ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΝ-ΦΤΑΣΑΜΕ ΤΑ 100 !

Όταν τον Μάιο ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ δεν φανταζόμουνα ότι μέσα σε 6 μήνες θα έφτανα τα 100 πόστ.
Μέχρι τότε δεν είχα πιάσει μολύβι η το κομπιούτερ για να γράψω μια γραμμή.
Είχα γράψει ευάριθμες σελίδες αυστηρά επιστημονικού ενδιαφέροντος αλλά ποτέ τίποτε έξω από αυτό.
Δεν αισθανόμουν καμιά ανάγκη να γράψω κάτι που θα το διάβαζα εγώ και το συρτάρι μου η έστω και μία βαριεστημένη και εξ υποχρεώσεως σύζυγος. Ούτε ποτέ είχα την επιθυμία να κρατήσω ημερολόγιο πιστεύοντας ότι οι επερχόμενες γενεές δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς να γνωρίζουν τις ήμέρες και τα έργα της ταπεινής μου προσωπικότητας.
Όταν όμως ανακάλυψα τα μπλογκ και άρχισα να τα διαβάζω, στην αρχή έγραψα μερικά σχόλια και μετά σιγά σιγά μου γεννήθηκε η επιθυμία της δημιουργίας ενός δικού μου μπλογκ.
Έτσι ξεκίνησα, και από εκεί που υπέθετα ότι θα γράφω ένα κομμάτι κάθε 15 μέρες βρέθηκα να γράφω ένα κάθε 2-3 μέρες.
Η παρόρμηση του να γράψεις κάτι δημιουργείται όταν αρχίζεις να βλέπεις ότι υπάρχουν μερικοί άλλοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτά που γράφεις ενώ συγχρόνως και συ ενδιαφέρεσαι για αυτά που γράφουν και αυτοί.
Με την πάροδο του χρόνου διακρίνεις ποιοι είναι πλησιέστερα στα ενδιαφέροντα σου ενώ και κάθε μέρα διαπιστώσεις ότι προστίθενται όλο και νέες αξιόλογες παρουσίες .
Γενικά είμαι ενθουσιασμένος από το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους μπλογκερς είναι άνθρωποι με παιδεία, με ενδιαφέροντα ,με κοινωνικό προβληματισμό, με ευαισθησίες και με ανοιχτό μυαλό. Άνθρωποι δηλαδή που δεν θα είχες ποτέ στη ζωή σου την ευκαιρία, αν δεν υπήρχε αυτό το μέσον , να έρθεις σε επαφή μαζί τους τόσο από πλευράς τόπου και χρόνου αλλά και από την ουσιαστική έλλειψη δυνατότητας γνωριμίας.
Από την άλλη πλευρά η ανωνυμία δίνει την δυνατότητα σε πολλούς να γράψουν πράγματα που δύσκολα θα τα έβγαζαν από μέσα τους επώνυμα, για πολλούς και διάφορους λόγους ο καθένας .Βέβαια η ανωνυμία επιτρέπει σε μερικούς να γίνονται προσβλητικοί ,να μπλέκουν σε προσωπικές διαμάχες και να μεταφέρουν στη σφαίρα του ανώνυμου αυτά που γίνονται στον επώνυμο κόσμο. Αλλά και αυτό είναι στα πλαίσια του παιχνιδιού. Απλά το βρίσεις ένα υπαρκτό πρόσωπο έχει μια λογική. Το να βρίζεις μια διαδικτυακή περσόνα είναι για μένα το λιγότερο ανόητο, εκτός από κακόγουστο.
Ένα πρόσωπο που κρύβεται πίσω από ένα ψευδώνυμο πχ ή «ευαίσθητη παπαρούνα που κοκκινίζει» που στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ο Μήτσος ο νταλικιέρης ,είναι ένα πρόσωπο υπαρκτό όσο ο Μπάτμαν η ο Σούπερμαν.Το να τον βρίσεις είναι κάτι ανάλογο με τα γράμματα που στέλνουν τα παιδάκια στον Αϊ Βασίλη!
Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να εμφανιστώ με το πραγματικό μου όνομα.
Ότι έχω γράψει θα μπορούσα και να το υπογράψω με το όνομα μου.
Με το ψευδώνυμο όμως το κείμενο μου είναι αυτό που είναι και ο αναγνώστης δεν επηρεάζεται από το επάγγελμα μου, την ηλικία μου, την κοινωνική μου θέση ,την πολιτική μου τοποθέτηση και όλα αυτά τα στοιχεία που καθορίζουν την προσωπικότητα του καθενός μας
Απλά θεωρώ ότι τα επώνυμα γραπτά διαβάζονται με διαφορετικό μάτι από όλους μας .
Πιστεύω ότι αλλιώς θα εκτιμήσει κανείς ένα κείμενο που το υπογράφει το « πικραμένο πικραμύγδαλο» και αλλιώς αν από κάτω διαβάζεις το όνομα Βασίλης Βασιλικός η Νίκος Δήμου.
Έχω πειστεί πλέον ότι τα μπλογκ επανέφεραν με πιο αποτελεσματικό τρόπο και με πολύ περισσότερους αποδέκτες την εγκαταλειμμένη με την εξάπλωση της τηλεφωνίας επικοινωνία των ανθρώπων με αλληλογραφία. Μπορεί η τηλεφωνία να προσέφερε την δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας αλλά σκεφτείτε αν ποτέ ένα μπλόγκ που μπορεί να φάτε 1 και πλέον ώρα για να το γράψετε θα το λέγατε στο τηλέφωνο. Πιστεύω ποτέ.
Κλείνοντας το εορταστικό αυτό ποστ θέλω να ευχαριστήσω όλες τις φίλες και όλους τους φίλους που μου έγραψαν ένα σχόλιο και μου έδωσαν την χαρά να δω έτσι ότι κάποιο κείμενο μου τους παρακίνησε να το σχολιάσουν θετικά η αρνητικά.Δεν ξέρω αν τα επόμενα 100 θα είναι καλύτερα αλλά αυτό που θα είναι σίγουρα θα είναι γραμμένα με ειλικρίνεια και με το κέφι που μου χάρισε αυτή η δυνατότητα επικοινωνίας μαζί σας.