Ο Τσάρλι Κάουφμαν είναι ένας από τους πιο αντιφατικούς σκηνοθέτες γιατί εκτός τις αξιόλογες ταινίες του "Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" και την "Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού" μας έχει δώσει και μεγάλες, κατά την γνώμη μου πατάτες, όπως το Adaptation, την Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης ή την Anomalisa. Η τελευταία του ταινία I'm Thinking of Ending Things («Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος») που υπάρχει στο Netflix ανήκει σε αυτές που προκαλούν, όπως πχ το TENET (για το οποίο γράφω εδώ) σε άλλους να γράψουν διθυράμβους και σε άλλους τελείως απαξιωτικά σχόλια. Δεν θα ασχοληθώ με την ταινία, που δεν μου άρεσε, αλλά σχετικά με αυτήν μπορείτε να διαβάσετε στην Lifo σχετικά το άρθρο με τον απόλυτα περιεκτικό τίτλο: Μας έκαψε τον εγκέφαλο και μας σκοτείνιασε την ψυχή!
Στην
ταινία η εξαιρετική της πρωταγωνίστρια Τζέσι
Μπάκλεϊ, καθώς πηγαίνουν με τον σύντροφό της να επισκεφτούν τους
γονείς του, απαγγέλει ως δικό της, ένα ποίημα, το οποίο σε άλλη σκηνή
διαπιστώνουμε ότι προέρχεται από το βιβλίο Rotten Perfect Mouth της Eva H.D.
H Eva H.D. δουλεύει σαν μπαγούμαν σε
καταδυτικό μπάρ στο Τορόντο και το 2015 κέρδισε το Montreal International
Poetry prize.
Το ποίημα είναι το Bonedog.
Το Bonedog είναι ένα φανταστικό πλάσμα, σαν σκύλος, σχεδιασμένο για τα video games Rebel Farmers και Bounty Hunters.
Επειδή
μου άρεσε το ποίημα, έψαξα και το βρήκα εδώ
και προσπάθησα, χωρίς να διεκδικώ ποιητικές δάφνες να το αποδώσω στα ελληνικά.
Bonedog
Coming home is terrible
whether the dogs lick your face or not;
whether you have a wife
or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
Coming home is terribly lonely,
so that you think
of the oppressive barometric pressure
back where you have just come from
with fondness,
because everything’s worse
once you’re home.
You think of the vermin
clinging to the grass stalks,
long hours on the road,
roadside assistance and ice creams,
and the peculiar shapes of
certain clouds and silences
with longing because you did not want to return.
Coming home is
just awful.
And the home-style silences and clouds
contribute to nothing
but the general malaise.
Clouds, such as they are,
are in fact suspect,
and made from a different material
than those you left behind.
You yourself were cut
from a different cloudy cloth,
returned,
remaindered,
ill-met by moonlight*,
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots,
seamy suit of clothes
dishrag-ratty, worn.
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots,
seamy suit of clothes
dishrag-ratty, worn.
You return home
moon-landed, foreign;
the Earth’s gravitational pull
an effort now redoubled,
dragging your shoelaces loose
and your shoulders
etching deeper the stanza
of worry on your forehead.
You return home deepened,
a parched well linked to tomorrow
by a frail strand of…
Anyway…
You sigh into the onslaught of identical days.
One might as well, at a time…
Well…
Anyway…
You’re back.
The sun goes up and down
like a tired whore,
the weather immobile
like a broken limb
while you just keep getting older.
Nothing moves but
the shifting tides of salt in your body.
Your vision blears.
You carry your weather with you,
the big blue whale,
a skeletal darkness.
You come back
with X-ray vision**.
Your eyes have become a hunger.
You come home with your mutant gifts
to a house of bone.
Everything you see now,
all of it:bone.
Your eyes have become a hunger.
You come home with your mutant gifts
to a house of bone.
Everything you see now,
all of it:bone.
Τρομερό να επιστρέφεις στο σπίτι
είτε τα σκυλιά σου γλύφουν το πρόσωπο είτε όχι
είτε έχεις μια σύζυγο
είτε μια μοναξιά με την μορφή συζύγου να σε περιμένει.
Η επιστροφή στο σπίτι είναι φοβερή μοναξιά
έτσι που σκέπτεσαι
την καταπιεστική βαρομετρική πίεση
πίσω εκεί απ΄όπου ήρθες
με τρυφερότητα,
γιατί τα πάντα είναι χειρότερα
μόλις είσαι σπίτι.
Σκέπτεσαι τα παράσιτα που
κολλάνε στους μίσχους του γρασιδιού,
πολλές ώρες στον δρόμο,
οδική βοήθεια και παγωτά,
και τα περίεργα σχήματα
κάποιων σύννεφων και σιωπές
με καημό γιατί δεν ήθελες να επιστρέψεις.
Η επιστροφή στο σπίτι
είναι απαίσια.
Και οι σιωπές που θυμίζουν σπίτι και σύννεφα
δεν συμβάλλουν σε τίποτα
παρά στην γενική δυσφορία.
Τα σύννεφα όπως είναι,
είναι στην ουσία ύποπτα
και φτιαγμένα από διαφορετικό υλικό
από αυτό που άφησες πίσω.
Και συ φτιάχτηκες
από άλλο ύφασμα σύννεφου
που επέστρεψε
απομεινάρι
κακό συναπάντημα στην νύχτα,
δυστυχής που επέστρεψες,
παράταιρο σε όλα τα λάθος μέρη,
άθλιο ρούχο, παλιοκούρελο φθαρμένο.
Επιστρέφεις στο σπίτι
Σαν να ήρθες από την σελήνη ξένος.
Η βαρυτική έλξη της γης
κάνεις διπλάσια προσπάθεια τώρα
τραβάς να λύσεις τα κορδόνια σου
ρίχνεις τους ώμους σου
χαράζοντας πιο βαθειά τους στίχους
της ανησυχίας στο μέτωπο σου.
Επιστρέφεις στο σπίτι άδειος
Ένα ξερό πηγάδι συνδεδεμένο με το αύριο
Με μια εύθραυστη αλληλουχία από..
Τέλος πάντων.
Αναστενάζεις με την επέλαση
των πανομοιότυπων ημερών
θα μπορούσε κάλλιστα στην μία μετά την άλλη..
Μάλιστα
Τέλος πάνων
Γύρισες.
Ο ήλιος ανεβοκατεβαίνει
σαν κουρασμένη πόρνη
Ο καιρός ακίνητος
σαν σπασμένο άκρο
καθώς εσύ απλώς γερνάς.
Τίποτα δεν κινείται
παρά μόνο τα κύματα του αλατιού στο σώμα σου.
Η όραση σου θολώνει
Μεταφέρεις την φθορά σου,
τη μεγάλη γαλάζια φάλαινα
ένα σκελετικό σκοτάδι.
Επιστρέφεις
Με όραση σαν ακτίνες Χ**
Coming home is terrible
whether the dogs lick your face or not;
whether you have a wife
or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
Coming home is terribly lonely,
so that you think
of the oppressive barometric pressure
back where you have just come from
with fondness,
because everything’s worse
once you’re home.
You think of the vermin
clinging to the grass stalks,
long hours on the road,
roadside assistance and ice creams,
and the peculiar shapes of
certain clouds and silences
with longing because you did not want to return.
Coming home is
just awful.
And the home-style silences and clouds
contribute to nothing
but the general malaise.
Clouds, such as they are,
are in fact suspect,
and made from a different material
than those you left behind.
You yourself were cut
from a different cloudy cloth,
returned,
remaindered,
ill-met by moonlight*,
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots,
seamy suit of clothes
dishrag-ratty, worn.
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots,
seamy suit of clothes
dishrag-ratty, worn.
You return home
moon-landed, foreign;
the Earth’s gravitational pull
an effort now redoubled,
dragging your shoelaces loose
and your shoulders
etching deeper the stanza
of worry on your forehead.
You return home deepened,
a parched well linked to tomorrow
by a frail strand of…
Anyway…
You sigh into the onslaught of identical days.
One might as well, at a time…
Well…
Anyway…
You’re back.
The sun goes up and down
like a tired whore,
the weather immobile
like a broken limb
while you just keep getting older.
Nothing moves but
the shifting tides of salt in your body.
Your vision blears.
You carry your weather with you,
the big blue whale,
a skeletal darkness.
You come back
with X-ray vision**.
Your eyes have become a hunger.
You come home with your mutant gifts
to a house of bone.
Everything you see now,
all of it:bone.
Your eyes have become a hunger.
You come home with your mutant gifts
to a house of bone.
Everything you see now,
all of it:bone.
Τρομερό να επιστρέφεις στο σπίτι
είτε τα σκυλιά σου γλύφουν το πρόσωπο είτε όχι
είτε έχεις μια σύζυγο
είτε μια μοναξιά με την μορφή συζύγου να σε περιμένει.
Η επιστροφή στο σπίτι είναι φοβερή μοναξιά
έτσι που σκέπτεσαι
την καταπιεστική βαρομετρική πίεση
πίσω εκεί απ΄όπου ήρθες
με τρυφερότητα,
γιατί τα πάντα είναι χειρότερα
μόλις είσαι σπίτι.
Σκέπτεσαι τα παράσιτα που
κολλάνε στους μίσχους του γρασιδιού,
πολλές ώρες στον δρόμο,
οδική βοήθεια και παγωτά,
και τα περίεργα σχήματα
κάποιων σύννεφων και σιωπές
με καημό γιατί δεν ήθελες να επιστρέψεις.
Η επιστροφή στο σπίτι
είναι απαίσια.
Και οι σιωπές που θυμίζουν σπίτι και σύννεφα
δεν συμβάλλουν σε τίποτα
παρά στην γενική δυσφορία.
Τα σύννεφα όπως είναι,
είναι στην ουσία ύποπτα
και φτιαγμένα από διαφορετικό υλικό
από αυτό που άφησες πίσω.
Και συ φτιάχτηκες
από άλλο ύφασμα σύννεφου
που επέστρεψε
απομεινάρι
κακό συναπάντημα στην νύχτα,
δυστυχής που επέστρεψες,
παράταιρο σε όλα τα λάθος μέρη,
άθλιο ρούχο, παλιοκούρελο φθαρμένο.
Επιστρέφεις στο σπίτι
Σαν να ήρθες από την σελήνη ξένος.
Η βαρυτική έλξη της γης
κάνεις διπλάσια προσπάθεια τώρα
τραβάς να λύσεις τα κορδόνια σου
ρίχνεις τους ώμους σου
χαράζοντας πιο βαθειά τους στίχους
της ανησυχίας στο μέτωπο σου.
Επιστρέφεις στο σπίτι άδειος
Ένα ξερό πηγάδι συνδεδεμένο με το αύριο
Με μια εύθραυστη αλληλουχία από..
Τέλος πάντων.
Αναστενάζεις με την επέλαση
των πανομοιότυπων ημερών
θα μπορούσε κάλλιστα στην μία μετά την άλλη..
Μάλιστα
Τέλος πάνων
Γύρισες.
Ο ήλιος ανεβοκατεβαίνει
σαν κουρασμένη πόρνη
Ο καιρός ακίνητος
σαν σπασμένο άκρο
καθώς εσύ απλώς γερνάς.
Τίποτα δεν κινείται
παρά μόνο τα κύματα του αλατιού στο σώμα σου.
Η όραση σου θολώνει
Μεταφέρεις την φθορά σου,
τη μεγάλη γαλάζια φάλαινα
ένα σκελετικό σκοτάδι.
Επιστρέφεις
Με όραση σαν ακτίνες Χ**
Τα
μάτια σου έγιναν πείνα
Επιστρέφεις με τα μεταλλαγμένα σου δώρα
Σε ένα σπίτι από κόκκαλα.
Ό,τι βλέπεις τώρα
Τα πάντα: κόκκαλα.
*Προέρχεται από το έργο του Shakespeare Όνειρο θερινής νύχτας στην 2η πράξη στην 1η σκηνή.
Oberon: Ill met by moonlight, proud Titania.
Σήμαινε άτυχος, ανεπιθύμητος Το 'Ill met' είναι το αντίθετο του well met', ένας αρχαϊκός χαιρετισμός που σημαίνει- ήταν τυχερό να συναντηθούμε ή απλά 'nice to see you'.
**X-ray vision είναι η ικανότητα των υπερηρώων των κόμικ να βλέπουν μέσα από τα διάφορα αντικείμενα.
Επιστρέφεις με τα μεταλλαγμένα σου δώρα
Σε ένα σπίτι από κόκκαλα.
Ό,τι βλέπεις τώρα
Τα πάντα: κόκκαλα.
*Προέρχεται από το έργο του Shakespeare Όνειρο θερινής νύχτας στην 2η πράξη στην 1η σκηνή.
Oberon: Ill met by moonlight, proud Titania.
Σήμαινε άτυχος, ανεπιθύμητος Το 'Ill met' είναι το αντίθετο του well met', ένας αρχαϊκός χαιρετισμός που σημαίνει- ήταν τυχερό να συναντηθούμε ή απλά 'nice to see you'.
**X-ray vision είναι η ικανότητα των υπερηρώων των κόμικ να βλέπουν μέσα από τα διάφορα αντικείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου