ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Το εικοσιένα ,έχουμε ως την ώρα την ιστορία του;

Φοβάμαι πως όχι.
Την μυθολογία του ;
Φοβάμαι πώς ναι.

Κωστής Παλαμάς

Το  ότι το άρθρο του Νίκου Δήμου για τα αληθινά γεγονότα του 21 με τίτλο Πότε θαδιδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21; θα προκαλούσε αντιδράσεις από την δεξιά ήταν αναμενόμενο.

Από τις πιο κόσμιες ήταν του  υφυπουργού Παιδείας  Κωνσταντίνου Γκιουλέκα που  τόνισε ότι πρόκειται για μηνύματα διχασμού ενώ πιο επιθετική ήταν του  βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Αργύρη Ντινόπουλου, ο οποίος είπε ότι  εκπροσωπεί μια παρηκμασμένη δήθεν πνευματική ελίτ η οποία προκειμένου να βγει από την αφάνεια είναι ικανή να πει οποιαδήποτε ιστορική ανακρίβεια αλλά και ιστορική βλακεία.

Βέβαια δεν προκαλεί εντύπωση ότι τα ακροδεξιά ιστολόγια τον χαρακτηρίζουν   μιαρό εξάμβλωμα της παγκοσμιοποίησης, ο εμετικός ανθέλληνας Νίκος Δήμου κτλ.

Από τις αντιδράσεις δεν μπορούσε να λείπει  η Ιερά Σύνοδος. Χωρίς να τον κατονομάζει αναφέρει πως: Χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο δεν θα πετύχαινε η μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1821. Ορισμένοι προπαγανδιστές ξεπερασμένων ιδεολογιών αρνούνται τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως φάνηκε και από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές των τελευταίων ημερών. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς

Αυτό που προκαλεί εντύπωση όμως είναι τα σχόλια πολλών αναγνωστών που αποδεικνύουν πως τα στερεότυπα που έχουν διδαχθεί στην  σχολική  τους ιστορία τους,  τους έχουν δημιουργήσει την ακλόνητη πεποίθηση πως αυτή είναι η μόνη και πραγματική αλήθεια.

Δεν αντικρούει βέβαια  κανείς από αυτούς τα γραφόμενα στο κείμενο, προφανώς γιατί δεν μπορεί,  αλλά  σαν τους θρήσκους που το δόγμα είναι η εξ αποκαλύψεως αλήθεια οπότε οτιδήποτε είναι αντίθετο σε αυτήν είναι ψευδές, κατηγορούν τον συγγραφέα για όσα έγραψε που δεν συμβιβάζονται με το φαντασιακό πρότυπο που έχουν κατασκευάσει στο μυαλό τους για την επανάσταση του 1821.

Αλλά ας δούμε από την ιστορία μερικές αλήθειες από αυτές που αναφέρονται στο άρθρο. Αρχικά για τους αρματολούς και κλέφτες.

«Τα κατορθώματα τού Ζαχαριά και των Κολοκοτρωναίων, αν και δοξάζονται με ποιήματα και πομπώδικα πεζογραφήματα,ήταν έργα ληστών και κατσικοκλεφτών.
Ζούσαν αυτοί από το φτωχό χριστιανό χωριάτη και σπάνια τολμούσανε να ληστέψουν κοτζάμπαση  κι ακόμα σπανιότερα τούρκον αγά» γράφει ο Γ. Βλαχογιάννης στα «Ιστορικά ραπίσματα», σελ. 68, σημ. 1

Περισσότερα  και αποκαλυπτικότερα για τους αρματολούς και κλέφτες  μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ.

Σχετικά με την εκκλησία και την Αγία Λαύρα έχω γράψει στο παρελθόν τα ποστ  Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ  και  ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ; 

Ο Πατριάρχης δε Γρηγόριος Ε΄ εκτός  από τις αφοριστικές εγκυκλίους του κατά της επανάστασης του Σούτσου, του Υψηλάντη κτλ είχε στραφεί, πολύ πριν την Επανάσταση, με εγκύκλιο του στις  1-12-1798 και κατά του Συντάγματος του Ρήγα, δηλαδή 6 μήνες μετά την δολοφονία του με στραγγαλισμό  και διέτασσε τον Μητροπολίτη Σμύρνης :

  να εγρηγορής όλαις δυνάμεσιν εν πάσι τοις μέρεσι της επαρχίας σου, και κώμαις και χωρίοις παραλίοις και μεσογείοις, να μη παρεμπέση τοιούτον σύνταγμα εις ανάγνωσιν τω χριστιανικώ εμπιστευθέντι σοι λαώ, όπερ να μη εμφανισθή πρώτον τη αρχιερωσύνη σου· ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών, τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι για την απελευθέρωση του Ρήγα υπήρξαν προς τον Σουλτάνο Σελίμ Γ΄πολλές εκκλήσεις από εξέχοντα πρόσωπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως  ο ηγεμόνας του Βιδινίου Οσμάν Πασβάνογλου και ο Αλή Πασάς.

Η επανάσταση του 21 μετά τους φοβερούς εμφύλιους πόλεμους του 1823-25 αν δεν είχαν επέμβει οι ξένες δυνάμεις, για τα δικά τους βέβαια συμφέροντα, με την συνθήκη του Λονδίνου και την ναυμαχία του Ναβαρίνου  θα είχε τελειώσει άδοξα. όπως πολύ σωστά γράφει ο Δήμου.

Σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς αρκεί να διαβάσει κανείς όλο τον Εθνικό μας Ύμνο στον οποίο η περιγράφεται με αρκετή ωμότητα η σφαγή που έγινε.

Η συμφωνία των αρχηγών της πολιορκίας ήταν ότι σε περίπτωση παράδοσης τής πόλης τα στρατεύματα θα έπαιρναν τα 2/3, ενώ το 1/3 θα πήγαινε στο δημόσιο ταμείο, ενώ σε περίπτωση επιτυχημένης επίθεσης, τα στρατεύματα θα έπαιρναν τα 3/4. 

Παρά το ότι οι Τούρκοι παραδόθηκαν οι Έλληνες στρατιώτες, προ του κινδύνου τα λάφυρα να τα αρπάξουν οι κοτζαμπάσηδες αρχηγοί, έκαναν έφοδο και άρχισαν το πλιάτσικο και τις σφαγές και όπως γράφει ο Κορδάτος :

Τέτοια ήταν η μανία της αρπαγής, που έκοβαν από τις πλούσιες Τουρκάλες τα χέρια και τα δάχτυλα για να πάρουν τα δακτυλίδια και βραχιόλια που φορούσαν.

Ο Κολοκοτρώνης διηγείται πως το άλογο του από τα τείχη ως τα σεράγια δεν πάτησε στην γή. 

Ευνόητο είναι ότι στο δημόσιο ταμείο δεν μπήκε τίποτα.

Οι μόνοι που γλύτωσαν από την σφαγή ήσαν οι Αρβανίτες γιατί τους γλύτωσαν ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας με αντάλλαγμα όλη την κινητή τους περιουσία που την φόρτωσαν σε  15 βαριά μπαούλα.
Σχετικά για τους Αρβανίτες γράφω στο  Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΓΚΑΓΚΑΡΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ

Τέλος  όσο αφορά τους επαναστάτες του 21 και την καταγωγή τους , τα δύο  άρθρα του Ραφαηλίδη που έχω δημοσιεύσει νομίζω ότι είναι απολύτως αποκαλυπτικά.

 Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ και

ΟΛΟΙ 0Ι ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ..

Στο παραπάνω δε πολύ σωστά ορίζει πως:

Φασισμός είναι η πίστη σε μύθους, που προτείνον­ται ως πραγματικότητες και γίνονται αντιληπτές ως τέ­τοιες, καθώς και η επιλεκτική αντιμετώπιση του ιστορικού χρόνου με άλματα και κενά μνήμης, όπου βυθίζεται και χάνεται η Λογική, τούτο το υπέρτατο πο­λιτιστικό δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων, το τόσο σπάνιο σήμερα στον τόπο που κατοικούσαν εκείνοι, από τους οποίους κληρονομήσαμε το όνομα, για λόγους γεωγραφικούς και μόνο.
Όπως σήμερα με τον Δήμου, ακριβώς το ίδιο είχε γίνει παλιότερα με την μυθολογία του κρυφού Σχολείου, αλλά και πιο πρόσφατα με την Ρεπούση και την ιστορία του χορού του Ζαλόγγου, όπως γράφω στο :  Η ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ

Νομίζω πως ο καλύτερος επίλογος σε αυτό το κείμενο δεν μπορεί να είναι παρά ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ραφαηλίδη ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ και από το κεφάλαιο Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Επανάσταση του 1821 ήταν όντως επανάσταση. Αλλά με μια έννοια εντελώς διαφορετική απ' αυτή που της δίνουν τα σχολικά εγχειρίδια και οι επίσημες Ιστορίες, που φαίνεται πως αγνοούν τη ση­μασία της λέξης. Επανάσταση, λοιπόν, σημαίνει εξέγερ­ση μέρους του λαού μιας συγκεκριμένης εθνότητας εναντίον μέρους του ίδιου λαού της ίδιας εθνότητας.

Η Γαλλική Επανάσταση, για παράδειγμα, ήταν επανά­σταση, γιατί κάποιοι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον άλ­λων Γάλλων. Το ίδιο και η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Ο πόλεμος που τελείται στη διάρκεια μιας επανά­στασης η οποία, σημειωτέον, δεν καταλήγει αναγκα­στικά σε πόλεμο, αφού οι διαφορές μπορούν να διευ­θετηθούν και με διαπραγματεύσεις, είναι αναγκαστικά εμφύλιος (πόλεμος ανάμεσα σε μέλη της ίδιας φυλής). Γιατί, λοιπόν, η Ελληνική Επανάσταση ονομάστηκε  επανάσταση; Αν οι Έλληνες πολεμούσαν τους Τούρκους, θα έπρεπε να έχουμε, απλώς, έναν «απελευθε­ρωτικό πόλεμο», με στόχο την εκδίωξη του κατακτητή από εδάφη που κατοικούνταν από μια συγκεκριμένη εθνότητα, που επιθυμούσε να αυτοδιοικηθεί και να αυτονομηθεί (να θεσπίζει η ίδια τους νόμους).

Το γεγονός, λοιπόν, πως η Ελληνική Επανάσταση εξαρχής ονομάστηκε επανάσταση και όχι «απελευθε­ρωτικός πόλεμος», δηλώνει πως αυτοί που εξεγέρθη­καν κατά των Τούρκων, δεν ήταν μόνο τα μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας, π.χ. οι Έλληνες, αλλά όλες οι εθνότητες που κατοικούσαν στη γεωγραφική περιο­χή της Ελλάδας.

Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΔΗΣΣΟΣ

Σήμερα σκέφτηκα να συνδυάσω δύο θέματα που αυτές τις μέρες βρίσκονται ψηλά στην επικαιρότητα.

Το ένα έχει σχέση με την Ελληνική Επανάσταση και είναι η Φιλική Εταιρεία  και το άλλο με την Ουκρανία γιατί σε αυτήν γεννήθηκε η ΦΕ  σε μία από τις ωραιότερες πόλεις της, την Οδησσό.

Σε αυτήν είχα την τύχη να βρεθώ τον Γενάρη του 2006 και να επισκεφτώ έτσι το μουσείο της ΦΕ που υπάρχει εκεί.

Το Μουσείο στεγάζεται στο σπίτι του Έλληνα επιχειρηματία και εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Γρ. Μαρασλή (1831 – 1907), δημάρχου της πόλης της Οδησσού για δεκαέξι χρόνια, από το 1878 ως το 1895. Εδώ είχαν βρει το πρώτο τους καταφύγιο και συνεδρίαζαν οι Φιλικοί της Οδησσού.

Το σπίτι αυτό, που ανήκε στον πατέρα του Γρηγορίου Μαρασλή, ανακαινίστηκε με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού – Παράρτημα Οδησσού και μετατράπηκε από το 1994, μαζί με τα γειτονικά του οικήματα, σε Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1979 από το Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο της Οδησσού.

Οι φωτογραφίες από το λεύκωμα του Μουσείου και από αυτές που έχω τραβήξει εγώ, είναι ένα πολύ μικρό μέρος από τα εκθέματα του.

Το παραπάνω έγγραφο είναι συνταγμένο με τον κρυπτογραφικό κώδικα της ΦΕ, σχετικό  με την κατήχηση των Φιλικών. 

Η Οδησσός ήταν μια πόλις στην οποία το ελληνικό στοιχείο είχε έντονη παρουσία, ασχολούμενο κυρίως με το εμπόριο, υπήρχε δε επίσης και ελληνική εμπορική σχολή.

Γενικότερα όμως σε όλη την πόλη έχεις την αίσθηση ότι οι Έλληνες έχουν αφήσει το στίγμα τους σε αυτήν, για την οποία ο Εμπειρίκος είχε γράψει:

Καημένη Οντέσα, και καημένη, κατακαημένη Ρωσία, εσύ η πλατυτέρα όχι των ουρανών, μα σίγουρα όλων των χωρών.

Στην Οδησσό μείναμε σε ένα από τα  παλιότερα (1826-1828) και ωραιότερα ξενοδοχεία της πόλης σε ρυθμό της πρώιμης Ιταλικής Αναγέννησης,  το "Λοντόνσκαγια" στο κεντρικό βουλεβάρτο Primorsky. Για μεγάλο διάστημα τον 19ο αιώνα ιδιοκτήτης του ήταν ο Χιώτης επιχειρηματίας Στέφανος Ράλλης.

Στο ξενοδοχείο έχουν μείνει στο παρελθόν  και άλλες προσωπικότητες εξ ίσου σημαντικές με μας (!), όπως πχ ο Τσέχωφ, ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, ο Αραγκόν, ο Κοέλιο αλλά και ο Πούτιν.

Πάντως την δική μας φωτογραφία δεν την ανήρτησαν στον σχετικό πίνακα!

Ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα στην Οδησσό είναι οι σκάλες Ποτέμκιν, με τα 192 σκαλιά που ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν της εξέγερσης του θωρηκτού Ποτέμκιν στο λιμάνι της Οδησσού. Η ονομασία έχει ουσιαστικά παραμείνει παρά την επαναφορά του ονόματος που είχαν πριν το σοβιετικό καθεστώς, ως Πριμόρσκι.

Έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου από την σκηνή από την ταινία του  Αϊζενστάιν με το καροτσάκι του μωρού που κατρακυλάει σε αυτές ,σκηνή που αντέγραψε ο Ντέ Πάλμα στους Αδιάφθορους.

Οι σκάλες οδηγούν στο λιμάνι η θάλασσα του οποίου ήταν παγωμένη!

Κοντά στις σκάλες είναι και το μνημείο των ναυτών του Ποτέμκιν.

Το Δημαρχείο της πόλης (1828-34) είναι νεοκλασσικού ρυθμού και έχει στα πλάγια αγάλματα της Δήμητρας και του Ερμή ενώ στο κέντρο της πρόσοψης του έχει ένα ρολόι που κάθε μισή ώρα παίζει τον σκοπό "Οδησσός η πόλη μου" από μια οπερέτα ενός σοβιετικού συνθέτη.

Στην πλατεία μπροστά στο Δημαρχείο υπάρχει το άγαλμα του Πούσκιν που έμεινε 13 μήνες στην πόλη.

Σε αρχαιοελληνικό αρχιτεκτονικό σχέδιο είναι και το Αρχαιολογικό Μουσείο διακοσμημένο εξωτερικά με το άγαλμα του Λαοκόωντα.

Στολίδι της πόλης είναι το Θέατρο  που στεγάζει την Όπερα και το Μπαλέτο σε νεο-μπαρόκ στύλ (1887) που είναι και το παλαιότερο θέατρο της πόλης, γιατί το αρχικό κτίστηκε το 1810 αλλά κάηκε το 1873 κα ξανακτίστηκε.

Η ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδος  ιδρύθηκε  το 1795 και κτίστηκε με σχέδια ιταλού αρχιτέκτονα.
Σε αυτήν όταν την επισκεφτήκαμε γινόταν η λειτουργία.
Σε ένα δίσκο είδαμε με την γυναίκα μου κάτι ψωμάκια μέσα σε χαρτί οπότε υποθέσαμε ότι εκεί βάζουν τα πρόσφορα μέσα σε χαρτί για να μην τα λερώνουν τα διάφορα χέρια, οπότε υπό τα κατάπληκτα βλέμματα των πιστών πήραμε και φάγαμε από ένα!
Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι στα χαρτάκια έγραφαν τις επιθυμίες τους προς εκπλήρωση!

Η πόλη έχει ζωή, παντού στο κέντρο της βλέπεις καλοδιατηρημένα κτήρια και στην χαρακτηριστική κολώνα μα τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαπιστώνεις την απόσταση που βρίσκεσαι από διάφορα μέρη!

Περπατώντας στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης φτάνεις στο Πάρκο της πόλης όπου σε περιμένει να ξεκουραστείς  ένα παγκάκι δίπλα στον Utesov που ήταν  ένας διάσημος σοβιετικός τραγουδιστής της τζαζ και κωμικός ηθοποιός και ήταν ο πρώτος ποπ τραγουδιστής που τιμήθηκε με τον τίτλο του Καλλιτέχνη του Λαού στην  Σοβιετική Ένωση το 1965.

Το όμορφο αυτό πάρκο ακόμα και τον χειμώνα έχει ζωή και λαϊκοί ζωγράφοι εκθέτου τα έργα τους  ενώ  διάφοροι  μικροπωλητές πωλούν αναμνηστικά είδη.

Στον δρόμο επίσης συναντάμε και τα μεγάλα mall της πόλης που βέβαια το πρώτο ονομάζεται Ευρώπη και διαθέτει σαν διακόσμηση μέσα, μια Ακρόπολη που την διαπερνά ένας κορμός δέντρου! ενώ δίπλα υπάρχει και ο πύργος του Άιφελ!

Λίγο πιο πάνω είναι και ένα άλλο τεράστιο mall που βρίσκεται στην  πλατεία Grecheskaya, δηλαδή των Ελλήνων και γι΄αυτό και ονομάστηκε Αθηνά κάτω από το άγαλμα της οποίας ποζάρουν καμαρωτές η κ. Αθεόφοβου με μια από τις δύο κουμπάρες  που είμαστε μαζί στο ταξίδι.

Στην Οδησσό τέλος δημιουργήθηκε και ένα από τα in-joke της παρέας μου, που προκαλεί πάντα θυμηδία όταν ακούγεται η φράση :Πάρτε το !

Στο ταξίδι, εκτός των άλλων είμαστε 3 ζευγάρια παλιοί φίλοι και κουμπάροι μεταξύ μας.

Μας έχουν πάει σε ένα νυκτερινό κέντρο από αυτά που έχουν φολκλορικά τραγούδια και χορούς για τους τουρίστες.

Έχουν σερβίρει αρχικά ένα υποτυπώδες πιάτο με κάτι ορεκτικά, μετά ένα άλλο με κάτι πάλι υποτυπώδες και εκεί που περιμένουμε να έρθει το ουσιαστικό φαγητό έρχεται η σερβιτόρα και μας ρωτάει τι παγωτό θέλουμε κρέμα ή σοκολάτα!

Καταλαβαίνουμε όλοι πως ότι φάγαμε -φάγαμε και μένουμε με την ελπίδα πως ίσως να  χορτάσουμε με το παγωτό.

Προς μεγάλη μας όμως έκπληξη αντί για παγωτό έρχεται μια σαλάτα με αγγουροντομάτα!

Πλήρης αγανακτήσεως η κ. Αθεόφοβου που είχε γλυκαθεί στην ιδέα του παγωτού άρχισε να λέει στα ελληνικά στην ουκρανή: Πάρτε το, πάρτε το, τι είναι αυτό!

Όπως είναι ευνόητο η ουκρανή  δεν κατάλαβε  τίποτα και έφυγε και η αγανακτισμένη και ταυτόχρονα πεινασμένη  κ. Αθεόφοβου άρχισε να τσιμπάει την σαλάτα, περιμένοντας το παγωτό,  μέχρι που καθάρισε όλο το πιάτο που προηγουμένως φώναζε να το πάρουν!

Φαίνεται πως κάποιοι είχαν διαμαρτυρηθεί για το φαγητό και μη έχοντας όμως κάτι άλλο να σερβίρουν, έφεραν σαλάτες και βέβαια τελικά δεν έφεραν το παγωτό!

Ο Ζouri έχει γράψει μερικά ενδιαφέροντα ποστ για την Οδησσό όπου μπορείτε να δείτε και φωτογραφίες της όταν δεν είναι χιονισμένη

Одесса αγαπημένη μου!!!

Odessa Mama ( Одесса Мама )

το κτίριο της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό.

Ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Οδησσό.

και το διήγημα

Меня зовут Иван.

Τα προηγούμενα ποστ μου που αναφέρονται στην 25η Μαρτίου υπάρχουν στην ανάρτηση:

ΕΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, Ο ΠΑΛΑΙΩΝ, Ο ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Πότε λες ότι μία φούστα είναι πραγματικά κοντή

Επειδή τώρα τελευταία έχω την αίσθηση ότι το μπλογκ παρασοβάρεψε θα  θέσω σήμερα υπ` όψη σας την τρέχουσα άποψη  για το ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΦΟΥΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΝΤΗ

Τις σχετικές φωτογραφίες και το κείμενο που τις συνοδεύει τις  έλαβα πρόσφατα με e-mail.

Το θέμα είναι καίριο και στο παρελθόν απετέλεσε, επί δικτατορίας Πάγκαλου τον Δεκέμβριο 1925, αντικείμενο αστυνομικής διαταγής που έλεγε:

”Περί ωρισμένου μήκους φουστών Δεσποινίδων άνω των 12 ετών και κυριών κυκλοφορουσών εις δημόσια εν γένει μέρη και κέντρα”

Εν Αθήναις σήμερον την 30ήν Νοεμβρίου έτους 1925 ημείς ο Διευθυντής Αστυνομίας Πόλεων Αθηνών ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ σκοπούντες να παρεμποδίσωμεν την εις τα Δημόσια εν γένει μέρη και κέντρα παρατηρουμένην οσημέραι πρόκλησιν εις ανηθικότητα διά της διατηρήσεως κοντών φουστών προς κοινόν σκάνδαλον, έχοντες υπ’ όψει και την υπ’ αριθ. κλπ. διαταγήν του υπουργείου των Εσωτερικών και το άρθρον 45 παραγρ. ΙΕ’ του Νόμου 8815 περί αστυνομίας των Πόλεων ως ετροποποιήθη δια μεταγενεστέρων Νόμων.

Διατάσσομεν Άρθρον μόνον. Ορίζομεν όπως αι κυρίαι και Δεσποινίδες αι άνω των 12 ετών οσάκις περιέρχονται τα δημόσια εν γένει μέρη ως και όταν εισέρχονται εντός των Δημοσίων Κέντρων φέρωσι φούστας ων το κατώτατον άκρον δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκατ. του μέτρου. Θεωρούνται συνυπεύθυνοι οι γονείς ή επίτροποι των ανηλίκων κορασιών.

Οι παραβάται της παρούσης, ης η ισχύς άρχεται από της 15ης Δεκεμβρίου και η εκτέλεσις ανατίθεται εις τους Αστυνομικούς υπαλλήλους, καταδιώκονται και τιμωρούνται συμφώνως προς το άρθρον 607 του ποινικού Νόμου.

Σχετικές λεπτομέρειες για το τι έγινε τότε μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Σήμερα πλέον δεν υφίσταται τέτοιο θέμα αλλά πράγματι μερικές φούστες μπορεί τελικά να θεωρηθούν κοντές.

Ακολουθούν μερικά  φωτογραφικά παραδείγματα.

                                                                          ΟΧΙ

                                                                        ΟΧΙ

                                                                       ΟΧΙ

                                                                     ΟΧΙ

                                                                             ΟΧΙ

                                                                             ΟΧΙ

                                                                         ΝΑΙ 
     ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙΣ ΚΟΝΤΗ!

Ο ΔΟΥΜΑΣ, Ο ΡΟΪΔΗΣ, ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ CATS

Όταν ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ, επέστρεφε από την Ρωσία, τον Φεβρουάριο  1859, πέρασε και από την Αθήνα και παρέστη μάλιστα στην δίκη του Αλέξανδρου Σούτσου, κατηγορουμένου για εξύβριση του Όθωνα και της τότε κυβέρνησης.

 Έμεινε επίσης και για  15 μέρες στην Σύρο για να παραγγείλει στον εκεί ταρσανά μια γολέτα που της έδωσε το όνομα της εφημερίδας του «Monte-Cristo»

Όπως αναφέρει ο Ροΐδης, σε συνομιλία που είχε μαζί του,  ο διάσημος γάλλος συγγραφέας αναφέρθηκε στην αγάπη του για τις γάτες και στην απέχθεια του για τους σκύλους.

Τους γάτους συκοφαντεί (ο άνθρωπος) και παραγνωρίζει όλα προτερήματα, γιατί δεν δέχονται να γίνωσι, δούλοι του, των δε σκύλων δεν βλέπει τα ελαττώματα, διότι γλύφουσι τας χείρας του και φυλάττουσι την θύραν της οικίας του. Το μέγιστον των ελαττωμάτων τούτων είναι ότι ο σκύλος αντιπροσωπεύει μεταξύ των ζώων τον τύπον του αρχοντοχωριάτη υποτασσόμενος εις πάσαν ταπείνωσιν και πάντα εξευτελισμόν δια να έχει την τιμήν να συζεί ως δούλος μετά των ανθρώπων.

Και ένα ακόμα ατράνταχτο επιχείρημα!

Τα προσόντα ταύτα (της γάτας) πρέπει να υποθέσωμεν ότι αναγνωρίζουσι και οι συκοφάνται της αφού πλειστάκις συμβαίνει εις  αυτούς να ονομάσωσι ¨γατούλα΄ μου την ερωμένην των, ενώ το ΄σκύλα ¨μου θα εθεωρείτο βαρεία ύβρις.

Ο Ροΐδης ήταν και αυτός φανατικός γατόφιλος και  έχει γράψει μάλιστα και το απολαυστικό διήγημα Η ιστορία μίας γάτας που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1893 στην εφημερίδα «Αστυ».

Σε αυτό πριν να μπεί στην εξιστόρηση των κατορθωμάτων της γάτας Σεμίρας της οποίας εις εκ των γονέων της κατήγετο πιθανώς από την Άγκυραν, ο δε άλλος από τα κεραμίδια, παραθέτει με τον μοναδικό του τρόπο τα προτερήματα των γατών. Μερικά εξαιρετικά αποσπάσματα είναι τα παρακάτω:

Ουδείς ποτέ ούτε δι' αμοιβής ούτε διά ραβδισμών κατώρθωσε να επιβάλη εις γάτον να πράξη όσα πράττουσιν οι σκύλλοι, οι δούλοι και οι γελωτοποιοί.

Φύσει ων αριστοκρατικός, αποστρέφεται ο γάτος την υπερβολικήν οικειότητα, την αδιακρισίαν και ιδίως πάσαν αξίωσιν περιορισμού της απολύτου αυτού ανεξαρτησίας. Υπεραγαπά μεν τας θωπείας, αλλά μόνον όταν έχη όρεξιν αυτών. Αρέσκεται να πηδά εις τα γόνατά μας, όχι όμως και να συλλαμβάνεται αγροίκως εκ του τραχήλου, διά να τοποθετηθή επ' αυτών ως δέμα. Προσκαλούμενος ουδέποτε έρχεται αμέσως ή κατ' ευθείαν, αλλά μετά τινά αναβολήν και δι' ελιγμού, ωσεί θέλων ν' αποδείξη ότι προσήλθεν ως φίλος αυθορμήτως και ουχί ως δούλος υπακούσας εις προσταγήν. 

Εις τους ούτως αγαπώντας αυτόν ίσην ανταποδίδει και ούτος αγάπην, ως δύνανται να μαρτυρήσωσιν όσαι υιοθέτησαν γάτους γεροντοκόραι και μετ' αυτών η εκλεκτή φάλαγξ των πάσης εποχής και χώρας επισήμων ανδρών. Αξιοσημείωτον τω όντι είνε ότι οι πλείστοι τούτων, και ιδίως οι έξοχοι διπλωμάται, συγγραφείς, ποιηταί και καλλιτέχναι επροτίμησαν του σκύλλου τον γάτον. Παραλείποντες τους αρχαίους, αρκούμεθα να μνημονεύσωμεν τον Καρδινάλιον Ριχελιέ, τον Κολβέρτον, τον Μονταίγνιον, τον Χόφμαν, τον Φοντενέλον, τον Γεράρδον Δόου, τον Λόπε δε Βέγας, τον Σατωβριάν, τον Εδγάρδον Πόου, τον Θεόφιλον Γκωτιέ, τον Χάρτμαν και τον Βωδελαίρον, οίτινες πάντες ηγάπησαν τους γάτους των περιπαθώς και αντηγαπήθησαν παρ' αυτών ολοψύχως. Ουδ' είναι ανάγκη ν' ανατρέχωμεν, προς απόδειξιν της ανταποδόσεως ταύτης, εις άλλους καιρούς και τόπους, αφού οικείον και πρόσφατον έχομεν το παράδειγμα του γιγαντιαίου εκείνου λευκού γάτου του αοιδίμου Κουμουνδούρου όστις, αν και ήτο η εποχή των ερώτων, ουδ' επί στιγμήν απεμακρύνθη του προσκεφαλαίου του κατά την πολυήμερον προς τον θάνατον πάλην, και έπειτα επήγε ν' αποθάνη και εκείνος εκ της λύπης εις μίαν γωνίαν, ενώ οι σκύλλοι του μακαρίτου εξηκολούθουν να τρώγουν, να πίνουν και να γαυγίζουν και οι θερμότατοι φίλοι του μετέβαινον να προσκυνήσωσι του κύριον Τρικούπην.

Μόνος ο γάτος ηξεύρει ν' ακινητή επί ολοκλήρους ώρας εις γωνίαν της τραπέζης, στηρίζων ως Αιγυπτία Σφιγξ την κεφαλήν επί των εμπροσθίων ποδών και προσηλών το βλέμμα εις τον μελετώντα, ως αν ενδιεφέρετο εις το έργον αυτού......

. Όταν δ' επί τέλους βαρυνθή την ακινησίαν, εγείρεται τότε ησύχως, τανύει την ελαστικήν του ράχιν εις σχήμα βυζαντινής αψίδος και αρχίζει ήσυχον περίπατον διά των λεξικών και των μελανοδοχείων. Γνωστόν είνε ότι ο σκύλλος του Νεύτωνος Αδάμας, ανατρέψας τον λύχνον επί χειρογράφων, έγινε παραίτιος ν' απολεσθή ο καρπός πολυετούς μελέτης. Αλλ' εκ της περιφοράς του γάτου επί της τραπέζης ουδείς απειλείται κίνδυνος χύσεως, ούτε μελάνης ούτε πετρελαίου. 

Ζητών συγγνώμην διά την και υπέρ του ιδικού μου γάτου περιαυτολογίαν, τολμώ να προσθέσω εις τ' ανωτέρω και το εξής ιδιαίτερον αυτού προσόν, ότι οσάκις βλέπει επί πολλήν ώραν την χείρα μου ακινητούσαν εξ ανικανότητος να συρράψη άλλην περίοδον μετά προηγουμένης, έρχεται τότε και απλώνεται επί του χειρογράφου μου μακρύς πλατύς, ως αν ήθελε να με ειδοποιηθή ότι προτιμότερον είνε να υπάγω να κοιμηθώ παρά να επιμένω γράφων φράσεις υπνωτικάς.

Και όμως, ούσα το ηδυπαθέστατον των ζώων, είνε συγχρόνως και το μόνον το προικισθέν υπό του δημιουργού διά του ανθρωπίνου αισθήματος της αιδούς. Ουδείς είδε ποτέ γάταν παραδιδομένην εις ερωτικάς περιπτύξεις υπό το φέγγος του ηλίου και τα βλέμματα παντός διαβατού, ως πράττουσιν αι σκύλλοι, αι όρνιθες, αι αίγες και τ' άλλα αδιάντροπο κτήνη, αλλά ζητεί το σκότος της νυκτός και την μοναξίαν απατήτων κορυφών. 

Στους πιο σύγχρονους από τον Ροϊδη γατόφιλους πρέπει να προστεθούν από τους ποιητές ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Σεφέρης, ο Καββαδίας  και ο Οδυσσέας Ελύτης και βέβαια  ο Νίκος Δήμου  με το «Το βιβλίο των γάτων» αλλά και ο Νίκος Δ. Πλατής με το ογκώδες «Γατικό Λεξικό»  (εκδ. «Κέδρος»)

Από τους ξένους, ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, ο Μποντλέρ, η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Λ. Φ. Σελίν, , ο Ζορζ Σιμενόν, η Πατρίτσια Χάισμιθ ο Τ. Μπουκόφσκι, και ο Τ. Σ. Ελιοτ.

Ο τελευταίος ήταν και η αφορμή για να γράψω το σημερινό κείμενο λόγω το ότι είδα πρόσφατα το μιούζικαλ Cats που βασίζεται στην ποιητική του συλλογή  Το εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ.

Η παράσταση ήταν άψογη από κάθε πλευρά με εξαιρετική χορογραφία της Gillian Lynne, και η μουσική του Andrew Lloyd Webber αντίστοιχη με αυτή που είχε γράψει για το Φάντασμα της Όπερας ,παράσταση που είχα δει στο Μπροντγουέη.

Από την μουσική του βέβαια γενικότερα δεν σου μένει τίποτα στην μνήμη εκτός από την εκπληκτική ερμηνεία του  Memory εδώ και του The Music of the Night  από το Φάντασμα.

Ο γέρο Πόσουμ του τίτλου του έργου του Τ. Σ. Ελιοτ δεν είναι κανένας άλλος παρά ο ίδιος και το γέρος είναι με την έννοια του παλιόφιλου, ενώ  Πόσουμ είναι το παρατσούκλι που του είχαν δώσει όταν δούλευε για δεκαετίες ως επιμελητής εκδόσεων σε εκδοτικό οίκο. Πόσουμ είναι ένα μικρό μαρσιποφόρο που όταν κινδυνεύει μένει ακίνητο κάνοντας τον ψόφιο κοριό!

Όπως γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος:

Αυτός ο σοβαρός, σκυθρωπός, καθολικός ποιητής που σκιαγράφησε την ερημία της δυτικής ψυχής κοροϊδεύει τους αναγνώστες και τον εαυτό του σε αυτό τον περίτεχνο ύμνο για τις γάτες. Οι μελετητές του λένε ότι είναι η αναφορά του στην παιδική του ηλικία, η ανάγκη του να έχει έναν κρυφό εαυτό που θα σκανδαλίζει πρώτα αυτόν τον ίδιο. Στα ποιήματα του γέρου Πόσουμ (είναι το κρυφό παρατσούκλι του Ελιοτ) σατιρίζονται κοινωνικά φαινόμενα της εποχής, συγγραφείς, ηθοποιοί, πρόσωπα και προσωπεία. Οι γάτες είναι ο άλλος, ο απελευθερωμένος, εαυτός του ποιητή. 

Προφανώς τα ποιήματα του Έλιοτ απευθύνονται σε ένα κοινό που έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις από το ελληνικό στο οποίο ουσιαστικά δεν προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση, και για να γίνει κατανοητό αυτό παραθέτω ένα ποίημα από το έργο από την πολύ καλή μετάφραση του στα ελληνικά της Παυλίνας Παμπούδη (Άγρα 2000)

  «Έχω κρατήσει συντροφιά στη Νέλλη τη Φτωχούλα

Τραβούσα στους Συναγερμούς εγώ την καμπανούλα

Στης Παντομίμας τους καιρούς, πάντα "περνούσα κάτω"

Και κάποτε ντουμπλάρισα του Γουίτινγκτον τον Γάτο.

Μα το μεγάλο μου σουξέ, σταθμός της Ιστορίας

Ηταν Ο Φλογοβιολιστής, ο Δαίμονας της Βίας.

Τώρα, αν κάποιο τζιν τον Γκας κεράσουν ή σφηνάκι

Στο Ηστ Λυνν θα πει πως του 'δωσαν κι εκεί ένα ρολάκι.

Σαίξπηρ επίσης έπαιξε κι είχε ρόλο βαρβάτο

(Ο σκηνοθέτης πρότεινε να έχουν κι ένα γάτο).

Τον Τίγρη υποδύθηκε μ' επιτυχία μεγάλη

(Αυτόν τον ρόλο θα 'θελε να ερμηνεύσει πάλι)

Σ' ένα υπόνομο βαθύ Ινδός τον κυνηγούσε

(Σίγουρα τώρα πιο καλά να παίξει θα μπορούσε).

Πιστεύει ακόμα πως αυτός θα ήταν ένα κι ένα

Να παίξει το Στοιχειό, ουρλιάζοντας θλιμμένα

Ένα παιδάκι έσωσε κάποτε, σ' άλλο δράμα

Κάνοντας κάτι που 'μοιαζε στα σίγουρα με θαύμα:

Σε ένα σπίτι που ήτανε στις φλόγες τυλιγμένο

Ισορροπώντας πέρασε σε σύρμα τεντωμένο!

Αφού τα διηγηθεί αυτά, μετά θ' αναστενάξει:

«Αχ, σήμερα οι νεαροί γάτοι δεν είν' εντάξει...

Δεν εκπαιδεύονται σωστά να γράψουν ιστορία

Όπως όταν βασίλισσα ήταν η Βικτωρία.

Δεν πάνε για να μάθουνε σε μια σωστή ομάδα

Ή σε μπουλούκι, τι είν' αυτή η τέχνη η ρημάδα.

Κάνουν τους έξυπνους, πηδούν μέσα από στεφάνια

Και έχουν τέτοια έπαρση και τέτοια περηφάνεια...».

Οι γάτες στις φωτογραφίες είναι μερικές από αυτές που με τίμησαν με την προτίμηση τους να φάνε το φαγητό που τους βάζω και να τις χαϊδέψω, αν και όλες έχουν μείνει με το παράπονο ότι δεν κατάφεραν να μπουν μέσα στο σπίτι για να ικανοποιήσουν την απέραντη περιέργεια που έχουν για το τι υπάρχει μέσα!