3 ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ !

  

3 εξαιρετικά βιντεάκια με υπότιτλους, με τα οποία γελάς με την ψυχή σου!

Απολαύετε τα!

Ανιχνευτής ψεύδους

http://www.videoman.gr/17437

  

Το ραντεβού

http://www.videoman.gr/10879

Λάθος νούμερο

http://www.videoman.gr/13268

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

 στρατηγέ

τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας
Υδραίος; 

Νομίζω πως το ερώτημα που θέτει ο τελευταίος στίχος του  Νίκου Εγγονόπουλου στο  ποίημα του για τον Μπολιβάρ, ταιριάζει απόλυτα με την  απορία του αναγνώστη που παίρνει στα χέρια σου ένα ιστορικό  βιβλίο με την βιογραφία του  Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γραμμένο όχι από κάποιο ιστορικό αλλά από ένα νευρολόγο-ψυχίατρο, καθηγητή της Ιατρικής, τον Δημήτρη Βασιλόπουλο.

Από την άλλη μεριά έχεις την αίσθηση πως ορισμένοι στίχοι του ίδιου ποιήματος, μοναδικού σε οικουμενικότητα και διαχρονικότητα, δίνουν την απάντηση σε αυτή την απορία ενώ ταυτόχρονα η ελληνοκεντρικότητα του ποιήματος σου υποβάλλει την ιδέα πως στην θέση του Μπολιβάρ μπορείς να τοποθετήσεις χωρίς κανένα ενδοιασμό τον Παλαιολόγο.

Σε πρωτοσυνάντησα, σαν είμουνα παιδί,
     σ’ ένα ανηφορικό καλντιρίμι του Φαναριού,
Μια καντήλα στο Μουχλιό φώτιζε το ευγενικό πρόσωπό σου.
Μήπως νάσαι, άραγες, μια από τις μύριες μορφές που πήρε,
     κι άφησε, διαδοχικά, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος;

Το ερώτημα πάντως είναι εύλογο για όσους δεν  γνωρίζουν τον Δημήτρη Βασιλόπουλο  από κοντά και δεν γνωρίζουν επίσης ότι από τα χρόνια που  ήταν νεαρός γιατρός, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποτελούσε  γι΄ αυτόν μια προσωπικότητα μοναδική που άξιζε να την μελετήσει από κάθε πλευρά τις μύριες μορφές που πήρε  αλλά και να  ψυχογραφήσει  την ζωή του και τις πράξεις του μέχρι την τελική θυσία του.

Λένε πως γνώριζε από πριν, με μιαν ακρίβεια
     αφάνταστη, τη μέρα, την ώρα, το δευτερόλεφτο ακόμη:
     τη στιγμή,
Της Μάχης της μεγάλης που είτανε γι’ αυτόνα μόνο,
Κι όπου θε νάτανε αυτός ο ίδιος στρατός κι εχθρός,
     ηττημένος και νικητής μαζί, ήρωας τροπαιούχος
     κι εξιλαστήριο θύμα.

Γιατί πράγματι  ο Παλαιολόγος αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή στην ιστορία, από εκείνες που ενώ γνωρίζουν το αναπόφευκτα τραγικό τους τέλος, δεν διστάζουν ούτε στιγμή μπροστά στον θάνατο πιστεύοντας πως είναι καλύτερος από την απεμπόληση των πιστεύω τους.

Ξαναζής, και φωνάζεις, και δέρνεσαι,
Κι είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί, κι ο αητός.

Με την θυσία του ο Παλαιολόγος κατάφερε όλα τα χρόνια της σκλαβιάς να παραμείνει ζωντανός στο καθολικό υποσυνείδητο των Ελλήνων και να μην χαθεί μέσα στην λήθη της ιστορίας.

 ....δεν εφοβήθηκε, δε «σκιάχτηκε» που λεν, ποτέ,
Ούτε στων μαχών την ώρα την πιο φονικιά, ούτε στης
     προδοσίας, της αναπόφευκτης, τις πικρές μαυρίλες.....

Το βιβλίο που έγραψε ο Δημήτρης Βασιλόπουλος θα πίστευε κανείς πως θα είναι γραμμένο από κάποιον που  η οικειότητα που θα αισθάνεται για τον Παλαιολόγο, μιας και ασχολείται με αυτόν από τα νιάτα του ,θα τον αντιμετωπίζει όπως και ο Εγγονόπουλος τον Μπολιβάρ

 Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι ο γυιος σου.

 και  βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις που ενυπάρχει μια σχέση πνευματικού πατέρα-γιού, είναι αναπόφευκτο ο γιός να θεωρεί για τον πατέρα του πως

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,
     για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,
     τα γενναία, τα δυνατά....

Όμως αν και  το βιβλίο έχει βέβαια μια γενικότερη θετική άποψη  για το Παλαιολόγο , παρ΄όλα αυτά πετυχαίνει να έχει μια ιδιαίτερα  αντικειμενική θεώρηση  τόσο γι΄αυτόν  όσο και για όλες τις προσωπικότητες του περίγυρου και του αιώνα του που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στα γεγονότα της εποχής.

Για να γίνει δε κατανοητή στον αναγνώστη η διαμόρφωση της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ο συγγραφέας αφού μας δώσει  αρχικά μια σύντομη επισκόπηση  για την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αναφέρεται στην συνέχεια για τους δύο τελευταίους κρίσιμους αιώνες της,  πριν να μας μιλήσει για τον τελευταίο αυτοκράτορα της.

Μέσα στις 270 σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου όλο το μεγαλείο αλλά και το δράμα του τέλους μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της παγκόσμιας ιστορίας και πως τελικά έλαχε στον Παλαιολόγο ο τραγικός ρόλος να είναι ο πρωταγωνιστής στην τελευταία της σκηνή πριν πέσει η αυλαία.

Αυτό που είναι σημαντικό, διαβάζοντας το βιβλίο, είναι ότι ενώ ξέρεις από την αρχή την κατάληξη της ιστορίας, ο τρόπος που είναι γραμμένο σου κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον σαν να είναι μυθιστόρημα !

Και αυτό χωρίς ούτε στιγμή να ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας ιστορικής βιογραφίας, με τις 248 βιβλιογραφικές παραπομπές της, που εκτός από τον συγκεντρωτικό κατάλογο στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν εν συντομία και στο κάτω μέρος της σελίδας προς διευκόλυνση του αναγνώστη.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που κάνει ελκυστικό το βιβλίο, σε αυτόν που το διαβάζει, είναι το πλήθος των έγχρωμων εικόνων, χαρτών και φωτογραφιών που έχει  έτσι ώστε να μην έχει κανείς την ανάγκη να προσφύγει σε κάποιο άλλο βοήθημα για να κατανοήσει την ιστορία.

Ένα μικρό δείγμα από τις σελίδες του βιβλίου παραθέτω στο τέλος της ανάρτησης.

Η όλη έκδοση είναι άκρως καλαίσθητη και επιμελημένη και έχεις την αίσθηση πως μόλις τελείωσες ένα βιβλίο που απετέλεσε αυτό που λέμε έργο ζωής για ένα συγγραφέα.

Όταν δε φτάσεις στο τέλος του βιβλίου με την έγχρωμη φωτοτυπία  χρυσόβουλου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που υπογράφει με κόκκινο μελάνι ως ευχών του θεού πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ ρωμαίων  αναπόφευκτα σου έρχεται στην μνήμη ο στίχος

Και το κόκκινο χρώμα πούχαν πριν τη θυσία
Θα σκεπάση μ’ αχτίδες της σημαίας το θάμπος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Όλοι οι στίχοι του κειμένου είναι από το ποίημα Μπολιβάρ του Νίκου Εγγονόπουλου.

 Ολόκληρο το ποίημα έχει δημοσιευτεί στα Ποιήματα, Β´, Ίκαρος, Αθήνα, 1977.

Στο διαδίκτυο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ όπου και υπάρχει και ηχογράφηση της απαγγελίας του ποιήματος από τον ίδιο τον ποιητή το 1950.

Τέλος μια μοναδική μελοποίηση  μέρους του ποιήματος με την φωνή του Μάνου Χατζηδάκι ενώ παίζει ο ίδιος στο πιάνο.

Γ΄ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Στο κέντρο της Ινδίας κοντά στο Indore  υπάρχουν τα κτίσματα μιας άγνωστης στους πολλούς πολιτείας το Μαντού. Η ιστορία της αρχίζει ουσιαστικά στα τέλη του 14ου αιώνα όταν ο κυβερνήτης της περιοχής μετά από την εξασθένηση της εξουσίας από το Δελχί ανεξαρτητοποιήθηκε, ανακήρυξε τον εαυτό του σουλτάνο και όρισε το Μαντού ως πρωτεύουσα του ονομάζοντας το "Πόλη της Χαράς".

 ΄Ομως μόλις μετά 4 χρόνια πέθανε, τον διαδέχτηκε ο γιός του  Hoshang Shah  ο οποίος στα 30 χρόνια της βασιλείας του φρόντισε εκτός από την πόλη  και όλη την  περιοχή των  43 τετρ. χιλιομέτρων γύρω της  που την περιέκλειαν τείχη που  είχαν 12 πύλες.

Μέσα σε αυτό τον χώρο υπάρχουν 61 μνημεία που έχουν χαρακτηριστεί εθνικής σημασίας για την Ινδία.

 Χαρακτηριστικό είναι το τετράγωνο μαυσωλείο  του ίδιου του Hoshang Shah (1440),που  έχει τοίχους ύψους 9,6 μέτρων πάνω από την τετράγωνη πλατφόρμα που είναι τοποθετημένο και έχει επίσης πυργίσκους στις 4 γωνίες του. Το μαυσωλείο έχει επιρροές από την ινδουιστική αρχιτεκτονική.

Το μαυσωλείο είναι από άσπρο μάρμαρο και  ο Σαχ Τζαχάν το 1659 είχε στείλει 4 ειδικούς για να το μελετήσουν πριν κατασκευάσει το Ταζ Μαχάλ.

 Στο προαύλιο υπάρχει ένας επιμήκης περίστυλος χώρος με δίπλα του ένα ενιαίο χώρο στο ίδιο μήκος, που χρησίμευε σαν πανδοχείο για τους προσκυνητές και θεωρείται ως το πρώτο που κατασκευάστηκε για αυτό το σκοπό

Δίπλα είναι το μεγαλόπρεπο και εξαιρετικής αισθητικής 4γωνο συγκρότημα του   Jami Masjid (1454) με την στεγασμένη είσοδο του στην μια πλευρά μέσα από την οποία περνάς στην  αυλή του και αντικρίζεις απέναντι το ανοικτό προς την αυλή τζαμί. Η αυλή  έχει στις 3 πλευρές της ένα περιστύλιο το οποίο  στην στέγη του έχει  64 μικρούς τρούλους όσοι και οι άγιοι του Ισλάμ. 

 Ο διάδοχος του δεν πρόλαβε να γλυκαθεί στον θρόνο γιατί ένας από τους  δικούς  του  Ιζνογκούτ κατάφερε να τον δηλητηριάσει και να γίνει αυτός χαλίφης για  τα επόμενα 33 χρόνια, που ουσιαστικά όμως τα πέρασε μαχόμενος με τα γειτονικά βασίλεια .

 Ο γιός του, Ghiyas-ud-din όταν τον διαδέχτηκε, ήταν αυτός που κατασκεύασε το  περίφημο Jahaz Mahal στο συγκρότημα των ανακτόρων , μήκους 120 μέτρων για το χαρέμι του.

 Το διώροφο Jahaz Mahal (παλάτι πλοίο)(1469-1500) ονομάστηκε έτσι γιατί μοιάζει με πλοίο καθώς από κάτω του είχε κανάλια με νερό και  βρίσκεται ανάμεσα σε δύο τεχνητές λίμνες, με την μεγάλη άδεια όταν βρισκόμαστε εκεί,  που όμως  γεμίζει  την εποχή των μουσώνων.
Το παλάτι φτιάχτηκε ως τόπος αναψυχής για το χαρέμι με τις 15000 γυναίκες  του που είχαν και τον ρόλο των σωματοφυλάκων του !.

 Έχει ένα μοναδικό σύστημα με αυλάκια που τροφοδοτούσαν, από δεξαμενές ψηλά, με νερό τα δωμάτια αλλά και τις 2  πισίνες γιατί ο κάθε όροφος είχε και την δικιά του!

Εξαιρετικής αισθητικής  είναι τα  περίτεχνα ελικοειδή αυλάκια που φαίνονται στην επάνω πισίνα.

 Τα σημερινά spa ωχριούν μπροστά στην πολυτέλεια αυτού του ανακτόρου!

 Το 1616 ο Τσαχανγκίρ το επισκεύασε, γιατί είχε εγκαταλειφθεί, και πέρασε εκεί 7 μήνες με την Νουρ Τζαχάν.

 Πιο κάτω από αυτό είναι το Hindola Mahal(το λικνιζόμενο παλάτι),κτισμένο στα τέλη του 15ου αιώνα, και είναι ένα ιδιόρρυθμο κτήριο με σχήμα Τ που  ονομάστηκε έτσι γιατί με  τους επικλινείς  τοίχους  του  μοιάζει σαν να λικνίζεται. Εσωτερικά είναι χαρακτηριστικές οι υψηλές αψίδες του.
 Ο χώρος αυτός  ήταν αίθουσα συσκέψεων.

  Δίπλα του είναι το χαμάμ και το Champa Baoli με  υπόγειους  χώρους που άλλοι χρησιμοποιούνταν  για να περνούν σε δροσιά τις καλοκαιρινές μέρες οι κυρίες της αυλής, και άλλοι  για δεξαμενές και για καταυλισμούς στρατιωτών.

Γύρω στο 1405 φτιάχτηκε στην περιοχή των ανακτόρων και το τζαμί  Dilawar Khan's με την χρήση υλικού από προυπάρχοντα ινδουιστικό ναό. Το τζαμί  αποτελεί και ένα από τα πρώτα δείγματα της Ινδο-ισλαμικής αρχιτεκτονικής, φτιάχτηκε δε  αποκλειστικά για τις γυναίκες του παλατιού και αποτελεί έτσι το πρώτο γυναικείο τζαμί στον κόσμο.

  Όταν ο Ghiyas-ud-din έφτασε  80 ετών ο γιος του, ακολουθώντας  την οικογενειακή παράδοση του παππού του,  τον δηλητηρίασε. Η δυναστεία αυτή έληξε το 1526 όταν κατέλαβε την πόλη ο Σάχης Baz Bahadur .

Ο Baz Bahadur άκουσε μια μέρα που είχε βγει για κυνήγι, μια πανέμορφη βοσκοπούλα την Rupmati να τραγουδάει καθώς έκανε το μπάνιο της στο ποτάμι , όποτε όπως καταλαβαίνει κανείς, ερωτεύτηκαν  και την παντρεύτηκε.

Ο έρωτας αυτός έχει οδηγήσει σε αρκετές απεικονίσεις του ζεύγους όπως αυτή που ιππεύουν ρομαντικά  στο σεληνόφως.

 Επέκτεινε μάλιστα και ένα περίπτερο σε ένα ύψωμα του Μαντού όπου με την  Ρουπμάτι πήγαινε αγκαλιά  για να βλέπει αυτή το χωριό της 5 χιλιόμετρα μακριά και για να τραγουδάνε μαζί λέγοντας ταυτόχρονα και ερωτόλογα.

Όμως  δυστυχώς και  αυτό το love story δεν  είχε ευτυχές τέλος.

Ο Adham Khan ένας στρατηγός του Ακμπάρ ,γιός της θετής του μητέρας, ήταν και αυτός ερωτευμένος με την Ρουπμάτι  οπότε πολύ εύκολα νίκησε τον μικρό στρατό του Baz Bahadur που το είχε  ρίξει στους έρωτες παραμελώντας την άμυνα της χώρας του, κατάλαβε το Μαντού, ενώ αυτός πρόλαβε και το έσκασε, αφήνοντας πίσω την Ρουπμάτι αμανάτι.

 Αυτή μόλις την αιχμαλώτισε ο Adham Khan  αποδείχτηκε ποιό γενναία από τον άνδρα της  γιατί πήρε δηλητήριο και πέθανε.

Στην απεικόνιση περιγράφεται η ήττα του Baz Bahadur ενώ η Rupmati παρακολουθεί την μάχη μαζί με τις άλλες γυναίκες.

 Όμως ο θεός του έρωτα εκδικήθηκε!

Ο Adham Khan κράτησε τα περισσότερα  λάφυρα από την κατάληψη του Μαντού  και έστειλε πολύ λίγα στον Ακμπάρ ο οποίος όταν το έμαθε πήγε αιφνιδιαστικά και τον ξήλωσε από την θέση του. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό αλλά στο Δελχί μέσα στα ανάκτορα σκότωσε ένα υπουργό του Ακμπάρ οπότε αυτός μόλις το έμαθε του έριξε μια γροθιά και διέταξε και τον σκότωσαν πετάγοντας τον  έξω από τα τείχη.

Από τα υπόλοιπα αξιόλογα μνημεία ισλαμικής τέχνης που επισκεφτήκαμε στο ταξίδι ήταν  στην Άγκρα ο τάφος του Itimad-ud-Daulah's που έχει κατασκευάσει το 1622-28 η Νούρ Τζαχάν για τον πατέρα της. 

 Είναι από λευκό μάρμαρο και  έχει χαρακτηριστεί ως ένα "μαρμάρινο κοσμηματοδοχείο" και θεωρείται ως το μεταίχμιο μεταξύ των ογκωδέστερων κτηρίων της αρχιτεκτονικής από ψαμμόλιθο της εποχής του Άκμπαρ στην εκλεπτυσμένη αρχιτεκτονική του Σαχ Τζαχάν κατασκευαστού του Ταζ Μαχάλ.

Σε αυτό το κτίσμα  πρωτοχρησιμοποιήθηκε η τεχνική της Pietra Dura.΄

Ένα άλλο σημαντικό μαυσωλείο είναι το Gol Gumbaz, στην Bijapur για τον Muhammad Adil Shah και την οικογένεια του(1626 –56)   

 Έχει ένα τεράστιο θόλο διαμέτρου 43 μέτρων ,τον δεύτερο μετά του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη, που είναι τοποθετημένος σε ένα τετράγωνο κτήριο με τοίχους  πάχους 3 μέτρων. Εσωτερικά στην βάση του θόλου υπάρχει περιφερειακά μια γαλαρία σε ύψος 33 μέτρων που ονομάζεται "η γαλαρία που ψιθυρίζει"  γιατί από εκεί ακούγεται παντού μέσα στο μαυσωλείο κάθε ψίθυρος.

Στην ίδια πόλη υπάρχει άλλο ένα μαυσωλείο του Ibrahim Rausa (1580-1627) που θεωρείται το καλύτερο κτίσμα ισλαμικής τέχνης στην περιοχή του Deccan.

 Σε αυτό σε μια υπερυψωμένη βάση, υπάρχουν αντικριστά  ο τάφος του ίδιου και της γυναίκας του και ένα τζαμί ενώ στην μέση υπάρχει μια πηγή με δεξαμενή.

Το τζαμί είναι ορθογώνιο με πρόσοψη που έχει 5 καμάρες.

 Στο ταξίδι επισκεφτήκαμε και δύο ενδιαφέροντα τζαμιά

Στην γνωστή για την τραγωδία του 1984 πόλη του Μποπάλ, όπου  15000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους από διαρροή τοξικού αερίου από το εργοστάσιο της Union Carbide, υπάρχει το τρίτο μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας το μεγαλοπρεπές  Taj-ul- Masjid.

 Η πόλη σήμερα είναι αρκετά σύγχρονη και ταυτόχρονα  γραφική με λόφους και δύο τεράστιες τεχνητές λίμνες.

Το τζαμί είναι αρκετά πρόσφατο γιατί η ανοικοδόμηση του ξεκίνησε το 1878 αλλά λόγω χρεοκοπίας του τότε σουλτάνου κατάληξε να ολοκληρωθεί το 1971.

Έχει τρείς τρούλους και δύο 18ροφους μιναρέδες ενώ στο κέντρο της αυλής του μια μεγάλη δεξαμενή νερού.

Το τζαμί Jama Masjid στην Bijapur είναι πολύ παλιότερο (1557-1580) και θεωρείται σαν ένα από τα πρώτα της Ινδίας. Στην τεράστια έκταση του των 10.000τμ μπορεί να δεχτεί πάνω από 2250 προσκυνητές σε αντίστοιχες θέσεις που ζωγράφισε στο πάτωμα ο Αουραγκαζέμπ που έκτισε επίσης και την πύλη της αυλής.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
KHAJURAHO -SEX ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Α΄ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Β΄ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Δ΄ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Ε΄-ΙΝΔΙΑ-ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ

ΣΤ΄-ΙΝΔΙΑ-ΧΑΜΠΙ, Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ζ΄-AIHOLE ΚΑΙ PATTADAKAL- Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ  

Η φωτογραφία του Taj-ul- Masjid στο Μποπάλ είναι από το Νίκος Αγγελάτος's Gallery

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΗΓΑΝΗΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!

Μερικές φορές διαβάζεις ένα κείμενο και διαπιστώνεις με έκπληξη πως αυτά που έχει γράψει κάποιος άλλος τα είχες και εσύ σκεφτεί κατά καιρούς έχοντας παρόμοιες εικόνες, εμπειρίες ακόμα και οσφρητικά ερεθίσματα.
 Έτσι λοιπόν τραγάνισα προ ημερών με απόλαυση το κείμενο της Έλενα Ακρίτα για ένα από τα νοστιμότερα φαγητά, που δεν ξέρω κανένα που να μην το τρώει, τις τηγανιτές πατάτες!
 Το έγραψε με έναυσμα το κίνημα της πατάτας Νευροκοπίου που υπάρχει στις μέρες μας αλλά νομίζω πως είναι και θα είναι διαχρονικό. Απολαύστε και σεις ένα μέρος από το κείμενο και είμαι σίγουρος πως μερικοί θα τρέξουν μετά να ρίξουν μερικές πατάτες στο τηγάνι!
 Κανένα τρόφιμο δεν είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο γονίδιό μας όσο η πατάτα. Οχι η πατατοσαλάτα, όχι ο πουρές και σίγουρα όχι το ογκραντέν ή το σουφλέ πατάτας: η τηγανητή. Η απλή τηγανητή πατατούλα. Αυτό το θεσπέσιο τραγανιστό πιάτο, αυτό το κρίτσι κρίτσι που δεν θες να τελειώσεις ποτέ, μας πάει πίσω στα παιδικά μας χρόνια, μας ταξιδεύει σε αναμνήσεις που ο χρόνος τις ξεθώριασε αλλά δεν τις εξόντωσε. Η μυρωδιά του καμένου λαδιού σε εποχές χωρίς απορροφητήρες κι αποσμητικά χώρου… Η μάνα όρθια να τις στεγνώνει σε καθαρό πανί να φύγουν τα πολλά νερά. Το λάδι που έπρεπε να κάψει καλά. Η πατάτα που έπρεπε να τσιτσιρίσει θεαματικά. Φτστσουου ένα πράγμα. Κι η μάνα που τινάζεται ελαφρά προς τα πίσω μην την πάρουν τα σκάγια κι απλώνουμε μετά οδοντόκρεμες σε καμένα δάχτυλα.
 Η πατάτα δεν έκανε ποτέ σόλο καριέρα… Πάντα από δίπλα υπήρχαν κι ένα δυο αυγά τηγανητά… Ή τυρί φέτα με λαδάκι και ρίγανη… Ή μια χωριάτικη… Κάποιο συνοδευτικό τέλος πάντων, που όμως ποτέ δεν ακύρωνε η κυριαρχία της τηγανητής πατάτας. Αυτή ήταν πάντα η σταρ, αυτή έβγαινε τελευταία στην υπόκλιση, αυτή αποθεωνόταν στο τέλος… Αν ρωτήσεις 99 στους 100 Ελληνες ποιο ήταν το αγαπημένο φαγητό των παιδικών τους χρόνων, «τηγανητές πατάτες» θα σου πουν. Κι αν τους ξαναρωτήσεις ποιες ήταν οι πιο νόστιμες που έφαγαν ποτέ, «της μάνας μου» θα σου απαντήσουν. Ακόμα και μετά, στα χρόνια της φούσκας, που οι Ελληνες ανακάλυψαν τη nouvelle - μην ξεράσω - cuisine, την πάπια με δαμάσκηνο, το χοιρινό με μέλι και το γουρούνι με γαρίφαλο στο αυτί… Πήγαιναν στο ρεστοράν, έτρωγαν την απειροελάχιστη γκουρμέ κουραδίτσα στο τεράστιο πιάτο και μετά γύριζαν σπίτι και τσάκιζαν μια τηγανιά πατάτες να στανιάρει το στομάχι τους. Η τηγανητή πατάτα είναι το πιο «αταξικό» έδεσμα που υπάρχει. Καταργεί κοινωνικούς διαχωρισμούς, ξεπετάει οικονομικές διαστρωματώσεις. Τα πλουσιόπαιδα δεν μεγάλωσαν με καπνιστό σολομό και τα φτωχόπαιδα με βλίτα απ' το βουνό. Ολα τα παιδιά με πατάτες μεγαλώσαμε… Και με πατάτες μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά.
 Πόσο δίκιο έχει δε για όλες αυτές τις αηδίες της nouvelle cuisine που βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τεράστιο πιάτο με πράγματι μια απειροελάχιστη κουραδίτσα στο κέντρο ακαθορίστου προέλευσης και γεύσης ενώ ο μαίτρ με αρκετά εμφανή σαδισμό σου εξηγεί τι απίθανους γευστικούς συνδυασμούς έχει αυτή η κουράδα στολισμένη με 3 αρακάδες και κάτι ίχνη φυτών ακαθόριστης προέλευσης.
 Το κακό δε είναι ότι πολλές γυναίκες παρασύρονται από όλη αυτή την γκουρμεδολογία που μας κατακλύζει και ενώ σε καλούν σε τραπέζι που υποτίθεται πως θέλουν να σε ευχαριστήσουν σε μεταβάλουν σε πειραματόζωο των μαγειρικών τους εμπνεύσεων. Οι δε κυρίες της παρέας αφού κατακεραυνώσουν κουτσομπολεύοντας μεταξύ τους τα εδέσματα της οικοδέσποινας, της λένε υποκριτικά -Εξαιρετικό ήταν χρυσή μου!-
Βέβαια ως γνήσια μιμητικά όντα στο δικό τους σπίτι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν κάτι πιο απίθανο ! Ακόμα θυμάμαι τον κουμπάρο μου που σε ένα φιλικό σπίτι που μας είχαν καλέσει για φαγητό ανενδοίαστα η οικοδέσποινα που τον ξέρει παιδιόθεν του είπε πως - Α΄μάλλον αυτά που έχω φτιάξει δεν τα τρως εσύ!
Όπως έχει πει ο ίδιος αφού σε καλούν να φας και θέλουν να σε ευχαριστήσουν γιατί δεν βάζουν ένα αρνάκι στο φούρνο με πατάτες που το τρώνε όλοι και μένουν και ευχαριστημένοι;
 Ακριβώς δε αυτό που γράφει η Ακρίτα πως μετά από ένα τέτοιο γεύμα πας και ρίχνεις μια τηγανιά πατάτες το έχω ζήσει με τον παραπάνω, όταν βρισκόταν με την γυναίκα του στο Εδιμβούργο για το PhD του. Τους είχαμε επισκεφτεί με την γυναίκα μου εκεί και μας είχαν πάει σε ένα ταβερνάκι να φάμε τοπικές σπεσιαλιτέ που δυστυχώς μας έχει μείνει αξέχαστη η ανοστιά τους.
 Γυρίσαμε στο σπίτι τους και ακόμα θυμάμαι την νοστιμιά που είχαν τα τηγανιτά αυγά με μπέικον και τηγανιτές πατάτες που φάγαμε μετά τις σκωτσέζικες αηδίες!
 Δεν μου έχει μείνε δε στην μνήμη κανένα πιάτο από γκουρμέ, του κώλου, εστιατόρια ενώ μου έχουν μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό 3 αξέχαστες γευστικές εμπειρίες από ταβερνάκια.
 Η πρώτη ήταν ένας εξαιρετικά ψημένος κολιός καλοκαίρι στην Σέριφο.
 Η δεύτερη ήταν ένα πιάτο σε ένα μαγέρικο στο λιμάνι του Πόρτο της Πορτογαλίας. Σε ένα μακρόστενο μεγάλο πιάτο μας έφεραν φρεσκοτηγανισμένες πατάτες και επάνω τους μια ζουμερή καλοψημένη μπριζόλα επάνω στην οποία είχε απλώσει ένα τηγανητό αυγό!
 Η τρίτη, και καλύτερη, ήταν σε ένα ερημικό κολπίσκο της Τζιάς που μια γριά είχε το σπίτι της και τον κήπο της. Καθώς ρωτήσαμε αν υπάρχει εκεί κοντά κάπου να φάμε, προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει αυτή κάτι πρόχειρο. Μας τηγάνισε αυγά από τις κότες της, έκοψε ντομάτα από τον κήπο της και τηγάνισε τις πιο θεσπέσιες τηγανιτές πατάτες που έχω φάει έχοντας τους ρίξει επάνω θρούμπη!
 Μόνο η λέξη πανδαισία μπορεί να σηματοδοτήσει επακριβώς το τι αισθανθήκαμε με αυτό το γεύμα και βέβαια ως γνήσιοι δοκιμαστές της Michelin την βαθμολογήσαμε ομόφωνα με 3 αστέρια !
 Και για όσους δεν τρώνε τηγανιτές πατάτες για να μην παχύνουν και να μην τους αυξηθεί η χοληστερίνη προφανώς δεν γνωρίζουν τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα που διαπίστωσαν πως βοηθούν στην καταπολέμηση του άγχους και απελευθερώνουν την «ορμόνη του έρωτα» ! Λεπτομέρειες εδώ.
 Τελειώνω δε με ένα ωραίο σχετικό ανέκδοτο.
 Ήταν τρεις αδερφές από την Κρήτη πολύ αγαπημένες. Ήρθε η ώρα να παντρευτούν.
 Η μία παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αμερική και θα έφευγε μαζί του.
 Η δεύτερη παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αγγλία και θα πήγαινε εκεί. 
 Η τρίτη παντρεύτηκε κάποιον από το χωριό τους στην Κρήτη και θα έμενε εκεί. 
 Το τελευταίο βράδυ πριν χωρίσουν λυπημένες μιλούσαν:
 - Κορίτσια να γράφουμε συχνά η μία στην άλλη, να λέμε τα νέα μας, πως περνάμε με τους άντρες μας, είπε η πρώτη.
 - Ναι, αλλά όταν θέλουμε να πούμε κάτι για το σεξ πώς να το πούμε; 
- Να μην πάρει κανείς άλλος το γράμμα και το διαβάσει, είπε η δεύτερη.
 - Εγώ λέω, όταν γράφουμε για το σεξ, να λέμε τηγανιτές πατάτες, είπε η τρίτη και όλες συμφώνησαν. Πέρασε καιρός και το πρώτο γράμμα έφτασε από την Αμερική:
 "Εδώ κορίτσια είναι πολύ ωραία. Έχουμε αλυσίδα εστιατορίων. Πολλά λεφτά, βόλτες και ταξίδια, αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά το μήνα".
 Μετά ήρθε το γράμμα από την Αγγλία:
 "Κορίτσια όλα πολύ καλά. Έχουμε αλυσίδα καταστημάτων με ρούχα. Πολλά λεφτά, γυρνάμε όλο τον κόσμο, τα παιδιά πάνε στα καλύτερα σχολεία, αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά στις δεκαπέντε μέρες".
 Τελευταίο ήρθε το γράμμα από το χωριό της Κρήτης:
 "Εδώ κορίτσια τι να σας πω; Όπως τα ξέρετε. Χωράφι, παιδιά, νοικοκυριό, τα ίδια και τα ίδια. Τηγανιτές πατάτες όμως τρώμε κάθε μέρα και τα Σαββατοκύριακα ο Μήτσος γλύφει και το τηγάνι."

Β΄ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Το σημερινό ποστ έχει απ΄όλα!

Πάθη, μεγάλους έρωτες, δολοπλοκίες αλλά και μεγάλα έργα.

Οι περισσότεροι άμα ακούμε για Μογγόλους  μας έρχονται στο μυαλό βάρβαροι επιδρομείς που σφάζουν και καταστρέφουν με αρχηγό τον  Τσένγκις Χαν .

Όμως οι Μογγόλοι που έζησαν και βασίλεψαν στην Ινδία από το 1526 έως το  1858 έχουν σημαντική προσφορά στον πολιτισμό, τις τέχνες και τις επιστήμες και αυτό το διαπιστώνει κανείς όταν την επισκέπτεται .

                                                                 Μπαμπούρ

Για 200 περίπου χρόνια, αφ΄ότου ο απόγονος του Τσένγκις Χαν από την μεριά της μητέρα του, και Τούρκων από τον πατέρα του, Μπαμπούρ, φεύγοντας από την Καμπούλ του Αφγανιστάν κατέλαβε το Δελχί και την Άκρα, η ινδική αυτοκρατορίας των Μογγόλων κυριάρχησε σε αυτή την χώρα και της άφησε μοναδικά και θαυμαστά  έργα μέχρι σήμερα.

Επειδή τα ονόματα των αυτοκρατόρων δεν μας είναι οικεία παραθέτω ένα μικρό πίνακα με αυτούς και με τα χρόνια που ήσαν στην εξουσία.

1526-1530 Μπαμπούρ (Babur) 

1530-1540 Χουμαγιούμ (Humayun)

1540-1545 Σιρ Χάν (Chir Khan)

1545-1556 Επιστροφή Χουμαγιούμ (Humayun)

1556-1561 Ανήλικος  Ακμπάρ (Akbar) (επίτροπος Μπαϊράμ Χαν)

1561-1605 Ακμπάρ ο Μεγάλος

1605-1627 Ντζαχαγκίρ  (Jahangir)

1627-1658 Σαχ Ντζαχάν (Shah Jahan,)  

1658-1707 Αουραγκαζέμπ  (Aurangzeb )

                                                                Χουμαγιούμ 

Τον  Μπαμπούρ που ήταν θαυμάσιος στρατηγός, άξιος πολιτικός ηγέτης και μαικήνας τον διαδέχτηκε ο γιός του Χουμαγιούμ ο οποίος αφού βασίλεψε για 10 χρόνια κατάφερε και τον  εκθρόνισε για 5 χρόνια ο ικανότατος  Σιρ Χάν μέχρι τον θάνατο του.

 Ο Χουμαγιούμ επανήλθε στον θρόνο, από την εξορία του στην Περσία, φέρνοντας μαζί του Πέρσες αρχιτέκτονες και τεχνίτες  που προώθησαν την καλλιτεχνική ανάπτυξη της Ινδίας.

Ο Χουμαγιούμ πέθανε 48 ετών μετά από την πτώση του στις σκάλες της βιβλιοθήκης του καθώς έτρεξε για να προσευχηθεί όταν  άκουσε  το κάλεσμα του μουεζίνη.

Ο τάφος του Χουμαγιούμ στο Δελχί, που τον έφτιαξε η περσικής καταγωγής νεώτερη σύζυγος του ανήκει από την UNESCO  στα  μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

 Είναι και ο πρώτος τάφος με κήπο στην Ινδία.

Ο Χουμαγιούμ άφησε διάδοχο υπό επιτροπεία τον  13χρονο γιό του Ακμπάρ που έγινε από τους μεγαλύτερους μονάρχες της παγκόσμιας ιστορίας και επειδή ήταν  στρατιωτική ιδιοφυία  κατάφερε να επεκτείνει το βασίλειο του σχεδόν σε όλη την βόρεια Ινδία.

Ο Ακμπάρ παρότι δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει και να γράφει (έλεγε, πως κάποιος θα υπάρχει πάντα να  διαβάζει στον βασιλιά στο κρεβάτι!),προώθησε τις τέχνες και την παιδεία στην χώρα του και επέτρεψε την ανεξιθρησκία .

Στην αυλή του είχε, όπως τους αποκαλούσε, τα "9 κοσμήματα", δηλαδή καλλιτέχνες όλων των ειδών.

Το 1569 μετά από νικηφόρο πόλεμο αποφασίζει την κατασκευή μιας νέας οχυρωμένης πρωτεύουσας, 37 χιλιόμετρα από την Άγκρα, στο Σικρί, που την ονομάζει Φατεχπούρ (πόλη της νίκης) και κατασκευάζει παλάτια για κάθε μία από τις νεώτερες βασίλισσες του, με βεράντες ,τεχνητή λίμνη κτλ

Το Φατεχπούρ Σικρί ανήκει στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

 Το παλάτι του  Fatehpur Sikri-  Το 5οροφο κτήριο προς τα αριστερά είναι το Panch Mahal,για τις γυναίκες της αυλής.

 Μια άλλη όψη του παλατιού. Το ξεχωριστό κτήριο είναι το Diwan-i-Khas , η αίθουσα των ιδιωτικών ακροάσεων

                                               Η κεντρική κολώνα του Diwan-i-Khas.

Buland Darwaza. Είναι η ψηλότερη πύλη της Ινδίας με 54 μέτρα ύψος. Η είσοδος στο Jami Masjid.

Για διάφορους λόγους όπως τις ανεπαρκείς ποσότητες νερού ή και  την  δύσκολη άμυνα σε πιθανές επιθέσεις, καταλήγει να την εγκαταλείψει, μετά από 14 χρόνια που ήταν η πρωτεύουσα του, για την Άγκρα που έχει στρατηγική θέση ανάμεσα σε δύο ποτάμια.

 Όπως έλεγε ο ίδιος " αν η αυτοκρατορία θεμελιώνεται καβάλα στο άλογο, δεν μπορεί να διοικείται καβάλα στο άλογο"

Εκεί στα ερείπια ενός παλιού κάστρου κτίζει μέσα σε 8 χρόνια με 1.444.000 εργάτες το κόκκινο φρούριο της Άγκρα, την σημερινή μορφή του οποίου ολοκλήρωσε ο εγγονός του Σαχ Τζαχάν. Και  αυτό το κάστρο ανήκει στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Ο διάδοχος του, Ντζαχαγκίρ ήταν φιλήδονος, οκνός  και άβουλος και δεν κατάφερε να επεκτείνει την αυτοκρατορία παρά τους πολλούς και δαπανηρούς πολέμους.

Ο Ντζαχαγκίρ παντρεύτηκε την πανέμορφή και καλλιεργημένη Περσίδα χήρα Νουρ Τζαχάν που σημαίνει Φώς του κόσμου. Υπήρχαν όμως φήμες πως είχε φροντίσει ο ίδιος να γίνει  χήρα!

 Η Νουρ Τζαχάν ήταν ικανό άτομο και σε μεγάλο βαθμό της είχε αφήσει στα χέρια της την διακυβέρνηση του κράτους.

Στην Όρτσα υπάρχει ένα παλάτι με το όνομα του που κατασκευάστηκε από τον τοπικό βασιλιά και φίλο του, για την επίσκεψη του στην πόλη. Σε αυτό έμεινε μόνο μια μέρα! 

                            Η εσωτερική αυλή του παλατιού Ντζαχαγκίρ στην Όρτσα.

                                         Οι τοιχογραφίες στα βασιλικά διαμερίσματα.

 Τον διαδέχτηκε ο Σαχ Τζαχάν που στα περσικά σημαίνει ο Βασιλιάς του Κόσμου, που ήταν και ο αγαπημένος του παππού του Μεγάλου Ακμπάρ. Γενναίος , είχε σώσει από ένα λιοντάρι ένα υπηρέτη του, στρατηγικός  εγκέφαλος που ηγήθηκε σε πολλές επιτυχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις του πατέρα του, με ευρεία μόρφωση, από τα 16 του έδειξε το ταλέντο του στην κατασκευή κτηρίων ώστε να τον αποκαλούν "ο κατασκευαστής των θαυμάτων"

 Η εποχή της βασιλείας του θεωρείται ως η χρυσή εποχή της αρχιτεκτονικής  των Μογγόλων. Έκτισε το μοναδικής ομορφιάς  μαυσωλείο  Ταζ  Μαχάλ όταν πέθανε η πιο αγαπημένη από τις γυναίκες του Μουμτάζ Μαχάλ, που σημαίνει το κόσμημα του παλατιού, ανηψιά της  Περσίδας  μητριάς του Νουρ Τζαχάν.

Την Μουμτάζ την γνώρισε στο ετήσιο φιλανθρωπικό παζάρι που γινόταν στο παλάτι όταν ήταν αυτή 14 χρονών και οι γυναίκες είχαν εκείνη την μέρα ακάλυπτο το πρόσωπο τους.

Αυτή πουλούσε κομμάτια γυαλιού και όταν την ρώτησε πόσο κάνει ένα, αυτή του ζήτησε ένα υπερβολικό ποσό. Όταν αυτός της είπε γιατί είναι τόσο ακριβό εκείνη του απάντησε με νόημα "αυτό δεν είναι γυαλί είναι διαμάντι"! Ήταν η 3η του γυναίκα και ην παντρεύτηκε μετά 5 χρόνια σε ημερομηνία που έκριναν σωστή  οι αστρολόγοι της αυλής ! Μετά από αυτήν παντρεύτηκε μόνο δύο γυναίκες!

Την μητριά του Νουρ Τζαχάν όταν  ανέβηκε στον θρόνο την φυλάκισε γιατί είχε παντρέψει την κόρη της, από τον πρώτο γάμο της με τον νεώτερο αδελφό του, και τον είχε εξωθήσει να επαναστατήσει εναντίον για να ανέβει αυτός στον θρόνο.

 Η επίδραση από το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι εμφανής στα ονόματα που έχουν οι βάρκες στην λίμνη Ντάλ του Κασμίρ που σε πάνε στα καράβια-ξενοδοχεία.

 Στην πρωτεύουσα του Κασμίρ Σριναγκάρ δίπλα στην λίμνη Ντάλ ,υπάρχουν οι περίφημοι κήποι στους οποίους η Νουρ Τζαχάν με τον άντρα της Ντζαχαγκίρ πέρναγαν τους θερινούς μήνες.
Η ολοκλήρωση τους έγινε το 1633 από τον αδελφό της Νουρ Τζαχάν, Ασίφ Χαν πατέρα της Μουμτάζ  δηλαδή  πεθερό του Σαχ Τζαχάν και πρωθυπουργό του .
 Όταν αυτός τους είδε ολοκληρωμένους εξέφρασε 3 φορές τον θαυμασμό του στον πεθερό του ελπίζοντας να τους πάρει σαν δώρο!

Ο πεθερός όμως έκανε πως δεν κατάλαβε οπότε ο Σαχ Τζαχάν διέταξε να κλείσουν την παροχή του νερού με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι κήποι να ξεραίνονται.

Όταν όμως ένας πιστός υπηρέτης του Ασίφ Χαν τον είδε περίλυπο να κάθεται κάτω από ένα δέντρο πήγε και άνοιξε το νερό, οπότε αυτός διέταξε αμέσως να το ξανακλείσουν γιατί φοβήθηκε την αντίδραση του βασιλιά για την ανυπακοή στις διαταγές του. Αντίθετα όμως αυτός συνεχάρη τον υπηρέτη για την αφοσίωση του και διέταξε την υδροδότηση ξανά των κήπων.     

Η Μουμτάζ, μετά από 19 χρόνια γάμου με τον Σαχ Τζαχάν,  πέθανε στον τοκετό του 14ου παιδιού της το 1631 και ο Σαχ Τζαχάν  έπεσε σε μεγάλη κατάθλιψη και άσπρισαν τα μαλλιά του.

 "Μόνο όταν ένας άντρας πονέσει όπως εγώ θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα μαυσωλείο αντάξιο της αγάπης του", έλεγε και αφού άλλαξε πολλά σχέδια κατέληξε στην τελική μορφή που βλέπουμε σήμερα, απογυμνωμένο όμως μετά από λεηλασίες από τα πολύτιμα πετράδια και τον χρυσό που είχε όταν ολοκληρώθηκε μετά από 12 χρόνια κατασκευής, κοστίζοντας 18,κατά άλλους 41 εκατομ. χρυσές ρουπίες της εποχής ενώ χρησιμοποιήθηκαν και 500 (!) κιλά χρυσού εκτός από τους ημιπολύτιμους λίθους. 

΄Εχει υποστεί σημαντική αναστήλωση στις αρχές του 20ου αιώνα και το 2002 το καθάρισαν με ένα μίγμα που χρησιμοποιούν οι Ινδές για καλλωπισμό του δέρματος από την ατμοσφαιρική ρύπανση που είχε. 

                                    Οι κήποι και η είσοδος από την μεριά του Ταζ Μαχάλ.

 Η κεντρική είσοδος του Ταζ Μαχάλ με καλλιγραφική επιγραφή κειμένου από το Κοράνι που τα γράμματα προς τα επάνω μεγαλώνουν έτσι ώστε  να φαίνεται από κάτω πως έχουν το ίδιο μέγεθος.

 Η πίσω όψη του, με το Jawab στο βάθος, το πανομοιότυπο κτήριο με το τζαμί της άλλης μεριάς.

  Τα δύο κενοτάφια μέσα στο Ταζ Μαχάλ. Ο Σαχ Τζαχάν και Μουμτάζ έχουν ταφεί από κάτω.

 Η τεχνική της Πέτρα Ντούρα με τους ενσωματωμένους ημιπολύτιμους λίθους στο μάρμαρο.

 Χρησιμοποιήθηκε λευκό μάρμαρο και είχε ενσφηνωμένους στο μάρμαρο 35 ειδών διαφορετικούς ημιπολύτιμους λίθους, την περσική τεχνική  δηλαδή της Πέτρα Ντούρα που είχε φέρει στην χώρα η περσίδα Νουρ Τζαχάν.

Ο Σαχ  Τζαχάν  έφτιαξε πολλά τζαμιά μεταξύ των οποίων και το μεγαλύτερο της Ινδίας στο Δελχί το Jama Maszid.Κατασκευάστηκε μέσα σε 5 χρόνια με 20.000 εργάτες και κόστος 1 εκ. ρουπίες.

               Στο κέντρο τεχνητή λίμνη για το πλύσιμο των πιστών πριν την είσοδο στο τζαμί

                            Η αυλή του χωράει πάνω από 20.000 στην προσευχή της Παρασκευής

 Στο φρούριο της Άγκρα  είχε προσθέσει  το  Diwan-i-Am  που ήταν η Αίθουσα των Δημοσίων ακροάσεων και το  Diwan-i-Khas μικρότερο χώρο ιδιωτικών ακροάσεων .

Μπροστά από το Diwan-i-Khas υπάρχει το Macchi Bhawan που τότε είχε λιμνούλα με ψάρια τα οποία και ψάρευαν για διασκέδαση.

                                          Diwan I Aam  Αίθουσα δημοσίων ακροάσεων

 Diwan I Aam Στον χώρο αυτό καθόταν ο βασιλιάς και δεχόταν τον κόσμο και απένειμε δικαιοσύνη.

                                          Diwan I Khas Αίθουσα ιδιωτικών ακροάσεων

                                                               Macchi Bhawan

Σε αυτούς τους χώρους ο Σαχ Τζαχάν καθόταν στον περίφημο θρόνο των παγωνιών στολισμένο με πολύτιμα σμαράγδια, ρουμπίνια, μαργαριτάρια και διαμάντια μεταξύ των οποίων το καλύτερο ήταν το περίφημο  Kohinoor με τα 186 καράτια, το μεγαλύτερο γνωστό διαμάντι στον κόσμο που σήμερα ανήκει στα διαμάντια του στέμματος της Αγγλίας αφ΄ότου η βασίλισσα έγινε το 1877 αυτοκράτειρα της Ινδίας.

 Το Musamman Buji με τα ιδιαίτερα διαμερίσματα με τους εξαιρετικά διακοσμημένους χώρους τους. Στο βάθος φαίνεται  το Ταζ Μαχάλ

                                                              Η αυλή Anguri Bagh

Δίπλα ήταν και το  Musamman Burj, με τα εξαιρετικά διακοσμημένα ιδιωτικά του διαμερίσματα  και η αυλή που έμενε, το Anguri Bagh γνωστή ως Κήπο των σταφυλιών, χώρος αποκλειστικά για τις 300 κυρίες της αυλής,   που διέθεταν εξαιρετική θέα προς το Ταζ Μαχάλ .

Σε αυτό το μέρος όταν αρρώστησε έμεινε φυλακισμένος ο Σαχ Τζαχάν βλέποντας καθημερινά το Ταζ Μαχάλ ,με την φροντίδα της πρωτότοκης κόρης του όταν ο αδελφός της Αουραγκαζέμπ  εκτόπισε τον πατέρα του από τον θρόνο, σκοτώνοντας και όλα τα αδέλφια του.

Τον έθαψαν στο Ταζ Μαχάλ δίπλα στην Μουμτάζ.

Δίπλα από το Musamman Burj είναι και το παλάτι του Ντζαχαγκίρ

                                            Ο Αουραγκαζέμπ στον θρόνο του παγωνιών.

Ο Αουραγκαζέμπ, τριτότοκος γιός του Σαζ Τζαχάν και της Μουμτάζ,  ήταν μετά τον  Ακμπάρ ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ινδίας γιατί έμεινε στον θρόνο  σχεδόν μισό αιώνα, αλλά ήταν αυτός που επανέφερε την σαρία και διέκοψε την υπάρχουσα από τον καιρό του Ακμπάρ ανεξιθρησκία καταστρέφοντας πολλούς ινδουιστικούς ναούς. 

Έζησε 88 χρόνια, και τα περισσότερα τα πέρασε με αδιάκοπες και δαπανηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις επιτυγχάνοντας το 1891 η αυτοκρατορία του να έχει την μεγαλύτερη εδαφική κυριαρχία εξαντλώντας όμως το κράτος οικονομικά, με αποτέλεσμα μετά από αυτόν να αρχίσει η παρακμή.

Οι φωτογραφίες  από το Φατεχπούρ Σικρί, το τζαμί Jama Masjid και τους κήπους στο Σριναγκάρ στο Κασμίρ είναι από το προ 23τιας ταξίδι μου.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
KHAJURAHO -SEX ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Α΄ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Γ΄ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝΙΝΔΙΑ

Δ΄ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Ε΄-ΙΝΔΙΑ-ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ

ΣΤ΄-ΙΝΔΙΑ-ΧΑΜΠΙ, Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ζ΄-AIHOLE ΚΑΙ PATTADAKAL- Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ