ΦΕΥΓΩ !!

Ο Αθεόφοβος φοβήθηκε!
Επήγε πάραυτα εις ιατρόν και του εξέθεσε την συμπτωματολογία του.
Ο ιατρός έθεσε ευχερώς την διάγνωση του και άνευ χρονοτριβής έδωσε σαφείς οδηγίες δια την θεραπεία του.
Διακοπές άνευ PC !
Δια τον λόγο αυτόν το Σάββατο εάν δείτε στην Εθνική οδό (όχι που θα έχω ανάγκη τον Αγούδημο!) ένα ωραίον, σε ωραίον αυτοκίνητον, να σέρνει ένα ωραίον φουσκωτό, με ένα ωραίον έτερο ήμισυ (τι ήμισυ ¾ θα έλεγα γιατί οι γυναίκες είναι σαν τις επενδύσεις,η τις χάνεις η αυξάνουν με τον χρόνο)θα είμαι εγώ μεταβαίνων είς διακοπάς.
Γνωρίζω ότι με την απουσία μου θα πέσει κλαυθμός και οδυρμός αλλά υπομονή.
Από τις 3 Αυγούστου επιστρέφω για να πάω αλλού να ξεκουραστώ από την κούραση των διακοπών αλλά αυτή την φορά αποθεραπευθείς πλέον , μετά του laptop, οπότε εξερχόμενος της θαλάσσης θα μπορώ να σας στέλνω ένα δροσερόν post.
Στις διακοπές θα φροντίσω να προπονηθώ ώστε να είμαι πανέτοιμος για να συμμετάσχω στον διαγωνισμό που γράφω παρακάτω.
Καλές διακοπές !

ΙΤΕ ΠΑΙΔΕ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Η είδηση του Γαλλικού πρακτορείου είναι συγκλονιστική.
Στη Βρετανία γίνεται Μαραθώνιος αυνανισμού και μάλιστα με ειδική εκπομπή στο Channel 4.
Οι Βρετανοί θέλουν να συναγωνιστούν τους Αμερικανούς του Σαν Φρανσίσκο που την τελευταία 5ετια διοργανώνουν αντίστοιχο διαγωνισμό με σπόνσορες των διαγωνιζομένων φίλους, συγγενείς ,γείτονες και συναδέλφους που προσφέρουν χρήματα για κοινωφελείς σκοπούς.
Εκατοντάδες διαγωνιζόμενοι μαζεύονται σε μία μεγάλη δημοτική αίθουσα μια φορά τον χρόνο και αυνανίζονται όλοι μαζί.
Το αμερικανικό ρεκόρ είναι 8ώρες και 30 λεπτά!!!!!!
Και ερωτώ Συνέλληνες,θα αφήσουμε τους ξενέρωτους Εγγλέζους και τους φονιάδες των λαών Αμερικάνους να συναγωνίζονται στο εθνικό μας σπορ;
Ρίγη Εθνικής καταισχύνης με καταλαμβάνουν στη σκέψη ότι κάποιοι άλλοι μπορεί να είναι καλύτεροι από εμάς οι οποίοι στις 3 λέξεις η μία είναι η λέξη –μαλάκας.
Η είδηση μου δημιούργησε και ορισμένες απορίες τις οποίες παραθέτω παρακάτω προς ζύμωση και προβληματισμό.
1-Εάν οργανωθεί στην Ελλάδα (όπως είναι και σωστό) αντίστοιχος διαγωνισμός θα ξεκινήσει με αγιασμό από τον Χριστόδουλο και εάν ναι τι θα αγιάσει τα όργανα των διαγωνιζομένων;
2-Ο διαγωνισμός και εδώ θα γίνει ,όπως έξω, σε δημοτική αίθουσα με την παρουσία του Δημάρχου και των προηγουμένων Δημάρχων όπως είθισται στις επίσημες τελετές;
3-Οι ανωτέρω θα δώσουν τον εναρκτήριο αυνανισμό οι ίδιοι η θα θεωρήσουν ότι με το έργο τους είναι εκτός συναγωνισμού οπότε θα αναρτηθεί μαρμάρινη πλαξ παραπλεύρως των μεγάλων ευεργετών ως των μεγάλων μ….;
4-Το κοινό που θα παρακολουθεί θα μπορεί να ενθαρρύνει τους διαγωνιζομένους με συνθήματα όπως –Παίξτο πιο γρήγορα Γιαννάκη, ρίχτα μεγάλε, έλα μεγάλε φτάνεις κτλ
Το θέαμα θα είναι συγκινητικό ιδίως με τις αγωνιούσες μανάδες που θα συμπάσχουν όπως στις εισαγωγικές με τα τέκνα τους.
5-Ο διαγωνισμός θα έχει και προβολή ταινιών του ηρωικού Γκουσγκούνη προς τόνωση του εθνικού φρονήματος η ταινιών του Αγγελόπουλου για να είναι πιο δύσκολος;
6-Θα επιτρέπεται και γυναικεία συμμετοχή ,μετά δονητού η άνευ και πως θα πιστοποιείται ότι ο αυνανισμός ήταν επιτυχής ;(εδώ προβλέπω λαδιές!)
7-Το συνολικό προϊόν που θα παραχθεί από τον διαγωνισμό θα διατεθεί εις το έθνος δια την ανανέωση της φυλής ώστε να ανανεώσουμε τους μαλάκες μας η ο κόπος των διαγωνιζομένων θα είναι επί ματαίω;
8-Θα γίνεται ντόπινγκ κοντρόλ για Viagra η θα επιτραπεί ελευθέρως;
Μετά την επίλυση των ανωτέρω προβλημάτων θεωρώ ότι είναι αναγκαίο ο Υπουργός Αθλητισμού συνεπικουρούμενος από την Υπουργό Παιδείας ως πλέον ειδικοί να προκηρύξουν τον 1ον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαλακίας και είμαι βέβαιος ότι η Ελλάς για άλλη μια φορά θα δείξει το μεγαλείο της

Η γοητεία του ψευδώνυμου

Ο Wilhelm έθεσε ένα ερώτημα στο προηγούμενο post: τι επάγγελμα κάνω.
Βέβαια δεν πρόκειται να απαντήσω όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί έτσι αναγκάζουμε την φαντασία μας να προσγειωθεί.
Εάν γράψω τι επάγγελμα κάνω, πόσων χρονών είμαι, εάν είμαι παντρεμένος η όχι, πατέρας, πλούσιος η φτωχός, ψηλός η κοντός και όλα όσα χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο τότε θα είμαι μια συγκεκριμένη προσωπικότητα με την δεδομένη υπόσταση που έχω μέσα στη κοινωνία και θα έχω και το αντίστοιχο αντίκρισμα στην αντιμετώπιση μου από τους άλλους.
Η ανωνυμία που προσφέρει ένα ψευδώνυμο, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, επιτρέπει στους άλλους να δημιουργήσουν μια προσωπική εικόνα για τον καθένα μόνο από τα κείμενα του και από τα στοιχεία που ο ίδιος θέλει να δώσει.
Πάρτε παράδειγμα τον Νίκο Δήμου.
Μου αρέσει να διαβάζω τα γραπτά του γιατί ξέρω ποιος είναι και ποίες ιδέες έχει.
Σαν άτομο λοιπόν διαθέτει ένα υψηλό κύρος και τα γραφόμενα του συναντούν χάρις σ’ αυτό μια γενικότερη αποδοχή.
Αν όμως αντί με το όνομα του υπέγραφε ως πχ- το βλέφαρο της γαλής- και το blog του είχε τίτλο- Ένα πουλάκι καθόταν γιατί τα δύο τα έφαγε η γάτα –ούτε τόσοι πολλοί θα τον διάβαζαν και πιθανώς πολλοί περισσότεροι θα είχαν αντιρρήσεις σε ορισμένα θέματα η απόψεις του.
Η ανωνυμία λοιπόν προσφέρει την δυνατότητα στον καθένα να γράψει πράγματα που πιθανώς δεν θα έγραφε επωνύμως ,και στους άλλους να φτιάξουν στο μυαλό τους μια φανταστική εικόνα για τον καθένα από εμάς.
Ακόμη και η επιλογή του ψευδώνυμου δημιουργεί διαφορετικούς συνειρμούς για τον καθένα και για την παρόρμηση του να διαλέξει το συγκεκριμένο ψευδώνυμο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα 3 ξεχωριστά μέλη των blog που τις διαβάζω πάντα αλλά και αυτές μου κάνουν την τιμή να με παρακολουθούν σε ότι γράφω.
Γιατί η Πωλίνα και η Ραλλού διάλεξαν αυτά τα απλά ονόματα που μπορεί να είναι και τα πραγματικά τους;
Στο μυαλό μου τα ψευδώνυμα αυτά δημιουργούν την εικόνα γυναικών συγκροτημένων που ξέρουν που πατούν και τι θέλουν.
(Σκέψου όμως πίσω από ένα από αυτά τα ψευδώνυμα να κρύβεται κανένας μουστακαλής μαντράχαλος!)
Μην γελάτε!Το ανάποδο έχει γίνει.
Στο παρελθόν ο Αλκης Θρύλος ήταν γυναίκα η οποία στην ανδροκρατούμενη εποχή της μόνο έτσι μπορούσε να περάσει τα γραπτά της.
Αντίθετα το γλυκό και τρυφερό χουλιγκανάκι με το ψευδώνυμο που έχει διαλέξει μου δημιουργεί την εικόνα μίας ευαίσθητης, χαριτωμένης κοπέλας η οποία είναι και λίγο στριμμένο άντερο.(όχι θα γλίτωνες!)
Η ανωνυμία είναι λοιπόν και η γοητεία των blog.
Πριν 3 μήνες που δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξη τους δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσω στυλό να γράψω οτιδήποτε ,απλώς γιατί βαριόμουν και δεν με ενδιέφερε να γράφω για το συρτάρι μου.
Έγραφα μόνο επιστημονικές εργασίες και ορισμένα θέματα που έχουν σχέση με την ιστορία της επιστήμης μου.
Επειδή επίσης είμαι και φανατικός κινηματογραφόφιλος έγραφα και γράφω καμιά σύντομη κριτική όταν δω μια ταινία στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ με το ψευδώνυμο cinemaniac.
Όταν ανακάλυψα τα blog διαπίστωσα ότι στην πλειονότητα γράφουν άνθρωποι με ενδιαφέροντα, με προβληματισμούς, με ευαισθησίες, με χιούμορ, πράγματα που με παρακίνησαν να μπω και εγώ στον χορό δίνοντας τα στοιχεία που ήθελα για τον εαυτό μου στο πρώτο μου post (ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΝ) και ορισμένα, εκτός από τα περιπαικτικά,στο profile.
Έτσι λοιπόν όλοι όσοι με διαβάζετε σχηματίζετε μια εικόνα για μένα, η οποία μπορεί να είναι και τελείως απατηλή.
Ας μείνουμε λοιπόν με τις ψευδαισθήσεις μας και την γοητεία των φανταστικών προσωπικοτήτων που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ,ο ένας για τον άλλο, και ποιος ξέρει μπορεί να έρθει κάποτε η ώρα η η διάθεση να βγουν οι μάσκες που κρυβόμαστε από πίσω και να αποκαλυφθεί το πραγματικό μας πρόσωπο.

ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Όταν ήμουν παιδί τρία πράγματα μου την έσπαγαν τελείως.
Πρώτο ήταν ένα χέρι που απειλητικά μου χαλούσε την επιμελώς φτιαγμένη χωρίστρα μου (είχα μαλλιά τότε), ανακατεύοντας τα, δήθεν χαϊδεύοντας τα , η το χέρι αυτό σου τσιμπούσε το αυτί, το μάγουλο η και τη μύτη λέγοντας –τι ωραίο παιδάκι έχετε! ,στους υπερήφανους γονείς (το ωραίο μου άρεσε, το χέρι δεν μου άρεσε).
Το δεύτερο ήταν η άκρως ανόητη και συνήθης ερώτηση:
Πώς πάει το σχολείο;
Τι ρωτάς βρε ηλίθιε, τι περιμένεις να σου πω –πάει χάλια λέω να το κόψω;
Η τρίτη και συνήθως με την παραπάνω σειρά ένδειξη ενδιαφέροντος προς το πρόσωπο μου ερώτηση ήταν:
Τι θέλεις να γίνεις άμα μεγαλώσεις;
Τι να θέλω βρε ανεγκέφαλε να γίνω όταν μεγαλώσω;
Σάμπως στα 5 μου χρόνια ξέρω όλα τα επαγγέλματα;
Αλλά ξέρω τι περιμένεις να σου πω, κάτι εντυπωσιακό πχ αστροναύτης για να πεις και συ :α! τι έξυπνο παιδί θα πάει μπροστά !(λες και είχα σκοπό να πάω πίσω!) και οι γονείς να λάμψουν από την ευτυχία για το βλαστάρι που έχουν (αυτοί δεν χρειάζονταν επιβεβαίωση ότι το καμάρι τους θα καταπλήξει τον κόσμο, απλώς ήσαν σίγουροι!)
Ενθουσιάστηκα όταν σε διπλανό τραπέζι σε ταβέρνα ο πιτσιρικάς στην ερώτηση αυτή τους άφησε όλους ξερούς απαντώντας:
Πάσαρης!
Δυστυχώς στην εποχή μου δεν υπήρχε το ηθικό παράστημα ενός Πάσαρη για να δίνω την ίδια απάντηση.
Είχα δει όμως σε Ελληνική ταινία και με είχε εντυπωσιάσει ότι ο σκουπιδιάρης που περνούσε από τις γειτονιές βάραγε ένα καμπανάκι για να βγαίνουν οι νοικοκυρές με τον σκουπιδοντενεκέ.
Οπότε το πρώτο επάγγελμα ήταν :Σκουπιδιάρης!
Μεγαλώνοντας ,κοντά στα 12 εκεί που τα αγοράκια αρχίζουν να μαγκεύουν η απάντηση προσαρμόστηκε σε κάτι που είχα ακούσει και μου φαινόταν αρκετά προβοκατόρικο με αποτέλεσμα να αποκλείει την συνέχεια της ανάκρισης:
Τοκιστής και σουλατσαδόρος!
Γύρω στα 15 ανακάλυψα το τέλειο επάγγελμα που και σήμερα δεν θα είχα αντίρρηση να εξασκήσω:
Εισοδηματίας!
Οι γονείς μου ,επιστήμονες και οι δύο, άνθρωποι με ανοικτό μυαλό ποτέ δεν με πίεσαν για οποιοδήποτε επάγγελμα , αν και μπορούσε να διαιστανθεί κανείς ότι θα ήθελαν να ακολουθήσω την δικιά τους επιστήμη.
Από παιδί βέβαια την ίδια δουλειά ήθελα και εγώ να κάνω αλλά σαν γνήσιο κωλόπαιδο τους άφηνα να βράζουν στο ζουμί τους.
Πονηρά ο πατέρας μου, που ανησυχούσε πιο πολύ, γιατί η μάνα μου καλύτερη ψυχολόγος του γιου της ήταν λίγο πολύ σίγουρη για το που θα καταλήξω, έλεγε δήθεν αδιάφορα:
Κοίταξε αν δεν θέλεις να σπουδάσεις θα σε βοηθήσω να ανοίξεις ένα συνεργείο!
Το μαρτύριο τους έλαβε τέλος όταν μια μέρα είπα στον πατέρα μου:
Θέλω λεφτά για φροντιστήριο για να δώσω.....
Ακολούθησα την επιστήμη τους και δεν μετάνιωσα αλλά δεν ρώτησα ποτέ παιδί στη ζωή μου – τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

SOLOMON BURKE-BLUES BROTHERS- ΘΡΙΑΜΒΟΣ !!

Μία μεγάλη συναυλία σε λάθος χώρο.
Μιλάω για την συναυλία των Blues Brothers και του Solomon Burke στο Ηρώδειο. Ο σωστός χώρος θα ήταν ο Λυκαβηττός αλλά παρ ’όλα αυτά και οι δύο κατάφεραν να μετατρέψουν μια συναυλία που γινόταν σε ένα χώρο ασυνήθη για τέτοιες μουσικές σε χορευτική πίστα με τον κόσμο να χορεύει κάτω από την εξέδρα η και πάνω σ’ αυτήν και τους υπόλοιπους να τραγουδούν και να συνοδεύουν με παλαμάκια την ορχήστρα.
Στην αρχή οι Blues Brothers έπαιξαν και τραγούδησαν με πολυμελή μπάντα κλασσικά κομμάτια του blues-rock και στα μισά κατέβασαν τον κόσμο κάτω να χορέψει. Από την αρχή και την 1 ½ ώρα που εμφανίστηκαν το κοινό συμμετείχε συνεχώς χορεύοντας ,τραγουδώντας και κρατώντας τον ρυθμό με παλαμάκια.
Η σοβαροφάνεια του Ηρωδείου από την αρχή πήγε περίπατο.
Αφού ο κόσμος είχε ζεσταθεί για άλλη 1 ½ ώρα εμφανίστηκε καθισμένος στο θρόνο του ο μεγάλος της Soul ,Solomon Burke. Τεραστίων διαστάσεων και καθιστός σε όλη τη συναυλία με πολυμελή μπάντα και αυτός, τραγούδησε, αστειεύτηκε, πέταξε λουλούδια στο κοινό, χόρεψε καθιστός , κατέβασε τον κόσμο και αυτός μπροστά στην εξέδρα ,ανέβασε αρκετούς να χορέψουν επάνω σ’ αυτήν με ένα ακατάβλητο κέφι και μια αναλλοίωτη φωνή περνώντας με ευκολία από τα blues τα gospel και τα soul τραγούδια στα κλασσικά κομμάτια της rock.
Ήταν μια από τις καλύτερες ζωντανές εμφανίσεις των τελευταίων ετών γιατί είναι από τους ελάχιστους πλέον καλλιτέχνες που έχουν ανέβει μόνοι τους και όχι από τις εταιρείες.
Όσοι ήσαν εκεί κέρδισαν μια αξέχαστη 3ωρη εμπειρία ,οι άλλοι έχασαν.

ΙΣΟΠΑΛΙΑ ΙΤΑΛΙΑΣ-ΓΑΛΛΙΑΣ

Τελείως αδιάφορος για τα ποδοσφαιρικά από όλο το Μουντιάλ παρακολούθησα μόνο τον τελικό ,παγερά αδιάφορος για το ποιος θα κερδίσει.
Τελικά όμως το ενδιαφέρον μου κίνησε από όλο τον αγώνα η κουτουλιά του Ζιντάν.
Και διαπιστώνω ότι δεν είμαι ο μόνος.
Ο αγώνας λοιπόν είναι ισόπαλος για τον απλό λόγο ότι ποιος θα ασχολιόταν με τον δεύτερο αν δεν είχε πέσει η κουτουλιά;
Η κουτουλιά λοιπόν του Ζιντάν ,που λίγο πολύ όλοι θεωρούν ότι ,άσχετα αν δεν έπρεπε ,δικαιολογημένα την έριξε ,έφερε την Γαλλία σε ισοπαλία στο ενδιαφέρον του κόσμου, με την νικήτρια.
Ακόμη και ένας μη ποδοσφαιρόφιλος, όπως εγώ,ασχολήθηκα με το θέμα!

SOLOMON BURKE

Στις 11 και 12 του μηνός θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε στο Ηρώδειο ένα από τους μεγάλους της soul τον Solomon Burke.
O Burke είναι από κείνους τους καλλιτέχνες που ξεπήδησαν από τις ρίζες της μαύρης μουσικής, τα gospel. Ξεκίνησε κηρύσσοντας σαν ιερέας στην οικογενειακή τους εκκλησία στη Φιλαδέλφεια και τραγουδώντας gospel τα οποία συνδύασε με την pop και την country.
Οι Rolling Stones ακούγοντας μουσικούς σαν τον Burke ,τον Little Richard τον Chuck Berry και αφομοιώνοντας την μουσική τους κατάφεραν να δημιουργήσουν το προσωπικό τους στυλ.
Άλλωστε στην αρχή της καριέρας τους τραγούδησαν κομμάτια του Burke όπως το Cry to me και το Everybody needs somebody to love.
Ο Burke αν και δεν κατάφερε ποτέ να βάλει τραγούδι του στα 20 πρώτα, δεν σταμάτησε από το1960 να εμφανίζεται ζωντανά και να δισκογραφεί βγάζοντας μέχρι σήμερα κοντά στους 30 δίσκους .
Η εκτέλεση το 1969 του Proud Mary των Cleedence Crearwater Rivival έδωσε νέα ζωή στο τραγούδι αυτό.
Όποιος έχει ακούσει το ντουέτο που κάνει με τον Little Richard στο Everybody’s got the game στο CD The Definition of Soul του 1997 καταλαβαίνει ότι χρειάζεται ιδιαίτερο ψάξιμο για να βρεις διαμάντια σα κι’ αυτό μέσα στη σαβούρα που μεταδίδεται καθημερiνά.
Στο CD Don’t give up on me ,που κυκλοφόρησε το 2002 και θεωρείται ως σημείο επανόδου του στο μουσικό προσκήνιο, του έγραψαν τραγούδια θαυμαστές του όπως ο Bob Dylan ,o Elvis Costello, o Tom Waits,o Nick Love,o Van Morrison ,o Brian Wilson.
Οι ζωντανές εμφανίσεις του Burke είναι μια απόλαυση και μια ιδέα μπορεί να πάρει κανείς από τα live του 1985 Soul alive! και του 1994 Live at the house of blues η το gospel live του 1983 Take me, sake me.
O Solomon Burke είναι μέλος του Rock and Roll Hall of Fame, είναι σήμερα 66 ετών και έχει, αν είστε όρθιοι καθίστε, 14 κόρες, 7 γιους, 64 εγγόνια και 8 δισέγγονα πολλά δε από αυτά τα άτομα ασχολούνται με την μουσική, αλλά κανένα δεν κατάφερε να φθάσει τον πατριάρχη τους ο οποίος παραμένει αξεπέραστος!
Δεν χρειάζεται να σας πω που θα βρίσκομαι στις 12 του μηνός γιατί στις 11 έχω δουλειά.
Σας συνιστώ να μην χάσετε αυτή την συναυλία και θα με θυμηθείτε.

ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Μόλις μου ήρθε με e-mail και πιστεύω ότι είναι αληθινός.

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός,
σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι
106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση παρακαλώ αλλάξτε την
πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια
μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.
Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.
Ισπανοί: Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την
πορεία σας 15 μοίρες νότια.
Ισπανοί: Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν
δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard
του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου
των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και
τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω
ΥΠΟΔΕΙΞΗ αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη
περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του
στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!
Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα.
Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και
ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει
ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο
με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι
δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο
μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε
σε όλες τις γ.... απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ..... σκάφους
σας που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας.
Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας
15 μοίρες βόρεια.
Αμερικανοί: o.k . κατανοητόν, ευχαριστούμε.

ΠΩΣ ΧΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ

Σήμερα θα σας κάνω μια εξομολόγηση.
Θα σας διηγηθώ πως έχασα την πίστη μου και απομακρύνθηκα από την εκκλησία.
Από μικρός ήμουν πιστός Χριστιανός ,με τις νηστείες μου, τις γονυκλισίες μου, τα κατηχητικά μου, τις αρτοκλασίες μου, τις υπογραφές μου για τις ταυτότητες ,το προσκύνημα στο σκήνωμα του Βησσαρίωνα και όλα τα σχετικά.
Ως καλός Χριστιανός είχα σχέσεις, μόνον εντός του γάμου, με την σύζυγο μου, η οποία όμως τον τελευταίο καιρό όλο είχε πονοκέφαλο η περίοδο και οι προσπάθειες μου προς ευόδωση της Θείας ευχής όπως ή παιδίσκη(δεν θα έλεγα ακριβώς ότι είναι παιδίσκη, αλλά τέλος πάντων) αποκτήσει «καρπόν κοιλίας» ήσαν ανεπιτυχείς.
Συνεχείς και επίμονες προσπάθειες ,με λεπτότητα και ευγένεια ,όπως
-είσαι για ένα καλό;
-θα κάνουμε σήμερα ένα ιεραποστολικό;
-να σου δείξω τον Παβαρόττι;
-και άλλα τινα είχαν αποτύχει.
Παρενθετικώς θα ήθελα να εξηγήσω ότι το πολυτιμότερο όργανο που έχει ο άνδρας και δεν θέλει να χάσει είχε ονομασθεί προσφυώς Παβαρόττι λόγω του όγκου του και της ισχυράς «φωνής» του.
Ακόμη πλην των λεκτικών οχλήσεων κινήσεις ιδιαίτερου αισθησιασμού όπως η σύλληψη του προέχοντος τμήματος του σώματος της όταν έσκυβε στον σκουπιδοτενεκέ η όταν έβαζε πλυντήριο, με τους δακτύλους της χειρός εν εκτάσει πλην του μεσαίου εν κάμψει, η η σύλληψη εκ των όπισθεν αμφοτέρων των μαστών δια της συγχρόνου τριβής του Παβαρόττι εις την μεσογλουτιαίαν αύλακα δεν είχαν και αυτά αποτέλεσμα.
Έμπλεος απογοητεύσεως λόγω της μακροχρονίου αποχής ως μόνην παρήγορον σκέψιν είχα τους διαφόρους οσιομάρτυρες της Εκκλησίας μας οι οποίοι απείχαν των σεξουαλικών απολαύσεων και ορισμένοι είχαν φθάσει και εις τον ακρωτηριασμόν των οργάνων.
Εγώ όμως δεν ήθελα να αγιάσω, μόνον την σύζυγο ήθελα να πηδήξω.
Μια ημέρα λοιπόν που διοχέτευα την ενεργητικότητα μου στο PC αίφνης με πλησίασε η σύζυγος από πίσω και χαϊδεύοντας το φαλακρόν μου κρανίον μου λέει:
Έλα τώρα που έχω όρεξη!
Πλήρης χαράς και ευτυχίας την οδήγησα στην συζυγικήν παστάδα όπου όμως μετά φρίκης διαπίστωσα ότι ο Παβαρόττι δεν ήθελε να τραγουδήσει.
Τον εσταύρωσα 3 φορές, είπα το Πάτερ ημών και το τη Υπερμάχω αλλά αυτός τίποτα ,μούγκα.
Άρχισα να σκέπτομαι διεγερτικές εικόνες όπως τον Χριστόδουλο με υψωμένο το λάβαρο της Αγίας Λαύρας αλλά ο Παβαρόττι δεν έδειχνε ούτε λαύρα ούτε ανύψωση.
Έβαλα στο βίντεο τον Ελληνικό θρίαμβο με τις διεγερτικές φωνές των φιλάθλων –Σήκωσε το τιμημένο αλλά πάλι ο Παβαρόττι παρέμενε άφωνος.
Στην απελπισία μου άρχισα να βλέπω τηλεόραση και κατά τύχη έπεσα στον Αρχιεπίσκοπό μας ο οποίος εξηγούσε σε ερώτηση του ρεπόρτερ, ότι καλώς γίνονται αγιασμοί στα αυτοκίνητα για να λειτουργούν σωστά, να μην γίνονται ατυχήματα και να είναι ασφαλή ως εργαλεία.
Και εκεί άστραψε μέσα μου η λύση.
Η πλειονότητα των Ελλήνων έχουν σαν προέκταση του Παβαρόττι τους το αυτοκίνητο.
Άρα αφού η Εκκλησία ευλογεί τα αυτοκίνητα γιατί να μην ευλογήσει και το αρχικό εργαλείο;
Πάραυτα λοιπόν μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα εκεί που γίνονται οι αγιασμοί.
Μέγα πλήθος με τα ευρώ ανά χείρας ανέμενε να του ευλογήσουν το αυτοκίνητο.
Άνοιγαν καπώ, πόρτες, πορτ μπαγκάζ και ο ιερέας το ευλογούσε.
Όταν ήρθε η σειρά μου αφού ευλόγησε το αυτοκίνητο του είπα διακριτικά και με σιγανή φωνή προσπαθώντας να κατεβάσω το φερμουάρ μου
Και αυτό το εργαλείο Πάτερ.
Εκεί μου ήρθε όλη η περικοκλάδα της αγιαστούρας κατακούτελα και με ένα ιερό υβρεολόγιο όπως θεομπαίχτη, τρισκατάρατε, θεομίσητε, παμμίαρε με έδιωξε κακήν κακώς πριν να προλάβω να του εξηγήσω ότι την ευλογία του ήθελα για να εκπληρώσω τις συστάσεις της γαμήλιας λειτουργίας.
Επιστρέφοντας στο σπίτι με κλονισμένη πλέον την πίστη μου και μουσκεμένη την φαλάκρα μου από την αγιαστούρα, σε ένα φανάρι περνάει μπροστά μου ένα όραμα το οποίο ένας αμαρτωλός θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως «θείον ξέκωλο»
Αμαρτωλές σκέψεις διαπέρασαν τον εγκέφαλο μου εις την θέαν του θείου εκ Θεού πλάσματος και λόγω της θρησκευτικής μου παιδείας αναφώνησα:
Υπάρχει Θεός!!
Και ω του θαύματος!
Ο Παβαρόττι ολόρθος ατένιζε με αισιοδοξία το μέλλον.
Το πρόβλημα Θεία Χάρητι είχε λυθεί.
Επέστρεψα στο σπίτι και έτρεξα στην αγαπημένη μου γυναικούλα.
Θαύμα αγάπη μου Ο Παβαρόττι αναστήθηκε.
Ο Θεός μας λυπήθηκε.
Και τι μου απαντά;
Καλά ας μην είχα ρίξει Viagra στον καφέ σου…

Κυρά Μαρία.

Είχα να την δω πολύ καιρό.
Ήταν ντυμένη στα καλά της που σε αυτή την ηλικία είναι πέραν της μόδας,διαχρονικά.
Καθόταν στο πρώτο κάθισμα της εκκλησίας και κοίταζε χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον,με απλανές βλέμμα τις ετοιμασίες για τον γάμο.
Ήταν η γιαγιά της νύφης και το σπίτι της πάντα φιλόξενο είχε γίνει εντευκτήριο της παρέας όταν είμαστε φοιτητές.
Πάντα είχε κάτι να μας φιλέψει και μπορούσαμε να κάτσουμε μέχρι αργά χωρίς να ενοχλείται .
Ήταν από κείνες τις γυναίκες με μικρασιατική καταγωγή που κατάφερναν να δίνουν στον άνδρα τους το αίσθημα ότι είναι η κολόνα του σπιτιού και συγχρόνως να συνεισφέρουν ουσιαστικά στα οικονομικά με την προσωπική τους εξωοικιακή εργασία σε γραφείο. Συγχρόνως πετύχαινε το σπίτι της να είναι στην εντέλεια και πάντα ανοικτό και φιλόξενο.
Μέσα στην ανακατωσούρα του γάμου δεν μπόρεσα να την χαιρετίσω αλλά είπα στη κόρη της ότι μου φάνηκε μια χαρά παρά την ηλικία της.
Ναι, μου είπε, σήμερα ήταν καλά και με αναγνώρισε, δεν χρειάστηκε να της πώ –Μαμά είμαι η κόρη σου.
Το βάρος στο στήθος μου έγινε κόμπος στο λαιμό.
Δεν θέλω να γράψω τίποτα άλλο.