ΣΙΩΠΗ

Πέταξες το δίχτυ των αναμνήσεων
χωρίς δισταγμό,
τράβηξες στο δρόμο της βροχής
χωρίς ανάσα,
αλώβητη από θραύσματα στιγμών
χωρίς αίμα στις πληγές,
άδολη στην ορμή του θυμικού
χωρίς αναστολές,
αμόλυντη από φαντάσματα
χωρίς εικόνες,
έχοντας τους δει
μόνο με τα μάτια της ψυχής.



Το έγραψα για την γυναίκα που ομόρφυνε τα νεανικά μου χρόνια.


Στις 27-4-1941,ημέρα που οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα παίρνει δηλητήριο για να αυτοκτονήσει μην αντέχοντας στην ιδέα να δει τους κατακτητές στην πατρίδα που αγάπησε.
Πεθαίνει 5 ημέρες αργότερα, δίνοντας την τελευταία παράκληση στα παιδιά της:
«Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».
Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Στην ταφόπετρά της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή