"Θαυματουργές" θεραπείες για τον καρκίνο

Καθημερινά στο ιντερνετ διαβάζουμε για διάφορες θεραπείες του καρκίνου από διάφορα "θαυματουργά" μαντζούνια.

Το τραγικό είναι ότι υπάρχει ένα ευρύτατο κοινό που είναι πρόθυμο να πιστέψει μια  τέτοια ανοησία και αντί να ακολουθήσει μια παραδεδεγμένη θεραπεία να πιει  το νερό του Καματερού μέχρι  την φραμπελιά  και να τρέξει στην Κούβα για  τον πράσινο σκορπιό.

Σχετικά είχα γράψει στο παρελθόν το χιουμοριστικό ποστ ΓΜΤ, ΧΘΕΣ ΠΕΤΑΞΑ 1000 ΕΥΡΩ!

Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό υπάρχουν στο διαδίκτυο μερικά ιστολόγια που ασχολούνται αποκλειστικά με την κατάρριψη των διάφορων ηλιθιοτήτων που αναπαράγονται με εξαιρετική ταχύτητα από μπλογκ σε μπλόγκ, όπως πχ. πρόσφατα για το  Θαυματουργό ποτό που σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα. ή για το ότι το λεμόνι με σόδα είναισυνδυασμός 1000 φορές πιο ισχυρός από την χημειοθεραπεία!

Τα ιστολόγια αυτά είναι:

http://ellinikahoaxes.blogspot.gr/

http://krypteia1.blogspot.gr/

http://antichainletter.wordpress.com/

http://www.skepdic.gr/main.cfm

Στο τελευταίο  διάβασα και ένα πολύ καλό άρθρο του γιατρού Ανδρέα Π. Μούστρη, με τίτλο "Θαυματουργές"θεραπείες για τον καρκίνο" που με έβγαλε από τον κόπο να γράψω ένα αντίστοιχο, γιατί αυτό καλύπτει πλήρως και ίσως καλύτερα, αυτά που ήθελα να γράψω.

Την μόνη προσθήκη που θέλω να κάνω είναι ότι αντίθετα από την φοβία που επικρατεί στην Ελλάδα για τον καρκίνο, ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών σήμερα ξεπερνά τα 5 χρόνια μετά την θεραπεία  χωρίς να εμφανίσει υποτροπή, που είναι το όριο που θεωρείται ότι ο ασθενής έχει θεραπευτεί.

Ο καθένας βέβαια από τους πάνω από 200 τύπους καρκίνου που υπάρχουν, έχει και διαφορετικό ποσοστό θεραπείας, αλλά τώρα πια στο σύνολο το 43% των ανδρών και το 56% των γυναικών ξεπερνούν την 5ετια ελεύθεροι νόσου.

Στα παιδιά τα ποσοστά είναι ακόμα καλύτερα, με το ποσοστό να ανέρχεται στο 78% και σε ορισμένα δε νεοπλάσματα να φτάνει το 99% !

 Τα μαύρα γράμματα είναι δικές μου υπογραμμίσεις.

 Κατά καιρούς εμφανίζονται στο προσκήνιο διάφορα άτομα, άλλοι είναι γιατροί, άλλοι βιολόγοι, άλλοι φαρμακοποιοί, άλλοι χωρίς καμία σχέση με τις επιστήμες υγείας, οι οποίοι διατείνονται ότι έχουν ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο. Σχεδόν όλες αυτές οι ιστορίες είναι πανομοιότυπες : οι ανακοινώσεις τους προσελκύουν τα ΜΜΕ, στα οποία εμφανίζονται υποστηρίζοντας την ανακάλυψή τους, κατόπιν εμφανίζονται και κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν λάβει το συγκεκριμένο φάρμακο και πιστεύουν ότι έχουν θεραπευθεί. Ύστερα βλέπουμε μέλη της ιατρικής επιστημονικής κοινότητας να εμφανίζονται στο προσκήνιο εξαπολύοντας κεραυνούς κατά των ανθρώπων αυτών, μετά παρεμβαίνει κάποιος επίσημος φορέας και τελικά εξαφανίζονται από το προσκήνιο.

 Εμείς, μένουμε στο να παρακολουθούμε μια διαμάχη ανάμεσά τους, η οποία ομολογουμένως αυξάνει τα κέρδη των ΜΜΕ · κατόπιν, κάθε ένας από εμάς διαμορφώνει μια άποψη για το τι μπορεί να συμβαίνει. Ποια άραγε είναι η αλήθεια πίσω από όλα αυτά; Ακούμε επιχειρήματα από τους μεν και τους δε. Σενάρια αρχίζουν να δημιουργούνται.

Αυτοί που είναι πιο κυνικοί, θα βιαστούν να απορρίψουν το νέο φάρμακο και τον άνθρωπο που το υποστηρίζει, χωρίς πολλή σκέψη. Η άποψή τους είναι προσχηματισμένη, και επηρεάζεται κυρίως από τη φαινομενολογία της κατάστασης.

 Το σκεπτικό είναι : πως είναι δυνατόν εκατομμύρια επιστήμονες σε όλον τον κόσμο, στα καλύτερα πανεπιστήμια, με δισεκατομμύρια ευρώ (ή δολλάρια) να μην μπορούν να βρουν το φάρμακο για τον καρκίνο, και ένας ταπεινός άνθρωπος από την Ελλάδα, χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο να το έχει ανακαλύψει; Mήπως αυτός ο άνθρωπος είναι απατεώνας που εμπορεύεται τον ανθρώπινο πόνο για να κερδίσει χρήματα;

Η υποσυνείδητη σύγκριση αυτών των δύο επιχειρημάτων γέρνει τη ζυγαριά σαφώς υπέρ του τελευταίου, αν το εξετάσει κανείς από την πλευρά του ποιό είναι το πιο πιθανό.

Κάποιοι άλλοι υιοθετούν μια πιο ρομαντική άποψη. Στη σκέψη τους δεσπόζουν οι ιστορικές φιγούρες που έγιναν πρωτοπόροι της ανθρωπότητας με τις επαναστατικές τους ανακαλύψεις και καινοτομίες, φιγούρες οι οποίες πολεμήθηκαν ανηλεώς από το κατεστημένο της εποχής τους. κοστίζοντας τους ακόμα και τη ζωή. Είναι η παλιά διαμάχη ανάμεσα στον πρωτοπόρο και το κατεστημένο. Διαλέγουν λοιπόν να υποστηρίξουν αυτόν που μπορεί να είναι καινοτόμος, και μερικές φορές δημιουργούν θεωρίες συνομωσίας για να αντικρούσουν τις αντίθετες απόψεις. Ο επιστήμονας που πλασάρει το νέο φάρμακο υπόκειται στον πόλεμο των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών, που προκειμένου να χάσουν χρήματα από την απαξίωση των δικών τους, πανάκριβων, αρκετά επικίνδυνων και μέτριας αποτελεσματικότητας φαρμάκων, κινούν τα νήματα για να τον απαξιώσουν και να τον εξαφανίσουν. Είναι ο Δαβίδ απέναντι στο Γολιάθ. Και ο Δαβίδ, αν και δεν κερδίζει τη μάχη στην προκειμένη περίπτωση, είναι ομολογουμένως ο πιο συμπαθής.

Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που, παρακολουθώντας την κατάσταση, προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη για το ποιος έχει δίκιο, εξετάζοντας τα πράγματα με μια πιο ειλικρινή διάθεση. Η αλήθεια όμως είναι, ότι με τα δεδομένα που παρουσιάζονται, κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι το νέο φάρμακο είναι αποτελεσματικό, ούτε όμως και το αντίστροφο. Μπορεί όμως να βγάλει κάποια συμπεράσματα, ανάλογα με τις γνώσεις που έχει, και την κριτική του σκέψη.

Παρακάτω, θα εξετάσουμε κάποια από τα θέματα που ανακύπτουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως σας φανούν υπερβολικά εξειδικευμένα, όμως είναι απαραίτητα προκειμένου να γίνουν αντιληπτά κάποια πράγματα γύρω από τον καρκίνο και τη θεραπεία του. Κάτι που δεν θα δείτε ποτέ στα κανάλια, επειδή πιθανότατα οι πιο πολλοί τηλεθεατές θα πατήσουν ψυχαναγκαστικά το κουμπί "P+" ή "P-" μετά από τις πρώτες λίγες λέξεις.

1. H φράση "ανακάλυψα το φάρμακο για τον καρκίνο" είναι λανθασμένη.

Δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλυφθεί ένα τέτοιο φάρμακο, για τον πολύ απλό λόγο, ότι αυτό που λέμε "καρκίνος" δεν είναι μία νόσος, αλλά κυριολεκτικά αρκετές ΔΕΚΑΔΕΣ διαφορετικών νοσολογικών οντοτήτων. Απλά, τις βάζουμε όλες κάτω από αυτόν τον όρο, γιατί έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά : χάνεται ο έλεγχος του πολλαπλασιασμού μιας συγκεκριμένης ομάδας κυττάρων του ανθρώπινου οργανισμού, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα. Στην αρχή η ανάπτυξη γίνεται τοπικά (συνήθως) με αποτέλεσμα τη δημιουργία της πρωτοπαθούς εστίας, και κατόπιν μερικά από αυτά τα κύτταρα διαμέσου των λεμφαγγείων ή της κυκλοφορίας σχηματίζουν μεταστατικές εστίες στους λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένα όργανα αντίστοιχα.

Αναλόγως του τύπου των κυττάρων που αρχικά έγιναν καρκινικά, προκύπτουν διαφορετικών ειδών κακοήθειες. (πχ αδενοκαρκίνωμα πνεύμονα, αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος, οστεοσάρκωμα, λέμφωμα Hodgkin, κτλ).

Κάθε μία από τις κακοήθειες αυτές, είναι μια τελείως διαφορετική νόσος. Έχει διαφορετική αιτιολογία, διαφορετικά συμπτώματα, διαφορετική πορεία στο χρόνο, και διαφορετική ανταπόκριση στη θεραπεία.

Για παράδειγμα, το αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος εμφανίζεται συνήθως μετά τα 60, δίνει αβληχρά συμπτώματα μέχρι να επεκταθεί στους παρακείμενους ιστούς και να τους προκαλέσει διηθητικά-πιεστικά φαινόμενα (για τα οποία συνήθως απευθύνεται ο ασθενής στο γιατρό) και έχει φτωχή πρόγνωση.

Αντίθετα, το σεμίνωμα (καρκίνος του όρχεως) εμφανίζεται συνήθως πριν την ηλικία των 30, αναγνωρίζεται εύκολα από τον ίδιο τον ασθενή ως ένα μόρφωμα στον όρχι του, (συνήθως αυτό είναι το μοναδικό ενόχλημα), και θεραπεύεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (όταν η διάγνωση γίνει έγκαιρα). Και λέγοντας θεραπεύεται, εννοούμε πραγματικά θεραπεύεται τελείως-θυμηθείτε τον Ισπανό τερματοφύλακα Molina και τον Ολυμπιονίκη ποδηλάτη Armstrong.

Όσους τύπους κυττάρων έχει ο ανθρώπινος οργανισμός, τόσες κατηγορίες κακοηθειών μπορούν να αναπτυχθούν. Επιπλέον, από μία κατηγορία κυττάρων μπορούν να προκύψουν και κακοήθειες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, και διαφορετική επιθετικότητα. Είναι αρκετοί οι τύποι καρκίνου, δεν είναι ;

Προκύπτει λοιπόν εύλογα το εξής ερώτημα : αφού στην ουσία ο μηχανισμός γένεσης του καρκίνου είναι για όλες τις κακοήθειες κοινός, δεν μπορεί να βρεθεί ένα φάρμακο που να σταματάει τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων ; H απάντηση είναι πως υπάρχουν ήδη φάρμακα που το κάνουν αυτό. Μην εκπλήσσεστε. Για παράδειγμα το τρανς-ρετινοϊκό οξύ, που θεραπεύει την οξεία προ-μυελο-κυτταρική λευχαιμία ή το γνωστό Gleevec (STI-571), για την χρονία μυελογενή λευχαιμία. Αυτό όμως που δε γνωρίζει κάποιος που δεν είναι ειδικός, είναι ότι τα σκευάσματα αυτά είναι αποτελεσματικά μόνο για τις συγκεκριμένες μορφές κακοήθειας. Γιατί μόνο αυτές ; Γιατί, μόνο αυτά τα καρκινικά κύτταρα εκφράζουν κάποια μόρια, τα οποία είναι ζωτικά για την αναπαραγωγή τους, και τα οποία μπλοκάρονται από τα εν λόγω φάρμακα. Ο μηχανισμός δράσης δηλαδή των φαρμάκων αυτών είναι αρκετά ειδικός. Αντίθετα, τα κοινά χημειοθεραπευτικά, δεν στοχεύουν σε μόρια που υπάρχουν μόνο σε καρκινικά κύτταρα, αλλά σε μόρια που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα κύτταρα του ανθρώπου, και τα οποία ρυθμίζουν τον πολλαπλασιασμό τους. Για το λόγο αυτό έχουν και πιο πολλές ανεπιθύμητες ενέργειες, επειδή θανατώνουν όχι μόνο τα καρκινικά κύτταρα, αλλά και πολλά, φυσιολογικά, ταχέως αναπαραγόμενα κύτταρα (όπως πχ του εντέρου ή του αίματος, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να έχουν ναυτία, διάρροιες, και να αναπτύσσουν αναιμία κτλ).

 Η μάχη που δίνεται από τους ερευνητές σε όλον τον κόσμο, είναι να αποσαφηνιστούν οι μηχανισμοί που μετατρέπουν ένα φυσιολογικό κύτταρο σε καρκινικό, ώστε να βρούμε με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε φάρμακα που να θανατώνουν μόνο τα καρκινικά κύτταρα.

2. Πως φτιάχνεται ένα φάρμακο και πως πλασάρεται στην κυκλοφορία ;

Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να μπω στις λεπτομέρειες της φαρμακολογίας και της βιοχημείας. Ο λόγος που θέτω αυτό το ερώτημα, είναι για να αποσαφηνίσω κάποιες πιθανές παρανοήσεις. Η εποχή, που ο τρελός επιστήμονας-ερευνητής-φιλόσοφος-..... (βάλτε όσες παύλες θέλετε) κλεινόταν σε ένα εργαστήριο για χρόνια, και ξαφνικά έκανε μια απίστευτη ανακάλυψη που άλλαζε το ρου της ιστορίας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί (τουλάχιστον για την Ιατρική). Η πρόοδος όλων των επιστημών που ασχολούνται με τη ζωή, είναι τόσο μεγάλη, ώστε πλέον κάθε ερευνητής είναι αναγκασμένος να λειτουργήσει μέσα σε μια ομάδα προκειμένου να έχει αποτελέσματα. Δεν είναι ζήτημα ευφυίας, είναι ζήτημα ρεαλιστικής αντιμετώπισης της υπάρχουσας κατάστασης. Όσο μεγαλοφυής και να είναι κάποιος, για να κάνει έρευνα χρειάζεται 3 πράγματα : γνώση, εργαστήριο για τις μετρήσεις, και ασθενείς. Μαζί με τα παραπάνω, χρειάζονται φυσικά και χρήματα.

Όταν λοιπόν βγαίνει ένα καινούργιο φάρμακο, η σύγχρονη ιατρική, υποχρεώνει οποιαδήποτε εταιρεία στον κόσμο, να κάνει μελέτες προτού αποφασιστεί η κυκλοφορία του. Οι πρώτες μελέτες αυτές, πρέπει να έχουν τα εξής χαρακτηριστικά :

1. οι ασθενείς γνωρίζουν τι τους χορηγείται, καθώς και ότι οι παρενέργειες δεν είναι γνωστές, και δίνουν έγγραφη συγκατάθεση -είναι δηλαδή εθελοντές-.

2. Στην πρώτη φάση, διαλευκάνονται οι παρενέργειες των φαρμάκων σε σχέση με τη δοσολογία τους.

3. Στη δεύτερη φάση διερευνώνται περαιτέρω οι παρενέργειες των φαρμάκων καθώς και η αποτελεσματικότητά τους στις ασφαλείς δοσολογίες.

4. Στην τρίτη φάση, γίνεται λεπτομερής έλεγχος της αποτελεσματικότητας, σύγκριση με placebo, κτλ. Ακόμα και αν βρεθεί στατιστικά ότι τα φάρμακα είναι αποτελεσματικά, και ασφαλή, τα επόμενα χρόνια διεξάγονται μεγάλες πολυκεντρικές μελέτες, με χιλιάδες ασθενείς, ώστε να διερευνηθεί μήπως κάτι ξέφυγε. Σκεφτείτε την απόσυρση του Vioxx, που μετά από χρόνια χρήσης σε εκατομμύρια ασθενείς, με στατιστικές αναλύσεις βρέθηκε ότι αυξάνει λίγο (πραγματικά λίγο) τον κίνδυνο καρδιακών επεισοδίων σε ήδη καρδιολογικούς αρρώστους που έκαναν μακροχρόνια λήψη από αυτό . Όλα αυτά γίνονται για την ασφάλεια των ανθρώπων που κάνουν λήψη των φαρμάκων, ώστε να μην βρεθεί κανένας καιροσκόπος να επωφεληθεί, κερδίζοντας χρήματα.

Είναι νομίζω φανερό, ότι ένας άνθρωπος από μόνος του, δεν θα μπορούσε να τα έχει ποτέ κάνει όλα αυτά. Ακόμα και αν έχει ανακαλύψει ένα θαυματουργό φάρμακο (που είναι αδύνατο να το γνωρίζει προτού το χορηγήσει σε ασθενείς!), στην ουσία θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων που το παίρνουν αν δεν έχει κάνει αυτές τις μελέτες. Θα μπορούσε να έχει προβλέψει με βάση τη χημική δομή της ουσίας ότι αυτή δεν έχει παρενέργειες και έτσι να αποφασίσει να το χορηγήσει; Όχι, εκτός και αν η ίδια ουσία έχει δοκιμαστεί σε ανθρώπους με άλλες μελέτες. Ακόμα και το μίγμα διαφορετικών ουσιών, που η κάθε μία ξεχωριστά έχει δοκιμαστεί και έχει αποδειχθεί ασφαλής, πρέπει να ξαναδοκιμαστεί, γιατί ενδέχεται οι αλληλεπιδράσεις τους να είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο.

Θέτω λοιπόν το εξής ερώτημα ; Πως είναι δυνατόν κάποιος που υποστηρίζει ότι ανακάλυψε το φάρμακο για τον καρκίνο να το έχει πετύχει αν δεν έχει κάνει αυτές τις μελέτες (οι οποίες είναι δαπανηρές, χρονοβόρες και χρειάζονται οπωσδήποτε διαγνωσμένους ασθενείς );

Και αν το έχει χορηγήσει σε ασθενείς χωρίς αυτές, δεν εξέθεσε την υγεία τους σε κίνδυνο ; Γιατί δεν είναι μόνο το ρίσκο του φαρμάκου, αλλά η πιθανή αποχή του ασθενούς από τις υπάρχουσες θεραπείες, ή οι ενδεχόμενες βλαβερές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στο νέο φάρμακο και στα άλλα φάρμακα που μπορεί να παίρνει κάποιος για την κακοήθειά του.

3. Αναφέρονται περιστατικά ανθρώπων που πήραν το νέο φάρμακο και ο όγκος τους εξαφανίστηκε. Είναι αυτό δυνατό να έχει συμβεί ;

Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η έλλειψη πληροφοριών. Αν κάποιος δεν είναι γιατρός και δεν έχει τον φάκελο του ασθενή, δεν δικαιούται να απαντήσει με ναι ή όχι. Μπορεί μόνο να διαμορφώσει υποθέσεις και να θέσει κάποια ερωτήματα.

Αν κάποιος με καρκίνο έκανε λήψη του νέου φαρμάκου και μετά από κάποιο καιρό φαίνεται ότι ο όγκος του έχει εξαφανιστεί, αυτό σημαίνει ότι το νέο φάρμακο τον θεράπευσε ;

Για να μιλήσουμε για θεραπεία στον καρκίνο, πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 5 έτη χωρίς κανένα σημείο υποτροπής (ο χρόνος αυτός ποικίλλει ανάλογα με τη μορφή καρκίνου, καθώς μπορεί να φτάσει και τα 10 χρόνια). Έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν φάρμακα που στην αρχή φάνηκαν να έχουν εκπληκτικά αποτελέσματα, όμως στην ουσία παράτειναν την επιβίωση, καθυστερώντας την εξέλιξη του καρκίνου, η κάνοντας τον μη ανιχνεύσιμο για κάποιο χρόνο.

Επίσης, αν κάποιος έχει κάνει την κλασική ιατρική θεραπεία, και παράλληλα έπαιρνε και το καινούργιο φάρμακο, πως είναι δυνατό να γνωρίζει κανένας αν η υποστροφή του όγκου οφείλεται στο καινούργιο φάρμακο και όχι στην κλασική θεραπεία ;

Αν οι θεράποντες ιατροί μπορούν να δίνουν προσδόκιμα επιβίωσης στους ασθενείς τους, αυτό είναι πάντα μια εκτίμηση (που έχει αρκετό υποκειμενισμό, ειδικά στο θέμα του καρκίνου), η οποία μπορεί να είναι απόλυτα σωστή, και όμως ο ασθενής να τους διαψεύσει όλους. Αυτό οφείλεται στο ότι τα ποσοστά επιβίωσης, είναι ποσοστά, δηλαδή αφορούν στην πιθανότητα που έχει κάποιος με τη συγκεκριμένη μορφή κακοήθειας, στο συγκεκριμένο στάδιο, να ζήσει για κάποιο χρόνο. Μπορεί ο ασθενής να έχει πολλά άλλα προβλήματα υγείας και να πεθάνει πολύ σύντομα, μπορεί όμως και να ανήκει σε αυτούς που ζουν πολλά χρόνια. Εξ' άλλου, υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που εμφάνισαν αυτόματη υποστροφή στην κακοήθειά τους, χωρίς κανένα προφανή λόγο -σπάνιες, αλλά υπάρχουν.

Στα περιστατικά λοιπόν που εμφανίζονται, λόγω έλλειψης πληροφοριών, δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί με σιγουριά. Πρέπει πρώτα να μελετήσει τον φάκελο του ασθενούς, να μάθει τι θεραπεία έχει κάνει, τι μορφής κακοήθεια είχε, και να παρακολουθήσει την πορεία του στο χρόνο. Αν στο βάθος χρόνου φανεί ότι ένα τέτοιο νέο φάρμακο προλαμβάνει την υποτροπή κάποιας μορφής καρκίνου σε κάποιο ποσοστό ασθενών, αυτό είναι πράγματι μια μεγάλη ανακάλυψη. Αλλά μόνο εφόσον αυτό τεκμηριώνεται από ειδικούς και μπορεί να αναπαραχθεί.

Αν κάποιο τέτοιο φάρμακο βρεθεί, να είστε σίγουροι ότι οι φαρμακοβιομηχανίες θα κάνουν μάχη για να το αποκτήσουν.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Ο καρκίνος σήμερα μπορεί να θεραπευτεί σε μεγάλο ποσοστό. Το πιο σημαντικό βήμα στη θεραπεία του είναι η έγκαιρη διάγνωση. Και για την έγκαιρη διάγνωση χρειάζεται σωστή ενημέρωση. Η ζωή των ανθρώπων είναι κάτι πολύ σημαντικό, για να την πάρουμε αψήφιστα.

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΚΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ ΝΑ "ΑΝΑΠΛΑΣΕΙ" ΕΝΑ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝΑΠΛΑΣΗ!

Πολύ συζήτηση γίνεται αυτές τις μέρες για τις διάφορες ΜΚΟ που ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια και μερικές από αυτές κατάφεραν επιτυχώς να απομυζήσουν  τεράστια κρατικά κονδύλια είτε για να αποναρκοθετήσουν δήθεν διάφορες περιοχές, είτε για να  ενισχύσουν τα ραδιόφωνα της Κούβας και την αναδάσωση του Αμαζονίου, είτε ακόμη  να φροντίσουν  για την καλλιέργεια της ντομάτας στη Δαχομέη!

Όπως είπε επιγραμματικά  ο Θεόδωρος Πάγκαλος σε συνέντευξη του στο ΒΗΜΑFM 99,5 ,όχι βέβαια για όλες τις ΜΚΟ, ότι πρόκειται   για οχήματα πολιτικής επιρροής με άλλο τρόπο και ότι ΜΚΟ σαν τις παραπάνω :είναι μια απάτη , μέσω της οποίας διάφοροι κολλητοί, φίλοι και γνωστοί παίρνουν χρήματα χωρίς να εργάζονται.»

Όμως υπάρχουν και ΜΚΟ που δεν στηρίζονται σε κρατικά χρήματα αλλά σε χρήματα ιδρυμάτων, όπως πχ το ίδρυμα Στ. Νιάρχος και έχουν σοβαρούς σκοπούς, όπως παραδείγματος χάριν,  η ΜΚΟ "Παραδείγματος Χάριν" που έθεσε ως στόχο της να αναπλάσει  τις παιδικές χαρές της Αθήνας  και για την οποία έχω γράψει πρόσφατα το ποστ μου  ΦΟΒΟΥ ΤΑΣ ΜΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΣΑΣ !

Δεν θα έλεγα βέβαια πως αυτή η ΜΚΟ επιβεβαιώνει την αποστροφή του Θ.Πάγκαλου ως όχημα πολιτικής επιρροής με άλλο τρόπο, παρά την σαφή Νεοδημοκρατική προέλευση των υπευθύνων της και την ιδιαίτερη προβολή της από το συγκρότημα Αλαφούζου, με δύο ήδη  δημοσιεύματα στην Καθημερινή αλλά και αναφορά στο δελτίο ειδήσεων του SKAI.
Φαίνεται πάντως πως η "ανάπλαση" αυτή με χρήματα του ιδρύματος Νιάρχου είναι ο πιλότος, γιατί όπως λέει στο τέλος η εκφωνήτρια του SKAI σχεδιάζεται η ανάπλαση και άλλων 12  με χρηματοδότηση πλέον από το ΕΣΠΑ.

Η ΜΚΟ όμως  αυτή θυμίζει το ανέκδοτο με τον πρόσκοπο που του είπαν πως πρέπει να κάνει μια καλή πράξη την ημέρα και περνάει την γριούλα στην απέναντι πλευρά του δρόμου με το ζόρι!

Και αυτό γιατί χωρίς να ρωτήσουν ή να συζητήσουν με τους κατοίκους της οδού  Καλλησπέρη  αποφάσισαν, με την ταχύτατη έγκριση του Δήμου και του Υπουργείου Πολιτισμού, μιας και οι δύο  δεν επρόκειτο να βάλουν το χέρι στην τσέπη, να "αναπλάσουν" την παιδική χαρά που υπήρχε εκεί σαν λειτουργικό συμπλήρωμα ενός καταπράσινου και πανέμορφου πεζόδρομου και  να  μεταβάλουν ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος αυτού σε μια  ιδιόμορφη παιδική χαρά με ταυτόχρονη σημαντική καταστροφή του πράσινου και τερατώδη κάλυψη κάθε επιφάνειας με άσφαλτο, τσιμέντο και ταρτάν.

(φωτογραφίες του πεζόδρομου πριν την "ανάπλαση" στο παραπάνω ποστ μου)

Μιας και η "ανάπλαση" πλέον δυστυχώς έχει τελειώσει, πριν να εκδικαστεί η προσφυγή των κατοίκων στο Συμβούλιο Επικρατείας που έχει αναβληθεί μέχρι στιγμής 3 φόρες,  ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής βάσει της τεχνικής έκθεσης του πολιτικού μηχανικού Γεωργίου Μάνθου Μπαλούρη και του γεωπόνου Δημητρίου Καρακώστα που την συνέταξαν κατόπιν παραγγελίας κατοίκων του δρόμου.

Καταστροφή του πράσινου. Από τα 30 δέντρα που είχε ο δρόμος έχουν μείνει μόνο 19!

Υπάρχει δε και μεγάλη πιθανότητα και τα υπάρχοντα να ξεραθούν λόγω των καταστροφικών  επεμβάσεων που έγιναν στα ριζικά τους συστήματα λόγω των σε βάθος εκσκαφών που έγιναν, αλλά και στα τσιμέντα που μπήκαν γύρω τους και τα στραγγάλισαν.

Από την θαμνώδη, πυκνή και αρκετά υψηλή (σε μερικά σημεία υπερέβαινε το 1,80 m) βλάστηση που αποτελείτο κυρίως από ευώνυμο, βιβούρνο και αγριελιά (άπαντα αειθαλή) πίσω από την οποία τα παιδιά έπαιζαν κρυφτό και από την χαμηλή εποχική ποώδη βλάστηση και τα ανθόφυτα που κάλυπταν το 14,5% του συνόλου του χώρου, έμεινε ένα παρτεράκι 20 εκ (!!!) με αραιοφυτεμένα αγρωστώδη (τύπου στάχυα με μέγιστο ύψος 30εκ – δηλ. καμιά σχέση σε πυκνότητα, ύψος και πρασινάδα με την προηγούμενη κατάσταση ) κατά μήκος του μανδρότοιχου του σχολείου, δηλ στο 1,02% !

Το καλαίσθητο πλακόστρωτο που κάλυπτε την λωρίδα για τα οχήματα έκτακτης ανάγκης και τροφοδοσίας σε όλο στο βόρειο τμήμα της οδού και είχε ζεστό ανοικτό μπεζ χρώμα, καλή θερμική αγωγιμότητα, μικρή θερμοχωρητικότητα και ήταν ως εκ τούτου  τεχνητό υλικό φιλικό προς το περιβάλλον και το μικροκλίμα, ξηλώθηκε, και από το 38% της συνολικής επιφάνειας που κάλυπτε έμεινε μόνο  6%

Το επίσης καλαίσθητο λιθόστρωτο με σχιστόπλακες Πηλίου του πεζόδρομου ,που είναι από πλευράς θερμικών ιδιοτήτων  το πλησιέστερο στο χώμα φυσικό υλικό και κατελάμβανε το 37% της συνολικής επιφάνειας, αφαιρέθηκε πλήρως και αντικαταστάθηκε με ταρτάν και άσφαλτο.

Το χώμα που φιλοξενούσε τα πολλά δένδρα και την εκτεταμένη χαμηλή θαμνώδη βλάστηση και κάλυπτε το 15,5% της επιφάνειας ουσιαστικά εξαφανίστηκε από προσώπου γης καλύπτοντας μόνο το  2,95% της συνολικής επιφάνειας (!!) Το τραγικότερο δε είναι ότι και αυτό είναι ελεύθερο μόνο σε ένα παρτέρι δένδρου εμβαδού 1 m2! ! 

Σε όλα τα άλλα τμήματα έχει καλυφθεί με χοντρή πέτρα, μετά με γαιωύφασμα και από πάνω με τελική στρώση από λεπτό χαλίκι.

Το σκάμμα με άμμο της παιδικής χαράς, που όλοι ξέρουμε πόσο αρέσει στα μικρά παιδιά  να παίζουν, μπαζώθηκε και εξαφανίστηκε.

Το πλακόστρωτο, το λιθόστρωτο και το χώμα αντικαταστάθηκαν από Tartan στο 20,3 % της συνολικής επιφάνειας , από μπετόν  στο 13,1 %, και άσφαλτο στο  57,65 %
Το Tartan είναι μαύρο, έχει δυσάρεστη οσμή, έχει αμφιβόλου αποτελεσματικότητας υδατοπερατότητα και έχει κάκιστες από πλευράς περιβάλλοντος και μικροκλίματος θερμικές ιδιότητες.

Το ωραίο δε .είναι ότι στην μελέτη που είχαν  καταθέσει  οι "αναπλαστές" γράφουν πως :“… , οι παιδικές χαρές είναι από τους λίγους δημόσιους χώρους στην πόλη, που δίνουν στα παιδιά της Αθήνας τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τη φύση. Η βλάστηση, άλλοτε καλλωπιστική και άλλοτε αυτοφυής, συμμετέχει συχνά στα παιχνίδια τους: παίζουν στη σκιά ενός δένδρου, γεύονται τους καρπούς ενός άλλου, κρύβονται πίσω από έναν ψηλό θάμνο. ”

(πιθανώς όλα αυτά να τα αντέγραψαν από κανένα κείμενο του Πικιώνη για την εξαιρετική παιδική χαρά που έφτιαξε στην Φιλοθέη αλλά από την οποία δυστυχώς δεν διδάχτηκαν τίποτα!)

 Όταν σε έναν χώρο απουσιάζει παντελώς το χώμα και η θαμνώδης βλάστηση, η επαφή με την φύση  είναι η επαφή με το  Tartan, την άσφαλτο και το μπετόν!

Εκτός των άλλων βέβαια τα παιδιά θα παίζουν στον ήλιο γιατί εκτός του ότι από  τα 30 δέντρα που υπήρχαν πρίν έμειναν 19, και από τα 7 αειθαλή δέντρα έμειναν μόνο 3!

Στην προτέρα κατάσταση υπήρχε εντός του πεζόδρομου μια “παιδική γωνιά” που καταλάμβανε 13,07% του χώρου ενώ τώρα καταλαμβάνει το 37,84% γιατί ουσιαστικά 3πλασιάστηκε με επέκταση στον πεζόδρομο.

Έγραφαν οι "αναπλαστές" στην μελέτη τους:

“Ο χώρος παιχνιδιού στην πόλη είναι ο τόπος, όπου το παιδί θα τρέξει, θα σκαρφαλώσει, θα ανακαλύψει, θα κάνει φίλους, θα έρθει σε επαφή με την φύση…..”

Δεν υπάρχουν όμως σε αυτή την παιδική χαρά παιχνίδια αναρρίχησης, κατάβασης, παλινδρομικά, δεξιοτήτων, συνάντησης κ.λπ.

Όλα τα οργανωμένα παιχνίδια πλην του τηλεφώνου είναι αυστηρώς περιστροφικά  κατά συντριπτική πλειοψηφία και  μόνον η μοναχική περιστροφή προσφέρεται ως παιχνίδι, η δε επαφή με την φύση περιορίζεται στην αφή ενός κορμού δένδρου.

Η κ. elina peroulaki σε σχόλιο της στο ποστ μου ΦΟΒΟΥ ΤΑΣ ΜΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΣΑΣ ! γράφει :

Οι κούνιες και η τραμπάλα αντικαταστάθηκαν από ας το πούμε "μοντέρνα" παιχνίδια τα οποία γυρνούν τα παιδιά γύρω γύρω, μία μεγάλη ρόδα που επίσης γυρίζει γύρω γύρω και μία κατασκευή που μεταφέρει τις φωνές των παιδιών από την μία άκρη ενός σωλήνα στην άλλη. Αυτή είναι βάσει των λεγομένων τους σουηδικού τύπου όμως ξέχασαν το βασικότερο...Εδώ είναι ΕΛΛΑΔΑ και παρόλα τα προβλήματα της, έχουμε μάθει η παιδική χαρά να είναι χώρος παιχνιδιού για τα παιδιά με τις κούνιες, τις τσουλήθρες, τις τραμπάλες και όλα αυτά που την καθιστούν αυτό που λέμε ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ. 

Με την καταστροφή των καθιστικών που υπήρχαν δεν διασχίζουν πλέον τον πεζόδρομο ηλικιωμένοι, ΑΜΕΑ, ζευγαράκια, και περίοικοι που την «έβρισκαν» στα παγκάκια του στην σκιά των δέντρων.

Η δε "παιδική χαρά" έγινε στην ουσία "εφηβική χαρά"  γιατί έρχονται έφηβοι που με τα skates τρέχουν στα  τσιμεντένια ανάγλυφα του χώρου, με αποτέλεσμα να την αποφεύγουν τα μικρότερης ηλικίας παιδιά και ταυτόχρονα να υφίσταται  συνεχής όχληση των κατοίκων του δρόμου ακόμα και τις νυκτερινές ώρες.

Αν προσέξει κανείς τα παραπάνω σχεδιαγράμματα  θα δει ότι η παιδική χαρά, που υπήρχε είχε πολύ σωστή χωροθέτηση με παιδική χαρά στο ένα άκρο και χώρο πρασίνου με καθιστικά για τις άλλες ηλικίες στο άλλο και ταυτόχρονα σαφή διάκριση του πεζόδρομου. Σήμερα στην ουσία   η παιδική χαρά έχει επεκταθεί σε όλο τον πεζόδρομο χωρίς να υπάρχουν σαφή όρια με αυτόν.

Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Παιδικού Ατυχήματος, το 2012 καταγράφηκαν περισσότερα από 700 ατυχήματα,  μόνο στην Αττική ,σε παιδικές χαρές.

Προηγουμένως λίγο πολύ η παιδική χαρά ήταν οριοθετημένη με θαμνώδη φυτά και κτισμένα παγκάκια έτσι ώστε οι γονείς να μπορούν να ελέγχουν που κινούνται τα παιδιά τους. Σήμερα αυτό είναι πρακτικά αδύνατο και εύκολα κάποιο παιδί τρέχοντας από την μια μεριά στην  άλλη μπορεί να βρεθεί στους δύο δρόμους στα άκρα του πεζόδρομου.

Στις παρακάτω φωτογραφίες τα δύο άκρα του πεζόδρομου πριν και μετά.

Ας ελπίσουμε πως οι υπόλοιπες "αναπλάσεις" που σκοπεύει να κάνει η "Παραδείγματος Χάριν" να  επιτρέπουν στο παιδί της πόλης να έρχεται σε επαφή με την φύση που έχει χώμα, δέντρα, θάμνους, άμμο,λουλούδια και να μην καταντήσει να θεωρεί ότι φύση είναι κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε και γι`αυτό το καλύπτουμε με  μπετόν, άσφαλτο  και  ταρτάν.

Επίσης για να αναπλάσεις ένα μέρος δεν χρειάζεται να καταστρέψεις το έργο κάποιου προηγούμενου, ιδίως δε όταν αυτό είναι καλαίσθητο και λειτουργικό, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Όταν δε βάζεις ως σκοπό την ανάπλαση μιας παιδικής χαράς αυτό δεν σημαίνει επ` ουδενί ότι καταστρέφεις και αλλοιώνεις ταυτόχρονα και ένα πεζόδρομο.

Η ανάπλαση που έπρεπε να γίνει εδώ ήταν η αντικατάσταση όσων οργάνων ήσαν φθαρμένα, η προσθήκη μερικών άλλων,η αλλαγή της άμμου και η προσθήκη ίσως μιας προσωπικής αισθητικής  πινελιάς, λαμβάνοντας ταυτόχρονα  υπ`όψη  το πολύ μικρότερο κόστος που θα είχαν όλα αυτά, ιδίως όταν ξοδεύεις ξένα χρήματα έστω και αν αυτά προέρχονται από ένα κοινωφελές ίδρυμα. 

Εκτός αν αυτό είναι το τελευταίο που σε απασχολεί.

Μερικές ωραίες ιδέες για τις παιδικές χαρές με πολύ πράσινο υπάρχουν στο άρθρο της Αthens voice  7 αρχιτεκτονικά γραφεία σχεδιάζουν παιδικές χαρές

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ένα ενδιαφέρον άρθρο που υπογράφει ο  Μιχάλης Μητσός   δημοσίευσαν τα ΝΕΑ στις 15-2-2014 με τίτλο: Ας αφήσουμε τη Λατινική Αμερική ήσυχη (οι φωτογραφίες στο κείμενο είναι δική μου προσθήκη)

 «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή, όπως είχατε πει. Η Αργεντινή πέρασε μια πολύ μεγάλη δυσκολία και δεν πρέπει τους λαούς να τους χαρακτηρίζουμε με ρατσιστικό τρόπο. Πέρασαν όμως μια πολύ μεγάλη δυσκολία και κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους»

(Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, 7/9/2012)

Ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής ανακοίνωσε προχθές ένα νέο τρόπο υπολογισμού του πληθωρισμού. Με βάση τον τρόπο αυτό, υπολογίζεται ότι οι τιμές αυξήθηκαν τον Ιανουάριο στη χώρα κατά 3,7%. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθωρισμός σε ετήσια βάση φτάνει το 44% και είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τις τιμές που ανακοίνωνε κάθε μήνα η Αργεντινή τα τελευταία επτά χρόνια.
Όπως επισημαίνουν οι πολιτικοί αναλυτές, ο υπουργός ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση υποβάθμιζε συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια τον πληθωρισμό και κατά συνέπεια διόγκωνε την οικονομική ανάπτυξη. Με τον νέο δείκτη, ανοίγει ο δρόμος για την έναρξη διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ και την επιστροφή της χώρας στην «ορθοδοξία».
Ήδη υποτιμήθηκε το πέσο κατά 20%, αυξήθηκαν τα επιτόκια, ιδιωτικοποιήθηκε εκ νέου το σιδηροδρομικό δίκτυο του Μπουένος Αϊρες και άρχισαν συνομιλίες με σκοπό την αποζημίωση της ισπανικής Repsol για την εθνικοποίηση των κεφαλαίων της, το 2012. Ο υπουργός Οικονομικών έλεγε μέχρι πρόσφατα ότι δεν θα πληρώσει ούτε σεντ, κατόπιν ωρίμου σκέψεως όμως η αποζημίωση υπολογίζεται σε 5 δισ. δολάρια...

«Η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη. Ο Ούγκο Τσάβες πέτυχε σημαντικά πράγματα για τη χώρα του με ειρηνικό τρόπο. Προχώρησε στην εθνικοποίηση των φυσικών παραγωγικών πόρων. Και το έκανε ενώ δεχόταν διαρκώς επιθέσεις από το μεγάλο κεφάλαιο»

(Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στο λατινοαμερικάνικο κανάλι Telesur, 12/6/2012)

Την περασμένη εβδομάδα συνελήφθη ομάδα φοιτητών στη διάρκεια διαδηλώσεων κατά της κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο, διαδόχου του Τσάβες. Η αντιπολίτευση κάλεσε λοιπόν τους φοιτητές να διαδηλώσουν προχθές στο Καράκας για να απαιτήσουν την απελευθέρωση των συναδέλφων τους. Σύμφωνα με την περιγραφή του ανταποκριτή της «Λιμπερασιόν», οι φοιτητές πετούσαν πέτρες και μολότοφ εναντίον των αστυνομικών στη λεωφόρο του Πανεπιστημίου, όταν εμφανίστηκαν ξαφνικά σε διπλανό δρόμο καμιά δεκαριά μοτοσικλετιστές ντυμένοι στα μαύρα. Η αστυνομία παραμέρισε για να τους αφήσει να περάσουν. Και εκείνοι άρχισαν να πυροβολούν τους φοιτητές. Έχασαν τη ζωή τους συνολικά τρία άτομα. Και το βράδυ ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι απέτρεψε ένα νέο πραξικόπημα.
Εντάξει, ας αφήσουμε τα αστεία, μάλλον το έχει καταλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε η Αργεντινή ούτε η Βενεζουέλα μπορούν να μας δείξουν τον δρόμο.
Αν η Βραζιλία θέλει να μας δώσει φτηνά όπλα ας μην την απογοητεύσουμε, αλλά για συνταγές ανάπτυξης καλύτερα να αφήσουμε τη Λατινική Αμερική στην ησυχία της και να περιοριστούμε στην Ευρώπη (κι ας γκρινιάζουν οι αριστεριστές του κόμματος και ο Βαρουφάκης).
Δεν θα καταφέρουμε βέβαια να ρίξουμε αμέσως τον καπιταλισμό, αλλά μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε, ανώδυνο είναι, και κυρίως δωρεάν.

Θα έλεγε κανείς πως από το 2012 που έγιναν αυτές οι δηλώσεις, οι εξελίξεις των γεγονότων θα είχαν  προκαλέσει σκεπτικισμό στον ΣΥΡΙΖΑ για τις μέχρι τότε θέσεις του και τουλάχιστον θα ακολουθούσαν την σοφή ρήση των αρχαίων ημών προγόνων ”Κρείττον το σιγάν του λαλείν”

Όμως η ανακοίνωση του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα είναι λαλίστατη:

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας προσπάθειας κλιμάκωσης της βίας από ακραίες ομάδες της αντιπολίτευσης στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

 Η 14χρονη Μπολιβαριανή επαναστατική διαδικασία πραγματοποιείται σε συνθήκες δημοκρατίας και ειρήνης, παρά την προσπάθεια βίαιης ανατροπής με πραξικόπημα το 2001.

Οι νοσταλγοί της οπισθοδρόμησης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν έχουν καταθέσει τα «όπλα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την ολόθερμη αλληλεγγύη του στους προοδευτικούς, δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους, που διανύει η χώρα και ο λαός της σε συνθήκες δημοκρατίας και προόδου.

Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των λαών της Λατινικής Αμερικής και όλου του κόσμου, ώστε να νικήσει η δημοκρατία, η ειρήνη και η πρόοδος.

Η "κλιμάκωση της βίας", που αναφέρει η ανακοίνωση, είχε σαν αποτέλεσμα 3 νεκρούς φοιτητές όπως ο  24χρονος Bazil D’ Acosta στην παραπανω φωτογραφία, που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τους παρακρατικούς του «προοδευτικού» προέδρου της χώρας, Νίκολας Μαδούρο.

Ξεχνάει επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο πρώην οδηγός λεωφορείου και νυν πρόεδρος Μαδούρο, εκλέχτηκε με 50,76% των ψήφων όταν ο κυβερνήτης της πολιτείας Μιράντα και νεότερος αντίπαλος του , Ενρίκε Καπρίλες έλαβε ποσοστό 49.07% .

Μάλλον είναι λίγο μεγάλο το ποσοστό να χαρακτηρίζεις "νοσταλγούς της οπισθοδρόμησης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης"  τον μισό πληθυσμό της χώρας και τους αντιπολιτευόμενους διαδηλωτές και φοιτητές που διαμαρτύρονται για το υψηλό κόστος ζωής, την εγκληματικότητα, την ένδεια και την αυταρχικότητα της κυβέρνησης. 

Η πλειονότητα των τηλεοπτικών δικτύων της χώρας απέφυγε να προβάλει πλάνα από τις διαδηλώσεις και τα επεισόδια, μετά τις προειδοποιήσεις του Εθνικού Συμβουλίου Τηλεπικοινωνιών, που απείλησε με κυρώσεις τα μέσα ενημέρωσης που επιδίδονται σε «διαφήμιση της βίας».

Επίσης ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να διακόψει την αναμετάδοση του ενημερωτικού τηλεοπτικού δικτύου της Κολομβίας NTN24, που είχεδώσει μεγάλη έκταση τα γεγονότα της Τετάρτης, στη Βενεζουέλα.

Είμαι σίγουρος πως η αγωνίστρια Ζωή "Βοήθεια ,βοήθεια"  Κωνσταντοπούλου με την συναγωνίστρια της Ραχήλ Μακρή δεν θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουν στα κάγκελα της ΕΡΤ, για να καταγγείλουν την στυγνή λογοκρισία του Μαδούρο στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Επίσης είμαι απόλυτα σίγουρος πως ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαραστάτης  όλων  των αγωνιζόμενων Ελλήνων που κλείνουν δικαιωματικά τους δρόμους καθημερινά,θα εκδώσει λάβρη καταγγελία κατά του Μαδούρο που σαν άλλος Δένδιας είπε:    

«Δεν θα επιτρέψω σε τέσσερις τρελούς να κλείνουν τους δρόμους και τις κεντρικές αρτηρίες» 

Τέλος εκτός από την Λατινική Αμερική, όπως θυμάστε ο αγωνιστής Τσίπρας είχε βρει και άλλο ένα πρότυπο διακυβέρνησης και είχε  εκθειάσει το ΟΧΙ της Κύπρου  δηλώνοντας  πως «Tο "όχι" των Κυπρίων θα κυνηγά για πάντα τον κ. Σαμαρά και τον κ. Στουρνάρα» γιατί δεν είχαν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.

Δυστυχώς πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις το  ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ  και η αμετροέπεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το θέμα περιγράφεται με γλαφυρότητα για τους φιλομαθείς στο άρθρο :Οι 10+1 γκάφες του Τσίπρα στην υπόθεση της Κύπρου…

Πάντως για να είμαστε αντικειμενικοί την Βόρειο Κορέα δεν την έχει προτείνει ακόμα για πρότυπο!

Ίσως γιατί δεν την έχει μέχρι στιγμής επισκεφτεί!

 Λέτε να τον έχει αποτρέψει από αυτό το ταξίδι ο αγιασμός;

Οι επόμενες φωτογραφίες από τις επισκέψεις του στην Αργεντινή, Βενεζουέλα και Κύπρο

ΚΑΡΥΔΙ, ΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΛΑΪΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Όταν βρίσκομαι στην Κρήτη και φιλοξενώ φίλους, ένα από τα πρώτα μέρη που τους πάω είναι ένα άγνωστο και σε πολλούς  Κρητικούς μοναστήρι, που είναι και το μοναδικό της επαρχίας Αποκορώνου, το Καρύδι.

Η τοποθεσία αλλά και η μοναδική εικόνα, τόσο των αναστηλωμένων κτισμάτων του όσων και των ερειπίων του, προσφέρουν μια ιδιαίτερη αισθητική απόλαυση στον επισκέπτη. Είναι γνήσιο δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής, στην οποία  προέχει η λειτουργικότητα μαζί  με την  απλότητα της κατασκευής, και αποδεικνύει τελικά πως η ομορφιά ενός χώρου μπορεί να είναι αποτέλεσμα της δουλειάς με μεράκι μερικών απλών μαστόρων.

Η μονή Αγίου Γεωργίου, όπως είναι η επίσημη ονομασία της, βρίσκεται περίπου 2km ανατολικά του Βάμου και σε όλο το συγκρότημα των κτισμάτων, παρά το ότι πολλά είναι ερειπωμένα, ξεχωρίζει  το τεράστιο ελαιουργείο της μονής με τις 12 καμάρες που στήριζαν την στέγη του.

Αυτό  αποπερατώθηκε, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή του, το 1863, επί ηγουμενίας  Γρηγορίου Παπαδοπετράκη (1862-1866), ενώ η κατασκευή του βασίστηκε πάνω σε σχέδια του Προηγούμενου Γεράσιμου Στρατηγάκη.

Οι 12 καμάρες (οι φωτογραφίες από τα 2 άκρα της αίθουσας), ήσαν αναγκαίες για να κρατήσουν την στέγη του γιατί στην περιοχή δεν υπήρχαν μεγάλα δέντρα με χοντρούς κορμούς οπότε η κατασκευή της στέγης γινόταν σύμφωνα με την παρακάτω περιγραφή.

  Αρχικά τοποθετούσαν ισχυρά ξύλινα δοκάρια, τα "μεσοδόκια" (από κυπαρίσσι), σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, από πάνω σταυρωτά μικρότερα δοκάρια, μετά πάλι σταυρωτά καλάμια ή μικρότερα ξύλα και βούρλα.
Πάνω από αυτά άπλωναν δύο στρώματα απο χώμα.
Αρχικά ένα στρώμα λάσπης από πιθαρόχωμα ή χώμα λεπίδα (συμπαγής και σκληρός άργιλος)  σε όλο το δώμα, το λεγόμενο ρόδωμα, και μετά έστρωναν από πάνω χώμα λεπίδα. 

Το δεύτερο αυτό στρώμα χώματος το χτυπούσαν με το "κόπανο" και έσφιγγε με αποτέλεσμα να μήν αφήνει το νερό να περνάει.

Για να μην φυτρώνουν διάφορα χόρτα (αβουρλίτες κλπ) στο χώμα σκόρπιζαν αραπάλατσο.(χοντρό αλάτι της θάλασσας)

Στο εσωτερικό του ελαιουργείου υπάρχουν τέσσερις ελαιόμυλοι που δεν συναντώνται σε κανένα άλλο ελαιοτριβείο της Κρήτης.

Σήμερα υπάρχουν μόνο οι κτιστές βάσεις τους ενώ οι μυλόπετρες έχουν αφαιρεθεί.

Οι ελαιόμυλοι ανήκαν στον τύπο με τις περισσότερες από μία μυλόπετρες που τις κινούσαν ζώα όπως άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια ή βόδια.

Στον ανατολικό τοίχο βρίσκεται το τζάκι με τη μεγάλη εξωτερική καπνοδόχο, που ήταν απαραίτητο  στη διαδικασία παραγωγής του ελαιόλαδου αλλά και για τη θέρμανση των εργαζομένων.

Στο πλάι της ανατολικής πλευράς του ελαιουργείου βρίσκεται ο   λαδομαγατζές, δηλαδή  ο χώρος  αποθήκευσης του λαδιού στον οποίο επίσης η οροφή στηρίζεται με δύο καμάρες.

 Με λαξευτή λιθοδομή είναι και οι δύο πόρτες του και ο χώρος φωτιζόταν από δύο παράθυρα στα νότια, τέσσερα στα δυτικά και δύο στα ανατολικά.

Βόρεια του λαδομαγατζέ βρίσκεται άλλος ένας χώρος, ψηλότερος από τους προηγούμενους, με δύο αντίθετης φοράς   σκάλες  που κατασκευάστηκε μεταγενέστερα και είχε βοηθητική χρήση.

Κάτω από την αυλή μπροστά στο ελαιουργείο πρέπει να υπάρχει δεξαμενή νερού που το μάζευαν σε αυτή  από τις στέγες και το έβγαζαν με το μαγκανοπήγαδο που υπάρχει στο μέσο της. Στο πίσω μέρος του  υπάρχει σκαλισμένη, σε μονοκόμματη πέτρα, γούρνα προφανώς  για το πότισμα των ζωών.

Στους τοίχους των κτισμάτων της αυλής  υπάρχουν οι χαρακτηριστικές πέτρες με τρύπα για το δέσιμο των ζώων.

Η περιοχή ονομάστηκε Καρύδι προφανώς λόγω των δέντρων καρυδιάς που υπήρχαν εκεί και πριν την ίδρυση του μοναστηριού, η περιοχή ήταν οικισμός και φέουδο ενός Ενετού άρχοντα, του οποίου το σπίτι σώζεται ακόμη και τώρα ανακαινίζεται μαζί με το όμορο ενετικό ελαιοτριβείο βάσει προγράμματος ΕΣΠΑ
(ΠΡΟΣΘΗΚΗ 19-2-2014 Σύμφωνα με μαρτυρία φίλου από τις Βρύσες, στα τέλη της 10ετιας του 40 και τα πρώτα χρόνια χρόνια της δεκαετίας του 50 θυμάται ότι το σπίτι αυτό ήταν μεταξουργείο. Η περιοχή είχε πολλές μουριές για τροφή για τους  μεταξοσκώληκες.)

Σε αναφορά του μαθηματικού και αστρονόμου από το Ηράκλειο Francesco  Barozzi το 1577, αναφέρεται για πρώτη φορά ο οικισμός και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, από την οποία σήμερα σώζονται μόνο ερείπια.

  Όταν το 1645 κατέλαβαν οι  Τούρκοι την περιοχή, ανάγκασαν τους κατοίκους είτε να εγκαταλείψουν τον οικισμό, είτε να αλλαξοπιστήσουν, όπως τελικά έκαναν 4 από τις 10 οικογένειες που έμεναν εκεί.

Τον 19ο αιώνα ο παπάς του Αγίου Γεωργίου για να αποφύγει την μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί και για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στους φόρους που είχαν βάλει οι Τούρκοι στην εκκλησία και την περιουσία της , την παραχώρησε στην πλούσια μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων που βρίσκεται στο Ακρωτήρι. 

Έτσι το Καρύδι γίνεται μετόχι της μονής αυτής, έρχονται μοναχοί από εκεί κτίζουν τον σημερινό νέο και μεγαλύτερο ναό του Αγίου Γεωργίου το 1850-80 με "καντουνάδες" (μεγάλες πέτρες σαν αυτές στις παρακάτω φωτογραφίες), ενώ ταυτόχρονα  το μοναστήρι αναπτύσσεται με αγορές και δωρεές εκτάσεων.

Το 1829 ο Τούρκος Διοικητής Κρήτης Μουσταφά Νατλή Πασάς παραχώρησε ελευθερίες στους Χριστιανούς της Κρήτης. Έτσι το ίδιο έτος οι μοναχοί παίρνουν και την πρώτη άδεια εκμεταλλεύσεως του καρπού της ελιάς.

 Το μετόχι κάποια στιγμή έφτασε να έχει  3600 ρίζες ελιές εκτός τα ζώα και τα αμπέλια. Παρήγαγε μάλιστα 25 χιλιάδες οκάδες λάδι, πολύ περισσότερο και από το κεντρικό μοναστήρι, γεγονός που δικαιολογεί  και το μέγεθος του ελαιουργείου.

Το 1900 εγκαταλείπει το μοναστήρι ο τελευταίος μοναχός και το  1905 ένα μέρος της περιουσίας του άρχισε να δίνεται σε «μετοχάρηδες», αγρότες δηλαδή της περιοχής,  οι οποίοι την εκμεταλλεύονταν.

Η υπόλοιπη περιουσία της μονής παραχωρείται  το 1922 στο Εφεδρικό Ταμείο και μοιράζεται σε έφεδρους των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Ο οικισμός που υπήρχε στην περιοχή  αναφέρεται για τελευταία φορά στην απογραφή του 1928 με 31 κατοίκους.

Το μοναστήρι ερήμωσε και άρχισε να καταστρέφεται τα επόμενα χρόνια αλλά ευτυχώς το 1989 το υπουργείο Πολιτισμού ξεκίνησε την αναστύλωση  του.

Το 1996 η  Μονή Αγίου Γεωργίου Καρυδίου  χαρακτηρίστηκε Μνημείο από την Ιερά Σύνοδο, εγκαταστάθηκε και ένας μοναχός και έτσι ξαναλειτουργεί .

ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ:

Μονή Αγίου Γεωργίου στο Καρύδι Αποκορώνου

Δημοτικό ελαιοτριβείο μετοχίου Αγίου Γεωργίου στο ΚαρύδιΧανίων (1863)  

 Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Καρυδίου Αποκορώνου

"ΚΑΡΥΔΙ" ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ