Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΘΕΑΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ





Στις 14 του μηνός έγινε στην Μακρόνησο η τελευταία παράσταση του έργου «Μίκης Θεοδωράκης - Ποιος τη ζωή μου», σε κείμενο - σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Δυστυχώς δεν ήμουνα στην Αθήνα και έτσι δεν μπόρεσα να την δω αλλά η κόρη μου που ήταν εκεί, τραγούδησε συγκινημένη μαζί με τους 6000 περίπου θεατές τα τραγούδια που από μικρή άκουγε. Έκανε μάλιστα και μια δήλωση σε αθηναϊκή εφημερίδα η οποία και την δημοσίευσε μαζί με μια άθλια φωτογραφία της γιατί  την έχει πλήρως παραμορφώσει!
Με την Μακρόνησο έχω πάνω από 30 χρόνια συναισθήματα που είναι ανάμικτα. Κάθε μέρα που την βλέπω όταν βρίσκομαι στο εξοχικό μου στην περιοχή του Λαυρίου, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από τις μαρτυρικές ιστορίες  γι΄αυτήν, αλλά και ευχάριστες γιατί έχω σχεδόν καλύψει κολυμπώντας όλα τα 13 χιλιόμετρα  της μπροστινής της πλευράς βράχο-βράχο ψαρεύοντας με το ψαροντούφεκο.
Ο μαρτυρικός αυτός τόπος είναι γνωστός στους περισσότερους από το στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπήρχε εκεί στα χρόνια του εμφυλίου και λίγο μετά και από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις φαντάρων που είχαν μεταφερθεί εκεί για "εθνική αναμόρφωση"
Θυμηδία λοιπόν προκαλεί  μια εξαιρετική σειρά από προπαγανδιστικά καρτ ποστάλ της εποχής που το στρατόπεδο παρουσιάζεται λίγο πολύ σαν κάμπιγκ για διασκέδαση!
Πολλοί έχουν γράψει για όσους κατάφεραν να αντισταθούν στα βασανιστήρια και δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας.
Όμως μόνο ο Διονύσης τραγούδησε και για όσους δεν άντεξαν και υπέγραψαν.
Προδοσίες και ψευτιές,
και μουρλές πολιτικές
Όποιος λύγισε εκεί
λέω για πάντα έχει σωθεί
Όχι πούναι στην ζωή
μα που υπέφερε πολύ
Το βίντεο που το τραγουδά είναι από το φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1976 όταν βραβεύτηκε για την μουσική  του φίλμ "Happy Day"  Στο βάθος εμφανίζονται η Μελίνα και ο Λοϊζος.
Σε λίγους επίσης είναι γνωστό πως σε αυτό το νησί μαρτύρησαν και πέθαναν αρχικά κατά τους Βαλκανικούς πολέμους Τούρκοι και Βούλγαροι αιχμάλωτοι από επιδημία χολέρας και στην συνέχεια, όταν χρησιμοποιήθηκε για ένα και πλέον χρόνο ως λοιμοκαθαρτήριο, Πόντιοι πρόσφυγες  κυρίως κατά  την περίοδο 1922-1923.Τους τάφους όλων αυτών τους κατέστρεψαν οι πρώτοι εξόριστοι που έφτασαν στο νησί για να φτιάξουν τα στρατόπεδα εξορίας τους. 
Για την Μακρόνησο και τα γεγονότα που έγιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα μεταπολεμικά χρόνια θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες αλλά σήμερα  το θέμα μου είναι τα θέατρα και οι παραστάσεις που έχουν δοθεί εκεί.
Όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία της μπορεί να διαβάσει ένα περιεκτικό κείμενο του Πάνου για την Μακρόνησο στην Καλύβα ψηλά στο βουνό .

Η πρόσφατη παράσταση έγινε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, κοντά στο λιμανάκι της Μακρονήσου και συγκεκριμένα μπροστά από το κτίριο των Αρτοκλιβάνων.



Όσοι βρέθηκαν εκεί οδηγήθηκαν μέσα από τον δρόμο που στην άκρη είχαν ρίξει θειάφι για τα φίδια που υπάρχουν στο νησί .
Τα φίδια μαζί με τα αγκωνάρια που κουβάλαγαν οι εξόριστοι, για να γίνουν τα διάφορα κτίσματα αλλά και για τιμωρία, απεικονίζονται στο μνημείο που έχει στηθεί εκεί.  



Σχετικά με αυτή την εκδήλωση μπορείτε να διαβάσετε εδώ όπου υπάρχουν και 14 βίντεο από την παράσταση.

Η προηγούμενη μεγάλη εκδήλωση που έχει γίνει στο νησί ήταν πριν από 10 χρόνια τον Αύγουστο 2003 με τις 3 συναυλίες που έγιναν τότε, με την συμμετοχή και του ίδιου του Θεοδωράκη, ο οποίος δεν μπόρεσε να παραστεί στην φετινή παράσταση.
Όμως τότε οι συναυλίες είχαν  γίνει σε  ένα από τα θέατρα  που υπάρχουν  στην Μακρόνησο.
Πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξη αυτών των ανοικτών θεάτρων που φτιάχτηκαν από τους κρατούμενους όπως και πολλοί από τους επισκέπτες θεωρούν ότι τα ερείπια που βλέπουν στο νησί προέρχονται από την φθορά του χρόνου.
Όμως η μεγαλύτερη φθορά έγινε με το κλείσιμο  του στρατοπέδου όταν εργολάβος ανέλαβε και ξήλωσε από καλώδια και παραθυρόφυλλα μέχρι ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξανά.

 Στον χάρτη φαίνεται το που ήσαν τα διάφορα στρατόπεδα στο νησί.

 Διοικητής του ΒΕΤΟ ήταν ο ταγματάρχης Γιώργος Τζανετάτος που εμφανίζεται στις έγχρωμες φωτογραφίες από το National Geographic  του 1949 που μεταξύ άλλων γράφει πως οι άνδρες παραμένουν ελεύθεροι να πιστεύουν ότι θέλουν!!



Ο Τζανετάτος καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε για οικονομικές ατασθαλίες, όπως επίσης και ο διοικητής του ΑΕΤΟ Βασιλόπουλος για τον ίδιο λόγο,και πέθανε στην φυλακή.












Το πρώτο και μεγαλύτερο θέατρο για 4000 θεατές φτιάχτηκε στο ΒΕΤΟ (Β΄Ειδικό Τάγμα Οπλιτών), εγκαινιάστηκε τον Απρίλιο 1949  και είναι χαρακτηριστικές οι  22 θέσεις – τσιμεντένιοι θρόνοι που έχει στην πρώτη σειρά για τους επισήμους.




Σε αυτό το θέατρο έγιναν οι 3 συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη το 2003 με την υποστήριξη του υπουργείου Αιγαίου και πρωτοβουλία του Νίκου Σηφουνάκη, με σκοπό να τιμήσουν όσους δοκιμάστηκαν στο κολαστήριο αυτό. Τραγούδησαν οι Μαρία Σουλτάτου, ο Γιάννης Μπέζος, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Παντελής Θεοχαρίδης και ο ίδιος ο συνθέτης  το Σάββατο, μέρα που είχα διαλέξει και εγώ για να πάω.
Ο κόσμος αποβιβαζόταν από τα πλοία στο  λιμανάκι που είναι στο ΑΕΤΟ και τον μετέφεραν λεωφορεία στο θέατρο του ΒΕΤΟ από τον χωματόδρομο που υπάρχει από την μία έως την άλλη άκρη του νησιού.
Η συναυλία αυτή θα μου μείνει αξέχαστη από την συναισθηματική φόρτιση που είχε ο τόπος αλλά και από την συνεχή σκόνη  που τρώγαμε  όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια μέχρι το λιμάνι  από τα λεωφορεία που πηγαινοέρχονταν στον χωματόδρομο .
Στο βίντεο εμφανίζεται ο Θεοδωράκης και  υπάρχουν εικόνες από την Μακρόνησο και στιγμιότυπα από την συναυλία.





 Η εικόνα από εδώ.

 Σε καλή κατάσταση είναι ακόμα το θέατρο που υπάρχει στο ΑΕΤΟ.
Αυτό είναι και το τελευταίο που κτίστηκε και εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο 1950.
Το θέατρο αυτό νωρίτερα έγινε δυστυχώς ο χώρος από όπου ξεκίνησαν   τα πολύνεκρα γεγονότα της Κυριακής 29 Φεβρουαρίου του 1948 με 17 μόνο νεκρούς στην επίσημη εκδοχή αλλά  με 180 έως 350 από άλλες μαρτυρίες.




Μεταξύ του ΑΕΤΟ και του Γ΄Κέντρου υπάρχουν τα ερείπια  από το θέατρο στο στρατόπεδο των εξόριστων γυναικών που πιθανολογώ πως είναι εκεί που το έχω σημειώσει.

Τέλος σε ένα ύψωμα στο  ΓΕΤΟ  υπάρχει το θέατρο του  που εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο 1949.





Το ρεπερτόριο των θεάτρων αποτελούνταν κατά µεγάλο µέρος από ανώδυνες ελληνικές κωμωδίες και ποικίλα προγράµματα διανθισμένα µε σκετς, τραγούδια και νούμερα επιθεώρησης. Σε σπάνιες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν έργα κλασικού ρεπερτορίου (Οιδίπους τύραννος στην παρακάτω φωτογραφία) και φυσικά κανένα σχέδιο δεν υλοποιούνταν χωρίς την έγκριση της διοίκησης. Συχνά τα προγράµµατα που διαμόρφωνε το Γραφείο Ηθικής Αγωγής ήταν κείμενα µε σαφές αντικομουνιστικό περιεχόμενο ύστερα από άνωθεν εντολές και στόχο την ιδεολογική αναμόρφωση των εξορίστων.



Στο φίλμ  που έχει ληφθεί την ημέρα των εκλογών της 5-3-50, στο 1:58 και στο 2:01 φαίνονται δύο από τα θέατρα, ενώ στο 2:50 εμφανίζεται και ο Σαράφης εξόριστος τότε εκεί.
Πάντως σε αυτές τις εκλογές, παρά την "εθνική αναμόρφωση" των κρατουμένων, αυτοί δεν ψήφισαν το Λαϊκό κόμμα που πατρονάριζαν οι διοικητές τους. 
Η Δημοκρατική παράταξη και η ΕΠΕΚ πήραν 70% και πάνω και ο  Βενιζέλος περί το 15%.

Ελπίζω στο μέλλον οι νεότεροι να έχουν συχνότερα μνήμες από τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που θα πρέπει  να γίνονται  εκεί και όπως γράφει και ο Πάσχος Μανδραβέλης:
Η μνήμη της Μακρονήσου πρέπει να διδάσκει ότι το κράτος -οποιοδήποτε κράτος- κάτω από ειδικές συνθήκες μπορεί να παρεκτραπεί σε αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και όλοι πρέπει να προσέχουμε. Μόνο υπ' αυτή τη έννοια πρέπει να δούμε και τα γκουλάκ -που υπήρξε η πιο σκληρή μορφή της κομουνιστικής καταπίεσης- και την Μακρόνησο του χθες, και το Γκουαντάναμο του σήμερα. Ακόμη και δημοκρατικές Πολιτείες έχουν επικίνδυνες εκτροπές, οι οποίες αν ξεκινήσουν δεν ξέρουμε ποτέ που θα σταματήσουν.

Πολλές από τις παλιές φωτογραφίες είναι από το λεύκωμα ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ Ιστορικός τόπος  
ICOMOS ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΣΙΩΝ




17 σχόλια:

  1. Φιλτατε Αthe !
    Να πανε αυτες οι εποχες και να μη γυρισουν ξανα , εμεις που τις ζησαμε .Ειχα 2 θειους εκει , αδελφια της μητερας μου. Ηρθαν χωρις δερμα στη πλατη τους! Πολλα τα σφαλματα ολων. Απο τη μια πλευρα της αριστερας , δεν υπηρχε διορατηκοτητα και θαρρος να δουν την αληθεια κι απο την αλλη την εθνικοφρονα παραταξη ,δεν αντεληφθησαν ποσο πλατια περιθωρια της ειχαν εξασφαλησει οι δυο ενοπλες ηττες της αριστερας . Ακομα παιδευομαστε και νομιζω ειναι μακρυς ο δρομος ......μπολικοι οι ανεγκεφαλοι..
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία της Μακρονήσου είναι γεμάτη με πόνο και δάκρυα.
      Ας διατηρήσουμε όμως την ιστορική μνήμη αυτής της εποχής με εκδηλώσεις σαν αυτές που γράφω στο ποστ.

      Διαγραφή
  2. Το ποστ σου είναι εξαιρετικό γιατί μας ενημέρωσε για ένα θέμα που εγώ τουλάχιστον δεν είχα καμιά γνώση.
    Μου έχει κάνει εντύπωση ότι για κάθε θέμα που γράφεις είναι σαφές πως έχεις κάνει εκτεταμένη έρευνα προηγουμένως.
    Εύχομαι και στο μέλλον να μας δώσεις αντίστοιχης ποιότητας ποστ .
    Αλεξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ποστ που γράφω πρώτα πρέπει να ικανοποιούν εμένα και μετά εσάς.
      Ευχαριστώ πάντως για τα καλά λόγια.

      Διαγραφή
  3. Πολύ ωραίο ποστ, για άλλη μια φορά, Αθεόφοβε μου.
    Ξέρεις τι σκέφτομαι καμιά φορά; Πόσο αχρείαστο πόνο και δάκρυα επέβαλαν οι νικητές στους ηττημένους, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου! Η ζωή από μόνη της, σιγά σιγά, απέδειξε την ουτοπία του κομμουνισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν έβαλα τους στίχους του Σαββόπουλου σκεπτόμουνα την ηλιθιότητα των νικητών που νόμιζαν πως άμα κάποιος υπογράψει μια δήλωση θα αλλάξει και φρονήματα αλλά και την ηλιθιότητα και της ηγεσίας του ΚΚΕ που προτιμούσε έγκλειστους και βασανιζόμενους τους δικούς του ή ακόμα και να φτάνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα από το να υπογράψουν και να επιστρέψουν ελεύθεροι και στα σπίτια τους .
      Βέβαια οι νικητές ήξεραν πως όσοι υπέγραφαν ήσαν ταυτόχρονα και απόβλητοι από το κόμμα το οποίο είχε αναγάγει την άρνηση για δήλωση σε ύψιστη εκδήλωση πίστης σε αυτό.
      Για ¨δηλωσία" κατηγορούσαν ακόμα και τον Βελουχιώτη.

      Διαγραφή
    2. Φιλτατε ATHE!
      Ειμαι στα 19 μου δηλωσιας κι αριστερη εν αγνοια μου ! Τελειωνω πιανο , μελοδραμα και θελω να μπω Λυρικη κι εκει μαθαινω οτι ειμαι αριστερη! Προφανως με ειχε καποιος βαφτισει επειδη ειχα σοι αριστερων , που κι αυτοι ειχαν αποστασιοποιηθει απο το 52 ! Δεν μπορω να μπω Λυρικη . Θελω να φυγω Αυστρια και εκει μαθαινω δεν δικαιουμαι διαβατηριο γιατι ειμαι αριστερη και τι γινεται τωρα που βιαζομαι!!! Με βαζουν μια σελιδα και υπογραφω ,( μου το υπογορευε ενας αστυφυλακας) ενα κειμενο ηλιθιο κι απο κατω φαρδια πλατια : Δεν ειναι καλο πραγμα ο κομμουνισμος !!! Ημουν 19 χρονων και γελαγα με τα μυαλα που κουβαλουσαν ! Δεν το ειπα στους γονεις μου τοτε ,πηρα σε 5 μερες το διαβατηριο. Περνωντας τα χρονια εμαθα ποιος μου ειχε κανει το φακελλο . Ενας γειτονας , που επαιζε ο πατερας μου μαζι του ταβλι! Ειχα καταλαβει απο πολυ νωρις οτι δεν μπορω να ζησω ολη μου τη ζωη σαν προσκοπας!!! Ομως δεν παυει να εχουν γραφει και δραματα μ αυτα των< κοινωνικων φρονηματων> ! Δεν ευρισκαν δουλεια οι ανθρωποι . Ειχαν αποψη ακομα και στο σεξουαλικο μας ! Μη ξεχνας δεν μπορουσε να παντρευτει καποια < αριστερων προδοαγραφων> ουτε λιμενοφυλακας ! Μια εποχη για γελια και για κλαματα ....

      Διαγραφή
    3. Ακόμα και όταν είχαν καταργηθεί οι δηλώσεις μετανοίας ο λιμενοφύλακας έπρεπε να προσέξει, όπως έγραφαν οι δεξιές εφημερίδες, να μην τον διπλαρώσει καμιά Λαμπράκισα με μαύρες κάλτσες με σκοπό να τον προσηλυτίσει στον κομουνισμό!

      Διαγραφή
    4. Και για την ιστορία η ηλιθιότητα αυτή προήλθε από ομιλία του ηγετικού τότε στελέχους της ΕΡΕ, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που είχε πει στη Βουλή. «Οι Λαμπράκισσες φορούν μαύρες κάλτσες και παρασέρνουν με τα ερωτικά τους τερτίπια τους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού για να τους προσηλυτίσουν»!

      Διαγραφή
  4. Κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας και κάπως έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μακάρι να αρχίσει να διδάσκεται και στα σχολεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι πάντα ωραιοποιημένη και εξωραϊσμένη και σε πολλά σημεία απέχει από ή αντιστρέφει την πραγματικότητα.

      Διαγραφή
  5. Eλάτε ρε ηρεμήστε σε ένα εμφύλιο εγκλήματα γίνονται από παντού ακόμα και από τους ουδέτερους.
    Που να δείτε τι μαρτύρια έκαναν σε αντάρτες… οι αντάρτες.
    Πχ
    Α. Ο Ζαχαριάδης παρακαλούσε τους σοβιετικούς να τον εκδώσουν στην χούντα του Παπαδόπουλου για να αποφύγει τα ψυχο-σωματικο-πνευματικά μαρτύρια που του έκαναν στην Σιβηρία μέχρι που αυτοκτόνησε.

    Β. Στο βιβλίο «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε» αναφέρονται τρομακτικά πράγματα
    Κάποια παραδείγματα:
    «…Όπως αναφέρεται και παρακάτω, ανάμεσα στους ατυχείς αγωνιστές του Έβρου που πιάστηκαν άδικα από τη διοίκηση της VII Μεραρχίας, βασανίστηκαν απάνθρωπα και «ομολόγησαν» όχι μόνο πως οι ίδιοι είναι «πράκτορες» και «κατάσκοποι» του εχθρού, αλλά κι ενοχοποίησαν, άθελα τους, κι άλλους αθώους αγωνιστές, είναι και ο Θανάσης Καντσούλης (Ακίλας), παλιός αγωνιστής, επιμελητής τότε του 3ου Τάγματος στο Αρχηγείο Έβρου. Μαζί του είχε συλληφθεί και η αδερφή του. Αυτοί που τον βασάνιζαν έφτασαν στο σημείο να του κάψουν τα γεννητικά όργανα. Τρελός από τους φρικτούς πόνους «ομολογούσε» τα πιο ψευδή και απίθανα πράγματα: «Επιβεβαίωνε» κάθε τι που οι βασανιστές του ζητούσαν να επιβεβαιώσει. Κι ένα απ' αυτά που του ζητούσαν επίμονα ήταν να «καταθέσει», ότι κι αυτός ακόμα ο Γιώργος Μεσηνέζης ήταν, δήθεν, «πράκτορας του εχθρού».
    «…Τα βασανιστήρια μπορούν να χωριστούν από άποψη γεωγραφικού χώρου: Σ' αυτά που έγιναν στα βουνά της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και σ' αυτά που έγιναν ή που, μετά το βουνό, συνεχίστηκαν στο κτίριο,της βουλγάρικης ασφάλειας στη Σόφια. Εκείνοι, που αργότερα έκαναν μια κάποια συγκριτική «μελέτη» βρίσκουν, πως τα πρώτα (του βουνού), όσο κι αν δεν υστέρησαν «σ' αποτέλεσμα» ξεχώριζαν για τη...«χοντροκοπιά» τους. Έγιναν μέσα σε χαράδρες και στα «σβέλτα». Υπό την πίεση του επικείμενου περάσματος στη Βουλγαρία. Από ανειδίκευτους, σχετικά, «ανακριτές». Και όσο να πεις, θα παρουσίαζαν «τεχνικές ατέλειες...». Σ' αυτά αποδίδεται και το γεγονός, πως εδώ, παρά τη θέληση ίσως και των «ανακριτών» είχαμε και νεκρούς και ακρωτηριασμένους... Τα δεύτερα, στη Σόφια, έγιναν με άνεση χρόνου. Με «συγχρονισμένα μέσα», «στ' όνομα του προλεταριακού διεθνισμού». Εδώ, άλλωστε, επρόκειτο να βασανιστούν και οι «σημαντικότεροι πράκτορες», που συνέβηκε να είναι οι ελάχιστοι εκείνοι που άντεξαν στα βασανιστήρια του βουνού και δεν ομολόγησαν και έπρεπε να επινοηθούν και να χρησιμοποιηθούν πιο ραφιναρισμένες και αποδοτικές μέθοδες ώστε οι «ανακρινόμενοι» να «σπάσουν οπωσδήποτε...». Εδώ -λένε- τα βασανιστήρια ήταν... «επιστημονικά». Ας σφίξουμε την καρδιά...»

    «…Άλλους, πάλι, «ύποπτους» τους κρεμούσαν σε δέντρο με τα χέρια δεμένα απ' τον καρπό. Το σώμα υψώνεται με σχοινιά τόσο όσο τα πόδια να μην αγγίζουν το έδαφος. Οι κλειδώσεις πάνε να σπάσουν λίγο-λίγο και οι πόνοι είναι φρικτοί. Σε άλλες περιπτώσεις υπήρχε ένας αυτοσχέδιος («ανοργάνωτος») άγριος ξυλοδαρμός, αδιάκριτα σ' όλα τα μέρη του σώματος….»

    «…Υπάρχει ακόμα το μαρτύριο του νεαρού μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, του Θανάση Βουδούρη, από το Διδυμότειχο, που από τα βασανιστήρια του έπεσαν τα μαλλιά, για να μην ξαναφυτρώσουν ποτέ. Την ίδια φρίκη δοκίμασε και ο Μίμης Ζαχαρίδης, παλικάρι του Δημοκρατικού Στρατού και επιτελής Τάγματος, που από τα βασανιστήρια έφυγε το κρέας από τις φτέρνες και τις πατούσες των ποδιών του και τα κόκαλα στα σημεία αυτά έμειναν ακάλυπτα….»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δείτε και βασανισμούς στην Βουλγαρία

    «…Με την αλλαγή του χώρου των βασανιστηρίων αλλάζει, βέβαια, και το σκηνικό: Κτήριο τώρα και κρατητήρια αντί για βουνά και χαράδρες. «Εκσυγχρονισμένα» όργανα βασανισμού, αντί τα σχοινιά για το κρέμασμα, τις μαγκούρες, τους υποκόπανους... Αλλάζουν όμως και τα πρόσωπα που «πρωταγωνιστούνε» σ' αυτά. Κεντρική και κυρίαρχη τώρα φιγούρα είναι ένας απ' τους ρυθμιστές της τύχης του δύσμοιρου ελληνικού κινήματος, ο Βλαντάς, που μόλις εγκατέλειψε τη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου στην Κορυτσά, κατέφθασε στη Βουλγαρία. Εκεί, στο κτίριο της βουλγάρικης ασφάλειας στη Σόφια και με την ενεργητικότητα και τη μεθοδικότητα που τον διακρίνει επιδόθηκε στο «έργο» του. Υπάρχει ιδιόχειρη έκθεση του, με την οποία επαίρεται -ο «ηγέτης» αυτός- για την καθόλου επίζηλη νέα δραστηριότητα του. «Εργαζόμαστε», γράφει, «επί εικοσιτετραώρου βάσεως... Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εικοσιτετράωρα ολόκληρα προσπαθώντας να βρω τρόπους και μέσα, που να τους κάνω να ομολογήσουν...».

    Και με εκπληκτικό σαδισμό, αυτοϊκανοποίηση κι ευφροσύνη περιγράφει τα είδη των βασανιστηρίων που χρησιμοποιεί για να λυγίσει τα θύματά του, τις «επιτυχίες» που είχε «ως τώρα» και εκθέτει τον προγραμματισμό της παραπέρα επίδοσης του γι' απόσπαση «ομολογιών» από τους βασανιζόμενους.

    Ένα από τα είδη αυτά βασανισμού που επινόησε είναι και...«οι σταγόνες».
    Δένουνε τον βασανιζόμενο κατά τρόπο, που το κεφάλι του να κρατείται σταθερά όρθιο και ακινητοποιημένο. Από πάνω είναι τοποθετημένο το «καζανάκι», ρυθμισμένο έτσι που να πέφτει το νερό στο κεφάλι του «ανακρινόμενου» σταγόνα-σταγόνα. Είναι ασύλληπτο το τι νιώθει το θύμα ύστερα από λίγο, καθώς οι σταγόνες θα πέφτουν ρυθμικά μια-μια και θα χτυπούν πάντα το ίδιο σημείο της κεφαλής. Μουδιάζει όλο το κεφάλι, σταματά, σχεδόν εντελώς, να λειτουργεί μέσα η σκέψη και όλη η προσοχή συγκεντρώνεται στην εναγώνια αναμονή της επόμενης...και πάλι της επόμενης σταγόνας... «Μέσο απλό και με θαυμαστά αποτελέσματα» - θα εξάρει τη μέθοδο του ο Βλαντάς, που διευθύνει τους βασανιστές και εποπτεύει τους βανδαλισμούς τους.

    Κοντά στο μαρτύριο της «σταγόνας» ήταν και άλλα μαρτύρια, όπως: Στέρηση τροφής και νερού. Συνεχής ανάκριση, μ' εναλλασσόμενους τους ανακριτές. Κρέμασμα ανάποδα - με το κεφάλι κάτω. Κρέμασμα, όπως παραπάνω, και άναμμα κάτω από το κεφάλι τέτοιας φωτιάς που να βγάζει πνιγηρό καπνό. Από το κτίριο της βουλγάρικης ασφάλειας «πέρασαν» και «ανακρίθηκαν συμπληρωματικά» όλοι, σχεδόν, εκείνοι που είχαν βασανιστεί στο βουνό. Οδηγήθηκαν όμως εκεί και αγωνιστές-«πράκτορες» που θα βασανίζονταν «για πρώτη φορά» από ομοϊδεάτες τους. Μεταξύ αυτών είναι και ο Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων), στέλεχος του ΚΚΕ, καπετάνιος του ΕΛΑΣ στην Εθνική Αντίσταση. Ο ίδιος ο Κρίτων, όταν βγήκε ζωντανός απ' τα νύχια των δημίων του, το μόνο που μπορούσε ν' αρθρώσει για το φρικώδες μαρτύριο του ήταν η φράση: «Είναι απερίγραπτο... Δεν λέγεται...».

    Τα βασανιστήρια στην Μακρόνησο ήτα χάδι μπροστά σ αυτά που έκανε ο ΔΣΕ στους ηττημένους αντάρτες μετά τον Γράμμο…. Μη παραμυθιάζεστε λοιπόν διότι υπάρχουν στοιχεία από τους ίδιους τους αντάρτες που σπάζουν κόκκαλα.

    Έχω την περιγραφή ενός κομισάριου δασκάλου που τον κατηγόρησαν για πράκτορα και περιγράφει τι του έκαναν να σας σηκωθεί η τρίχα της κεφαλής σας, τι μου λέτε τώρα για Ιωαννίδη και Μπαϊρακτάρη στην Μακρόνησο, μη αρχίσω να γράφω τι κάνανε στους αντάρτες … οι αντάρτες.


    Θέλετε να δείτε και άλλα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ……… (ΣΣ Βασανιστήρια από τον Βουλευτή του ΚΚΕ Φίλιππα Παπαδόπουλο)

    Μπαίνοντας μέσα, με πλησιάζει σαν ταύρος έτοιμος να χιμήξει επάνω μου

    «Τι γίνεται ρε πούστη; Θα μας πεις τις ζημιές που έκανες στο κίνημα;………».
    «Λέγε Γιατί ξέρεις … Θα ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς εδώ!»….

    δίνει εντολή σ έναν της φρουράς να πάει να του φέρει 120 βέργες 60 χλωρές και 60 ξερές…….. μου κατεβάζουν το παντελόνι και το σώβρακο, με ξαπλώνουν ανάσκελα κι άρχισε να χτυπά με τις ξερές βέργες στα καλάμια των ποδιών και με τις χλωρές στα γεννητικά όργανα.

    Οι βέργες σπάγανε η μια ύστερα από την άλλη…….. Κλοτσούσε, έβριζε χυδαία…… κάποτε έμειναν μερικές ακόμα βέργες . Ο θηριοδαμαστής όμως είχε κουραστεί…….. φυσούσε ξεφυσούσε …… Από την μέση και κάτω είχα μαυρίσει από το ξύλο , τα γεννητικά μου όργανα είχαν πρηστεί και τρέχανε αίματα ……..(ΣΣ έδωσε εντολές μετά την κόπωσή του)

    «Κόψτε κι άλλες βέργες ! Κάθε μισή ώρα θα κάνετε το ίδιο που έκανα κι εγώ» ....απειλώντας έφυγε……


    Αυτά έγιναν στα Βουνά διαρκούντος του Εμφυλίου, ο Γκαγκούλιας ήταν κομισάριος (Λαικός Επίτροπος Μεραρχία του ΔΣΕ, έζησε σαν εξόριστος στην Βουλγαρία το επάγγελμά του ήταν δάσκαλος... που να σας γράψω τι βασανιστήρια του έκαναν στην Βουλγαρία)

    (Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ του Γ . Λ. Γκαγκούλια )

    Αυτά διότι πράγματι τα βασανιστήρια που έκανε ο ΔΣΕ κατά τον Εμφύλιο και μετά την υποχώρηση δεν έχουν το όμοιό τους, η Μακρόνησος που την παρουσιάζετε πως .... ήταν παιδική χαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμο 12:44
    pluton

    Μόνο όποιος είναι ανιστόρητος μπορεί να αρνηθεί ότι έγιναν απίστευτες θηριωδίες στην κατοχή και τον εμφύλιο και από τις δύο παρατάξεις εναντίον των αντιπάλων τους.
    Η μόνη διαφορά είναι ότι η Μακρόνησος ήταν ένα κολαστήριο φτιαγμένο από μια συντεταγμένη πολιτεία και τις στρατιωτικές της αρχές για την "ανάνηψη" αντιπάλων της στον εμφύλιο, ενώ όσα έγιναν στα μέρη που κατέφυγαν οι νικημένοι αντάρτες του ΔΣ έγιναν σε ομοϊδεάτες, που τους θεωρούσαν σαν πράκτορες του εχθρού ενώ στην πραγματικότητα ήσαν αντίθετοι με την καθοδήγηση.
    Μετά από όλα αυτά που τράβηξε εκείνη η γενιά δεν είναι περίεργο που πολλοί από αυτούς που αγωνίστηκαν μάταια " για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Ελένη" έχουν πει εκ των υστέρων με πικρία "Ευτυχώς, σύντροφοι, νικηθήκαμε",

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ενδιαφέρουσα ανάρτηση.

    Θέλω να σχολιάσω κάτι σε σχέση με τις δηλώσεις μετάνοιας.

    "... την ηλιθιότητα των νικητών που νόμιζαν πως άμα κάποιος υπογράψει μια δήλωση θα αλλάξει και φρονήματα αλλά και την ηλιθιότητα και της ηγεσίας του ΚΚΕ που προτιμούσε έγκλειστους και βασανιζόμενους τους δικούς του ή ακόμα και να φτάνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα από το να υπογράψουν και να επιστρέψουν ελεύθεροι και στα σπίτια τους .
    Βέβαια οι νικητές ήξεραν πως όσοι υπέγραφαν ήσαν ταυτόχρονα και απόβλητοι από το κόμμα το οποίο είχε αναγάγει την άρνηση για δήλωση σε ύψιστη εκδήλωση πίστης σε αυτό."

    Αθεόφοβε στα οσα πολύ σωστά γράφεις παραπάνω για τις δηλώσεις μετάνοιας θέλω να προσθέσω μία πτυχή που θα έλεγα πως μάλλον παραβλέπεται: την επίδραση που είχε η υπογραφή των δηλώσεων μετάνοιας στον ψυχισμό οσων τις υπέγραφαν. Το κράτος της εποχής με το να υποχρεώνει τους κρατούμενους να τις υπογραφούν δεν νομίζω πως θεωρούσε πως θα τους κάνει να αλλάξουν πεποιθήσεις τους. Έχω την αίσθηση πως άλλος ήταν ο επιδιωκόμενος στόχος.

    Αυτοί που υπέγραφαν τις δηλώσεις μετάνοιας αποδείκνυαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, τόσο στα δικά τους μάτια οσο και στα μάτια των συντρόφων τους, πως είχαν λυγίσει, πως δεν είχαν την δύναμη να στερηθούν τα πάντα στο όνομα των ιδανικών για τα οποία πάλευαν, πως η αντίστασή τους είχε κάποιο όριο. Όταν όμως δείχνεις στον ίδιο σου τον εαυτό πως η διάθεση σου για αντίσταση έχει κάποιο όριο, καθίστασαι πλέον πολύ λιγότερο πρόθυμος να συνεχίσεις να αντιστέκεσαι, και αυτό γιατί πλέον γνωρίζεις εως που μπορείς να φτάσεις όπως επίσης και γιατί αυτό το γνωρίζει πλέον και ο αντίπαλος.


    Οπότε ο λόγος που προκαλούσαν τόσο βαθιά ενόχληση οι δηλώσεις μετάνοιες στους πολιτικούς κρατούμενους δεν ήταν απλά επειδή τους ζητούσε το κράτος να απαρνηθούν τα ιδανικά τους αλλά κυρίως επειδή αυτή η απάρνηση των ιδανικών τους ουσιαστικά σήμαινε και απάρνηση ενός τμήματος της ίδιας τους της προσωπικής ταυτότητας, απάρνηση ενός μέρους του εαυτού τους. Η οποία όμως απάρνηση απαξ και λάμβανε χώρα θα οδηγούσε πλέον και σε μία σταδιακή μεταβολή του εαυτού.

    ΥΓ. Εδω να ειπωθεί πως οι δηλώσεις μετάνοιας δεν εφαρμόζονταν μόνο στην Ελλάδα. Αρκετά εκτεταμένη χρήση τους έκαναν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα σε σχέση με τους δικούς τους διαφωνούντες.


    Δύστροπη Πραγματικότητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι απολύτως σωστά αυτά που γράφεις.
      Αν όμως το ΚΚΕ έλεγε τότε στους δικούς του -υπογράψτε ότι θέλουν , τότε θα έιχαν εξευτελίσει το σύστημα της δήλωσης μετανοίας και θα είχαν γλυτώσει και τον θάνατο αρκετοί άνθρωποι που προτίμησαν το εκτελεστικό απόσπασμα παρά να χάσουν την προσωπική τους αυτοεκτίμηση αλλά και των συντρόφων τους.
      Το πρόβλημα όμως ήταν ότι στο ΚΚΕ από την εποχή που ο Μανιαδάκης έφτιαξε πλαστό παράνομο μηχανισμό και Ριζοσπάστη, είχαν μονίμως τον φόβο ότι έχουν στις τάξεις τους προδότες και αυτή η φοβία συνεχίστηκε μάλιστα και όταν κατέφυγαν στο εξωτερικό, με τα γνωστά τραγικά γεγονότα στο Μπούλκες κτλ
      Με τις δηλώσεις λοιπόν εξασφάλιζαν ποιοί ήσαν γνήσια δικοί τους.

      Διαγραφή