ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

 

Στον χάρτη απεικονίζεται, μετά την κατάλυση του καθεστώτος Άσαντ,  ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων στην Συρία, για την οποία  πριν 11 χρόνια στο ποστ μου ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ εξέφραζα  μεταξύ άλλων διάφορους προβληματισμούς οι οποίοι δυστυχώς  παραμένουν το ίδιο επίκαιροι και σήμερα:
..μέχρι πριν λίγα χρόνια τα πράγματα ήσαν λίγο πολύ ξεκάθαρα και γνώριζες ποιοι είναι οι "καλοί" και ποιοι οι "κακοί".
Όλοι όσοι είχαν δημοκρατικά φρονήματα ήσαν αντίθετοι με το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία ή του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία ή το καθεστώς του απαρτχάιντ στην Νοτοαφρικανική Ένωση και ακόμα πιο πρόσφατα με τους διάφορους δικτάτορες της λατινικής  Αμερικής όπως πχ ο Πινοσέτ ή ο Βιντέλα (ίσως εκτός του ΚΚΕ που του είχε ιδιαίτερη συμπάθεια! )
Έτσι αισθανθήκαμε ιδιαίτερη ικανοποίηση με την κατάρρευση όλων αυτών των δικτατορικών καθεστώτων που για πολλά χρόνια είχαν κάτσει στον σβέρκο των πολιτών τους.
Με την ίδια ικανοποίηση υποδεχτήκαμε τα τελευταία χρόνια και την "Αραβική Άνοιξη" που έδειχνε πως ο αέρας της δημοκρατίας αρχίζει να φυσά και στις αραβικές χώρες της Μεσογείου στις οποίες διάφορες στρατιωτικές δικτατορίες  είχαν από ετών  καταλάβει την εξουσία.
Ο ενθουσιασμός μας άρχισε να μετριάζεται όμως όταν οι εξεγέρσεις αυτές κατέληξαν είτε σε εμφύλιες συρράξεις είτε σε  καθεστώτα που δεν διακρίνονται για τις δημοκρατικές τους αρχές.
Ταυτόχρονα όμως με την "Αραβική 'Άνοιξη" αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι έχει εξαφθεί στο έπακρο ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός σε αυτές τις χώρες,  με την επικράτηση ακραίων στοιχείων πολλά από τα οποία συνδέονται  με την Αλ Κάιντα.
Και έτσι φτάσαμε σήμερα να μην μπορείς πχ να αποφασίσεις  αν ήταν ορθή η ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο, που είχε εκλεγεί με δημοκρατικές εκλογές , αλλά ήθελε να την μετατρέψει σε ένα ισλαμικό κράτος στο οποίο η θρησκεία θα καθορίζει τις πολιτικές ελευθερίες των πολιτών και στο οποίο οι Αδελφοί μουσουλμάνοι θα είχαν πιθανώς την δυνατότητα να εξοντώσουν  το 10% του πληθυσμού που είναι χριστιανοί  ή έχουν δίκιο οι αντίπαλοι του που θέλουν ένα κράτος πλησιέστερα στις Ευρωπαϊκές αξιακές αρχές με συζητήσιμη όμως την δημοκρατική του διακυβέρνηση.
Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει ήδη αποδείξει  στο Ιράν ποιος είναι ο τελικός στόχος του και πως αυτός επιτυγχάνεται.
Εθνικιστές όσο και οι μαρξιστές συμμετείχαν με παραδοσιακούς ισλαμιστές στην εκθρόνιση του σάχη, αλλά αρκετές χιλιάδες σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν από το ισλαμικό καθεστώς στη συνέχεια, καθώς η ισλαμική δημοκρατία εξελίχθηκε σε μία άτυπη μονοκρατορία του Χομεϊνί.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα  στην Συρία, που  ένας αδίστακτος και ισχυρός δικτάτορας ανθίσταται σθεναρά και αρκετά αποτελεσματικά στην εξέγερση περισσότερο  από 2 χρόνια, με αποτέλεσμα πάνω από 110.000 νεκρούς, στην πλειονότητα αμάχους και με σχεδόν 2.000.000 πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, ενώ ο αριθμός των εσωτερικών προσφύγων έχει φτάσει τα 4 εκατομμύρια σε μια χώρα 22.500.000 κατοίκων!
Το καθεστώς Άσαντ αποτελείται από αλεβίτες μουσουλμάνους στις  κορυφαίες κρατικές θέσεις  και υποστηρίζεται από το  σιιτικό Ιράν, την Χεζμπολάχ, από ένοπλους ιρακινούς σιίτες και μέλη  του Λαίκού Μετώπου  για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης -Γενική Διοίκηση, ενώ οι αντάρτες αντίθετα είναι κυρίως σουνίτες, οπαδοί της Αλ Κάιντα και αντάρτες από την Λιβύη.
Όπως καταλαβαίνει κανείς αν και όταν πέσει η δικτατορία του Άσαντ η ποικιλόμορφη και με εσωτερικές έριδες αντιπολίτευση του δεν προαναγγέλλει  ένα καλύτερο μέλλον για τον ταλαίπωρο λαό της Συρίας.

Η μόνη αλλαγή στα παραπάνω είναι στον αριθμό των προσφύγων που γράφω, γιατί δυστυχώς είναι πολύ περισσότεροι. 

 Σύμφωνα με στοιχεία Νοεμβρίου 2024, οι Σύροι πρόσφυγες ήταν: περίπου 3 εκατομμύρια στην Τουρκία (μόνον οι επίσημοι/καταγεγραμμένοι), σχεδόν 800.000 στον Λίβανο, περίπου 600.000 στην Ιορδανία, περίπου 300.000 στο Ιράκ και σχεδόν 150.000 στην Αίγυπτο. Συγκριτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει το Al Jazeera επικαλούμενο ως πηγή την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), οι Σύροι εγγεγραμμένοι ως πρόσφυγες υπολογίζονταν σε περίπου 720.000 στη Γερμανία, 98.000 στην Αυστρία, 87.000 στη Σουηδία, 66.000 στην Ολλανδία και 50.000 στην Ελλάδα.
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ίσως ο μηχανολόγος από το Ιντλίμπ Τσολάνι που έκοψε τις σχέσεις του με την Αλ Κάιντα, και  παρά και τις θεολογικές του σπουδές, ίσως να  έχει κατανοήσει ότι μετά την καταστροφή της χώρας του από τόσα χρόνια εμφύλιου πολέμου, το μόνο που του μένει να κάνει είναι να αποδείξει στην Δύση, μιας και η Ρωσία είχε εναγκαλιστεί τον Άσαντ, ότι δεν αποτελεί μια νέα ισλαμική απειλή τύπου ISIS και έτσι μπορούν  να επιστρέψουν στην χώρα τους τα εκατομμύρια των προσφύγων και να πάψουν να τον θεωρούν τρομοκράτη.
Μπορεί να κατέλαβε αναίμακτα την Δαμασκό ο Τσολάνι, αλλά ευτυχώς δεν θα βρει τον πολεμικό εξοπλισμό του Άσαντ γιατί, το  Ισραήλ θέλοντας να εξασφαλίσει τα σύνορα του, μέσα σε 24 ώρες έπληξε με την αεροπορία του  περισσότερους από 300 στόχους, κάνοντας στάχτη εγκαταστάσεις με οπλικά συστήματα του προηγούμενου καθεστώτος. Ισχυρίζονται ότι έχουν καταστρέψει το 80% του πολεμικού εξοπλισμού της Συρίας.
Το ερώτημα είναι αν ο Τσολάνι θα συνεχίσει με την  υποστήριξη της Τουρκίας να επιτίθεται στους Κούρδους, που στηρίζουν οι Αμερικανοί, όπως και το τι θα κάνει με τις 2 ναυτικές βάσεις των  Ρώσων στην Συρία.
Πάντως δεν ξέρω αν έχει πάρει στα σοβαρά τον κίνδυνο ότι θα βρει απέναντι του το φιλορωσικό ΚΚΕ που στην ανακοίνωση του τεχνηέντως αποφεύγει να αναφέρει τον Άσαντ και τον υποστηρικτή του Πούτιν, τον θεωρεί υποχείριο των ιμπεριαλιστών και μας ξεκαθαρίζει πως: παρά τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές με το αστικό Συριακό καθεστώς, παρά την κριτική στην πολιτική του, καταδικάζει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας, που συνιστούν επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητης χώρας!
Δεν μένει παρά η Μποφίλιου να κάνει μια συναυλία υπέρ του ανθρώπου, που αναγκάστηκε άρον άρον να πάρει την οικογένεια του και να καταφύγει στην φιλόξενη Ρωσία!.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.