Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

β-ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΗ




Β΄ΤΟΥ  ΖΕΥΓΟΥΣ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ

Στις αρχές του 1970 αποκτήσαμε επιτέλους μετά τον γάμο μας με την κ. Αθεόφοβου το πρώτο δικό μας αυτοκίνητο με δόσεις και αιματηρές οικονομίες.
Επειδή ανέκαθεν δεν έχω κανένα ιδιαίτερο ψώνιο με τα αυτοκίνητα, το μόνο διάστημα που ασχολούμαι για σύντομο διάστημα με αυτά είναι όταν πρόκειται να  αγοράσω ένα καινούργιο.
Όταν είσαι νέος βέβαια και πρόκειται να αγοράσεις το πρώτο σου αυτοκίνητο κοιτάς να συνδυάσεις ποιότητα και τιμή. Αφού λοιπόν απέρριψα την πρόταση της συζύγου για αγορά του σκαραβαίου, που τότε ήταν στις δόξες του, έπεσα με τα μούτρα στην μελέτη των σχετικών περιοδικών και κατάληξα να παραγγείλω ένα αυτοκίνητο μιας όχι πολύ γνωστής τότε μάρκας  και που δεν το είχα δει ποτέ μου να κυκλοφορεί στο δρόμο αλλά που τα τεχνικά του χαρακτηριστικά και  η εμφάνιση του στις φωτογραφίες , μαζί με την τιμή του μου φαίνονταν πολύ καλά. 


Ήταν το Toyota1000, ένα δίπορτο γρήγορο χιλιαράκι με επιτάχυνση 14,4 που αποδείχτηκε άριστη επιλογή και για 3 χρόνια φορτωμένο ανεβοκατέβαινε αδιαμαρτύρητα σε κατσάβραχα καλύτερα από τζιπάκι ενώ στην άσφαλτο προσπέρναγε και μεγαλύτερα από αυτό αυτοκίνητα.
Μπορεί σήμερα η Toyota να είναι από τις σημαντικότερες αυτοκινητοβιομηχανίες αλλά τότε δεν ήταν από τις γνωστές στην Ελλάδα.
Όμως από τότε που είχε ένα μόνο service στην αρχή της λεωφόρου Καβάλας μου είχε κάνει εντύπωση η υπευθυνότητα των Γιαπωνέζων στην αντιμετώπιση των πελατών τους. Πάντα υπήρχε  ιάπωνας μηχανικός που επέβλεπε τις εργασίες που γίνονταν.
Όταν έφτασε τα 100.000 χιλιόμετρα ήρθε η ώρα να το αντικαταστήσουμε  με σπαραγμό ψυχής γιατί με αυτό είχαμε ζήσει τα δυσκολότερα μεν αλλά και τα καλύτερα χρόνια της νεανικής ζωής.
Ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση μερικές αξέχαστες στιγμές όπως αυτή με την κόρη μου γύρω στα 4 να σηκώνεται όρθια από το πίσω κάθισμα ανάμεσα στα δύο μπροστινά και να φωνάζει με αγανάκτηση όταν πεταγόταν κανένας μπροστά μου και αναγκαζόμουνα να φρενάρω απότομα ότι δυστυχώς είχε ακούσει  προηγουμένως από το δικό μου στόμα: Α, ρε μαάκα,καθώς δυσκολευόταν ακόμα να προφέρει το λ!





Η καλή εμπειρία από το Τογιοτάκι με οδήγησε να το αντικαταστήσω με το δίπορτο Toyota Corolla Coupe ένα πολύ κομψό αυτοκίνητο 1200cc που το μπροστινό με το πίσω παράθυρο όταν τα άνοιγες δημιουργούσες ένα ενιαίο άνοιγμα .
Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που ήρθε τότε  εξοπλισμένο με ζώνες ασφαλείας.
Εκείνα τα χρόνια όμως προέκυψε η ανάγκη και για ένα δεύτερο αυτοκίνητο γιατί η κ.Αθεόφοβου έπρεπε τότε καθημερινά να κατεβαίνει στον Πειραιά που ήταν η νέα δουλειά της.
 Έκτοτε υπάρχουν δύο αυτοκίνητα στην οικογένεια, ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο μιας και οι δυό μας εργαζόμασταν σε διαφορετικά μέρη .
Συνήθως εγώ οδηγούσα το μικρό, γιατί κυκλοφορούσα  σε μέρη της Αθήνας που το παρκάρισμα ήταν μια μικρή καθημερινή περιπέτεια ενώ η κ. Αθεόφοβου δεν είχε πρόβλημα με αυτό.



Έτσι λοιπόν αγοράσαμε το μικρότερο 4θυρο αυτοκίνητο που υπήρχε το Daihatsu 360, δηλαδή με δίχρονη  μηχανή 360cc! Είχε μήκος  3 μέτρα δηλαδή ήταν 50 πόντους μεγαλύτερο από το Smart.
Το αυτοκίνητο αυτό ήταν ίσως το μόνο από, τα δημοφιλέστατα στην Ιαπωνία, Kei car (ελαφρά αυτοκίνητα) που κυκλοφόρησε  στην Ελλάδα.
Ήταν ιδανικό για την πόλη, ένας ταχύς μικρός διάβολος που χωνότανε παντού και χώραγε να παρκάρει παντού.
Μια φορά η κ. Αθεόφοβου βρέθηκε χωρίς καλά να το καταλάβει ανάμεσα σε δύο τεράστιες τριαξονικές νταλίκες σταματημένη σε ένα φανάρι ,οπότε σαν φωνή από τα ουράνια ακουσε τον οδηγό της νταλίκας από δεξιά να της λέει: Που πας μωρή, θες να σε πατήσω!
Θυμάμαι μια φορά που οδηγώντας την Corolla πήγαινα από την Αθήνα για  τον Σκαραμαγκά ήταν δίπλα μου ένας με ένα  Daihatsu 360.
Το Daihatsu ευέλικτο και μικρό ήταν αδύνατο να το  ξεπεράσω παρά τις προσπάθειες που έκανα όσο βρισκόμαστε σε κυκλοφοριακή κίνηση και αυτό έγινε δυνατό  μόνο όταν φτάσαμε πλέον στο Δαφνί, οπότε το Daihatsu δεν μπορούσε να συναγωνιστεί μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα στον ανοικτό δρόμο.



Η Corolla αντικαταστάθηκε με ένα εξίσου αξιόπιστο αυτοκίνητο, επίσης 1200cc, το Honda Civic δεύτερης γενιάς.
Όταν ο κουμπάρος μου, φανατικός της  Alpha Romeo, πείστηκε και πήρε το ίδιο, έμεινε κατάπληκτος όταν συνειδητοποίησε ότι  τα αυτοκίνητα δεν χρειάζεται κάθε 3 και λίγο να τα πηγαίνεις στο συνεργείο επειδή χαλάνε, και το μόνο που  χρειάζεται είναι να κάνεις μόνο τα καθορισμένα σέρβις. 


Το Daihatsu αντικαταστάθηκε με το Autobianchi A112 ένα ζωντανό ευχάριστο αυτοκίνητο με όλα τα πλεονεκτήματα των ιταλικών αλλά και όλα τα μειονεκτήματα όπως πχ το κιβώτιο ταχυτήτων που χρειαζόταν μερικές φορές να αμπραγιάρεις  δύο φορές για να μπει η πρώτη.





Όταν ήρθε η ώρα να αντικαταστήσω το Civic κουβεντιάζοντας με ένα φίλο μου μια Κυριακή για διάφορα αυτοκίνητα με ρώτησε αν έχω δει το Mazda 323F.
Την επόμενη Κυριακή που ξαναβρεθήκαμε η ερώτηση του ήταν: τι χρώμα το παρήγγειλες; Άσπρο απάντησα!
Ήταν σίγουρος πως αποκλείεται αφού το είδα να μην μου αρέσει !
Πράγματι μόλις το είδα τα αγάπησα και αυτό δικαίωσε την προτίμηση μου τα χρόνια που το είχα. Ευέλικτο, με καλό κράτημα του δρόμου σου έδινε ένα αίσθημα ασφαλείας όταν το οδηγούσες και γι΄ αυτό τον λόγο  στο τέλος προτίμησα  να το δώσω στην κόρη μου που είχε διοριστεί στην Πελοπόννησο  και έκανε  καθημερινά πολλά χιλιόμετρα.





Έτσι από τα 1600cc του Mazda έπεσα στα 1400 cc, μόνο που αυτά εκπλήρωναν μια νεανική μου επιθυμία για ένα σπορτίφ αυτοκίνητο χωρίς προκλητική εμφάνιση.
Έτσι κατέληξα σε ένα GTi με 100 ίππους το Citroen Le Mans που ήταν  ένα μικρό κανόνι .Πηγαίνοντας με αυτό για μια ομιλία αυθημερόν με ένα συνάδελφο στα Φάρσαλα, μου είπε χαρακτηριστικά: αυτό δεν ήταν ταξίδι αλλά χαμηλή πτήση!



Το Autobianchi αντικαταστάθηκε από ένα  Fiat Cinquecento που αποδείχτηκε επτάψυχο γιατί σήμερα μετά από 18 και πλέον χρόνια χρησιμοποιείται καθημερινά από τον κουνιάδο μου.



Παρά το ότι  δεν ήμουνα φίλος των SUV, γιατί πάντα μου άρεσαν τα κουπέ, αναγκαστικά προσχώρησα σε αυτά γιατί ήδη με το ΑΧ είχα αρχίσει τα καλοκαίρια να σέρνω από πίσω ένα τρέιλερ με ένα μικρό φουσκωτό. 
Έτσι το ΑΧ αντικαταστάθηκε με το 3πορτο δεύτερης γενιάς Toyota Rav και έτσι εκτός από την δυνατότητα να ρίχνεις την βάρκα από παραλίες χωρίς να φοβάσαι πως θα κολλήσεις στην άμμο, γνώρισα και τις δυνατότητες και τις χάρες και την ασφάλεια της 4κίνησης σε ένα αυτοκίνητο που δεν σου δημιουργούσε κανένα πρόβλημα .


Το Fiat Cinquecento πήρε προαγωγή και αντικαταστάθηκε από το Fiat Seicento Sporting με 1100cc και αρκετά πιο σπορτίφ συμπεριφορά, που όταν εκπλήρωσε επιτυχώς την θητεία του αντικαταστάθηκε προ 6ετιας από το Αυγό, δηλαδή   το  Toyota Aygo που έχω μέχρι σήμερα και είναι εξαιρετικό .



Την ίδια εποχή περίπου, λίγο πριν να αρχίσει η οικονομική κρίση   αντικατέστησα το Rav με το Subaru Forester δεύτερης γενιάς , το καλύτερο  αυτοκίνητο που απέκτησα στην ζωή μου και το πρώτο με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων και το οποίο από ότι φαίνεται θα το έχω για πολλά ακόμα χρόνια.



Μέχρι τώρα μπορούσε κανείς στην 6ετια να αλλάξει το αυτοκίνητο του γιατί το προηγούμενο αν ήταν σε καλή κατάσταση είχε καλή τιμή μεταπώλησης.
Τώρα πια η ιστορία αυτή έχει τελειώσει, ιδίως για τα μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα, οπότε δεν  προβλέπω άλλη αλλαγή αυτοκινήτου στο μέλλον και το μόνο πλέον διαφορετικό  αυτοκίνητο  που πρόκειται να  μεταφέρει εμένα και την κ. Αθεόφοβου τελικά  θα είναι μαύρο, με τζαμαρία γύρω του και εμείς μέσα σε αυτό θα είμαστε οριζόντιοι! 




Βέβαια από τις συνήθεις νεκροφόρες  θα προτιμούσα να βρίσκομαι αναπαυτικά ξαπλωμένος μέσα σε μία σαν αυτήν  της επόμενης φωτογραφίας και αντί να μεταφέρουν το φέρετρο μου ευσταλή μέλη του σωματείου φρακοφόρων νεκροπομπών μερικά χαριτωμένα κορίτσια σαν τα παρακάτω! 





Το πρώτο μέρος με τα αυτοκίνητα του πατρός: 

17 σχόλια:

  1. Τι σύμπτωση Αθεόφοβε μου! Κι εμείς ως οικογένεια μια αγάπη στα αυτοκίνητα TOYOTA και HONDA την έχουμε, με νικητές τα πρώτα (ΤΟΥΟΤΑ). Κάπου διάβασα ότι τα αυτοκίνητα αυτά έχουν, τα πρώτα 5 χρόνια, τις λιγότερες επισκευές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εάν θεωρώ ένα σημαντικό στοιχείο στην αγορά ενός αυτοκινήτου αυτό είναι το να μην ασχολούμαι μαζί του κι αυτό το έχω πετύχει με όλα τα γιαπωνέζικα αυτοκίνητα που έχω ζήσει, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά, απλώς τηρώντας τα σέρβις του κατασκευαστή.
      Και μέχρι τώρα πάντα είχαν και καλή τιμή μεταπώλησης το δε Τογιοτάκι 1000 το πούλησα χωρίς ο αγοραστής να μπεί καν μέσα ή να δει την μηχανή του!
      Απλά το είδε παρκαρισμένο με το ΠΩΛΕΙΤΑΙ και όταν ήρθε να το πάρει είχε τελειώσει και η βενζίνη του και δεν έπαιρνε μπροστά!

      Διαγραφή
  2. Φιλτατε Athe !
    Πρεπει να σου αναγνωρισουμε το χιουμορ σου.
    Μου θυμισες πολλα και πρωτα απ ολα το Panhard ! Ειχε ο πατερας μου λεωφορειο τετοιο στο 6 κλιμακιο Αθηνων ! Τωρα τελευταια μια ομαδα με ανακαλυψε απο το διαδικτυο απο αυτα που γραφω κατα καιρους και μεσω των μπλογκς που γραφω ηλθαν και μου πηραν συνεντευξη και φωτογραφιες για ενα βιβλιο !Τωρα μολις εστειλα ενα αρθρο μου και φωτο για το ΙΧ του πατερα μου ενα Opel Cadett του 1938 ! Παντως το αναγνωριζω μου δινεις ιδεες!!! Νασαι καλα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόλις πρόσφατα είδα την ταινία Un Bonheu N'arrive Jamais Seul στην οποία ο πρωταγωνιστής οδηγεί ένα Panhard !

      Διαγραφή
    2. Εδω θυμαμαι οτι τα ανταλλακτικα του απο το 56 ως το 62 ηταν πολυ δυσκολα και εγραφα
      Γαλλικα στην αντιπροσωπεια της Λυων και τα παιρναμε μεσω φοιτιτικου συναλλαγματος ! τι τραβαγαμε για ανταλλακτικα ,αυτο ελεγα και στα παιδια που κανουν το βιβλιο για Panhard,
      και ειπα σ αυτα τα αγνωστα για μενα παιδια , Ρε παιδια τοσες αποριες εχετε σημερα για
      για το Panhard!!! και γελουσαν ....

      Διαγραφή
  3. Αφού ξεκίνησες με Τογιότα δικαίως κλείνεις με Τογιότα. Κι εγώ σκοπεύω να διατηρήσω το Αβένσις που έχω για τα επόμενα 20 χρόνια κι έχει ο Θεός.
    ΥΓ. Γιαπωνέζος μηχανικός; Είναι δυνατόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η εμπειρία μου από τα Toyota είναι αρίστη στα 6-7 χρόνια που είχα το καθένα. Συνολικά και στα 4, χρειάστηκε να αλλάξω μόνο ένα πολλαπλασιαστή στο 1000 και το καπάκι του ντιστριμπιτέρ στην Corolla.
      Η δε Corona του πατέρα μου ήταν σε αρίστη κατάσταση στα χέρια του αγοραστή της μετά από πάνω από 20 χρόνια κυκλοφορίας.
      Αλλά την ίδια εμπειρία έχω και από τα άλλα γιαπωνέζικα και βέβαια κανένα από αυτά δεν παρουσίασε ποτέ περίεργους τριγμούς σαν τα ευρωπαϊκά, ούτε ποτέ κανένα ίχνος σκουριάς.
      Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως η πρώτη φορά που άκουσα πως σκουριάζουν τα αυτοκίνητα ήταν όταν αυτή η μόνη ερώτηση που μου έκανε ο αγοραστής του 1000 δηλ. αν έχει πουθενά σκουριές.
      Το 1000ρακι δε το πάρκαρα 3 χρόνια μπροστά σε θάλασσα!
      Στις αρχές της 10ετιας του 70 η Toyota ήταν εξωτική μάρκα, είχε ένα μόνο συνεργείο στην Αθήνα και γι΄ αυτό και είχε πάντα γιαπωνέζο μηχανικό μέσα που προφανώς εκπαίδευε και αυτούς που θα κάλυπταν και τα συνεργεία της επαρχίας.
      Και βέβαια μάλλον το τελευταίο μου αυτοκίνητο είναι το Subaru που είναι άψογο από κάθε πλευρά και λόγω του κυβισμού του η τιμή μεταπώλησης του είναι αστεία οπότε δεν συμφέρει με κανένα τρόπο να το πουλήσεις.
      Έχουμε καταντήσει με τον εξευτελισμό των τιμών εκεί που κάναμε εισαγωγή μεταχειρισμένων από την Γερμανία να κάνουμε τώρα εξαγωγή εμείς εκεί!
      Φίλος μου που πούλησε ένα SUV Ford 3 ετών, αυτό πήρε την άγουσα για εκεί.

      Διαγραφή
  4. Ωραία η παρουσίαση των οχημάτων της οικογένειας.
    Το αυτοκίνητο και οι αγώνες αυτοκινήτου, παραμένουν ένα απ τα χόμπυ μου ακόμη.
    Η δική μου συλλογή είναι αρκετά μικρότερη της δικής σου.
    Ξεκίνησε με ένα Datsun 120A F//, το 1977, μάλλον την ίδια εποχή της κουπέ Toytota σου.
    Αν και ομορφότερη η δική σου, προτίμησα το Datsun λόγω μπροστινής κίνησης που ήταν το must της εποχής.
    Το 1983 πουλήθηκε στον πεθερό έναντι 400.000δρχ (είχε αποκτηθεί με 270000), ήταν τότε που αγοράζοντας αυτοκίνητο, έκανες μια καλή επένδυση και ήρθε το λευκό BMW 315 με κόστος 1.700.000δρχ (όσο κόστιζε ένα καλό τριάρι διαμέρισμα στην Θεσααλονίκη). Στα 20 χρόνια που το κράτησα, έγιναν του κόσμου οι μετατροπες εμφανισιακά και μηχανολογικά.
    Το 2003 ήρθε νέο λευκό BMW 316Ci με το οποίο πολύ πιθανό θα πεθάνω.
    Αρχες του 2006 ένα Opel Corsa 1400cc δίθυρο, για τον μεγάλο γιό και τον Δεκέμβρη ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο δίθυρο μαύρο Peugeot 206, 1400cc για τον μικρότερο γιό.
    Τέλος ο μεγάλος το 2010 έδωσε το corsa για ένα ασημί BMW 318Ci,2000cc, ελαφρώς μεταχειρισμένο, αλλά μια όχι τόσο επιτυχής αγορά, αφου είχε "γυρισμένα" χλμ και αρκετά θεματάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα BMW ήσαν τα μόνα από τα γερμανικά αυτοκίνητα που μου άρεσαν.
      Πρίν να πάρω το SUBARU γλυκοκύταζα ένα αλλά όταν μου είπαν πως θέλουν 3500 Ε για ένα κοτσαδόρο το θεώρησα τελείως απαράδεκτο,τους είπα πως είναι κλέφτες και εκεί έληξε το ειδύλλιο.

      Διαγραφή
  5. Μετά απο μια τετοια ωραια πορεία αυτοκίνησης,τι μου το γρουσούζεψες με τις νεκροφόρες;Φτού! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλτατε μου Vad είτε μας αρέσει είτε όχι αυτό θα είναι το τελευταίο αυτοκινητο της ζωής μας!
      Ας είναι τουλάχιστον σικάτο και με ωραίο προσωπικό μεταφοράς!

      Διαγραφή
  6. Το πρώτο μου αυτοκίνητο το απόκτησα το 1962 κάτω από περίεργες συνθήκες.
    Κάποιος χρωστούσε στον πατέρα μου ένα μεγάλο ποσό και πριν εξαφανιστεί συμφώνησαν να του παραχωρήσει έναντι αυτού ένα αυτοκίνητο.
    Πράγματι ένα πρωί βρήκαμε έξω από το γκαραζ του σπιτιού μας μία αξιοθρήνητη σακαράκα ένα Fiat 1500 του 1948 που την βαπτίσαμε οικογενεικώς ΄ΣΚΟΥΡΙΑΡΑ΄ και με αιματηρές οικονομίες από το χαρζιλίκι μου, με τα εργαλεία ενός γείτονα υδραυλικού και αμέτρητα ξενύκτια με τους επίδοξους μηχανικούς-φίλους η ΣΚΟΥΡΙΑΡΑ μετατράπηκε σε λίγες εβδομάδες κάτι σαν αυτοκίνητο, το πρώτο από τα 22 αυτοκίνητα που απόκτησα μέχρι σήμερα, για να γνωρίσει όμως ραλιτζίδηκες δόξες και όχι μόνο στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης.

    Το δεύτερο αγαπημένο μου αυτοκίνητο ήταν ένα VW σκαραβαίος μόντέλο 1957, με τόξα πορείας (δεν λειτουργούσαν) στις κολώνες στις πόρτες, με μεγάλο πισινο τζάμι (το πρώτο μοντέλο) και 30 άλογα από 1200 κυβικά αγορασμένο δεύτερο χέρι στην Γερμανία το 1965 που με αυτό ήρθα 3 φορές στην Ελλάδα και γυρίσαμε με την μέλλουσα γυναίκα μου την μισή Ευρώπη χωρίς να μας παρουσιάσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Το VW το χρησιμοποιήσε μετά το γάμο μας η γυναίκα μου στην Ολλανδία σαν δεύτερο αυτοκίνητο μέχρι την καλυτέρευση των οικονομικών μας όπου το 1973 της αγόρασα ένα Fiat 127 που (δίκαια) είχε βγεί τότε αυτοκίνητο της χρονιάς.

    Πούλησα το VW γιά πενταροδεκάρες σε ένα πιτσιρικά της γειτονιάς που το μετέτρεψε σε ένα VW-cross και μάλλιστα πήρε με αυτό το τοπικό πρωτάθλημα croos του προαστίου μας !

    Σε όλα τα Ολλαδικά προάστια και χωριά εκείνη την εποχή, δίαφοροι τοπικοί σύλλογοι οργάνωναν τοπικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα cross σε παραλληλόγραμμα χωράφια 8 στρεμμάτων περιτρυγιρισμένο από κανάλια.
    Στον αγώνα των 8 γύρων συμμετέχαν καμιά εικοσαριά οχήματα όλων των τύπων, κάτι περίεργες μετατροπές χωρίς καρότσα, πόρτες, κλπ., ενισχυμένα με μπάρες στις πλευρές και την οροφή.

    Στους πρώτους γύρους τα πράγματα ήταν κάπως ομαλά, αλλά στην συνέχεια με τα συνεχή σπιναρίσματα το χωράφι μετατρεπόταν σε ένα λασπότοπο με λακούβες 1,5 μέτρο, με αναχώματα,
    αυτοκίνητα στον αέρα να τουμπάρουν, οδηγοί να προσπαθούν να πετάξουν τα προπορευόμενα οχήματα στο κανάλι, με γκόμενες από το φιλοθέαμον κοινό να ξεφωνίζουν από ενθουσιασμό, χαμός !

    Έχοντας πάντα το παλιμπαιδίστικο μικρόβιο του ραλιτζή στο αίμα μου, ξανασυνάντησα τον πιτσιρικά (είχε γίνει βεντέτα του προαστίου) σε ένα καφενείο δυό χρόνια αργότερα και τον έπεισα να μου ξαναπουλήσει το VW που δεν το κυκλοφορούσε πιά σε μία αστρονομική για το χάλι του τιμή, υπό τον όρο να μου το μεταφέρει με τρέιλερ στο συνεργείο ενός φίλου μηχανικού.

    'Οταν πήγα την άλλη μέρα και βρήκα τον μηχανικό αυτός τράβαγε τα μαλλιά του !
    Τέτοιο σαράβαλο δεν έχω δει ποτέ του ...
    Θα πληρώσεις για να το πετάξεις, μου είπε !

    Λίγους μήνες αργότερα κανόνισα με έναν άλλο Έλληνα φίλο τρελάρα να αγοράσουμε άλλα 2 VW
    για ανταλλακτικά και να μας φτιάξει ο φίλος μας 2 VW-cross γιά το πρωτάθλημα του προαστίου μας υπό τον όρο ότι το ένα θα είναι κτισμένο στο σασί του πρώτου μου σκαραβαίου.

    Τα cross τελειωμένα δεν τα είδα ποτέ γιατί μεσολάβησε ο ξαφνικός επαναπατρισμός μου στην Ελλάδα.
    Ο φίλος πριν τα πουλήσει (πιο προσγειωμένος από εμένα) μου είχε πει ότι το δικό μου το κόκκινο είχε γίνει κούκλα, αλλά φωτογραφία του δεν μου έστειλε ποτέ ....

    Θ.Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνεται πως όσοι είναι λάτρεις του απαίσιου σκαραβαίου έχουν κάποιο μεταλλαγμένο γονίδιο που τους καθοδηγεί να του κάνουν μετατροπές!
      Συνάδελφος, φίλος μου και κουμπάρος μου είχε κόψει με τροχό το επάνω μέρος από ένα VW για να το κάνει καμπριολέ΄!
      Τελικά ο μουσαμάς του καμπριολέ στηριζόταν μπροστά στο παρμπριζ με ένα ξύλο γιατί δεν εύρισκε το αντίστοιχο κανονικό εξάρτημα!
      Η πλάκα δε είναι ότι την ώρα που το έκοβε με τροχό στον δρόμο με έναν άλλο τους συνέλαβε η αστυνομία γιατί νόμισαν πως θέλουν να το διαρρήξουν!
      Ο ίδιος ένα άλλο σκαραβαίο τον είχε κάνει ρέπλικα ενός διθέσιου μοντέλου σκαραβαίου της 10ετιας του 50. Είχε παραγγείλει στην Γερμανία ένα πλαστικό τμήμα που κάλυπτε το πίσω μέρος με τελικό αποτέλεσμα να είναι σχεδόν ίδιο το μπροστινό με το πίσω του αυτοκινήτου.
      Για να φτιάξει αυτό το τέρας είχε καταναλώσει ατελείωτες ώρες και σημαντικά ποσά σε συνεργεία και παλιατζίδικα για να βρει εξαρτήματα για να το φτιάξει.
      Ένοιωσε δε μεγάλη απογοήτευση όταν με περηφάνια μου έδειξε το τελικό αποτέλεσμα και έλαβε από μένα το παράσημο της ανοικτής παλάμης!

      Διαγραφή
  7. Ο απαίσιος σκαραβαίος που οπως τον αποκαλούν όσοι δεν είχαν την τύχη να τον αποκτήσουν έζησε 4 ζωές.
    Η πρώτη με την πρώτη του ιδιοκτήτρια μία γερμανίδα οδοντογιατρίνα που το οδηγούσε ανθρωπινά.
    Η δεύτερη με ένα παλαβιάρη ρωμιό που το οδηγούσε σε 2 ρόδες με μπηχτές ταχύτητες.
    Η τρίτη σαν αυτοσχέδιο cross-wagen που πήρε κύπελο αντοχής το 1974
    Την τέταρτη ζωή του με την ίδια μηχανή αλλά σαν πραγματικό cross-wagen δεν την γνωρίζω.
    Πες μου πόσα από τα μη-απαίσια αυτοκίνητα που είχες είχαν την ίδια αντοχή και πορεία !

    Θ.Φ.

    θ.Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ένα fiat uno 1100 μεταχειρισμένο δε θυμάμαι χρόνια ακριβώς μετά το 91 πάντως Είχε βλάβες και μικροβλαβες εκνευριστικες Μια η μίζα μια καντράν μια πρόβλημα φρένα κάτι πολλαπλασιαστες κάτι ψιλοδιαροες λάδια......φεύγει αυτό και έρχεται ένα μεταχειρισμένο ενάμισι έτους Renault Clio το έχω ακόμη . Στα χέρια μου κοντεύει τα δέκα χρόνια και απολογισμός: ΚΟΡΥΦΑΊΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΊΑ! Ούτε το παραμικρό δεν έβγαλε τόσα χρόνια λάδια μπουζι φίλτρα ιμάντα χρονισμου τίποτα άλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τη Corolla την S την είχε ο θείος μου και την είχα ερωτευτεί για τη πόρτα χωρίς κολόνα. To 323F το είχε ο πατέρας μου και ήταν το "αμάξι του μπαμπά" που έκανα τις πρώτες μου βόλτες σαν οδηγός στην Αθήνα!! Ωραίες αναμνήσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. θρυλικά αμάξια και χαραγμένα στην μνήμη όλων μας!η δικιά μ οικογένοια είχε για χρόνια toyota! Ωστόσο θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας, θέλω να αγοράσαω ένα καινούριο αμάξι και προσανατολίζομαι στο audi a4 avant https://www.audi.gr/gr/web/el/models/a4/a4-avant.html είναι καλή επένδυση πιστεύετε, ποια είναι η γνώμη σας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή