ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΦΙΛΙΑ ;

Τον πήρε τηλέφωνο .
Με φωνή που έτρεμε από κλάμα ; από οργή ; του ζήτησε να συναντηθούν για να του μιλήσει χωρίς να του εξηγήσει τι θέλει.
Μαύρα φίδια τον έζωσαν.
Ήταν πάνω από 2 χρόνια το κορίτσι του καλύτερου φίλου του.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια είχε γίνει και αυτή φίλη του και είχε ενσωματωθεί στην παρέα μέσα από την κοινή ζωή τους.
Βέβαια όταν έλειπε το ζευγάρι η υπόλοιπη παρέα έκανε πλάκα με μερικά φουντούκια που είχε πετάξει ,αλλά γενικότερα είχε γίνει αποδεκτή από όλους χάριν του φίλου τους.
Στην συνάντησή τους η Κική του είπε κλαίγοντας ότι ο φίλος του πρέπει να τα έχει φτιάξει με κάποια άλλη. Οι κεραίες της είχαν πιάσει διαφορά στην συμπεριφορά του τον τελευταίο καιρό.
Τόμπολα!
Τι να πει τώρα που το προηγούμενο ήδη βράδυ είχε πάει με την δικιά του, τον φίλο του και την Ειρήνη να χορέψουν.
Η Ειρήνη είχε μπει στην ζωή του φίλου του σαν κομήτης. Τελείως διαφορετική από την Κική ,αλέγκρα, ζωντανή, χαρούμενη τον είχε κατακτήσει με το πρώτο ,και εδώ που τα λέμε οι αντιστάσεις του δεν ήταν και τόσο μεγάλες.
Ο φίλος του ήξερε ότι ή Ειρήνη ήταν περαστική από την Ελλάδα για ένα μήνα και θα γύριζε στη πατρίδα της την Αυστραλία.
Από την άλλη πλευρά η Κική ήταν η ισορροπία του με την ήρεμη παρουσία της και διαισθανόταν ότι η σχέση μαζί της θα κατέληγε σε γάμο , ιδέα που δεν είχε ωριμάσει ακόμα μέσα του.
Ο φίλος του ήταν σε πλήρη σύγχυση αισθημάτων.
Το κλάμα της Κικής τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
Τι κάνουν τώρα;
Λένε την αλήθεια στην Κική, η καλύπτουν τον φίλο τους και πιθανώς διασώζουν την σχέση τους αφού η Ελένη θα είναι έτσι κι’ αλλιώς περαστική.
Στο μυαλό του ήρθε το παλιό τραγούδι που ταίριαζε πλήρως στην περίπτωση.
Απορώ και θα τα μπλέξω
απ’ την Κική και την Κοκό
ποια να διαλέξω
την Κική την αγαπώ
μα μ’αρέσει κι'η Κοκό
Το τραγούδι κόλλησε στη σκέψη του και τον έπιασε ένα νευρικό γέλιο όπως εκείνο που σου έρχεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές που δεν πρέπει να γελάσεις ,όπως σε μια κηδεία, και παρ' όλα αυτά όσο προσπαθείς να το σταματήσεις τόσο εκείνο αναβλύζει από μέσα σου.
‘Όταν σταμάτησε ,ζήτησε συγνώμη από την Κική που τον κοιτούσε απορημένη, ψέλλισε μια ηλίθια δικαιολογία για το γέλιο του και της είπε..........
Εσείς τι θα της λέγατε;

Πάτησε και σύ μιά κουράδα, μπορείς!

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο με τον ενθουσιασμό που είχα από την προηγούμενη μεγαλοφυή ιδέα το πόδι μου πάτησε κάτι μαλακό και με φρίκη διαπίστωσα ότι μία τεράστια κουράδα από σκύλο είχε αποκτήσει η μισή ιδιαίτερη σχέση με το παπούτσι μου, ενώ η υπόλοιπη επί του πεζοδρομίου, είχε λεπτυνθεί σαν να είχε πάει στα bodyline.
Στο σημείο αυτό και μετά την λεκτική εκτόνωση του συναισθήματος δια της χαμηλόφωνου γενετησίου ικανοποιήσεως του με την τύχη, τα καντήλια και όλα τα συμπαρομαρτούντα, θυμήθηκα τον καυγά που είχα με ζωόφιλη φίλη μου κάτοχο σκύλου και γάτας.
Κατ’αρχάς να δηλώσω ότι αγαπάω τα ζώα και θα είχα και γώ σκύλο και γάτα εάν έμενα έξω από την πόλη και σε μονοκατοικία.
Καταλαβαίνω πλήρως το συναισθηματικό δέσιμο των ανθρώπων με το κατοικίδιο και φυλάγοντας για 15 μέρες τον σκύλο ενός φίλου μου με δυσκολία τον αποχωρίστηκα.
Ο καυγάς λοιπόν ξεκίνησε με τον ευνουχισμό του γάτου της. Ο γάτος της είναι σαν τον Καστράτο του Αρκά τροφαντός, τρώει και κοιμάται και δεν έχει βγει ποτέ από το σπίτι.
Μου εξηγούσε ότι ως ευνούχος δεν θέλει να βγει από το σπίτι για να πηδήξει, είναι ευτυχισμένος και δεν κινδυνεύει να τον πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Της εξηγούσα ότι έτσι απλώς καλύπτει το εγωιστικό της συναίσθημα με το ζώο και ότι έχει ένα φυλακισμένο ,χορτάτο, ευνούχο ο οποίος εκτός από το χορτάτος, εάν είχε επιλογή, δεν θα ήθελε τα άλλα δύο
Την φυσιολογική σχέση με τα ζώα την είδα σε χωρίο από ένα μάστορα που μου έφτιαχνε το σπίτι. Είχε μαζί του ένα σκυλάκι γλύκα που χοροπηδούσε γύρω του ελεύθερο και ευτυχισμένο.
Σε παρατήρηση μου ότι έτσι που γυρνάει κινδυνεύει να το πατήσει κανένα αυτοκίνητο μου έδωσε μια απάντηση που δείχνει την φυσιολογική σχέση ανθρώπου-ζώου
-Θα πάρω άλλο!
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην κουράδα.
Η φίλη μου βγάζει τον σκύλο της στον κήπο της πολυκατοικίας και μαζεύει με γάντι τα πλούσια προϊόντα της παραγωγής του, γιατί είναι και λυκόσκυλο.
Βέβαια αυτοί που μένουν στην πολυκατοικία και δεν έχουν σκύλο, αλλά παιδάκια που παίζουν εκεί, δεν αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς ιδίως με τις υδαρείς κενώσεις του σκύλου που δεν μαζεύονται εύκολα, με αποτέλεσμα αρκετούς μικροκαβγάδες.
Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχει πλήθος από γαϊδούρια που βγάζουν τον σκύλο τους βόλτα στο δρόμο, χέζει το κακόμοιρο το ζώο όπου το βολεύει και αυτοί φεύγουν ατάραχοι σφυρίζοντας αδιάφορα αφού το σκατό του σκύλου τους δεν είναι έξω από την πόρτα τους αλλά την δική σας.
Αλλά ας πούμε ότι γίναμε Ευρωπαίοι και όποιος κυκλοφορεί με σκύλο έχει το σακουλάκι του και το φαρασάκι του ανά χείρας στην βόλτα του.
Που έχετε δει στις πολιτισμένες χώρες να κυκλοφορούν αδέσποτα στους δρόμους και πολλές φορές να γίνονται και επικίνδυνες αγέλες;
Παθαίνω ψυχικό ταράκουλο όταν διαβάζω η ακούω διάφορες κυρίες να λένε-
Τα μαζεύουμε ,τα στειρώνουμε και τα επιστρέφουμε στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ρε ,από πότε το πεζοδρόμιο μου, ο δρόμος μου η η πλατεία μου είναι το φυσικό τους περιβάλλον ;
Και τι να κάνουμε λοιπόν;
Ότι κάνουν σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν αδέσποτα.
Τα μαζεύουν ,τα κρατούν για ένα διάστημα γιατί μπορεί να έχουν χαθεί και οι φιλόζωοι τα παίρνουν και τα υιοθετούν.
Τα υπόλοιπα τα θανατώνουν με πολιτισμένο και ανώδυνο τρόπο.
Μα δεν τα λυπάσαι τα καημένα;
Τα λυπάμαι πολύ, όσο και τις κοτούλες, και τα μοσχάρια και τα αρνάκια γάλακτος που τρώμε και το κρεατάκι τους τρώνε σε κονσέρβες τα ζωντανά μας.
Λυπάμαι όμως και την γυναίκα που βλέπει στον δρόμο ένα σκύλαρο και φοβάται, όπως ακόμη και εκείνη την φουκαριάρα που μπροστά στα μάτια μου κόντεψε να σκοτωθεί πέφτοντας σε ένα χαντάκι όταν ένα αδέσποτο επιτέθηκε στο κανίς που κρατούσε.
Αν δε εφαρμοστεί το ηλεκτρονικό μαρκάρισμα των σκύλων οπότε ο ιδιοκτήτης θα είναι γνωστός, θα πάψει η εγκατάλειψη σκύλων στο δρόμο γιατί τον βαρέθηκαν, η ακόμη γιατί δεν τους βγήκε όπως το περίμεναν.
Εξαδέλφη μου βρήκε και υιοθέτησε ένα γλυκύτατο και αξιαγάπητο ντόπερμαν που το είχαν παρατήσει στο δρόμο γιατί η εγχείρηση που του είχαν κάνει στα αυτιά δεν είχε πετύχει και το ένα αυτί του έπεφτε προς τα κάτω!

ΟΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι τα καλλιστεία είναι μία απάτη. Είναι δε απάτη γιατί η κάθε στάρ που εκλέγεται και υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει μία χώρα ,δεν αντιπροσωπεύει παρά την καλύτερη από μία ομάδα φιλόδοξων ωραίων γυναικών που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Πώς λοιπόν θα μπορούσε αυτός ο διαγωνισμός να γίνει αντιπροσωπευτικός;
Αυτό το θεμελιώδες ερώτημα βασάνιζε το μυαλό μου ταξιδεύοντας και χαζεύοντας στο λεωφορείο. Με τον όρο χαζεύοντας εννοώ παρατηρώντας με ουσιαστικά διερευνητικό και άδολο επιστημονικό ενδιαφέρον, κάθε θηλυκό που έμπαινε και έβγαινε από το λεωφορείο.
Στο μποτιλιάρισμα της Κατεχάκη άστραψε εντός μου η λύση.
Σε κάθε χώρα μία candid camera να παίρνει 100 τυχαίες γυναίκες στο δρόμο και μία αντικειμενική επιτροπή ,στην οποία δέχομαι να συμμετέχω αφιλοκερδώς σαν τον μόνιμο στα καλλιστεία κ.Πρεβελάκη, να βγάζει την εκατοστιαία αναλογία των ωραίων, των μετρίων και των εχόντων άμεσον ανάγκην αισθητικής επιδιορθώσεως γυναικών(νομίζω ότι είναι ο political correct όρος για τα μπάζα).
Με τον τρόπο αυτό, πάντοτε αντικειμενικά μιλώντας ,θα έχει η Ελλάς την πρωτοκαθεδρία γιατί από την καθημερινή μου λεωφορειακή μελέτη, αλλά και τις αντίστοιχες παρατηρήσεις από αρκετές ξένες χώρες που έχω επισκεφθεί ,πιστεύω ότι οι Ελληνίδες είναι οι ωραιότερες από όλες!
Για να καταλάβετε δε πόσο αντικειμενικός είμαι ο κ. Kondo από την Ζιμπάμπουε ,Δικηγόρος, ειδικευμένος στο Εργατικό Δίκαιο(και απ’ ότι φαίνεται και στις γυναίκες!) όταν ήρθε στο πρόσφατο Forum , έχοντας δώσει το παρόν σε όλα τα προηγούμενα,επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα μου, δήλωσε: Της Αθήνας είναι το καλύτερο γιατί έχει τις ωραιότερες γυναίκες!
Δυστυχώς δεν έχω και την γνώμη εκπροσώπου της κίτρινης φυλής αλλά ακόμη και εάν είχε αντίθετη γνώμη οι απόψεις δύο εξειδικευμένων κριτών ,όπως εγώ και ο κ. Kondo θα υπερίσχυαν με 2-1!

ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Οι λέξεις δηλητήριο
Χαμηλόφωνα
Ύπουλα
Δεν είχαν ξανατσακωθεί
Χρόνια φθοράς έβγαιναν τώρα
Χαμηλόφωνα
Ύπουλα
Κάθε λέξη ,μια πληγή
μόνη της ,χωρίς φράση
κακοφορμισμένη απ’ τον χρόνο.
Φεύγοντας έκλεισε την πόρτα
Χωρίς να την κτυπήσει
Όπως έκανε χρόνια τώρα
Σιωπηλά
Καταπίνοντας όσα θα μπορούσε να έχει πεί
Αλλά δεν είπε
Μέχρι σήμερα
Πρώτη φορά
Και τελευταία
Δεν ξαναγύρισε.

ΕΡΩΤΑΣ

Μια λέξη
Θύμωσε
Της είπε
Απάντησε
Φωνές
Οι λέξεις έγιναν μαχαίρια
Την τραυμάτισε
Τον κάρφωσε
Έστριψε το μαχαίρι
Πόνεσαν
Άρχισε να κλαίει
Πολλά μαχαίρια τον κάρφωσαν
Το χέρι του σκούπισε το δάκρυ της
Τα χέρια της αγκάλιασαν το δικό του
Τα χείλη του καθάρισαν τα μάτια της
Το χέρι της χώθηκε στις τρίχες του στήθους του
Το χέρι του χάιδεψε την ιδρωμένη ραχοκοκαλιά της
Πηδήχτηκαν σαν να ήταν η πρώτη φορά
Είχαν ερωτευθεί με την πρώτη ματιά
Πριν ένα χρόνο
Ήταν ο πρώτος καυγάς
Επέτειος

Η σημασία της κουλούρας του καμπινέ στις σχέσεις του ζεύγους.

Τα κοριτσάκια,από την στιγμή που διαπιστώνουν ότι σε σχέση με τα αγοράκια δεν έχουν πέος, αποκτούν ,όπως έχει αναλύσει ο Φρόυντ ,το άγχος του ευνουχισμού με επακόλουθο τον φθόνο του πέους.
Έτσι λοιπόν η ελευθερία του ανδρικού φύλου να κατουράει όρθιο και προς κάθε κατεύθυνση, σε αντίθεση με την καθιστική θέση που αναγκάζονται οι γυναίκες ,φθάνει να διατηρεί τον φθόνο αυτό στο υποσυνείδητο τους μέχρι και την ενηλικίωση τους.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προσπαθούν να περιορίσουν αυτή την ανδρική ελευθερία και να καταλήγουν σε καυγά για την θέση της κουλούρας του καμπινέ επάνω η κάτω.
Στους σοβαρούς αυτούς συλλογισμούς οδηγήθηκα διαβάζοντας ένα πρόσφατο post του Λύσιππου(15-6-06), που στην προσπάθεια του να την ρίξει υπόσχεται να κατεβάζει την κουλούρα και να κλείνει ,αν είναι δυνατόν!, και το καπάκι!.
Βέβαια το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η συνήθεια πολλών ανδρών ,να βασίζονται στην ευελιξία και την ευστοχία του πέους τους ,και να κατουρούν με την κουλούρα στην θέση της.
Τις περισσότερες φορές η προσπάθεια είναι επιτυχής και η ακτίνα των ούρων επιτυγχάνει το κέντρο του στόχου δηλαδή το μέσον της λεκάνης.
Δυστυχώς όμως μερικές φορές, κατά το αναγκαίο τίναγμα στο τέλος, ορισμένες σταγόνες προσγειώνονται στην κουλούρα.
Στο σημείο αυτό κρίνεται και το επίπεδο των σχέσεων του ζεύγους.
Η ερωτευμένη γυναίκα θα πει:
-Το χρυσό μου, του έσταξε λιγάκι, δεν πειράζει.
Η παντρεμένη γυναίκα:
-Πάλι ο κερατάς την κατούρησε. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να του το λέω. Πώς θα κάτσω εγώ τώρα;

ΧΑΓΗ ;

Πολλές φορές διαβάζοντας στις εφημερίδες τα προβλήματα που έχουμε συνέχεια με την Τουρκία και με τους άλλους γείτονες ,σκέφτομαι ότι πόσο καλά θα ήταν να συνορεύουμε με χώρες όπως η Ελβετία,η Δανία κτλ.
Αλλά όπως λέει και ο Μανώλης Γλέζος με την γυναίκα σου χωρίζεις με τον γείτονα όμως όχι.
Μετά προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και λέω ας σκεφτούμε τι μας χωρίζει με τους Τούρκους.
Βασικά λοιπόν έχουμε το Αιγαίο και το Κυπριακό που αφορά όμως και τους Κυπρίους.
Πως θα λύσουμε λοιπόν πολιτισμένα και χωρίς πόλεμο τα προβλήματα αυτά μεταξύ των 2 χωρών,αφού πόλεμο δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε ,άσε που δεν έχουμε κερδίσει και κανένα πόλεμο με την Τουρκία μέχρι σήμερα.
Να καταφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ωραία. Αφού έχουμε δίκιο θα κερδίσουμε.
Βούρ λοιπόν για Χάγη.
Στα περισσότερα μυαλά όμως δεν περνάει η σκέψη ότι τα δικαστήρια δεν συμφωνούν πάντα με τις απόψεις σου.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα χωρικά ύδατα.
Σύμφωνα με το Δίκαιο της θάλασσας έχουμε το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια.
Αν το κάνετε αυτό ,λέει η Τουρκία θα είναι αιτία πολέμου γιατί κλείνετε όλο το Αιγαίο και έτσι εμείς με όλη αυτή την ακτή στην θάλασσα θα είναι σαν να βλέπουμε την Σαλαμίνα από τον Πειραιά και να μην μπορούμε να πάμε πέρα από την Ψιττάλεια.
Ύστερα ξεχνάτε και το ουσιαστικότερο.
Εμείς δεν έχουμε υπογράψει αυτή την συνθήκη άρα δεν δεσμευόμαστε από αυτήν.
Άρα το Δικαστήριο μπορεί να μας πει : Λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών της περιοχής μείνετε στα 6 μίλια σας ,6 και οι απέναντι και έτσι δεν θα τσακώνεστε.
Ναι αλλά εμείς έχουμε μεν 6 μίλια χωρικά ύδατα αλλά 10 εναέριου χώρου και μας τον παραβιάζουν καθημερινά οι κερατάδες μαζί με το FIR μας.
Από πού απορρέει αυτό το λοξό με τον εναέριο χώρο θα ρωτήσει το Δικαστήριο.
Δεν ξέρετε ότι το Διεθνές Δίκαιο ορίζει ότι ο εναέριος χώρος είναι αυτός που εκτείνεται πάνω από το χερσαίο έδαφος και τα χωρικά ύδατα;
Από μία απόφαση που πήραμε μόνοι μας εδώ και χρόνια θα πούμε εμείς.
Πάρτ τα @…….@ μας θα πει το Δικαστήριο με σαφώς πιο κόσμιο τρόπο.
Και με το FIR μας;
To FIR δεν αποτελεί εθνικό εναέριο χώρο αλλά περιοχή δικαιοδοσίας τροχαίας εναέριας κυκλοφορίας και ουσιαστικά αφορά τις πτήσεις των πολιτικών αεροπλάνων.
Υποχρεούνται να υποβάλλουν σχέδιο πτήσης για τα στρατιωτικά;
Όχι τα γαϊδούρια ,αλλά τι τροχαία είμαστε εμείς όταν περνάει όποιος θέλει χωρίς να ρωτάει;
Για τι άλλο τσακώνεστε;
Για τη αποστρατικοποίηση των νησιών.
Από πού προκύπτει αυτό το αγγούρι;
Από την συνθήκη της Λοζάννης που έχουμε υπογράψει.
Τι απόφαση λέτε ότι θα βγάλει το Δικαστήριο;
Αφήνω την φαντασία σας να δουλέψει.
Τέλος με εκείνη την υφαλοκρηπίδα μας τι θα γίνει;
Εκεί δεν είναι σίγουρο ποιος θα κερδίσει. Υπάρχει η πιθανότητα να κερδίσει η Τουρκία γιατί από ότι φαίνεται η Χάγη δίνει μεγαλύτερο βάρος στην ηπειρωτική χώρα παρά στην υφαλοκρηπίδα των νησιών.
Τι μας ενδιαφέρει επιτέλους η υφαλοκρηπίδα;
Μας ενδιαφέρει ΑΝ βρεθεί πετρέλαιο στο Αιγαίο και ΑΝ συμφέρει η άντληση του και ΑΝ αυτό δεν μας προκαλεί μεγαλύτερο οικολογικό κόστος στον τουρισμό των νησιών μας.
Οπότε τι κάνουμε;
Άμα συμφωνήσουν και οι άλλοι πάμε στη Χάγη, ξέροντας ότι οι αποφάσεις του δεν είναι πάντα όπως θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον δεν θα έχουμε αυτή την τεράστια οικονομική, και σε ανθρώπους , αιμορραγία που έχουμε σήμερα χωρίς στην ουσία να κερδίζουμε και τίποτε.
Έτσι κι’αλλιώς η κατάσταση χειρότερη από ότι είναι σήμερα για μας ,δεν πρόκειται να γίνει ενώ έχουμε την πιθανότητα να βγούμε κερδισμένοι σε ορισμένες από τις διεκδικήσεις μας.
Πρόκειται να χάσουμε τίποτα από αυτά που έχουμε σήμερα;
Όχι βέβαια,αυτό που θα χάσουμε θα είναι αυτά που θα θέλαμε να έχουμε αλλά που κανείς δεν πρόκειται να μας τα δώσει.
Πως θα μπορούσαμε να εχουμε αυτά που θα θέλαμε;
Αμα θα πάρουμε την Πόλη και Χριστόδουλος θα λειτουργήσει ξανά στην Παναγία Σουμελά.
Βέβαια ο φόβος των πολιτικών είναι ότι όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι πατριδοκάπηλοι Ελληναράδες θα φρυάξουν για απεμπόληση Εθνικών στόχων και ιδανικών αν το δικαστήριο βγάλει απόφαση που δεν μας δικαιώνει σε όλες τις θέσεις μας.
Για τον λόγο αυτό δεν κάνουν τίποτα ,απλώς ξοδεύουμε υπέρογκα ποσά σε εξοπλισμούς και αποκτούμε ηρωικούς νεκρούς πιλότους.
Βέβαια η Χάγη προυποθέτει ότι συμφωνούν να προσφύγουν και τα 2 μέρη και ότι είναι αποφασισμένα να αποδεχτούν και να εφαρμόσουν τις αποφάσεις του Δικαστηρίου.
Είναι αρκετά αμφίβολο ομως αν θα συμφωνήσει αυτό το συνοθύλευμα πολιτικών και στρατιωτικών που μοιράζεται την εξουσία στην Τουρκία όπως και ο εργοστασιάρχης όπλων,γραφε ΗΠΑ, που πουλάει και στους δύο τα όπλα του.

Η βλακεία είναι ακαταμάχητη!

Δυστυχώς ο καιρός μου τα χάλασε και έτσι αντί για ψαροντούφεκο ξαναπιάνω το PC.
Πρόσφατα ο Kokorman Knight έβαλε στο blog του όλο το κείμενο μιας από τις σημαντικότερες μελέτες που έχουν γραφεί για τους βλάκες, του Ευάγγελου Λεμπέση –Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω δημοσίω βίω .
Η βλακεία είναι πρακτικώς ακαταμάχητη και συνήθως συνοδεύεται από την αυτοπεποίθηση του βλακός ότι είναι σπουδαίος.
Είπα χαρακτηριστικά μια φορά σε ένα βλάκα –πήγαινε παιδί μου στο σπίτι, σκέψου καλά πιο είναι το μεγαλύτερο σου ελάττωμα και έλα αύριο να μου το πεις.
Την άλλη μέρα ήρθε ,και τι μου λέει;
Το σκέφτηκα καλά δυσκολεύτηκα,αλλά το βρήκα .
Είμαι πολύ καλός στα πάντα καιγι'αυτό με ζηλεύουν.!
Έτσι και εγώ διαβάζοντας τι έχω γράψει στο προφίλ μου σκέφτηκα τι ελάττωμα έχω ,και το βρήκα!
Είμαι μετριόφρων!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 26-1-2016

Επειδή μερικές φορές μερικοί παλαιοί μπλόγκερς διαγράφουν το μπλογκ τους  θεώρησα σκόπιμο να μεταφέρω εδώ όλο το κείμενο που παραπέμπω μαζί με το σχόλιο που είχα κάνει σε αυτό.

Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω

Ευάγγελου Λεμπέση

Πρόλογος

Εις την πολυπληθή κατηγορίαν των βλακών προσάπτεται ασφαλώς άδικος και επιστημονικώς εσφαλμένη μομφή, όταν ούτοι χαρακτηρίζονται είτε ως άχρηστοι και περιττόν βάρος της κοινωνίας, είτε ως παρασιτικοί, εκφράζεται δε συχνά η ανόητος, ως θα ίδωμεν, ευχή όπως ούτοι εκλείψουν. Το πρόβλημα των βλακών δεν είναι εν τούτοις απλούν όταν ληφθή πρώτον ύπ΄ όψιν η στερεά και απολύτως αναγκαία θέσις, ήν ούτοι επαξίως κατέχουν εν τω κοινωνικώ διαφορισμώ. Οι βλάκες διαιρούνται ούτως εις δύο όλως αντιθέτους μεταξύ των «ομάδας», διεπομένας όμως αμφοτέρας υπό του αυτού νόμου, του διαφορισμού. Η πρώτη εκ τούτων ομάς καταλαμβάνει ως γνωστόν τας υποδεεστέρας εν τη κοινωνία θέσεις, ήτοι ευρίσκεται εις τας κατωτάτας βαθμίδας τού κοινωνικού διαφορισμού. Πόσον ευεργετική διά την κοινωνίαν είναι η ομάς αύτη είναι περιττόν να τονισθή, διότι άνευ αυτής δεν θα υπήρχεν εκμετάλλευσις και άνευ εκμεταλλεύσεως δεν θά υπήρχε πολιτισμός. Εις δε την γλώσσαν του κοινωνικού διαφορισμού: Άνευ αυτής δεν θα υπήρχε διαφορισμός, διότι αντί της ανισότητος, θα υπήρχεν ισότης, έστω και εκ των άνω, δηλαδή θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμού το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένων δε οιονδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος. Άνευ δε, κατ΄ ακολουθίαν, τού διαφορισμού, καθισταμένου δυνατού μόνον διά της σοβαράς συμβολής των βλακών, δεν υπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπόν ή τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών, ήτις άλλως τε υπό πάντων αναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εις τον κοινωνιολόγον είναι επιστημονικώς γνωστή.

ΙΙ.

1. Η κατά των βλακών καταφορά προκαλείται άλλως τε υπό της δευτέρας ομάδος αυτών, πλέον ενοχλητικής της πρώτης, αλλά και ενταύθα η καταφορά αύτη, έφ΄ όσον εμφανίζεται ως λογική κρίσις, είναι ακοινωνιολόγητος, ήτοι αντεπιστημονική. Κατηγορούνται δηλαδή οι βλάκες της δευτέρας ταύτης κατηγορίας ότι παναξίως κατέχουν σπουδαίας εν τη κοινωνία θέσεις. 'Αλλ΄ η κρίσις αύτη προδίδει πλήρη μιας ωρισμένης μορφής του διαφορισμού άγνοιαν. Η μορφή αύτη δεδομένη με φυσικήν αναγκαιότητα ως ο νόμος τού διαφορισμού είναι ο στοιχειώδης κανών: "δέκα βλάκες καθ΄ ενός ευφυούς, δέκα ανίκανοι καθ΄ ενός ικανού, δέκα αδύνατοι καθ΄ ενός ισχυρού κ.ο.κ.". Το φαινόμενον τούτο, κλασσικόν, τυπικόν καί αιώνιον αφ΄ ής υπάρχει ανθρωπίνη κοινωνία, δι΄ όλης της Ιστορίας της ανθρωπότητος, δύνανται να είναι «τυχαίον»; Αλλά τυχαίον είναι ό,τι αδυνατεί να συλλάβη ο ανθρώπινος νούς. Ουδέποτε όμως ό,τι προ πολλού έχει συλληφθή εις τον θεμελειώδη νόμον του διαφορισμού. Και το μεν ψυχολογικόν ελατήριον του συνασπισμού των οπωσδήποτε «κάτω» κατά των οπωσδήποτε «άνω» είναι δεδομένη δια του ressentiment.

Ο συνασπισμός των βλακών ενταύθα είναι μηχανική οργάνωσις βάσει της αρχής της "ελαχίστης προσπαθείας" προς αντιμετώπισιν ισχυροτέρας δυνάμεως εις το πρόσωπον των ολίγων ή του ενός. Η οργάνωσις αύτη περιωρισμένης εκτάσεως καλείται κοινωνιολογικώς κλίκα (clique).

2. Η έμφυτος τάσις του βλακός, εξικνουμένη συχνότατα εις αληθή μανίαν όπως ανήκη εις ισχυράς και όσον το δυνατόν περισσοτέρας πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται πρώτον μεν εκ της ευκολίας της αγελοποιήσεως, εις ήν μονίμως υπόκειται, λόγω ελλείψεως ατομικότητος (εξ ού και το μίσος του κατά του ατόμου και του ατομικισμού), δεύτερον δε εκ του ατομικού ζωώδους πανικού, υπό του οποίου μονίμως κατατρύχεται, εκ του δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθη εις το παντός είδους προλεταριάτον. Αποτελεί δε η τάσις αύτη αμάχητον σχεδόν τεκμήριον περί του βαθμού της πνευματικής του αναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργείται αυτόματος συρροή βλακών εις τας πάσης φύσεως οργανώσεις, αίτινες, εάν μεν είναι συμφεροντολογικαί, διατηρούν τουλάχιστον την σοβαρότητα των συμφερόντων των, εάν όμως είναι «πνευματικαί» περιέρχονται συν τω χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν. Εις το φαινόμενον τούτο οφείλει τον εκφυλισμόν του λ.χ. ο μασσωνισμός, oι απανταχού Ροταριανοί 0μιλοι, όλοι oι «πνευματικοί» σύλλογοι, καί αυτή αύτη η... Κοινωνία των Εθνών! Επόμενον είναι κατόπιν τούτων, ότι όπως η λεγεών των βλακών ωθείται ακατανικήτως προς την αγέλην και προς τας πάσης φύσεως οργανώσεις, ούτω υφίσταται ακατανίκητον έλξιν από τας παντός είδους αγελαίας αντιατομικάς και ομαδιστικάς θεωρίας, από του πάσης φύσεως παρεμβατισμού η διευθυνομένης οικονομίας ή 4ης Αυγούστου μέχρι του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού (Άλλοι είναι οι εκμεταλλευταί των θεωριών αυτών). Τούτων δεδομένων εξηγείται καί η ατελεύτητος και αυστηροτάτη επιλογή βλακών εις τά ομαδικά συστήματα η οποία, τη βοηθεία μιας πολιτικής βίας, κατοχυρούται και ως πολιτικόν και κοινωνικόν καθεστώς (4η Αύγούστου), τόσω μάλλον, όσο η ελευθερία της σκέψεως, χρήσιμος μόνον εις εκείνους, οίτινες διαθέτουν σκέψιν, είναι μονίμως και εξόχως αντιπαθητική εις τους βλάκας, διότι ασκουμένη υπό των άλλων στρέφεται εναντίον των, ιδία οσάκις ούτοι κατέχουν εξουσιαστικάς θέσεις, ή έχουν συνδέση συμφέροντα με τους κατέχοντας αυτάς. Η έλλειψις ιδίας γνώμης, η κολακεία και η ραδιουργία (ίδε κατωτέρω) τούς προορίζουν άλλως τε ειδικώς δια τας καταστάσεις ταύτας. Η ακατανίκητος επίσης τάσις των βλακών προς τας πάσης φύσεως αγελαίας εμφανίσεις (κοσμικαί συγκεντρώσεις και causerie τρεφομένη εκ των περιεχομένων των εφημερίδων και των ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) και διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) είναι κατόπιν των ανωτέρω αυτονόητος.

ΙΙ

3. Αλλά πόθεν είναι δεδομένη η πραγματική δυνατότης της αποτελεσματικής δράσεως της βλακικής αγέλης; Η δυνατότης αύτη είναι δεδομένη απολύτως αντικειμενικώς και ανεξαρτήτως τού ψυχολογικού ελατηρίου (τού ressentiment), το οποίον άλλως ουδεμίαν θα είχε κοινωνικήν δράσιν και ακολούθως κοινωνιολογικήν σημασίαν. Είναι δεδομένη εκ της μοιραίας θέσεως την οποίαν κατέχουν εις την κλίμακα του κοινωνικού διαφορισμού οι βλάκες, θέσεως εις την οποίαν είναι αναντικατάστατοι , διότι είναι θέσις υποδεεστέρα, αλλά και απολύτως απαραίτητος δια τον όλον κοινωνικόν μηχανισμόν, ο οποίος βασίζεται απολύτως εις τας κατωτέρας αυτού βαθμίδας. Ευκρινέστατα διαφαίνεται η εξάρτησις αύτη των ανωτέρω βαθμίδων και προσώπων από των κατωτέρων τοιούτων όπου αύτη λαμβάνει μορφάς καθαρώς εκβιαστικάς, τας οποίας γνωρίζουν πάντες οι κοινωνικοί άνθρωποι. Ως παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση η παρέλκυσις ή ο ενταφιασμός μιας ύποθέσεως εις οιανδήποτε υπηρεσίαν υπό κατωτέρων υπαλλήλων, η έκδοσις εντάλματος συλλήψεως κατά καταζητουμένου εκληματίου, εις περίπτωσιν κατά την οποίαν τα κατώτερα αστυνομικά όργανα είναι αλληλέγγυα προς αυτόν κλπ. κλπ.

4. Λαμβανομένης ήδη ύπ΄ όψιν της επικαίρου ταύτης θέσεως των κατωτέρων βαθμίδων και προσώπων εν τω κοινωνικώ διαφορισμώ καθίσταται απολύτως νοητή και η άνοδος αυτών εις ανωτέρας βαθμίδας δια κοινού μεταξύ των συνασπισμού αναδεικνύοντος εαυτούς και αλλήλους άφ΄ ενός μεν δι΄ οργανωμένης αντιστάσεως (boycotage) προς τα άνω και παραλύσεως των τυχόν αντιθέτων ενεργειών των υπερκειμένων παραγόντων προς ανάδειξιν άλλου πράγματι ικανού, προσώπου, αφ΄ ετέρου δε δι΄ οργανωμένης προωθήσεως προσώπου εκ των κόλπων αυτών, προς την ανωτέραν βαθμίδα. Το φαινόμενον τούτο καλείται κλίκα. Ότι την εξέλιξιν ταύτην ουδείς δύναται να σταματήση είναι φανερόν, όσον είναι φανερά η νομοτελειακή συνάρτησις των ως άνω δεδομένων. Κατά την αυτήν συνάρτησιν το φαινόμενον συνεχίζεται: «ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται», ο δε ούτω ανελθών βλαξ θα προωθήση ο ίδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα εαυτού, μέχρις ότου η μία βιαία έξωθεν επέμβασις, υπαγορευομένη υπό της ανάγκης άλλου τινός κοινωνικού όργανισμού, ή ο φυσικός εκφυλισμός ενός τοιούτου οργανισμού εκ των έσω, επιφέρει θεμελιώδη τινά ανατροπήν ή και αυτόν τούτον τον τερματισμόν του βίου του εκφυλισθέντος οργανισμού. Ούτω λ.χ., εις παρομοίαν περίπτωσιν η το 1910 ανελθούσα κοινωνική ομάς ανέτρεψε την ιεραρχίαν των αξιών και των προσώπων και εντός του παλαιοκομματισμού, καταστήσασα δυνατήν την υπεφαλάγγισιν των παλαιών αυτού αρχηγών υπό νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ.). Ως παράδειγμα δια την δευτέραν περίπτωσιν δύναται να θεωρηθή η άνευ ουδεμιάς αντιστάσεως παράδοσις της εξουσίας υπό της παλαιάς κρατούσης κοινωνικής ομάδος εις την αναίμακτον «επανάστασιν» τού 1909. Πλείστα άλλα παραδείγματα αποσυνθέσεως ορισμένων άλλοτε ισχυρών οργανισμών: του Βενιζελισμού και του Αντιβενιζελισμού παρατηρούνται σήμερον, μερικών εκ των οποίων αλλαχού δίδεται η ανάλυσις.

5. Αλλά και οι άνευ συνασπισμού και οργανώσεως, άνευ«κλίκας», ανερχόμενοι βλάκες ή ανίκανοι γενικώς, ατομικώς και μόνον επικρατούντες, ευρίσκονται εν τούτοις δεσμευμένοι υπό του κοινωνικού διαφορισμού εις ίσον βαθμόν ως και οι οργανωμένοι τοιούτοι. Διότι αντικειμενικώς αι θέσεις τας οποίας λαμβάνουν είναι τοιαύται, ώστε η ανεπάρκειά των ή να είναι πλεονεκτική ή να είναι ανεκτή, ούδέποτε όμως θέσεις απαιτούσαι πραγματικά προσόντα, εκ των οποίων, και αν ακόμη φθάνουν εις αυτάς, ανατρέπονται και κρημνίζονται εις την πρώτην αντίξοον περίστασιν και υπό μεγάλου τινός ή μικρού πνέοντος ανέμου. Ούτω λ.χ. πολλοί εξ αυτών κατέλαβον διαδοχικώς πλείστα αξιώματα της κοινωνίας και της πολιτείας, από του Προέδρου της Δημοκρατίας, μέχρι του «Προέδρου του Συλλόγου Προστασίας Εγγύων Μυιών», του «Γενικού Γραμματέως της Γενικής Συνομοσπονδίας Πωλητών Ποντικοπαγίδων» κ.ο.κ., αξιώματα βεβαίως, τα οποία ουδέποτε θα επιδιώξη σοβαρώς απασχολούμενος άνθρωπος. Εις τα αξιώματα ταύτα προστίθενται φυσικά και διακρίσεις οίον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ. τα οποία ανέκαθεν απετέλεσαν ευπρόσδεκτα και ζωηρώς καταζητούμενα θέματα μεγάλων σατυρικών έργων της λογοτεχνίας, ένθα απηθανατίσθη ο ανώνυμος ούτος κοινωνικός τύπος. Την άνοδον αυτού διευκολύνουν πλείστα προς τούτο ειδικά προσόντα: η παντελής έλλειψις προσωπικότητος, ήτις εκδηλούται εις την χρονίαν απουσίαν γνώμης επί παντός ζητήματος, εις τον φόβον προ της ενδεχομένης διαφωνίας προς πάντα άνθρωπον, η ολιγόλογος ανιαρότης αυτού, εκλαμβανομένη υπό των αφελών ως βαθύνοια και σοβαρότης, οφειλομένη δε πράγματι εις ανεπανόρθωτον έλλειψιν πνεύματος και πολιτισμού, κλπ. (Τοιούτοι λ.χ. δύο κλασσικοί και αντίθετοι τύποι σοβαροφανών βλακών: ο «ψωνίζων» και ο «causeυr». Ο «ψωνίζων» έχει έκδηλον στίγμα την βλακώδη πονηρίαν εις το μέρος εκείνο του ανθρωπίνου σώματος, ένθα παρά τοις ανθρώποις κείται συνήθως το πρόσωπον. Η ευφυΐα του, την οποίαν πιστεύει ότι έχει και ότι την κρύπτει επιμελώς, συνίσταται εις το ν΄ ακούη μόνον τα λεγόμενα των άλλων, συνοδεύων αυτά με εξυπνώδες τι ηλίθιον μειδίαμα. Δεν απαντά, διότι βεβαίως δεν είναι «κουτός» διά να «εκτεθή». Πάντα άνθρωπον κατ΄ αρχήν θεωρεί ως εχθρόν ενεδρεύοντα να του αρπάση καμμίαν εκδήλωσιν δια να τον εκθέση κακοήθως εις τους εχθρούς του. Πάντα δε άνθρωπον κατ΄ αρχήν εκφράζοντα γνώμας θεωρεί άνευ δισταγμού βλάκα, κρύπτων ο ίδιος επιμελώς την ευφυΐαν του όπισθεν συγκαταβατικού μειδιάματος. 'Εχει την ευφυεστάτην άποψιν, ότι ηλίθιοι ήσαν πάντες οι έχοντες γνώμην, οι γράψαντες βιβλία, ότι ο Κάντ αδίκως εφιλοσόφησε και ο Μπετόβεν διέπραξε μεγίστην ηλιθιότητα συνθέσας τας μουσικάς του συμφωνίας. Η περιφρόνησίς του προς τους διανοουμένους και ιδίως τους αγωνιζομένους εξ αυτών και προς τους καλλιτέχνας είναι απέραντος, περί δε των ευφυολόγων φρονεί ότι πρόκειται περί γελωτοποιών τεταγμένων να τον διασκεδάζουν, γελά δε ουχί λόγω των ευφυολογημάτων των, αλλά λόγω της βλακείας των να λέγουν ευφυολογήματα άνευ πρακτικού τινος λόγου. Πάσας τας ανοησίας ταύτας των καλουμένων ευφυών καλύπτει ο «ψωνίζων» με μειδίαμα αυτοπεποιθήσεως, συγκαταβάσεως και μετριόφρονος υπεροχής...

Ο causeur συνάδελφος του ανωτέρω αποτελεί αληθή κοινωνικήν μάστιγα, διότι ως causerie εκλαμβάνει το να λέγη εις τους χειμαζομένους συνανθρώπους τί ανέγνωσεν εις τας εφημερίδας, τί ήκουσεν εις το ραδιόφωνον και τί του είπον διάφοροι καθ΄οδόν, εξικνούμενος έστιν ότε εις τα σχόλιά του, όταν αποφασίση να σχολιάση εις δυσθεώρητα ύψη οξυδερκείας και πνευματικής χάριτος: ότι λ.χ. κατά την νύκτα αναμφιβόλως επικρατεί σκότος, την δε βροχήν ακολουθεί οπωσδήποτε η υγρασία.... Εις ταύτα προστίθεται ενίοτε και η «προστατευτική» στάσις αυτού έναντι των πνευματικώς ανωτέρων του, σκοπούσα την υποτίμησιν αυτών εις τα όμματα του κόσμου κλπ. Με γενικόν και ανεπανόρθωτον αποτέλεσμα την κατάκτησιν της γενικής «συμπαθείας» του κόσμου και την απονομήν του περιφήμου διπλώματος του «συμπαθούς», κατά του οποίου, δι΄ αιματηράς σατύρας εξηγέρθησαν εv σώματι όλοι οι πνευματώδεις άνθρωποι των αιώνων, οι αφήσαντες τα επισκεπτήριά των εις τας σελίδας της Ιστορίας, θεωρήσαντες αυτό, άγνωστον διατί, ως την δεινοτέραν ύβριν.

ΙΙΙ

6. Ενδιαφέρον είναι τέλος ενταύθα το φαινόμενον μερικών ευφυών ανθρώπων, οίτινες, ενστικτωδώς διαισθανόμενοι τον κοινωνικώς ανυπέρβλητον ρόλον των βλακών και την λαμπράν κοινωνικήν αυτών σταδιοδρομίαν - εv τη «χρυσή» μέση οδώ της μετριότητος εννοείται - αποφασίζουν να υποδυθούν τον ρόλον αυτόν, όπως ανέλθουν δια της μεθόδου της «νύσσης», ως αύτη ευφυέστατα αποκαλείται παρά τω λαώ. Αλλ' ο ρόλος ούτος είναι εξαιρέτως δύσκολος εκ δύο λόγων: Πρώτον υποκειμενικώς η ύπαρξις πνευματικής και ψυχικής ζωής έχει ως γνωστόν αναποτρέπτους αντανακλάσεις επί της εξωτερικής φυσιογνωμίας, αίτινες με την τελειοτέραν υπόκρισιν, δύσκολον είναι ν' αποκρυβούν, πλην της περιπτώσεως καθ΄ ήν είναι δεδομένον τάλαντον μεγάλου ήθοποιού. Η απλή παρουσία του ευφυούς ανθρώπου είναι κατά κανόνα διά τον βλάκα εις το έπακρον προκλητική. Το ψυχολογικόν σύμπλεγμα των συναισθημάτων, το οποίον αύτη εξαπολύει παρ΄ αυτώ είναι το αυτό ακριβώς με εκείνο του καταδιωκομένου και πανικοβλήτου ζώου ή άνθρώπου, εν καταστάσει φυγής ή άμύνης. Τό μίσος, ο φόβος, ο φθόνος μετά του θράσους συμπλέκονται κατά τρόπον, δηλούντα δια τον εξησκημένον οφθαλμόν σαφώς εις πάσαν φράσιν, ίδία υποτιμητικήν ή μειωτικήν, την κατάστασιν αμύνης. Δεύτερον από της απόψεως του βλακός, η ένστικτος καχυποψία αυτού είναι τοιαύτη, ώστε η υπόκρισις του ευφυούς ν' αποβαίνη ματαία, η δε πραγματική ειλικρίνεια αυτού να εκλαμβάνεται ως υπόκρισις. Ο βλάξ ως πλησιέστερος προς το ζωϊκόν βασίλειον, έχει την ένστικτον καχυποψίαν ούτω ανεπτυγμένην, ώστε ν΄ αδυνατή να διαγνώση ή να εννοήση συλλογισμούς και λογικούς υπολογισμούς του ευφυούς, βασιζομένους όχι εις το ένστικτον αλλά εις την διάνοιαν. 'Αοπλος και ανυπεράσπιστος έναντι των ψυχρών υπολογισμών της ξένης διανοίας, ής ο μηχανισμός τυγχάνει εις αυτόν νοητικώς απροσπέλαστος, μίαν μόνην άμυναν διαθέτει, ακριβώς όπως το ζώον και ο πρωτόγονος άνθρωπος: την ένστικτον καχυποψίαν. 0ύτω εξηγείται και η φυσική και πνευματική κατωτερότης των λαών, οίτινες εμπνέονται βασικώς υπό της καχυποψίας, ήν αυταρέσκως εκλαμβάνουν ως ευφυίαν. Έναντι τών Ευρωπαίων οίτινες ουδεμίαν ανάγκην έχουν αυτής, ως αντιλαμβανόμενοι νοητικώς τον κόσμον. 'Εκ τούτων επίσης φαίνεται σαφώς, ότι η καχυποψία και η απότοκος αυτής πονηρία είναι ακριβώς το αντίθετον της ευφυίας ως προς τον όλον αυτής εκτοπιζομένης πάντοτε υπό της δευτέρας. Λέγομεν αντίθετος μόνον ως προς τον ρόλον, διότι η διάνοια δεν είναι τι το ανεξάρτητον ή αντίθετον του ενστίκτου, αλλά τουναντίον η ανάπτυξις και ο δια λογικών μέσων πλουτισμός αυτού εις την αρχικήν αυτού πάντοτε κατεύθυνσιν.

7. Πονηρία είναι η ενεργητική όψις της καχυποψίας και το δεύτερον στάδιον αυτής, ήτοι η δράσις αυτής, δράσις όμως ζωϊκώς αμυντικής φύσεως, διότι προϋποθέτει την πνευματικήν κατωτερότητα και την πνευματικήν αμηχανίαν του βλακός, ως ζώου ενστικτώδους και πνευματικώς πανικοβλήτου. Η απλή καχυποψία είναι άμυνα παθητικής φύσεως,καθ΄ ο μη ενεργούσα επί άλλων ατόμων. Η πονηρία είναι άμυνα ενεργητικής φύσεως, διότι αποτελεί εγκεφαλικήν ενέργειαν, σχηματισμόν συλλογισμών και συμπερασμάτων, αγόντων εις πράξεις («τον εγέλασε» κ.λπ.) και συνεπώς ενεργεί επί άλλων ατόμων. Άσχετον το ζήτημα της βλακώδους ποιότητος των συλλογισμών και συμπερασμάτων. Η χρησιμοποίησις ήδη των βλακωδών τούτων συλλογισμών και συμπερασμάτων, με μιάν λέξιν της πονηρίας, χρησιμοποίησις όμως γενικώτερον ψυχολογικώς επιδρώσα επί του άλλου ατόμου, ήτοι χρησιμοποίησις αυτής εν συνδυασμώ με στοιχεία κατωτάτης πνευματικής υποστάθμης (κολακεία, ψεύδος, ραδιουργία, συκοφαντία, σωματεμπορία, συμπαθής μορφή τού βλακός ακόμη, επίκλησις της πολυτεκνίας του, προσφορά ανηθίκων καί ευκόλων υπηρεσιών εις το κολακευόμενον πρόσωπον, χαφιεδισμός, ξεσκονίσματα, το «ποιείν τον καραγκιόζην», ή τον gigolot, χειροφιλήματα προς τον «Εθνικόν Κυβερνήτην», εκφωνήσεις λόγων, συρραφή κολακευτικών στίχων, μεταφορά λαχανικών, κλπ. κλπ.) τοιαύτη, λέγομεν, χρησιμοποίησις της πονηρίας, κατάστασις θετική, ενεργός και προσοδοφόρος, καλείται επιτηδειότης. Και εδώ συμβαίνει κοσμοϊστορικόν γεγονός: ότι η δύναμις των μέσων τούτων επικρατήσεως των βλακών είναι τοιαύτη, λόγω της ευτελείας και της διανοητικής κατωτερότητος των κολακευομένων προσώπων, ώστε ο βλάξ, κατά παράβασιν φαινομενικώς της βλακείας του, νά φθάνη εις τον σκοπόν του και να προωθείται ή να επικρατή! Δεν γνωρίζομεν όμως τη αληθεία ποία κατηγορία βλακών είναι ενταύθα η πλέον επικίνδυνος και ψυχολογικώς η πλέον αποσυνθετική δια την κοινωνίαν: εκείνη, ήτις διαπράττει τ΄ ανωτέρω, ή έκείνη, διότι δημιουργείται και δευτέρα, ήτις θεωρεί ως ευφυείς τους ως άνω βλάκας! Εις την κατηγορίαν αυτήν ανήκουν και οι ευφυέστατοι εκείνοι αρριβισταί πάσης φύσεως του δημοσίου βίου, οι οποίοι φρονούν ότι δεν έχει καμμίαν σημασίαν τί λέγει και τί πράττει τις σήμερον και αύριον, διότι «εν τη συγχίσει του λαού τα πάντα λησμονούνται», παραγνωρίζοντες οι ατυχείς το γεγονός, ότι αν τυχόν λησμονεί ο λαός, δεν λησμονούν όμως τα στελέχη καί οι ηγέται του και ότι και αν ακόμη ολόκληρος ο λαός αποτελείται από λωποδύτας και παληανθρώπους, ο αυτός όμως ακριβώς λαός έχει την μοχθηράν αξίωσιν να μη είναι τοιούτοι oι παρ΄ αυτού αναδεικνυόμενοι, ή εκείνοι oι οποίοι οπωσδήποτε επηρεάζουν τας τύχας του τους οποίους, εξ ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως και δικαιοσύνης, διότι εφωδιασμένοι αυτοί με περισσότερα μέσα του κάμνουν αθέμιτον ανταγωνισμόν, επιθυμεί ασπίλους, ή άλλως τιμωρεί. Διότι μόνον από της απόψεως της δευτέρας ταύτης κατηγορίας βλακών δύναται νά τεθή το ερώτημα: «ποίος είναι βλάξ, ο κολακεύων, ή αντιθέτως ο κολακευόμενος;» 'Αλλ' ότι πάντα ταύτα τα μέσα της επιτηδειότητος είναι άσχετα εντελώς με την ευφυίαν, και ότι ουδείς ευφυής έχει ανάγκην να τα χρησιμοποιήση, διότι ούτος επικρατεί διά της άξίας του, δεν αμφισβητείται. Ότι είναι τα ευκολώτερα "πνευματικώς" μέσα δεν αμφισβητείται. Ότι ο κολακευόμενος, εάν πιστεύση εις την ειλικρίνειαν του επιτηδείου είναι βλάξ, δεν αμφισβητείται. Πώς όμως δύναται ν' αμφισβητηθή ότι εάν ο κολακευόμενος είναι βλάξ, βλάξ αναγκαίως θα είναι και ο πείθων ένα βλάκα; Διότι, αλλοίμονον!, Ουδείς ευφυής μέχρι τούδε κατώρθωσε νά πείση βλάκα και ουδεμία συνεννόησις επιτεύχθη ποτέ μεταξύ ετερογενών εγκεφάλων. "Δύο κεφαλαί δια να συνεννοηθούν πρέπει να είναι ή εξ ίσου κεναί, ή εξ ίσου πλήρεις" είπε κάποτε επιγραμματικώτατα ο πρύτανις της Ελληνικής δημοσιογραφίας, διευθυντής της «Νέας Ημέρας». Η κλασσική εκάστοτε αποτυχία των ευφυών εκείνων ανθρώπων, οίτινες ποτέ επειράθησαν προς στιγμήν να εισέλθουν εις τον ψυχοδιανοητικόν κόσμον των βλακών, διά να τους πλησιάσουν όπως επιτύχουν τι παρά των πανισχύρων τούτων εξουσιαστών των υψηλοτέρων αξιωμάτων, υπήρξε πράγματι τραγική μέχρι σημείου, ώστε να οδηγηθούν oι ατυχείς ούτοι εις την απελπισίαν, ενίοτε δε και εις τον τερματισμόν της σταδιοδρομίας των και εις τον θάνατον, ενώ ουδέν ποτέ νέφος διετάραξε την αγαστήν σύμπνοιαν μεταξύ των βλακών... Κατ' αδήριτον συνέπειαν η ως άνω δευτέρα κατηγορία αυτών θεωρεί τους ευφυείς αυτούς ως βλάκας! Υπάρχει και τρίτη κατηγορία βλακών, κυνικωτέρα και κομψοπρεπώς παροξύνουσα τα πράγματα: "Η μεγαλυτέρα βλακεία είναι η ευφυΐα!", λέγει αϋτη ώφελιμιστικώς κρίνουσα καί μή καθορίζουσα επακριβώς τήν... Ιδίαν αυτής θέσιν.

8. Αν ο βλάξ καταφεύγει εις την επιτηδειότητα λόγω των πενιχρών πνευματικών του μέσων εκ της αυτής ελλείψεως ανωτέρων πνευματικών μέσων ωθείται και προς την απάτην. Απάτη είναι ως γνωστόν η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών. Εξ αυτού τούτου του ορισμού αυτής συνάγεται ότι η απάτη δεν ανάγεται εις την εύφυίαν του απατεώνος, διότι πάς άνθρωπος δύναται να παραστήση ψευδώς πράγματα ως αληθή και αυτός ούτος ο βλάξ, αλλ΄ εις την ευπιστίαν του θύματος. Ότι λοιπόν καταφεύγει εις αυτήν, ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον ο βλάξ επειδή, στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα, είναι αυτονόητον, διότι έντιμα μέσα ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν. Πόθεν λοιπόν προέρχεται η ευρέως διαδεδομένη αντίληψις, ότι ο απατεών όχι μόνον αποκλείεται να είναι βλάξ, αλλ΄ αναγκαίως είναι ευφυής, αντί της ως άνω αναλύσεως, εξ ής αντιθέτως προκύπτει, ότι ο απατεών όχι μόνον αποκλείεται να είναι ευφυής, αλλ΄ είναι αναγκαίως βλάξ; Η αντίληψις αύτη προέρχεται εκ της «θεωρίας» τού βλακός περί της ευπιστίας. Ειθισμένος ο βλάξ να «σκέπτεται» ουχί διά του νοητικού μηχανισμού, αλλά δια χονδροειδών έξωθεν εντυπώσεων, δεν ερευνά τας αιτιοκρατικάς σχέσεις, αλλά περιορίζεται εις το γεγονός μιας επιτυχούσης απάτης, γεγονός εξ ού και μόνου συνάγει την βλακείαν του θύματος και την ευφυΐαν του απατεώνος. Ότι η απάτη δεν οφείλεται εις ευφυίαν ανελύθη, νομίζομεν επαρκώς. Ότι όμως η ευπιστία του θύματος αποτελεί βλακείαν, τούτο είναι αληθές μνημείον βλακικής "διανοίας" καί πολιτιστικής υποστάθμης. Διότι η ευπιστία ενός ατόμου, ως προϋποθέτουσα τα άλλα άτομα ως έντιμα καί συνεπώς ως ευφυά, είναι ασφαλώς το μέγιστον των τεκμηρίων της πνευματικής του αναπτύξεως και του πολιτισμού του. 'Οσον υψηλότερον επί των βαθμίδων της ευφυίας καί του πολιτισμού ίσταται εν άτομον ή είς λαός, (οι Ευρωπαίοι εν σχέσει προς τους Ανατολίτας) τόσον περισσότερον εύπιστος είναι. Ο τελευταίος των βλακών θα ηδύνατο να εξαπατήση ένα Κάντ ή ένα Μπετόβεv και ο τελευταίος των Ελλήνων ένα Ευρωπαίον... Το μειδίαμα του οίκτου,το οποίον ρίπτουν οι "αφελείς κουτόφραγκοι", δημιουργοί των πνευματικών αξιών και εξουσιασταί του κόσμου, επί των δυστυχών «έξυπνων» της Μεσογείου και της Ανατολής, ας είναι και η τιμωρία των βλακών και δια την "θεωρίαν" των ταύτην!

V

9. «Οτι ο βλάξ, ακολουθών την ένστικτον αυτού καχυποψίαν, ευρίσκεται εντός της πραγματικότητος, τούτο είναι αναμφισβήτητον, θέτει δε αυτόν εν τω Κοινωνικώ βίω εις «ανωτέραν» μοίραν λ.χ. του μεταφυσικού, του όποΙου ο ενστικτώδης κόσμος έχει υποστή νοσηράν ατροφίαν, έναντι του διανοητικού αυτού κόσμου, όστις έχασε πάσαν επαφήν μετά της πραγματικότητος. Εάν δεχθώμεν, ως υποχρεούμεθα, πρώτον ότι το ένστικτον είναι αλάθητον, καθ΄ ό ανεξήγητον και άφθαρτον, δεύτερον ότι ο κόσμος των ενστίκτων είναι ο κατ΄ εξοχήν φυσικώς υγιής κόσμος, τρίτον ότι η κοινωνία ως συνέχεια της φύσεως είναι υγειής οργανισμός, απαρτιζόμενος υπό υγειών ατόμων, τότε το συμπέρασμα περί της υπεροχής του βλακός επί του μεταφυσικού εν τη κοινωνία, είναι συμπέρασμα αναγκαστικόν και ανέκκλητον, επαληθευόμενον άλλως τε, κατά φυσικήν αναγκαιότητα, υπ' αυτής ταύτης της κοινωνικής πραγματικότητος όλων των εποχών και των λαών. Το ότι οι μεταφυσικοί επεκράτησαν (όχι ήνθισαν) εις εποχάς παρακμής των κοινωνιών δεν είναι τυχαίον. Ο βλάξ, ως ελέχθη και ανωτέρω, διαισθανόμενος εν τη καχυποψία του την επίθεσιν εκ μέρους του ευφυούς, είναι θεμελιωδώς εντός της πραγματικότητος, διότι διαισθάνεται ορθώς τον κίνδυνον να περιέλθη κοινωνικώς εις την κάτω τάξιν. Εάν δια της καχυποψίας αυτής και μόνης προστατεύεται έναντι του φυσικού αυτού προορισμού του, τούτο είναι άλλο ζήτημα. Φανερόν είναι, ότι το ένστικτον αποτελεί μέσον προσανατολισμού και στοιχειώδους αμύνης εις τον πρωτόγονον άνθρωπον, όχι όμως μέσον κατισχύσεως και υπεροχής εν προηγμένη κοινωνία μετά προηγουμένου κοινωνικού διαφορισμού και αναπτύξεως των νοητικών του ανθρώπου μέσων, των όποιων η κατ΄ άτομα ανισότης είναι εξ ίσου φυσικώς δεδομένη. Ο βλάξ ομοιάζει ενταύθα το ζώον, το όποίον εξ ενστίκτου γνωρίζει να διαφεύγη πάντα κίνδυνον, πλήν ανωτέρας ωμής βίας, εις την ζούγκλαν, εισερχόμενον όμως εις κεντρικήν οδόν μεγαλουπόλεως, ευρίσκεται αιφνιδίως υπό τους τροχούς αυτοκινήτου. Τούτο είναι άγνωστος και ακατανόητος εις αυτό μηχανή, βασιζομένη βεβαίως κατά τελευταίον λόγον εις το ένστικτον του ανθρώπου, κατασκευασθείσα όμως δια της διανοίας του. Πώς ήδη οι πνευματικώς κατώτεροι άνθρωποι ευρίσκονται υπό τους τροχούς διαφόρων κοινωνικών "αυτοκινήτων", - τούτο δεικνύει η θέσις αυτών εις την κάτω τάξιν. Την "μηχανήν" αυτήν είναι βεβαίως αδύνατον να διαφύγη και ο βλάξ, του οποίου και η άνοδος είναι αυστηρώς εντός ωρισμένων πλαισίων περιωρισμένη. Οτι δε τέλος ο μεταφυσικός ουδέ το ζώον, ουδέ τον βλάκα δύναται να περιπλέξη εις τροχούς, τούτο είναι ευνόητον εκ του γεγονότος, ότι ούτος φέρεται επί του Πηγάσου...

νι

10. Ως προς την κοινωνικήν προέλευσιν των βλακών διαπιστούται ότι η παραγωγή βλακών δεν είναι ταξική. Η πονηρά φύσις δεν έδωκεν εις ωρισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον. Επεδαψίλευσεν ίσως ως φαίνεται, εις την εκάστοτε άνω τάξιν τους διασκεδαστικωτέρους απλώς τύπους βλακών, αλλά δεν εστέρησεν ουδεμίαν άλλην κοινωνικήν τάξιν της σοβαράς συμβολής των. Ο βλάξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος, ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα.

Ψυχολογικά δε είναι κυρίως τα περιεχόμενα, τα οποία δημιουργούν τας ποικιλίας και παραλλαγάς μεταξύ των βλακών. o fils a papa της άνω τάξεως, ο οποίος λόγω φυσικής ατροφίας του βουλητικού του κόσμου, λαμβάνει σοβαρώς υπ' όψιν την ατελεύτητον σειράν των απαγορεύσεων της οικογενείας του, στερούμενος δε και ιδίας πνευματικότητος, καταντά εις το τέλος τύπος χωρίς την ελαχίστην προσωπικότητα, ονομάζεται υπό της τάξεώς του επιεικέστατα "καλό παιδί", εις δε την αντικειμενικήν διάλεκτον θα ηδύνατο να αποκληθή "ευπρεπής βλάξ", ενώ το "τέκνον του λαού" εις την αυτήν περίπτωσιν ονομάζεται υπό του ευφυεστέρου και κυριολεκτούντος λαού δραστικώτατα "κόπανος" Σημαντικώς αυστηροτέρα είναι επομένως η φυσική επιλογή εντός της κάτω τάξεως: ενώ λ.χ. ο fils a papa εις την μαθητικήν ηλικίαν τυγχάνει της αγωγής, των μορφωτικών μέσων και των περιποιήσεων της τάξεώς του και παραμένει ψυχικώς αμείωτος, όπερ επαυξάνει την γελοίαν αυτοπεποίθησίν του εις πρεσβυτέραν ηλικίαν, δυνάμενος να φθάση ανενοχλήτως και εις υψηλά αξιώματα, η δε ατομική του ύπαρξις ως μη ώφειλε, είναι γνωστή εν τη κοινωvία. Αντιθέτως το τέκνον του λαού και σκληρώτερον χειραγωγείται υπό των γονέων του και των συμμαθητών του εν τω σχολείω μέχρι πλήρους ψυχικής εξουθενώσεως δια σκληράς υποτιμήσεως, προπηλακισμών, φαρσών, ύβρεων και βιαιοπραγιών και δυσκολώτερον είναι κατόπιν τούτων ν' ανέλθη την κοινωνικήν κλίμακα, ο δε βλάξ των λαϊκών τάξεων ούτως και συμπαθέστερος είναι και άγνωστος και ακινδυνώτερος και ολιγώτερον γελοίος, καθ' ο σεμνότερος και εστερημένος της αυτοπεποιθήσεως ή επάρσεως του βλακός των άνω τάξεων, εις τον οποίον λόγω ατροφίας τού βουλητικού του και τής μαλθακότητος του οικογενειακού του περιβάλλοντος προστίθεται έστιν ότε και αηδής γυναικωτός χαρακτήρ. Ενιαίον όμως είναι το πνευματικόν προλεταριάτον πάσης ταξικής καταγωγής.

vii

11.Η ηθική τέλος σχέσις μεταξύ βλακός και επιτηδείου ή απατεώνος είναι απροσδοκήτως διάφορος της ήν εκλαμβάνει συνήθως η «κοινή γνώμη». Ο συνήθης κοινωνικός άνθρωπος θεωρεί τον επιτήδειον και τον απατεώνα ως ανηθίκους μεν, άλλ΄ ως υποδιαιρέσεις του ευφυούς. Ολως το αντίθετον όμως συμβαίνει: ο επιτήδειος και ο απατεών είναι ακριβώς υποδιαιρέσεις τού βλακός. Καί ιδού πώς. Είπομεν ανωτέρω ότι η πονηρία, εκτός εάν είναι μέσον αμύνης των ευφυών ουχί κατά των βλακών αλλά κατά της πονηρίας των, αποτελεί φυσικήν ιδιότητα των βλακών και δη φυσικήν συνέπειαν του γεγονότος, ότι, λόγω ατροφίας του νοητικού των μηχανισμού, αποτελεί αύτη την μόνην άμυναν αυτών κατά πάσης έξωθεν επιθέσεως. Από της διαπιστώσεως της αληθείας ταύτης μέχρι της ακολούθου αληθείας υπάρχει έv και μόνον βήμα: ότι μόνον ο πνευματικώς ανάπηρος έχει ανάγκην της επιτηδειότητος και της απάτης δια να προωθηθή ή να επικρατήση. Ουδείς άνθρωπος αξίας έχει ανάγκην να γίνη επιτήδειος ή απατεών. Η καθημερινή κοινωνική πείρα διδάσκει ότι τα επίθετα ταύτα ουδέποτε κατώρθωσαν να "κολλήσουν" εις ανθρώπους πραγματικής αξίας, οι οποίοι, εάν υπήρξαν μισητοί, εχαρακτηρίσθησαν ίσως ως «κακοί», ως «καταχθόνιοι», ως «γόητες», ως «τορπιλληταί» ή ως «λιβελλογράφοι», ουδέποτε όμως ως επιτήδειοι ή απατεώνες, και όταν ακόμη υπήρξαν συντηρητικοί εις τας σχέσεις των μετά των λοιπών ανθρώπων και κατώρθωσαν πάντοτε να προωθηθούν ή να επικρατήσουν. Απόλυτος εσωτερική συνέπεια της πνευματικής αναπηρίας του βλακός είναι άλλως τε όχι μόνον η αγελαία του τάσις, όχι μόνον η προώθησίς του «πλάτην μέ πλάτην» με την λεγεώνα των ομοίων του, όχι μόνον η προσφυγή εις τα ευτελέστερα μέσα της επιτηδειότητος, την έλλειψιν αντιθέτου γνώμης, την προσφοράν ευκόλων και ανηθίκων εκδουλεύσεων και την κολακείαν, αλλά και η συστηματική αποφυγή πάσης συγκρούσεως και πάσης μάχης. Και όταν ακόμη ο βλάξ, υπό την μορφήν του επιτηδείου ή του απατεώνος, εξαναγκασθή να δώση μάχην, θα δώση αυτήν δια των πνευματικώς ευκολοτέρων καί συνεπώς των ανηθικωτέρων «όπλων»: του ψεύδους, της διαστροφής, της ραδιουργίας και της συκοφαντίας.
Εξ ού έπεται το ακλόνητον δόγμα: και η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προνόμιον των βλακών!

:: posted by kokorman, 12:37 π.μ.

2 Comments:

Για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία αυτού του κειμένου.
Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών τον Σεπτέμβριο του 1941.Ετος η αρ.9 σελ 225-229 με τα αρχικά Ε.Λ.
Η ΕΕΝ σε σημείωση γράφει ότι:Ο υπό τα αρχικά στοιχεία του ονοματός του κρυπτόμενος συνεργάτης δεν είναι νομικός,υπό την στενήν,την συνήθη εννοιαν του όρου.Γνωστότατος ,αντιθέτως κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος και συγγραφεύς καταλέγεται αναντιρρήτως μεταξύ των δεινοτέρων εκπροσώπων του γραπτού λόγου.Τρανή απόδειξις η ανωτέρω σπανίας δυνάμεως μελέτη του.
Στην αρχή δε του κειμένου παραθέτει την ρύση:
Mit Narren sich beleden
das kommt zuletzt den Teufel selbst zuschaden.
MEPHISTOPHELES.
Αυτό το μικρό πανάκι σε σχέση με το σεντόνι που έγραψες για τον Αδαμ και την Εύα στα σχόλια του Funel.
Δεν κατάλαβα γιατί το έσβησες. Ηταν πραγματικά πλήρες.

 αθεόφοβος, at 2:45 μ.μ.  

Αγαπητέ Αθεόφοβε. Σε ευχαριστώ πολύ για την προσθήκη των πληροφορίων περί του κειμένου. Μέλημά μου ήταν να προσθέσω περισσότερα στοιχεία γύρω από τον συγγραφέα και το έργο του. Επειδή όμως το κείμενο σε αυτό το post ήταν ήδη πολύ μεγάλο, σκεφτόμουν να ξεκινήσω καινούργιο post με επιπρόσθετες πληροφορίες.
Το δικό σου μήνυμα είναι αρκετά λεπτομεριάκό και ακριβές οπότε πιστεύω ότι συνιστά κάθε περεταίρω προσπάθεια από μέρους μου περιττή.
Σε ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιό σου. Αν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες διαθέσιμες, μη διστάσεις να τις κοινοποιήσεις εδώ.

+ΚΟΚΟΡΜΑΝ+

 kokorman, at 9:30 μ.μ.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΑΕ

Πολλές φορές οι εφημερίδες η η τηλεόραση γράφουν η λένε μια ανοησία η οποία έχει κάποια αληθοφάνεια οπότε οι περισσότεροι χωρίς να σκεφτούν καθόλου πιστεύουν ότι η ανοησία είναι αλήθεια και την αναπαράγουν.
Είναι χαρακτηριστικό πόσοι είχαν πιστέψει στις θεραπευτικές ιδιότητες του νερού του Καματερού παλιότερα η στην αράχνη της Κούβας πρόσφατα.
Με την τραγική δολοφονία του Αλεξ ακούστηκε και πάλι , μέχρι να αποκαλυφτεί η αλήθεια, ότι έπαιζε και το σενάριο να τον έχουν σκοτώσει για του πάρουν τα όργανα.
Μεγαλύτερη ανοησία από αυτή δεν υπάρχει ,έχει όμως περάσει στην κοινή γνώμη και σε σοβαρούς ανθρώπους ότι αυτό μπορεί να γίνει.
Ας κάνουμε λοιπόν μερικές απλές σκέψεις.
Μια μεταμόσχευση οργάνων για να γίνει έχει ως προϋπόθεση να υπάρχει ιστοσυμβατότητα μεταξύ δότη-λήπτη. Εδώ και σε συγγενείς εξ αίματος και μπορεί να μην υπάρχει αυτή όχι μεταξύ ενός ασχέτου και του λήπτη.
Αλλά ας υποθέσουμε όμως ότι σκοτώνουμε κάποιον για να του πάρουμε τα όργανα.
Εκτός του δολοφόνου χρειαζόμαστε τουλάχιστον 2 με 3 εξιδικευμένους ιατρούς (δεν χειρουργεί κανείς μόνος του ,ούτε μπορεί να δίνει ταυτόχρονα νάρκωση) τουλάχιστον μία εξειδικευμένη αδελφή ,μια κλινική που θα γίνουν οι επεμβάσεις αφαίρεσης των οργάνων και μεταμόσχευσης και τον κατάλληλο εξοπλισμό για την διατήρηση των οργάνων σε καλή κατάσταση.
Οι 2-3 όμως εξειδικευμένοι γιατροί γιατί θα πάνε να μπλέξουν σε μία τόσο παράνομη διαδικασία όταν ακριβώς λόγω της εξειδίκευσης που έχουν μπορούν να βγάλουν πολλά χρήματα νόμιμα;
Ας υποθέσουμε όμως ότι είναι εγκληματικά στοιχεία και τους ελκύει η παρανομία.
Ας ξεπεράσουμε και το γεγονός ότι με τόσο κόσμο εμπλεκόμενο δύσκολα μένει κρυφή η ιστορία.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι έχουμε ξεφορτωθεί και το πτώμα ώστε να μην το βρουν χωρίς όργανα και αρχίσουν να ψάχνουν τις κλινικές.
Τι μας χρειάζεται πλέον για να εκτελέσουμε το σατανικό μας έργο;
Ο πελάτης .
Ο πελάτης όμως ο οποίος έχει απογοητευθεί να περιμένει την νόμιμη διαδικασία και θα καταφύγει πλέον σε μια παράνομη μεταμόσχευση, θα ξέρει ότι θα πρέπει να πληρώσει πάρα πολύ ακριβά μια τέτοια ιστορία οπότε θα πρέπει να έχει και κάποια δεδομένα για το πόσο συμβατό και σε τι κατάσταση είναι το μόσχευμα και πόσο αξιόπιστοι είναι αυτοί που θα τον χειρουργήσουν.
Το μόσχευμα όμως το πήραμε από κάποιον που τον βουτήξαμε στο δρόμο όπότε ούτε ιστοσυμβατότητα έχουμε, ούτε αν πάσχει πχ από ηπατίτιδα ούτε αν έχει κάποιο πρόβλημα από τα νεφρά του που του πήραμε.
Εσείς εάν βρισκόσαστε σε μια τέτοια ανάγκη θα πηγαίνατε να χειρουργηθείτε με αυτές τις προϋπόθεσης ;
Εγώ όχι..
Άρα λοιπόν όλη αυτή η μπουρδολογία δεν έχει ουσιαστική βάση αλλά οι περισσότεροι την έχουν αποδεχθεί χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν τα παραπάνω.
Η μόνη δυνατότητα που υπάρχει σε πιο υποανάπτυκτες χώρες όπως πχ η Ινδία είναι κάποιος να πουλάει το νεφρό του και αφού ελεγχθεί η ιστοσυμβατότητα με τον λήπτη κάποιος λεφτάς να το αγοράσει.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 13-11-2017

Και η τραγική επιβεβαίωση της τελικής παραγράφου που έχω γράψει πριν 11 χρόνια

1. Η απόγνωση τους έστελνε στον «Δρ. Τρόμο».

2. Ταξίδι ζωής και θανάτου στην Ινδία.

3- Πουλούσαν το νεφρό τους για να πληρώσουν χρέη

ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙ

Μια από τις εικόνες που μου προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση όταν την βλέπω στον δρόμο είναι η εικόνα νέος πατέρας-παιδί.
Είναι γιατί βλέπεις μια μεταμόρφωση αυτού του τέως γκόμενου σε πατέρα, με μία τρυφερότητα στα μάτια, να κρατάει με τόση προσοχή κάτι τόσο πολύτιμο που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε φανταστεί ότι θα αλλάξει τόσο ριζικά την ζωή του.
Αυτός που μέχρι τότε δεν επέτρεπε σε κανένα να τον καβαλήσει σε τίποτα, έχει τώρα ένα παιδί καβαλημένο στο σβέρκο ,να του τραβάει τα αυτιά ,να του ανακατεύει τα μαλλιά ,να τον τσιμπάει,να καλπάζει και αυτός κρατώντας δύο ποδαράκια σφιχτά, να αισθάνεται τόσο ευτυχισμένος που να μην μπορεί να κρυφτεί από κανένα.
Και όταν αυτό κουραστεί να το κρατά τρυφερά στα χέρια του και αυτό να κοιμάται με το κεφαλάκι ακουμπισμένο στον ώμο του η να έχει κάνει τα χέρια του κρεβάτι προσέχοντας να μην κτυπήσει πουθενά.
Οι εικόνες αυτές μου ήρθαν προχθές στο μυαλό παρατηρώντας ένα νεαρό ζευγάρι στο μετρό με ένα νεογέννητο στα χέρια του πατέρα υπό το άγρυπνο βλέμμα της μάνας .
Το κράταγε σαν να του είχαν εμπιστευτεί ένα πανάκριβο εύθραυστο θησαυρό με μάτια γεμάτα υπερηφάνεια
Κρατούσε τον κόσμο όλο στα χέρια του.
Χαρακτηριστική ήταν και η εικόνα της μητέρας.
Θύμιζε την γάτα που αφήνει για πρώτη φορά να πιάσουν στα χέρια τους τα αφεντικά της τα νεογέννητα της ,χωρίς ακόμη να είναι σίγουρη αν αυτά είναι ασφαλή .
Γύρισα σπίτι έχοντας φτιάξει η διάθεση μου.

ΑΛΕΞ

Από προχθές έχω δύο μαχαιριές στο στήθος.
Βλέπω εκείνα τα δύο ματάκια με τα γυαλιά στο γελαστό προσωπάκι και σαν τα βλέπω γίνονται δύο μεγεθυντικοί φακοί που με καίνε σαν πύρινα μαχαίρια στο μέρος της καρδιάς.
Φθόνος-φονιάς είναι οι μόνες λέξεις που προσπαθούν να απαντήσουν στα γιατί μου.
Φθόνος για τον διαφορετικό ,τον ξεχωριστό, τον προικισμένο.
Φθόνος για ότι δεν μπορούμε να είμαστε, να γίνουμε, να φθάσουμε.
Είπε μια δασκάλα για ένα από τα 5 παιδιά: μου είπε ότι δεν έχει όνειρα στη ζωή του!
Στα 11;
Το δράμα μιάς ψυχής εγκλωβισμένης από ένα μίζερο περιβάλλον που σε πνίγει συνεχώς χωρίς κανένα χέρι να σου απλώνεται για να ξεφύγεις.
Και να είσαι μόνο 11 χρονών!
Και η μόνη διαφυγή σου να είναι οι άλλοι ,οι ίδιοι με σένα .Αδέλφια σου ,σύντροφοι, συμμορία.
Αφού αυτή η κοινωνία δεν σε θέλει και δεν μπορείς να παίξεις με τους κανόνες της ,θα φτιάξεις εσύ τους δικούς σου, με την παρέα σου και θα τους επιβάλεις .
Με τον φόβο, το ξύλο, την κλεψιά .
Κανόνες που από τα 11 σου διαισθάνεσαι ότι υπάρχουν στην κοινωνία ,υπόγειοι, καμουφλαρισμένοι, ύπουλοι.
Αλλά εσύ θα τους χρησιμοποιείς φανερά ,αντρίκεια κι’ ας είσαι μικρός ,θα τσακίσεις κάθε ένα που ξεχωρίζει ,που δεν είναι σαν εσένα ,που δεν υποτάσσεται σε σένα ,που δεν αποδέχεται εσένα.
Ποιος θα σε σταματήσει;
Οι γονείς ανύπαρκτοι, ο καθένα ς για τον δικό του λόγο,το σχολείο με δασκάλους διορισμένους με την επετηρίδα βυθισμένους στη ρουτίνα για ένα μισθό ,οι συνομήλικοι φοβισμένοι ,και μερικοί θαμπωμένοι από την γοητεία που εξασκεί η βία σ’αυτή την ηλικία ;
Το θύμα είναι μόνο ο Αλεξ;

ΑΛΒΕΡΤΟ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ!

Το χαλαρό Σαββατοκύριακο κοντά στη θάλασσα σου προσφέρει την δυνατότητα να ξεφυλλίσεις με την ησυχία σου και το πάκο των εφημερίδων που θέλεις να διαβάσεις αλλά δεν προλαβαίνεις.
Έτσι λοιπόν διαβάζω ότι ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό αναγνώρισε και δεύτερο εξώγαμο παιδί από μια Αμερικανίδα σερβιτόρα που γνώρισε στη Κυανή Ακτή που είχε πάει για διακοπές με το σύζυγό της , ενώ το πρώτο ήταν από μία τογκολέζα αεροσυνοδό.
Η ειδησεογραφία αυτή μου δημιούργησε τρεις διαπιστώσεις και μία απορία.
Η πρώτη διαπίστωση είναι βλέποντας την φωτογραφία του Αλβέρτου. Επιβεβαιώνει όσα έχω γράψει για την γοητεία των φαλακρών στο« φαλάκρας εγκώμιον».
Η δεύτερη είναι ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όσους δεν πηδάνε γιατί είναι κουρασμένοι από την δουλειά τους. Όταν ολόκληρος πρίγκιπας με τα βαρύτατα καθήκοντα που έχει, προφανώς όχι μόνο πηδάει αλλά παραπηδάει δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανένα.
Η τρίτη είναι ότι ο πρίγκιπας είναι δημοκρατικότατος και κατά των φυλετικών διακρίσεων και ότι βρεθεί στο δρόμο του άσπρες, μαύρες σερβιτόρες και άλλες το ξεπαστρεύει. Επιβεβαιώνει το αρχαίο ρητό –λύχνου σβησθέντος πάσα γυνή ομοία.
Η απορία όμως που μου έμεινε είναι τι έκανε εκείνος ο μαλάκας ο σύζυγος της σερβιτόρας που τη είχε πάει κιόλας για διακοπές στην Κυανή Ακτή. Να σου πηδήξουν την γυναίκα όταν δουλεύεις όλη μέρα το καταλαβαίνω, αλλά στις διακοπές;
Εύγε Αλβέρτο, είσαι μεγάλος!

QUIZ

Βρίσκομαι μπροστά στη θάλασσα.
Δεν έχει αέρα και είναι μαγεία.
Το πρωί πήγα για ψαροντούφεκο. Έπιασα το μακρύτερο.
Έτσι μου ήρθε στο μυαλό η εξής πνευματική άσκηση.
Τι είναι προτιμότερο;
Α’ Ένας άνδρας που πλένει τα χέρια πρίν κατουρήσει;
Β’ Ένας άνδρας που πλένει τα χέρια του αφού κατουρήσει;
Γ’ Ένας άνδρας που πλένει τα χέρια του πριν και αφού κατουρήσει;
Η απάντηση την Τρίτη 6-Ιουνίου στα σχόλια αυτού του ποστ.