Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

"ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ




Λείποντας τις τελευταίες μέρες από εδώ, είχα ξεφύγει για λίγο από το καταθλιπτικό κλίμα της Ελλάδας που με τον σουγιά στο κόκαλο και με το λουρί στον σβέρκο δεν την βλέπω δυστυχώς να πετιέται από αρχής ν΄ αντρειεύει και να θεριεύει και ούτε να καταφέρνει να καμακώσει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.

'Όμως σαν όλους τους εθισμένους, έτσι και εγώ μόλις γύρισα έπεσα με τα μούτρα στις εφημερίδες για να μάθω τι συνταρακτικά γεγονότα έγιναν στον τόπο μας τις μέρες που έλειπα.

Έτσι λοιπόν διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση για την μεγαλοπρεπή συγκέντρωση των "αγανακτισμένων" της Κυριακής στο Σύνταγμα με το βασικό πανό που υπήρχε με το σύνθημα, Δεν θα φύγουμε αν δεν φύγουν: Μνημόνιο, τρόικα, χρέος.

Αμέσως σκέφτηκα ότι εξέφραζαν και τις δικές μου ενδόμυχες επιθυμίες.

Βέβαια μετά τον πρώτο ενθουσιασμό με μια πιο ήρεμη σκέψη είδα το λάθος στην σειρά αυτών των αιτημάτων.

Πως θα φύγει το μνημόνιο και η τρόικα αν δεν φύγει πρώτα το χρέος;

Εδώ σε θέλω μπάρμπα!

Από ότι φαίνεται, χωρίς να είμαι οικονομολόγος, η λύση του να γίνουμε μπαταξήδες και να πούμε σε αυτούς που χρωστάμε ότι εμείς θα γυρίσουμε στην δραχμούλα μας και έτσι αυτοί θα πάρουν από μας το μακρύτερο, δεν φαίνεται να προτείνεται από τους περισσότερους, προφανώς λόγω των σημαντικών επιπτώσεων που θα έχει αυτή η απόφαση στην ζωή όλων μας.

Ακόμα και η συντρόφισσα Αλέκα, σε στιγμή ειλικρίνειας, αναγκάστηκε να πει πως η αποχώρηση από το Ευρώ θα είναι καταστροφική

Οπότε αυτό που ,μένει είναι η προσπάθεια να ξεπληρώσουμε τα χρωστούμενα με Ευρώ, μιας και οι δανειστές μας δεν έχουν καμία διάθεση να τους ξεπληρώσουμε με φιλιά, σύμφωνα με το Δάντειον άσμα που θεωρεί πως οι Ωραίοι έχουν χρέη.

Βέβαια είμαι σίγουρος πως ο Δάντης μάλλον θα προτιμούσε να ξεχρεώσει με χρήμα παρά να φιλήσει την Μέρκελ!

Τι κάνει λοιπόν κανείς στην περίπτωση που χρωστάει και πρέπει να ξεπληρώσει τα χρέη του και ταυτόχρονα να ζήσει παίρνοντας νέα δανεικά;

Συνήθως αναγκάζεται να κάνει το σκατό του παξιμάδι κόβοντας διάφορα περιττά έξοδα και περιορίζοντας ακόμα και αναγκαία.

Εδώ λοιπόν είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας!

Ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων πιστεύει πως, οι φευ ανεπίστρεπτες μέρες της οικονομικής ευμάρειας με δανεικά, πρέπει να συνεχιστούν με νέα δανεικά από τους δανειστές μας οι οποίοι θα πρέπει να μας δανείζουν αδιαμαρτύρητα εις το διηνεκές.

Γι΄ αυτό και , όσοι δουλεύουν στο δημόσιο, κατεβαίνουν σε απεργίες διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στους μισθούς τους, ενώ βέβαια αντίστοιχα κανένας που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμάει κάτι τέτοιο αυτές τις δύσκολες μέρες που η ανεργία έφτασε στο 16,2% .

Βέβαια όλοι μαζί κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και δικαίως "αγανακτισμένοι" στολίζουν την Βουλή με πενταδάκτυλες, ενώ άλλοι όπου δουν πολιτικό του εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους είτε λεκτικά είτε με δροσερές γιαουρτώδεις εκσφενδονίσεις, είτε ακόμη με πλέον συμπαγείς εκσφενδονίσεις με μπουκαλάκια νερού ή και πέτρες.

Έτσι λοιπόν εκτονώνεται μεν το θυμικό, αλλά όλα αυτά δεν αποτελούν προτάσεις για λύση του προβλήματος.

Το μόνο ορατό αποτέλεσμα που έχουν όλες αυτές οι ενέργειες είναι το να αποτρέπουν στο μέλλον κάθε ικανό και σοβαρό άτομο να ασχοληθεί με την πολιτική γιατί βέβαια κανείς δεν θα επιθυμεί, εκεί που κάθεται να πιεί τον καφέ του, κάποιος "αγανακτισμένος" να θέλει να ανοίξει μαζί του πολιτικό διάλογο με βασικό επιχείρημα ένα γιαούρτι στο κεφάλι του.

Πως λοιπόν θα μπορέσουμε να βγούμε από το τέλμα που βρισκόμαστε;

Η λύση αναπόφευκτα θα πρέπει να προέλθει από την Βουλή γιατί ευτυχώς τουλάχιστον κανένας δεν προτείνει ως λύση την δικτατορία.

Το δημοψήφισμα, χωρίς καν να συζητηθεί το ερώτημα, το απεύχονται όλοι ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Να κάνουμε λοιπόν εκλογές;

Η παραπαίουσα κυβέρνηση δεν πρόκειται να τις αποφασίσει γιατί από τις δημοσκοπήσεις ξέρει πως το 71% του λαού δεν τις θέλει γιατί ορθώς καταλαβαίνει πως δεν αποτελούν λύση.

Το ίδιο και η νεοδημοκρατική αντιπολίτευση γιατί κινδυνεύει να τις κερδίσει, οπότε θα έχει αυτή τότε στα χέρια της την καυτή πατάτα.

Αλλά και η αριστερά, ιδίως μετά τις πρόσφατες εκλογές στη Πορτογαλία προβλέπει ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από αυτές.

Πιθανώς δε το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν είναι να αυξηθεί το ποσοστό της ευρύτερης δεξιάς όπως έγινε και στην Πορτογαλία.

Ο μόνος που τις προτείνει είναι ο πάντα ελπίζων ότι θα μπορέσει να συμμετάσχει σε κάποια συμμαχική κυβέρνηση Καρατζαφέρης.

Αυτό λοιπόν που προσωπικά πιστεύω πως μπορεί να πετύχει το γνήσιο και πηγαίο, γι΄αυτό και πιθανώς αποτελεσματικό, κίνημα των "αγανακτισμένων" δεν είναι να εκτονώνονται με μούντζες και κατσαρόλες στις πλατείες αλλά να αποκτήσουν ένα και μοναδικό αίτημα προς του πολιτικούς ΟΛΩΝ των κομμάτων :

ΕΝΩΘΕΙΤΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΒΡΕΙΤΕ ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

14 σχόλια:

  1. Σωστό αλλά για να καταλήξουν σ'αυτό το συμπέρασμα χρειάζεται ψύχραιμη σκέψη και λογική και αυτά δεν ευνοούνται από την αγανάκτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φάνηκε αμέσως το πόσο ευεργετικά επιδρά το ταξίδι στον ανθρώπινο οργανισμό....:)

    θα συμφωνήσω με την πρόταση, αν και φοβάμαι ότι δεν "το έχει" το πολιτικό μας προσωπικό.

    Ο λόγος είναι ότι δεν μπορούν να "παραμερίσουν" και να αναδείξουν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής και εγνωσμένης αξίας, ως "πρώτο βιολί", κάτω από το οποίο θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, θα ήταν και το "κύκνιο άσμα τους".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θαρρώ πως θα μας κάνουν ανθρώπους δια της βίας οι τροικάνοι. Και ομόνοια θα μας επιβάλλουν, και φιλότιμο, και ρεαλισμό και κοινωνική συνείδηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Περιμένεις αλήθεια οτι οι άνθρωποι με την πιο κοντόφθαλμη οπτική,αυτοί που ανδρώθηκαν και επικράτησαν επιλέγοντας πάντα το στενό τους συμφέρον έναντι καθε τι ευρύτερου,μπορούν ξαφνικά να αλλάξουν ,και να συνεργαστούν και να ομονοήσουν?
    Ούτε ο Χάρυ Πότερ δεν κάνει τέτοια θαύματα,δεν φαντάζομαι να κάνει ο Τόμσεν...
    Αν πηγή αντίστασης σε κάθε επώδυνη αλλαγή είναι οι μνήμες της μέχρι χθες δανεικής ευμάρειας για τον λαό,τότε τι να πει κανείς για τους πολιτικούς,που ακόμα και την ώρα που φορολογούν τις γκαζόζες και κόβουν τις συντάξεις των 500 ευρώ,τους φαίνεται αδιανόητο να μειωθούν τα δικά τους 9χίλιαρα,χώρια οι άλλες παροχές.
    ΒΑΣΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ θα έπρεπε να είναι μια σε βάθος αλλαγή του Συντάγματος ώστε να διασφαλισθεί πραγματική διάκριση των Εξουσιών(και όχι πρωθυπουργική φαλκιδευμένη όπως ΄τωρα)και να διασφαλισθεί οτι το νέο "πολιτικό προσωπικό" δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία να πιάσει την κουτάλα ή να εγκαταστήσει ένα νεο πελατειακό σύστημα εξουσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Ράμφος διατύπωσε κάποιες καλές σκέψεις, από τις πιο νηφάλιες και με ουσία φωνές..
    Εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=SWNfVFGc7EA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αταίριαστος-
    Η αγανάκτηση όμως μόνο δεν δίνει λύσεις.

    glam-
    Πολύ φοβάμαι πως έχεις δίκιο!

    athinovio-
    Αν το πετύχουν θα είναι κατόρθωμα!

    squarelogic-
    Βεβαίως και δεν τρέφω αυταπάτες αλλά εδώ που έχουμε φτάσει αν δεν συνεργαστούν και ομονοήσουν θα βυθιστούν και αυτοί μαζί μας όπως η ορχήστρα του Τιτανικού που συνέχιζε να παίζει ενώ το σκάφος βυθιζόταν.
    Η διάκριση των εξουσιών στο σύνταγμα υπάρχει, όπως και πολλοί σωστοί νόμοι αλλά, όπως έχει ειπωθεί, φαίνεται πως είναι αναγκαίος και ένας νόμος με ένα μοναδικό άρθρο περί τηρήσεως των νόμων!

    Roadartist-
    Μερικές από τις απόψεις που εξέφρασε για την σχέση των Ελλήνων με το δημόσιο υπάρχουν σε ένα παλιότερο ποστ μου με τίτλο ">Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
    Είναι ενδιαφέρουσα πάντως η άποψη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα συμφωνήσω με το πόστ και το τελικό του μήνυμα.

    Αλλά ποιές κοινές αποδεκτές λύσεις φίλε μου απο δύο κρατικοκεντρικά και πελατειακά κόμματα που ποτέ τους δεν ασχολήθήκαν με την υγιή επανίδρυση της Ελλάδας; Που ποτέ τους δεν θέλησαν ιδιωτική οικονομία, αποκρατικοποιήσεις, καπιταλιστική ανάπτυξη; Εκτός απο τον πελατειακό Κρατισμο που μας βούλιαξε, τί να πούν και τί να προτείνουν πιά;

    Μέχρι τέλος του μηνός το Μνημόνιο ΙΙ ζητάει υπογραφή. Αλλιώς Χρεωκοπία. Καμαρώστε την παιδική χαρά των υπουργικών συμβουλίων.

    Λυπάμαι τόσο πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. πώς 'να αποκτήσουν ένα και μοναδικό αίτημα προς του πολιτικούς ΟΛΩΝ των κομμάτων ...'
    όταν ο καθένας αγανακτεί για διαφορετικά πράγματα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Locus Publicus-
    Δυστυχώς αυτό που έγραψε παραπάνω το athinovio ότι:
    "Θαρρώ πως θα μας κάνουν ανθρώπους δια της βίας οι τροικάνοι. Και ομόνοια θα μας επιβάλλουν, και φιλότιμο, και ρεαλισμό και κοινωνική συνείδηση"
    μάλλον έχει απόλυτο δίκιο.

    eparxiakosaloni2-
    Μπορεί να αγανακτούν από διαφορετικά πράγματα όμως από το το ίδιο πουγκί περιμένουν όλοι να πάρουν τα λεφτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το πρόβλημα είναι ότι όταν το πουγκί ήταν γεμάτο , έστω και με δανεικά , δεν είχαν όλοι το ίδιο μερίδιο , οι λίγοι και καλοί πέρναν πρώτοι όσα θέλαν και ότι έμενε το καλό κράτος πατερούλης τα μοίραζε στους υπόλοιπους , έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά , έλα όμως που το πουγκί άδειασε , όσο και να αγανακτήσει ο κόσμος άδειο θα παραμείνει , οι αγανακτισμένοι μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν το χουν καταλάβει αυτό (άδειο πουγκί) έχουν μείνει ακόμη στο... εγώ θέλω αυτά που είχα πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ενα πουλάκι μου λέει ότι το κίνημα των αγανακτισμένων έγινε λίγο αργά και θα έχει την τύχη ενός μπαλονιού , θα ξεφουσκώσει απο μόνο του .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. eparxiakosaloni2-
    Ένα σχετικό ποστ είχα γράψει πέρυσι πριν ακόμα συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την έκταση της κρίσης με τίτλοΤΑ ΛΕΦΤΑ ,ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;


    habilis-
    Αυτό είναι και το πιθανότερο, αν και μακάρι να κρατήσει σαν μέσο πίεσης, τόσο για εδώ όσο και για τους έξω, που αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως αν ζορίσουν ακόμα τα πράγματα αντί για λεφτά θα εισπράξουν μια κοινωνική εξέγερση με απρόβλεπτες συνέπειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ Αθεόφοβε μου,
    πόσοι από μας είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε κατά μέρος τους μύθους και τα ψέμματα που, με ευθύνη κυρίως των πολιτικών, καλλιεργήσαμε τόσα χρόνια? Λίγοι νομίζω. Οι περισσότεροι απλώς θέλουμε πίσω το επίπεδο ζωής που χάσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Meropi-
    Δυστυχώς Μερόπη μου κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή