Β-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (Ρώμη,Κάτω Ιταλία-Σικελία)

 Η Ρώμη ήταν αναπόφευκτα το επόμενο μέρος της Ιταλίας που βρεθήκαμε για λίγε μέρες οικογενειακώς έχοντας  μαζί μας κα ένα ζευγάρι κουμπάρων μας.

Επειδή ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος αναγκαστικά σε αυτό το ταξίδι είχα από ταξιδιωτικό οδηγό καθορίσει από πριν ακόμα και από που θα περπατήσουμε, ώστε να μπορέσουμε τελικά να δούμε τα σημαντικότερα από τα μνημεία της πόλης.
Ο κουμπάρος μου, γενικώς αδιάφορος για τις αρχαιότητες, πήγε και παρακολούθησε ένα συνέδριο και έτσι εγώ σέρνοντας μαζί μου 3 γυναίκες κατάφερα να τις ξεποδαριάσω στο περπάτημα, πετυχαίνοντας όμως τελικά να δούμε όλα όσα είχα προγραμματίσει, εκτός δυστυχώς από τα λουτρά του Καρακάλλα ,που δεν ήξερα πως την Δευτέρα ήσαν κλειστά όπως με ενημέρωσαν από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας .

Στα διαφημιστικά φυλλάδια όμως που είχε εκεί είδα πως μπορούσαμε να πάρουμε μια εκδρομή στην  Βίλα ντ' Έστε και στην Έπαυλη του Αδριανού οπότε πάραυτα ζήτησα από τον ρεσεψιονίστ  να μας την κλείσει. Ο ιταλός όμως μου πρότεινε με τα ίδια λεπτά να μας πάει στα μέρη αυτά με μια παλιά μαύρη Cadillac που είχε συνεργάτης του ξενοδοχείου.

Έτσι μεγαλοπρεπώς πήγαμε εκεί και με το ίδιο αυτοκίνητο, μετά από σχετικά παζάρια, φτάσαμε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή.
Στην Ρώμη είναι το μοναδικό μέρος που προσπάθησαν κάτι παιδιά να μου κλέψουν την κινηματογραφική μου μηχανή λίγο πιο πέρα από το Κολοσσαίο,  με το κόλπο ότι έχει λερωθεί το μπατζάκι  του παντελονιού μου.

Στην Ρώμη είχα ξαναβρεθεί για ένα πρωινό το 1988, σαν ενδιάμεσο σταθμό  πηγαίνοντας στο Περού. Θυμάμαι από τότε πάντα την σκηνή στο Φιουμιτσίνο που περιγράφω στο ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΘΕΡΙΑΚΛΗΣ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ αλλά επίσης και το πόσο ακριβά μου φάνηκαν ότι φάγαμε στο πόδι, σε μια βόλτα που κάναμε στο κέντρο της πόλης πριν να επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο.

Αυτή την φορά διαπίστωσα πως εκτός από την ακρίβεια δεν πρέπει να τρως στα τουριστικά μέρη μιας πόλης γιατί οι μερίδες είναι στην ποσότητα δείγματος!

 Η  μακαρονάδα στην Πιάτσα Ναβόνα ήταν νόστιμη αλλά το μέγεθος της ήταν ακριβώς αντίστροφο με την τιμή της!

Τέλος έξω από την Σάντα Μαρία Ματζόρε είδα ένα μοναδικό θέαμα!

Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα σχεδόν συννέφιασε ο ουρανός από ένα σμήνος περιστεριών που μαζεύτηκε αυτόματα από διάφορα μέρη της πόλης μόλις πήραν χαμπάρι ότι ερχόταν μια γυναίκα που τα τάιζε.

Το επόμενο ταξίδι στην Ιταλία ήταν στην Κάτω Ιταλία και την Σικελία, με ένα γραφείο ταξιδιών που είχε τότε ο ιδιοκτήτης του την φήμη ότι ειδικεύεται στην περιοχή αυτή. Χάρις στην φήμη αυτή κατάφερε να είμαστε 2 πούλμαν γεμάτα για το ταξίδι αυτό.

Ενώ πράγματι γνώριζε την περιοχή και είχε γνώσεις, ήταν τελείως ανοργάνωτος και ανεύθυνος σε σημείο να βρίσκεται ο κόσμος  την συγκεκριμένη ώρα μέσα στο πούλμαν και να  περιμένουμε αυτόν να κατέβει καθυστερημένος!

Προς το τέλος δε της εκδρομής μας εγκατέλειψε αιφνιδιαστικά και πήγε να παραλάβει ένα άλλο γκρούπ!

Η εκκίνηση των πούλμαν  έγινε από την Ομόνοια και από εκεί άρχισαν τα διάφορα κωμικοτραγικά που επακολούθησαν!

Αρχικά του έκλεψαν το κινητό και έτσι δεν μπορούσε να επικοινωνεί το ένα πούλμαν που ήταν αυτός με το δικό μας!

Σε αυτό που είμαστε εμείς, εμφανίστηκε  μια άσχετη κοπελίτσα με ένα καπελάκι σαν αναστραμμένο καθικάκι σαν  αυτό που φορούσε η Δέσποινα Παπαδοπούλου στην φωτογραφία.

 Μεταφέρω την περιγραφή της σκηνής από το ποστ μου Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ.

 Είμαστε μερικά χρόνια μετά την χούντα και πολλοί τότε είχαν δει στην "Μέδουσα" τον Γιώργο Μαρίνο με τα σπινθηροβόλα κείμενα του Παύλου Μάτεσι καί τού Γιάννη Ξανθούλη αλλά και με συνεχείς παρεμβολές δικές του, να σατιρίζει την σύζυγο του Παπαδόπουλου, Δέσποινα για την συνήθεια της να φοράει ένα καπέλο, της μόδας τότε, ίδιο με ανεστραμμένο καθικάκι ! Μπαίνει λοιπόν η κοπελίτσα στο πούλμαν με ένα ίδιο ακριβώς καπέλο στο κεφάλι και μόλις λέει, Καλημέρα σας , με λένε Βασιλική της έρχεται αμέσως η ατάκα από τα πίσω καθίσματα- μετά τρούλου! 

Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των πούλμαν είχε σαν αποτέλεσμα μια μέρα το δικό μας πούλμαν να κάθεται σε μια πόλη και να τρώει σε μια ταβέρνα και το άλλο με ξελιγωμένους τους επιβάτες του να κόβει βόλτες και να ψάχνει να μας βρει!

Το ταξίδι έγινε τις ημέρες του Πάσχα και έτσι το Μεγάλο Σάββατο βρεθήκαμε το βράδυ σε ένα χωριό της Κάτω Ιταλίας με σκοπό να κάνουμε Ανάσταση σε ένα βουνό που υπάρχει το ιερό από το ερείπιο  ενός γκρεμισμένου ορθόδοξου ναού . Προηγουμένως όμως έπρεπε να πάρουμε τα δωμάτια μας  σε ένα τριτοκοσμικό ξενοδοχείο σε ένα χωριό που η κεντρική του πλατεία ήταν με χώμα!. Μετά από μια ατελείωτη βαβούρα για το ποιος θέλει  Camera matrimoniale, δηλαδή με διπλό κρεβάτι και ποιος όχι, καταφέραμε να ξεκινήσουμε μετά τις 12 την νύχτα πηγαίνοντας σε ένα σκοτεινό και στενό χωματόδρομο  για το βουνό, με αποτέλεσμα να κάνουμε Ανάσταση κατά τις 2 την νύχτα σε ένα πράγματι εντυπωσιακό περιβάλλον καθώς υπήρχε μόνο το φώς το κεριών και παρά το γεγονός ότι ψιχάλιζε.

Το πρόγραμμα προέβλεπε την ημέρα του Πάσχα να σουβλίσουμε αρνιά με τους ελληνόφωνους Ιταλούς του χωριού.

Τελικά βέβαια ούτε αρνιά βρέθηκαν, ούτε σούβλες, ούτε ελληνόφωνοι κάτοικοι και η κατάληξη ήταν να φάμε σνίτσελ σε μια πιτσαρία!  

Καθώς είμαστε μαζί  δύο ζευγάρια από την πρώτη μέρα αποφασίσαμε ότι τελικά δεν αξίζει να σκάσουμε από όλο αυτό το μπάχαλο αλλά αντίθετα να το διασκεδάσουμε και αυτό ακριβώς κάναμε!

Φαίνεται όμως ότι υπήρχαν και μερικοί που δεν το διασκέδαζαν.

Όταν είχαμε φτάσει στο καράβι με το οποίο θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα η δυστυχής Βασιλική, που ο τύπος  είχε αφήσει στην πλάτη της τα δύο πούλμαν, κατεβαίνοντας από το πούλμαν μας είπε: Περιμένετε εδώ  να πάω να πάρω τα εισιτήρια.

Πριν να τελειώσει την φράση της ένας εξοργισμένος συνταξιδιώτης της φώναξε: Κοίταξε κακομοίρα μου μην τυχόν έρθεις πίσω και μας πεις ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια γιατί θα σε σκίσω!

Ευτυχώς γι΄αυτήν και για μας υπήρχαν!

Φτάνοντας στην μύτη της μπότας της Ιταλίας  διαδραματίστηκε και το χαριτωμένο στιγμιότυπο που περιγράφω στο ποστ μου   ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΡΙΑΤΣΕ

Τέλος σε μια ψαροταβέρνα κοντά στην Ταορμίνα διέπραξα ένα έγκλημα καθοσιώσεως για την Ιταλική  κουζίνα όταν ζήτησα από τον  εστιάτορα λίγο τυράκι για την μακαρονάδα μου. Μου έριξε ένα φαρμακερό βλέμμα και εξοργισμένος μου είπε: A la marinara? και βέβαια δεν μου έφερε!

Σε αυτήν την ταβέρνα επικρατούσε γενικά μια χαλαρή διάθεση με αρκετό χαζολόι πρωτοστατούντος του αρχηγού μας, με αποτέλεσμα όταν πήγαμε να δούμε το θέατρο της Ταορμίνας αυτό να έχει κλείσει!

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Α-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (La Spetzia, Βενετία, Μπολόνια, Φλωρεντία, Βερόνα ,Μιλάνο)

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Γ-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (Φλωρεντία, Σιένα, Περούτζια, Σαν Τσιμινιάνο, Γκούμπιο, Ασίζη)

Α-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (La Spetzia, Βενετία, Μπολόνια, Φλωρεντία, Βερόνα ,Μιλάνο)

Η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα, είναι μια χώρα στην οποία όσες φορές και να πας σε διάφορα μέρη της δεν μπορεί ποτέ να πεις ότι την έχεις δει όλη.

Για πρώτη φορά στην Ιταλία βρέθηκα στην θητεία μου ταξιδεύοντας με τα ναρκαλιευτικά στην La Spetzia όπως γράφω στο  Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 3-ΜΑΝΑ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ 

Δυστυχώς λόγω του ότι υπήρχε ιδιαίτερα τεταμένη σχέση μεταξύ κυβερνήτη και ύπαρχου εύρισκε πλήρη εφαρμογή η ρήση όπου παλεύουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Οι άδειες εξόδου ήσαν περιορισμένης χρονικής διάρκειας και έτσι δεν μπόρεσα να πάρω το τραίνο και σε ¾ να βρεθώ στην  κοντινή Πίζα. Έτσι από αυτό το ταξίδι το μόνο που μου έχει μείνει είναι η όμορφη ακτογραμμή  της Δυτικής Ιταλίας και το πέρασμα κοντά από το νησί Στρόμπολι, με το ενεργό ηφαίστειο, που το είχε  κάνει  διάσημο ο Ρομπέρτο Ροσελίνι με την ομώνυμη  ταινία του με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Μου έχει μείνει επίσης ότι στην La Spetzia ήταν η πρώτη φορά που είδα σοφτ πορνό, όπως γράφω στο ποστ μου Η ΑΠΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ ;

Ήταν από τα πρώτα  sexploitation film και είχε κάνει μεγάλο ντόρο τότε στην Ιταλία η προβολή του, αλλά όταν ήρθε αργότερα στην Ελλάδα, πέρασε απαρατήρητο λόγω του ότι είχαν αρχίσει και εδώ πλεον προβολές ταινιών αντιστοίχου περιεχομένου .

Εκείνα τα χρόνια όποιος πήγαινε στο εξωτερικό γινόταν και δέκτης διαφόρων αιτημάτων για ποικίλες αγορές.

Έτσι και εγώ φεύγοντας είχα την σαφή επιθυμία της νυν, αλλά τότε μέλλουσας συζύγου μου, να της πάρω μια καμπαρντίνα! Μάλιστα όταν έφτασα στην La Spetzia με περίμενε επιστολή της με απόκομμα από έγχρωμη φωτογραφία περιοδικού με το χρώμα που την ήθελε!

Τελικά βέβαια με τον  μισθό του επίκουρου σημαιοφόρου θα μπορούσα ίσως να αγοράσω μάλλον μόνο τα κουμπιά μιας καμπαρντίνας από αυτές που είδα στα καταστήματα, οπότε με μεγάλη απογοήτευση η σύζυγος αρκέστηκε σε μια ομπρέλα που της έφερα στο ίδιο όμως χρώμα με αυτό που της άρεσε!

Αυτός όμως που έμεινε ικανοποιημένος ήταν ο από τότε και αιώνιος παλίμπαις κουμπάρος  μου, που επιθυμούσε από παιδί διακαώς να αποκτήσει ένα ηλεκτρικό τρενάκι!  Περπατώντας μια μέρα στην πόλη είδα σε ένα παιχνιδάδικο στην βιτρίνα ένα τέτοιο, οπότε μπήκα στο κατάστημα και εξαντλώντας όλες τις ιταλικές μου γνώσεις είπα στον καταστηματάρχη : Ιο voglio un treno elettrico! Ενθουσιασμένος αυτός από τον ιταλομαθή ξένο άρχισε μια λογοδιάρροια στα ιταλικά  αλλά σύντομα απογοητεύθηκε όταν κατάλαβε ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα μου έλεγε, πλην της ερώτησης του αν το θέλω για το παιδί μου!

Συγκατένευσα με το καλύτερο χαμόγελο μου γιατί τώρα άντε να του εξηγήσεις πως το «παιδί»  μου είναι ένας μαντράχαλος 25 χρονών ! 

Το δεύτερο ταξίδι ήταν στην ωραιότερη πόλη της Ιταλίας, ίσως και του κόσμου, την Βενετία στην οποία μείναμε μια ολόκληρη εβδομάδα και την γυρίσαμε όλη όπως και τα νησάκια της Μουράνο, Μπουράνο και Τορτσέλο.

 Μπορεί η πρόσφατη τότε ταινία του Τζέιμς Άιβορι Δωμάτιο με θέα να εκτυλίσσεται η υπόθεση της στην Φλωρεντία, όμως και το δικό μας δωμάτιο, σε ένα παλιό αλλά πολύ κεντρικό ξενοδοχείο, δίπλα στην πλατεία Σαν Μάρκο, είχε μια καταπληκτική θέα! Μόλις άνοιγες το παράθυρο το θέαμα ήταν μοναδικό!

Άνοιγε σε ένα στενό σοκάκι οπότε σε ενάμισι μέτρο απέναντι έβλεπες το ντουβάρι του απέναντι κτηρίου, ενώ στο δρομάκι κυκλοφορούσαν ο μάγειρος και οι παραγιοί του διπλανού εστιατορίου και εναπόθεταν τα σκουπίδια τους σε αυτό! Στο  εστιατόριο που τρώγαμε συχνά ήταν εντυπωσιακό ότι το γκαρσόνι, παρά το ότι το μαγαζί του βρισκόταν σε άκρως τουριστική θέση δεν ήξερε, σε αντίθεση με τα δικά μας σαΐνια, ούτε λέξη αγγλικά! Όμως ο πανέξυπνος Ιταλός μόλις καθίσαμε για πρώτη φορά  αμέσως πήρε χαμπάρι ότι είμαστε Έλληνες και αναφώνησε: Α, Greci molto pane molto acqua! και μας έφερε πάραυτα μπόλικο ψωμί και μια καράφα νερό!

Στην Βενετία είχαμε την τύχη να δούμε  σε ένα πανέμορφο κτήριο μια τεράστια συλλογή από έργα του τελείως πρωτότυπου αναγεννησιακού ζωγράφου Αρτσιμπόλντο.

Φεύγοντας από την Βενετία πήγαμε με το τραίνο και μείναμε στην Μπολόνια. Ήταν πρωτομαγιά και έτσι εκτός από τα μνημεία της πόλης βρεθήκαμε να χαζεύουμε και τους εορτασμούς της τότε κυρίαρχης εκεί αριστεράς, στην γι΄αυτό επονομαζόμενη  La Rossa Μπολόνια.

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν η δεύτερη σε ομορφιά πόλη της Ιταλίας, η Φλωρεντία. Τι να πρωτοδείς όμως σε μια μέρα σε αυτή την πόλη-μουσείο; Ευτυχώς είχαμε την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε σε αυτήν άλλες δυο φορές και έτσι να αποκτήσουμε τελικά μια πληρέστερη εικόνα της πόλης.

Η πρώτη σκέψη μας να επισκεφτούμε την  Γκαλερί Uffizi ναυάγησε αύτανδρη μπροστά στην τεράστια ουρά που βρήκαμε στην είσοδο.

Τελικά χάρις στο εύστροφο πνεύμα που με διακρίνει (διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; όπως θα έλεγε και ο πατήρ Μητσοτάκης) καταφέραμε να μπούμε το μεσημέρι όταν τα πλήθη αντί της πνευματικής τροφής προτιμούν την ουσιαστική.

Έτσι μπορέσαμε εκ του σύνεγγυς και χωρίς στριμωξίδι να θαυμάσουμε την γέννηση της Αφροδίτης που από χρόνια είχα διακαή πόθο να δώ.

Στην συνεχεια επισκεφτήκαμε την όμορφη πόλη της Βερόνα στην οποία δεσπόζει στο κέντρο της η Αρένα, το ρωμαϊκό της αμφιθέατρο.

Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε μέχρι το βράδυ που θα έδινε σε αυτό συναυλία η Τίνα Τάρνερ. Επειδή όμως στεναχωρήθηκε όταν  έμαθε ότι φύγαμε φρόντισε να έρθει αργότερα εκείνη  στην Αθήνα και έτσι την απολαύσαμε στην συναυλία της στο γήπεδο της ΑΕΚ.

Είναι αυτονόητο βέβαια πως δεν νοείται τουρίστας που βρίσκεται στην Βερόνα και σέβεται τον εαυτό του, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του και την σύζυγο του, να μην επισκεφτεί το μέρος που συντελέστηκε η γνωστότερη ερωτική τραγωδία του Σαίξπηρ  Ρωμαίος και Ιουλιέττα, δηλαδή το υποτιθέμενο σπίτι της Ιουλιέττας με το περίφημο μπαλκόνι.

Έτσι λοιπόν και εμείς θαυμάσαμε το μπαλκόνι αυτό άσχετα αν μερικοί τώρα ισχυρίζονται ότι η λέξη μπαλκόνι εμφανίζεται στην αγγλική γλώσσα δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ!

Τελικά σε αυτό το ταξίδι επιστρέψαμε στην Ελλάδα από το Μιλάνο και αφού προλάβαμε να δούμε το Ντουόμο, την Γκαλερία και την Σκάλα.

Η ωραιότερη ανάμνηση πριν την επιστροφή ήταν η καταπληκτική ακουστική του ναού, καθώς επειδή ήταν Κυριακή είχε λειτουργία και το ακρόαμα της ψαλμωδίας ήταν από αυτά που σου μένουν χαραγμένα βαθιά στην μνήμη σου και ας έχουν περάσει πια 30 χρόνια από τότε.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Β-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (Ρώμη,Κάτω Ιταλία-Σικελία)

Γ-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ (Φλωρεντία, Σιένα, Περούτζια, Σαν Τσιμινιάνο, Γκούμπιο, Ασίζη)

ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΣ

Όταν είμαστε νέοι ο θάνατος συνήθως αφορά γιαγιάδες, παπούδες, θειάδες κτλ και συγγενείς και φίλους της οικογένειας μεγάλης ηλικίας.

Όταν ήμουνα παιδάκι και πέθανε η γιαγιά μου και μητέρα του, ο πατέρας μου, μου  είπε μια αξέχαστη φράση: Έτσι ήρθαμε τώρα στην πρώτη σειρά εφεδρείας!

Αυτή την φράση θυμήθηκα όταν το ηρωικό Ναυτικό με επιστολή του με ευχαρίστησε για τις προσφερθείσες από εμέ υπηρεσίες προς την πατρίδα και με διέγραψε από τα κατάστιχα των εφέδρων του, ενώ  κάποιος άλλος  διατηρεί  αντίστροφη λίστα εφεδρείας.

 Έτσι καθώς από την νεότητα μεταβαίνουμε στην ωριμότητα η αναπόφευκτη κατάληξη της πολλής ωριμότητας νομοτελειακά είναι  αυτό που είχε πει ο Τσιφόρος: Όλοι σε 1,80 θα πάμε, άντε για τους ψηλούς  2 μέτρα!

Το πεπρωμένον λοιπόν φυγείν αδύνατον και σε όσους  από εμάς δεν έχει υποστεί ο εγκέφαλος μας διάβρωση από τις θρησκευτικές δοξασίες για παραδείσους και κολάσεις, το μόνο που μας μένει είναι να σκεφτόμαστε αν θα προλάβουμε να έχουν γίνει αποτεφρωτήρια για μας κάψουν ή αναγκαστικά, αν δεν θέλουμε να ταξιδέψουμε οριζόντιοι στην Βουλγαρία  θα βρεθούμε αναγκαστικά να μελετούμε με την ησυχία μας για μια 3ετία μέχρι να μας ξεθάψουν αν το σώμα μας προσφέρει επαρκές λίπασμα στα άνωθεν αναπτυσσόμενα φυτά και θρεπτική τροφή στους πειναλέους γαιοσκώληκες.

Τουλάχιστον με τις σαφείς εντολές που έχω δώσει να μην εμφανιστεί παπάς στην κηδεία μου δεν θα υποστώ τα όσα με γλαφυρότητα περιγράφει ο μοναδικός Σκαρίμπας:

Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή, δυό πράγματα θα είναι της ταπεινότητας μου η κορυφαία ταπείνωση: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος! κι΄ απ΄την άλλη οι στην κοινωνία του κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτελίκια αυτοί!

Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Παρά το ότι είναι αδιανόητο για πολλούς να σκεφτούν ότι μετά την απώλεια για την ανθρωπότητα μιας τόσο σημαντικής και αναντικατάστατης προσωπικότητας όπως οι ίδιοι, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και να δύει όπως τώρα. 

Οι μόνες λοιπόν εύθυμες σκέψεις για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός είναι να σκεφτόμαστε τι θα κάνουν οι εναπομένοντες μετά την αποδημία μας.

Το πιθανότερο λοιπόν και από μέρους μου ευκταίο, είναι αντί να αποκτήσω τον μάλλον σπάνιο τίτλο του  χήρου  να αποκτήσει τον συνήθη τίτλο της χήρας η κ.Αθεόφοβου λόγω του ότι είναι γεγονός ότι αποδεδειγμένα οι γυναίκες ζουν περισσότερο από το αδύναμο ανδρικό φύλο αλλά και εκ του γεγονότος ότι προέρχεται από κορακοζώητο σόι.

Ο παππούς της  πέθανε 106 ετών, η θεια της πρόσφατα στα 96, η πεθερούλα μου ευημερεί στα 93 της και μόνο ο πεθερός μου πέθανε στα 86 επιβεβαιώνοντας όμως την λαϊκή σοφία που από την αρχαιότητα έλεγε πως  το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και πως οι γέροι πάνε είτε από χέσιμο είτε από πέσιμο!

Θεωρώντας ως άκρως υποτιμητικό για ένα νέο στα 80 να κρατάει μπαστούνι την σκαπουλάρισε την μία φορά που έπεσε σπάζοντας το πόδι του αλλά το δεύτερο πέσιμο  ήταν δυστυχώς μοιραίο γι΄αυτόν.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου η θεία μου , ήδη χήρα τότε είπε στην μάνα μου, ίσως και με ολίγη χαιρεκακία,  μια απόλυτα σωστή και  από προσωπική της εμπειρία επιβεβαιωμένη φράση: Τώρα να δεις τι θα αναγκαστείς να κάνεις μόνη σου!

Αναπόφευκτα λοιπόν  μου προκαλεί θυμηδία η φανταστική εικόνα της κ.Αθεόφοβου μπροστά στην βρύση ή το καζανάκι που τρέχει το νερό, στο παράθυρο που δεν κλείνει, στο κουρτινόξυλο που κρέμασε, στην φρυγανιέρα που δεν πετάει τις φρυγανιές, στην τηλεόραση που πάτησε κάποιο κουμπί και δεν έχει εικόνα και σε ένα πλήθος από καθημερινά προβλήματα που απλώς ανακοίνωνε στον οικιακό της συντηρητή το πρόβλημα και αυτός γνωστός τελειομανής έσπευδε να το φτιάξει.

Αλλά αν τα παραπάνω θα μου προκαλέσουν θυμηδία, αυτό που ήδη μου προκαλεί καγχασμό είναι η εικόνα της όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ατελείωτο χαρτομάνι των λογαριασμών, της Εφορίας και των τραπεζών με τα οποία βέβαια δεν έχει ποτέ ασχοληθεί αλλά και δεν ξέρει καν που βρίσκονται!  

Εκεί δε που θα άξιζε να μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει αόρατος είναι τα μετά την κηδεία στον καφέ της παρηγοριάς.

Συνήθως είναι μια ιδιαίτερα ζωντανή και εύθυμη σύναξη στην οποία πολλές φορές ακούει κανείς εκτός από ατάκες και  στιγμές ευθυμίας με τον τεθνεώτα και τα καλύτερα ανέκδοτα καθώς όλοι είναι ιδιαίτερα ευτυχείς που δεν βρίσκονται οι ίδιοι στην θέση του πεφιλημένου νεκρού.

Η δε σύζυγος ανάμεσα σε στενούς συγγενείς και φίλους εκθειάζει υπαρκτά και ανύπαρκτα προσόντα και χάρες του νεκρού που αν δεν τον είχαν παραχώσει και τα άκουγε ο ίδιος θα πεταγόταν επάνω λέγοντας: Μωρή, μια ζωή δεν μ΄ έβριζες ανίκανο, ανεπρόκοπο και αχαΐρευτο;

Ίσως όμως  ορισμένοι που γνώριζαν καλά τον μακαρίτη να σκέπτονται ότι το καλύτερο  Επιτύμβιον για τον εκλιπόντα δεν είναι άλλο από το ομώνυμο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη:

Πέθανες- κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
                                    αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
                                    προσέφερες.

A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα 'ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θά 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος. 

ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ!

Ο Μώμος είναι ο θεός της χλεύης και του σκώμματος, της ειρωνείας και του σαρκασμού, προσωποποίηση της κοροϊδίας και της αποδοκιμασίας. 

Μπορεί σήμερα οι αρχαίοι θεοί να μην υπάρχουν πια όμως ο Μώμος κατάφερε να αφήσει γνήσιο απόγονο του στην σύγχρονη Ελλάδα τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη. Διαβάστε το απολαυστικό κείμενο του Απ΄ τις στοές στην Στοά και θα καταλάβετε το γιατί.

Κάποιοι Ελληνες, όπως εγώ, ο στρατηγικός σχεδιαστής, είμαστε  «αριστεροί» - λέξη θολή  και βεβαίως προσοδοφόρα. Είμαι υπέρ του προλεταριάτου, αλλά φυσικά δεν θέλω να γίνω προλετάριος. Θέλω να είναι προλετάριοι οι άλλοι και εγώ να είμαι ηγέτης τους, ένδοξος διανοούμενος επαναστάτης που αγαπώ βαθιά τον λαό (όλους τους λαούς εν γένει, ως διεθνιστής, ακόμα και του Νεπάλ) και που αποφασίζω για τον λαό όντας η πρωτοπορία του κόμματος, με προσόντα ανάλογα του Πολάκη και με ολίγον Αυλωνίτου. (Καμία σχέση με τον ηθοποιό Αυλωνίτη).

Είμαι αριστερός! Τι θαυμάσια αυτοεικόνα! Απεχθάνομαι τις επενδύσεις, τους επιχειρηματίες, το κέρδος και τις τράπεζες - εννοώ τις ελληνικές τράπεζες, γι' αυτό κι όταν μαζέψω λεφτά θα τα στείλω όλα έξω, στο Λουξεμβούργο. Δεν κάνω καριέρα που είναι χολέρα, είμαι δικαιωματικά αργόμισθος με λεφτά των προλεταρίων, και τα δικαιούμαι απλώς λόγω πεποιθήσεων - δεν γίνεται να τους αγαπάω τόσο και να μη με πληρώνουν για να πίνω τζάμπα καφέ στην Πλατεία Συντάγματος και να μιλώ για την ταξική ερμηνεία του φρέντο καπουτσίνο. Εξάλλου οι Καπουτσίνοι, ως παπάδες, πάντα στήριζαν το σύστημα.

Σκέφτομαι αριστερά, άρα είμαι δίκαιος, καλό παιδί και μου οφείλουν μισθό όλοι αυτοί οι προλετάριοι, για τους οποίους έφτασα σε υπέρτατο σημείο αυτοθυσίας, δηλαδή να διαβάσω μισό βιβλίο του Μαρξ, μέχρι και τρεις σελίδες Μαρκούζε προ εικοσαετίας, όταν οι αντιδραστικοί μελετούσαν μόνο τους «Τέσσερις τροχούς» και τον εθνικιστή Οδυσσέα Ελύτη.

Νύχτες και νύχτες, πίνοντας και καπνίζοντας και την αγάπη βρίζοντας, άκουγα Μάρκο στις ταβέρνες πίνοντας Μαλαματίνα, όταν οι δεξιοί μιλούσαν για τον Μπετόβεν και τον Μότσαρτ χωρίς να έχουν δει ούτε έναν από τους πίνακες ζωγραφικής τους. (Κατά το κοινώς λεγόμενο).

Βέβαια, το ρεμπέτικο αποπλανά το προλεταριάτο, είναι τραγούδι της αστικής παρακμής, άσμα των χασικλήδων και του περιθωρίου και πρέπει να αποδοκιμάζεται ιδεολογικά διότι εθίζει τους εργάτες στην ανυπακοή - σκέφτεσαι να ζητούσες από τον Μάρκο που την άκουγε όλη νύχτα και είχε κοιμηθεί στις πέντε, να ξυπνήσει οχτώ το πρωί και να πάει να κάνει αφισοκόλληση;

Εμείς ακούγαμε Βαμβακάρη, γιατί το κόμμα είχε αλλάξει άποψη τότε και αποφάσισε να καπηλευτεί αναδρομικά και το ρεμπέτικο - αν και η δική μου άποψη ακόμα είναι πως εμείς οι ηγέτες μπορούμε να ακούμε Γιοβάν Τσαούς, αλλά όχι και οι εργάτες, οι οποίοι πρέπει να είναι αγνοί στην ψυχή και υπάκουοι, να κοιμούνται στις δέκα για να μπορούν να πιάσουν τα μελλοντικά πλάνα που θα τους ορίσουμε εμείς, η φωτισμένη ηγεσία τους.

Είμαι αριστερός, ιδιότητα προσοδοφόρα εν Ελλάδι. Εννοώ προσοδοφόρα για τον λαό, που έχει την τύχη να διαθέτει τέτοιους πρωτοπόρους της ιδεολογίας και του στρατηγικού σχεδιασμού σαν κι εμάς, φτωχόπαιδα, επαρχιώτες χωρίς πτυχία και μεταπτυχιακά του εξωτερικού που διαθέτουν οι αντιδραστικοί. Χωρίς να μιλούμε ξένες γλώσσες, ούτε καν αγγλικά επιπέδου Λόουερ. Εξάλλου αυτή είναι η γλώσσα του διεθνούς κεφαλαίου. Ούτε γαλλικά μιλούμε, διότι και οι Γάλλοι είναι ιμπεριαλιστές και ήρθαν προχτές να κάνουν επενδύσεις για να μας ελέγχουν μακροπρόθεσμα με το χρήμα, σαν την Eldorado - μικρός μόνο άκουγα λίγο Ανταμό, επειδή νόμιζα πως είναι Βέλγος, απ' τη Στουτγάρδη.

Απεχθάνομαι επίσης τα κομπιούτερ και την οδήγηση, διότι και αυτά, τα αυτοκίνητα και τα λοιπά, είναι τεχνολογία, προϊόντα των μονοπωλίων και έχω μια ενστικτώδικη (δεν λέω «ενστικτώδη», διότι είναι δεξιά λέξη) απέχθεια για οτιδήποτε δυτικό και ευρωπαϊκό - κι αν πουλάμε απ' το κόμμα φιλευρωπαϊσμό, είναι για λόγους ταχτικής (μέχρι να τους μαντρώσουμε όλους), όπως είναι και η αγάπη μας για τον απεχθή Ανδρέα. Η σοσιαλδημοκρατία εξάλλου είναι δεκανίκι του κεφαλαίου, άρα του φασισμού. Αμα το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει.

Σε λίγο θα καπηλευτούμε και τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο υποστηρίζοντας πως  εμείς, το κόμμα, είμαστε που κάναμε τον φωτισμό των Σλάβων. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα - ιδίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουμε.

Και αν στέλνω αϊλαβιάρικα μηνύματα με το κομπιούτερ στη Μενεγάκη, είναι γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος και αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ αυτά τα διαβολομηχανήματα των ιμπεριαλιστών για χάρη της - πρέπει να την κατακτήσω, διότι αυτό θα είναι μια ταξική εκδίκηση διά του έρωτος, συμβολική άλωση των χειμερινών ανακτόρων, ένα αντίβαρο της ήττας μας στον Γράμμο - Βίτσι. Τι Βίτσι, τι βίτσιο, το ίδιο κάνει κατά βάθος.

Κάτι σαν ο Βασιλάκης Καΐλας ποθεί την Καϊλή. Καΐλας και Καϊλή, όπως το «Δάφνις και Χλόη». Είναι μια ταξικά δίκαιη διεκδίκηση ή μάλλον ρεβάνς για τα όσα πέρασα στο χωριό. Για τη στέρηση. Ξέρεις, στη συντηρητική επαρχία ήταν τότε συνηθισμένη η πολύχρονη «χειράντλησις σπέρματος», όπως λέει ποιητικά ο Εμπειρίκος. Αλλά τώρα οι λαμπερές αστές είναι το τρόπαιο του ταξικού νικητή. Του λαϊκού ηγέτη. Του στρατηγικού συμβουλάτορα. Εξάλλου όλα είναι ταξικά - κυρίως η ερωτική κατάκτηση. Τι Μαρκούζε, τι παρτούζε. Κλινοπάλη των τάξεων, που λέει κι ο Φόιερμπαχ στο έργο του «Τα μαύρα φεγγάρια τα ξενέρωτα».

Ο αγώνας έχει σημασία. Κι άσε που λένε ότι ο χρυσός μάς φέρνει πιο κοντά - πρόκειται για αντιδραστικό σύνθημα της Eldorado, όπως το «Μεταξύ μας Μεταξά», που είχαν βγάλει οι οπαδοί της 4ης Αυγούστου. Θα κλείσει, λένε, η Eldorado και θα μείνουνε 2.500 εργαζόμενοι στον δρόμο. Ε, κι έπειτα; Στα τσακίδια μας. Θα τους προσλάβουμε όλους ως στρατηγικούς συμβούλους. Μόνο τα κορόιδα δουλεύουνε, πλέον, ως μεταλλωρύχοι, στις στοές. Αμα θέλουν στοές, θα τους παίρνω στη Στοά του Βιβλίου και θα τους μυήσω στην ταξική προσέγγιση της κοινωνίας. Διότι όλα είναι ταξικά. Θα αρχίσουμε από την ανάλυση του φρέντο καπουτσίνο. Εξάλλου οι Καπουτσίνοι ήταν παπάδες, άρα πάντα στήριζαν το σύστημα. Αμα το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει.

ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΚΑΡΑΝΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

Σε αντίθεση με όλα  όσα γράφουν οι πουλημένοι ταγματασφαλίτες και Νενέκοι κατά του συντρόφου αγωνιστή Καρανίκα εγώ προσωπικά ενθουσιάστηκα με την εμπνευσμένη δήλωση του για την Ελντοράντο .

Δεν μπορεί να έρχεται μια ξένη εταιρεία και να καταστρέφει το περιβάλλον μας, που με τόση φροντίδα όλοι μας από τους υποδειγματικούς χώρους εναπόθεσης των αποβλήτων μας  που φροντίζει η συντρόφισσα Δούρου μέχρι την συνεχή φροντίδα μας να μην πετάμε πουθενά ούτε το παραμικρό σκουπιδάκι, ενώ ως γνωστόν τα πεζοδρόμια μας τα διαφυλάττουμε πεντακάθαρα και λαμπερά μαζεύοντας όλοι πάραυτα ακόμα και τα σκατά των σκύλων μας

Έχεις και το πουλημένο συμβούλιο Επικρατείας που αποφαίνεται με θράσος 18 φορές ότι τηρούν τις περιβαλλοντικές προϋποθέσεις, αν είναι δυνατόν, όταν εμείς που ξέρουμε καλύτερα λέμε το αντίθετο!

Η επένδυση στις Σκουριές είναι μια καπιταλιστική επένδυση που αντί να έχει κοινωφελή σκοπό μοιράζοντας τα κέρδη της σε όλους μας, αποβλέπει στο να κερδίσει μόνο η εταιρεία και μερικές  χιλιάδες νεοδημοκράτες μεταλλωρύχοι. Πολύ σωστά ο προλετάριος υπουργός Σταθάκης όταν του διαμαρτυρήθηκαν τους έστειλε να τους βρει δουλειά ο Άδωνης!

Σε αυτόν θα πρέπει να ξαποστείλει και όλους αυτούς που σκοπεύουν να μας στήσουν εκείνες τις απαίσιες ανεμογεννήτριες που θα καταστρέψουν το περιβάλλον στα κορφοβούνια ενώ όλοι μας θαυμάζουμε αντίστοιχα την μοναδική ομορφιά του τοπίου των λιγνιτωρυχείων της Πτολεμαΐδας, της Μεγαλόπολης, του Αλιβερίου κτλ που κανονικά θα έπρεπε να ενταχθούν στην Natura.  

Άλλωστε ποιος δεν γνωρίζει το γνήσιο ενδιαφέρον μας για το περιβάλλον; Μόλις βυθίστηκε το δεξαμενόπλοιο στην απόμακρη περιοχή  έξω από την Ψυτάλλεια ο σύντροφος Κουρουπλής  δεν φρόντισε, όταν την πήρε χαμπάρι, η πετρελαιοκηλίδα να μην φτάσει στην Κρήτη; 

Ελπίζω μάλιστα με ανάλογο τρόπο με την Ελντοράντο ο στρατηγικός σχεδιαστής της λαοπρόβλητης κυβέρνησης μας να ξαποστείλει και τους άλλους που δεν έχουν σκοπό να σεβαστούν όλα τα  μέρη που οι ένδοξοι πρόγονοι μας έχουν κατουρήσει και χέσει στα παρθένα δάση του Ελληνικού, που με αυτοθυσία προφυλάσσει το Δασαρχείο Πειραιώς,  ώστε να μπορέσουν οι  αρχαιολόγοι μας να ανακαλύψουν στο έδαφος του, γνήσιο DNA από τις κενώσεις των προγόνων μας με το οποίο περίτρανα θα αποδειχθεί η συνέχεια του ελληνικού γένους.

Ο σύντροφος Καρανίκας δεν βρέθηκε τυχαία στο Μαξίμου. Είναι παλιός φίλος και συναγωνιστής του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού μας από την εποχή που μαζί πρωτοστατούσαν στις διαδηλώσεις κατά της επένδυσης στις Σκουριές, στα διόδια, κατά του ΕΜΦΙΑ, κατά της Κόσκο κτλ

Πιστεύουν και οι δύο ακράδαντα στην σοφή ρήση του Μπαλτά  η Αριστεία είναι ρετσινιά, ο οποίος μάλιστα έμπρακτα την εφάρμοσε προωθώντας την σύζυγό  του έναντι άλλων υποψηφίων. Δεν συζητάω βέβαια ότι και ο πρωθυπουργός, εμπνευσμένος από την ίδια αρχή, φρόντισε την δικιά του σύντροφο ώστε από καθηγήτρια Γυμνασίου να γίνει καθηγήτρια Πανεπιστημίου, ευτυχώς χωρίς να κολλήσει σε αυτή την διαδρομή επάνω της καμία ρετσινιά.

Δεν μπορούν πολλοί να καταλάβουν ότι η επιτυχία του Τσίπρα και του ομογάλακτου συντρόφου του Καρανίκα, οφείλεται στο ότι και οι δύο ανήκουν στο μεγάλο ποσοστό των γνήσιων Νεοελλήνων που, όπως γράφει ο Τατσόπουλος και διαπιστώθηκε σε μια έρευνα,  ο ένας στους δύο ενήλικους Ελληνες δεν διαβάζει κανένα βιβλίο στη ζωή του. Πιθανόν πολλοί να αποτιμούν την άντληση νέων πληροφοριών ως περιττή, από τη στιγμή που θεωρούν τον εαυτό τους κληρονόμο ενός τρισένδοξου αρχαίου πολιτισμού. Κάπως, κάπου, κάποτε όλες εκείνες οι αρχαίες πληροφορίες μεταγγίστηκαν στους προγόνους μας κι έκτοτε μεταφέρονται μέσω του αίματος. Το ελληνικό DNA, που λένε (και κυλιούνται οι βιολόγοι στα πλακάκια).

Γι΄αυτό άλλωστε ο πρωθυπουργός μας δεν έχει ανάγκη να έχει διαβάσει την Οδύσσεια για να ξέρει πως αντιμετώπισε τις Σειρήνες ο Οδυσσέας, ούτε πόσο απέχει η Μυτιλήνη από την Λέσβο, ούτε ότι το Ιράν δεν είναι στις Αραβικές χώρες, ούτε  τέλος χρειάζεται να έχεις τελειώσει Πολυτεχνείο για ξέρεις ότι άμα κάνεις στροφή 360° βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο!  

Ο ίδιος μάλιστα γράφει απαξιωτικά για τον πολυτάλαντο πρωθυπουργό μας: Δύσκολα θα αρνηθεί κανείς εξάλλου ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πλέον αστοιχείωτος έλληνας πολιτικός που έφθασε ως την πρωθυπουργία σε δημοκρατικούς καιρούς, όχι μονάχα συγκρινόμενος με έναν Ελευθέριο Βενιζέλο που μετέφραζε στον ελεύθερο χρόνο του Θουκυδίδη ή έναν Παναγιώτη Κανελλόπουλο που συνέγραφε την πολύτομη «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», αλλά και με πιο ελάσσονες - κανέναν εντούτοις τόσο ακαλλιέργητο όσο ο ίδιος. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε τόσο στα αμίμητα μαργαριτάρια του όσο στη βαθιά πεποίθηση ολοένα και περισσότερων συμπολιτών μας ότι αυτά τα μαργαριτάρια δεν οφείλονται σε γλωσσικά ολισθήματα, όπως θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας, αλλά σε σκανδαλώδη άγνοια, διανθισμένη με αυταρέσκεια.

Δεν θέλει και δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο περήφανος ελληνικός λαός που τον ψήφισε το γνώριζε αυτό, τον αιστάνθηκε δικό του  και  τον ψήφισε για την επιτυχημένη σταδιοδρομία του στις καταλήψεις, για το ότι, ενστερνιζόμενος την ρήση Μπαλτά για την αριστεία. έκανε 10 χρόνια για πάρει το πτυχίο του, γιατί μαχόμενος σθεναρά τον καπιταλισμό δεν ήθελε να μάθει την κατ΄εξοχήν γλώσσα των καπιταλιστών και έτσι τελικά μπόρεσε να κρατήσει μια σθεναρή στάση σιωπής χαμογελώντας δήθεν αμήχανα όταν ο  Κλίντον  τον ρωτούσε ακαταλαβίστικα πράγματα, και βέβαια κρατώντας σαν άλλος Οδυσσέας κλειστά τα αυτιά του στις Σειρήνες που κατηγορούν τον δημοκράτη σύντροφο Μαδούρο ως δικτάτορα.

Δεν μένει τώρα πια, που επιτέλους οι επενδυτές θα φύγουν, να σταματήσουν τα βρωμοκάναλα και οι πατσοβουροφυλάδες, που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για κωλοτολυμπες, να βγάλουν τον σκασμό  και να παραδεχτούν ότι προεκλογικές μας εξαγγελίες για τις επενδύσεις τώρα πραγματώνονται!
Εμπρός λοιπόν σύντροφε Καρανίκα μπες μπροστάρης σε νέους αγώνες να στείλουμε στα τσακίδια τόσο την Κόσκο άλλα και την Φράπορτ για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα χείλη του Δρίτσα και να μπορέσει να σκουπίσει τα δάκρυα του ο σύντροφος Σπίρτσης.