους ισχυρούς ιδιοκτήτες των κτισμάτων όπως του Βαγγέλη Παπαθανασίου, της Κουρεμένου κτλ που έχουν ιδιαίτερη πρόσβαση σε δημοσιογράφους και πολιτικούς , οι οποίοι όμως δεν είχαν καμία ευαισθησία μέχρι τώρα για την καταστροφή τόσων αξιόλογων κτηρίων στην Αθήνα.
Η ιστορία μου θυμίζει όλη την φιλολογία που είχε αναπτυχθεί για το κτήμα του Θών που κανένα δεν ενοχλούσε η αθλιότητα που υπήρχε για χρόνια. Όλες οι προτάσεις των αντιδρώντων είχαν ως προϋπόθεση να μείνει η πολυκατοικία τους και τα παραπήγματα τους της Αλεξάνδρας και να γίνει δίπλα στο σπιτάκι τους πάρκο, γιατί αλλιώς η περιοχή κινδύνευε από την τσιμεντοποίηση του Βωβού !

Προφανώς να ήταν καλύτερα να υπήρχε εκεί ένα πάρκο αλλά η σημερινή διαμόρφωση είναι σαφώς 100 φορές καλύτερη από την υποβάθμιση που προϋπήρχε.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Στην φωτογραφία αυτή φαίνεται η εικόνα των κτηρίων από την μεριά του μουσείου.

http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=27567145&postID=1414137322094399878

Νομίζω ότι μιλαει μόνη της.