ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ.

Σε πρόσφατο ταξίδι μου είχα μια έντονη διαλογική συζήτηση  με ένα συνταξιδιώτη μου, όταν αυτός εξαπέλυσε  ένα δριμύ  φιλιππικό εναντίον του Νίκου Δήμου,  για το γνωστό του άρθρο Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21; για το οποίο έχω γράψει σχετικά στο ποστ μου ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Από την συζήτηση ήταν εμφανές  πως τα στερεότυπα που έχουν διδαχθεί στην  σχολική  τους ιστορία πολλοί συμπατριώτες μας , τους έχουν δημιουργήσει την ακλόνητη πεποίθηση πως αυτή είναι η μόνη και πραγματική αλήθεια.

Ένα εδραιομένο επίσης στερεότυπο, που πολλοί το δέχονται ανεξέλεγκτα ως αλήθεια  και το οποίο  δεν έχει βεβαίως απολύτως καμιά σχέση με την πραγματικότητα, είναι και ο λεγόμενος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.

Το ιδεολόγημα αυτό που δημιουργήθηκε το 1852 από τον Επτανήσιο λόγιο  Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, είχε σαν σκοπό να εδραιώσει, την κατ΄αυτόν, συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού από την κλασσική αρχαιότητα στο Βυζάντιο και από αυτό, μετά την απελευθέρωση, στην νεότερη Ελλάδα.

Βεβαίως η Εκκλησία ασμένως το αποδέχτηκε γιατί έτσι πετύχαινε να εξαλείψει όλα τα αίσχη που είχαν γίνει μετά την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας κατά των Ελλήνων και του Αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, με τους διωγμούς και τις καταστροφές των αρχαίων ναών και τις δολοφονίες όσων δεν προσχωρούσαν στην νέα θρησκεία.{“Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης. Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό“.  (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11 : αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α’ προς Ταύρο. Έπαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος 534 μ.Χ.) }
Αλλά ας δούμε λοιπόν γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει καμία σύνδεση του Ελληνικού πολιτισμού της αρχαιότητας με τον Χριστιανικό, αλλά έχουν και την εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη για την ζωή του ανθρώπου όπως και για την  θεότητα.

Στην Ελλάδα της κλασσικής αρχαιότητας οι άνθρωποι συζητούσαν και φιλοσοφούσαν για τα πάντα, απολάμβαναν σε γλέντια το φαγητό και το κρασί ,η σεξουαλική τους ζωή δεν είχε ταμπού, ο έρωτας και η  ηδονή έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην ζωή τους, την οποία απολάμβαναν  όσο ζούσαν και δεν περίμεναν να την απολαύσουν μετά θάνατο.

Αντίστοιχα οι θεοί τους είχαν όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, με όλα τα προτερήματα όσο και τα ελαττώματα και έτσι ερωτεύονταν, γλεντούσαν, γινόντουσαν μοιχοί, έκαναν εγκλήματα ζήλειας, ήσαν εκδικητικοί κτλ.

Αντίθετα στην χριστιανική θρησκεία ο άνθρωπος υπομένει τα πάντα σε αυτή την ζωή, που είναι εφήμερη, θεωρεί την ηδονή αμαρτία και παραμένει ανέραστος  για να απολαύσει τα πάντα στην επουράνιο που είναι αιώνια.

Νηστεύει, και η σεξουαλική του ζωή είναι ανεκτή μόνο εντός γάμου και εκεί όχι για την απόλαυση του αλλά για την αναπαραγωγή του είδους.
Το ιδανικό κατά τον Απόστολο Παύλο είναι στην προς Κορινθίους Α Επιστολή του ,ο άνδρας να μην συνάπτει σχέσεις με γυναίκα ! :(καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι)

Εξιδανικεύεται έτσι ο μοναχισμός, ο αναχωρητισμός και η αγαμία.

Στον χριστιανισμό ο θεός είναι ανέραστος , η Παναγία αειπάρθενος, η σύλληψη του Χριστού άμωμος.

Οι χριστιανοί δεν διανοούνται και δεν επιτρέπουν  ούτε καν και την στιγμιαία αδυναμία στον Χριστό, όπως εκφράστηκε στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη, να  αγαπήσει δηλαδή μια γυναίκα και να αποκτήσει οικογένεια και έτσι η εκκλησία έφτασε κοντά στον αφορισμό του συγγραφέα, ενώ  οι πιστοί επιτέθηκαν αργότερα και κατά  των κινηματογράφων όταν έπαιζαν  την ομώνυμη ταινία.

Αντίθετα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο το σέξ κυριαρχεί σε κάθε έκφανση του γιατί  σε αυτόν υπάρχει η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα, η οποία μάλιστα τιμωρεί και όποιον δεν δέχεται τον έρωτα της, όπως  ο Ιππόλυτος. [Ο πίνακας είναι Ο Θάνατος του Ιππόλυτου του Lawrence Alma-Tadema (1836–1912)]

Αντίστοιχα ο Δίας είναι ο πολυγαμικός θεός που δεν διστάζει να ερωτευθεί από θεές μέχρι θνητές και μηχανεύεται κάθε τρόπο για να τις κατακτήσει μεταμφιεσμένος σε χρυσή βροχή μέχρι κύκνος, όπως απεικονίζεται στο αγγείο από το Λούβρο και στον πίνακα του Yarek Godfrey Poland. 

. 

Από την ερωτική του επιθυμία δεν την γλυτώνουν  και αγόρια, όπως ο Γανυμήδης, τον οποίο ο Δίας, έχοντας αφήσει το σκήπτρο της εξουσίας του, ετοιμάζεται να τον βιάσει στην ερυθρόμορφη κύλικα του 460 πΧ.

Έτσι και η παιδεραστία, που αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα για τον χριστιανισμό, έχει και την θρησκευτική της επιδοκιμασία για τον αρχαίο πολιτισμό.

Γνήσιος εκφραστής του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και βασικά αγράμματος, ο χουντικός Ιωάννης Λαδάς ξυλοκόπησε στο γραφείο του τους συλληφθέντες δημοσιογράφους του περιοδικού «Εικόνες»   Κ. Ψύχα και Γιάννη Λαμπρία γιατί είχαν γράψει ένα άρθρο σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα, γιατί θεώρησε ότι με το κείμενο τους  εμφανίζουν  τους προγόνους μας ως έκφυλους ομοφυλόφιλους !
Στην χριστιανική αντίληψη η αμφισεξουαλικότητα στο ανδρικό φύλο είναι αδιανόητη και  απόλυτα καταδικαστέα ενώ στην αρχαιότητα ήταν απόλυτα ανεκτή και επιθυμητή για τον παιδευτικό της ρόλο, όπως πίστευαν και βέβαια οι ωραίοι νέοι ήσαν περιζήτητοι. Η επιγραφή Παίς Καλός, δηλαδή το αγόρι είναι όμορφο, υπάρχει στο αγγείο.

Η σεξουαλική ζωή ενός νέου μεταξύ 12-18 ετών ξεκινούσε με τον παθητικό ρόλο ενός  ερωμένου, που είχε ως εραστή ένα ενήλικα άνδρα που αποτελούσε τον καθοδηγητή του, τον προστάτη του και τον δάσκαλό του, στην στρατιωτική του εξάσκηση με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ιερό λόχο της Θήβας που το αποτελούσαν ζευγάρια εραστών, εξαιρετικών πολεμιστών. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο ερωτισμός αυξάνει την μαχητικότητα των ανδρών.

Στην Σπάρτη ο εραστής ήταν  και ο υπεύθυνος κηδεμόνας του  έφηβου,και λογοδοτούσε αν αυτός παρεκτρέπονταν.

Στην Κρήτη η συνήθεια ήταν ο εραστής να αρπάζει τον νέο, τις περισσότερες φορές εν γνώσει των γονέων του και να περνάει μαζί του δύο μήνες στο βουνό για να σκληραγωγηθεί και να ασκηθεί στο κυνήγι και τις πολεμικές  τέχνες.

Βέβαια η σεξουαλική επαφή του εραστή με τον έφηβο γινόταν με τρίψιμο του πέους του στους μηρούς του νέου (διαμηρισμός).
Χαρακτηριστική είναι η εικόνα από την ερυθρόμορφης κύλικας  στην οποία ο θεός του δυτικού ανέμου Ζέφυρος ασελγεί επί του νεαρού Υακίνθου. (490 πΧ.  Βοστόνη, Museum of Fine Arts).

Η πρωκτική επαφή ήταν κατακριτέα, γιατί  υπήρχε η αντίληψη ότι αυτός που την δέχεται είναι θηλυπρεπής και καταγέλαστος ως ομοφυλόφιλος. Η ομοφυλοφιλία μεταξύ ενηλίκων στην αρχαιότητα αποτελούσε γεγονός  αξιοκατάκριτο και γι΄αυτό  ήταν συχνό αντικείμενο σάτιρας στον Αριστοφάνη.

Όταν το αγόρι γινόταν άνδρας αναλάμβανε πλέον αυτό το ρόλο του εραστή για έναν άλλο νέο και όταν έφτανε τα 30, παντρευόταν και άρχιζε πλέον ο έγγαμος βίος και η σχέση του με το άλλο φύλο.

Η σχέση με άγαμα κορίτσια και παντρεμένες γυναίκες δεν ήταν κοινωνικώς ανεκτή γι΄αυτό και η σεξουαλικότητα των ανδρών εκτός από την παιδεραστία και τον γάμο διοχετευόταν και στην πορνεία.
Ο Δημοσθένης αναφέρει: "Έχουμε εταίρες για ευχαρίστηση, παλλακίδες για την καθημερινή μας φροντίδα και τις ανάγκες του οργανισμού και γυναίκες να φέρουν τα νόμιμα παιδιά μας και να είναι πιστοί θεματοφύλακες των νοικοκυριών μας."

Όπως καταλαβαίνει κανείς η σεξουαλική επαφή είτε ενός ζεύγους είτε η ομαδική συνεύρεση , αλλά επίσης και  ο αυνανισμός ανδρών ή γυναικών, όπως όλα αυτά αναπαρίσταται σε πολλά αγγεία, ήταν ένα γεγονός που η χριστιανική ηθική θεωρεί ως αμαρτία και το καταδικάζει μιας και το σώμα μας είναι το όργανο με το οποίο ο διάβολος μας προκαλεί τον πειρασμό στον οποίο αν υποκύψουμε  δεν θα μπορέσουμε να πάμε στον παράδεισο.

Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης καταδικάζει και το γυμνό σώμα που στην αρχαιότητα αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού για την ομορφιά του, αν ήταν γυναίκα, είτε για την αρρενωπότητα, την ρώμη  και την δύναμη αν ήταν άνδρας, και θαυμάζει τα  εξαϋλωµένα από την νηστεία και τις κακουχίες  ρασοφορεμένα σώματα των αγίων, οσίων και ασκητών.

Τέλος ενώ οι αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν το χιούμορ και διασκέδαζαν με το άσεμνο στον λόγο και στην σκηνή, αντίθετα στην χριστιανική γραμματεία  απουσιάζει τελείως το γέλιο και η χαρά. Όπως  είπε ο Βρετανός φιλόσοφος και μαθηματικός Alfred North Whitehead (1861-1947),  «Η παντελής απουσία χιούμορ από τη Βίβλο, είναι ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα σε όλη τη λογοτεχνία»
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τα πόσα έτη φωτός χωρίζουν τον χριστιανισμό από την ελληνική αρχαιότητα και το πόσο κενή περιεχομένου αλλά και πλαστή  είναι αυτή η τεχνητή κατασκευή του ανύπαρκτου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.

                                                        ΦΕΥΓΩ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ. 
                    ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ. 
                                      ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ

Βλέποντας το παραπάνω βίντεο με αγανάκτηση είδα ότι η αριστερή κυβέρνηση της Βραζιλίας χρησιμοποιεί κατά τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο τα εκεί ΜΑΤ όπως η μνημονιακή, δωσίλογη κτλ (ότι θέλετε προσθέστε) κυβέρνηση   στην Ελλάδα.

Εκεί δε τα ΜΑΤ είναι αποτελεσματικότερα από τα δικά μας και έτσι κατάφεραν ο ένας από τους δύο νεκρούς διαδηλωτές να είναι μια καθαρίστρια, όταν τα δικά μας μόνο μερικά κεφάλια από καθαρίστριες έχουν ανοίξει!

Με αγανάκτηση επίσης διάβαζα στην αριστερή Iskra για τους νεκρούς που έπεσαν για να γίνουν τα στάδια του Μουντιάλ.

Καπάκι σε αυτό διάβασα και το κείμενο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ όπου μεταξύ άλλων έλεγε, καλώντας σε συγκέντρωση στην πρεσβεία της Βραζιλίας,  ότι :

το κράτος επιχειρεί με τον πιο βάναυσο τρόπο να κρύψει μια άλλη πραγματικότητα: την ωμή βία του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη. 

Αυξήσεις στις τιμές των δημοσίων αγαθών, εκκενώσεις καταλήψεων στέγης από αστέγους, εκδίωξη των ήδη εξαθλιωμένων κατοίκων των παραγκουπόλεων, εκτοπίσεις ιθαγενών πληθυσμών, παιδική και καταναγκαστική πορνεία, εργατικά ατυχήματα για χάρη της επιτάχυνσης των έργων συνθέτουν την πραγματική εικόνα πίσω από την πολυδιαφημισμένη φιέστα.

Βέβαια μου γεννήθηκε η απορία πως μετά από πάνω από 10 χρόνια αριστερής διακυβέρνησης της χώρας εξακολουθεί να υπάρχει στην Βραζιλία ωμή βία του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη όπως μας ενημερώνει η ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πιστεύω πως  η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ  είναι ανιστόρητη  και δεν έχει πληροφορηθεί ότι στην Βραζιλία, η οποία σπαράζεται από τις διαδηλώσεις εναντίον της σπατάλης και της διαφθοράς που έγινε για το Μουντιάλ, από το 2003 έχει  αριστερό πρόεδρο, αρχικά τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, και στην συνέχεια από το 2010 την στενή του συνεργάτιδα από το κόμμα των εργατών Ντίλμα Βάνα Ρούσεφ  στην δε κυβέρνηση συνασπισμού  συμμετέχουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βραζιλίας και το Κόμμα των Εργαζομένων, δηλαδή κάτι αντίστοιχο με αυτό που φιλοδοξεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει στην Ελλάδα.

Άλλωστε στην συνάντηση που είχε στις 21-12-12 ο Τσίπρας με την πρόεδρο της Βραζιλίας, εμπνευσμένος από την πολιτική της,  είχε δηλώσει : 

Το μήνυμα της Βραζιλίας στον ελληνικό λαό, το μήνυμα μιας χώρας που απελευθερώθηκε από το ΔΝΤ και στάθηκε στα πόδια της και σήμερα είναι μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη είναι ένα: Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με μνημόνια λιτότητας παρά μονάχα με πολιτικές κοινωνικής συνοχής, ανάπτυξης και αναδιανομής."

Δυστυχώς :το left.gr έχει διαγράψει τα λινκ (γιατί άραγε;)  με τις συναντήσεις του Τσίπρα με υπ. Εξωτερικών και Άμυνας , με τον ιδρυτή του κινήματος των ακτημόνων Σάο Πάολο, με το κυβερνών κόμμα ,με συνδικαλιστές και κίνημα ακτημόνων και με τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα και έτσι δεν μπορούμε να διαβάσουμε  πλέον τι άλλο θαύμασε σε αυτές τις συναντήσεις για να το εφαρμόσει, όταν και αν έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι πάντως απαράδεκτη η αχαριστία αυτού του λαού που δεν εκτιμά τις προσπάθειες και τα έξοδα που κάνει η κυβέρνηση του για την προβολή της χώρας διεθνώς μέσω του ποδοσφαίρου και διαδηλώνει με σύνθημα Χρειαζόμαστε φαγητό, όχι ποδόσφαιρο»

Προφανώς όλοι αυτοί οι αγνώμονες που ζητάνε φαγητό, δεν έχουν αντιληφθεί όσα είχε δηλώσει  ο  επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στην συνάντηση του με την Πρόεδρο όταν: εξήρε το έργο της κυβέρνησης της Βραζιλίας στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, την καταπολέμηση της φτώχειας και την αναδιανομή του πλούτου με πολιτικές ανάπτυξης στον αντίποδα του ευρωπαϊκού σχεδίου με χαρακτηριστικό την δημοσιονομική προσαρμογή μέσω της λιτότητας.

Βέβαια υπάρχουν και ακραίες φωνές που δεν βλέπουν, όπως ο Τσίπρας,  ως καταπολέμηση της φτώχειας και την αναδιανομή του πλούτου το ότι  η κυβέρνηση της Βραζιλίας θα ξοδέψει περισσότερα από 15 δις δολάρια μόνο για την κατασκευή των γηπέδων, τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε τρόφιμα, βασική εκπαίδευση, φάρμακα και υπηρεσίες υγείας, ούτε ως ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής την εκδίωξη από τα σπίτια τους των κατοίκων γύρω από την περιοχή του γηπέδου Μαρακανά ώστε να κατασκευαστεί ένας τεράστιος χώρος στάθμευσης για 10.000 αυτοκίνητα και προτείνουν:

 αποχή  από κάθε επαφή με το προιόν, και διαδίδοντας τα πραγματικά γεγονότα με σκοπό να αφυπνίσουμε συνειδήσεις.

Το γεγονός είναι πως το ποδόσφαιρο είναι υπεράνω κάθε ιδεολογίας και αυτό το γνωρίζει καλά η κυβέρνηση της Βραζιλίας, γιατί τελικά έχει γίνει στην αφυπνισμένη συνείδηση των ποδοσφαιρόφιλων το ίδιο ιδεολογία!

Γι1 αυτό λοιπόν  έγραψα αλλού σε ένα σχόλιο μου ότι  εάν θέλουμε να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα οι ποδοσφαιρόφιλοι θα παρακολουθήσουν τους αγώνες ακόμα και αν γινόντουσαν στην Βόρειο Κορέα και τους μετέδιδε ένα κανάλι της Χρυσής Αυγής!

Βέβαια πριν να ευχηθώ σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους καλή διασκέδαση στην παρακολούθηση των αγώνων του Μουντιάλ τους συνιστώ να δουν προηγουμένως και το παρακάτω βίντεο  

Και τώρα πια με ήσυχη την συνείδηση γνωρίζοντας πλέον την πραγματικότητα παρακολουθήστε τους αγώνες και απολαύστε τους!

ΜΗΠΩΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ;

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε με φρίκη τους βιασμούς και τις δολοφονίες κοριτσιών στην Ινδία και βέβαια ενώ πάντα καυτηριάζονται με αποτροπιασμό αυτά τα γεγονότα, συνήθως δεν αναφέρονται τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια που τα προκαλούν.

Η αιτία βασικά είναι μια και μοναδική, η θρησκεία!

Δύο χιλιάδες χρόνια προ Χριστού οι ανοιχτόχρωμοι Άριοι εισέβαλαν στην Ινδία και νίκησαν και υπέταξαν τους σκουρόχρωμους ιθαγενείς , που ήταν οι ιδρυτές του ινδικού πολιτισμού. Για να διαιωνίσουν την υποδούλωση των αρχικών κατοίκων της Ινδίας, οι Άριοι δημιούργησαν μέσω της θρησκείας το σύστημα των καστών.

Σύμφωνα με αυτές  μόνο το 20-22% του πληθυσμού ανήκει στις προνομιούχες κάστες, ένα 28% στις ενδιάμεσες και το υπόλοιπο ποσοστό στις "δεύτερης" κατηγορίας κάστες.

Έγραφα σχετικά μετά το ταξίδι μου στην Ινδία:

Το 80% του πληθυσμού είναι ινδουιστές, το 13,5% μουσουλμάνοι  ,το 1,9% Σιχ και το 2,3% χριστιανοί και υπάρχουν και μερικές μικρότερες ομάδες όπως οι Τζαϊνιστές, μια σέχτα των ινδουιστών, που έχουν σαν σύμβολο την σβάστικα.

 Η ινδική κοινωνία είναι απόλυτα ταξική,  διαχωρισμένη σε κάστες και αν  και οι νόμοι του κράτους δεν επιτρέπουν διακρίσεις, στην πραγματικότητα αυτές υπάρχουν και τηρούνται με σχολαστικότητα.

Η πιο υψηλή κάστα είναι οι Βραχμάνοι που είναι οι ιερείς και οι λόγιοι, ενώ οι Ξαντρίγια είναι οι άρχοντες και οι βασιλείς και αποτελούν αντίστοιχα το κεφάλι και τα χέρια της κοινωνίας.

 Οι Βαϊσγια είναι οι έμποροι και οι βιοτέχνες ενώ οι Σούντρα σχολούνται με όλα τα υπόλοιπα λαϊκά επαγγέλματα και είναι αντίστοιχα τα γόνατα και τα πόδια στα οποία στηρίζεται η  κοινωνία .

Οι κάστες δεν αναμειγνύονται μεταξύ τους γιατί έχουν και διαφορετικό η κάθε μία κύρος στην κοινωνία, το οποίο είναι άσχετο με την οικονομική επιφάνεια του ατόμου, αλλά προέρχεται από την αγνότητα βάσει της θρησκείας που προϋποθέτει χορτοφαγία, να μην θυσιάζεις ζώα, και παλιότερα το  κάψιμο της γυναίκας μαζί με το πτώμα του συζύγου της  με τους βραχμάνους βέβαια να θεωρούνται ως οι πιο αγνοί.

Μια ουσιαστικά εκτός κοινωνίας κάστα είναι οι Νταλίτ, οι στιγματισμένοι  ή  ανέγγιχτοι που θεωρούνται ακάθαρτοι.

Αυτοί εκτελούν τις πιο βρώμικες εργασίες, δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν στα μέρη που ζουν οι ανώτερες κάστες, να πίνουν νερό από τα ίδια πηγάδια ή να πηγαίνουν στους ίδιους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τις ανώτερες κάστες να εξωθούν στην πορνεία τα κοριτσάκια των ανέγγιχτων που όπως φαίνεται τότε δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τις αγγίζουν!

Βέβαια αναρωτιέται κανείς πως όλος αυτός ο κόσμος δεν εξεγείρεται από την απάνθρωπη αυτή κατάσταση.

Η εξήγηση είναι πως εδώ η θρησκεία δεν είναι μόνο το όπιο του λαού, αλλά ουσιαστικά το δηλητήριο του, γιατί πιστεύοντας στην μετεμψύχωση αυτή καθορίζει και την τοποθέτηση του ατόμου σε μια κάστα.

Πιστεύουν πως η ψυχή μπορεί να εμφανιστεί στην ζωή, ακόμα και στο επίπεδο του φυτού, και κάθε φορά που πεθαίνει κανείς ξαναγεννιέται σε ανώτερο επίπεδο εφ΄όσον βέβαια πετύχει στην προηγούμενη ζωή, γιατί αλλιώς παραμένει στο ίδιο ή και μπορεί να υποβαθμιστεί σε κατώτερο. Έτσι η σημερινή ζωή μας έχει επίδραση στις επόμενες ζωές μας μέχρι να φτάσει στην ολοκλήρωση της, που είναι η ενοποίηση της με το θείο.

Έτσι η θρησκεία έχει πετύχει την αποδοχή από τον κόσμο των καστών μιας και σε κάποια άλλη επόμενη ζωή αυτή θα βελτιωθεί.

Για να ξεφύγουν λοιπόν από την καταπίεση της ινδουιστικής θρησκείας μερικοί Νταλίτ καταφεύγουν σε άλλες θρησκείες!

Οι Νταλίτ  στην Ινδία είναι  περίπου 200 εκατομμύρια και αποτελούν το 20% του πληθυσμού.

Από τα 25 εκατομμυρίων Ρωμαιοκαθολικών της Ινδίας πάνω από το 70%

 είναι Νταλίτ αλλά και σε αυτούς οι θρησκευτικοί  ηγέτες προέρχονται από την ανώτερη τάξη του 30%, με αποτέλεσμα μόνο 6 από τους 156 επισκόπους να ανήκουν στους Νταλίτ!

Δυστυχώς και με την προσχώρηση  στον Χριστιανισμό οι Νταλίτ υποφέρουν από τις ίδιες κοινωνικές, οικονομικές και εκπαιδευτικές διακρίσεις.

Οι περισσότεροι Νταλίτ, ινδουιστές ή χριστιανοί ζουν μαζί ενώ όσοι ανήκουν σε άλλες κάστες, είτε ινδουιστές είτε χριστιανοί ζουν χωριστά.

Ο Bhimrao Ramji Ambedkar, ένας σημαντικός πολιτικός, από τους αρχιτέκτονες του συντάγματος της Ινδίας, Νταλίτ την καταγωγή, προτίμησε να στραφεί στον Βουδισμό προτρέποντας τους πάνω από 500.000 υποστηρικτές του να κάνουν το ίδιο, αλλά μετά τον θάνατο του η κίνηση αυτή ατόνησε.

Τέλος ακόμα και η στροφή προς τον χριστιανισμό ή μουσουλμανισμό δεν αποτελεί κάποια λύση για τους Νταλίτ.

Όπως σημειώνει το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Ενώ το ινδικό σύνταγμα χορηγεί ορισμένα συνταγματικά προνόμια στους ινδουιστές, βουδιστές και Σιχ Νταλίτ , τα ίδια οφέλη δεν εκτείνονται σε όσους ασπαστούν το Χριστιανισμό ή το Ισλάμ. Οι Χριστιανοί  και μουσουλμάνοι  Νταλίτ χάνουν το προνομιακό συνταγματικό  καθεστώς της  "καταπιεσμένης κοινωνικής κάστας" ,ακόμα κι αν δεν μπορούν  να ξεφύγουν από την διακριτική μεταχείριση χριστιανών και μουσουλμάνων. Πολλοί Χριστιανοί Dalit πρέπει να προσεύχονται σε χωριστές ή ξεχωριστές εκκλησίες, να θάβουν τους νεκρούς τους σε χωριστά νεκροταφεία, και να υπομένουν διακρίσεις από μη Dalit ιερείς και καλόγριες.

Όσο λοιπόν θα διατηρούνται οι κοινωνικές διακρίσεις στην Ινδία, που οφείλονται στην ριζωμένη πίστη στις κάστες,  τόσο θα διαβάζουμε στις εφημερίδες για βιασμό φοιτήτριας σε λεωφορείο από 6 κτήνη,ή για ένα ακόμα ομαδικό βιασμό πάλι σε λεωφορείο με τελικά τον θάνατο του θύματος μέσα σε ένα μήνα από τον προηγούμενο.

Οι καταδίκες, μετά από την γενική κατακραυγή,  σε 3 χρόνια φυλακή του ενός ανήλικου δράστη και σε θάνατο των υπολοίπων 4, με τις εφέσεις μετά από χρόνια μπορεί να μειωθούν σημαντικά.

Κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής συγκέντρωσης τον Απρίλιο, ο πατέρας του νυν επικεφαλής της κρατιδιακής κυβέρνησης —επίσης πρώην πρωθυπουργός στο Ούταρ Πραντές—, ο Μουλάγιαμ Σιχ Γιάνταβ, εκφράζοντας προφανώς την γενικότερη αντίληψη όσων ανήκουν στις ανώτερες κάστες, δήλωσε ότι διαφωνεί  στην επιβολή της εσχάτης των ποινών για τους βιαστές, υποστηρίζοντας: «τα αγόρια θα είναι πάντα αγόρια. . . κάνουν λάθη, θα απαγχονιστούν για ένα βιασμό;».

Ευτυχώς που ο ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν σε μια ανακοίνωσή του σε μια σαφή αναφορά στη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Μουλάγιαμ Σινγκ Γιάνταβ υπογράμμισε «Λέμε “όχι” στην καταστροφική και απορριπτική άποψη ότι “Τα αγόρια θα είναι αγόρια”»,

Μέσα στο 2011 καταγράφηκαν 24.206 βιασμοί σε όλη την Ινδία,  σύμφωνα με την Εθνική Απογραφική Υπηρεσία Εγκλημάτων, ωστόσο το μέγεθος είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερο, αφού οι περισσότεροι δεν αναφέρονται στις αρχές.

Απλά στην δημοσιότητα έρχονται οι πιο κραυγαλέες υποθέσεις, όπως η πρόσφατη των δύο αδελφών 13 και 15 χρονών, που σημειώθηκε μόλις μια εβδομάδα μετά τον ομαδικό βιασμό δύο έφηβων εξαδέλφων που βρέθηκαν κρεμασμένες από ένα δέντρο στο Ούταρ Πραντές, μια υπόθεση που προκάλεσε γενική κατακραυγή στη χώρα.

Όταν ο πατέρας του ενός κοριτσιού πήγε να αναφέρει την εξαφάνιση του παιδιού στην αστυνομία τον ρώτησαν την κάστα του με αποτέλεσμα να τον χλευάσουν και να τον διώξουν.

Για τον βιασμό αυτό ο Ακίλες Γιάνταβ, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης του κρατιδίου Ούταρ Πραντές, το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι  οι δημοσιογράφοι διακατέχονται από προκατάληψη, τονίζοντας πως μια απλή αναζήτηση στο Google θα αποκάλυπτε πως βιασμοί γίνονται σε όλη την Ινδία και όχι μόνο στο δικό του κρατίδιο!

Στην υπόθεση παρενέβη επίσης  ο Μπαμπουλάρ Γκαούρ, υπουργός Εσωτερικών του κυβερνώντος Μπαρατίγια Τζανάτα στο κρατίδιο Μαντία Πραντές, με μία δήλωση - σοκ. «Είναι ένα κοινωνικό έγκλημα που στηρίζεται σε άνδρες και γυναίκες. Κάποιες φορές είναι σωστό, κάποιες φορές είναι λάθος», ο δε  Ναρέντα Μόντι, ο ινδουιστής νέος πρωθυπουργός, έχει μέχρι στιγμής επιλέξει να μη σχολιάσει κανένα από τα γεγονότα. 

Το πιο τραγικό δε είναι ότι ο υπουργός Νόμου και Τάξης !!! του κρατιδίου Τσατισγκάρχ, Ραμσεβάκ Πάικρα, δε δίστασε να πει : «Τέτοια ατυχήματα δε συμβαίνουν ηθελημένα. Αυτού του είδους τα ατυχήματα συμβαίνουν τυχαία» άσχετα αν μετά από το κάλεσμα του επικεφαλής του Κογκρέσου σε απολογία για την «ανεύθυνη δήλωσή» του, τελικά ανακάλεσε ζητώντας συγγνώμη για όσα ισχυρίστηκε.

Όλα αυτά δείχνουν την ευρύτερα επικρατούσα αντίληψη στις ανώτερες κάστες για την μηδαμινή αξία που έχουν σαν ανθρώπινα όντα οι Νταλίτ, αντίληψη που οφείλεται στην θρησκευτική τους αγωγή σαν ινδουιστές.

Ας ελπίσουμε πως ή άλλη Ινδία αυτή που θέλει να συμβαδίσει με τον πολιτισμένο κόσμο και ξεσηκώθηκε από αυτά τα εγκλήματα, που αποτελούν ντροπή για την χώρα, θα καταφέρει να υπερνικήσει τις  θρησκευτικές προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και δοξασίες  και οι βιασμοί αλλά και οι κοινωνικοί διαχωρισμοί να αποτελέσουν σύντομα ένα καταδικασμένο και μακρινό παρελθόν.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 11-6-2014

Μεταφέρω εδώ την απαντηση σε σχόλιο σχετικά με τις κάστες γιατί έχει γενικότερο ενδιαφέρον..
Μια κάστα είναι γενικά μια ενδογαμική, με κληρονομικούς δεσμούς, ομάδα οικογενειών που έχουν κοινό όνομα που διεκδικούν συχνά κοινή καταγωγή που, κατά κανόνα, αφιερώνονται στην ίδια κληρονομική απασχόληση ή αποστολή, εμμένουν στα ίδια ήθη και έθιμα κυρίως σ΄ότι αφορά την καθαρότητα, τα γεύματα και τους γάμους, και πολύ συχνά υποδιαιρούνται σε μικρότερους ακόμη ενδογαμικούς κύκλους. Οι σχέσεις ανάμεσα στις κάστες είναι ιεραρχικά καθορισμένες: οι κατά τόπους ομάδες Βραχμάνων κατέχουν την ανώτατη θέση και οι διαφορές καθαρότητας από τελετουργική άποψη είναι το κύριο κριτήριο της κοινωνικής θέσης.
Περισσότερο ακάθαρτοι (Νταλίτ) είναι οι εκτός κάστας (οι "παρίες") ή, όπως χαρακτηρίζονται σήμερα, οι εξωτερικές ή πρόσθετες κάστες, που έχουν όμως στους κόλπους τους πολυάριθμες υποδιαιρέσεις, η καθεμιά από τις οποίες θεωρεί τον εαυτό της ανώτερη από τις άλλες. 
Όπως η κόλαση και οι περιοχές του παραδείσου στην άλλη ζωή, έτσι και οι κάστες είναι το εγκόσμιο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι  εγκατεστημένο το κάρμα. 
 Μια κατώτατη κοινωνική θέση είναι η αναπόφευκτη συνέπεια των αμαρτιών που διαπράχθηκαν σε μια προηγούμενη ζωή, αλλά είναι δυνατόν, με την αρετή και τη θεία χάρη, να ακολουθήσει μια καλύτερη θέση στην επόμενη γέννηση και ύπαρξη.

Β΄ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΝΗ ΣΤΙΣ ΠΟΝΤΙΑΚΕΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ

Τις μέρες που περάσαμε στην περιοχή της Κερκίνης είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε και μια μοναδική εμπειρία, καθώς παραβρεθήκαμε στα Αναστενάρια που γίνονται  στις 23 Μαΐου στο χωριό  Κερκίνη.

Δυστυχώς εκεί δεν επιτρέπουν την φωτογράφηση ή την βιντεοσκόπηση και έτσι το μόνο που μου μένει είναι η περιγραφή όσων είδαμε.

Φτάσαμε κατά τις 8 1/2 το βράδυ στο χωριό στο οποίο υπάρχει σε ένα μεγάλο περιφραγμένο χώρο ένα κτίσμα με μια αίθουσα, το κονάκι.  

Μέσα στην αίθουσα,  είχε περιμετρικά καθίσματα για τον κόσμο και σε μία μεριά τα εικονίσματα των αναστενάρηδων που φυλάσσονται εκεί . Ήδη όταν φτάσαμε είχαν αρχίσει μερικοί να χορεύουν με τον διεγερτικό ήχο του νταχαρέ (νταουλιού)  και αργότερα μιας λύρας και τραγουδιών, που όσοι βλέπαμε από τα παράθυρα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα λόγια.

Μετά από μεγάλα διαστήματα ξεκουράζονταν αλλά  σύντομα ξανάρχιζε ο χορός.

Ο χορός στο κονάκι μοιάζει με μυσταγωγία και έχει σκοπό να προετοιμάσει τους αναστενάρηδες για το χορό στη φωτιά.
Οι αναστενάρηδες κάνουν ρυθμικά επί τόπου βήματα, στο μονότονο ρυθμό του νταχαρέ και της λύρας . Σε αραιά διαστήματα ακούγονται αναστενάρικα τραγούδια που ήρωα έχουν, όπως μας είπαν, τον Άγιο Κωνσταντίνο.

Έξω από το κονάκι, στο κέντρο μιας μεγάλης περιοχής που ήταν οριοθετημένη με ένα σχοινί είχε ανάψει περίπου την ώρα που επήγαμε  μια φωτιά από ξύλα και όταν τα ξύλα κάηκαν άπλωσαν τα κάρβουνα και τα ίσιωσαν, οπότε ύστερα από λίγο, κατά τις 11, άρχισαν οι αναστενάρηδες να χορεύουν επάνω σε αυτά κρατώντας ορισμένοι τις εικόνες και κόκκινα μαντήλια .

Η εικόνα βέβαια ήταν  συγκλονιστική και ήταν ακριβώς ίδια όπως δείχνει το παρακάτω βίντεο από τα  Αναστενάρια της Μαυρολεύκης.

Στην όλη διαδικασία, παρά την χρησιμοποίηση εικόνων και την σύνδεση του με την γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου, δεν παρευρίσκεται παπάς γιατί η εκκλησία τα θεωρεί παγανιστικά, όπως και στην πραγματικότητα είναι. Η σύνδεση του εθίμου με μια χριστιανική γιορτή ήταν αναγκαία παλιότερα για να αποφύγουν  την μήνη της εκκλησίας μιας και ήταν ένα έθιμο που δεν μπορούσε αυτή να το ελέγξει.

Την Διονυσιακή βέβαια προέλευση του εθίμου πιστοποιεί και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία σε έγγραφο με αριθμό Πρωτοκόλλου 1531 / 26-6-1947, προς τον τότε Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης αναφέρει μεταξύ των άλλων: «Συνοδική διαγνώμη, γνωρίζομεν υμίν ότι το εν λόγω έθιμον ως ειδωλολατρικόν και αναγόμενον εις τας οργιαστικάς εορτάς του Διονύσου, δέον να καταργηθεί χρησιμοποιουμένων όλων των πνευματικών μέσων, των υπό της Εκκλησίας διατειθεμένων».

Η επιστημονική εξήγηση της ακαΐας στην πυροβασία υπάρχει εδώ.

Ένα ενδιαφέρον επίσης βίντεο που δείχνει ότι χωρίς καμία θρησκευτική η άλλη προετοιμασία, απλά και μόνο κατανικώντας κανείς τον φόβο ότι θα καεί, οποιοδήποτε άτομο μπορεί τελικά να πυροβατήσει χωρίς πρόβλημα.

Το χαρακτηριστικό δε σε αυτό το βίντεο από τις ΗΠΑ, είναι ότι τα κάρβουνα που πυροβατούν είναι κόκκινα  και με φλόγες και όχι χωνεμένα!

Η εκδρομή αρχικά προέβλεπε ότι θα μέναμε σε ένα γραφικό ξενώνα στο πανέμορφο χωριό Άνω Πορόια που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κερκίνη ή Μπέλες .

Όμως από στόμα σε στόμα οι συμμετέχοντες φτάσανε αισίως τους 30, οπότε αναγκαστικά μείναμε σε ένα μεγαλύτερο ξενοδοχείο, όχι τόσο γραφικό αλλά εξίσου καλό και με μοναδική θέα  στην λίμνη Κερκίνη.

Τα Άνω Πορόια είναι ένα χωριό με απογόνους από Βλάχους που αναμίχτηκαν αρμονικά με πρόσφυγες Μικρασιάτες.

Σε ένα εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον με σπίτια χαρακτηριστικά της Μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής  και κλίμα ξηρό έχουν αναπτύξει τουρισμό για όλες τις εποχές του χρόνου γι΄αυτό και  διαθέτουν και ένα σωρό καταστήματα για εξυπηρέτηση του κόσμου που τα επισκέπτεται.

Στην περιοχή υπάρχει στο Ακριτοχώρι Σερρών η Μονή Τιμίου Προδρόμου ένα νέο γυναικείο μοναστήρι με 40 μοναχές το οποίο συνδέεται πνευματικά με την Ιερά Μονή Ξενοφώντος και αποτελεί μετόχι της. 

 Ο θεμέλιος λίθος του μπήκε το 1981,είναι δε σήμερα ένα εντυπωσιακό μοναστηριακό συγκρότημα, στο οποίο το επιβλητικότερο  κτίσμα του είναι ο τεράστιος ναός του, με εμβαδόν 500 τ.μ. !

Το θεμέλιο λίθο του ναού έθεσε ο Πατριάρχης το 1999 και εγκαινιάστηκε το 2012 από τον ίδιο.

Η μοναχή που μας ξενάγησε μας εξήγησε ότι ο  ναός είναι εξ’ ολοκλήρου κατασκευασμένος από ντόπια πέτρα και ξύλο που ενώνονται μεταξύ τους με «κουρασάνι» όπως αποκαλείται ο πηλός στο Βυζάντιο, χωρίς να υπάρχει πουθενά τσιμέντο. Τα μαδέρια της σκεπής δεν έχουν καρφιά αλλά είναι σφηνωμένα μέσα σε μίγμα ψημένου αχυροχώματος. Τα σίδερα έπρεπε να αντέχουν το βάρος της κατασκευής για να αντισταθμίσουν το μπετόν αρμέ και γι΄αυτό χρησιμοποιήθηκαν ράγες τρένου, ενώ οι κολόνες γέμιζαν την ώρα που στήνονταν όρθιες με λιωμένο μολύβι. Τον έκτισαν, είπε, με προσωπική εργασία με παραδοσιακό τρόπο από κάτω προς τα επάνω και η αρχιτεκτονική του  είναι αγιορείτικη, με διακριτά μακεδονικά στοιχεία - παραδοσιακά λιακωτά και  πέτρινες σκεπές.

Όση προσωπική εργασία και να έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του ναού θα ήταν ενδιαφέρον να μάθαινε κανείς από που προήλθαν τα σαφώς μεγάλα χρηματικά ποσά που θα δαπανήθηκαν για κτιστούν όλα αυτά τα τεράστια κτιριακά συγκροτήματα μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα.

Δυστυχώς παρά το ότι έχουν περάσει πάνω από 250 χρόνια, η προτροπή του Κοσμά του Αιτωλού να μην κτίζουν εκκλησίες αλλά σχολεία δεν φαίνεται  να έχει γίνει πίστη στους μοναστηριακούς κύκλους.

Στο Σιδηρόκαστρο που είναι κοντά κατάφερα επιτέλους και εγώ για πρώτη φορά στην ζωή μου να κάνω ένα θερμό ιαματικό λουτρό στους 43º και έτσι το βράδυ της ίδιας μέρας μπόρεσα να απολαύσω μετά το χαμάμ μια πέστροφα σε μια εξαιρετική πεστροφοταβέρνα μέσα στο  δάσος του όρους Μπέλες, στην οποία ο ιδιοκτήτης της, μετά το φαγητό, έπαιξε αυτός με το μπουζουκάκι του και ο γιός του με μια κιθάρα και τραγούδησαν πολύ ωραία ρεμπέτικα τραγούδια, αφού προηγουμένως μας είχε μιλήσει για το έθιμο των αναστενάρηδων μια και είναι ο λυράρης τους.

Η εκδρομή είχε και γαστρονομικό ενδιαφέρον με διαφορετικό γεύμα κάθε μέρα .
Έτσι την άλλη μέρα λίγο πιο κάτω από την Πεστροφοταβέρνα  σε ένα πλάτωμα του μοναδικού αυτού δάσους  με οξιές, δρύες, σκλήθρα και κέδρους έγινε ένα πικ νικ με λουκάνικα, κεμπάπ και τον περίφημο καβρουμά της περιοχής, όλα από βουβαλίσιο κρέας.

Στην επιστροφή στην Αθήνα έγινε στάση στο χωριό Βάθη του Κιλκίς, που παλιότερα ονομαζόταν Ραγιάν, στο οποίο  μας περίμενε, σε ένα δροσερό περιβάλλον, ένα ποντιακό γεύμα σε ένα αγρόκτημα.

Για να σας ανοίξει η όρεξη σας βάζω μερικές φωτογραφίες από μερικά από τα πιάτα. Προσωπικά πιο πολύ από όλα μου άρεσε το καλαθάκι από παρχαροτύρι και οι γιοχάδες τυλιχτοί στον φούρνο.

Καλή σας όρεξη!