Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

BELLA (?) NAPOLI



Η Ιταλία είναι μια χώρα που όσες φορές και να την επισκεφτείς όλο και κάτι διαφορετικό θα αποκομίσεις από το ταξίδι σου σ΄ αυτήν .
Από την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Λα Σπέτσια με πολεμικό καράβι, όταν έκανα την θητεία μου ,σε άσκηση του ΝΑΤΟ, μέχρι το τωρινό ταξίδι στην Νάπολη, η καθεμιά μία πόλη της μου δημιουργούσε ένα διαφορετικό συναίσθημα.
Η Βενετία σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μαγικό εξωπραγματικό τόπο, η Ρώμη σε μαγεύει με την αρχοντιά της, ενώ η Φλωρεντία με την κομψότητα της, οι πόλεις της Ούμπρια και της Τοσκάνης μέσα στο μοναδικό φυσικό τους περιβάλλον μοιάζουν σαν να έχουν ξεφύγει από κάποιο παραμύθι, η Κάτω Ιταλία και η Σικελία με την ελληνική κληρονομιά τους σου δίνουν την αίσθηση του οικείου χώρου, το Τορίνο σε εκπλήσσει γιατί ενώ περιμένεις να βρεθείς σε μια βιομηχανική πόλη βρίσκεσαι σε μια πόλη μαζεμένη και γοητευτική , ενώ αντίστοιχα το Μιλάνο στο οποίο βρέθηκα περαστικός απέκτησα μια μοναδική αισθητική ανάμνηση ακούγοντας την κυριακάτικη λειτουργία με χορωδία στο τεράστιο Ντουόμο.
Η Νάπολη λοιπόν, στην οποία μείναμε έξι μέρες, σου δημιουργεί ένα τελείως διαφορετικό συναίσθημα που με μια λέξη θα το χαρακτήριζα ως αμφιθυμία.
Από τη μια μεριά έχει την γοητεία της παλιάς αρχοντικής πόλης που είναι χτισμένη σε ένα ωραίο φυσικό περιβάλλον με θάλασσα και λόφους ενώ σου δίνει ταυτόχρονα την αίσθηση της ξεπεσμένης αριστοκράτισας που προσπαθεί να κρύψει τη σημερινή της κατάσταση.
Από την άλλη υπάρχει η στυγνή πραγματικότητα μιας φτωχιάς πυκνοκατοικημένης πόλης μαζί με την εκτεταμένη κακομοιριά μεγάλου μέρους του πληθυσμού, που είναι ιδιαίτερα εμφανής σε όλο το παλιό ιστορικό της κέντρο.
Δίπλα στο άψογο και πρόσφατα ανακαινισμένο ξενοδοχείο που μείναμε στην καρδιά αυτού του ιστορικού κέντρου, έβλεπες ότι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κτίρια είχαν πολλές δεκαετίες να δεχθούν κάποια στοιχειώδη συντήρηση.
Πίνοντας τον καφέ μας, ευτυχώς κάτω από μια ομπρέλα, είδαμε να πέφτει μπροστά μας από ένα κτίριο ένα μικρό κομμάτι σοβά που κατά τύχη δεν προσγειώθηκε στο κεφάλι μιας περαστικής κοπέλας.
Δεν είναι δε εγκαταλελειμμένα μόνο τα ιδιωτικά κτίρια. Εξίσου άθλιο ήταν και ένα παμπάλαιο κτίριο νοσοκομείου στο κέντρο της πόλης που σε σύγκριση με αυτό, τα δικά μας μοιάζουν με ανάκτορα!

Σε κάπως καλύτερη κατάσταση ήσαν μόνο οι εξωτερικές όψεις των εκκλησιών, χωρίς όμως και αυτές να διαφοροποιούνται ιδιαίτερα από τα γύρω κτίρια με τα οποία είναι κολλημένες ενώ μερικά είναι κτισμένα και πάνω από αυτές!
Περπατώντας στα στενά δρομάκια έβλεπες οικογένειες ολόκληρες να ζουν σε ένα δωμάτιο που ήταν μαζί κρεβατοκάμαρα με διπλό μεγαλοπρεπές ! κρεβάτι, τραπεζαρία, σαλόνι με την απαραίτητη τηλεόραση και κουζίνα.
Προφανώς η έλλειψη χώρου οδηγεί και στο χαρακτηριστικό θέαμα των απλωμένων ρούχων έξω από τα μπαλκόνια που όταν είναι και φρεσκοπλυμένα στάζουν νερά στο κεφάλι σου όταν περνάς από κάτω!
Η πρώτη επαφή που έχεις με τη ζωή της πόλης είναι το ταξί που παίρνεις από το αεροδρόμιο. Μόνο στο Κάιρο είχαμε την αντίστοιχη και ανεπανάληπτη εμπειρία!
Μέχρι να φτάσεις στο ξενοδοχείο έχεις διαπιστώσει ότι για τους ταξιτζήδες της Νάπολης δεν ισχύουν μονόδρομοι, δεν χρειάζονται φλας για αλλαγή λουρίδας καταργούν το κόκκινο αν δεν έρχεται άλλος, δεν υπάρχει προτεραιότητα από τα δεξιά, μπορούν να κάνουν ανενόχλητοι επί τόπου στροφή σ' ένα στενό δρομάκι διακόπτοντας την κυκλοφορία και ενώ γίνονται όλα αυτά διάφορα μηχανάκια τρέχοντας ιλιγγιωδώς να περνούν μπροστά σου κάνοντας σφήνες σε απόσταση εκατοστού χωρίς τελικά όμως να ενοχλείται κανένας!
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση θεωρείς τον εαυτό του τυχερό που ζεις και οδηγείς στην Ελλάδα αναθεωρείς πλήρως όσα έχεις πει για τους Έλληνες οδηγούς, ενώ ταυτόχρονα διαγράφεις τελείως κάθε σκέψη που είχες κάνει προηγουμένως να νοικιάσεις αυτοκίνητο για να δεις καλύτερα την ευρύτερη περιοχή.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η αντίφαση: όλοι αυτοί οι απίθανοι οδηγοί κοκαλώνουν για να περάσουν οι πεζοί!
Είδαμε μόνο ένα τρακάρισμα άλλά σε μελέτη που κάναμε πίνοντας εσπρέσο και καπουτσίνο διαπιστώσαμε ότι οκτώ στα δέκα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά μας όλο και κάποιο σημάδι τρακαρίσματος είχαν.
Πάντως η μετακίνηση με ταξί είναι απολύτως αναγκαία, γιατί την μία και μοναδική φορά που χρησιμοποιήσαμε λεωφορείο η εμπειρία ήταν απόλυτα τραυματική.
Αφού περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για να έρθει το λεωφορείο τέτοια σαρδελοποίηση είχαμε χρόνια να υποστούμε και ομοφώνως όλοι μας είπαμε ότι δεν πρόκειται να ξαναπούμε κακιά κουβέντα για τα μέσα συγκοινωνίας της Αθήνας.
Οι ταξιτζήδες πάντως που χρησιμοποιήσαμε μπορεί να μας χρέωναν κανένα ευρώ παραπάνω, αλλά ήσαν ευγενείς και μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί τους με λίγα αγγλικά και την διεθνή γλώσσα των χεριών, γιατί η γλώσσα που μιλούσαν δεν θα έλεγα ότι σου θύμιζε σε τίποτα τα ιταλικά!
Φτάνοντας Κυριακή μεσημέρι στην πόλη διαπιστώσαμε ότι αποτελεί ένα απέραντο σκουπιδότοπο, συναγωνιζόμενο το Κάιρο, το Δελχί, το Κατμαντού και την Λίμα, ενώ ταυτόχρονα έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της με τα πάντα κλειστά ακόμα και τα περίπτερα την ώρα που εμείς ξενηστικωμένοι ψάχναμε να βρούμε απελπισμένοι κάτι να φάμε!
Μετά κανένα μισάωρο περπατήματος βρήκαμε επιτέλους ανοιχτή μια τρατορία και μια εξαιρετική πίτσα πλήρωσε δεόντως τον κενό μας στόμαχο κατά τις 5 το απόγευμα που τα δύο τσιγκούνικα μπισκοτάκια με πορτοκαλάδα του αεροπλάνου, τον έκαναν να διαμαρτύρεται εντόνως και από ώρα .
Τελειώνοντας το φαγητό διαπιστώσαμε με ευχαρίστηση πώς η πόλη δεν είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της αλλά απλά σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους (στους οποίους συγκαταλέγομαι!) είχε πέσει για ύπνο το μεσημέρι και άρχισε σιγά σιγά κατά τις 6-7 το απόγευμα να ξαναζωντανεύει!
Η άλλη έκπληξη ήρθε την Δευτέρα το πρωί όταν διαπιστώσαμε ότι όλο αυτό το σκουπιδομάνι της Κυριακής είχε με μαγικό τρόπο εξαφανιστεί!
Επίσης παρά την γενικότερη φοβία ότι κινδυνεύεις να σε κλέψουν, κανένα απολύτως κίνδυνο δεν αντιμετωπίσαμε κυκλοφορώντας μερικές φορές και σε υποβαθμισμένες περιοχές.
Ίσως βέβαια να απέτρεπε τους επίδοξους κλέφτες το ότι είμαστε έξι άτομα μαζί, άλλά πολύ πιθανόν αυτό να οφείλεται και στο ευσταλές και αθλητικό παράστημα που έχουμε εγώ και ο κουμπάρος μου που θυμίζει αμυδρά παλαιστές του σούμο.
Είχαμε πάντως την τύχη να βρούμε κοντά στο ξενοδοχείο μια τρατορια με πολύ καλό φαγητό και μετά την πρώτη μέρα που φάγαμε εκεί, αφήναμε τον σερβιτόρο πολλές φορές να μας φέρει διάφορες σπεσιαλιτέ για την αρχή λύνοντας έτσι το πρόβλημα του να διαλέξεις από ένα κατάλογο στα ιταλικά που ήταν αδύνατο να καταλάβεις τι φαγητά είναι αυτά που γράφει. Μία φορά φάγαμε σε ένα σικ εστιατόριο, παρά θιν΄ αλός και όσοι μεν έφαγαν μαρινάρα, όπως το ζεύγος Αθεόφοβου, ήσαν οι τυχεροί γιατί ήταν εξαιρετική .
Όσοι έφαγαν κρεατικά ατύχησαν πλήρως, εκφράζοντας την απαρέσκεια τους στον μέτρ με συνδυασμό Ιταλοαγγλικών με χειρονομίες και φεύγοντας από εκεί ,βρίζοντας την ώρα και την στιγμή που το διαλέξαμε, σε άπταιστα Ελληνικά χωρίς χειρονομίες σε μας .
Τελειώνω για σήμερα με μία ωραιότατη φωτογραφία που τράβηξα έξω από μια εκκλησία.
Ένας κακομοίρης και αδύναμος Χριστός με ένα σταυρό στο χέρι βρίσκεται στην στιβαρή αγκαλιά ενός παπά! Τι εντύπωση άραγε σας δημιουργεί αυτή η εικόνα;

18 σχόλια:

  1. Καλώς μας ήρθες πίσω Αθεόφοβε μου!!!
    6 μέρες στη Νάπολι? Σαν πολλές μου φαίνονται γι' αυτή την πόλη. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν σας κλέψανε. Εμείς όταν πήγαμε εκεί, οι πάντες μας είχαν προειδοποιήσει για κλοπές τόσο που, αντί να προσέχουμε τα αξιοθέατα, προσέχαμε τα πορτοφόλια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλώς το παιδί. Eίχα βρεθεί στη Νάπολι πριν πολύ λίγα χρόνια κι απ' ό,τι φαίνεται (απ' όσα είπες για το ταξί - το δικό μας πήγαινε σαν... τραμ, δηλαδή πάνω στις γραμμές - και το σκουπιδαριό) δεν άλλαξαν και πολλά. Πάντως διαφωνώ ως προς την ενοικίαση αυτοκινήτου. Εμείς είχαμε νοικιάσει ένα ντιζελοκίνητο φιατάκι που έτρεχε σαν τρελό χωρίς να 'καίει' και οδηγήσαμε κατά μήκος της πανέμορφης ακτογραμμής με τις αξέχαστες μικρές πόλεις: Αμάλφι (από εκεί και η μόνιμη φωτογραφία στο μπλογκ μου), Ποζιτάνο κ.α. Ελπίζω να πήρατε το καραβάκι και να πήγατε και στο Κάπρι! Άξιζε τον κόπο μια ημερήσια εκδρομή κι εκεί αφού μείνατε τόσες μέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς τους, καλώς τους!
    Ε, δεν είσαι εντάξει, δεν άφησες την κυρία Αθεόφοβου να μας πει πως πέρασε, βιάζεσαι βιάζεσαι. Κι εγώ, θα περάσω αργότερα να διαβάσω με ησυχία.
    Αυτό το ερωτηματικό στον τίτλο, με βάζει σε σκέψεις! Αιώνια βρώμα στη Νάπολη? Χα χα χα
    σας φιλώ (ναι και τους δυό) αμφιτερομαγούλως !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλώς ήλθατε ανανεωμένοι απ τον ιταλικό Νότο.Είστε πολύ περιπετειώδεις τύποι τελικά...
    Καλά κάνετε βέβαια,γιατί κάποια τα ξίδια δεν συνειδητοποιούμε οτι τελικά είναι ταξίδια ζωής.
    Για Νάπολι δεν πολυψήνομαι μετά κι απ'οτι έγραψες,την ακτή του Αμάλφι όμως θέλω να την κάνω όπως λέει κι ο Γεράσιμος.
    Την έχω ερωτευτεί από μια γλυκιά ταινία με την Ντάιαν Λέην(εκτός αν είναι transference λόγω της κυρίας),το Under the Tuscan Sun.
    Δείτε το,θα σας φτιάξει το κέφι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλώς ήρθατε!!!!

    Τελικά πρέπει να δούμε τα χειρότερα για να εκτιμήσουμε τα ό,ποια θετικά μας.

    Γενικά στην Ιταλία τρόμαξα με τον τρόπο που οδηγούν όλοι ακόμη και μέσα στη Ρώμη.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. meropi-
    Γενικά στο εξωτερικό πάντα προσέχω να μην μας κλέψουν στον δρόμο.
    Ε,λοιπόν η μόνη φορά που μου έκλεψαν γύρω στο 800 ευρώ μόνο σε 50ευρα μέσα από το πορτοφόλι μου ήταν στο Βερολίνο μέσα από το δωμάτιο μας σε ξενοδοχείο 5 αστέρων και ενώ εμείς είμαστε μέσα και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου!
    Για να μην το πάρω δε χαμπάρι αμέσως από την δεύτερη θήκη του πορτοφολιού μου που είχε ευρώ των 20,10 και 5 δεν τα πήραν!
    Οι μοναδικές φορές σε δρόμο που πήγαν να με κλέψουν ήταν στην Ρώμη 3-4 παιδάκια δήθεν παίζοντας προσπάθησαν να μου κλέψουν την κάμερα και στην Λίμα του Περού με το γνωστό κόλπο να σου δείχνουν οτι κάτι έχει το πατζάκι του παντελονιού σου που προθυμοποιούνται να στο καθαρίσουν για να σε πλησιάσουν.

    gerasimos-
    Είχαμε σκεφτεί να νοικιάσουμε ένα βαν των 6 ατόμων.Το ξενοδοχείο όμως ήταν μέσα στο ιστορικό κέντρο σε κάτι δαιδαλώδη στενά που δεν είχε ούτε να το παρκάρεις αλλά ούτε και ήταν εύκολο να κινηθείς.
    Για το Κάπρι θα γράψω σε άλλο ποστ.

    zouzouna-
    Η κ Αθεόφοβου περπάτησε αυτή την φορά σε 6 μέρες όσο δεν είχε περπατήσει όλο τον χειμώνα και με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσε ότι δεν έχασε ούτε ένα κιλό!
    Της μετέφερα αμφιτερομαγούλως τους ασπασμού σου και με διαολόστειλε γιατί μόλις είχα φάει σκόρδο!

    squarelogic-
    Όλη την ακτή από την Σικελία μέχρι την Λα Σπέτσια την έχω δεί από την θάλασσα όταν πήγαμε με το ναυτικό στον ναύσταθμο της Λα Σπέτσια που είναι κοντά στην Πίζα.
    Την μεσόγεια περιοχή της Τοσκάνης μαζί με της Ούμπρια την έχω γυρίσει άλλη φορά και είναι από τις ωραιότερες περιοχές που έχει η Ιταλία.
    Την ταινία που λες δεν την έχω δεί και δεν έχει παιχτεί στην Ελλάδα.

    φυρδην μίγδην-
    Στην Ρώμη τα πράγματα είναι σχεδόν σαν εμάς,η Νάπολη είναι κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έτσι όπως μας τα διηγείσαι υποθέτω πως η Νάπολη είναι η ίδια πόλη που είδα και γώ πριν καμμιά 15αριά χρόνια.
    Μάλλον χαίρομαι γιαυτό.
    Γιατί η Νάπολη δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς κατά την ταπεινή μου γνώμη.
    Επίσης έχω να επισημάνω στην κυρία αθεοφόβου, πως τον ποδαρόδρομο τον έχουν εφεύρει οι άντρες γιά να μη μπορούμε να αγοράσουμε παπούτσια.Ειδικά στην Ιταλία.
    Ως εκ τούτου, χτυπάμε πρώτα δυό τρία ζευγάρια και μετά περπατάμε ώσπου να φτάσουμε νούμερο 42!
    (Την ιστορία με τα αγάλματα στο παλάτσο ρεάλε την έμαθες;)

    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. η ταινία υπάρχει στα dvd clubs.
    Αναζητήστε την όποτε νιώσετε νοσταλγία για την ακτή του Αμάλφι(δηλ.πάντα!).
    Και εις αλλα με υγείες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. demetrat-
    Αν δεν την περπατήσεις μια πόλη δεν την γνωρίζεις.
    Όσο για την κ. Αθεόφοβου δύο είναι οι μεγάλες της αδυναμίες.
    Οι τσάντες και τα ασορτί παπούτσια.
    Ούτε η χήρα (φτού, μακρυά από μας!)του Σιχανούκ να ήτανε!
    Τα αγάλματα βεβαίως και γνωρίζω την ιστορία τους και τα φωτογράφησα μάλιστα.

    squarelogic-
    Ως γνήσιος φιλος της κινηματογραφικής αίθουσας δεν έχω σχέση με τα κακόφημα dvd clubs που γράφεις!
    Πάντως ανέθεσα σε φίλο μου που πρόσφατα την βρίσκει με την πειρατεία ταινιών να μου την γράψει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γεια σου Αθεόφοβε,

    Νομίζω πως έπιασες ακριβώς το σφυγμό της πόλης. Βέβαια περίμενα η πρώτη σου αναφορά να είναι στις γυναίκες της Νάπολι. Νομίζω ότι τόσες πολλές ωραίες γυναίκες δεν πρέπει να υπάρχουν μαζεμένες σε καμία άλλη πόλη. Συγχωρήσε βέβαια καθότι πήγες με τα της κα Αθεοφοβου.

    Η Νάπολι έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά (una belenza particolare) όπως λένε οι Ναπολετάνοι. Και αυτό οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον «ξεπεσμό». Από τη μία έχεις ένα μαγευτικό τοπίο που αγκαλιάζεται από τον Κόλπο της Νάπολι, την πόλη αμφιθεατρικά χτισμένη και στην άκρη ο μεγαλοπρεπής Βεζούβιος και από την άλλη μία παλαιά και παρατημένη πόλη. Από την μία την Mergellina (με το Castello d’Uovo) που δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από την παραλία της Βαρκελώνης και από την άλλη τα quartieri spagnioli στα οποία σκέφτεσαι μην φας καμία αδέσποτη σφαίρα.

    Η Νάπολι είναι φτωχή πόλη. Αν εξαιρέσεις το Vomero και το Posillipo η υπόλοιπη πόλη ζει μέσα στη φτώχεια. Ειδικά η περιοχή του Ιστορικού κέντρου είναι μία απογοήτευση. Αλλά ακόμα και εκεί, ανάμεσα στα σοκάκια που σου πέφτουν οι σοβάδες στο κεφάλι, βρίσκεις το κλασσικό καφενείο με ψάθινες καρέκλες που το έχει ένας γέροντας που σου μιλάει Ναπολετάνικα και όχι Ιταλικά και που σου σερβίρει εσπρέσσο και βαριέται να σηκωθεί να τον πληρώσεις και σου λέει να αφήσεις 50cents στον πάγκο φεύγοντας. Και φυσικά όλο το μαγαζί έχει αφίσες του ίδιου του «Θεού» του “Il Dio” Diego Armando Maradona.


    Που και να χρειαστεί να μπεις και να μείνεις σε κάποιο από αυτά τα κτίρια που περιγράφεις. Η λάμπες στους διαδρόμους δεν λειτουργούν όλες και δίνουν την αίσθηση ότι το κτιριο είναι στοιχειωμένο. Οι πόρτες είναι βαριές και κάνουν θόρυβο, τα δε σπίτια, στο εσωτερικό τους είναι πανάθλια. Ξεκινάς λοιπόν να δεις όλο χαρά το σπίτι της συμφοιτήτριας... και στο πρώτο πεντάλεπτο σκέφτεσαι πότε θα φύγεις!


    Η οδήγηση στην Νάπολι είναι μία εξαιρετική εμπειρία. Γενικά όσο πιο νότια πας στην Νάπολι τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα. Πάντως αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι ακόμα και τα λεωφορεία δεν σταματούσαν στο κόκκινο τα βράδια. Ο οδηγός έκοβε ταχυτητα, έλεγχε την διασταύρωση και αν δεν έρχονταν κανένας τότε περνούσε! Επίσης η χρήση της κόρνας ξεπερνάει κάθε προηγούμενο! Πάντως στη διαδρομή με το λεωφορείο δεν έχει και δίκιο. Κάθε λεωφορείο έχει μέσα τον υπαλληλο της μαφίας. Αυτός λοιπόν έχει την ευθύνη του μουσικού προγράμματος. Ετσι κάθε φορά που θα μπεις μέσα θα δεις κάποιον να παίζει μουσική (ακορντεόν ή κιθάρα) στον οποίο καλό είναι να δώσεις κάτι (5-10 cents). Εντάξει, δεν συμβαίνει αυτό σε κάθε λεωφορείο, αλλά είναι πολύ συχνό φαινόμενο.

    Σχετικά με τα σκουπίδια πρέπει να γράψω βιβλίο, αλλά είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί. Η πόλη είχε λίγο καθαρίσει (μου είχαν πει) όταν είχε δήμαρχο μία γυναίκα. Τότε φυσικά κυκλοφόρησαν και τα ανάλογα ανέκδοτα...

    Οσο για τον φόβο που έχεις να σε κλέψουνε, μπορώ να σου πω ότι απλά στάθηκες τυχερός. Γενικά κλέβουνε πάρα πολύ και με έναν μαγικό τρόπο που δεν μπορεις να αντιληφθείς. Πάντως το ότι δεν είχες δυσάρεστη εμπειρία είναι πολυ θετικο. Οταν είχα πάει μου είχαν πει ότι καλό είναι να μην κουβαλάω πορτοφόλι, αλλά κάποια χρήματα στην μπροστινή τσέπη του τζιν.

    Αυτά τα λίγα για τώρα, αλλά θα επανέλθω στην ανάρτηση για το Κάπρι. Ελπίζω δε να πηγατε και στην Ischia αλλά και στο Sorrento. Αν όχι δεν πειράζει..la prossima volta!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ μου NdN έγραψες ένα σχόλιο για την Νάπολη καλύτερο από το δικό μου ποστ!
    Σχετικά με τις γυναίκες, επειδή προ και μετά τον γάμο διατήρησα πλήρως το δικαίωμα της μελέτης του διερχομένου στο δρόμο γυναικείου πλήθυσμού, ακόμα και όταν είμαι με την σύζυγο, η οποία το έχει αποδεχτεί πλέον και διαμαρτύρεται υποτονικά πλέον μόνο όταν η στροφή της κεφαλής μου είναι πλέον των 180 μοιρών,μπορώ να πώ ότι δυστυχώς με έκπληξη μου,ακόμα και στις καλές συνοικίες όπως το Vomero και το Posillipo ωραίες γυναίκες δεν είδα.
    Οι καλύτερες ήσαν κάτι μαμάδες με τα παιδάκια τους στους κήπους villa Floridiana.
    Όσο για μουσική στο λεωφορείο την μοναδική φορά που μπήκαμε ήταν τόση η σαρδελοποίηση που μόνο φυσαρμόνικα κρατώντας την με το ένα χέρι θα μπορούσε να πάιξει κανείς!
    Πράγματι είμαστε τυχεροί που μέιναμε στο ιστορικό κέντρο και έτσι ζήσαμε από κοντά τον παλμό της πόλης.
    Για το Κάπρι και το Sorrento θα γράψω σύντομα.
    Ischia δυστυχώς δεν προλάβαμε να πάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μα βεβαίως μόνο περπατώντας γνωρίζουμε μιά πόλη.
    Γιαυτό η σύστασις απ'την πλευρά των γυναικών.
    Αγορές παπουτσιών την πρώτη μέρα που βγαίνουμε στη γύρα, άντε μέχρι τή δεύτερη μέρα το πρωί,όσο ακόμα διατηρούμε το νούμερό μας.
    Μετά είναι σαν να μας έχουν κάνει φάλαγγα.Το χάνουμε το παπούτσι πατριώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλώς επέστρεψες Αθεόφοβε, πολύ ωραίο το ποστάκι, και δυνατά τα σχόλια. Δεν έχω πάει στη Νάπολι, αυτά που διαβάζω παραμένουν σταθερά εδώ και δεκαετίες. Απο την Ιταλία εχω γενικώς δύσκολες αναμνήσεις. Μου επιτέθηκε κάποτε μια μικρή ομάδα κοριτσιών στη Ρώμη, άλλη μου μιλούσε, άλλη με έκλεβε. Ολα έγιναν σε λίγα δευτερόλεπτα. Μια ιταλίδα δίπλα μου άρπαξε μια πιτσιρίκα, και έγινε μια μικρή μάχη εκεί. Δεν έχασα τίποτα το σπουδαίο, αλλά έμαθα πως τις ομάδες αυτές των παιδιών τις οργανώνουν στο Νότο, ειδικά για τους τουρίστες.

    Κατα τα άλλα, καλή η Ιταλία. Εχει σπιρτάδα, τέχνη, και πολύ μα πολυ κυριλίκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. demetrat-
    Όποιος έκανε το σφάλμα να φορέσει παπούτσι καινούργιο σε εκδρομή βλασ΄τημησε την ώρα και την στιγμή!

    locus publicus-
    Ακριβώς το ίδιο προσπάθησαν και με μένα στην Ρώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ιταλία έχω πάει 4-5 φορές αλλά ήταν την δεκαετία του 80 και δεν έχω κατέβει πότε νοτιότερα της Ρώμης.

    Διαβάζοντας τα "χάλια" της Νάπολης θα πρέπει να χαίρομαι που μία Ευρωπαϊκή πόλη είναι περισσότερο μπάχαλο από την Αθήνα ή να λυπάμαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. όσο γιά την εντύπωση που μου προκαλεί η εικόνα του αδύναμου ιησού στα στιβαρά μπράτσα του παπά, δεν δύναμαι να πω, διότι κάθε φορά που φτάνω εκεί, βλέπω και το μαϊμό που πιπώνεται, και ξεραίνομαι στο γέλιο.Με συγχωρείτε κιόλας.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ιωάννης Κ-
    Περίμενε να διαβάσεις και το επόμενο ποστ για να αποφασίσεις.

    demetrat-
    ΄Το ισχυρό ιερατείο προστατεύει τον αδύναμο θεό τους!
    Πάντως ο συνδυασμός με την αποκάτω φωτογραφία είναι όπως λένε και στις ταινίες απολύτως τυχαίος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλησπέρα κι από μένα, έστω κ τόσο αργά.

    Για τη Νάπολη, την πόλη των αντθέσεων, και την αλλόκοτη ομορφιά της μπορώ να μιλάω επι ώρες. Για μένα που πήγα πέρισυ τα Χριστούγενα ήταν μια αποκάλυψη που κατέρριψε κάθε τι αρνητικό που είχα ακούσει προηγουμένως.

    Καταρχήν οταν πάει κανείς εκεί έχοντας μια κάποια ιδέα για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει -υπάρχουν ιστορικά καταγεγραμμένες αιτίες γι' αυτά- προφανώς δεν περιμένει να βιώσει την κλασική "Ευρώπη" της τάξης της ισορροπίας και της οργάνωσης την οποία ως Έλληνες έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε με δέος κ ολίγον κόμπλεξ κατωτερότητας. Το να κατηγορούμε λοιπόν τη Νάπολη για την έλλειψη όλων αυτών είναι σαν να γκρινιάζουμε για την έλλειψη ωραίων παραλιών στην... Αγγλία.

    Δική μου φιλοσοφία είναι όταν πηγαίνω σε ένα μέρος να είμαι θετικά διακείμενος να δεχτώ ό,τι καλύτερο έχει να μου δώσει κ όχι να ψάχνω να βρώ κάθε στιγμή κάποιο έλάττωμα. Και η Νάπολη έχει πάρα πολλά να προσφέρει σε έναν ταξιδιώτη που έρχεται μ' αυτή τη διάθεση, τόσα που κατα την παραμονή μου (6 μέρες γεμάτες) δεν είδα ούτε τα μισά... Είναι μια πόλη - ζωντανός οργανισμός, που όσο τη βιώνεις σαν να είσαι ντόπιος σου αποκαλύπτει έναν έναν τους θησαυρούς της, ενώ όσο αποστασιοποιείσαι σε "γειώνει" με τον τρόπο της.

    Τί να πρωτοαναφέρω, την αίσθηση της αδιάκοπης ιστορίας 3.000 χρόνων που συνειδητοποιείς σε κάθε βήμα; τα μουσεία, τις εκκλησίες; την εγκαρδιότητα και την εξυπηρετικότητα των (πιο πολλών) κατοίκων; το υπέροχο φαγητό στις πάμφθηνες τρατορίες του ιστορικού κέντρου; Τη θέα της πόλης με τη θάλασσα που σε χαζεύει; Το πλήθος που ζωντανευει τους δρόμους; τις βραδινές μπαρότσαρκες στην παραλία και στην παλιά πόλη; την πιάτσα Μπελίνι οπου μαζεύονται οι φοιτητές και τις ατελείωτες συζητήσεις εκεί με τον Πίνο τη Λουίζα και τον Πάολο; Κυρίως είναι οι σουρεαλιστικές εικόνες της καθημερινής ζωής στους δρόμους που σου δίνουν την αίσθηση 'οτι συμμετέχεις σε γυρίσματα ταινίας του Φελίνι. Βασική προυπόθεση ότι θα τα απολαύσεις όλα αυτά είναι να μη φοβηθείς να μπείς στους ρυθμούς της πόλης και των κατοίκων της και να λειτουργήσεις σαν ένας απο αυτούς.

    Ακόμη κι αν η φτώχια, οι φρενήρεις ρυθμοί και η σκοτεινή όψη κάποιων σημείων δε βοηθούν ώστε να νιώσει κανείς άνετα, η ανάμνηση της πόλης μπορεί να σε ακολουθήσει για χρόνια. Εγώ 1,5 χρόνο μετά νιώθω σα να πήγα χθές κ την ίδια στιγμή θέλω να ξαναπάω σαν να λείπω για χρόνια.

    φιλικά,
    Δονάτος Νίκου (Καλαμάτα)

    Υ.Γ. Το μειλ΄ μου (donat_kal@hotmail.com) είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θέλει περισσότερες πληροφορίες.

    Υ.Γ. 2 Όσο για το θέμα της εγκληματικότητας δεν μπορώ να πω κάτι γιατί δε μου συνέβη τίποτα ακόμη κ τις πολύ νυχτερινές ώρες. Εκεί που ψιλοανησύχησα ήταν η περιοχή του σταθμού τη νύχτα που θυμίζει Ομόνοια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή