ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΩΣ ΑΚΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

Τα πρώτα μουσικά ακούσματα στην παιδική μου ηλικία ήταν από ένα προπολεμικό ραδιόφωνο PHILIPS που το ξύλινο κουτί του ήταν κατασκευασμένο από την επιπλοποιεία  Σαρίδη! Από αυτό, εκτός από μουσική, κάθε απόγευμα στις 6 παρά τέταρτο ακούγαμε ανελλιπώς με την μάνα μου, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι της, το Ημερολόγιο ενός θυρωρού με τον Παντελή Ζερβό, τον Σταύρο Ξενίδη στον ρόλο του ποιητή Πουνέντε, την Σαπφώ Νοταρά ως Κλημεντίνη, τον Γιάννη Βογιατζή και άλλους γνωστούς μέχρι σήμερα ηθοποιούς.

Μόνο στο σπίτι του  θείου μου, εκτός από ραδιόφωνο ,υπήρχε και φωνογράφος με δίσκους των 78 στροφών. Στα οικογενειακά γλέντια που κάναμε εκεί ,είχα αναλάβει τον ρόλο του Ντίσκτζόκεϊ με την καθοριστική υποχρέωση κάθε 3 δίσκους να αλλάζω την βελόνα του για να μην καταστραφούν οι δίσκοι. Στην αρχή έμπαιναν οι δίσκοι με ταγκό, βάλς  και σάμπες αλλά η αποκορύφωση της βραδιάς ήταν όταν έβαζα τον δίσκο με το τσάμικο Ιτιά.

Τότε το πρόσωπο του  θείου μου, που ήταν βαρύς και αγέλαστος συνήθως, άρχιζε να αστράφτει με ένα πλατύ χαμόγελο επάνω του ενώ ταυτόχρονα  σηκωνόταν να το χορέψει. Δυστυχώς όμως την τελευταία φορά που σηκώθηκε να ρίξει τις γυροβολιές του, είχε την ατυχή ιδέα να μας καταπλήξει με τις χορευτικές του ικανότητες, οπότε προσπάθησε να κάνει αυτή την φιγούρα  στην οποία ο χορευτής πηδάει  και βαράει με το ένα χέρι του το άλλα πόδι του που βρίσκεται στον αέρα. Το αποτέλεσμα ήταν να στραμπουλίξει το πόδι του και να λήξει έτσι άδοξα η χορευτική του σταδιοδρομία.

Όταν βγήκαν οι πρώτοι δίσκοι 45 στροφών, στις αρχές της επανάστασης της ροκ μουσικής, διακαής ήταν ο πόθος μου να αποκτήσω ένα πικάπ.

Επειδή διέβλεπα πως με δυσκολία θα μου το έπαιρναν, ο θεός της μουσικής με φώτισε και πέρασα από ένα κατάστημα ρούχων στην οδό Πεσμαζόγλου. Στην βιτρίνα του είχε διαφήμιση που έλεγε πως με την αγορά ρούχων άξιας άνω των 1000 δραχμών οι αγοραστές θα έπαιρναν δώρο ένα πικάπ σε βαλιτσάκι! Έτσι αφού εξήγησα στους γονείς πόσο πολύ κρυώνω γιατί δεν είχα ένα χοντρό παλτό, βρέθηκα τελικά με  ένα νέο τουΐντ παλτό και ένα ολοκαίνουργιο πικάπ. Αυτό συνδέθηκε με το ραδιόφωνο και μεταφέρθηκαν στο δωμάτιο μου ,γιατί ήδη υπήρχαν στο σπίτι 2 πρωτοποριακά για τότε ραδιοφωνάκια τρανζίστορ.

 Από κει και πέρα κάθε φορά που συγκέντρωνα 45 δραχμές, τόσο κόστιζαν τα 45ρια δισκάκια εισαγωγής, άρχιζε η περιπλάνηση στα δισκάδικα της Αθήνας για την ανεύρεση των ελάχιστων δίσκων που έφταναν στην Ελλάδα με μαύρη μουσική. 

Η μεγάλη αλλαγή στα μέσα μουσικής απόλαυσης ήταν η στερεοφωνία και έτσι στην αρχή της 10ετιας του 60  πήραμε ένα έπιπλο με ενσωματωμένο ραδιόφωνο, πικάπ  και στερεοφωνικά μεγάφωνα και μαζί ένα μπομπινόφωνο PHILIPS.

Σπατάλησα τότε ατελείωτες ώρες  και πολλές μαγνητικές μπομπίνες γράφοντας ξένη μουσική, κυρίως από τον ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό.

Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο μια νέα καινοτομία η κασέτα ήρθε για να μας φέρει την μουσική πιο κοντά, με τα κασετόφωνα.  

Ήδη οι δίσκοι των 33 στροφών είχαν κυριαρχήσει από καιρό όποτε σε μια κασέτα μπορούσες να έχεις γραμμένους 2-3 μεγάλους δίσκους.

Ουσιαστικά από τότε ξεκίνησε η λεγόμενη «πειρατεία της μουσικής».

Πήγαινες στο δισκάδικο της γειτονιάς σου, που σε ήξερε ο καταστηματάρχης και σου έγραφε σε κασέτα τον ή τους δίσκους που ήθελες με λίγα λεφτά.

Ακόμα θυμάμαι με πόση χαρά δέχτηκα την πρόταση του δισκοπώλη αντί να αγοράσω ένα  δίσκο του Jimmy Hendrix  να μου τον γράψει σε κασέτα στο 1/3 της τιμής του!

Αντίστοιχα επίσης άνθισε η βιομηχανία των κασετοφώνων στα αυτοκίνητα γιατί όλοι ήθελαν να μπορούν να ακούνε την μουσική που τους άρεσε οδηγώντας.

Η κυρίαρχη βασιλεία της κασέτας κράτησε μέχρι την δεκαετία του 80 οπότε ξεκίνησε η κυριαρχία ενός νέου  μέσου, του CD.

Αυτό έδωσε την ευκαιρία για ένα τεράστιο πλήθος από επανεκδώσεις παλιών δίσκων και την δωρεάν διάθεση τους από εφημερίδες και περιοδικά. Αυτό βέβαια οδήγησε στην βαθμιαία μείωση των δισκοπωλείων γιατί ο προσφερόμενος πλέον όγκος μουσικής κάθε είδους, ήταν δυσανάλογα μεγάλος με τις δυνατότητες να τον ακούσει κανείς.  

Η εμφάνιση του ιντερνέτ προκάλεσε μια νέα πάλι επανάσταση στην μουσική γιατί οδήγησε, στις αρχές του 2000, της δυνατότητας μέσω ιστοτόπων όπως πχ το Napster ή Limewire να μοιράζεται κανείς μουσικά κομμάτια που μέχρι τότε πρακτικά ήταν αδύνατον να βρει στον τόπο του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω γράψει με αυτό τον τρόπο κομμάτι- κομμάτι, με την πρωτόγονη για σήμερα dial up τηλεφωνική σύνδεση, ολόκληρους δίσκους που δεν υπήρχε ποτέ η δυνατότητα μέχρι τότε να τους αποκτήσω.

Επίσης το ιντερνέτ έδωσε την δυνατότητα να αναπτυχθεί μια ολόκληρη διεθνής αγορά σπάνιων δίσκων και CD είτε από εξιδανικευμένα μουσικά καταστήματα είτε από το E-bay.

Με μεγάλη χαρά ήρθαν έτσι στα χέρια μου δίσκοι που επιθυμούσα να αποκτήσω από πολλά χρόνια και οι οποίοι δεν είχαν έρθει ποτέ μέχρι τότε στην Ελλάδα.

Η κυριαρχία όμως του CD γρήγορα ξεπεράστηκε από τις εγγραφές σε mp3, με αποτέλεσμα ολόκληρες μουσικές βιβλιοθήκες να μπορούν να χωρέσουν σε ένα μικρό στικάκι ή να αποθηκευτούν σε ένα σκληρό δίσκο.

Ταυτόχρονα η τεράστια διάδοση του you tube έδωσε την δυνατότητα σε δευτερόλεπτα να μπορείς να ακούσεις όποιο μουσικό κομμάτι θέλεις και μάλιστα σε πολλές και διαφορετικές εκτελέσεις.

Αναπόφευκτα λοιπόν εξαφανίστηκαν και τα δισκάδικα, γιατί η κυκλοφορία τόσο των CD και ακόμα πιο πολύ των δίσκων βινυλίου, έχει μειωθεί δραματικά.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου ότι οι πάνω από 600 LP δίσκοι μου,τα γεμάτα συρτάρια με κασέτες και οι στοίβες με CD που έχω μαζέψει από τα νιάτα μου με κόπο, χρήμα και αγάπη, θα αποτελούσαν πλέον μουσειακό είδος όταν για να ξεπεραστούν οι δίσκοi βινυλίου από τα CD χρειάστηκαν τουλάχιστον 80 χρόνια.

Μπορεί σήμερα να βρίσκεις εύκολα όποιο μουσικό κομμάτι θέλεις  όμως χάθηκε δυστυχώς η άφατη ευχαρίστηση που είχες όταν μετά από ψάξιμο ετών έβρισκες τελικά ένα δίσκο που σου είχε γίνει έμμονη ιδέα να τον αποκτήσεις.

Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν, μετά από 20 χρόνια ψάξιμο, βρήκα σε επανέκδοση τον καταπληκτικό δίσκο  The Two of Us στον οποίο τραγουδούν ντουέτο ο  Brook Benton και η Dinah Washington.

Αντίστοιχο ενθουσιασμό είχα όταν βρήκα πάλι σε επανέκδοση ένα δίσκο με γκόσπελ του  Little Richard. Ενθουσιασμός που μεταβλήθηκε σε φοβερή απογοήτευση όταν ανοίγοντας τον στο σπίτι διαπίστωσα ότι μέσα είχε κατά λάθος άλλο δίσκο! Ευτυχώς που το κατάστημα είχε κάνει εισαγωγή 3 δίσκων και τελικά στον 3^ο υπήρχε μέσα ο κανονικός.

Πάντως αυτό που διατηρεί απτόητη την γοητεία  του εξακολουθεί να είναι το ραδιόφωνο και μάλιστα με την δυνατότητα σήμερα να μπορείς να διαλέξεις μέσω ιντερνέτ όποιο μουσικό σταθμό και από όποιο μέρος του κόσμου επιθυμείς.

Μακάρι δε να μην είχαν κλέψει από το εξοχικό του πατέρα μου το παλιό ραδιόφωνο, για το οποίο έγραψα στην αρχή, γιατί θα κατείχε πλέον μια περίοπτη θέση στο σπίτι μου σαν αντίκα, δίπλα στις άλλες δύο αντίκες που κατοικούμε σε αυτό!