.. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1

Διάβασα το καταπληκτικό κείμενο του Μαύρου Γάτου ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και το προσυπογράφω ανεπιφύλακτα
Παραθέτω από κάτω ένα δικό μου σχετικό κείμενο ,με ελάχιστες παραλείψεις, που είχα δημοσιεύσει πριν 7 χρόνια με τον τίτλο που έχει αυτό το ποστ :

Όταν δυο μέρες πριν να γίνει η δικτατορία της χούντας, φοιτητής τότε, άκουγα το Σαββόπουλο όρθιος σ' ένα κατάμεστο από φοιτητές «KENTPIKΟN» σε συναυλία της ΕΦΕΕ να τραγουδάει αυτούς τους στίχους, είχα μείνει κατάπληκτος.
Τόσο γιατί τον έβλεπα για πρώτη φορά και ήταν αποκάλυψη για μένα η μουσική του και οι στίχοι του ,όσο και γιατί δεν φανταζόμουνα τότε ότι ο κόσμος μπορεί να βλέπει έτσι τους γιατρούς.
Η ψυχολογία του ασθενούς είναι τόσο διαφορετική από του υγιούς και δυστυχώς πολλοί γιατροί δεν κάνουν καν την προσπάθεια να την κατανοήσουν.
Γράφει περιεκτικά ο Μ. Χάκκας 2 :
«Κάποτε σκεπτόμουνα πως αν έχανα τα πόδια μου από τροχαίο ατύχημα θα αυτοκτονούσα. Τώρα κοντανασαίνω με κομμένα γόνατα, κάθε τόσο σταματάω και κάθομαι, δεν έχω πόδια κι ακόμα επιμένω να υπάρχω. Θέλω να ζώ όπως πρώτα κι ας μην έχω δυνάμεις, μέσα στους δρόμους, να μην αλλάζω τίποτα από το ρυθμό μου, κι αυτός πέφτει στο ρελαντί όπου νάναι θα σβήσει;
Αυτόν τον ανήφορο δεν τον βγάζω, θέλω να ξαπλωθώ, νοσταλγώ το κρεβάτι, το δωμάτιο με τους λεκέδες, το φως που σχηματίζουν πάνω στον τοίχο οι γρίλιες»
Ακόμα και η άσπρη μπλούζα που ιδίως οι νεώτεροι γιατροί αισθάνονται ότι τους προσδίδει κύρος και εξουσία είναι ένα σύμβολο που σε πολύ κόσμο δημιουργεί τελείως διαφορετικά συναισθήματα.
Γράφει η Κ-Γώγου 3:
Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
ΟΙ άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου.

Η αντιμετώπιση του ασθενούς από τους γιατρούς περιγράφεται με τον εναργέστερο τρόπο στην ταινία του 1991 ,the Doctor (παίχτηκε στους κινηματογράφους με τον τίτλο «Καλημέρα ζωή») με τον William Hurt στο ρόλο του γιατρού.
Η ταινία βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του γιατρού Ed. Rosenbaum ΜD « A taste of my own medicine"
Ενας καρδιοχειρουργός παθαίνει καρκίνο του λάρυγγος και μετά ακτινοθεραπεία υποβάλλεται σε μερική λαρυγγεκτομή. Ετσι αρχίζει να βλέπει τα πράγματα από την πλευρά του ασθενούς και όχι του γιατρού.
Σε ένα διάλογο που έχει με μια συνάδελφο του που τον αντιμετωπίζει με ψυχρό επαγγελματισμό λέει αυτή την φοβερή φράση: Αύριο ή σε 30 χρόνια εσύ θα είσαι η άρρωστη. Κάθε γιατρός γίνεται ασθενής κάποτε, και αυτό θα σε συγκλονίσει όσο και μένα.
Μετά τη θεραπεία του, γυρνώντας στο Νοσοκομείο παίρνει την ομάδα των ειδικευομένων του γιατρών και αφού τους γδύσει από τα ρούχα τους και την ιατρική μπλούζα τους φορά μια μπλούζα ασθενούς νοσοκομείου, από αυτές που δένουν από πίσω και τους λέει: Οι ασθενείς έχουν ονόματα. Νιώθουν τρομοκρατημένοι, ντροπιασμένοi και άρρωστοι και το κυριότερο θέλουν να γίνουν καλά. Για τον λόγο αυτό εναποθέτουν την ζωή τους σε σας Ότι και να σας πω δεν θα το καταλάβετε όπως δεν το καταλάβαινα και γω. Για 72 ώρες θα έχετε μια αρρώστια, θα τρώτε, θα κοιμάστε στο Νοσοκομείο και θα κάνετε τις απαραίτητες εξετάσεις που αύριο θα παραγγέλνετε εσείς για τους ασθενείς σας
Πιστεύω ότι αν όλοι οι γιατροί πριν να αρχίσουν ειδικότητα πέρναγαν από αυτό το στάδιο δεν θα υπήρχε καλύτερο μάθημα για να κατανοήσει κανείς ότι ο ασθενής είναι ένας από μας.
Ας σκεφθεί κανείς τον εαυτό του γυμνό με ένα σωλήνα στο πρωκτό να κάνει ένα βαρυούχο υποκλεισμό παρουσία 5-6 ανθρώπων, ή να τον ξεβρακώνουν σ' ένα κρεβάτι με ανοικτές τις πόρτες και κόσμο έξω από το δωμάτιο, ή να του περνούν ένα γαστροοισοφαγικό σωλήνα ή απλά να του κάνουν μια αξονική τομογραφία.
Μόνο αν έχεις βρεθεί σε αντίστοιχη κατάσταση μπορείς να σκεφτείς ότι αρκετές από τις εξετάσεις που με ευκολία παραγγέλνουν οι γιατροί και είναι επώδυνες ή ενοχλητικές για τον άρρωστο είναι πολλές φορές άχρηστες.
Θα έπρεπε όλοι οι νέοι γιατροί πριν ν' αρχίσουν ειδικότητα να «νοσηλεύονται» ως ασθενείς για 72 ώρες στο Νοσοκομείο!
Θα ήταν ένα μάθημα ζωής που ατελείωτες ώρες διδασκαλίας δεν μπορούν να δώσουν
Ίσως τότε να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι το Νοσοκομείο που για τους γιατρούς είναι οικείος χώρος στον ασθενή είναι χώρος ξένος, αφιλόξενος και εχθρικός ώστε να γράφει ο ποιητής 4 :
Τι βαθιά πούναι η νύχτα
ως το Νοσοκομείο
Μακρύς διάδρομος μακρύς
μαύρος, μαύρος,
-Που βγάζει;

Παραπομπές:
1. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ. Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, από τον δίσκο Δέκα
χρόνια κομμάτια. LYRA 1975 και στο βιβλίο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΛΙΑΚΑΣ Δ. Σαββόπουλος. Υπόγεια
διαδρομή. Ιανός σελ. 55, 2000.
2. ΜΑΡΙΟΥ ΧΑΚΚΑ. Τα τελευταία μου από ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ 2η Εκδ.ΚΕΔΡΟΣ σελ.47,1972.
3. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ. Το ξύλινο πάλκο. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ. σελ. 24, 1982.
Α. ΠΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ. Υδρία (1957-8) Ποιήματα Β΄ τόμος 6η Εκδ.ΚΕΔΡΟΣ, σελ.347, 1975


Για όσους τους ενδιαφέρει , με ιατρικά θέματα έχω δημοσιεύσει τα παρακάτω ποστ:
ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΙ 22-5-06
Η ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ 12-10-06
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ! 26-2-07

Από τα παραπάνω ποστ , απόψεις που θεωρώ ότι δίνουν ουσιαστική απάντηση σε πολλά από όσα θίγει ο Μαύρος Γάτος ,αλλά και σε ορισμένα άλλα θέματα . παραθέτω παρακάτω:

Για τους γιατρούς :

Το άλλο θέμα είναι το μένος πολλών κατά των ιατρών.Οι γιατροί ,όπως είναι αυτονόητο ,αποτελούν και αυτοί μέρος της κοινωνίας μας και δυστυχώς είναι αναπόφευκτο και σε αυτούς να υπάρχουν γαϊδούρια, εκμεταλλευτές, απατεώνες και αγράμματοι.
Εδώ προκύπτει το ερώτημα ;Γιατί δεν τους αποβάλλει το υπόλοιπο σώμα των ιατρών;
Η απάντηση είναι πάλι μια ερώτηση.
Ποια επαγγελματική τάξη το κάνει αυτό στη Ελλάδα;Δυστυχώς καμία.
Ίσως κάτι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στους δικαστικούς.
Από την άλλη μεριά το μεγαλύτερο μέρος των ιατρών προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες στον κόσμο.Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μελέτη της Υγειονομικής Σχολής, που δημοσιεύτηκε πριν λίγα χρόνια ,από τους 5000 ,αν θυμάμαι καλά, ερωτηθέντες οι οποίοι είχαν νοσηλευτεί σε κάποιο Δημόσιο Νοσοκομείο ,το 70% δήλωσε ικανοποιημένο από την παροχή των ιατρικών υπηρεσιών που δέχτηκε.Λίγο πολύ εκεί είναι και η πραγματικότητα και τελειώνοντας θέλω να δώσω τους δύο ουσιαστικότερους χαρακτηρισμούς για το ποιος είναι καλός γιατρός
-αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη
-ο τελευταίος!

Για την ειδικότητα:

Θα είδατε προφανώς εκείνες τις ανεπανάληπτες σκηνές με τους πτυχιούχους της Ιατρικής να σκοτώνονται για να καταθέσουν τα χαρτιά τους για να κάνουν ειδικότητα.Από χρόνια στην Ελλάδα επικρατεί μια απαράδεκτη κατάσταση.Οι γιατροί για να κάνουν ειδικότητα πρέπει να μπουν σε λίστα προτεραιότητας και να περιμένουν μερικές φορές και 6-7 χρόνια μέχρι να έρθει η σειρά τους!
Αν δε η ειδικότητα ,όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ,απαιτεί ξεχωριστά κομμάτια από άλλες ειδικότητες ξεκινάς, σταματάς περιμένεις την σειρά σου για το επόμενο κομμάτι, συνεχίζεις ,ξανασταματάς και τελικά μια ειδικότητα που είναι 5 χρόνια μπορεί να χρειαστεί και 7-8 για να την τελειώσεις !
Το πρόβλημα προκύπτει γιατί οι θέσεις για ειδικότητα δεν επαρκούν για να ασκηθούν όλοι οι υποψήφιοι.Αυτό είναι αποτέλεσμα της παραγωγής ιατρών από 7 ιατρικές σχολές στην Ελλάδα και την προσέλευση και αυτών που σπούδασαν στο εξωτερικό.Η κατάσταση όσο πάει και θα χειροτερεύει αλλά κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να δώσει λύση.
Είχε γίνει στο παρελθόν πρόταση από τις Ιατρικές Εταιρείες να καταργηθεί η λίστα αναμονής και να καταλαμβάνονται οι θέσεις για ειδικότητα μετά από εξετάσεις.Αντέδρασαν οι φοιτητές της ιατρικής και οι αναμένοντες για ειδικότητα γιατί δυστυχώς σ’ αυτό τον τόπο κανένας δεν θέλει να κρίνεται και να αξιολογείται.Προτιμούν να κάθονται και να τους ταΐζει το σπίτι τους παρά να κινδυνεύσουν να μην πετύχουν.Οπότε μπαίνουν στο ίδιο καλούπι άξιοι και ανάξιοι και βάσει της κλασσικής φοιτητικής αντίληψης ότι άμα μπεις στο Πανεπιστήμιο ,τι θα γίνει θα το τελειώσεις κάποτε, περιμένουν όλοι μαζί γιατί κάποτε θα ξεκινήσουν και προφανώς θα τελειώσουν.
Θα μου πείτε και αυτοί που δεν θα πετυχαίνουν τι θα κάνουν;Απλά θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι η θα πρέπει να στρώσεις τον κώλο σου και να μελετήσεις για να περάσεις, η ότι η Πολιτεία δεν είναι υποχρεωμένη σώνει και καλά να σου προσφέρει και επαγγελματική αποκατάσταση επειδή πήρες ένα πτυχίο.Έτσι κι’ αλλιώς και να ήθελε δεν μπορεί να κάνει προγραμματισμό των αναγκών της σε ιατρούς η και οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα όταν τόσος κόσμος έχει πλέον την δυνατότητα να σπουδάσει άλλού.
Δεν συζητάμε δε το ότι άπαξ και ξεκινήσει κανείς ειδικότητα το μόνο σημείο που θα ελεγχθεί για το επίπεδο, των θεωρητικών στην ουσία γνώσεων του, είναι όταν θα την τελειώσει!Κανείς στο ενδιάμεσο δεν μπορεί να του πει-παιδί μου εσύ δεν κάνεις για πχ χειρουργός και άντε να κάνεις κάποια άλλη ειδικότητα που θα αποδόσεις καλύτερα-Όπως επίσης και κανείς δεν ελέγχει αν ένα τμήμα που έχει εγκριθεί να δίνει ειδικότητα πριν 20 χρόνια εξακολουθεί να πληροί και σήμερα τα ίδια κριτήρια.
Δεν συζητάμε βέβαια για οποιαδήποτε προηγούμενη έγκριση η στοιχειώδη συνέντευξη με τον Διευθυντή του τμήματος που πρόκειται να ασκηθεί ο γιατρός.Εδώ αποστέλλεται ως φαντάρος σε μονάδα από το Υπουργείο λέει καλημέρα σας, εάν είναι και ευγενής, σας ήρθα!Αυτά γίνονται μόνο σε κάτι ξενέρωτες χώρες σαν την Αγγλία!
Και βέβαια πάλι όταν τελειώσει και είναι καλός και άξιος, ο Διευθυντής του δεν έχει καμία δυνατότητα να τον κρατήσει ώστε τότε που θα έχει αποκτήσει και εμπειρία και θα βρίσκεται πλέον στην καλύτερη στιγμή της σταδιοδρομίας του οδηγείται στο ταμείο ανεργίας για να αποφασίσει αν θα κάνει ελεύθερο επάγγελμα ,η θα αρχίσει να υποβάλλει χαρτιά για το ΕΣΥ όποτε μετά πάλι από 3-4 χρόνια αναμονής (αιτήσεις του 2003 δεν έχουν προχωρήσει ακόμα!!) μπορεί να ελπίζει σε καμία θέση μαζί με άλλους 10-20 υποψηφίους!
Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Για την ιατρική:

Ο μακαρίτης ο καθηγητής ο Λούρος είχε πεί μια κουβέντα σε μάθημα του ,την τελευταία χρονιά πριν να φύγει, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ένα ολόκληρο έτος να μποϋκοτάρει το μάθημα του γιατί το θεώρησε άκρως αντιδημοκρατικό.Είχε λοιπόν πεί ότι Ιατρική πρέπει να σπουδάζουν οι εύποροι γιατί είναι μία επιστήμη που για να γίνει κανείς καλός γιατρός πρέπει να ξοδέψεις αρκετά λεφτά.Δυστυχώς φαίνεται ότι είχε δίκιο.
Σε καμιά άλλη επιστήμη δεν φτάνεις περίπου 35 ,αν όχι περισσότερο ετών για να ξεκινήσεις από το μηδέν μιά σταδιοδρομία και δεν συζητάω για την υπόλοιπη ζωή ,γάμο, παιδιά σπίτι κτλ
Άρα ή οικογένεια πρέπει να έχει την δυνατότητα να τρέφει το βλαστάρι της για αρκετά χρόνια.Και το βλαστάρι να καταλάβει ότι διαλέγει μια επιστήμη από την οποία για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς θα πρέπει να περάσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής του με βιβλία, κούραση, ξενύχτι, αγωνία και υποχωρήσεις στη προσωπική του ζωή.

Για το φακελάκι:

Τι φακελάκι να πάρει ο Παθολογοανατόμος,ο Μικροβιολόγος, ο Ακτινολόγος, ο Πυρηνικός Ιατρός, ο Κυτταρολόγος ο.. ο.. ο..μία σωρεία από ειδικότητες που και να θέλουν δεν μπορούν.Το φακελάκι υπάρχει κατά βάσιν στις Χειρουργικές ειδικότητες και σε ορισμένες Παθολογικές.
Σύμφωνα με μελέτη που έχει γίνει σε ασθενείς που έχουν νοσηλευθεί, σε ένα 10% το φακελάκι απαιτήθηκε από κάποιο γαϊδούρι ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις το έδωσαν από μόνοι τους οι ασθενείς.
Γιατί λοιπόν το έκαναν;
Οι λόγοι είναι κατά βάσιν δύο.
Ο πρώτος γιατί στην Ελλάδα πολλοί ασθενείς δεν πηγαίνουν στο Νοσοκομείο απρόσωπα ,θέλουν να έχουν προσωπική σχέση με τον γιατρό, τον οποίο ψάχνουν να τον βρούν από συγγενείς και φίλους, οπότε μετά αισθάνονται υποχρέωση απέναντι του και το δίνουν.Ακόμα και στους εκβιαστές που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του άλλου, τις περισσότερες φορές το ξέρουν ότι θα τους ζητηθούν λεφτά αλλά πηγαίνουν πολλές φορές με την βεβαιότητα ότι αφού ζητάει τόσα είναι καλός!Ρωτήστε γνωστούς σας γιατρούς που είτε σε Αγροτικό ιατρείο, είτε σε Νοσοκομείο είτε σε Ταμείο παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες να σας πούν πόσες φορές έχουν ακούσει την φράση-πήγα και σε πλερωτικό! -με την έννοια ότι πήγε σε καλό αφού πλήρωσε.
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί στην Ελλάδα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα και να εφαρμόσουμε ότι γίνεται σε άλλες χώρες.Αντί να κυκλοφορεί μαύρο χρήμα, όποιος θέλει να έχει τον προσωπικό του γιατρό πχ για να τον χειρουργήσει, μετά το καθημερινό ωράριο μπορεί να το κάνει επίσημα στο Νοσοκομείο και έτσι και ο γιατρός αμείβεται, όπως και όλο το προσωπικό που θα χρειαστεί, και το νοσοκομείο αξιοποιεί τον πανάκριβο εξοπλισμό του και δεν υπάρχουν φακελάκια.Στην Ελλάδα όμως θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.