Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ



Σε μία πρόσφατη συνέντευξη του ο Κακογιάννης είπε κάτι που μου θύμισε παλιές και καλές κινηματογραφικές εμπειρίες, τότε που ο κινηματογράφος ήταν ουσιαστικά μια από τις βασικότερες διασκεδάσεις του κόσμου, με αποτέλεσμα το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης.
Ο Κακογιάννης αναφέρεται σε μια εποχή ηρωική για τον κινηματογράφο.
Είναι τότε που γίνεται η στροφή από τον βωβό στον ομιλούντα: «Πηγαίναμε σ' ένα χειμερινό, το "Μαξίμ". Μια από τις πρώτες ταινίες που είχα δει ήταν γαλλική, περί έρωτος. Υπήρχε ένα "amour" στον τίτλο και ήταν ομιλούσα, parlant. Ο ήχος όμως ήταν αίσχος, δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Έτσι όταν κάποια στιγμή ένας από τους ηθοποιούς είπε bonjour, μια λέξη επιτέλους διακριτή, σύσσωμο το κοινό τού απάντησε επίσης με ένα ηχηρό bonjour».
Δεν θυμάμαι σε πια πρόσφατη ελληνική ταινία η γιαγιά που παρακολουθούσε τηλεόραση απαντούσε και αυτή με την καλησπέρα της στον Χατζηνικολάου όταν εμφανιζόταν για τις ειδήσεις!
Είναι γνωστό δε ότι το εκλεκτό κοινό των δύο κινηματογράφων της Πατησίων Ροζικλέρ και Αλάσκα που γαλούχησαν, με τις δύο ταινίες που έπαιζαν ,γενεές σκασιαρχών, λούστρων, λούμπεν και αργόσχολων χωρίζονταν σε δύο ομάδες στις αστυνομικές ταινίες ,ενθαρρύνοντας με φωνές οι μισοί τον αστυνομικό και οι άλλοι μισοί τον κακοποιό!
Την πρώτη μαζική συμμετοχή κοινού την έζησα πιτσιρικάς σε ένα θερινό σινεμά στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Στο εύλογο ερώτημα τι γύρευα στο Ηράκλειο ή απάντηση είναι απλή.
Η μητέρα μου είχε δεχτεί να αντικαταστήσει για ένα μήνα το καλοκαίρι ένα συνάδελφο της που απουσίαζε εκεί και στην συνέχεια πήρε και την κανονική της άδεια για να μπορέσουμε να γυρίσουμε την Κρήτη.
Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να φύγει από την Αθήνα και έτσι έβαλε τον μονογενή του στο αεροπλάνο, είπε και στη αεροσυνοδό να " προσέχει το παιδί" και με ξαπέστειλε.
Η ευγενέστατη αεροσυνοδός ήρθε και με ρώτησε πρώτο πρώτο αν θέλω μια πορτοκαλάδα ή τίποτα άλλο και βέβαια είπα όχι γιατί πρώτη φορά ταξίδευα μόνος μου, οπότε δεν ήξερα αν πληρώνουμε ότι παίρνουμε στα αεροπλάνα και ντρεπόμουνα να ρωτήσω!
Περιττόν να σας πω ότι έσκασα από το κακό μου όταν είδα όλους τους επιβάτες να σερβίρονται και εγώ μόνον να μένω με το στόμα κολλημένο από την δίψα!
Στο Ηράκλειο λοιπόν είδα για πρώτη φορά το κοινό να έχει άμεση συμμετοχή στα δρώμενα επί της οθόνης και όρθιο να ενισχύει ενθαρρύνοντας με κραυγές και χειροκροτήματα τον πρωταγωνιστή.
Έπαιζε μια παλιά ταινία του Ταρζάν με τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan η οποία παρεμπιπτόντως είναι η μητέρα της Mia Farrow. Αφού ο Ταρζάν είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τους κακούς σε όλη την διάρκεια της, η ταινία έφτανε στο τέλος της, όπου βέβαια υπήρχε η κάθαρση με νίκη του ήρωα μας και κατατρόπωση όλων των κακών με την απαραίτητη βέβαια βοήθεια όλης της κρητικής πιτσιρικάδας άλλα και αρκετών ενηλίκων.΄
Τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan μπορείτε να τους δείτε στο trailer μιας από τις επιτυχημένες ταινίες τους.



Στις αρχές της 10ετίας του 60 έκανε θραύση στην νεολαία μια 16χρονη μικρή τραγουδίστρια η Brenda Lee που τραγουδούσε το I'm sorry ένα περιπαθές μπλούζ που αποτελούσε ,μόλις έπεφτε στο πικ απ και μια πολύ καλή ευκαιρία στα διάφορα πάρτυ που γινόντουσαν με βερμούτ και σβηστά φώτα, όταν οι γονείς αποσύρονταν αναγκαστικά στα ενδότερα του σπιτιού, να χορέψεις τσικ του τσικ με το κορίτσι που σου άρεσε.



Τώρα το να χορέψεις, είναι τρόπος του λέγειν γιατί στο μισοσκόταδο όλο και οι πιο τολμηροί άπλωναν το χέρι τους σε συνήθως απαγορευμένα μέρη και προσπαθούσαν με το στόμα να φιλήσουν ότι ήταν διατεθειμένη η κοπέλα να επιτρέψει.
Οι πιο συμμαζεμένοι απολάμβαναν τουλάχιστον την επαφή με τα στητά νεανικά στήθη, και ευφραινόταν η καρδιά τους από το άρωμα γυναίκας, όπως ο Βιττόριο Γκάσμαν αρχικά και πρόσφατα ο Αλ Πατσίνο στην ομώνυμη ταινία, ενώ απέφευγαν την επαφή της λεκάνης τους με την νεαρά για να μην καταλάβει εκείνη, εκείνο το πυρωμένο σίδερο που υπήρχε ανάμεσα στα σκέλια τους ,όπως το λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης.
Εθιμικά λοιπόν εκείνα τα χρόνια όταν παίρναμε από το σχολείο το πρόγραμμα των εξετάσεων του δεύτερου εξαμήνου σύσσωμος η μαθητιώσα νεολαία λάμβανε την άγουσα σε κάποιο από τους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας που η πρώτη προβολή άρχιζε στις 10 το πρωί.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε ένα κατάμεστο από μαθητές ΟΡΦΕΑ που δεν υπάρχει πια, και έχει γίνει κατάστημα ,και ήταν στην Σταδίου πάνω από το θέατρο ΚΟΥΝ.
αθηνα ορφεας 1-2
Η φωτογραφίες από εδώ .Στην δεύτερη φαίνεται και η είσοδος του θεάτρου Τέχνης.

Έπαιζε την μεγάλη επιτυχία Ζήσαμε στην αμαρτία ( Butterfield 8 ) με την Elizabeth Taylor και τον Laurence Harvey. (Το trailer της ταινίας εδώ)
Σε μια στιγμή λέει λοιπόν η Τέηλορ I'm sorry ! και τότε ακούστηκε η πιο συγχρονισμένη πολυάριθμη χορωδία που υπήρξε ποτέ να απαντάει μελωδικά στο ρυθμό του τραγουδιού τραγουδώντας :So sorry!
Τέλος στον ίδιο κινηματογράφο ακούστηκε η πιο μονολεκτική, μαζική και ηχηρή κατάπληξη από όλο το φιλοθεάμον κοινό.
Ήταν όταν έπαιζε την κλασσική πλέον ταινία της Lina Wertmüller ,Μίμης ο Σιδεράς (Mimì metallurgico ferito nell'onore ) με τον Giancarlo Giannini και την Mariangela Melato .
Σε μια σκηνή εμφανίζεται στα 3/4 της οθόνης ένα μπεζ χρώμα που κανένας δεν καταλαβαίνει τι είναι και σιγά σιγά ενώ ο φακός παραμένει σταθερός αρχίζει να απομακρύνεται από αυτόν όποτε αυτό που βλέπουμε προκαλεί την κατάπληκτη, χορωδιακή ιαχή των θεατών με μία μόνο λέξη: ΚΩΛΟΣ!
Ήταν ο τεράστιος κώλος της Elena Fiore σε όλη του την μεγαλοπρέπεια!
Την κλασσική πλέον αυτή σκηνή με ένα μοναδικό ταγκό στην αρχή μπορείτε να απολαύσετε στο παρακάτω βίντεο.



H τελευταία πάντως φορά που είχα την εμπειρία σύσσωμο όλο το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης ήταν στην προβολή της Εμμανουέλλας το 1974.


Όπως έχω ξαναγράψει ,για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!

11 σχόλια:

  1. Ή αθωότητα μιας κοινωνίας που δεν είχε κομπιούτερ, μπλογκ, κινητά τηλέφωνα, τηλεόραση... τίποτα από όλα αυτά. Ντυνόσουνα με τα καλά σου να πάρεις το λεωφορείο να πας σε ένα παλάτι, που το λέγανε Παλλάς, ά Αττικόν, ή Απόλλωνα, Τιτάνια, Ορφέα -η παρακάτω Ετουαλ, Μαργαρίτα, Τροπικάλ, ή πιο πάνω, Ααβόρα, Νιρβάνα, Πλάζα... η μυρωδιά του ποπ κορν και της σοκολάτας. Το Ταμ-Ταμ που αντικαταστάθηκε από την Κόκα Κόλλα... Επίκαιρα! Περλ και Ντην... οι πολυέλαιοι σβήνουν, η αυλαία ανοίγει, και οι κόκκοι της εμουλσιόν του φιλμ παίζουν πάνω στο πανί... μια σαΐτα κρέμεται μισοπιασμένη από ένα σκισιματάκι στο πανί. Στο βάθος η ήχος της μηχανής προβολής, και το ζωοδόχο φως πλημυρίζει την οθόνη από το καρβουνάκι που καίει μέσα στην μηχανή... Αχ, αθεόφοβε, μ' έφτιαξες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο ρε Αθεόφοβε, αναγνωρίζω ατόφιο όλο "το πακέτο" του πόστ. Ολα όσα αναφέρεις πέρασαν και απο πάνω μου. Ταρζάν, βερμούτ και πάρτυ, σινεμάς, η κρυφή επιθυμία που την εποχή εκείνη ήταν τόσο αθώα! Ωραία τα λέει και ο thinks πιο πάνω. Είχαμε τότε την άγρια ελευθερία που όριζε η ηλικία, το ξύπνημα της εφηβίας, πρίν περάσουμε στην αχαρη εποχή του κυνισμού. Εξοχος.

    Και η συνεισφορά μου -
    Σκηνή συμμετοχής απο την εφηβεία. Σε κινηματογράφο, κυριακή μεσημέρι, ταινία καράτε, μαζεμένοι οι γύφτοι της φυλής στο πατάρι. Απόλυτη σιωπή. Ο ένας, ο εγγράμματος του γκρούπ, μετέφραζε τις φράσεις του πρωταγωνιστή. "Πάμε τώρα να τους εκδικηθούμε". Οι υπόλοιποι άκουγαν με ευλάβεια και αφομοίωναν την υπόθεση του έργου που όπως σε όλες τις ταινίες καράτε ήταν σκέτο ξύλο. Μετά άρχιζε το ξύλο, άρχιζαν και οι γύφτοι να μιμούνται τις κινήσεις, δώστου μία δώστου κι άλλη, στο τέλος σηκωνόνταν και όρθιοι και γινόνταν κόλαση στο πατάρι του κινηματογράφου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. thinks-
    Σε όλους αυτούς τους κινηματογράφους που έγραψες αλλά και σε ένα πλήθος άλλων που δεν υπάρχουν πια πέρασα τα καλύτερα χρόνια της νιότης μου!

    Locus Publicus-
    Οι αναμνήσεις αυτές πάντα είναι ευχάριστες αν και στην ψυχολογία αυτό χαρακτηρίζεται ώς εξωραϊσμός του παρελθόντος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ, Αθεόβοβε εδώ στον Πειραιά τα ίδια..και να ψεκάζει η ταξιθέτρια με εκείνο το άρωμα...
    Και ψίθυροι..φωνές..στρίμωγμα και όρθιοι...

    Για την Εμμανουέλλα τρέχαμε στην Καλλιθέα να προφτάσουμε.. "παρκάροντας" τα παιδιά στη γιαγιά.

    Για τις θύμησες ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι μου θύμισες τώρα!
    Καλοκαίρι στο χωριό μου, στην Κύπρο. Θερινό σινεμά, ένας Παράδεισος για μας τα παιδιά, για τα οποία, ας σημειωθεί, υπήρχαν ειδικές θέσεις μπροστά και καθόμασταν όλα μαζί. Βλέπαμε μια ταινία ελληνική δραματική. Είχε φτάσει περίπου στο τέλος της. Η πρωταγωνίστρια στην άκρη του γκρεμού να κλυδωνίζεται. Μια μπροστά να πέσει, μια πίσω. Τότε μέσα στην απόλυτη ησυχία, λόγω και της δραματικότητας της σκηνής, ακούγεται μια φωνή από τους θεατές. Ήταν ο γαλατάς του χωριού. "Άντε, κόρη, αν θα πέσεις, πέσε, τελείωνε, για να πάμε να κοιμηθούμε. Έχουμε δουλειά αύριο πρωί πρωί". Όλο το σινεμά σείστηκε από τα γέλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντως φροντίζεις να επιβεβαιώσεις με κάθε ευκαιρία την ηλικία σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιαγιά Αντιγόνη-
    Το ψεκαστήρι ήταν συνήθως με πατσουλί λεμόνι!

    Meropi-
    Από τέτοιες στιγμές θυμάμαι δυο χαρακτηριστικές.
    Τελευταίες διακοπές που πάω μαζί με τους γονείς μου, στην Θάσο.
    Έχουμε μείνει σε θερινό σινεμά στην βραδυνή παράσταση γιατί πήγαμε καθυστερημένοι στην προηγούμενη.
    Αφού φτάσαμε στο σημείο που έχουμε δεί πλέον το έργο, σηκωνόμαστε να φύγουμε οπότε ακούγεται μια θριαμβευτική φωνή από κάτω προς τον μηχανικό προβολής:κλείστο,φεύγουνε!
    Είμαστε οι μόνοι θεατές που είχαμε μείνει στην παράσταση και περίμεναν πως και πως να φύφουμε για να πάνε στα σπίτια τους!
    Πάλι σε διακοπές,σε χωριό γίνεται προβολή μιας ταινίας σε άθλια κόπια που κάθε λίγο και λιγάκι κοβότανε,μέχρι που στο τέλος χάλασε και η μηχανή προβολής και βέβαια τότε έγινε χαλασμός κόσμου.
    Όπότε τι να κάνει και ο μηχανικός καταβαίνει κάτω για να κατευνάσει τα πνεύματα και λέει:
    Μη φωνάζετε ,στο τέλος το πάιρνει το κορίτσι!

    ο δείμος του πολίτη-
    Ακριβώς,φαίνεται πόσο νέος είμαι όχι βέβαια και φοιτητής όπως πίστευες παλιότερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχω μια ιστορία που συνδυάζει και που μείνατε μόνοι σας και την άλλη που χάλασε η ταινία και η μηχανή. Η μόνη ταινία που είδα σε σινεμά 2 χρόνια τώρα ήταν το Inglorious Basterds κάτω στην πόλη σε ένα σινεμά τέχνης που θύμιζε παλιά Αθήνα και έδειξε την κόπια στα Αγγλικά, αντί μεταγλωττισμένη ως συνήθως. Πολύς κόσμος. Σε 20 λεπτά χαλάει η μηχανή προβολής. Άλλα 15 λεπτά ο θιασάρχης ζητά συγγνώμη, δεν φτιάχνεται. Φεύγουν όλοι. Φεύγοντας, κουβεντιάζοντας με τον θιασάρχη και την οργανώτρια λέω μπορώ να δω την μηχανή; Ήταν μια παλιά Prevost που την ήξερα καλά, και η δεύτερη επίσης την ήξερα -λέγανε ότι ήταν χαλασμένη και η άλλη. Τις είδα και τις δύο, τις είχανε χωρίς λάδωμα, ήταν περίλυπες. Τις έφτιαξα και τις δύο και συνεχίσαμε την προβολή μόνο για την οργανώτρια και εμάς τους δύο. Μέχρι να τελειώσει η ταινία χρειάστηκε να τις ξαναφτιάξω μια την μια μηχανή μια την άλλη άλλες 3 φορές. Αλλά το είδαμε! Tarentino μετ' εμποδίων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. thinks-
    Παρά το ότι είμαι φαν του Tarentino, το Inglorious Basterds ήταν κατώτερο του αναμενόμενου και αμα το είδες και με τόσες διακοπές φαντάζομαι ότι θα πήγε άπατο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ε, Pulp Fiction δεν επαναλαμβάνεται εύκολα και η πρώτη μου εντύπωση από τους Basterds ήταν σαν την δικιά σου. Με δεύτερη και τρίτη προβολή σε DVD με την ησυχία μας έχω βρει 2-3 πράγματα καλά κρυμμένα μπροστά στα μάτια μας, που δεν φαίνονται με την πρώτη, και ανέβηκε κάμποσο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή