ΕΙΘΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ....

ΝΑ ΜΗΝ

-ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΣ
-ΞΑΝΑΠΙΑΣΟΥΝ ΦΩΤΙΕΣ ΤΑ ΔΑΣΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ
-ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ
-ΕΞΑΠΛΩΘΟΥΝ ΤΑ ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΑ ΜΑΓΚΙΝΑΣ ΑΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ
-ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΑΤΗΜΕΝΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΑ ΑΙΤΙΑ
-ΠΗΔΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΓΕΝΙΚΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ

ΑΛΛΑ

-ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ
-Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
-Η ΑΛΕΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΛΕΥΕΙ ΤΟΝ ΚΑΣΤΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
-Ο ΑΛΕΚΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΥΚΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ
-Ο ΧΕΡΙ –ΧΕΡΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΗ ΚΟΥΤΣΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΑΜΠΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΑΣ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ
ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΑΤΙ
ΓΙΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙ ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕI!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΝΗ ΜΟΥ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΥΧΗ

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ !

ΜΙΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΣΠΕΡΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΚΛΙΝΩΝ

Δύο κουβέντες αρχικά για τον Τίμο Μωραϊτίνη (1875- 1952) που γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν Πλακιώτης γέννημα –θρέμμα και είχε αποκληθεί ως «Ο Πρίγκηπας του Αττικού άλατος» .
Ο Μωραϊτίνης εγκατέλειψε τις νομικές του σπουδές για να αφιερωθεί στη συγγραφή. Πρωτοεμφανίσθηκε με ποιήματα σε ηλικία 14 ετών όταν εξέδωσε (!) την συλλογή του «Αφροί και κύματα»
Ήταν θεατρικός συγγραφέας ,διηγηματογράφος, ποιητής και δημοσιογράφος.
Δούλεψε ως χρονογράφος σε όλες σχεδόν τις αθηναϊκές εφημερίδες.
Έγραψε πλήθος από επιθεωρήσεις, λιμπρέτα για οπερέττες και 20 κωμωδίες. .
Η γραφή του είναι γεμάτη πνεύμα, ευγένεια, χιούμορ, πρωτοτυπία. Παρά την ρομαντική του ενατένιση, δεν του διαφεύγει το κοινωνικό και ψυχολογικό υπόβαθρο των καταστάσεων. Διεισδύει στους κρυφούς χώρους της ανθρώπινης ψυχής με οξύνοια και ευαισθησία.
Το θέατρο ταίριαζε περίφημα με τον τρόπο ζωής που του άρεσε να κάνει γιατί του έδινε την δυνατότητα να είναι γλετζές και ξενύχτης και να σκορπάει απλόχερα τα χρήματα του.
Το παρακάτω σαρκαστικό του ποίημα για τις φιλολογικές εσπερίδες της εποχής του, είναι από αυτά που έχουν ανθολογηθεί πιο πολύ γιατί χαρακτηρίζουν το πνεύμα του.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΣΠΕΡΙΣ

Στης Χρίσταινας της καφετζούς προχθές νωρίς νωρίς
μιά φιλολογική εδόθη έσπερίς.
Ό Φώτης ό μπαλωματής γιά ένα τσαγκάρη Τήνιον
εκανε μίαν κρίση.
Ή Κώσταινα έμίλησε γιά τήν μπουγάδα καί τήν πλύση
κι επεκαλέσθη καί τόν Πλίνιον*.
΄Επειτα ό Στραβάραπας μέ στύλ Μεταξουργείου
ώμίλησε περί Θεοδοσίου...**
Κατόπιν ό Κρεμανταλάς. πού τόν φωνάζουν καί Γρουσούζη,
πλανόδιος άπό έτών,
πού μέ τή ζέστη πάντοτε πουλά τό κρύο - μπούζι,
έκανε μιά διάλεξη περί τών νέων ποιητών.

'Ο Χρήστος ό άμανετζής όμίλησε περί τού Μπάχ
εν σχέσει μέ τό αχ καί βάχ.
'Ο κανονιέρης ό Στρατής περί Δανίας καί Δανών
κι ό καρβουνιάρης ό Λουκάς περί λευκών μικρών κλινών.***

Ή Διαμαντούλα έπειτα, μέ μιά είσήγηση λαμπρά,
άνέλυσε τόν Ντεκομπρά****
καί είπε καί περί φωτός καί ούρανού ενάστρου.
Καί τέλος, ή κυρία Κάστρου,
κρατούσα εγχειρίδιον περί φιλοσοφίας,
μετά μεγάλης εύφραδείας
καί μετά χάριτος άπείρου
άπήγγειλε τεμάχια εκ του 'Ομήρου.


*Πλίνιος-Ο πρεσβύτερος, Λατίνος συγγραφέας από τους κυριότερους εκπροσώπους του αρχαίου εγκυκλοπαιδισμού (23-79 μχ)

**Θεοδόσιος-ο Μέγας ,Βυζαντινός Αυτοκράτωρ (379-395μχ)

***Ο χορός των μικρών λευκών κλινών. Δες παρακάτω αναλυτικότερα.

****O Maurice Dekobra γεννήθηκε το 1885 στο Παρίσι και πέθανε το 1973 .
Tα έργα του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη δεκαετία του '20. Tα γνωστότερα είναι: Παναγία των κλιναμαξών, Tο γέλιο στη στέπα, Mεσάνυχτα στην πλατεία Πιγκάλ, Θα γίνεις εταίρα. Aπό τα μυθιστορήματα του Maurice Dekobra η έβδομη τέχνη τίμησε το Παναγία των κλιναμαξών το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη στη δεκαετία του '30.

Ο χορός των μικρών λευκών κλινών

Σε ένα πρόσφατο ποστ με ρώτησε ένας φίλος που τα βρίσκω αυτά που γράφω και του απάντησα –σερφάροντας στην ιστορία.
Έτσι λοιπόν ψάχνοντας για να γράψω μια μικρή επεξήγηση για αυτόν τον χορό με το περίεργο όνομα βρέθηκα να διαβάζω σχετικά με αυτόν που αμυδρά μόνο κάτι μου θύμιζε.
Ο χορός αυτός που ξεκίνησε στην Γαλλία το 1919 από την Βαρώνη Seilliere, απέκτησε διεθνή φήμη και ήταν φιλανθρωπική εκδηλώση που γίνονται για παιδιά.
Ο χορός γινόταν στο Παρίσι μέχρι το 1936, που ήταν η πρώτη χρονιά που έγινε για πρώτη φορά στο Παλμ Μπίτς, με πρόεδρο τον Αγά Χαν.
Μετά από διακοπή της εκδήλωσης λόγω του πολέμου το 1951 έγινε ξανά στο Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι.
Από ελληνικής πλευράς το ενδιαφέρον είναι ότι στις Κάννες το1952 η «Nεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Hλιάδη, είναι η Ελληνική συμμετοχή και η Ειρήνη Παπά έκανε το εντυπωσιακό της ντεμπούτο με προδιαγραφές ξένης σταρ, γοήτευσε, συζητήθηκε, κυκλοφόρησε με χολιγουντιανές βεντέτες, όπως η Iβόν ντε Kάρλο, έφτασε και στο Παρίσι σαν τιμώμενο πρόσωπο στο χορό των «μικρών λευκών κλινών», φορώντας τουαλέτες του Ζαν Nτεσέ και έγινε εξώφυλλο στο «Οggi».
Το 1953 η 25η διοργάνωση έγινε στο Παρίσι με την συμμετοχή 1200 καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο , το 1974 στο ανάκτορο SURSOCK του Λιβάνου κοκ Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Αυτός ο χορός της διεθνούς μπουρζουαζίας δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μας αν δεν υπήρχαν μερικά εξαιρετικής αισθητικής προγράμματα μερικά από τα οποία είναι αριθμημένα, με ζωγραφικά έργα από την αφρόκρεμα της Γαλλίας όπως της Αυστριακής Μαριέτ Λυντίς(1887-1970) που ήταν πολύ γνωστή το 1930 στο Παρίσι η οποία είχε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια και στην Καστέλα , της Μαρί Λορενσίν (1883-1956) που είχε ένα παθιασμένο δεσμό με τον Απολινέρ , του Ζαν Κοκτώ κτλ όπως και με κείμενα της Κολέτ,του Αντρέ Μωρουά,του Φρανσουά Μωριάκ, του Ζαν Κοκτώ κτλ
Σας παραθέτω επίσης το γραμματόσημο που έχει εκδοθεί από την Γαλλία, αφίσες της εκδήλωσης και μερικά από αυτά τα προγράμματα που έχουν την ιδιαίτερη αισθητική της εποχής τους.
Στην 10η φωτογραφία φαίνεται το κείμενο με σκίτσο του Κοκτώ και στην 14η ένα κείμενο του Ησιόδου με την γαλλική του μετάφραση.
Κλικάρετε επάνω στην φωτογραφία για να μπορέσετε να διαβάσετε και το κείμενο στα προγράμματα.

Τα προγράμματα του 1934, 1935 και 1951 είναι από εδώ που μπορείτε να τα αγοράσετε έναντι 350,275 και 125 $ αντίστοιχα!

ΔΥΟ ΚΑΥΣΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Για τα Χριστούγεννα διάλεξα δύο ποιήματα από δύο ποιητές που με καυστικό τρόπο μιλούν για αυτήν την γιορτή.
Ο πρώτος είναι ο Μικέλης Άβλιχος που σας τον έχω ξαναπαρουσιάσει. 

Διατηρήθηκε η ορθογραφία των πρωτοτύπων

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ -Μικέλης Άβλιχος
Στή φάτνη τών χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Έπιστήμης συνδρομή'
ή θεία Φύσις κάνει γιά μαμμή
κι ό δράκος, σάν άρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σά ληστής κρεμάται-
­νέα του κόσμου θέλει οiκοδομή,
Σταυρό του δίνει ό Νόμος πληρωμή -,
πλήν άγιο φώς στόν τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δέν είναι δικός σας
αύτός της φάτνης ό φτωχός Χριστός,
πού εκήρυξε γιά νόμο του τή χάρη.

Έσάς τιμή σας μόνη τό στιχάρι.
Πομπές, θεοπομπές τό ιδανικό σας,
κι ειν' ό θεός σας, σάν κι εσάς, μικρός!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - Γ. Σουρής

.

.

Το σπήλαιο, Χριστέ, κοιτώ

και γονατίζω και ρωτώ:

Γιατί και πριν στη φάτνη σου

να γεννηθείς ακόμα,

κι ανθρώπου λάβεις σώμα,

όσοι φανήκαν άνθρωποι

γεννήθηκαν σ’ αχούρια -

και σε παλάτια λαμπερά

τα ξέστρωτα γαϊδούρια;

.

Γιατί να κρύβεται, Χριστέ,

στου κόσμου τα φιλιά

φαρμακωμένος πόλεμος

και κιτρινιάρης φθόνος;

Γιατί και του προδρόμου σου

Σωκράτη τη σπηλιά

οι σήμερον σωκρατικοί

εκόπρισαν αφθόνως;

.

Γιατί, Χριστέ, στον κόσμο σου,

και πάντοτε και τώρα,

ίσα να μη μοιράζονται

των αγαθών τα δώρα,

κι άλλοι να τρώνε κάπονες

πεντέμισυ λιτρών,

κι άλλοι να βλέπουν χάσκοντες

εκείνους που τους τρων;

.

Κι άλλα πολλά ρωτήματα

ποθώ, Χριστέ, να κάνω,

μα κι εκ της γης καμιά φωνή,

αλλ’ ούτε κι από πάνω.

Και τραγουδώ μ’ ελιάς κλαδί,

στο βογγητό του πόνου:

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα,

πρώτη γιορτή του χρόνου!

.

Εις των αλόγων άλλοτε την φάτνην εγεννήθη

Μεσσίας λογικότατος,

τυφλά φωτίσας πλήθη,

στη φάτνη δε των λογικών,

που λέγεται Βουλή,

Μεσσίαι δίχως λογικά

γεννήθηκαν πολλοί...
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ

Όταν είδα στην εφημερίδα αυτές τις κούκλες ,από τις οποίες η δεύτερη από δεξιά είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, και διάβασα το κείμενο που συνοδεύει την φωτογραφία, άνοιξε η καρδιά μου.
Οι ΚΥΡΙΕΣ ,με κεφαλαία γράμματα που βλέπετε είναι μαθήτριες σε σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας.
Είναι γυναίκες εργαζόμενες με παιδιά και υποχρεώσεις, που όμως η δίψα για μάθηση τις οδήγησε να ξαναβρεθούν στα μαθητικά θρανία , μερικές φορές σε τάξεις μικρότερες από αυτές των παιδιών τους.
Άνοιξε η καρδιά μου, γιατί βλέπει κανείς ότι μπορεί τα γκλαμουράτα ξέκωλα που βλέπουμε συνέχεια στην τηλεόραση να κυριαρχούν ως εικόνα καθημερινά , όμως αφανής πίσω από αυτά υπάρχει ένας κόσμος που έχει διαφορετικές αξίες στην ζωή του με βασικότερη αυτήν που θα του ανοίξει νέους ορίζοντες κλειστούς γι ΄αυτόν μέχρι τότε:τους ορίζοντες της γνώσης.
Ο 60 χρονος πλακάς το επάγγελμα με δύο φράσεις τα λέει όλα:
Αυτό το κάνω μόνο για τον εαυτό μου και για κανένα άλλο. Τώρα πατάω γερά στα πόδια μου και κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Την δουλειά μου την έχω, την οικογένεια μου την έκανα, τα παιδιά μου μεγάλωσαν, αλλά ήθελα να μάθω όλα αυτά που στερήθηκα τόσα χρόνια.
Πώς να μην καμαρώνει λοιπόν η Διευθύντρια του σχολείου όταν από το σχολείο αυτό του Μενιδίου, ήδη μια 50 χρονη μαθήτρια αφού τελείωσε το Λύκειο πέρασε στην Φιλοσοφική Αθηνών δίνοντας εξετάσεις μαζί με τον γιό της !
Είμαι σίγουρος ότι όλοι πιστεύετε πώς αυτά τα άτομα παίρνοντας το πτυχίο τους συγκεντρώνουν τα συγχαρητήρια του κόσμου για το επίτευγμα τους.
Αμ, δε!
Το ποστ αυτό το έγραψα γιατί ξέρω μια τέτοια περίπτωση και έχει ενδιαφέρον η εξιστόρηση της.
Η ιστορία είναι κλασσική.
Τον γνώρισε τελειώνοντας το Γυμνάσιο, ερωτεύθηκαν, παντρεύτηκαν και μπάρκαραν μαζί στα καράβια εγκαταλείποντας το σχολείο.
Έκαναν δυο παιδιά όταν ξεμπαρκάρισαν και αυτή διορίστηκε σαν καθαρίστρια στο εργαστήριο ενός νοσοκομείου.
Όντας εγγράμματη έχοντας τελειώσει το Γυμνάσιο, εκτός από την καθαριότητα βοηθούσε και στην γραμματεία του τμήματος.
Όταν κοντά στα 45 σκέφτηκε να πάει να τελειώσει και το Λύκειο είχε από την μία μεριά την αμέριστη συμπαράσταση και ενθάρρυνση της Διευθύντριας του τμήματος που δούλευε και από την άλλη την μάλλον ειρωνική αντιμετώπιση του υπόλοιπου κατώτερου προσωπικού.
Όταν πήρε το απολυτήριο του Λυκείου, οπότε όπως ήταν φυσιολογικό αναβαθμίστηκε στην υπαλληλική ιεραρχία, αντιμετώπισε την εχθρότητα του υπόλοιπου ισότιμου πλέον με αυτήν προσωπικού που δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι η πρώην καθαρίστρια δεν έχει πλέον διαφορά με αυτό.(Ίσια κι΄ όμοια γίναμε!)
Αποτέλεσμα ήταν να μετατεθεί σε άλλο τμήμα που την υποδέχτηκαν με ανοικτές αγκάλες και την τοποθέτησαν στην γραμματεία τους με αποτέλεσμα η δουλειά που έβγαζε μέχρι τότε στο προηγούμενο τμήμα να πέσει στους ώμους των κακοπροαίρετων!
Ευτυχώς που αυτά τα άτομα είναι άνθρωποι που έχουν ξεκαθαρίσει με τον εαυτό τους το τι θέλουν και δεν επηρεάζονται από την γνώμη των άλλων γιατί έχουν καταλάβει ότι ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ !

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ,ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡ΄ ΟΛΙΓΟΝ ΓΙΑΤΡΟΣ

...........................................ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

22-10-09 Σήμερα μεταφέροντας στο μπλογκ Αθεόφοβος2 τα ποστ από το άλλο μου μπλογκ Αθεόφοβος, διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη ,χάρις σε ένα σχόλιο που ο Δημήτρης Μπαρσάκης είχε αφήσει αρκετό καιρό από την δημοσίευση, ότι στο κείμενο αυτό έχω κάνει μια πολύ μεγάλη πατάτα!
Είχα μπερδέψει δύο διαφορετικά άτομα με το ίδιο επώνυμο!
Τον Ανδρέα Ρικάκη με τον Δημήτρη Ρικάκη.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

Αναγκαστικά λοιπόν οφείλω να επανορθώσω το μπέρδεμα γραφοντας πρώτα για τον Ανδρέα Ρικάκη που γι΄αυτόν άλλωστε είχα σκοπό να γράψω.
Στο ίδιο τεύχος της ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ του 1958, που είχα βρει και τον ποιητή Ανδρέα Καμπά και έγραψα το σχετικό ποστ, βρήκα και ένα άλλο αξιόλογο ποίημα από έναν νέο τότε, πολυτάλαντο αλλά και ιδιαίτερα ιδιόρρυθμο πνευματικό άνθρωπο, τον Ανδρέα Ρικάκη.
Το ποίημα που δημοσιεύει η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΠΟΧΗ λέγεται

ΑΠΩΛΕΙΑ

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

τις ώρες
των φθινοπωρινών δειλινών
στα γυμνά και άγνωστα πάρκα,
στις φωτισμένες λεωφόρους της νύχτας,
στα πτωχά διαμερίσματα των συνοικισμών.

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

μια βελόνα
μια γομολάστιχα
ένα κλειδί,
κάτι
που διαφεύγει την προσοχή μας
που διαφεύγει την ικανότητά μας
να συγκρατήσωμε
τα φθαρτά δεδομένα

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

στις τσέπες του σακκακιού του-
ίσως κάποιο σημείωμα-
ίσως εκείνο το «εισητήριο επιστροφής»
Μια «άδεια εισόδου»,
ένα μαντίλι λευκό
πάντα κάτι:
έναν αριθμό πρωτοκόλλου
μια ημερομηνία,
ένα διαθέσιμο κάθισμα
μια διεύθυνση,
την παρουσία μιας πινακίδας.

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

τις ώρες
των ανώδυνων -προς στιγμήν- αναχωρήσεων
μια διαβεβαίωση
μια υπόσχεση
ένα κέρμα μικράς αξίας.

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

την ώρα πουκλείνουν οι ταχυδρομικές Ύπηρεσίες
και κατεβαίνουν τα ρολλά
των Δημοσίων Καταστημάτων.
Υπάρχει πάντα κάτι :
μια ταυτότητα
ένα πρόσωπο,
ένας φάκελλος μεγάλης σημασίας,
Έψαξα με προσοχή
στα βιβλία μου
στα γραπtά μου,
στους χώρους
των πολύχρωμων συναναστροφών
στα σημεία
των καθημερινών συναντήσεων

ερεύνησα
όλα τα δωμάτια της
σιωπηλής μου κατοικίας,
τα ενδύματά μου
τις επιφάνειες
των αυστηρών επίπλων του παρελθόντος'
ρώτησα
τους νυκτερινούς φίλους
των ανεύθυνων και περιττών στιγμών,
τους υπεύθυνους και σοβαρούς
ανθρώπους των στολών

πληροφορήθηκα
πως δεν ήσουν
ούτε στις λευκές προκυμαίες
των Κυριακάτικων περιπάτων­
πως- τ' όνομά σου
ήταν άγνωστο
στις αγγελίεςτων θανάτων
των ατυχημάτων,
των αυτοκτονιών
'διεπίστωσα .
την απουσία σου
στα προσκλητήρια των λεξικών,
των καταλόγων,
των επιτύμβιων χρυσών επιγραφών'
βεβαιώθηκα
πως έφυγες
απ' τη χώρα των απλών παιχνιδιών'
δεν ήσουν καν-στην ανοικτή μου παλάμη
ούτε στην αφηρημένη έκταση των 'Ωκεανών.

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:
μεταξύ
των αντικειμένων,
των ανθρώπων,
των στιγμών,
μια ευκαιρία,
μια ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
κάτι...

τα τραίνα έφυγαν
δίχως εσένα
τα πλοία σαλπάρισαν
δίχως εσένα
τα λεωφορεία ξεκίνησαν
δίχως έσένα'

ο κόσμoς έδήλωσε την παρουσία του
δίχως εσένα.

και συ,
δεν απόμεινες
σε κανένα σταθμό
δεν κάθησες
σε καμιά αποβάθρα
δεν περίμενες
σε καμιά στάση
δεν έριξες
πουθενά τη σκιά σου
Ich habe dich verlοren... »*
*Σε έχω χάσει

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

Για τον Δημήτρη Ρικάκη έχει γράψει εκτενώς ο Δημήτρης Μπαρσάκης εδώ:

http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/1.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/2.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/3.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/blog-post_18.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/5.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/6.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/7.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/8.html

http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/9.html

Ο Δημήτρης Ρικάκης γεννήθηκε το 1925 και πέθανε το 2000.
Έχει γράψει ο ίδιος το 1992 μια καταπληκτική αυτοβιογραφία γεμάτη σαρκασμό και χιούμορ.

Ο Δημήτριος Ρικάκης διήλθε την βρεφικήν ηλικίαν σε τρομώδη κατάσταση και υπέρμετρον αγάπην, που του επροξένησεν ανεξάλειπτα τραύματα μεταφυσικού χαρακτήρος. Την εφηβείαν εβίωσε μακράν των γραμμάτων ως υποτελής εις τας οικογενειακάς και εν γένει παιδαγωγικάς εντολάς, μεταξύ πραγματικότητος και ουτοπίας. Εφοίτησεν εις το εθνικόν Καποδιστριακόν Εδωδιμοπωλείον, εις την Ιατρικήν Σχολήν, αλλ' εγκατέλειψε αυτήν τελειόφοιτος, διαφωνήσας με τον τρόπον ασκήσεως της Ιατρικής Επιστήμης, καθ' ο «Ιπποκράτειος». Μνημονευθήτω ότι, από καιρού εις άλλον, ήσκησε ποικιλα όσα επαγγέλματα ή λειτουργήματα, οίον το του τυπογράφου, του δοκίμου ιερέως, του οπλίτου, αλλά και του αξιωματικού, του υπαλλήλου εταιρείας οίνων και οινοπνευμάτων, του βοηθού διευθυντού τουριστικού γραφείου εν τη αλλοδαπή, του οξυγονοσυγκολλητού εν ναυπηγείοις, του Γ΄ μηχανικού εμπορικών πλοίων, του ανέργου, του μυστικιστού και άλλων, κυρίως όμως του φαντασιοσκόπου, ουδεμίαν, φευ, εξ όλων αυτών εμπειρίαν χρήσιμον αποκτήσας, ει μη μόνον άμετρον πικρίαν και θλίψιν... Επεδόθη εις την Τέχνην εις τας Τευτονικάς χώρας, καλύψας δια της Σκηνογραφίας τας αείποτε μεταφυσικάς του αγωνίας, με λαμπράς επιδόσεις εις τον χώρο της ανευθυνότητος. Επιστρέψας εις τα πάτρια, επεδόθη εις το διαφημιστικόν σχέδιον, πλην απεποιήθη τούτο συντόμως, θεωρήσας αυτό εγκληματικήν πράξιν διαφθοράς των συνανθρώπων του. Τέλος, εγκατέλειψε τον συμβατικόν πολιτισμόν και απομακρυνθείς εις την ύπαιθρον, επεδόθη εις την δια του γραπτού Λόγου, απολογητικήν του κλίσιν εν ηρεμία και μονώσει, εν μελήματι καταγγελίας του εν γένει βλακώδους κατεστημένου της ιδιαζόντως απεχθούς εποχής του παρόντος. Απέθανεν τέλος εν γαλήνη ουδέν εκπληρώσας, ως «χρησιμάχρηστος» νοσταλγός του «Κοινού Νοός».

Ο Ρικάκης προέρχονταν από παλιά στρατιωτική οικογένεια και ήταν γιος του αξιωματικού Αντωνίου Ρικάκη και της Ιφιγένειας Αποστόλου. Παππούς του ήταν ο ιππίλαρχος Δημήτριος Α. Ρικάκης (γεν.1869) και προπάππος του ο Αντώνιος Ι.Ρικάκης (1824-1909) με κρητική καταγωγή, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός Δικαιοσύνης και Οικονομικών επί κυβερνήσεων Κουμουνδούρου και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής.
Όταν εγκατέλειψε τελειόφοιτος την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πήγε και φοίτησε στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης,στο Γράτς και στο Σεμινάριο Reinhardt. Εργάστηκε στο εξωτερικό ως σκηνογράφος Θεάτρου πρόζας στη Βιέννη και στο Λιντς της Αυστρίας καθώς και στη Γερμανία (Βρέμη, Hofsaale).Στον πόλεμο υπηρέτησε στον στρατό στην Μέση Ανατολή. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, αλλά στη συνέχεια έγινε πολέμιος της διαφήμησης «για λόγους ήθους» όπως έλεγε.
Έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του στην Άνδρο ασχολούμενος με το γράψιμο και την ζωγραφική.
Τα τελευταία δεκα χρόνια της ζωής του είχε εγκατασταθεί στο χωριό Κήρινθος της Β. Εύβοιας.
Ζωγραφικά του έργα έχουν εκτεθεί σε μεγάλες γκαλερί της Αθήνας και του εξωτερικού(Βιέννη 1961,Φραγκφούρτη 1962).

Διηγήματά του δημοσίευσε στο γνωστό πρωτοποριακό περιοδικό «ΠΑΛΙ»στα μέσα της 10ετιας του 60 και έχουν εκδοθεί τα εξής βιβλία του:

-Ο αντιπρόσωπος (Χατζηνικολής, 1981)Ένα γνήσιο αφιέρωμα στον Γκογκόλ, διαδραματίζεται στην Τσαρική Ρωσία.
-Τα φανάρια του Ταλ (Εστία, 1986) 12 ιστορίες γραμμένες η πρώτη στο Γκράτς το 1953 και η τελευταία στην Αθήνα το 1986.
-Τα Μικρά (Γαβριηλίδης, 1991) Σύντομα διηγήματα της μιάς σελίδας που αναφέρονται σε ιστορικά πρόσωπα καλλιτεχνών ή τον Ιησού.
-Προσωπικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό (Εστία, 1992) Εξιστορήσεις και σάτιρα υπό την μορφή λημμάτων εγκυκλοπαιδικού λεξικού.
-Ο άρχων της νυκτός (Χατζηνικολής, 1996)
-Τππελκαόπ (Γαβριηλίδης, 1999)

Το ζωγραφικό του έργο «Η κυρά της Ρω» είναι από το ένθετο «Επτά Ημέρες» της εφημ. «Η Καθημερινή» (18-2-1996)
Οι φωτογραφία,το αυτοβιογραφικό και το ζωγραφικό έργο είναι από εδώ
http://www.servitoros.gr/prosopa/view1.php/3/389/

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ

Από όσους με διαβάζουν κανένας δεν κατάφερε να βρει από πού είναι οι φωτογραφίες του προηγούμενου μου ποστ.

Οι εξηγήσεις είναι δύο.
Η πρώτη και η πλέον αισιόδοξη ,είναι ότι αυτοί που με διαβάζουν ζουν όλοι μακριά από την Αθήνα και η δεύτερη ότι όσοι ζουν στην Αθήνα και ασχολούνται με τα μπλόγκ με το μόνο πράσινο που έχουν σχέση είναι κάποια φωτογραφία με πράσινο που έχουν βάλει στην αρχική σελίδα του PC τους και έτσι επαναπαύουν και την οικολογική τους συνείδηση!
Γιατί όλες οι φωτογραφίες του ποστ είναι από ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!Κατά σειράν από πάνω προς τα κάτω οι φωτογραφίες είναι:

1-Από το αλσύλλιο μπροστά στον Ευαγγελισμό.

2-Από το Άλσος ακριβώς απέναντι. Μεταξύ Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας και Λεωφ.Βασ.Κωνσταντίνου. Έξοδος της στάσης ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ του Μετρό.

3-Από το Άλσος Ιλισίων. Δίπλα από το Νοσοκομείο Συγγρού. Δύο δρόμοι πάνω από την Μιχαλακοπούλου.

4-Από το Δημοτικό Πάρκο Σχολής Χωροφυλακής. Στην Μεσογείων, απέναντι από το Νοσοκομείο Ντυνάν

5-Από το Πάρκο Ελληνικού Στρατού. Στην Κατεχάκη, πριν το Θέατρο Badminton πίσω από το μουσείο Γλυπτικής.

6-Άλσος Παπάγου.3 λεπτά από την στάση Εθνική Άμυνα

7-Άλσος Χολαργού. Απέναντι από το Δημαρχείο.

8-Άλσος Χολαργού. Απέναντι από το Εμπορικό Κέντρο Χολαργού.
Οι φωτογραφίες 6,7 τις πήρα Κυριακή πρωί κατά τις 11 μία θαυμάσια ηλιόλουστη μέρα και εκτός από εμένα και άλλους 2-3, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί.
Οι άλλες έχουν ληφθεί καθημερινές και εκτός από ορισμένα μέλη από την ιδιαίτερη ομάδα που αναγκαστικά έχουν γίνει λάτρεις του πρασίνου, δηλαδή όσους έχουν σκύλο ο οποίος κάπου πρέπει να χέσει και αυτά ήσαν ήταν άδεια.
Είμαι σίγουρος ότι αν είχα πάρει φωτογραφία από το PUBLIC στο Σύνταγμα, το οποίο το επισκέφτηκαν μέσα σε μία εβδομάδα 100000 Αθηναίοι, όλο και κάποιος θα το αναγνώριζε.
Σαφώς η Αθήνα είναι μια πόλη που υστερεί σε χώρους πρασίνου αλλά και αυτούς που διαθέτει τελικά πολύ λίγα άτομα τους επισκέπτονται και το ξάπλωμα σε ένα καφέ είναι προτιμότερο από μια βόλτα σε ένα άλσος ή πάρκο.
Άραγε πότε για τελευταία φορά οι περισσότεροι από σας που ζείτε στην Αθήνα και που γράψατε φλογερά ποστ για την καταστροφή της Πάρνηθας ,είχατε ανέβει σ΄ αυτήν πριν να καεί;
Πότε περπατήσατε για τελευταία φορά , αν έχετε περπατήσει ποτέ , στην Μονή Καισαριανής ή στον Υμηττό ή μπήκατε στα πάρκα που φωτογράφησα ,ή στον Εθνικό Κήπο, ή στο Πεδίο του Άρεως, ή στον Λυκαβηττό, ή στο Αττικό Άλσος ,ή στου Φιλοπάππου ή στο Άλσος του Θησείου ,ή στο λόφο του Στρέφη ή ή …;
Αντίστοιχα για σκεφτείτε πόσες φορές την έχετε αράξει σε ένα Starbucks ή αντίστοιχο καφέ;
Το χειρότερο δε είναι ότι αυτά που γράφω απευθυνόμενος σε σας είναι η πλήρης εφαρμογή του δάσκαλε που δίδασκες !
Τα γράφω όμως μπας και ξεκολλήσω και γώ από το laptop!




Αυτό το ποστ και το προηγούμενο είχαν γραφτεί για το μπλογκ whispering-planet που από τις 25-8-07 μου ζήτησαν να γίνω μέλος και δέχτηκα ευχαρίστως.
Ξαναδέχτηκα πρόσκληση στις 25-10-07 και στις 14-11-07 αλλά στην διεύθυνση που με παρέπεμπαν για να μπορώ να συμμετέχω στο μπλόγκ μου έλεγε ότι η πρόσκληση έχει λήξει!

ΕΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ QUIZ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ

Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μπορείς ,δύο βήματα από το σπίτι σου, χωρίς να χρειάζεται να μπεις σε αυτοκίνητο και να κάνεις χιλιόμετρα, να βρεθείς σε ένα μέρος που να σου θυμίζει εξοχή σαν να έχεις φύγει χιλιόμετρα μακριά.
Πάντα λοιπόν μου άρεσε να φωτογραφίζω άλση και πάρκα και γι΄ αυτό σήμερα έβαλα τις παρακάτω φωτογραφίες από τέτοια μέρη ΕΝΤΟΣ ΠΟΛΕΩΣ γεμάτα με πράσινο που αισθάνεσαι

ότι είσαι μίλια μακριά από την πόλη
και μπορείς να κάνεις την βόλτα σου ανενόχλητος

ότι η ευταξία κάποιου ανεγκέφαλου δεν οδήγησε στο να κόψουν τα δέντρα που βρίσκονταν στην πορεία του μονοπατιού πάνω σε ένα λόφο

που δεν έχεις πρόβλημα να βγάλεις ελευθέρα τον σκύλο σου βόλτα

ή που μπορείς να φέρεις το παιδί σου να τρέξει με το ποδηλατάκι του η με το σκεϊτμπορντ

ότι στο γήπεδο του μπορείς να παίξεις ή να τρέξεις χωρίς να σκέφτεσαι αν θα σε πατήσει αυτοκίνητο

ότι μπορείς να καθίσεις να διαβάσεις την εφημερίδα σου ή το βιβλίο σου σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον

ή να χαζέψεις με τα παιδιά σου όμορφα εξωτικά πουλιά

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.

ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ  ΕΔΩ.

ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!!!!

Σήμερα ο π έγραψε το εξαιρετικό ποστ They like being Greek... σχολιάζοντας με καυστικότητα ένα κείμενο στα αγγλικά που κυκλοφορεί με e-mail και στο οποίο εκθειάζονται τα προτερήματα των Ελλήνων.
Ένα αντίστοιχο κείμενο στα ελληνικά έχει έρθει και σε μένα και αφαιρώντας όσα έχει παραθέσει ο π σας δίνω τα πιο έξυπνα από τα 100 που είναι συνολικά, προς τέρψιν σας .
Τα αφήνω χωρίς κριτική για να μπορεί να τα σχολιάσει με την γνωστή του ευστοχία ο π !

1. Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
2. Γιατί μπροστά στο ρεβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
3. Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
4. Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
5. Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
6. Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
7. Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
8. Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
9. Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
10.Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
11. Γιατί καλό το φαγκότο και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
12. Γιατί το «Αι Γενεαί Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την
τρίχα κάγκελο
13. Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά πάει στις παραλίες!
14. Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη
15. Γιατί "Ένα γλυκό χωρίς"! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για φραπέ
16. Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και
ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
17. Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση
18. Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
19. Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
20. Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
21. Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να χει το Έμενταλ
22. Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι
είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
23. Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
24. Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
25. Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
26. Γιατί το τζατζίκι, το σουβλάκι, η μαγκιά και το φιλότιμο είναι ελληνικά.
27. Γιατί όταν φοράμε πέδιλα, δεν τα φοράμε με κάλτσες.
28. ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ο ΣΟΥΒΛΑΤΖΗΣ ΡΩΤΑΕΙ
ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ: "ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΛΩ ΜΕΣΑ ΚΟΠΕΛΙΑ", ΚΑΙ ΟΧΙ
ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΑΡΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ "ΑΠ'
ΟΛΑ ΒΑΛΕ ΜΟΥ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ.

ΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΚΟΛΛΥΒΑ ΞΙΝΑ

Προσέξτε πως λειτουργεί ο συνειρμός στον άνθρωπο!
Στα σχόλια του ποστ για την εξωσωματική  υπήρξαν ενδοιασμοί μέχρι ποια ηλικία πρέπει να γίνεται αυτή. Υπήρξαν δε και διεθνώς αντιδράσεις όταν στο εξωτερικό έμεινε έγκυος με εξωσωματική μια γυναίκα κοντά στα 60.
Οι αντιδράσεις αυτές οφείλονται στο ότι δυστυχώς η θρησκευτική παιδεία των περισσοτέρων είναι ελλιπής και γι΄ αυτό δεν γνωρίζουν ότι πολλές από τις ηρωίδες της Αγίας Γραφής μένανε έγκυες αφού πρώτα είχαν σιτέψει ολίγον.
Η Αγία Θεοπρομήτωρ Αννα ,δηλαδή η μητέρα της Παναγίας ,την γέννησε, κατά την παράδοση όταν ήταν 58 ετών και γι΄αυτό στις 9 Δεκεμβρίου εορτάζεται «η παρ ελπίδα σύλληψις», της Αγίας Αννης.
Συνειρμικά λοιπόν σήμερα που γιορτάζουν οι Αννούλες (χρόνια πολλά στις εορτάζουσες), μου ήρθε στην μνήμη η σκήτη της Αγίας Άννης και όσα έγιναν εκεί .
Έτσι λοιπόν γι΄ αυτό σήμερα θα σας γράψω για μια ιστορία γεμάτη από χριστιανική αγάπη.
Όπως θα σας είναι γνωστό από τα θρησκευτικά που κάνατε στο σχολείο, όταν ένας σας ρίξει ένα χαστούκι σαν κι΄ αυτά που βλέπουμε να πέφτουν στην τηλεόραση μεταξύ των σημαντικών προσωπικοτήτων που παρουσιάζονται στις μεσημεριανές επιμορφωτικές εκπομπές τι πρέπει να κάνεις σαν καλός χριστιανός;
Να γυρίσεις το τροφαντό σου μαγουλάκι και να την φάς και στο άλλο.
Όλα αυτά τα χριστιανικά είναι καλά στην θεωρία για τους άλλους αλλά όχι εκεί που υπάρχει στην μέση ο φανατισμός του καλόγερου .
Μέσα στις εκκλησίες υπάρχει ένα όργανον του διαβόλου το οποίο όμως λατρεύουν εκτός από το διάβολο εν αγαστή συμπνοία και όλοι οι παπάδες και οι καλόγεροι, το παγκάρι .
Μια καλή επιχείρηση για να αυξάνουν τα έσοδα του παγκαριού, ώστε να φτιάχνει το κέφι του παπά και του καλογέρου, με αποτέλεσμα να υμνείται καλύτερα ο Κύριος, είναι και τα έσοδα από τα μνημόσυνα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι σε όλα τα μνημόσυνα ισχύει η ρήση«εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν»
Από τα μνημόσυνα λοιπόν ξεκίνησε το 1754 και η διένεξη μεταξύ των καλόγερων στο Άγιο Όρος .
Οι καλόγεροι της σκήτης της Αγίας Άννης είχαν ξαμοληθεί και μάζευαν χρήματα από μνημόσυνα για να μεγαλώσουν το μοναστήρι αλλά κόντευαν να πάθουν και υπερκόπωση γιατί εκτός από τα μνημόσυνα είχαν και τις καθημερινές δουλειές του μοναστηριού. Επειδή λοιπόν τους έπεφτε βαριά η καλογερική, άλλωστε αυτοί είχαν πάει στο μοναστήρι για να προσεύχονται όχι για ξεπατώνονται, άρχισαν να κάνουν τα μνημόσυνα και την Κυριακή που είναι αργία με την έγκριση και του πρώην Πατριάρχη Κύριλλου που έμενε τότε αναπαυόμενος σε μια σουίτα στο μοναστήρι.
Υπήρχαν όμως και μερικοί στραβοκέφαλοι καλόγεροι που θεωρούσαν ότι αυτό αντιβαίνει στο αναστάσιμο της Κυριακής που επιβάλλει ξάπλα και προσευχή και γι΄ αυτό αποχωρούσαν από την εκκλησία όταν γινόταν μνημόσυνο .
Η σκήτη της Αγίας Άννης ανήκει στην Μεγίστη Λαύρα η οποία δεν σήκωνε τέτοιες ανταρσίες γιατί αυτοί το έπαιζαν πιο ορθόδοξοι από τους ορθόδοξους.
Βλέπεις δεν ήξεραν αλλά και να τον ήξεραν δεν θα διάβαζαν ένα αντίχριστο σαν τον Βολταίρο που είχε πει: Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο σε ζητήματα στα οποία οι κατεστημένες αρχές του τόπου έχουν άδικο.Έτσι τους αφόρισαν και με πρόταση του Κύριλου τους έδιωχναν από κελιά και εκκλησίες και το σημαντικότερο από τον μύλο που ήταν βασικός για την διατροφή τους .
Από εδώ και πέρα αρχίζει η «περί μνημοσύνων έρις» και αυτοί άρχισε να αποκαλούνται «κολλυβάδες»
Μαζεύτηκαν λοιπόν οι κολλυβάδες και έστειλαν μια αναφορά στον Πατριάρχη ο οποίος έχοντας μελετήσει καλά τις Γραφές είχε διαπιστώσει ότι ο Πόντιος Πιλάτος είχε από εκείνους τους χρόνους κρατήσει την σωστή θέση -ότι άσε κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Τους απάντησε λοιπόν τον Ιούνιο 1772 ότι: «…Οι μεν γαρ εν Σάββασι τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καλώς ποιούσιν, οι δε δ’ άν εν Κυριακή ουκ υποκείνται κρίματι..»Οι αντίθετοι λοιπόν των «κολυββάδων» έβαλαν στο μάτι τον μοναχό Σιλβέστρο και αρχικά έμπλεοι χριστιανικής αγάπης ,αφού την σταύρωσαν του σβούρηξαν μια πέτρα αλλά δεν τον πέτυχαν στο δόξα Πατρί αλλά στο Αγίω Πνεύματι.
Μετά προσπάθησαν να πείσουν τον πλοίαρχο που θα τον πήγαινε στην Πάρο γιατί γι΄αυτόν το Όρος είχε γίνει επικίνδυνο σαν γήπεδο ποδοσφαίρου σε αγώνα Ολυμπιακός -Παναθηναϊκός ,να τον σκοτώσει και έτσι να αποκτήσει την ευλογία του Κυρίου και την δική τους .
Ευτυχώς όμως αυτός δεν τους άκουσε.
Έχοντας μαζέψει αρκετά λεφτά από τα μνημόσυνα ,στην συνέχεια προσέλαβαν με 700 αργυρά νομίσματα ένα αρχιληστή ,τον Καπετάν Μάρκο και του έδωσαν μια λίστα με 11 ονόματα μοναχών που επειγόντως έπρεπε να συναντήσουν το δημιουργό τους.
Ο καπετάν Μάρκος με τα ευσεβή κουμπουροφόρα παλικάρια του(έχει διαψευστεί η συκοφαντία ότι ήσαν από τα Ζωνιανά), έφτασε την παραμονή της εορτής των Αγίων Πάντων του 1773 στο Όρος κατά την διάρκεια που οι εργοδότες του, δηλαδή οι καλόγεροι που τον προσέλαβαν, παρακολουθούσαν με κατάνυξη την αγρυπνία.
Διέκοψε χωρίς το στοιχειώδες τάκτ την αγρυπνία και αυτοί του έδωσαν ένα απρόθυμο μοναχό για να τους δείξει που είναι οι 11 και συνέχισαν απτόητοι τον Προοιμιακό .Αυτός αφού τους πήγε απρόθυμα μέχρι την πόρτα του ιερομόναχου Παϊσιου την κοπάνησε για να πάει να προσευχηθεί για την σωτηρία της ψυχής τους.
Αφού ξυλοφόρτωσαν τον Παϊσιο ,γιατί πίστευαν ότι έχει κρυμμένα χρήματα έκατσαν, έφαγαν, μάζεψαν και τον γέροντα του Θεοφάνη, τους φόρτωσαν στην πλάτη τους και ότι έκλεψαν από την σκήτη και γύρισαν πίσω στην εκκλησία που οι ευσεβείς καλόγεροι έψαλαν πλέον την 7η ωδή. Αφού πέρασαν και από την Νέα Σκήτη που οι υπόλοιποι καλόγεροι μόλις είχαν τελειώσει, τους έδειξαν τους δύο δαρμένους και φορτωμένους φουκαράδες, οι καλόγεροι τους ευλόγησαν και τους ευχήθηκαν καλό ταξίδι και όχι εις το επανειδείν . Οι ληστές πήραν τους αιχμαλώτους στο πλοίο τους και μόλις ανοίχτηκαν τους έδεσαν από μία πέτρα στο λαιμό και έτσι αποκτήσαμε άλλους δύο οσιομάρτυρες.
Αλλά το τελειωτικό κτύπημα στους «κολλυβάδες» ήρθε το 1776 από τον Πατριάρχη Σοφρόνιο τον Β΄.
Μεγάλη κληρικολαϊκή Σύνοδος, αποτελούμενη απ’ όλους τους ενδημούντες στην Πόλη αρχιερείς και από πολλούς άρχοντες, καταδίκασε και αφόρισε όλους τους Κολλυβάδες και όλους όσους μαζί μ’ εκείνους και μετά από εκείνους φρονούν ότι μνημόσυνα νεκρών με τις αντίστοιχες εισπράξεις δεν επιτρέπει η Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού να γίνονται ημέρα Κυριακή και εμποδίζουν έτσι το θεόπνευστον και θεάρεστον έργον της κονόμας.
Έτσι οι κολλυβάδες σκόρπισαν στα νησιά του Αιγαίου και στην Ρουμανία και στο Αγιον Όρος βρήκαν άλλα ενδιαφέροντα θέματα να μαλλιοτραβιούνται μέχρι σήμερα όπως πχ με το ποιος θα είναι αφεντικό στην μονή Εσφιγμένου.
Πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της χριστιανικής αγάπης και συγνώμης.

Η φωτογραφία της Σκήτης της Αγίας Άννης είναι από το φωτογραφικό λεύκωμα Αγιον Όρος –Όπως το βλέπει …ο ουρανόςΕκδόσεις ΗΕLI_PHOTO

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΙΤΙΔΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑΣ

Τις τελευταίες μέρες έχω ξεπατωθεί να διαβάζω σε πολλά μπλογκ ποστ και σχόλια σχετικά με την δίκη του πατρός Πλεύρη.
Μερικά από αυτά είναι τα ακόλουθα:

http://politispittas.blogspot.com/2007/12/blog-post.html
http://roides.wordpress.com/2007/12/03/plevris031207/#comments
http://xpsilikatzoy.wordpress.com/2007/12/02/0102122007/#comments
http://polsemannen.blogspot.com/2007/12/blog-post.html
http://kitchendangerous.blogspot.com/2007/12/blog-post.html
http://jungle-report.blogspot.com/2007/11/i.html
http://jungle-report.blogspot.com/2007/11/ii.html
http://old-boy.blogspot.com/2007/12/blog-post_05.html

Επίσης υπάρχουν και ενδιαφέροντα δημοσιεύματα εφημερίδων για το θέμα όπως:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_02/12/2007_251106 του Tάκη Καμπύλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 2-12-07 και
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=72137656 στην Ελευθεροτυπία


Για όσους δεν γνωρίζουν την προϊστορία του ανδρός μπορούν να διαβάσουν σχετικά εδώ από επίσημη απόφαση δικαστηρίου.
Παραθέτω συνοπτικά τα ουσιαστικότερα σημεία.
«Ο ενάγων φοίτησε στην Πάντειο και συνέχισε τις σπουδές του σε Γαλλικό Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας. Το 1960 ίδρυσε τη φασιστική οργάνωση της "4ης Αυγούστου". Έγραψε μια σειρά μονογραφιών και βιβλίων, όπου αναλύει διάφορα πολιτικά θέματα υπό το ιδεολογικό πρίσμα της κοσμοθεωρίας του εθνικισμού».
«Μετά την 21η Απριλίου 1967 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Γενικής Μορφώσεως του Αρχηγείου Στρατού, όπου φοιτούσαν ανώτεροι αξιωματικοί και των τριών κλάδων, διδάσκοντας κοινωνιολογία και προπαγάνδα. Ακόμα διορίστηκε καθηγητής στις Σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής, διδάσκοντας δικά του βιβλία. Παράλληλα, μετά την 21η Απριλίου 1967 διορίστηκε σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού. Όντας στενός συνεργάτης του Ι. Λαδά διορίστηκε επί υφυπουργίας του διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του».
«Ο ενάγων είχε σχέση με την ΚΥΠ, πράγμα που δεν αρνείται.
…στην Ιταλία ταξίδεψε το 1969 και το 1973, είχε δε προσωπικές επαφές με τους Ιταλούς φασίστες Pino Rauti, Giulio Maceratini, Pino Romualdi, Clemente Graziani, Michele Di Bella, Gianna Preda, Caradonna, Servello, Cerullo και άλλους. Οπως ο ίδιος αναφέρει γνώριζε επίσης τον Almirante, με τον οποίο αλληλογραφούσε.
…«Επιπλέον, ο ενάγων στις παραπάνω συνεντεύξεις εμφανίζεται ενήμερος για τις εκρήξεις βομβών στην Ιταλία, τις οποίες φαίνεται να δικαιολογεί ως μορφή δράσης των φασιστών, υποδεικνύοντας εμμέσως πλην σαφώς ως δράστες μέλη ιταλικών φασιστικών οργανώσεων.
Ο ενάγων υπήρξε κατά τα προαναφερθέντα έμπιστος των δικτατόρων, έμπειρος συνεργάτης της ΚΥΠ και με διασυνδέσεις με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και με τις προαναφερθείσες φασιστικές οργανώσεις της Ιταλίας.
«Σχέσεις του ενάγοντα και της οργάνωσής του "4η Αυγούστου" με την ιταλική φασιστική οργάνωση Ordine Nuovo αποδεικνύονται και από τις τρεις επιστολές με ημερομηνίες 26-2-1968, 11-3-1968 και 9-4-1970 αντίστοιχα που δημοσιεύτηκαν στο από 20/5/1975 φύλλο της εφημερίδας "Απογευματινή".
Επίσης η σχέση του ενάγοντα με τις ιταλικές τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις αναφέρεται στο βιβλίο που εξέδωσε ο Σύλλογος Ελλήνων Σπουδαστών Νάπολης Ιταλίας το 1976 με τον τίτλο "Φυλλάδιο Αποχουντοποίησης ΣΣΕΝ", και στο βιβλίο "La Strage di Stato" («Η κρατική ανθρωποθυσία») των Eduardo di Giovanni, Marco Ligini που εκδόθηκε στη Ρώμη το 1970. Στη σελίδα 87 του δεύτερου βιβλίου ειδικότερα αναφέρεται: "Ο τομέας Δ της CIA, που ασχολείται με τα κινήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην Ευρώπη, συνεργάζεται ενεργά με την ελληνική ΚΥΠ (...). Τέλος, το πραγματικό επιχειρησιακό μυαλό παραμένει στην Αθήνα στην έδρα της ΚΥΠ, επί της οδού Μπουμπουλίνας, όπου έχει το γραφείο του ο Κωνσταντίνος Πλεύρης".Όλα αυτά τα χρόνια έχει γράψει ένα σωρό από βιβλία με αντίστοιχο περιεχόμενο μερικά από τα οποία μπορείτε να δείτε εδώ αν και προσωπικά θυμάμαι μερικά ακόμη που προφανώς δεν κυκλοφορούν πλέον (όπως πχ ο Αντιδημοκράτης)
Αντί λοιπόν αυτό το μπουμπούκι να καθίσει στο σκαμνί, μετά την πτώση της χούντας ,για όλη αυτή την δράση του βρίσκεται να δικάζεται σήμερα για όσα ανατριχιαστικά έχει γράψει σε ένα βιβλίο του για τους Εβραίους λες και τα προηγούμενα βιβλία του ήσαν αντιρατσιστικά !
Η διαφωνία μου λοιπόν με αυτή την δίκη είναι, όπως έγραψα σε σχόλια σε ποστ του Ροϊδη και της Ψιλικατζούς είναι ότι ένα βιβλίο που περιέχει τις ηλιθιότητες του κάθε Πλεύρη ή Λιακόπουλου πάω μόνος μου και τό αγοράζω.
Λίγο πολύ λοιπόν πιστεύω και εγώ τις ίδιες μαλακίες.
Και είναι δικαίωμα μου να τις πιστεύω εφ΄ όσον δεν πράττω κάτι εναντίον άλλων ανθρώπων ή ομάδων.
Την αντίθεση μου σε κάθε δίωξη βιβλίου την έχω ξαναγράψει και εδώ.
Έχει διαφορά όμως αν τα ίδια βγαίνω και τα λέω στην τηλεόραση που μπαίνει αυτόκλητη σε κάθε σπίτι ή σε πλατείες οπότε μπορώ να επηρεάσω τον κόσμο που θα με ακούσει.
Ο Χίτλερ μιλώντας στον κόσμο απέκτησε οπαδούς και όχι γιατί ο κόσμος έκατσε και διάβασε τον «Αγώνα μου»
Εκεί λοιπόν πιστεύω ότι πρέπει να επιβάλλονται οι νομικές κυρώσεις.    
Ήδη με αυτές τις μηνύσεις έχει γίνει εκτός από το διαδίκτυο και στις εφημερίδες κουβέντα και ντόρος για ένα ηλίθιο βιβλίο σαν όλα τα βιβλία που έχει γράψει από την 10ετία του 60 ο Πλεύρης και τα οποία μέχρι τώρα διάβαζαν αυτός και οι ομοϊδεάτες του.
Αν δε καταδικαστεί ,αντί να τον έχουμε αφήσει να πέσει στην αφάνεια και την χλεύη μας θα καταφέρουν να τον κάνουν και ήρωα στα μάτια αρκετών που εύκολα πιστεύουν σε συνομωσιολογίες όπως ότι οι Εβραίοι είναι πίσω από τα πάντα και κυβερνούν τον κόσμο.
Αν δε χειρότερα ακόμα, αθωωθεί, θα βγαίνει και θα λέει ότι αθωώθηκε γιατί αυτά που γράφει είναι σωστά.
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση αυτό που θα έχει επιτευχθεί θα είναι να πουλήσει το βιβλίο του και σε ανθρώπους που αλλιώς ούτε θα είχαν πάρει χαμπάρι την κυκλοφορία του.
Βρίσκω δε άκρως αντιδημοκρατική την άποψη της αγαπητής μου Ροδιάς που έγραψε σε σχόλιο ότι:Θέλει θωράκιση η Δημοκρατία, τουλάχιστον μέχρι να έχουν οι πολίτες την ίδια μόρφωση και ίσαμε να αναπτύξουν αντιστάσεις. Μη νομίζουμε ότι "όταν πάθουμε θα μάθουμε" γιατί τα πολλά μαθήματα μπορεί να μας... ξεκάνουν!!!:-))) για τον απλό λόγο ότι ποτέ οι πολίτες δεν θα αποκτήσουν την ίδια μόρφωση και υπάρχει ένα θεμελιακό πρόβλημα γι΄ αυτό: ποιος θα βάλει τα κριτήρια;Το πρόβλημα λοιπόν για μένα δεν είναι ένας περιθωριακός γέρος αλλά ο υφέρπων ρατσισμός της κοινωνίας μας που εκδηλώνεται με την επίθεση που έγινε πρόσφατα στο σπίτι των Πακιστανών ή την απάνθρωπη συμπεριφορά αστυνομικών και λιμενικών σε λαθρομετανάστες.
Είμαι σίγουρος ότι το 99,9% από αυτά τα ρεμάλια δεν έχει πιάσει στα χέρια του βιβλίο του Πλεύρη ή ακόμα χειρότερα οποιοδήποτε βιβλίο.
Μην ξεχνάτε δε και ποια είναι η καθημερινή αντιμετώπιση των περισσοτέρων «δημοκρατικών πολιτών» στους τσιγγάνους

ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΑΞΙΖΕ ΜΟΝΟ 3 ΔΟΛΑΡΙΑ !

Η Louise Joy Brown το πρώτο παιδί που γεννήθηκε με εξωσωματική στα γεννέθλια των 25 της ετών. Πίσω της 5000 παιδιά που γεννήθηκαν με τον ίδιο τρόπο.








Διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ σχετικά με το πρώτο παιδί από εξωσωματική γονιμοποίηση , πιθανόν να γεννήθηκε σε μερικούς η απορία πως το πρώτο παιδί από τεχνητή γονιμοποίηση γεννήθηκε στην Αγγλία και μάλιστα χάρις στις προσπάθειες ενός γιατρού που δούλευε σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο που δεν ήταν καν Πανεπιστημιακό και ενός ερευνητού που ήταν μίλια μακριά του. Επίσης γιατί οι Αμερικανοί κατάφεραν το πρώτο δικό τους να γεννηθεί μετά από 3 ολόκληρα χρόνια από την Λουίζ Μπράουν ενώ διέθεταν επιστήμονες που δούλευαν σε σχετικές έρευνες.
Δυστυχώς η επιστημονική έρευνα εκτός από τις οικονομικές δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει, έχει πολλές φορές δυσκολίες που σχετίζονται με προσωπικές αντιζηλίες ή αντιπάθειες αλλά ακόμη και από θρησκευτικές προκαταλήψεις.
Όμως ευτυχώς πάντα υπάρχουν μερικοί επιστήμονες που με επιμονή και υπομονή καταφέρνουν παρά τις δυσκολίες που συναντούν να επιτύχουν τον σκοπό τους .
Οι Στέπτοου και Εντουαρτς είναι δύο από αυτούς που πέτυχαν τον σκοπό τους παρά την έλλειψη χρηματοδότησης, τα μίλια που τους χώριζαν, την οικογενειακή αντίδραση που είχαν και την αμφισβήτηση που συναντούσαν από την επιστημονική και κυρίως πανεπιστημιακή κοινότητα.

Αντίστοιχα οι Χάουαρντ και Τζωρτζάνα Τζόουνς ήσαν τυχεροί γιατί όταν τους πήρε το όριο ηλικίας και έφυγαν από εκεί που είχαν δουλέψει όλη τους ζωή το φημισμένο Johns Hopkins, μια καινούργια και άσημη Ιατρική σχολή είχε την εξυπνάδα και την προνοητικότητα να χρησιμοποιήσει την πείρα τους.
Υπάρχουν όμως άλλοι που πιθανώς να είχαν πετύχει τα ίδια πράγματα και αρκετά νωρίτερα αλλά τους σταμάτησαν.
Μια τέτοια ιστορία είναι του Landrum Shettles (1909-2003) του Νοσοκομείου Columbia-Presbyterian της Νέας Υόρκης.


To Νοσοκομείο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα νοσοκομείο που αντιπροσωπεύει πλήρως την λογική των WASP (White Anglo-Saxon Protestant) Αμερικανών. Την όλη πολιτική της Διεύθυνσης του Νοσοκομείου χαρακτηρίζει ή παρακάτω φράση που είπε ένας που γνώριζε τα πράγματα από μέσα:"Not every new idea is a good idea. We can afford to get there second, as long as we get there. But let's let other people try the bad ideas out first."
Διευθυντής του Γυναικολογικού Τμήματος και του Landrum Shettles που δούλευε σε αυτό ήταν ο Raymond Vande Wiele ένας αυταρχικός Βέλγος γιατρός


της καλής κοινωνίας με εξωνοσοκομιακά ενδιαφέροντα όπως το μπαλλέτο το τένις,τα βιβλία και το καλό κρασί με πελάτισσες την Faye Dunaway και την Sophia Loren.
Από την άλλη μεριά ο Shettles ήταν το ακριβώς αντίθετο ,ένας μονόχνοτος με 7 παιδιά που την πέρναγε όλη μέρα στο Νοσοκομείο προσπαθώντας να πετύχει την πρώτη εξωσωματική γονιμοποίηση.
Είχε επιτύχει να γίνει γνωστός και αγαπητός από τα περιοδικά γιατί ήταν από τους πρώτους που είχαν δημοσιεύσει φωτογραφία του
ωαρίου.Το 1960 είχε δημοσιεύσει τον φωτογραφικό του Ατλάντα Ovum Humanum με πάνω από 1000 φωτογραφίες. Επίσης το 1970 είχε δημοσιεύσει με εμπορική επιτυχία τα βιβλία From Conception to Birth: The Drama of Life's Beginning, και Your Baby's Sex: Now You Can Choose που είχε πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.,
Οι σχέσεις μεταξύ των δύο γιατρών ήσαν κακές, γιατί ο Vande Wiele είχε βαρεθεί να βγάζει ανακοινώσεις που να τονίζουν ότι οι ανακοινώσεις του Shettles απηχούν τις προσωπικές του απόψεις και όχι του Νοσοκομείου, αλλά από την άλλη μεριά του ήταν και δύσκολο να απολύσει τον Shettles με γυναίκα και 7 παιδιά παρά τις εισηγήσεις που του είχαν γίνει από διαφόρους παράγοντες του νοσοκομείου.
Ο Shettles τον Σεπτέμβριο του 1973 αγνοώντας τον Vande Wiele και προσκολλημένος στην ιδέα του να προχωρήσει στην πρώτη τεχνητή γονιμοποίηση είχε έρθει σε συνεννόηση με την Doris Del-Zio και τον

άνδρα της John από τους οποίους και είχε πάρει ωάριο και σπερματοζωάριο και ετοιμαζόταν να προχωρήσει στην γονιμοποίηση μέχρι που το έμαθε ο Vande Wiele. Αυτός έγινε έξαλλος σκεπτόμενος τα πιθανά προβλήματα που θα είχε το Νοσοκομείο από την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στην Doris Del-Zio ,σταμάτησε την διαδικασία έκανε ένα γερό κατσάδιασμα στον Shettles με αποτέλεσμα μετά ένα μήνα αυτός να παραιτηθεί.
Του είπε ότι αυτό που πήγε να κάνει αντίκειται στους ομοσπονδιακούς κανονισμούς οπότε υπήρχε κίνδυνος να τους κοπούν οι επιχορηγήσεις, ότι δεν χρησιμοποιεί αποστειρωμένα εργαλεία,ότι το παιδί μπορεί να έχει ανωμαλίες κτλ.
Αυτό ήταν μια διαδεδομένη τότε αντίληψη γιατί είχαν την φοβία ότι

αυτά τα παιδιά θα είναι παιδιά του Φρανκεστάιν ,δηλαδή Frankenbabies !!
Ο Shettles πήγε στο Βέρμοντ και ανέλαβε την διεύθυνση μιας κλινικής άλλά και σε αυτό το μέρος οι έρευνες που εθεωρούντο ανορθόδοξες ,του δημιούργησαν πάλι προβλήματα με την διεύθυνση του νοσοκομείου.
Οι Del-Zio είχαν παιδιά ο καθένας από προηγούμενους γάμους ,αλλά η επιθυμία τους να αποκτήσουν και μαζί ένα παιδί ήταν έντονη και είχε γίνει ακόμη εντονότερη μετά και από 3 χωρίς αποτέλεσμα εγχειρήσεις που είχε υποβληθεί η Doris .
Το ζεύγος όμως δεν απέκτησε ποτέ παιδί και ο Shettles ποτέ δεν πέτυχε εξωσωματική γονιμοποίηση.
Μετά την γέννηση του πρώτου παιδιού στην Αγγλία το 1978 και του πρώτου στην Αμερική το 1981οι οπισθοδρομικές νοοτροπίες άρχισαν να αλλάζουν και το ωραίο είναι ότι στην διεύθυνση της πρώτης Κλινικής για εξωσωματική γονιμοποίηση στην Νέα Υόρκη βρέθηκε ο Raymond Vande Wiele !
Η ιστορία όμως έχει συνέχεια.
Το 1974 οι Del-Zio μήνυσαν τον Vande Wiele το Columbia University και το Columbia-Presbyterian Hospital για ψυχική οδύνη ζητώντας αποζημίωση 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η Doris δεν είχε διάθεση να ξεκινήσει μια τέτοια ιστορία αλλά όπως είπε σκέφτηκε την κόρη της από τον πρώτο της γάμο και ότι θα μπορούσε πιθανόν να βρεθεί στη θέση της και αυτή στο μέλλον. Η μήνυση της έδωσε, όπως είπε, ένα νέο σκοπό στη ζωή της έτσι ώστε αυτή ή διαδικασία να είναι δυνατή σε όσες γυναίκες μπορεί να την χρειαστούν στο μέλλον στις ΗΠΑ.

Η δίκη ξεκίνησε στις 25-7 -1978 επτά μόλις μέρες πριν να γεννηθεί η Louise Joy Brown στην Αγγλία με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης να έχει εξαφτεί στο έπακρο.
Η New York Daily News κυκλοφόρησε με τον τίτλο : TEST-TUBE MA'S SPIRIT WAS DESTROYED ALONG WITH THE EMBRYO.
Μετά από 24 μέρες δικαστικό αγώνα το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Vande Wiele το Columbia University και το Columbia-Presbyterian Hospital επέδειξαν «εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά για πολιτισμένη κοινότητα » και επιδίκασαν 50000 δολάρια για την Doris για «σκόπιμη πρόκληση συναισθηματικής κατάπτωσης» και μόνο 3 δολάρια για τον John .Φαίνεται ότι τόσο αξιολογήθηκε το σπέρμα του!
Πάντως η Doris αισθάνθηκε δικαιωμένη με την απόφαση ενώ ο John δήλωσε ότι αισθάνθηκε σαν ο Δαβίδ να χτύπησε τον Γολιάθ.
Όταν η Doris μετά από χρόνια βλέπει γυναίκες με παιδιά από εξωσωματική λέει ότι αισθάνεται μεγάλη χαρά γιατί έστω και για ένα πολύ μικρό μέρος τις έχει βοηθήσει και αυτή.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ

Ο Στέπτοου και ο Εντουαρτς

Ο Χάουαρντ και η Τζωρτζάνα Τζόουνς

Ο Landrum Shettles

Το Columbia University και το Columbia-Presbyterian Hospital

Ο Raymond Vande Wiele

Φωτογραφία του ωαρίου

Η Doris Del-Zio

Ο John και η Doris Del-Zio

Το ζεύγος στην δίκη.

Οι φωτογραφίες από το

http://www.pbs.org/wgbh/amex/babies/peopleevents/e_suit.html

όπου υπάρχει και εκτενέστερη ανάπτυξη του θέματος

ΛΑΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ !

Μια από τις ευχάριστες ενασχολήσεις του Σαββάτου είναι το ξεκαθάρισμα του πακέτου των εφημερίδων της εβδομάδας και η ανάγνωση των θεμάτων που δεν είναι της επικαιρότητας.
Σήμερα λοιπόν έφτασα και στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 25 –11-07 και διάβαζα το ενδιαφέρον δισέλιδο η «Η Αθήνα δεν πηγαίνει πλατεία» της Ρούλας Παππά –Σουλούνια και του Χρήστου Λιάτση. Το άρθρο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί δείχνει με φωτογραφίες πως ήσαν οι πλατείες της Αθήνας και πως έχουν καταντήσει.
Το μάτι μου όμως κόλλησε στην παραπάνω φωτογραφία που ενώ μου ήταν γνωστός ο χώρος σε τίποτα δεν μου θύμιζε την Κοραή που έγραφε στο πλάι.
Ανέτρεξα λοιπόν στο βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου «Η Αθήνα μέσα από Καρτ Ποστάλ του παρελθόντος» Εκδόσεις Σιδέρη Δεύτερη Έκδοση 2002 και στην σελίδα 100 λύθηκε η απορία μου και μάλιστα με την ίδια φωτογραφία έγχρωμη.
Η φωτογραφία έχει ληφθεί από την είσοδο της Βιβλιοθήκης και φαίνεται ο κήπος του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας με το πλάι του Οφθαλμιατρείου στο βάθος.
Το κτήριο Σερπίερη που φαίνεται δεξιά είναι σήμερα της Αγροτικής Τραπέζης.
Για τον Σερπίερη και το άγαλμα του στο Λαύριο έχω γράψει παλιότερα το ποστ ο Σερπιέρης,ο Σουρής και τα σκατά .
Στο ίδιο βιβλίο στην σελίδα 103 υπάρχει η φωτογραφία της Κοραή του 1905.

ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΛΛΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ

Τα ονόματα Στέπτοου και Εντουαντς σας λένε τίποτα;
Είμαι σίγουρος ότι στους περισσότερους δεν λένε τίποτα. Σε αντίθεση αν θα ρωτούσα για τα ονόματα Γκάλης ή Γιαννάκης που είναι λίγο πολύ σύγχρονοι τους είμαι σίγουρος ότι όλοι τα ξέρετε.
Και βέβαια έχετε δίκιο να τους ξέρετε γιατί μας χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές χαράς και υπερηφάνειας.
Όμως οι Στέπτοου και Εντουαρτς χάρισαν προσωπικά ακόμα μεγαλύτερη χαρά σε χιλιάδες ζευγάρια που το μεγαλύτερο δώρο μιας ζωής, ένα παιδί ,τους είχε αποκλειστεί.
Οι δύο αυτοί επιστήμονες είναι οι πατέρες της εξωσωματικής γονιμοποίησης που απετέλεσε μια επανάσταση στην ιατρική στο τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα.
Ο Στέπτοου (1913-1988) εκπαιδεύτηκε στο Κings College, London και στο St. George's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Στον πόλεμο υπηρέτησε σαν εθελοντής χειρουργός στο Ναυτικό και το 1941 όταν το πλοίο του βυθίστηκε έξω από την Κρήτη , τον συνέλαβαν και κρατήθηκε σαν αιχμάλωτος πολέμου στην Ιταλία. Σαν γιατρός κυκλοφορούσε ελεύθερα στο στρατόπεδο και έτσι μπορούσε να βοηθήσει συγκρατούμενους του να δραπετεύσουν. Όταν έγινε αυτό αντιληπτό τον έστειλαν σε αυστηρή απομόνωση. Απελευθερώθηκε το 1943.
Μετά τον πόλεμο τελείωσε την ειδίκευση του στην Μαιευτική-Γυναικολογία εγκαταστάθηκε στο Manchester και από το 1951 άρχισε να εργάζεται στο Νοσοκομείο του Oldham μερικά μίλια μακρύτερα.
Εκεί άρχισε να ασχολείται με την λαπαροσκόπηση που εκείνη την εποχή ήταν πρωτοποριακή τεχνική και η κύρια χρήση της ήταν για διαγνωστικούς λόγους και για στειροποίηση. Ο Στέπτοου ενδιαφερόταν για την γονιμότητα και ασχολήθηκε με την λήψη ωαρίου από την ωοθήκη.
Ο Εντουαρτς όταν απολύθηκε από τον στρατό το 1949 άρχισε για δύο χρόνια σπουδές σχετικές με την γεωργία.Μετά όμως άλλαξε γνώμη και σπούδασε ζωολογία αποκτώντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την γενετική.
Ασχολήθηκε για διάστημα σε ένα εργαστήριο στο Εδιμβούργο που το έλεγαν το Σπίτι του ποντικού, με κύριο θέμα την τεχνική γονιμοποίηση σε ποντικούς , τον αναπαραγωγικό τους κύκλο και την επίδραση των φαρμάκων που προάγουν την γονιμότητα.
Μετά ένα χρόνο μετεκπαίδευση στην Καλιφόρνια , κοντά στον Howard και την Georgeanna Jones στο Johns Hopkins που ήσαν ειδικοί σε θέματα γονιμότητας, βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge σε ένα εργαστήριο που δεν είχε ούτε ζεστό νερό!
Για χρόνια ασχολήθηκε με την γονιμοποίηση σε θηλαστικά και ο γυναικολόγος που του ξεγέννησε τις κόρες του, του έδινε μερικές φορές και δείγματα από ιστό ωοθήκης γυναικών για τα πειράματα του. Το 1962 κατάφερε να πετύχει την γονιμοποίηση ενός ωαρίου αλλά απέτυχε να το να επαναλάβει μέχρι το 1965 που πέρασε ένα καλοκαίρι στο Johns Hopkins. Το 1968 γνώρισε τον Στέπτοου και αποφάσισαν και οι δύο να πετύχουν τον σκοπό τους και να συνεργαστούν.
Η επιτυχία όμως συναντούσε συνεχώς δυσκολίες.
Ο Εντουαρτς ταξίδεψε 750 φορές από το Καίμπριτζ στο Ολντχαμ κάνοντας 165 μίλια κάθε φορά.
Η πρώτη ανακοίνωση επιτυχούς εξωσωματικής γονιμοποίησης το 1969 συνάντησε μεγάλη αμφισβήτηση παρά την διεθνή προσοχή που απέσπασε.
Τους αρνήθηκαν την χορηγία ερευνητικών κονδυλίων, οι οικογενειακές τους σχέσεις βρίσκονταν σε ένταση, αντιμετώπιζαν κριτική ότι τα παιδιά που θα έβγαιναν από την τεχνητή γονιμοποίηση θα εμφάνιζαν ανωμαλίες , ο Στέπτοου είχε φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης και μερικές κυήσεις που πέτυχαν κατέληξαν σε αποβολές στο πρώτο τρίμηνο.
Τελικά στις 10 Νοεμβρίου 1977 γονιμοποιήθηκε ένα ωάριο από μια γυναίκα εργατικής τάξης, την Lesley Brown που προσπαθούσε ανεπιτυχώς για 10 χρόνια να μείνει έγκυος. Ύστερα από 2 1/2 μέρες στο στάδιο των 8 κυττάρων έγινε η εμφύτευση του στην μήτρα της και έτσι στις 25 Ιουλίου 1978 γεννήθηκε το «πρώτο παιδί του σωλήνα» η Louise Joy Brown 2600 κιλά.
Στο βιβλίο τους In A Matter of Life ο Στέπτοου γράφει χαρακτηριστικά: Η νέα πολίτης συνέχιζε να κλαίει πολύ δυνατά ,και όλοι αγαπούσαμε πολύ αυτόν τον υπέροχο ήχο!
Η είδηση έγινε πρωτοσέλιδη σε όλο τον κόσμο.
Όμως υπήρξαν και αντιδράσεις στην σημαντική αυτή πρόοδο .Κύκλοι θρησκευόμενων και η καθολική εκκλησία τους κατήγγειλαν ότι «παίζουν τον Θεό» Είπαν ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι «εκτροπή από τον σωστό δρόμο» γιατί πετάνε γονιμοποιημένα ωάρια που δεν εμφυτεύονται.
Στην Αμερική οι Howard και Georgeanna Jones οι οποίοι είχαν αποχωρήσει λόγω ορίου ηλικίας από το Johns Hopkins την ημέρα που που γεννήθηκε η Louise έφτασαν κατόπιν προσκλήσεως στην νεοσύστατη Ιατρική σχολή στο Norfolk στην Eastern Virginia για οργανώσουν εκεί ένα τμήμα.
Ο πρώτος επισκέπτης που δέχτηκαν εκεί ήταν ένας δημοσιογράφος που τους ρώτησε αν είναι δυνατόν να γεννηθεί και στις ΗΠΑ παιδί του σωλήνα.
Η απάντηση που έδωσαν ήταν «Βεβαίως μόνο που χρειάζονται χρήματα» .
Μόλις δημοσιεύθηκε η συνέντευξη ένας παλιός ασθενής του ζεύγους τους τηλεφώνησε ρωτώντας «πόσα χρειάζεστε;»
Στο Ινστιτούτο που δημιουργήθηκε με την χορηγία του ,τον Δεκέμβριο του 1981 γεννήθηκε η Elizabeth Carr .
Η Elizabeth έχει γράψει τι της είχε πει η Georgeanna όταν την ρωτούσε σχετικά με την γέννηση της
«Είσαι τυχερή γιατί έχεις γονείς που επιθυμούσαν τόσο πολύ ένα παιδί που διακινδύνευσαν κάτι επικίνδυνο»
Της τόνισε ότι δεν είναι εξαιρετική εξαιτίας της τεχνολογίας ,αλλά γιατί είναι το παιδί των γονιών της.
Το πρώτο παιδί του σωλήνα η Louise Joy Brown είναι σήμερα ταχυδρομική υπάλληλος είναι παντρεμένη και το 2006 γέννησε φυσιολογικά τον γιο της.
Μέχρι σήμερα πάνω από δύο εκατομμύρια παιδιά του σωλήνα έχουν γεννηθεί στον κόσμο.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ

Η Louise Joy Brown μόλις γεννήθηκε.

Ο Στέπτοου

Ο Εντουαρτς

Οι Howard και Georgeanna Jones με την Εlizabeth Carr
Οι Howard και Georgeanna Jones με παιδιά του σωλήνα.

Η Louise Joy Brown με τους γονείς της.