ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ

Προχθές είδα την φετινή αμερικανική ταινία Χωρίς Διέξοδο (No Escape ) στην οποία ένα ζεύγος αμερικανών με τα δύο τους παιδιά προσπαθούν να διαφύγουν  από τους διώκτες τους και για να σωθούν θα πρέπει να περάσουν στο ασφαλές γι΄αυτούς έδαφος του Βιετνάμ!

Όσοι ζούσαμε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ακόμα θυμόμαστε τις σκηνές του 1975 με την βιαστική  αποχώρηση με ελικόπτερα των αμερικανών άπό το Βιετνάμ όταν έπεσε τελικά η Σαϊγκόν στα χέρια των Βιετκόγκ.

Για να κατανοήσει κανείς όμως το πως, μέσα σε 17 μόνο χρόνια,  οι Βιετναμέζοι εξομάλυναν τις σχέσεις τους με τους Αμερικανούς, παρά τα 30 χρόνια εμπόλεμης κατάστασης, αρκεί να διαβάσει το παρακάτω απόσπασμα από το ποστ μου  VΙ-ΒΙΕΤΝΑΜ -ΣΑΪΓΚΟΝ ,ΚΟΥ ΤΣΙ, ΔΕΛΤΑ ΠΟΤΑΜΟΥ ΜΕΚΟΓΚ.:

Συγκλονιστική ήταν επίσκεψη στο War Remnants Museum. Έχουν ενδιαφέρον οι αλλαγές του ονόματος του Μουσείου ανάλογα με την εξέλιξη των σχέσεων της χώρας με τους Αμερικανούς. Ξεκίνησε ως "The House for Displaying War Crimes of American Imperialism and the Puppet Government"(εννοούν την αμερικανόφιλη κυβέρνηση του Ν.Βιετνάμ) μετά ονομάστηκε Museum of American War Crimes, στην συνέχεια War Crimes Museum και τέλος το 1993 έλαβε την σημερινή ονομασία και έτσι ικανοποιήθηκαν τελικά οι Αμερικανοί!

Δεν πρέπει βέβαια να λησμονεί κανείς ότι το  Βιετνάμ, ή ορθότερα η Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ, είναι η 2η πολυπληθέστερη χώρα με κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο!

Αυτές  λοιπόν οι ριζικές αλλαγές στις σχέσεις πρώην εμπόλεμων χωρών μπορεί να γίνονται στις σχέσεις του Βιετνάμ με τις ΗΠΑ αλλά στην Ελλάδα που ως γνωστόν τηρούμε τας παραδόσεις, πάνω από 40 χρόνια εξακολουθούμε να κάνουμε πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία και να φωνάζουμε απτόητοι και σταθερά όπως πχ πρόσφατα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μ.Μπαλαούρας:

Φονιάδες των Λαών, Αμερικάνοι!

Και άντε μέχρι να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση της χώρας με τις  αμερικανόδουλες κυβερνήσεις που είχαμε στο παρελθόν να φωνάζαμε, δικαιολογημένα κατά  την αριστερά, κατά των Φονιάδων των Λαών.

Τώρα όμως που οι ανέλαβαν οι πούροι δημοκράτες, της για πρώτη και δεύτερη φορά Αριστεράς, που δεν είναι βέβαια ξενόδουλοι σαν τους προηγούμενους, και είναι αυτοί που ευχαρίστησαν  του Αμερικανούς για την βοήθεια τους στις διαπραγματεύσεις με την Μέρκελ, ενώ επίσης  το πρωθυπουργικό ζεύγος βγήκε όλο χαμόγελα φωτογραφία με τον πρόεδρο των ΗΠΑ,  πάλι θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία να φωνάζει για Φονιάδες των Λαών έξω από την Αμερικανική πρεσβεία;

Θα μου πει βέβαια κανείς πως εδώ βγήκαν στους δρόμους οι Συριζαίοι για να διαδηλώσουν ενάντια στην κυβέρνηση τους, εδώ θα κωλώσουν ώστε να αφήσουν έτσι ανενόχλητους τον Λαφαζάνη την Κωνσταντοπόύλου και την λαϊκή αγωνίστρια Ραχήλ αλλά και τον Κουτσούμπα να αγωνίζονται εναντίον των Αμερικανών αλλά και όλων των ξένων που μας επιβουλεύονται (πλην Ρώσων βεβαίως);

Ύστερα πως να απεμπολήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα εδώ και 40 χρόνια κεκτημένα δικαιώματα των αντιεξουσιαστών να κάψουν κανένα αυτοκίνητο, να σπάσουν  καμιά βιτρίνα ή  τράπεζα και να δημιουργήσουν έτσι  Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση κατά την ρήση του Μάο θαυμαστής του οποίου είναι ο Τσίπρας.

Επειδή η άνευ πλέον νοήματος και συνεχώς εκφυλιζόμενη πορεία του Πολυτεχνείου κάποτε πρέπει να σταματήσει, ήδη εδώ και 5 χρόνια έχω εξηγήσει  ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ :

 Προσωπικά πιστεύω πως σήμερα μια σεμνή τελετή στο Πολυτεχνείο χωρίς πανό και κομματικούς διαχωρισμούς, όπως ήτανε και τότε, με όλο τον κόσμο ενωμένο θα ξαναέφερνε πίσω όσους σαν και μένα απέχουμε από την πορεία αλλά στην μνήμη μας το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ζει.
Μέχρι τότε απλά θα τιμώ από το σπίτι μου όλο αυτό τον κόσμο που αγωνίστηκε τότε, και θα υπενθυμίζω σε όσους δεν ξέρουν τους νεκρούς εκείνης της εποχής που μπορεί να τους διαβάσει κανείς σε ένα παλιότερο ποστ που έχω γράψει. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

Στο Πολυτεχνείο όπως και προχθές στο Παρίσι δολοφονήθηκαν αθώοι και ανυποψίαστοι άνθρωποι.

Οι χουντικές σφαίρες δεν διαφέρουν σε τίποτα από των φανατικών ισλαμιστών.

Και οι δύο αυτές μαζικές δολοφονίες συντάραξαν όλο τον κόσμο.

                                                              ΑΡΚΑΣ

Σκεφτείτε λοιπόν πόσο σημαντικό και με παγκόσμια απήχηση θα ήταν, αντί της μίζερης πορείας μετά την τελετή που γίνεται στο Πολυτεχνείο με την εκφώνηση των ονομάτων των θυμάτων, ο κόσμος αντί να συνεχίσει με πορεία να παρέμενε για λίγη ώρα εκεί σιωπηλός με ένα αναμμένο κερί στο χέρι για τους νεκρούς του Παρισιού που δεν είναι πλέον νεκροί μόνο της Γαλλίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης στην οποία θέλουμε να ανήκουμε.

Ξέρω βέβαια πως τέτοιες προτάσεις μόνο άνθρωποι με ανοικτά μυαλά και διάθεση για ριζικές αλλαγές μπορούν να τις υλοποιήσουν και δυστυχώς δεν βλέπω κανένα τέτοιο σήμερα στο προσκήνιο της χώρας.

Αντίθετα βλέπω μια χώρα όπως την περιγράφει με μεγάλη ενάργεια ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στο εξαιρετικό κείμενο του Οι πόλεμοι της παρακμής:

Η Ελλάδα είναι ένα αυτοκίνητο που μαρσάρει διαρκώς κολλημένο στο τέλμα.

Και καθώς μαρσάρει και ξαναμαρσάρει, οι επιβάτες του λες και το πήραν απόφαση ότι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ, το έριξαν στον καυγά για το τι ήταν αυτό που έπαθαν οι παππούδες τους. Γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;

Πόλεμος λέξεων, δηλαδή, ανάμεσα σε δύο όρους που σημαίνουν και οι δύο ένα μαζικό έγκλημα...

.......................

Ας θυμηθούμε, χωρίς να βασανίσουμε πολύ την μνήμη μας, ότι ενώ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έμπαινε στο τελικό στάδιο της αποσύνθεσης της και ετοιμαζόταν να γίνει υποτελής των Οθωμανών , ρίχτηκε σε μια φανατισμένη διαμάχη για το αν φως στο όρος Θαβώρ ήταν "κτιστόν" ή "ακτιστον"  

Έτσι κολλημένοι στις υπάρχουσες ιδεοληψίες θα επαναλαμβάνεται αυτή η εκτός τόπου και χρόνου πορεία για να αυτοεπιβεβαιώνεται η Αριστερά του Τίποτα.

Έχω γράψει στο παρελθόν τις αναμνήσεις μου από το Πολυτεχνείο στο ποστ μου  17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ  

Απλά για να θυμηθούμε εκείνες τις μέρες αξίζει να δούμε ένα γνήσιο αμοντάριστο ντοκουμέντο για το Πολυτεχνείο, που τράβηξε τότε  ένας γνήσιος αριστερός που δεν εξαργύρωσε αργότερα την συμβολή του στον αντιδικτατορικό αγώνα,  ο Κώστας Ζηρίνης.

Σχετικά για το φίλμ έχει δηλώσει εδώ.