ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ. ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΓΩΝΑ

Εξώφυλλο του Πασχάλη Αγγελίδη για το περιοδικό Νέα Σύνορα

Η Αγγελική Κώττη, η γνωστή μπλόγγερ ως Εαρινή Συμφωνία ,με ένα ευγενικό e-mail που μου έστειλε, μου υπενθύμισε ότι το 2009 έχει κηρυχθεί Ετος Ρίτσου.
Η 1η Μαϊου, ημέρα που ο ίδιος είχε κρατήσει ως ημερομηνία γέννησης (1/14 Μαϊου 1909) είναι μια ευκαιρία να τον θυμηθούμε από τα ιστολόγια μας αυτήν την εβδομάδα.
Όπως διάβασα εδώ το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ανέλαβε τον επιτελικό σχεδιασμό καθώς και το συντονισμό των επετειακών δράσεων και εκδηλώσεων για τον εορτασμό του. Για το σκοπό αυτό το ΕΚΕΒΙ συγκρότησε οργανωτική επιτροπή με πρόεδρο την κ. Χρύσα Προκοπάκη, φιλόλογο-συγγραφέα και μέλη τους κ.κ. Κατρίν Βελισσάρη, Δ/ντρια ΕΚΕΒΙ, Γιώργη Γιατρομανωλάκη, καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών-συγγραφέα, Ηλία Κεφάλα, ποιητή, Αγγελική Κώττη, δημοσιογράφο - συγγραφέα, Νινέττα Μακρυνικόλα, βιβλιογράφο, Πέτρο Μάρκαρη, συγγραφέα - Πρόεδρο ΕΚΕΒΙ και Μίλτο Πεχλιβάνο, καθηγητή ΑΠΘ-Freie Universität Μονάχου.
Το e-mail αυτό ήρθε την κατάλληλη στιγμή γιατί μόλις πριν από λίγες μέρες είχα σκανάρει δυο αφίσες, που δεν θυμάμαι πότε και πως τις είχα αποκτήσει, για να τις κάνω ποστ.
Η μία είναι ένα σκίτσο της Έλλης Αλεξίου και η άλλη ένα ποίημα του Ρίτσου για την Έλλη του 1978 όταν η Αλεξίου ήταν 84 χρονών.

Το ποίημα είναι γραμμένο με την χαρακτηριστική καλλιγραφία του Γιάννη Ρίτσου που ομορφαίνει αισθητικά ακόμα περισσότερο το νόημα των στίχων.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση για την Αλεξίου πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν λογοτέχνη από το να μιλά για αυτήν με τόση τρυφερότητα και αγάπη ένας ποιητής του μεγέθους του Ρίτσου.

ΓΙΑ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ

.

Οι δύο αυτές μορφές των γραμμάτων μας, παρά τα 15 χρόνια που είχαν διαφορά στην ηλικία, (η Αλεξίου γεννήθηκε το 1894 και ο Ρίτσος το 1909) είχαν μια σχεδόν παράλληλη πορεία στην ζωή τους στους αγώνες και τις διώξεις για τα πιστεύω τους.

Όταν τους χάσαμε, σχεδόν μαζί, μέσα σε δύο χρόνια , είχαν πια κατακτήσει και οι δύο μια γενικότερη καταξίωση στην χώρα μας μαζί με την αγάπη όλου του κόσμου.(πρώτη έφυγε η Αλεξίου το 1988 και μετά το 1990 ο Ρίτσος)
Ο Ρίτσος και η Αλεξίου, περίπου το ίδιο διάστημα προπολεμικά ,έρχονται σε επαφή με τις επαναστατικές τότε ιδέες του κομμουνισμού .
Ο Ρίτσος στο σανατόριο "Σωτηρία" όπου νοσηλεύεται (1927-30) μυείται στον μαρξισμό από μέλη του ΚΚΕ. Το «ιδανικό όραμα» ανακαλύπτει το κοινωνικό όραμα.
Το 1934 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και άρχισε να γράφει στο «Ριζοσπάστη» με το ψευδώνυμο Ι. Σοστίρ.
Η Αλεξίου είναι ήδη μέλος του κόμματος από το 1928.
Το 1934 ιδρύεται η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και η Έλλη Αλεξίου είναι από τα πρώτα μέλη της.
Το 1937 ο Ρίτσος μόλις 28 χρονών, έχει ήδη εκδώσει το «Τρακτέρ» (1934) και τις «Πυραμίδες» (1935), ενώ στο «Τραγούδι της αδελφής μου» θα εκφράσει τα συναισθήματα που του προκαλεί η ασθένεια της αδελφής του Λούλας που αναγκάζεται να εγκλειστεί στο Δαφνί, όπου από το 1932 βρίσκεται ήδη ο πατέρας του . Η συλλογή κυκλοφορεί στις 20 Ιουλίου του 1937 και ο Κωστής Παλαμάς χαιρετίζει την έκδοση μ’ ένα τετράστιχο που καταλήγει «Παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις».
Ταυτόχρονα ο Ρίτσος γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών με πρόταση που υπογράφουν η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η Έλλη Αλεξίου και η Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη.
Ήδη μέσα σε δύο μέρες το 1936 έχει γράψει τον Επιτάφιο.
Στην κατοχή ,αν και κατάκοιτος προσχωρεί στο ΕΑΜ, όπου η Αλεξίου και αυτή ως μέλος του ΕΑΜ Λογοτεχνών έχει αναλάβει τα σχολικά συσσίτια στην Καλλιθέα .

Μετά το 1945 οι δρόμοι τους χωρίζουν, γιατί η Έλλη φεύγει για σπουδές στην Σορβόνη, της αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια και μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα μόλις το 1962, με εξαήμερη άδεια ,προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία της αδελφής της Γαλάτειας Καζαντζάκη, αλλά παρατείνει την παραμονή της .

Το 1965 επανακτά την ελληνική ιθαγένεια. Το Μάρτιο του 1966 συνελήφθη και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, σε εκτέλεση εντάλματος το οποίο εκκρεμούσε από το 1952 για "αντεθνική δράση και προπαγάνδα". Τελικώς απαλλάσσεται από την κατηγορία, ύστερα από την μεγάλη αντίδραση της κοινής γνώμης. Με την επιβολή της δικτατορίας απαγορεύονται τα βιβλία της και διατάσσεται να ζει υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της.
Ήταν πλέον 72 ετών και προφανώς η χούντα δεν θεωρούσε ότι αποτελεί κίνδυνο για το καθεστώς.
Αντίθετα ο Ρίτσος ,ως νεώτερος, γνώρισε ακόμα και τις εξορίες της χούντας μέχρι το 1970 .
Η Αλεξίου λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της καλείται μετά τον πόλεμο και συμμετέχει σε τρία Διεθνή Συνέδρια Ειρήνης, στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και την Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, ενώ στις 6 Αυγούστου 1948 συμμετέχει με τον Πέτρο Κόκκαλη και άλλους Ελληνες διανοουμένους - αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας στο πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο διανοουμένων για την ειρήνη.
Η Ελλάδα όμως γι' αυτό την τιμωρεί.
Το 1952 ,όπως προαναφέρθηκε ,δικάζεται ερήμην και εκδίδεται παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της.
Τα συνέδρια όμως αυτά στο εξωτερικό με την συμμέτοχή της Αλεξίου οδηγούν έστω και με καθυστέρηση στις 15 Μάη του 1955 στην Ελλάδα στην ίδρυση της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη και στην επανασύνδεση για τον ίδιο κοινό αγώνα της Έλλης και του Ρίτσου.

Την ιδρυτική διακήρυξη της Επιτροπής την υπογράφουν 77 προσωπικότητες της δημόσιας ζωής (πρώην υπουργοί, βουλευτές, άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης συνδικαλιστές κ.α.) όπως οι: Ανδρέας Ζάκκας, πρώην υπουργός , ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, ο ακαδημαϊκός Νίκος Βέης, οι καθηγητές πανεπιστημίου Γ. Ιμβριώτης, Χρήστος Θεοδωρίδης και Κώστας Τζούνης, οι ποιητές-συγγραφείς Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Βάρναλης, Τάσος Λειβαδίτης, Δημήτρης Φωτιάδης, Μάρκος Αυγέρης, Άγης Θέρος, Γιάννης Κορδάτος, Γαλάτεια Καζαντζάκη. Οι καλλιτέχνες Μάνος Κατράκης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μελίνα Μερκούρη. Οι βουλευτές Βουλοδήμος, Ελευθεριάδης, Ζανής, Ζορμπάς, Θεοχαρίδης, Βασαρδάνης, Κόρακας, Κοθρής, Παπασπύρου, Πέτσος, Ριζιώτης, Τζατζάνης.
Στις 24 Ιούνη του 1962, πραγματοποιείται στο θέατρο «ΠΟΡΕΙΑ» το Α' Εθνικό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ για την ειρήνη και τον αφοπλισμό.
Εκτός από την Έλλη Αλεξίου και τον Γιάννη Ρίτσο στο επίτιμο προεδρείο μεταξύ άλλων συμμετέχουν ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ποιητής - ακαδημαϊκός., ο Γιάννης Γάλλος, επίτιμος δήμαρχος Καλλιθέας., ή Βούλα Δαμιανάκου, συγγραφέας ,ο Κώστας Δεσποτόπουλος , ακαδημαϊκός., ο Ειρηναίος , Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου,ο Μίκης Θεοδωράκης, η Αλέκα Κατσέλη, ηθοποιός., ο Κώστας Μαλάμος, ζωγράφος., η Αθηνά Παναγούλη, πρόεδρος ΠΕΜΕ., η Διδώ Σωτηρίου, συγγραφέας., ο Δημήτρης Φωτιάδης, ιστορικός-συγγραφέας.
Μετά την χούντα ο Ρίτσος και η Αλεξίου μίλησαν σε πολλές εκδηλώσεις μαζί και μπορείτε να δείτε φωτογραφία τους όπως και την αφίσα με το ποίημα του Ρίτσου για την Έλλη που δημοσιεύω, στο κεφάλαιο 8 από την εκπομπή της ΕΡΤ Μονόγραμμα που γυρίστηκε όταν η Αλεξίου ήταν 90 χρονών.

Την Αλεξίου είχα την τύχη να την συναντήσω στο πατρικό μου, ένα χρόνο πριν να πεθάνει. Την είχε καλέσει για τσάι ένα απόγευμα η μητέρα μου που την γνώριζε, όπως και τον αδελφό της Λευτέρη από παλιά, κατά πάσα πιθανότητα μέσω της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη η οποία της έκανε προπολεμικά μαθήματα στο σπίτι . Η μητέρα μου, επειδή την θεωρούσαν φιλάσθενη σαν παιδί, εκτός από τις δύο τελευταίες τάξεις του τότε Λυκείου που πήγε σε σχολείο, ήταν κατ΄οίκον διδαχθείσα.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν με την μητέρα μου στο Ηράκλειο της Κρήτης είχαμε επισκεφτεί τον αδελφό της Αλεξίου αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν τον θαυμασμό που είχε από τότε για αυτόν και για όλη της παρέα της Γαλάτειας.
Η Αλεξίου ήρθε στο σπίτι μαζί με μια νεαρή κοπέλα φιλόλογο, που ήταν γραμματέας της. Ήταν μια μοναδική εμπειρία να ακούς να μιλάει ένα τόσο καλλιεργημένο, αισιόδοξο,νεανικό και δροσερό άτομο 93 ετών και να σε κάνει να κρέμεσαι από τα χείλια του!

Δυστυχώς τον Ρίτσο δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά αλλά μου έχει μείνει χαραγμένη ανεξίτηλα στην μνήμη μου μια εικόνα του που δεν μπορώ όμως πια να την τοποθετήσω ούτε σε τόπο και ούτε σε χρόνο.
Τον θυμάμαι σε κάποια πορεία να περπατάει ευθυτενής και περήφανος, μόνος του, και γύρω από αυτόν και σε κάποια απόσταση νέα παιδιά πιασμένα χέρι-χέρι να σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράγωνο για να τον προστατέψουν από το πλήθος.
Ο σεβασμός που υπήρχε στα μάτια αυτών των παιδιών για τον ποιητή, όπως και η ευρύτερη αναγνώριση του έργου του τελικά ακόμα και από τους αντιπάλους του, νομίζω ότι ήταν και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που πρόλαβε να πάρει από αυτή την τόσο ταλαιπωρημένη ζωή που πέρασε.

ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;

Σε ένα σχόλιο που άφησε στο προηγούμενο ποστ μου ο gerasimos θεωρεί ότι η χούντα πάτησε κυρίως πάνω στην αδράνεια των Ελλήνων.
Απαντώντας είπα πως ότι η χούντα διάλεξε και την κατάλληλη ψυχολογική στιγμή για να κάνει την δικτατορία.

Πάνω από ένα χρόνο μετά την αποστασία ο κόσμος ήταν σχεδόν καθημερινά στους δρόμους σε διαδηλώσεις. Χωρίς λοιπόν την αποστασία και την έκρυθμη κατάσταση που αυτή δημιούργησε δεν θα μπορούσε να επιβληθεί.

Μετά την ανάληψη όμως της διακυβέρνησης από τον Κανελλόπουλο και την προκήρυξη των εκλογών, που το αποτέλεσμα ήταν σαφώς πλέον προκαθορισμένο, η αγωνιστικότητα του κόσμου είχε καταλαγιάσει μετά από όλο αυτό το διάστημα που βρισκόταν στους δρόμους που τον χαρακτήριζαν και ως «πεζοδρόμιο»!
Η εκλογή, με μεγάλη πλειοψηφία της Ένωσης Κέντρου, που είχε απαλλαγεί πλέον από όλη την σαβούρα που είχε η οποία είχε πια προσχωρήσει στους αποστάτες, ήταν σίγουρη και μαζί θα ήταν ένα μάθημα και για το παλάτι, που περιφρονώντας την λαϊκή ετυμηγορία του 53% έφτασε μέσα σε 14 μήνες να έχει ορκίσει 4 κυβερνήσεις και η 5η που θα έκανε και τις εκλογές να προέρχεται τελικά από κόμμα της μειοψηφίας.
Το μόνο που φαινόταν θετικό στην όλη κατάσταση ήταν ότι ο έντονα συζητούμενος τότε φόβος για δικτατορία έδειχνε να απομακρύνεται γιατί θα ήταν παράλογο η δεξιά να κάνει δικτατορία στην δεξιά!

Όμως, ας μην κρυβόμαστε γι΄ αυτό, υπήρξε και αποδοχή της χούντας, όταν έγινε, από ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού. Τα αίτια της αποδοχής, κατά την γνώμη μου είναι βαθύτερα και διαχρονικότερα .
Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι το 1/3 περίπου του ελληνικού λαού υποστηρίζει παραδοσιακά μια άκρως συντηρητική και οπισθοδρομική δεξιά .
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την ανικανότητα του Κωνσταντίνου να αντισταθεί στους στρατιωτικούς που τον ξευτέλισαν προλαβαίνοντας την δικτατορία των στρατηγών του , όσο και με την εν συνεχεία γελοιοποίηση του με το οπερετικό του κίνημα, μετά τέλος μια εθνική καταστροφή, όπως η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την επακόλουθη αυτοδιάλυση της χούντας, βρέθηκαν 30.62% των Ελλήνων να θέλουν ακόμα το 1974, Βασιλευόμενη Δημοκρατία !
Υπήρξαν δε περιοχές της χώρας ,όπως η Ροδόπη και η Λακωνία που το ποσοστό αυτό έφτασε στο 50,54% και 59,52% αντίστοιχα!

Το ποσοστό αυτό που εκφράζει τα πιο οπισθοδρομικά στρώματα της κοινωνίας είχε στην ουσία παραμείνει αναλλοίωτο από το 1924 !
Στο δημοψήφισμα τότε, πάλι μετά από μια εθνική καταστροφή στην Μικρά Ασία, που σε ένα μεγάλο μέρος ήταν υπεύθυνη η δεξιά και ο άλλος τότε Κωνσταντίνος, ψήφισε πάλι υπέρ της βασιλείας το 30,05% !

Τα δύο αυτά δημοψηφίσματα θεωρούνται απόλυτα αντικειμενικά γιατί όλα τα άλλα που έγιναν σχετικά με την βασιλεία ήσαν παρωδία δημοψηφίσματος.
Το 1935 μετά από μια βδομάδα που είχε αρθεί ο στρατιωτικός νόμος του Κονδύλη χωρίς να μετέχουν οι βενιζελικοί και οι κομμουνιστές, «ψήφισε» το 105% των πολιτών !! με υπέρ της βασιλείας το 97,88% !
Το 1946 τα πράγματα έγιναν πιο κομψά.
Υπήρχαν 3 ψηφοδέλτια.
Το ένα έγραφε Βασιλεύς Γεώργιος, το άλλο ήσαν τα Λευκά (κατά της επανόδου του βασιλιά) και το τρίτο «Δημοκρατία»,αλλά αυτά στάλθηκαν στα κόμματα του Κέντρου κι όχι στα εκλογικά τμήματα!
Το αποτέλεσμα ήταν προφανές. 68,4% υπέρ του Γεωργίου !
Βλέπουμε λοιπόν ότι διαχρονικά υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό δεξιάς που ακόμα και σε εποχές που οι δημοκρατικές δυνάμεις φαίνεται να κυριαρχούν παραμένει αρραγές .
Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου στις εκλογές του 1964 πήρε το 52,72% , η ΕΡΕ με το κόμμα του Μαρκεζίνη διατήρησε το 35,26%.
Μπορεί το ποσοστό αυτό να είναι μόνο το 1/3 του πληθυσμού, όμως όπως είναι γνωστό κατείχε από την απελευθέρωση,τις θέσεις κλειδιά στον πολιτικό και στρατιωτικό μηχανισμό του κράτους.

Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος που υπογράφει το παρακάτω έγγραφο ήταν βουλευτής της ΕΡΕ

Εκτός από τους στρατιωτικούς που ήσαν γαλουχημένοι στις φασιστικές απόψεις του ΙΔΕΑ και στους πολιτικούς της δεξιάς, που έβλεπαν ότι κινδυνεύει να διαλυθεί το ελληνικό «βαθύ κράτος», η ιδέα της δικτατορίας συγκέντρωνε αρκετούς οπαδούς στην παράταξη της ΕΡΕ, εκτός από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Γράφει ο Βίκτωρ Νέτας ,από το άρθρο του οποίου είναι τα παρακάτω αποσπάσματα, με δικές μου τις υπογραμμίσεις : (ολόκληρο το άρθρο του εδώ)
Είχα θέσει το ερώτημα (γιατί οι πολιτικοί δεν κατάφεραν να προστατεύσουν την δημοκρατία) στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τελευταίο αρχηγό της ΕΡΕ και πρωθυπουργό της κυβέρνησης που ανέτρεψε η χούντα. Μου απάντησε με ειλικρίνεια: «Εγώ επέμενα να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές το ταχύτερο δυνατό. Σ' αυτήν τη θέση, όμως, ήμουν τραγικά μόνος. Κανείς στο κόμμα δεν ήθελε τις εκλογές. Άλλωστε δεν ήλεγχα το κόμμα. Κορυφαία στελέχη πηγαινοέρχονταν στο Παρίσι και συζητούσαν με τον Κων. Καραμανλή».

Γράφει σε άλλο σημείο:
Σε συνέντευξή του στον Θ. Γεωργακόπουλο για το περιοδικό «Esquire» (Φεβρουάριος 2003) ο Δημητρακόπουλος είπε: ο Καραμανλής συνάντησε τον Λόρις Νόρσταντ, ο οποίος επί 7 χρόνια ήταν αρχιστράτηγος των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Ο Καραμανλής τού πρότεινε να εισηγηθεί μια στρατιωτική λύση του ελληνικού προβλήματος, υπό την ηγεσία του ίδιου. Αυτή η πρόταση είχε πολλές συνέπειες, γιατί αφαίρεσε από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ τον τελευταίο ηθικό ενδοιασμό που μπορεί να είχε για χούντα στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Καραμανλής, ο αρχηγός της ελληνικής Δεξιάς, τους έλεγε να κάνουν δικτατορία».
Επίσης:
Σε μακρά επιστολή του προς τον Κων. Τσάτσο, ο Κων. Καραμανλής έγραψε στις 10 Μαΐου 1966: «….θα συνεβούλευα εις γενικάς γραμμάς: Να σχηματισθεί κυβέρνησις από ικανά και κατάλληλα διά την περίπτωσιν πρόσωπα, η οποία να εξουσιοδοτηθεί από την Βουλήν ή, της Βουλής αρνουμένης, από τον βασιλέα, όπως ασκούσα εκτάκτους εξουσίας και εντός ευλόγου χρόνου: 1) Προβεί εις τολμηράν αναθεώρησιν του Συντάγματος (...)».
Απαντώντας στην επιστολή αυτή ο Κων. Τσάτσος σημείωνε («Αρχείο», τόμος 6ος, σελ. 219 και επόμ.): «Πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε μερικά πράγματα: Πρώτον, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εισηγούμεθα -(λέω ..."γούμεθα", διότι ασπάζομαι -μαζί με μυριάδες άλλους- ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου). Εισηγούμεθα, λοιπόν, παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν -ίσως ενός έτους. Προς αυτήν την κατεύθυνσιν πρέπει να δουλευθεί από εκείνους που θα επωμιστούν την παρεκτροπήν και θα την κυρώσουν δι' ενός δημοψηφίσματος. Δικτατορίες χωρίς ονοματισμένο δικτάτορα δεν κουβεντιάζονται».
Απαντώντας δε ο Καραμανλής στην επιστολή αυτή και για το ενδεχόμενο επανόδου του, σημείωνε: «Η πείρα μου με έπεισε ότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί δημοκρατικά ο τόπος μας, αν δεν γίνουν βαθειές αλλαγές στην εθνική μας ζωή. Αν γυρίσω χωρίς αυτές ή θα φύγω και πάλι ή θα καταλήξω σε δικτατορία».
Το θέμα της εκτροπής το έθεσε ο Κων. Καραμανλής και στον Δημ. Μπίτσιο, διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο Παρίσι στα μέσα Αυγούστου του 1966. Διεμήνυσε στον Κωνσταντίνο ο Καραμανλής, ότι αν υπάρξουν εγγυήσεις ότι ο Παπανδρέου θα πολιτευθεί νομιμοφρόνως μετά τας εκλογάς «να προχωρήσετε προς εκλογάς», αλλά «εάν τούτο αποκλείεται, τότε θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ίσως η λύσις της εκτροπής». Ο Κων. Καραμανλής, ωστόσο, απέκρουσε πρόταση του Κωνσταντίνου να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, δηλαδή την ευθύνη εκτροπής. Σε ερώτηση του Δ. Μπίτσιου, ο οποίος τον επισκέφθηκε και πάλι στις 10 Μαρτίου 1967, ποιος «θα ηδύνατο να αναλάβει μίαν τοιαύτην αποστολήν», απάντησε: «Προχείρως θα μπορούσα να υποδείξω τον συνδυασμόν Μαρκεζίνης - Τσακαλώτος, εφ' όσον θα μας έπειθαν ότι είναι ικανοί να φέρουν εις πέρας παρομοίαν αποστολήν».
Όταν λοιπόν στα ηγετικά στρώματα της δεξιάς υπήρχαν αυτές οι απόψεις, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι σε σημαντικό μέρος της λαϊκής βάσης η ιδέα της δικτατορίας δεν ήταν απεχθής.
Εκτός των άλλων ο Μητσοτάκης ο πρωταίτιος της αποστασίας μαζί με τα ανάκτορα, προκάλεσαν τον εξευτελισμό ενός μέρους του πολιτικού κόσμου με τις άθλιες κυβερνήσεις των γελοίων αποστατών και δημιούργησαν στα πιο απολιτικά τμήματα του πληθυσμού την ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί πιθανώς να ξεκαθαρίσουν την όζουσα πολιτική κατάσταση ενώ ταυτόχρονα θα έσωζαν την χώρα από τον φόβο του κομμουνιστικού κινδύνου που για χρόνια του τον είχαν καλλιεργήσει.
Όλα αυτός λοιπόν ο κόσμος όχι μόνο ανέχτηκε την χούντα αλλά και την στήριξε γιατί ιδεολογικά ήταν στην ίδια συχνότητα και αισθανόταν τους στρατιωτικούς ότι προέρχονται μέσα από τα σπλάχνα τους.
Πολλοί ήσαν δε αυτοί που έχοντας ένα ακόμα και μικρόβαθμο αξιωματικό στο οικογενειακό τους περιβάλλον αισθανόντουσαν ότι έχουν πλέον πρόσβαση στην εξουσία και μπορούν να εξυπηρετήσουν τα διάφορα μικροσυμφέροντα τους και ρουσφέτια τους πολύ καλύτερα από ότι πριν με τον πολλές φορές δυσπρόσιτο βουλευτή.
Το μέρος δε της δεξιάς που αντιτάχτηκε στην χούντα ήταν κυρίως όσοι είδαν ότι η εξουσία δεν ήταν πλέον στα δικά τους χέρια, όπως παραδοσιακά ήταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σε λαϊκότερα και μη ελεγχόμενα από αυτούς στρώματα.

Οι γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου είναι από το άλμπουμ του «Ποτέ πια» που κυκλοφόρησε το 1965 από τις εκδόσεις Ταχυδρόμου και περιλαμβάνει 88 σκίτσα του ,δημοσιευμένα στο Βήμα και στον Ταχυδρόμο την περίοδο Ιουνίου – Οκτωβρίου 1965 και υπάρχουν εδώ.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Η εβδομάδα πριν την δικτατορία είναι από αυτές που έχουν χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου.
Στις 17-4-1967 όλη η νεολαία της Αθήνας βρισκόταν μαζεμένη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού για να βρεθεί στην πρώτη μεγάλη συναυλία που θα γινόταν στην Ελλάδα με ένα συγκρότημα ήδη επαναστατικό από τότε, τους Ρόλλινγκ Στόουνς!
Ήδη η φήμη τους για επεισοδιακές συναυλίες είχε δημιουργήσει ένα μύθο που τον επιβεβαίωναν τα πρόσφατα επεισόδια που δημοσίευαν οι εφημερίδες.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 14-4-1967

.

Μπαίνοντας λοιπόν στο κατάμεστο γήπεδο το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση, στα παρθένα μέχρι τότε από τέτοιες διοργανώσεις μάτια μας, ήταν τα τεραστίων διαστάσεων μεγάφωνα ,σαν δίφυλλες ντουλάπες, τοποθετημένα γύρω γύρω στο γήπεδο προς τις κερκίδες.
Το δεύτερο ήταν η αστυνομοκρατία που υπήρχε.

Η κυβέρνηση μέσα στο εκρηκτικό πολιτικό κλίμα που επικρατούσε τότε, είχε κινητοποιήσει όλη την αστυνομική δύναμη της Αθήνας και είχε βάλει από ένα αστυνομικό όρθιο σε κάθε σειρά κερκίδων σε όλα τα σκαλοπάτια, οι οποίοι δεν επέτρεπαν σε κανένα ούτε να σηκωθεί να χορέψει στις κερκίδες! Στον χώρο του γηπέδου δεν επέτρεπαν να μπεί κανείς.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 18-4-1967

.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ αναφέρει 1000 αστυνομικούς για 6000 θεατές και προφανώς επειδή δεν είχε στείλει δημοσιογράφο να την παρακολουθήσει μιλάει για 3ωρη συναυλία και για θεατές που όρμησαν στο συγκρότημα !

Λίγο μετά την αρχή της συναυλίας, όταν είχε αρχίσει να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα με το Satisfaction, ο Μικ Τσάγγερ πήγε να μοιράσει τα κόκκινα ,άρα κομμουνιστικά!, τριαντάφυλλα από μια ανθοδέσμη που του είχαν δώσει, στο κοινό, οι αστυνομικοί που ήσαν στο γήπεδο του έριξαν μερικές ψιλές και έτσι διακόπηκε η συναυλία γιατί αμέσως, όπως ήταν φυσικό, αποχώρησε.
Επακολούθησε πανδαιμόνιο και επεισόδια έξω από το γήπεδο που η φιλοκυβερνητική τότε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τα περιορίζει σε δύο φωτοβολίδες .

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 18-4-1967

.

Βέβαια στην λεζάντα της φωτογραφίας του συγκροτήματος, με τα σαφώς κατεβασμένα μούτρα τους, την άλλη μέρα, αναφέρει για 20λεπτη συναυλία και μόνο σε ένα σχόλιο την μεθεπομένη αναγράφεται το ξύλο που έφαγε ο Μικ Τζάγκερ από τους αστυνομικούς.

Ο δε συντάκτης της λεζάντας ήταν τόσο πολύ κατατοπισμένος για την περιοδεία του συγκροτήματος που τους ξαναστέλνει στην Βαρσοβία που η ίδια εφημερίδα πριν μόλις 4 μέρες ,είχε δημοσιεύσει ανταπόκριση από την εκεί συναυλία!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 18-4-1967

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 19-4-1967

.

Ύστερα από 2 μέρες ,στις 19-4-1967 γίνεται μια τελείως διαφορετική, αλλά εξίσου σημαντική συναυλία, που την παρακολουθώ όρθιος σε ένα φίσκα από φοιτητές ΚΕΝΤΡΙΚΟ ,όπου η Φαραντούρη τραγουδά τα ακυκλοφόρητα μέχρι τότε Νέγρικα του Λοϊζου, και για πρώτη φορά ακούω κατάπληκτος ένα άγνωστο μου μέχρι εκείνη την μέρα Σαββόπουλο, να τραγουδά μεταξύ των άλλων, την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, τραγούδι ποταμό, έξω τελείως από τα μέχρι τότε συνήθη ακούσματα μας και αισθάνομαι ότι αυτός ο τραγουδοποιός θα με συνοδεύει για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου,όπως και έγινε .
Έτσι από τότε ανήκω και εγώ στους φανατικούς του και μπορώ να καταλάβω τι εννοεί όταν τραγουδάει για μας: :
εμείς του 60 οι εκδρομείς απόμακροι εξαρχής

εκτός παραδομένου κόσμου εμείς,

ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ’ το καθεστώς

αμόλυντοι ευτυχώς.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 19-4-1967

.
Το κύριο θέμα των ημερών στις εφημερίδες και τον κόσμο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, είναι ο κίνδυνος να γίνει δικτατορία οπότε μετά την συναυλία πάμε με την παρέα μου στο Σύνταγμα στου Παπασπύρου, εκεί που σήμερα είναι τα Mc Donald’s και τους κάτω μια πλήρη πολιτική ανάλυση μέχρι αργά την νύχτα γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία !

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 19-4-1967

.
Νωρίς το πρωί της 21-4-1967 έρχεται ο πατέρας μου και με ξυπνάει λέγοντας μου μονολεκτικά: Την έκαναν!Το πατρικό μου ήταν στο κέντρο της Αθήνας δύο τετράγωνα από την Ακαδημίας.
Ντύνομαι βιαστικά και κατεβαίνω προς το κέντρο για να δω τι γίνεται εκεί, γιατί τα τηλέφωνα έχουν κοπεί, σίγουρος ότι θα έχει μαζευτεί πολύς κόσμος που θα διαδηλώνει ενάντια στην δικτατορία.
Μερικά παιδιά στην Διδότου παίζουν μπάλα ,αφού δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, και στο Πανεπιστήμιο φοιτούν πια τανκ και φαντάροι που δεν επιτρέπουν να κατέβεις πιο κάτω από την Πανεπιστημίου. Το ίδιο γίνεται και στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας που δεν επιτρέπουν να την διασχίσεις.
Οι δημοκρατικοί πολίτες, που δεν θα άφηναν τον φασισμό να περάσει, έχουν κάτσει στα σπίτια τους ή κρύβονται και ο κόσμος είναι αραιός στους δρόμους και πολύς στα μπακάλικα (δεν υπήρχαν ακόμα σουπερμάρκετ!)
Γυρίζω απογοητευμένος στο σπίτι μου και προσπαθούμε με τον πατέρα μου να πιάσουμε κανένα σταθμό στα βραχέα να μάθουμε τι γίνεται.
Το πρώτο διάγγελμα της χούντας που κατέληγε :Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως Ταμέλη μας δημιουργεί την απορία ποιος είναι αυτός ο Ταμέλης που δεν τον έχουμε ξανακούσει ποτέ μας.
Βέβαια μετά από 2-3 φορές που την ακούσαμε καταλάβαμε ότι λέει :Ο Πρόεδρος της κυβερνήσεως ,Τα μέλη χωρίς να αναφέρει τα ονόματατων πραξικοπηματιών !

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 25-4-1967

.Την επόμενες μέρες κατεβαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας μας έρχεται ταμπλάς!
Ένας αστυφύλακας είναι εγκατεστημένος στην είσοδο!
Για κακή μας τύχη στο από κάτω διαμέρισμα έμενε ο νέος υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων της Χούντας!
Όπως έλεγε ο μακαρίτης ο ψιλικατζής, που το κατάστημα του ήταν δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας, όταν ήρθε το υπουργικό αυτοκίνητο να τον πάρει :αυτός δεν μπήκε μέσα, αλλά ήταν σαν έδωσε βουτιά στο πίσω κάθισμα!Τον Νοέμβριο του 1967 (1-11-67) γίνεται υπουργός Δικαιοσύνης και μετά από μια τοποθέτηση βόμβας στο ταμείο Νομικών (30-11-67), που είχε αποτέλεσμα να σκοτωθεί μια κοπέλα, αποκτήσαμε δύο αστυνομικούς στην είσοδο!

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1-12-1967

.

Πάντως αυτό που έχει ενδιαφέρον και είναι και ενδεικτικό της ηθικής υπόστασης των ανθρώπων της χούντας είναι το θέαμα που μπορούσε να δει κανείς σχεδόν καθημερινά το πρωί στην είσοδο της πολυκατοικίας τον πρώτο μήνα που αποκτήσαμε υπουργό.
Νωρίς το πρωί ερχόταν ένας πάπαρδος και στηνόταν να περιμένει να δει τον υπουργό πριν να φύγει για το υπουργείο.
Στην αρχή ο αστυφύλακας του έδινε από σεβασμό την μοναδική καρέκλα που υπήρχε στο θυρωρείο, αλλά μετά από μερικές φορές έχοντας βαρεθεί να τον έχει μπάστακα κάθε πρωί εκεί, έμενε καθισμένος στην καρέκλα οπότε ο παπάς σήκωνε αναγκαστικά τα ράσα και καθόταν στα σκαλάκια δίπλα στο ασανσέρ.
Μετά τις 14-5-1967 τον χάσαμε αλλά μάθαμε και ποιος ήταν από τις εφημερίδες!

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 14-5-1967

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 18-5-1967

.
Ήταν ο νέος αρχιεπίσκοπος ο Ιερώνυμος, μέχρι τότε αρχιμανδρίτης, καθηγητής της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης, πρωθιερέας των Ανακτόρων, που όλο αυτόν τον καιρό φρόντιζε μέσω του υπουργού να ξηλώσει τον τότε αρχιεπίσκοπο για να γίνει από Ισνογκούτ Χαλίφης!

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΥ ΑΜΝΟΥ

Γεννήθηκα μέσα σε ένα στάβλο που η θρησκευόμενη μάνα μου ήθελε να τον ονομάζουμε φάτνη. Μόλις γεννήθηκα με βάφτισε Χρήστο και σαν άλλος άγιος Ιωάννης Πρόδρομος είπε στα γύρω πρόβατα «ίδε ο αμνός του Θεού» (Ιω. α’ 37).
Πατέρα δεν γνώρισα γιατί η φιλανθής μάνα μου επέμενε ότι ήταν παρθένος και η σύλληψη μου ήταν αποτέλεσμα ενός μπερμπάντη κρίνου που της άρεσε να τον μυρίζει .
Βέβαια στο κοπάδι μπάσταρδο με ανέβαζαν μπάσταρδο με κατέβαζαν και αν δεν επενέβαινε εκείνος που μας φρόντιζε, που η μάνα τον αποκαλούσε με θαυμασμό ο καλός μας ποιμένας ,θα τους είχα σπάσει στο ξύλο.
Ο καλός μας ποιμήν, που όλοι οι άλλοι εκτός από την μάνα μου τον φώναζαν τσοπάνη, μας πήγαινε κάθε μέρα να βοσκήσουμε φρέσκο χορταράκι.
Ο δικός μας ο ποιμένας πάντως ήταν ένας ευχάριστος μουσικόφιλος τύπος με μία κάπα που μου θύμιζε την μάνα μου πριν να την κουρέψουν και είχε και ένα τρανζιστοράκι με το οποίο άκουγε τραγούδια που του προκαλούσαν κάθε τόσο επιφωνήματα ενθουσιασμού ιδίως όταν άκουγε κάτι τραγουδίστριες που του άρεσαν.
Άμα άκουγε πχ μια τραγουδίστρια με το όνομα Άντζελα φώναζε:Αιι,μανάρ΄μ συ΄σαι καλύτερη από προβατίνα!
Πιο πολύ όμως ενθουσιασμό του προκαλούσε μια άλλη που την έλεγαν Πέγκυ, που όμως φαίνεται ότι δεν του άρεσαν τα μάτια της γιατί φώναζε: Αιι,αιι, αιι, μωρή, να σ΄είχα δω να σ΄ πετάξω τα μάτια όξω!
Δεν κατάλαβα όμως ποτέ μου γιατί πολλές φορές μετά από αυτές τις μουσικόφιλες εξάρσεις έπαιρνε την μάνα μου πίσω από κάτι θάμνους και τότε την άκουγα να βελάζει γοερά .
Πάντως εμείς περνάγαμε καλύτερα από τους ανθρώπους γιατί η μάνα μου, μου είχε δείξει ένα τριχωτό με μια μαύρη κελεμπία και μου είπε ότι αυτός είναι ποιμένας των ανθρώπων.
Αυτός μας ξύπναγε κάθε τόσο βαρώντας μια τεράστια καμπάνα και μάζευε το κοπάδι του, το ποίμνιο του όπως έλεγε η μάνα μου, σε ένα σκοτεινό χώρο αντί να τους πάει σε ένα ωραίο λιβάδι να βοσκήσουν.
Δεν φτάνει δε που δεν τους έβγαζε στον καθαρό αέρα αλλά τους θυμιάτιζε κουνώντας ένα τσαντάκι που έβγαζε καπνό με κάτι που σου έκοβε την ανάσα.
Αυτός αντί να τους παίζει ωραία τραγούδια από τρανζιστοράκι έβαζε κάτι μεγάφωνα όλο παράσιτα που έπαιζαν κάτι μακρόσυρτα ένρινα τραγούδια που κατέληγαν μονίμως σε ένα Κύριε ,που το καταλάβαινα, και σε ένα ελέ = ,που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι το ελέ και με τι είναι ίσον.
Τα μεγάφωνα ακούγονταν μέχρι εκεί που βόσκαμε και με εμπόδιζαν να ακούω τα πουλάκια που μου άρεσε να τα ακούω να κελαηδούν, αλλά οι ψαλμωδίες δεν άρεσαν και στον φίλο μου τον Γέστα ο οποίος μουρμούριζε συνέχεια λέγοντας μέσα από τα δόντια του, για να μην τον ακούσει η μάνα μου, κάτι για Παναγίες και καντήλια.
Από αυτά που άκουγα από τα μεγάφωνα δεν καταλάβαινα και πολλά εκείνα όμως που είχαν σχέση με μας όπως ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη»,η «Θύεται ο Αμνός και Υιός του Θεού», μου προκαλούσαν ένα άσχημο συναίσθημα και ακόμα ένα πιο άσχημο προαίσθημα.
Με έναν άλλο φίλο μου, τον Δυσμά, βοσκούσαμε στα κρυφά από την μάνα μου, γιατί δεν ήθελε να κάνουμε παρέα μαζί λόγω του ότι ήταν άθεος.
Αυτός μου έλεγε πως αν ο θεός είχε φτιάξει τον κόσμο, το πρόβατο θα μάθαινε αριθμητική μετρώντας τα δόντια ενός λύκου που γελάει! *
Με τους ανθρώπους είχα πολύ καλές σχέσεις μέχρι που η μάνα μου, μου είπε την ιστορία του Αβραάμ και εκείνης της συφοριασμένης της Σάρας.
Δεν φτάνει που ο Αβραάμ την είχε κερατώσει με την δούλα της και είχε αποκτήσει και μούλικο μαζί της, ο μεγαλοδύναμος θεός αντί να την στείλει στον Παράδεισο των κερατωμένων γυναικών ή έστω στο γηροκομείο, φρόντισε να γκαστρωθεί ,χωρίς εξωσωματική και την έστειλε στο μαιευτήριο για να γεννήσει τον Ισαάκ.
Αυτή λοιπόν η Σάρα δεν είχε τον θεό της. Άφησε τον Αβραάμ να πάρει το μονάκριβο και στην γεροντική ηλικία αποκτημένο παιδάκι της, για να το θυσιάσει στον θεό του.
Το τραγικό όμως του πράγματος, είναι ότι τελικά για να έχει χάπυ εντ αυτή η ιστορία, την πλήρωσε ένα αθώο κριάρι που ο βάρβαρος το έσφαξε αντί το παιδί!
Έτσι λοιπόν από τότε, μου είπε η μάνα μου, οι άνθρωποι καθιέρωσαν ότι τα πρόβατα πρέπει να σηκώνουν τις αμαρτίες των ανθρώπων και ψάλουν:
Κύριε ο Θεός, ο αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ελέ= ημάς .
Δυστυχώς όμως αυτοί οι βάρβαροι ενώ με κρασάκι και ψωμάκι πιστεύουν ότι τρώνε το αίμα και το σώμα του θεού τους όταν πρόκειται για τις αμαρτίες τους για να τους ελεήσει προτιμούν να τις αίρουν τρώγοντας κοψίδια από μας!
Το πρώτο λοιπόν κτύπημα στην πίστη μου στον θεό ήταν όταν μια μέρα δύο βάρβαροι τύποι με κρητικά μαντήλια στο κεφάλι, εμφανίστηκαν από το πουθενά και βούτηξαν την μάνα μου λέγοντας:αυτό είναι καλό ζυγούρι, θα γίνει λουκούμι στην γάστρα!
Μωρ΄ δεν κατέεις σύντεκνε, όλα τα κλεμμένα νόστιμα είναι ,του απάντησε ο άλλος.
Έτσι λοιπόν έχασα την μάνα μου μόλις είχα απογαλακτίσει και απ΄ ότι έλεγαν οι κακές γλώσσες του κοπαδιού οι τύποι έγλυψαν μέχρι και τα κοκαλάκια της.
Οι κακοτυχία μου όμως δεν σταμάτησε εκεί.
Μόλις είχα αρχίσει να φλερτάρω την Μαγδαληνή, μια προβατίνα με μια μαύρη βούλα στο κεφάλι , την οποία μόλις την έβλεπα κάτι πάθαινε ένα πράγμα που κρεμότανε στα αχαμνά μου και γινότανε σκληρό, ήρθε ο τσοπάνης με έναν άλλο, του είπε διάλεξε ποια θέλεις οπότε αυτός μάζεψε σχεδόν όλα τα πρόβατα της κλάσης μου.
Ο τσοπάνης που μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία λόγω της σχέσης του με την μάνα μου του είπε :δεν αφήνεις καλύτερα τον Χρήστο και να πάρεις τον Βαραββά;
Αυτός όμως επέμενε για μένα ,οπότε ο τσοπάνης αφού του είπε :κάνε ότι θέλεις ,πήγε και έπλυνε τα χέρια του για να του φύγει η προβατίλα.
Δεν πρόλαβα καλά καλά να καταλάβω τι ήθελε να πει εκείνο το γέρικο τσοπανόσκυλο που με μισόλογα έλεγε στον άλλο σκύλο :ήρθε η ώρα για την σφαγή των αμνών, και βρέθηκα σε ένα πεδίο γεμάτο αίματα και πριν να προλάβω να αναρωτηθώ γιατί ένας χασάπαρος έβαζε το κεφάλι μου στο γόνατο του, είχα αποδημήσει πλέον είς Κύριον.
Χωρίς να τα πολυλογώ βρέθηκα να είμαι κρεμασμένος ανάποδα, τελείως γυμνός με κάτι σφραγίδες στο πλάι σαν το χάραγμα του Διαβόλου, ευτυχώς κρεμάμενος επί τσιγκελίου και όχι επί ξύλου, και έτσι γλύτωσα από την κατάρα του Μωϋσή που θυμάμαι την μανούλα μου να μου διαβάζει από το Δευτερονόμιο : «Κεκατηραμένος υπό Θεού πας κρεμάμενος επί ξύλου»!
Με ιδιαίτερη χαρά είδα ότι δεν είμαι μόνος μου αλλά παρέα με τον Γέστα από την μια μεριά και τον Δυσμά από την άλλη, και ένας χοντρός τύπος με μια κάποτε στο απώτερο παρελθόν άσπρη ποδιά, να φωνάζει με στεντόρεια φωνή :όλα του γάλακτος, όλα Ελληνικά!
Τότε κατάλαβα γιατί όταν διάβαζε η μάνα μου την Αποκάλυψη του Ιωάννου σταυροκοπιόταν όταν έφτανε στο μέρος που λέει: «Και είδον εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των προσβυτέρων αρνίον εστηκός ως εσφαγμένον, έχον κέρατα επτά και οφθαλμούς επτά, α εισί τα επτά πνεύματα του Θεού αποστελλόμενα εις πάσαν την γην» (Αποκ. ε’ 6).
Δεν ξέρω πως του ήρθε να γράφει τέτοιες τρελαμάρες γιατί πάντως εγώ δύο ματάκια έχω και κέρατο πώς να προλάβω να αποκτήσω όταν όλη κι΄ όλη μια φορά πρόλαβα να πηδήξω την Μαγδαληνή.
Εκτός αν χρεώνει σε μένα όλο το κοπάδι που την είχε πηδήξει πριν από μένα και δεν την είχε γκαστρώσει.
Μια φορά πήδηξα και γω ο καημένος και έφτασε το εξώγαμο μου να το κάνει βούκινο εκείνος ο τρισκατάρατος ο Νταν Μπράουν με τον κώδικα Ντα Βίντσι.
Τελικά ένας συμπαθέστατος, χαριτωμένος ,τρυφερός άνθρωπος ονόματι Αθεόφοβος ήρθε με χάιδεψε και είπε στον χονδρό ότι εμένα θέλει.
Ο τύπος αυτός μου πέρασε μια σούβλα ,ντρέπομαι να σας πώ από πού, αλλά παρ΄ όλα αισθάνθηκα περήφανος γιατί τον άκουσα να λέει με αυτοθαυμασμό ότι έτσι δεν είχαν σουβλίσει ούτε τον Αθανάσιο Διάκο!
Ήταν δε τόσο ευγενικός που επειδή καταλάβαινε ότι κρύωνα μα έβαλε επάνω σε μια φωτιά και με γύριζε για να ζεσταθώ παντού.
Για να τον ευχαριστήσω λοιπόν και εγώ ψήθηκα τόσο καλά ώστε από αρνί έγινα λουκούμι όπως είπαν ένα πλήθος ανθρώπων που μόλις κατέβηκε η σούβλα χίμηξαν
και μου θύμισαν την μάνα μου που μου διάβαζε ότι ο Χριστός έλεγε πως μόλις τον σταύρωσαν οι στρατιώτες διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επι τον ιματισμόν μου έβαλαν κλήρον.
Με έμένα δεν πρόλαβαν να βάλουν κλήρο αλλά χίμηξαν και άρχισαν να τραβάνε τις πέτσες μου και τα κομμάτια μου με αποτέλεσμα σε λίγο να έχουν μείνει τα κοκαλάκια μου μόνα και γυμνά σε ένα ταψί.
Ο μόνος κλήρος που έγινε ήταν ποιος θα φάει το κεφαλάκι μου γιατί υπήρχαν 3 υποψήφιοι.
Επειδή αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση που σαν γνήσιος αμνός μπόρεσα να αίρω τις αμαρτίες τους σκέφτηκα ότι το πνεύμα μου μπορεί να τους συνοδεύει για πάντα, γι΄ αυτό σαν χοληστερίνη πήγα και εγκαταστάθηκα στα αγγεία τους.
Το μόνο κακό είναι ότι την ίδια ιδέα με μένα είχαν και παρά πολλά άλλα αρνιά στο παρελθόν και σε λίγο από ότι προβλέπω θα φρακάρουμε τελείως μέσα σε αυτή την στενοκοπιά που βρισκόμαστε οπότε το έμφραγμα είναι επί θύρας.
Δεν φοβάμαι όμως τίποτα γιατί η Δευτέρα Παρουσία έρχεται σύντομα.
Ο Μάξιμος έχει απ΄ευθείας σύνδεση με τον θεό που του είπε και την ημερομηνία
25 Μαρτίου 2018 !
Όποτε μέχρι τότε θα αίρω τας αμαρτίας σας αλλά το βάρος στο στομάχι σας από όσα θα χλαπακίσετε μόνο με κανένα Losec θα αρθεί!
*Σέρεν Λάρσεν Νορβηγός φιλόσοφος.

ΝΑ ΠΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ ,ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΜΕ;

Οι κατηγορούμενοι στην δίκη των 6
.
Από τα σχολικά μας χρόνια είχαμε μάθει για την δίκη των 6 και την εκτέλεση τους στο Γουδί αλλά και για το κίνημα του 1909 που έγινε πάλι στο Γουδί.
Έκτοτε σε όλες τις εποχές με πολιτική ένταση στην Ελλάδα το σύνθημα Οι προδότες στο Γουδί που αναφερόταν σε αυτούς που εκτελέστηκαν σαν υπεύθυνοι για την Μικρασιατική καταστροφή, δονούσε τις διαδηλώσεις και αποτελούσε και κλασσικό σύνθημα τόσο κατά την διάρκεια της χούντας όσο και μετά από αυτήν.
Οι προδότες λοιπόν στο Γουδί ή στο Γουδή αλλά που ακριβώς θα τους πάμε να τους εκτελέσουμε;
Όπως γράφει ο Κ. Η. ΜΠΙΡΗΣ στο "Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών", Αθήναι 1971: "ΓΟΥΔΙ: παλαιά ονομασία της περιοχής και επώνυμος της αυτόθι ηρειπωμένης εκκλησίας της Παναγίας, από κτήματα μεσαιωνικής οικογένειας Γουδή"Αυτή η εκκλησία ήταν κοντά στην σημερινή Λεωφόρο Γεωργίου Παπανδρέου στου Ζωγράφου.
Η αλλαγή από Γουδί σε Γουδή προέκυψε γιατί μετά από έρευνα έγινε γνωστό ότι το όνομα προέρχεται από μεγάλη οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν λόγω της μεγάλης προσφοράς τους στην Eλληνική Eπανάσταση. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους η Πατρίδα τούς αντάμειψε με την παραχώρηση της έκτασης που φέρει το όνομά τους.
Aπόγονος αυτής της οικογένειας, ο Δημήτριος Γουδής που γεννήθηκε στις Σπέτσες του 1824, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Hταν δε ο πρώτος Eλληνας που έφερε ατμόπλοιο και πρωτοστάτησε για την επικράτηση της ατμήλατης ναυτιλίας σε ολόκληρη την Eλλάδα.«H έκταση που είχε παραχωρηθεί στην οικογένεια ήταν τεράστια. Kάλυπτε εκτός από του Γουδή και την περιοχή του Παπάγου και του Xολαργού, σημειώνει η κ. Kαραγιάννη που έχει ερευνήσει το θέμα.
«Σιγά σιγά, χωρίστηκε σε δήμους και σήμερα η περιοχή Γουδή έχει έκταση 1,75 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Tίτλοι κυριότητας δεν έχουν βρεθεί, ωστόσο εφημερίδες στις αρχές του αιώνα αναφέρουν την τοποθεσία με τη γραφή «Γουδή». Eίναι χαρακτηριστική η αναφορά στα αρχεία του νοσοκομείου Σωτηρία: «Mέχρι τον Mάιο του 1902, η Σοφία Σλήμαν και άλλες κυρίες προβαίνουν στη σύσταση φιλανθρωπικής εταιρείας για την αντιμετώπιση πολλών κοινωνικών προβλημάτων (π.χ. φυματίωση) και καταφέρνουν να αποσπάσουν από την I. Mονή Πετράκη δωρεά οικοπέδου 600 στρεμ. μακράν των Aθηνών B.A. της θέσεως Γουδή». Το αρχικό κτίσμα της Σωτηρίας .
Η περιοχή ήταν γυμνή και τα σημερινά πεύκα έχουν φυτευθεί από την Σοφία Σλήμαν.
.
Ας δούμε επίσης τι μας λέει μια σύγχρονη με την εποχή της εκτέλεσης ,η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη (1928) που είναι το Γουδή
Πεδίον προς Α των Αθηνών απέχων περί τα 3 χλμ από της Πλατείας Συντάγματος,εκτάσεως 1 3/4 τ.χλμ.Όρια αυτού είναι :
Α αι δυτικαί κλιτύες του Υμηττού μέχρι της κοίτης του Ηριδανού ποταμού.(ΔΕΝ είναι αυτός που σήμερα τον βλέπετε να ρέει στην πλατεία στο Μοναστηράκι και ξαναείναι ορατός εκεί που καταλήγει, δηλαδή στον Κεραμεικό. Πρόκειται για  τον Ηριδανό που πηγάζει από τον Υμηττό) 
Β ο βραχώδης λόφος Τσακό και η οδός Μεσογείων.
Ν ο Ηριδανός και 
Δ οι Αμπελόκηποι.
Το Γουδή χρησιμοποιείται ως πεδίον στρατιωτικών ασκήσεων σωμάτων της φρουράς Αθηνών και βολής πυροβολικού.
ΒΑ του Γουδή κείνται το φθισιατρείον ,(εννοεί το σημερινό νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ) η ιερατική σχολή, το σχολείον χωροφυλακής και ο όρχος αυτοκινήτων του στρατού Δ δε το παλαιόν σκοπευτήριον και το νοσοκομείον των παίδων….Το πεδίον διατέμνεται υπό της κοίτης του Ιλισσού.(αυτός εξαφανίστηκε τελείως με την κατασκευή της Μιχαλακοπούλου)
Ως τον Β' Παγκ. Πόλεμο,λοιπόν Γουδή λεγόταν η περιοχή ανατολικά της λεωφόρου Κηφισίας και γύρω από τη λεωφόρο Μεσογείων, από τον «Ερυθρό Σταυρό» και το νοσοκομείο «Παίδων» ως το Κάτω Χαλάνδρι και τον Χολαργό.

.Όσο για το ομώνυμο αεροδρόμιο της Αεροπορίας Στρατού, βρισκόταν στο χώρο του σημερινού «Στρατοπέδου Παπάγου», του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δηλαδή.
Οι κινηματίες το 1909 είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή από το σημερινό υπουργείο Εθνικής Άμυνας ως τη Σχολή Αστυνομίας.Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι ως Γουδή εκείνα τα χρόνια αναφέρεται μια έκταση πολύ ευρύτερη της σημερινής.
Σήμερα λέμε Γουδή την περιοχή γύρω από τα νοσοκομεία «Παίδων» και «Λαϊκό» ως τις οδούς Μιχαλακοπούλου και Μεσογείων.
Οι περισσότεροι λοιπόν πιστεύουν ότι ο τόπος εκτέλεσης των 6 είναι το παλιό στρατόπεδο πίσω από τα νοσοκομεία των Παίδων που σήμερα είναι το θέατρο Μπάτμινγκτον.
Δεν πρόκειται να ασχοληθώ εδώ με την δίκη των 6 και αν δικαίως ή αδίκως εκτελέστηκαν οι 5 πολιτικοί και ο ένας στρατιωτικός ηγέτης.
Άλλωστε πρόσφατα έχει τεθεί το θέμα της αναψηλάφησης της δίκης από τον Άρειο Πάγο. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει σχετικά εδώ.
Καταδικάστηκαν λοιπόν ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής καταστροφής, παμψηφεί στην ποινή του θανάτου, και εκτελέστηκαν στις 11.30 ώρα της 15 Νοεμβρίου 1922 οι: Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Γεώργιος Μπαλτατζής, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Χατζανέστης
Το εκτελεστικό απόσπασμα έχει χωριστεί σε έξι ομάδες πέντε αντρών στην κάθε μία.
Μόνο στην ομάδα που θα σκοπεύσει σε λίγο τον Χατζανέστη είναι έξι στρατιώτες και ο λοχίας επτά. Ένας ανθυπασπιστής διατάζει να φύγει ο παραπανίσιος: «Σήκω εσύ!» για να πάρει την απάντηση: «Όχι, δεν φεύγω. Είμαι Μικρασιάτης. Θα μείνω να τουφεκίσω». Ο ανθυπασπιστής υποχωρεί...Ακουγόταν ότι στο Φρουραρχείο φαντάροι καβγάδιζαν για το ποιος θα εξασφαλίσει μια θέση στο εκτελεστικό απόσπασμα, ότι Μικρασιάτες πλήρωσαν ακόμα και πενηντάρικο σε συναδέλφους τους που είχαν οριστεί στο απόσπασμα για να τους παραχωρήσουν την τιμή να «ντουφεκίσουν τους προδότες».
Τα πτώματά των μεταφέρθηκαν υπό δρακόντειες δυνάμεις ασφαλείας στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών για να ενταφιαστούν με συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι λοιπόν εκτελέστηκαν οι «προδότες» στο Γουδί μόνο που ο τόπος εκτέλεσης ήταν στον σημερινό δήμο Παπάγου!

Ο τόπος εκτέλεσης είναι στο πάρκο που υπάρχει ανάμεσα στις οδούς: Αναστάσεως, Αρτέμιδος, Κορυτσάς και VII Μεραρχίας, στα όρια των Δήμων Παπάγου και Χολαργού .
Ο ναός της Ανάστασης που βρίσκεται εκεί έχει χτιστεί στη μνήμη τους το 1933 δίπλα στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και εντοιχίστηκε μια μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του υπουργείου Δικαιοσύνης .
Τα δε έξι κυπαρίσσια που είναι στη σειρά , λέγεται ότι έχουν φυτευτεί στο μέρος όπου ακριβώς στήθηκαν μπροστά στο απόσπασμα.
Επίσης κάτω από τα κυπαρίσσια υπάρχει και ανά μια μαρμάρινη πλάκα με το επίθετό τους.

Το Γουδή όμως χρησιμοποιήθηκε και σαν τόπος εκτελέσεων και μετέπειτα στον εμφύλιο αλλά και μετά την λήξη του .
Στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι ο Ν. Μπελογιάννης,ο Δ.Μπάτσης,ο Η. Αργυριάδης και ο Ν.Καλούμενος μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν.
Η τελευταία φορά που η περιοχή σχετίστηκε με την Ελληνική ιστορία ήταν στις 21 Απριλίου του 1967 όπου με αφετηρία πάλι το Γουδή, νέοι επίορκοι αξιωματικοί, στελέχη της μετέπειτα χούντας των συνταγματαρχών, κίνησαν άρματα μάχης και κατέλυσαν Κυβέρνηση και την Δημοκρατία και μας έκατσαν στον σβέρκο για 7 ολόκληρα χρόνια.