ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Μετά την δημοσίευση του προηγούμενου ποστ μου με τίτλο ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ; είχα σκοπό από σήμερα, μιας και βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, να αναρτήσω για τις επόμενες μέρες μερικά πιο ανάλαφρα θέματα που έχω ήδη  ετοιμάσει .

Πίνοντας όμως σήμερα τον πρωινό μου καφέ διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στα ΝΕΑ του αναπληρωτή καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σταύρου Τσακυράκη με τίτλο Αριστερά και Δημοκρατία που νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί για τις διαπιστώσεις που προβαίνει.

Αφού αρχικά κάνει μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία μας και στις πολιτειακές κρίσεις που περάσαμε μέχρι να αποκτήσουμε μετά την Μεταπολίτευση μια κοινοβουλευτική δημοκρατία σαν όλες τις δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες, διαπιστώνει πως ενώ οι προηγούμενες ήταν κρίσεις αναζήτησης της Δημοκρατίας, αυτή εδώ είναι κρίση εφαρμογής της Δημοκρατίας.

Σας μεταφέρω εδώ το ουσιαστικότερο μέρος  του άρθρου. 

Τα μαύρα γράμματα είναι δικές μου επισημάνσεις που κατά καιρούς αυτά που γράφει τα έχω θίξει και σε δικά μου ποστ.

Τι πήγε στραβά αφού κανείς δεν κάθησε στον σβέρκο μας με το ζόρι, ούτε μας επέβαλε επιλογές ερήμην μας; Το έλλειμμα της Δημοκρατίας μας δεν εντοπίζεται στην τυπική λειτουργία των θεσμών αλλά στην ουσιαστική αποδοχή της φιλοσοφίας της από τους πολίτες. Η φιλοσοφία αυτή απαιτεί, μεταξύ άλλων, δύο θεμελιώδεις αρχές: την αναγνώριση της πλειοψηφίας να κυβερνά και τον σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων. Και στις δύο αυτές αρχές το έλλειμμα της Δημοκρατίας μας είναι τεράστιο.

Η γενικευμένη ανομία, η οποία εμφανίζεται μάλιστα ως πολιτική ανυπακοή, είναι ενδεικτική της αμφισβήτησης της αρχής της πλειοψηφίας. Η αντίληψη «δεν μας αρέσει ένας νόμος, δεν θα τον εφαρμόσουμε» είναι αμφισβήτηση της ίδιας της αξίας της Δημοκρατίας. Αυτή με τη σειρά της συνεπάγεται ότι οι αλλαγές δεν εξαρτώνται από την αλλαγή κυβερνήσεων αλλά από την εξωκοινοβουλευτική απόκτηση δύναμης. Συνεπάγεται την κατάτμηση της κοινωνίας σε ομάδες συμφερόντων που αγωνίζονται να επιβάλουν τη δική τους θέληση, την επικράτηση της συντεχνιακής λογικής και τη διάλυση κάθε έννοιας γενικού συμφέροντος. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή π.χ. ή το λεγόμενο κίνημα «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω» εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη συντεχνιακή λογική.

Η αδιαφορία για τα δικαιώματα των άλλων είναι έκδηλη σε πολλές εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής. Από την κατάληψη των πεζόδρομων από τα τροχοφόρα μέχρι τη βία στα γήπεδα. Το πιο χαρακτηριστικό και συχνό παράδειγμα είναι οι διαδηλώσεις μικρών ομάδων που παραλύουν τη συγκοινωνία σε όλο το Κέντρο της Αθήνας. Το συντεχνιακό συμφέρον επικρατεί οποιασδήποτε σκέψης και λογικής. Οι άλλοι μετρούν μόνο ως σύμμαχοι ή φίλοι στην υποστήριξη των εγωιστικών μας συμφερόντων, ποτέ ως άξιοι σεβασμού στην απόλαυση δικών τους δικαιωμάτων.

Αν ισχύουν τα παραπάνω, το ερώτημα είναι πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια δημοκρατία χωρίς τα θεμελιώδη στοιχεία της ιδεολογίας της. Η γνώμη μου είναι πως η Αριστερά, η οποία κυριάρχησε ιδεολογικά στη Μεταπολίτευση, έχει βασική ευθύνη για το ιδεολογικό έλλειμμα της Δημοκρατίας. Η κομμουνιστογενής Αριστερά όχι μόνο δεν αποδέχθηκε ποτέ την αξία της Δημοκρατίας αλλά την αντιστρατευόταν απροκάλυπτα. Της κολλούσε πάντα κάποιο επίθετο, «αστική» ή «ταξική», και ευαγγελιζόταν ένα άλλο καθεστώς, τη δικτατορία του προλεταριάτου ή τη λαϊκή δημοκρατία, το οποίο εκ προοιμίου έπαιρνε το μέρος μιας τάξης ή του κόμματος. Η περίφημη φράση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» βρήκε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα τεράστια αποδοχή. Ο καθένας έβαζε τον εαυτό του στη θέση του εργάτη και θεωρούσε ότι το συμφέρον του πρέπει να είναι νόμος.

Το ΠΑΣΟΚ, ιδίως τη δεκαετία του 1980, ενστερνίσθηκε πλήρως την παλαιοκομμουνιστική ιδεολογία. Έγινε κυβέρνηση με τα συνθήματα της Αριστεράς και δεν είχε κανέναν δισταγμό να κυβερνήσει για το συμφέρον των δικών του παιδιών. Οι περίφημοι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα εφάρμοσαν κατά γράμμα τον κανόνα «νόμος είναι ό,τι με συμφέρει» και οι πολιτικοί διαχειρίσθηκαν την εξουσία, δημιουργώντας και εξυπηρετώντας πελατειακά συμφέροντα.

Η Δεξιά, πάλι, όχι μόνο αποδείχθηκε ανίκανη να αντιτάξει ένα όραμα φιλελεύθερης ιδεολογίας αλλά υιοθέτησε την ίδια εν πολλοίς με την Αριστερά συντεχνιακή αντίληψη της κοινωνίας. Εξυπηρέτησε και αυτή τα δικά της παιδιά και συνέβαλε στον κατακερματισμό της κοινωνίας σε ένα πλήθος ιδιοτελών και εγωιστικών συμφερόντων. Ακόμη και σήμερα ακούς τους συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν και, αν δεν ξέρεις ποιοι είναι, αναρωτιέσαι αν είναι αριστεροί ή δεξιοί. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς πολιτικούς. Ο Γιάννης Δημαράς, π.χ., πού κατατάσσεται; Στην Αριστερά ή τη Δεξιά;

Προφανώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την εφαρμογή της Δημοκρατίας. Για το ιδεολογικό έλλειμμα της Δημοκρατίας όμως, έχει μεγάλη ευθύνη η Αριστερά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ΚΚΕ αλλά σε διάφορους διανοούμενους που δεν έχαναν ευκαιρία να υποστηρίξουν ότι η αστική δημοκρατία δεν αποτελεί αξία.

................

 Η χώρα μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης μπορεί μαζί με τα βρωμόνερα της Μεταπολίτευσης να πετάξει και το μωρό της• να χάσει το βασικό κεκτημένο που είναι ο ομαλός δημοκρατικός της βίος. Μπορεί να γυρίσει πριν από το 1974, σε μια περίοδο κρίσεων που είχαν ως ζητούμενο τη Δημοκρατία.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ;

Όταν πριν ένα μήνα διάβασα το άρθρο του ομότιμου καθηγητού του ΕΜΠ Θεοδόση Τάσιου  η πεποίθηση του πως η πλειονότητα του Λαού-μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα μου φάνηκε λίγο υπερβολική.

Βέβαια δεν είχε καταλήξει αυθαίρετα σε αυτήν όταν διαπίστωνε:

Εκατομμύρια συμπολίτες-μας ήσαν πολύ ευχαριστημένοι απ' την Ελλάδα-μας, μέχρι και πέρυσι: Η παραγωγή έπεφτε ολοφάνερα, τα ελλείμματα μεγάλωναν μπροστά στα μάτια μας - αλλά οι απολαβές-μας αυξάνονταν, κι ήμασταν μιά χαρά! Πώς; Διότι μια γενιά νταβατζήδων εκμεταλλευόταν προκαταβολικώς τα παιδιά της, και τα υποχρέωνε να πληρώσουν μεθαύριο τον πακτωλό των δανείων με τα οποία αναισχύντως ζούσαμε καλά εμείς-εδώ-και-τώρα. Άσε που, ταυτοχρόνως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες-μας εξαπατούσαν το ΙΚΑ, εκατοντάδες χιλιάδες σταδιακώς προστιθέμενων κρατικοδίαιτων υπαλλήλων ζούσαν εις βάρος των συμπολιτών-τους του ιδιωτικού τομέα (που παρήγαν και φορολογούνταν για να ταΐζουν τις ιερές αγελάδες), εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών-μας κλέβαν ευθέως την εφορία - κι εκατομμύρια άλλων συναλλάσσονταν δίνοντας ή παίρνοντας μπαχτσίσι.

Η πρόσφατη όμως επικαιρότητα δυστυχώς τον έχει επιβεβαιώσει απόλυτα.

Σήμερα στην Ελλάδα η μόνη ουσιαστικά βαριά βιομηχανία που έχουμε είναι ο τουρισμός και ο στοιχειώδης κοινός νους λέει πως πρέπει τουλάχιστον αυτός να αποτελεί την βιτρίνα της χώρας μας.

Ε, πράγματι την αποτελεί όταν κλείνουμε απροειδοποίητα την Ακρόπολη λόγω ζέστης στην εποχή της αιχμής της τουριστικής σαιζόν !

Αντίστοιχα στην Τουρκία δεν βρήκαμε ποτέ κανένα αρχαιολογικό χώρο κλειστό, αλλά αντίθετα όλους ανοικτούς ,όλους καθαρούς και με σύγχρονες πεντακάθαρες τουαλέτες για τους επισκέπτες.

Ούτε ακούστηκε ποτέ αντίστοιχη ενέργεια σε μέρη πιο θερμά από εδώ ,όπως στην Κύπρο, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, την Τυνησία, το Μαρόκο κτλ.

Το κλείσιμο της Ακρόπολης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως ο μέσος Έλληνας δημόσιος υπάλληλος αντιμετωπίζει την δουλειά του και τις υποχρεώσεις του σε ένα κράτος που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση  και έχει ανάγκη και το τελευταίο ευρώ για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα μήπως είναι καλύτερη η κατάσταση;

Ας δούμε την περίπτωση της Χαλυβουργικής πέρα από το "ιερό δικαίωμα στην απεργία ή την εργασία" φράσεις που μας έχουν πιπιλήσει το κεφάλι τελευταία.

Η κοινή λογική λέει πως μια επιχείρηση που αναπτύσσεται και κερδοφορεί προσλαμβάνει κόσμο και δεν απολύει ούτε μειώνει τις ώρες εργασίας.

Η Χαλυβουργική παρουσίασε ζημιές το 2009 46εκ ,το 2010 48εκ και το 2011 56,1εκ.

Συνολικά δε , οι 5 ελληνικές χαλυβουργίες εμφάνισαν το 2011 ζημία 162,4 ευρώ.

  Η μείωση της ζήτησης σε χαλυβουργικά προϊόντα, που οφείλεται στην  διεθνή κρίση, έχει οδηγήσει το κλείσιμο στην Σαρλερουά του Βελγίου της χαλυβουργίας της, με 1000 εργαζόμενους απολυμένους, όπως επίσης και το κλείσιμο  2 ακόμα εργοστασίων Χαλυβουργίας στην Λιέγη με 500 απολυμένους.

Δυστυχώς λοιπόν όταν μια επιχείρηση δεν έχει κέρδη είτε κλείνει και οι εργαζόμενοι της μένουν άνεργοι, ή απολύει προσωπικό λόγω μείωσης της παραγωγής της, όπως ακριβώς έκανε και το ΚΚΕ απολύοντας κόσμο στην ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ όταν μειώθηκαν οι εργασίες της.  

Εδώ όμως το ΠΑΜΕ βρήκε την ευκαιρία να επαναλάβει την αγωνιστική  "επιτυχία" που είχε στο παρελθόν κλείνοντας με απεργία τελικά το εργοστάσιο της Pirelli.

Όπως πολύ προσφυώς γράφει η ΟΑΚΚΕ σχετικά : Χωρίς εργοστάσιο ούτε βιομήχανος καπιταλιστής ούτε εργάτες ούτε ταξική οικονομική πάλη υπάρχουν.

Όταν ανακοινώθηκε ότι το εργοστάσιο θα κλείσει, και με τα ΜΑΤ έγινε εφικτή η είσοδος σε αυτό όσων θέλουν να επαναλειτουργήσει, βγήκε εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Στρατούλης να συμπαρασταθεί στους απεργούς δηλώνοντας :Ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος δεν γίνεται με την παρουσία των ΜΑΤ ! (ήδη μετά από 9 μήνες αναποτελεσματικών συζητήσεων!) Από κοντά βέβαια και οι Νεοναζί.

Δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια για οποιαδήποτε αλλαγή που να μην συναντάει την σθεναρή αντίδραση αυτών που τους αφορά αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση των κομμάτων που βρίσκονται εκτός της εξουσίας.

Ο νόμος για τα Πανεπιστήμια στην ουσία αυθαίρετα δεν εφαρμόζεται, ο νόμος  για την «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού, καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση» που έχει ψηφιστεί εδώ και δύο χρόνια, συναντά την σθεναρή αντίδραση των εκπαιδευτικών, οι μετακινούμενοι νοσηλευτές από την Αγία Βαρβάρα, που ουσιαστικά κάθονται λόγω της χαμηλής πληρότητας του νοσοκομείου, αντιδρούν στο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Αττικόν για να λειτουργήσουν 3 κλινικές άμεσης ανάγκης και τέλος μια άλλη ατελείωτη σωρεία αναγκαίων αλλαγών σε διάφορους τομείς του Ελληνικού χώρου,  που δεν γίνονται λόγω των αντιδράσεων και των μικροσυμφερόντων που υπάρχουν.

Αναπόφευκτα λοιπόν καταλήγει κανείς πως ο καθηγητής Τάσιος   έχει απόλυτα δίκιο όταν διαπιστώνει πως η πλειονότητα του λαού μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα, την οποία πως άραγε θα μπορούσαμε να την  αποκτήσουμε;

Η απάντηση που δίνει είναι:

 Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (και δέν λέω τίποτα για τους πώλους μας).  Άμποτε.

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ

Ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μας έκανε το 1971 όταν πρωτοανακαλύψαμε τον Γιάννη Σκαρίμπα από το 3τομο έργο του Το 21 και η αλήθεια.

Μέσα στους εθνικοπατριωτικούς εορτασμούς της χούντας για τα 150 χρόνια από την επανάσταση του 1821, ο Σκαρίμπας γράφει μια ιστορία που δεν έχει καμιά σχέση με όσα ξέραμε έως τότε από την σχολική μας ιστορία.

Η φράση που είχε πει  όταν παρουσίαζε το βιβλίο του έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου: 

"Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμία διαφορά.
Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα.
Το '21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση"

Την πιο περιεκτική περιγραφή για τον Γιάννη Σκαρίμπα, την έχει κάνει  το 1935 ο Aνδρέας Kαραντώνης:

 «Kαταπάτησε τη λογική της πραγματικότητας, ανακάτεψε τα σχήματα και τα χρώματα, μετατόπισε τα βάρη και τους όγκους του φυσικού κόσμου, εξ­άρθρωσε τους ήχους και προσπάθησε να ­αναπλάσει μέσα από το χάος την καινούργια πεζογραφική γλώσσα: την ιδιόρρυθμη, την παρδαλή, την κωμική μα και τη συχνά υποβλητική γλώσσα που μας μιλά για την ιστορία ή καλύτερα για τον εσωτερικό μύθο...»

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με την λίγο πολύ γνωστή βιογραφία του και την αγάπη του για την Χαλκίδα, που παρά το ότι συνέδεσε με αυτήν το όνομα του δεν ήταν η γενέτειρα του.

  Εδώ υπάρχει η βιογραφία του για όποιον ενδιαφέρεται.

Ούτε για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του  που τον είχε οδηγήσει, να έχει στον τοίχο  δίπλα στο τραπέζι-γραφείο του, μια πρωτότυπη ταπετσαρία: κομματάκια χαρτί, διπλωμένα και καρφιτσωμένα κατά σειρές. Ήσαν έτοιμες απαντήσεις για τους Αθηναίους δημοσιογράφους, οι οποίοι  τον είχαν ανακαλύψει όψιμα τότε και τον είχαν κάνει «της μόδας». Πήγαιναν στη Χαλκίδα για «αποκλειστικές» συνεντεύξεις στις οποίες όλοι, λίγο πολύ, του απηύθυναν τις ίδιες ερωτήσεις. «Γι’ αυτό κι εγώ -είχε εξηγήσει – κάθησα και τους ετοίμασα τις απαντήσεις, τις ξεκαρφιτσώνω, τους τις δίνω προς αντιγραφήν και ησυχάζω απ’ τα τσιμπούρια»!

Ούτε για την τελείως αντισυμβατική συμπεριφορά του  όταν σε συγκέντρωση που γινόταν για να τον τιμήσει ο δήμαρχος, δεν άντεξε , ­βλαστήμησε «την πουτάνα τη θάλασσα που τη γαμούν τα ψάρια, που τη γαμάει κι ο κά­βουρας με τα στρα­βά ποδάρια», βρήκε σαν δικαιολογία πως θέλει  να πάει προς νερού του και την κοπάνησε...

Ούτε τέλος για την σαρκαστική του αντιμετώπιση προς την εκκλησία και τους παπάδες.

Λίγο πριν να πεθάνει όπως γράψανε οι εφημερίδες της εποχής, κάλεσε τον παπά να τον μεταλάβει αλλά μόλις αυτός πήγε ο Σκαρίμπας τον ξαπέστειλε!

Άλλωστε ο ίδιος δεν είχε γράψει  το αναπανάληπτο:

Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή, δυό πράγματα θα είναι της ταπεινότητας μου η κορυφαία ταπείνωση: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος! κι΄ απ΄την άλλη οι στην κοινωνία του κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτελίκια αυτοί!
Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Θέλω να γράψω σήμερα για τον Σκαρίμπα που με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο εκθειάζει την γυναικεία ομορφιά με γνήσιο ποιητικό οίστρο και ευαισθησία.

Τα 3 ποιήματα που παραθέτω νομίζω πως είναι χαρακτηριστικά.  

AΛΛAΓH EΠAΓΓEΛMAΤΟΣ

Όσά χαν νά ρθουν ήσαν δώ: τά ψάρια, οι αύγές, τ' άμπέλι'

πάσα ενα μέ τήν τέχνη του, καθ' ένα σέ μιά στράτα'.

0 Μάης άνθίζει τά κλαριά, τ' άνθη νά κάνουν μέλι

 καί τ' άστρα - κεί στόν ούρανό όλα μαζί μιά τράτα.

Κι ήμουν κι εγώ! Στή γής εδώ όπου δουλειά καί κρότοι,

 έμένα ή ύπηρεσία μου στό τελωνείον ήτον:

-διασαφήσεις νά ίστορώ γιά «εν- κιβώτιον» ότι

«έκ ξύλου - ήτανε - κοινού» μ' «εν τούτοις και ούχ' ήττον».

Κι ήρθες καί σύ. Καί νά ή ζωή ξεφεύγει τού σκοπού της

 γιά σένα ό Μάης τώρ' ανθεί, τ' άηδόνια στέλνουν ήχους

 κι έγώ  δίχως «κιβώτιον» και δίχως πιά «εν τούτοις»

 μνέσκω τά τσαλιμάκια σου vά κάνω φώς καί στίχους...

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
(από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.
Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.
Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα 
τά όνειρά μου; . . .
Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος 
μέ ροκάνι!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων. . .

ΤΑΜΑΡΑ

Αλλόκοτη και μελαψή, ωραία και ιερή
λες έσερνε αγγελικές φτερούγες κι' επερπάτει
αδέξια και αμέριμνη, μ' εκείνην τη νωθρή
περπατησιά μια Θέαινας, σ' Ολύμπιο μονοπάτι.

Και μπόραε — όπως πάγαινε παχειά — κανείς διεί
στο φίνο της κι' εφαρμοστό μποτίνι ένα ποδάρι
χυτό, και μες στων ρούχων της το σούσουρο oι φαρδιοί
γοφοί της πώς θα λάμπανε— γυμνοί—σαν το φεγγάρι.

Το αίμα της μεσημβρινό, χυμένο λες — κει — να
σφυράει μες στο γυναικείο της κορμί — εμβατήριο τέλειο —
κι' είχε κάτω απ' τα βλέφαρα—βαμμένα με κινά—
μουχρό, βαρύ τριαντάφυλλο το σαρκικό της γέλιο.

Κι' εγώ την ειχ' αγάπη μου!.. Μια φλόγα και καπνός
ήταν ό,τι απ' τ' αγκάλιασμά-της πίναν μου οι πόροι,
ενώ με όμμα ατάραχο αυτή με εκύταε ως
τον πόθο μου τον γήινο να ενόγαε κι απόρει...

Κι' ήμουν ειδωλολάτρης της!. Ψηλά o εν ουρανοίς
Κύριος κι' οι Άγιοι του, για με πια ουδ' αρωτάγαν
κι' ενώ ουδ' εγώ αρώταγα, αρχαίου Ναού — αυτηνής —
— κολώνες που γκρεμίστηκαν— τα μπούτια της φωτάγαν...

Και πέθανε... Και με παπά τη θάψαμε! και να
—μ' αυλούς— οι τραγοπόδαροι Θεοί της σουραβλάνε
και γύρω απ' τον ειδωλολατρικό Σταυρό της, παγανά
και Σηλεινοί, στη μνήμη της χορεύουν και πηδάνε...

Περιοδικό Περίπλους τ. 44, Μάρτιος-Ιούνιος '97 

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την ποίηση και τα μελοποιημένα ποιήματα του Σκαρίμπα είναι το : 

Ο άγνωστος ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΩΝΗ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ!

Με την δημοσίευση του NOMOΥ υπ’ αριθμ. 4024/2011(A΄226) της 27/11/2011 με θέμα:

Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο − βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής  2012−2015.

έπεσαν γερές περικοπές στις αποδοχές  των δημοσίων υπαλλήλων και ιδίως στα επιδόματα, τις αμοιβές και τις αποζημιώσεις.

Ενδεικτικά μπορεί να διαβάσει κανείς τις σχετικές περικοπές στο σχετικά άρθρο του νόμου. 

Δεν πέρασαν όμως ούτε 5 μήνες από την δημοσίευση του νόμου και οι έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη¹ φρόντισαν να απαλύνουν τον πόνο τους, χάρις και στην μεγαλοψυχία και  του υπουργού τους Λοβέρδου, που βλέποντας και τις εκλογές να έρχονται δεν μπορούσε να τους αφήσει παραπονεμένους.

Έτσι διαβάζουμε  στον νόμο υπ’ αριθ. 4075 ΦΕΚ 89Α 11.04.2012 με αντικείμενο :

Θέματα Κανονισμού Ασφάλισης ΙΚΑ - ΕΤΑΜ, Ασφαλιστικών Φορέων, προσαρμογή της νομοθεσίας στην Οδηγία 2010/18/ΕΕ και λοιπές διατάξεις.
στο  άρθρο 55, παράγραφος 9:

Εξαιρείται από τις προβλέψεις της παρ. 1 του άρθρου 30 του ν. 4024/2011 (Α' 226) το πάσης φύσεως προσωπικό του ΕΟΦ. Στο εν λόγω προσωπικό καταβάλλεται αποκλειστικά από ανταποδοτικούς πόρους ειδικό επιμίσθιο. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ύστερα από πρόταση του ΕΟΦ, καθορίζεται το ύψος του επιμισθίου, ο τρόπος υπολογισμού, η διαδικασία καταβολής και κάθε άλλο αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή του προηγούμενου εδαφίου.

Με την διάταξη αυτή με ένα σπάρο πετυχαίνουν δύο τρυγόνια!

Πρώτον δεν φαίνεται  ότι επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός αφού αυτό το επιμίσθιο θα καταβάλλεται από ανταποδοτικούς πόρους.

Δεύτερον θα προτείνουν οι ίδιοι στους υπεύθυνους υπουργούς το πόσο και πως θα το παίρνουν!

Οι υπουργοί, αφού δεν θα βαρύνει τους προϋπολογισμούς των υπουργείων τους το επιμίσθιο γιατί να εκφέρουν αντιρρήσεις στο πόσο θα είναι  αυτό;

Βέβαια το εύλογο ερώτημα που προκύπτει βάσει της κοινής λογικής είναι  ένα.

Αυτά τα λεφτά των ανταποδοτικών πόρων αν δεν μοιραζόντουσαν κατ΄ αυτόν τον τρόπο στους υπαλλήλους  του ΕΟΦ δεν θα πήγαιναν στα ταμεία του, δηλαδή στην ουσία στον κρατικό κορβανά;

Την σύνθεση του προσωπικού του ΕΟΦ μπορείτε να την δείτε εδώ σε πρόσφατη απάντηση ερώτησης βουλευτών στην Βουλή. 

Πάντως θέλω και εγώ επιμίσθιο από τον κρατικό κορβανά αλλά όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω μπάρμπα στην Κορώνη!

Αυτός ο κρατικός όμως  κορβανάς μπορεί να μην έχει κάτι για μάς αλλά από ότι φαίνεται πάντα έχει κάτι να  δώσει σε όσους έχουν  μπάρμπα στην Κορώνη ή έστω από την Σύβαρη²!

Έτσι δεν έγινε και με τους υπαλλήλους της Βουλής στους οποίους ο Βύρων Πολύδωρας ως πρόεδρος της Βουλής τους  χορήγησε μετεκλογικό επίδομα 1000 ευρώ την περίοδο  μάλιστα που αυτή ήτανε κλειστή;

Βέβαια  ο μπάρμπας από την Μεσσηνία μόλις το έμαθε ζήτησε από τον νέο πρόεδρο της Βουλής να μην το δώσει,  οπότε   ο ποιητής Βύρων δήλωσε ταπεινά ''αν ο νέος πρόεδρος θεωρεί πως έκανα λάθος, ας ακυρώσει την απόφαση'' άσχετα αν από μέσα του έβραζε και αναγκαστικά αντί να διοχετεύσει   την οργή του στον στρατηγό Άνεμο³ ή σε μια γράνα² την διοχέτευσε στην νέα "ασύμμετρη απειλή"⁴  που αντιμετωπίζει η  ελληνική γλώσσα από Ανθέλληνες, με την ιαχή Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!⁵ εναντίον 140 πανεπιστημιακών που προασπίζονται την κοινή λογική κατά της συνομωσιακής μπουρδολογίας !

Ψύχραιμη και επιστημονική αντιμετώπιση του ανύπαρκτου θέματος εδώ

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

1-Εξηγήσεις για την φράση Έχει μπάρμπα στην Κορώνη εδώ.

2- Οι Συβαρίτες ασχολούνταν συνεχώς με συμπόσια, θεάματα και απολαύσεις. Η τρυφηλότητα της ζωής τους και οι υπέρμετρες σπατάλες, στις οποίες επιδίδονταν, έμειναν παροιμιώδεις στην ιστορία με τον όρο «Συβαριτισμός».

Τον 6ο αιώνα π.Χ. ξέσπασαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ δημοκρατικών και αριστοκρατικών. Οι τελευταίοι κάλεσαν σε βοήθεια τους Κροτωνιάτες, οι οποίοι το 510 π.Χ. κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πόλη.

Ο Πολύδωρας στην παρακάτω απολαυστική ομιλία του στην Βουλή για τα γράνα συγκαταλέγει τον εαυτό του στους Συβαρίτες πολιτικούς!

«Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε,
ότι πάσχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή,
από τους εργάτες, εντός εισαγωγικών, του πεδίου.
Ποιος θα δει την κομμένη γράνα,
γράνα, που σημαίνει υδραγωγός,
που καταστρέφει το νερό.. το έδαφος,
και ύστερα κόβει… γλύφει και κόβει την άσφαλτο,
και θα έρθουμε εμείς ύστερα, οι συβαρίτες πολιτικοί,
της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας, και των σχεδιασμάτων...
έχασαν από τον Κρότωνα...
Θα έρθουν οι συβαρίτες πολιτικοί, να πουν:
"εδώ τα δισεκατομμύρια στην Τσακώνα πρέπει να καταβληθούν τάχιστα,
γιατί ο δρόμος Τριπόλεως Καλαμάτας κάνει… εξαιτίας της διακοπής από το νερό...",
αλλά και στη Μαλακάσα το ίδιο έγινε!!!»

Όσοι από τους θαυμαστές του δεν πιστεύετε ότι τα είπε αυτά μπορείτε να τον δείτε εδώ.

Η ομιλία του αυτή συναγωνίζεται σε σαφήνεια την πασίγνωστη ομιλία του παράγοντα του Εδεσσαϊκού

3-Ο Πολύδωρας  είχε αποδώσει  την αδέξια και αναποτελεσματική αντιμετώπιση των πυρκαγιών τον Αύγουστο 2007 στον άνεμο:«Ο Στρατηγός Άνεμος ορίζει πολλά πράγματα για τη δράση μας, κυρίως των αεροπλάνων»

4-Για τις φωτιές επίσης ρωτηθείς εάν υιοθετεί τη θέση ότι δεχόμαστε ασύμμετρη απειλή ο Πολύδωρας  απάντησε: «Απολύτως! Έχουμε ευρήματα. Έχουμε τις συλλήψεις, έχουμε και προσαγωγές [...] Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται πράγματι περί ασύμμετρης απειλής.

5-Η δήλωση Πολύδωρα :

Μετά λύπης μου, όπως διαβάζω στις εφημερίδες «Δημοκρατία», «Ελεύθερο Τύπο», «Αδέσμευτο Τύπο», «Εστία», «Βραδυνή», «Έθνος» και «Νέα» πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου. Η διάλυση της γραμματικής και της γλώσσας γίνεται με… «επιστημονική» υποστήριξη βαρέος πυροβολικού 140 πανεπιστημιακών! Δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι «προμελέτη». Μας λέγουν με πρωτοφανή οίηση: «Πώς τολμάτε, εσείς οι μη λέκτορες, οι μη ειδικοί, οι μη γλωσσολόγοι, οι αγράμματοι, μ’ ένα λόγο να αντιστέκεσθε;». Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΞΗΓΕΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΚΕΠ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΕΠ

Ευτυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που όμως δεν τους γνωρίζουμε , δεν γνωρίζουμε τι έχουν προσφέρει στην χώρα, και τι μπορούν ακόμα να προσφέρουν, ενώ αντίθετα δυστυχώς ένα πλήθος ασήμαντων προβάλλονται καθημερινά και τους γνωρίζουν όλοι και όλες.

Στην Ελλάδα δε η αγγλοσαξονική ρήση No news is good news έχει αντιστραφεί σε Good news  is no news και έτσι  οι καλές ειδήσεις είτε περνάνε στα ψιλά είτε θάβονται τελείως.

Παρά το ότι παρακολουθώ από τις εφημερίδες, την τηλεόραση και το ιντερνέτ την επικαιρότητα δεν  είχα πάρει χαμπάρι πως το  2012 ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος του ΚΟΣΜΟΥ είναι Έλληνας!

Πως το έμαθα;

Μια μέρα μπαίνοντας στο σαλόνι βρήκα ανοικτή την τηλεόραση που μετέδιδε μια συζήτηση μεταξύ 5-6 ατόμων.

Άρχισα να ασχολούμαι με κάτι χαρτιά χωρίς να της δίνω σημασία μέχρι την στιγμή που άρχισε να μιλάει ένας κύριος, παντελώς άγνωστος σε μένα, που όμως όσα έλεγε για την δημόσια διοίκηση και για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί ήσαν απολύτως λογικά και πρακτικώς εφαρμόσιμα.

Καθώς τον παρακολουθούσα, εντυπωσιασμένος από την σαφήνεια και την αμεσότητα του λόγου του, μου εδραίωσε την διαπίστωση πως είχε πλήρη γνώση του θέματος που μιλούσε. Εκτός βέβαια από μένα ήταν  εμφανής  η προσοχή και των υπόλοιπων που τον άκουγαν στο πανελ.

Παρακολούθησα  μέχρι το  τέλος την εκπομπή και έτσι έμαθα πως ήταν ο Παναγιώτης Καρκατσούλης που είναι  Καθηγητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, επιστήμονας  με διεθνή καριέρα και διεθνή βράβευση για το έργο του.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα μια μακροσκελή συνέντευξη του στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα όπου πληροφορήθηκα για την πρόσφατη βράβευση του, και από την συνέντευξη του αυτή  σας μεταφέρω ένα άκρως ενδιαφέρον κομμάτι στο οποίο μιλάει για το πως δημιουργήθηκαν τα ΚΕΠ και πως κάναμε και εξαγωγή τεχνογνωσίας στο εξωτερικό, αλλά και πως έγινε η δημιουργία του  ΑΣΕΠ.

Όμως προσέξτε η τύχη πάλι, εδώ είναι πολύ αγαθή η τύχη, υφυπουργός εσωτερικών ένας από τους δυο τρεις φωτισμένους ανθρώπους, πραγματικά προικισμένους, εξαιρετικός και χαριτωμένος άνθρωπος, ο Σταύρος ο Μπένος. Ακούει την ιδέα λέει τι είναι αυτό, πως γίνεται αυτό, και ξεκινάμε την ιδέα μια τρελή ιδέα, αυτή ήταν τα ΚΕΠ, η ιδέα. Δεν υπήρχε καλή αντιμετώπιση στην αρχή, και μεγάλη επιφύλαξη. Όμως κάποια στιγμή που ο Σταύρος βρέθηκε υπουργός στα νησιά του Αιγαίου από μια καραμπόλα άσχετη, ένας στεριανός Καλαματιανός βρέθηκε στο Αιγαίο, εκεί κι αν είναι μεγάλη τύχη, διότι το πεδίο ήταν κενό οπότε άρχισε το πείραμα. Προσπαθήσαμε να τα φτιάξουμε, ο κόσμος θα αποδεχόταν αυτό όπως υποδέχεται ένα άνυδρο τοπίο τη βροχή. Δηλαδή οι άνθρωποι ήθελαν αυτό το πράγμα. Αντί να μετακινούνται από ένα νησί και μετά πίσω σε άλλο νησί για να πάει να παντρευτεί κλπ θα σας πω και μια ιστορία πως θυμάμαι το πρώτο πιστοποιητικό που δώσαμε και πως από κει και μετά θα καταλάβετε ότι ο κόσμος είναι διαθέσιμος και για μεταρρυθμίσεις και τις αγαπάει και οι δημόσιοι υπάλληλοι τις θέλουν κάποιοι όμως δεν τις θέλουν. Και το κάποιοι άλλοι είναι ένα κάποιο άλλο δικό μας κομμάτι, κι αυτό είναι πόνος για όλους και για μένα που μιλάω. Το πρώτο πιστοποιητικό δόθηκε λοιπόν όταν κάναμε το πρώτο ΚΕΠ σε ένα νησάκι στη Σέριφο. Εμείς είχαμε ελάχιστα μέσα τότε στη διάθεσή μας και είχαμε αποφασίσει λοιπόν να κάνουμε 10 πιστοποιητικά σε ηλεκτρονική μορφή εκ των οποίων το ένα ήταν πιστοποιητικό γάμου. Γίνεται λοιπόν το εξής. Μαθαίνουν στο νησί ότι κάτι περίεργοι δίνουν πιστοποιητικά και τα συναφή και την ημέρα που το ανοίγουμε το μαγαζί τότε τα λέγαμε αυτά τα γραφεία του πολίτη. Και τους λέμε ελάτε εδώ τι θέλετε; Ένας εξ αυτών ζήτησε πιστοποιητικό για να παντρευτεί. Λέει έχετε πιστοποιητικό αγαμίας; Ναι τότε έπρεπε να αποδείξεις ότι δεν έχεις παντρευτεί για να μπορέσεις να παντρευτείς. Πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας για να μπορέσεις να πεις ότι είσαι άνθρωπος κλπ, με αυτή τη λογική. Κι εμείς βεβαίως το είχαμε αυτό του λέμε ορίστε παρ’ το. Το παίρνει λοιπόν αυτός ο άνθρωπος και χωρίς να το κοιτάξει φεύγει, και μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται με τον παπά της ενορίας, ο οποίος παπάς λέει τι γίνεται εδώ; Να δίνουμε αυτά τα πιστοποιητικά εν πάση περιπτώσει, οπότε ο άνθρωπος βγάζει το χαρτί και λέει για πες παππούλη με αυτό εδώ με παντρεύεις; Ήταν Τρίτη, αυτός έπρεπε να φύγει από τη Σέριφο να έρθει στον Πειραιά, να πάρει το καράβι να πάει στη Σύρο που ήταν η έδρα τότε της νομαρχίας, αν έβρισκε τον υπάλληλο αν δεν τον έβρισκε έπρεπε να μείνει εκεί, να πάρει το χαρτί να ξαναγυρίσει πάλι πίσω, οπότε σου λέει ας το δοκιμάσω. Το κοιτάει λοιπόν ο παππούλης και λέει σε παντρεύω. Αυτό το σε παντρεύω είναι η απαρχή, η πραγματική ιστορία των ΚΕΠ. Την επόμενη μέρα συρρέει όλο το νησί, ζητάνε ότι μπορείς να φανταστείτε, λέμε δεν το ‘χουμε αυτό, ούτε αυτό το ‘ χουμε, ούτε τον ξάδερφο στην Αυστραλία, ούτε τα φάρμακα ούτε… Ο κόσμος όμως δεν έφευγε πίστευε ότι κάτι γίνεται με αυτό. Αρχίζει και επεκτείνεται η ιδέα αυτή εν είδη μεταδιδόμενου ιού. Γίνονται τα 100 πρώτα στα νησιά χωρίς διαφήμιση, χωρίς τα τεράστια μπατζετς, που συνήθως λένε θέλουν τα τεράστια λεφτά και πολύ χρόνο, ούτε πολλά λεφτά, ούτε πολύς χρόνος. Πολύ μεγάλη διάθεση, πολύ μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνεις θέλει και επιμονή. Και μετά πλέον επεκτείνεται, όταν έγινε υπουργός η Βάσω η Παπανδρέου, επεκτείνεται το μέτρο σε όλη την Ελλάδα και έτσι γίνονται τα ΚΕΠ. Αυτά τα ΚΕΠ τα ίδια ΚΕΠ η ίδια η φιλοσοφία, εξήχθησαν. Κι αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο, σαν το βραβείο που λέγαμε. Λοιπόν εξήχθησαν σε όλες τις Βαλκανικές χώρες. Στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στα Σκόπια, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, στην Τουρκία, στη Συρία, στην Αίγυπτο, αλλά θα περιμένατε ποτέ να σας πω ότι εξήχθησαν και στη Ρωσία. Θα σας δείξω λοιπόν και φωτογραφία, είναι πριν από λίγα χρόνια. Όταν οι Ρώσοι θέλουν να κάνουν κάποια λεγόμενα multi-functional center και έχουμε ακούσει ότι ζητάνε από την παγκόσμια τράπεζα ένα καλό παράδειγμα κάπου στον κόσμο να κάνουν κι αυτοί ένα κέντρο όπου να πηγαίνουν οι άνθρωποι να εξυπηρετούνται από μια στάση. Τύχη αγαθή, Έλληνας στην παγκόσμια τράπεζα ακούει τη στιχομυθία. Λέει στον προϊστάμενό του, ξέρω ότι οι Έλληνες κάτι έχουν. Οι Έλληνες; Σε ένα stop over λοιπόν ταξίδι ο κύριος Μάικλ Κλάιν αντιπρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας και νυν καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ σταματάει για λίγη ώρα και λέει που είναι αυτό, θέλω να πάω να το δω. Και πάμε λοιπόν με την ψυχή στο στόμα στο Σύνταγμα να του δείξουμε, εισηγείται στη συνέχεια στους Ρώσους, γιατί αυτός πήγαινε στη Μόσχα ότι είδε κάτι ενδιαφέρον κι άμα θέλετε ελάτε να το δείτε, αυτό ήταν. Έρχεται μια αντιπροσωπεία Ρώσων αξιωματούχων η οποία παραμένει στην Ελλάδα για καμιά βδομάδα και έχουμε γυρίσει τα μισά ΚΕΠ της Ελλάδας γιατί ήθελαν να δουν ένα σε αγροτική περιοχή, ένα σε αστική περιοχή, τα πάντα κλπ, και μετά αποφασίζουν να το κάνουν. Κι έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί σε κάποιο από αυτά, να τους πω κάποια πράγματα κάποιες συμβουλές κλπ. Θεωρώ λοιπόν ότι ακόμα και στη δημόσια διοίκηση, σε ένα πεδίο που ακόμα θεωρείται κατεξοχήν ότι η Ελλάδα έχει αρνητικές επιδόσεις, προεχόντος σε αυτό, η Ελλάδα έχει πολλά καλά πράγματα να δείξει, πάρα πολλά πράγματα.

Η δεκαετία του  ’90 για μένα διακρίνεται από έναν πολιτικό μεγάλης πνοής γιατί τόλμησε που μόνο τα δικά μου τα εύσημα δεν είναι τίποτα, τόσα έχει πάρει. Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος ο οποίος για μένα κάνει μια μεγάλη τομή εκείνη τη στιγμή και σπάει στην κυριολεξία τον κανόνα του ρουσφετιού, δηλαδή πείθει τους Έλληνες ότι μπορούν να γίνουν κι αλλιώς τα πράγματα είναι ο Σάκης ο Πεπονής. Είναι ο νόμος για το ΑΣΕΠ, είναι το νέο σύστημα προσλήψεων και προσέξτε τώρα.. τι είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει; Επειδή είπαμε και παραδείγματα, να σας πω ένα παράδειγμα. Είναι η πολύ μεγάλη πίστη ότι εγώ θέλω αν βρεθώ σε μια θέση που να μπορώ να πάρω αποφάσεις, να σταματήσω ο ρουσφέτι στην Ελλάδα. Αυτό πίστευε. Αυτό ήταν το προσωπικό του όραμα. Θα σταματήσω το ρουσφέτι στην Ελλάδα. Αυτό σήμαινε, να μην το πω τώρα, δε θέλω να συγκρίνω αλλά είμαι Έλληνας και θα πάρω το διεθνές βραβείο Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή είναι απ’ αυτά που λες δε γίνονται. Πώς έγινε; δεν έκανε πίσω με τίποτα. Οι πιέσεις που του ασκούσαν τότε οι συνάδελφοί του από το ίδιο κόμμα που προερχόταν, θα έλεγα ότι ήταν πιο μεγάλες από τις πιέσεις που του ασκούσε όλη η αντιπολίτευση μαζί. Δεν ήθελε να υποχωρήσει, εννοείται ότι η βασική κριτική ήταν “κάνε πίσω γιατί δεν θα μας ψηφίσει κανένας”, υπάρχει μια πολύ μικρή ομάδα που τον στηρίζει τον Πεπονή που δεν ήταν πάνω από 25 βουλευτές όταν μπαίνει ο νόμος. Και να σας πω και το εξής γιατί αυτό είναι προσωπική μαρτυρία και την καταθέτω. Είμαι μπροστά σε σκηνή που τηλεφωνεί υψηλά ιστάμενο κυβερνητικό στέλεχος να του μεταφέρει την επιθυμία του πρωθυπουργού τότε, ο οποίος ασθενεί και δεν είναι στην Ελλάδα, να αποσύρει το νόμο γιατί τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της κοινοβουλευτικής ομάδας και τα σχετικά. Εκείνη τη στιγμή ο Πεπονής λέει στο συνομιλητή του ότι “οι υπουργοί δεν παίρνουν πίσω τους νόμους που έχουν καταθέσει. Έχει μόλις κατατεθεί ο νόμος, οι υπουργοί παραιτούνται, μ’ άλλα λόγια πέφτουν όρθιοι. Λοιπόν η παραίτησή μου είναι στη διάθεση του προέδρου”. Κλείνει το τηλέφωνο και εγώ είμαι εκεί και αυτή είναι η εικόνα που θέλω να καταθέσω. Ο Πεπονής έχει στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και μου λέει “περίμενε ένα λεπτό εδώ νεαρέ” και βγάζει ένα κομμάτι χαρτί το οποίο είναι διπλωμένο και μου λέει “διάβασέ το αυτό”. Το διαβάζω λοιπόν και είναι η παραίτησή του. Λέει ” Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε, σας υποβάλλω την παραίτησή μου για προσωπικούς λόγους, με τιμή…”. Και μου λέει “αυτό το χαρτί εγώ το έγραψα την πρώτη μέρα που ήρθα σ’ αυτό το υπουργείο και το ‘χω στη μέσα τσέπη σου σακακιού μου για να το δώσω όταν πρέπει σ’ αυτόν που πρέπει”. Αυτά λοιπόν είναι μεγάλα μαθήματα για μένα, για τους νέους ανθρώπους εννοώ και δείχνουν και το μέγεθος του ανδρός. Τι ήθελε λοιπόν η μεταρρύθμιση; ήθελε μεγάλη επιμονή, να μην υπολογίσεις το πολιτικό κόστος και ο Πεπονής δεν το υπολόγισε το πολιτικό κόστος, ούτε τις επανεκλογές ούτε τίποτα. Και ήθελε να ακούς και τον κόσμο. Άλλο παράδειγμα που δείχνει ότι ο ηγέτης πρέπει να έχει αυτή τη στόφα, δηλαδή πρέπει να έχει όραμα. Το πρώτο πράγμα που είχαν όλοι οι μεταρρυθμιστές ήταν όραμα. Σ’ αυτή την κατηγορία εγώ βάζω το Σάκη τον Πεπονή, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, το όραμα του εκσυγχρονισμού, το Σταύρο τον Μπένο, το όραμα της εξυπηρέτησης του πολίτη. Αυτούς, εγώ δούλεψα μαζί τους και τους έζησα από μέσα και διέκρινα σ’ αυτούς τα πάγια χαρακτηριστικά του ηγέτη, Πρώτον όραμα, δεύτερον αποφασιστικότητα, τρίτον επιμονή σ’ αυτό που κάνω, τέταρτον βλέπω το αποτέλεσμα και μόνο το αποτέλεσμα, μόνο τον τελικό στόχο, δε βλέπω ούτε τη διαδικασία που με πάει προς τα κει ούτε τα ενδιάμεσα βήματα ούτε “μπόρεσα λίγο γιατί κάποιος μ’ εμπόδισε”, “θα ξανάρθω αύριο”, “αφήστε με να ξαναδοκιμάσω”, τίποτα απ’ όλα αυτά. Ηγέτης χωρίς σκληρότητα δεν υπάρχει. Θα πρέπει πολλοί άνθρωποι να κακοκαρδιστούν, θα πρέπει πάρα πολλές συγκρούσεις να έχεις και να μπορέσεις να τις αντιμετωπίσεις. Όμως αυτοί που είπα δεν έχασαν ποτέ το στόχο. Ο στόχος ήταν ότι η δουλειά μου εμένα τελειώνει όταν θα γίνει αυτό. Αν αυτό σημαίνει ότι θα με μετακινήσει ο πρωθυπουργός 2-3 φορές, Σταύρος Μπένος παράδειγμα, αν αυτό σημαίνει ότι θα με μετακινήσει επειδή δεν έκανα καλά τη δουλειά μου υποτίθεται παρόλο που έκανα τόσα όσα δεν έκαναν όλοι οι άλλοι, Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο άνθρωπος που φέρνει στην Ελλάδα από την Task Force την ιδέα στην Ελλάδα στη μια μονάδα να μιλάει με την άλλη, μέχρι το ΣΔΟΕ, μέχρι το δηλαδή της διοίκησης έργου, σπάζοντας πυραμιδοειδείς δομές που δεν επιτρέπουν Συνήγορο του Πολίτη.

Σε αυτό το βίντεο μπορείτε να τον ακούσετε να μιλάει για την σημερινή εικόνα του Δημοσίου, τις απολύσεις και την εργασιακή εφεδρεία.

Ν. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ- Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ, ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠ.

Κοιτάζοντας τα βιογραφικά των Ελλήνων βουλευτών της σημερινής Βουλής θέλησα να δώ και το βιογραφικό του Ν. Μιχαλολιάκου και την προσφορά του στον τόπο μέχρι την δημιουργία της Χρυσής Αυγής, αλλά δυστυχώς τουλάχιστον μέχρι χθες  δεν υπήρχε στην ιστοσελίδα η παραμικρή πληροφορία.

 Ευτυχώς όμως στο βιβλίο του Γ.Θ.Κρεμμυδά -Οι άνθρωποι της χούντας μετά την δικτατορία -Εκδόσεις Εξάντας, μπορούμε να δούμε την νεανική δράση του σημερινού αρχηγού της Χρυσής Αυγής  Ν. Μιχαλολιάκου.

Αυτή είχε αρχίσει από την ηλικία των 16 1/2 ετών, όταν για πρώτη φορά ακούγεται το όνομα του με  την σύλληψη του τον Ιούλιο του 1974 έξω από την Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι ενώ  διαμαρτυρόταν  για τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

 Ήδη από  το 1973, είχε ενταχτεί  στην άκρο δεξιά οργάνωση του Κωνσταντίνου Πλεύρη «4η Αυγούστου».

Στον πρόλογο του βιβλίου, που έχει γραφτεί το 1984,  γίνεται μια γενικότερη αναφορά στα γεγονότα της εποχής και αναφέρεται και σε όλες τις υποθέσεις που εμπλέκεται ο Μιχαλολιάκος. (ο κόκκινος αριθμός είναι από ποια σελίδα του βιβλίου είναι το απόσπασμα)

 Στις 16 Δεκεμβρίου 1976 γίνεται η κηδεία του Ευάγγ. Μάλλιου που τον είχε δολοφονήσει  η 17Ν.

Ο Κρεμμυδάς περιγράφει με σαφήνεια  τα επακολουθήσαντα γεγονότα και την συμμετοχή σε αυτά του 19χρονου  τότε Μιχαλολιάκου.

 Όπως βλέπουμε λόγω απουσίας του Μιχαλολιάκου ,η δίκη χωρίζεται γι΄ αυτόν .
 Υπηρετούσε την θητεία του ως  έφεδρος αξιωματικός γιατί δεν είχε ζητήσει αναβολή λόγω σπουδών ως πρωτοετής φοιτητής του Μαθηματικού τμήματος.

Σχετικά με την στρατιωτική του θητεία λεπτομέρειες υπάρχουν στο ποστ  Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής - Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4

Το τι έγινε τελικά με την έκβαση της υπόθεσης αυτής με τα έκτροπα της κηδείας του Μάλλιου  το διαβάζουμε στο τέλος του βιβλίου.

 Ο Κρεμμυδάς παραθέτει στο τέλος του βιβλίου του σύντομα βιογραφικά από 471 χουντικούς  που αναφέρονται σε αυτό.

Διαβάζουμε λοιπόν στο βιογραφικό σημείωμα του Μιχαλολιάκου:

 Ας δούμε τώρα την υπόθεση για την οποία καταδικάστηκε σε φυλάκιση για παράβαση του ν495/76 περί όπλων και εκρηκτικών.

 Ο Μιχαλολιάκος  ενώ ήταν υπόδικος για τα επεισόδια στην κηδεία του Μάλλιου και είχε προφυλακιστεί τότε και για δύο μήνες,  κρίθηκε παρ΄ όλα αυτά κατάλληλος για   έφεδρος ανθυπολοχαγός των ειδικών δυνάμεων, στην δε μονάδα που υπηρετούσε έγινε και κλοπή όπλων όπως αναφέρει στους δημοσιογράφους και ο αδελφός του!  (Λεπτομέρειες εδώ)

Το θέμα της επιλογής για τον βαθμό του έφεδρου αξιωματικού  ,ενός δραστήριου ακροδεξιού πρωτοετούς φοιτητού υπόδικου μάλιστα για έκτροπα,  προκάλεσε  την υποβολή ερώτησης στην Βουλή από το ΠΑΣΟΚ, την απάντηση από τον Αβέρωφ πως ήδη  έχει  εκπέσει στον βαθμό του στρατιώτη και την ανταπάντηση από το ΠΑΣΟΚ που κατήγγειλε πως έφεδροι αξιωματικοί γίνονται μόνο δεξιοί και ακροδεξιοί.  

 Αφού αποφυλακίστηκε το 1980  εκδίδει το περιοδικό Χρυσή Αυγή, μέχρι τον Απρίλιο του 1984, που ανέλαβε την ηγεσία της χουντικής ΕΠΕΝ μετά όπως λέγεται από προσωπική εντολή του φυλακισμένου  Γεώργιου Παπαδόπουλου που τον είχε γνωρίσει κατά την φυλάκιση του στον Κορυδαλλό.

 Διαβάζοντας τα παραπάνω αυτόματα δημιουργείται η αίσθηση πως κάποια αόρατη χειρ τον προστάτευε  σε κάθε δικαστική εμπλοκή του, γιατί ενώ  στην υπόθεση των εκρηκτικών αρχικά του ασκήθηκε δίωξη με τον βαρύτατο νόμο 774/78 περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος σε βαθμό κακουργήματος τελικά   δικάστηκε με τον ηπιότερο 495/76 περί όπλων και εκρηκτικών σε βαθμό πλημμελήματος,  με τελικό αποτέλεσμα η ποινή του να μειωθεί στους 11 μήνες και 20 μέρες.

Αξιοσημείωτο είναι  επίσης ότι για τα επεισόδια της κηδείας Μάλλιου δεν δικάστηκε ποτέ!

Ο πρώην υπαρχηγός του Χάρης Κουσουμβρής, στο βιβλίο του "Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής" (http://www.mediafire.com/?3u3da57cuu8n813)  σαφώς υπονοεί την υπόγεια σχέση του Μιχαλολιάκου με την αστυνομία και την ΚΥΠ.

Τον κατηγορεί πως έδωσε "συναγωνιστές" του στην Ασφάλεια και τον κατηγορεί επίσης ότι ενώ σε ομιλία που έκανε ο ίδιος το 2001 για τα Ίμια, ενώ του είχε δώσει γραμμή να καταφερθεί κατά των αστυνομικών, χαρακτηρίζοντας τους νταβατζήδες και προαγωγούς, βγήκε μετά από αυτόν ο ίδιος και είπε ότι οι αστυνομικοί είναι παιδιά του λαού και δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν μαζί τους  και πως όποιοι βρίζουν εμάς βρίζουν και την αστυνομία, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δείξει πως μόνο αυτός είναι ικανός και πετυχαίνει να ελέγχει τους ακραίους !

Φωτίζει επίσης τις σκοτεινές σχέσεις όλου του ακροδεξιού φασιστικού χώρου , τις συμμαχίες τους και τις αντιθέσεις τους, καθώς και τις αλληλοκατηγορίες  μεταξύ τους.

Για τα αναφερόμενα στο κείμενο κόμματα της ακροδεξιάς οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να διαβάσουν το ποστ μου Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

 Όπως μπορεί να δει κανείς, ο Πλεύρης είναι το 1982 ο καλύτερα μισθοδοτούμενος, ακολουθούμενος από τον  καταδικασμένο μετέπειτα σε 9 χρόνια κάθειρξη για εκβιασμό των επιχειρηματιών Λάτση και Αγγελόπουλου, Μιχαλόπουλο και ο Μιχαλολιάκος  παρά το ότι τότε είναι μόνο 25 χρονών ακολουθεί από κοντά ως τρίτος.

Στον αγγελικό αυτό κόσμο της ακροδεξιάς από ότι φαίνεται είναι αυτονόητο όταν σε συλλαμβάνουν να εγκαταλείπεις κάθε "αγωνιστική" διάθεση και να  συνεργάζεσαι με τις αρχές, εξασφαλίζοντας έτσι πιθανώς την ευνοϊκότερη μεταχείριση σου, και απ΄ ότι φαίνεται τελικά και την μηνιαία μισθοδοσία σου, όπως διαπιστώνουμε από το  έγγραφο αυτό που δεν έχει διαψευστεί από κανένα από όσους αναφέρει!

Χαρακτηριστικά ο μεν Πλεύρης στις 5-10-1977 ήταν συγκατηγορούμενος μαζί με τον Αριστοτέλη Καλέντζη. Αυτός ,σαν ηθικός αυτουργός και ο Καλέντζης σαν βομβιστής. Ο Πλεύρης αθωώθηκε και ο Καλέντζης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλακή.

 Ο Καλέντζης σε βιβλία που έγραψε από τις φυλακές αφού τον στολίζει δεόντως με χαρακτηρισμούς όπως  "χαζοχαφιές της ΚΥΠ", "αργυρώνητος απατεωνίσκος", "χαφιές της πεντάρας", "σεσημασμένος ρουφιάνος" αποκαλύπτει ότι σε κατάθεση του στον ανακριτή ο Πλεύρης αναφέρει:

Κατά μήνα Οκτώβριον 1976 υπέβαλα εις την Γεν. Ασφάλειαν Αθηνών έγγραφον αναφοράν, παραδοθείσαν εις χείρας του Διοικητού αυτής Καραθανάσην, προ αυτού δε παραδοθείσαν εις τον αστυνόμον Γουρνιά ουδόλως ενεργήσαντα, εις την οποίαν ανέφερα ότι οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Γερονικολάου είχον συγκροτήσει ομάδα τελείως άσχετον με το κόμμα της 4ης Αυγούστου, η οποία θα προέβαινε εις εκνόμους ενεργείας. Επίσης ανέφερα ότι ο Καλέντζης έκρυβε όπλα και θα πρέπει να είχε τοποθετήση ταύτα εις το σημείο εις το οποίο είχε κρύψει τον πολύγραφο. Σημειωτέον ότι υπέδειξα εις τούτους, δηλ. την ασφάλεια και τον τρόπον εντοπίσεως του πολυγράφου." 

Λεπτομερέστερα αυτή την ιστορία μπορεί να την διαβάσει κανείς εδώ.

Ακολουθώντας τα χνάρια του τέως αρχηγού του και ο Μιχαλολιάκος στην συμπληρωματική του κατάθεση της 27-7-78, όπως διαβάζουμε στο XYZ Contagion "εδωσε" τα ονόματα από  8 συναγωνιστές του, γνωστούς του και φίλους του και διαβάζουμε σε σαρκαστικό σχόλιο πως:

Οχι άσχημα για μια “Β’ συμπληρωματική κατάθεση”, από έναν “σκληρό αγωνιστή που καταδιωκόταν για τις ιδέες του”. Ούτε που θα ήθελε να μάθει ο τωρινός χρυσαυγίτης πόσους έδωσε στην κύρια κατάθεση. Και βεβαίως, η ημερομηνία (Πέμπτη 27/07/1978) έχει μεγάλη σημασία, μιας και ο Νίκος Μιχαλολιάκος ήταν ο πρώτος που συνελήφθη. Συνεπώς, ενδέχεται να είναι βάσιμες οι κατηγορίες των πρώην συναγωνιστών του σε αυτήν την υπόθεση, ότι δηλαδή αυτός μίλησε και τους έδωσε όλους.

Στο βιβλίο του ο Κουσουμβρής παραθέτει  σε φωτοτυπία την κατάθεση αυτή του Μιχαλολιάκου  και φωτίζει με γλαφυρό τρόπο την προσωπικότητα του φύρερ της Χρυσής Αυγής  με πλήθος από κοσμητικά επίθετα.

Η εξήγηση της λεζάντας Homo Nordicus  είναι η εξής:

Πρώτος ο αμερικανός ανθρωπολόγος  William Z. Ripley, έγραψε το βιβλίο  The Races of Europe (1899) και κατέταξε τις φυλές της Ευρώπης σε 3 ενώ αργότερα ο Egon Freiherr von Eickstedt βασισμένος στις μελέτες του Ripley τις κατέταξε στο βιβλίο του Rassenkunde und Rassengeschichte der Menschheit (Ethnology and the Race History of Mankind)  σε 4 με βασική και υπερέχουσα βέβαια τους Nordic τους Βόρειους κυρίως τους Τεύτονες, που χαρακτηριστικό δείγμα είναι ο Μιχαλολιάκος!

Με το ψευδώνυμο Nordicus to 1932 o αμερικανός, γερμανικής καταγωγής Louis Leo Snyder (19071993) έχοντας δει  τις ναζιστικές συγκεντρώσεις έγραψε το προφητικό βιβλίο The Iron Fist in Germany στο οποίο προέβλεπε την ανοδο του Χίτλερ στην εξουσία, την συμμαχία του με τον Μουσολίνι , τον πόλεμο με την Γαλλία και τις επιθέσεις στους Εβραίους.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΖΙΑ

 Η γελοιογραφία αυτή του ΜΠΟΣΤ είναι από το τεύχος 5 του περιοδικού ΑΝΤΙ της 2-11-1974.

Σατιρίζει τους 5 χουντικούς πρωτεργάτες της δικτατορίας που βρισκόντουσαν σε περιορισμό στην Τζιά.

Επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται τα γεγονότα εκείνης της εποχής έγραψα μια σύντομη ιστορική αναδρομή με τις σχετικές επεξηγήσεις της γελοιογραφίας.

Αυτός που ψάχνει για ζάχαρη είναι ο Παπαδόπουλος.

Όταν ήταν, αντισυνταγματάρχης και  διοικητής  της 117ης ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού), η οποία έδρευε στην Ορεστιάδα, από κακή συντήρηση είχαν ακινητοποιηθεί αρκετά οχήματα της μοίρας. Ο Παπαδόπουλος σε πόρισμα που έστειλε στο ΓΕΣ πρόβαλε τη θεωρία της κομμουνιστικής συνωμοσίας, οργανωμένης από τον  παράνομο τότε μηχανισμό του ΚΚΕ.

Πριν το πόρισμα να φτάσει στο ΓΕΣ, 3 δεξιές εφημερίδες, η Ακρόπολις, ο Εθνικός Κήρυξ, και ο Ελληνικός Βορράς το  δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους .

Ο Ελληνικός Βορράς ανέφερε εσφαλμένα ότι, σύμφωνα με το πόρισμα, χρησιμοποιήθηκε ζάχαρη για το σαμποτάρισμα τεθωρακισμένων.

Οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής δικαιοσύνης, αφού απάλλαξαν τους  ψευδώς κατηγορηθέντες και βασανισθέντες φαντάρους, άσκησαν δίωξη στους βασανιστές τους και για ηθική αυτουργία στον Παπαδόπουλο, ο οποίος όμως απαλλάχτηκε με βούλευμα 2 μέρες πριν την δίκη του.

Αυτός που ψάχνει για γόπες είναι ο Παττακός που είδε κάποιον πολίτη που ενώ οδηγούσε  το αυτοκίνητο του ανεβαίνοντας την Σταδίου πέταξε την γόπα του στον δρόμο. Ο Παττακός  τον ανάγκασε να σταματήσει και να την μαζέψει.

Αυτός που ψάχνει για τους αδελφούς του είναι ο Μακαρέζος που είχε χαρακτηρίσει τους άλλους δύο πρωτεργάτες της δικτατορίας ως αδελφούς του.

Αυτός που δεν λερώνει τα χέρια του  είναι ο Λαδάς ο οποίος είχε δηλώσει "πως φεύγει με καθαρά χέρια" Κατά  τη διάρκεια της Δικτατορίας το όνομά του είχε εμπλακεί σε χορηγήσεις «θαλασσοδανείων », ενώ είχε δημιουργηθεί  ζήτημα με τους διορισμούς δύο εξαδέλφων του, ως δείγμα ευνοιοκρατίας. Συγκεκριμένα, ο ένας διορίστηκε στρατηγός και διοικητής της ΑΣΔΕΝ ενώ ο έτερος τοποθετήθηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών.

Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ. 

Τέλος αυτός που ψάχνει για γαρδένιες είναι ο Ρουφαγάλης της ΚΥΠ που δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα  με αυτήν αλλά κυρίως ενδιαφερόταν για τον  παράνομο πλουτισμό του ,τον τζόγο και να διασκεδάζει στα μπουζούκια με νεαρά μοντέλα προσφέροντας αφειδώς γαρδένιες.

 Είχε παντρευτεί το μοντέλο Ντέλα, σήμερα μετά τον τρίτο γάμο της  Ντέλα Rounick η οποία έχει περιγράψει σε βιβλίο της την ντόλτσε βίτα που έζησε με τον Ρουφογάλη και την λεγόμενη "καλή" κοινωνία της εποχής.(Γλαφυρά αποσπάσματα εδώ)

Μετά την πτώση της χούντας ο Παπαδόπουλος είχε μείνει αρχικά, με ένα ιδιότυπα σύστημα φρούρησης,  στην βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο Λαγονήσι  ενώ οι υπόλοιποι πραξικοπηματίες κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, μέχρι τις 23 Οκτωβρίου  που μεταφέρονται  τελικά υπό περιορισμό στην Τζιά.

Μάλιστα στις 18 Οκτωβρίου ο Παπαδόπουλος υποβάλλει και μήνυση για παράνομη απομόνωση και παραβίαση του απορρήτου της αλληλογραφίας του!

Οι φωτογραφίες είναι από την εκτόπιση τους στο νησί.

 Βέβαια ο περιορισμός τους εκεί ήταν σαν διακοπές γιατί έμεναν στο ξενοδοχείο  Καρθαία που βρίσκεται στο λιμάνι της Κέας την Κορησσία πάνω στον παραλιακό δρόμο στην αρχή της αμμουδιάς του Αγ. Γεωργίου.

Έχοντας μείνει προ 2τιας στο ίδιο ξενοδοχείο, που έχει ανακαινιστεί από τότε, έβγαλα και την παρακάτω φωτογραφία με την θέα από την βεράντα του δωματίου μου.

 Την 1η Νοεμβρίου 1974 η Ολομέλεια των εφετών αποφάσισε την ποινική τους δίωξη για εσχάτη προδοσία.

Ο Παπαδόπουλος κάνει προσφυγή στο συμβούλιο Επικρατείας κατά της 839 κοινής Υπουργικής απόφασης των υπουργών Δικαιοσύνης και Δημοσίας τάξης με την οποία και εκτοπίστηκε για 3 μήνες στην Κέα. Η προσφυγή απορρίφτηκε στις 14 Μάιου 1975.

Στην Αυγή της Κυριακής 3 Νοεμβρίου ο ΜΠΟΣΤ γράφει με το γνωστό χιούμορ και την ορθογραφία του:

Πόσον γρήγορα περνούν αι ημέρε..Μπήκαμε εσίως εις τον νέον μήνα Νοέμβριον.

Πρέπει πάλιν να ετοιμάσομαι 120.000 δραχμάς δια το ξενοδοχείο "Καρθέα" πριν έβρη  αφορμήν ο ξενοδόχος  κε μας τους στείλη ποσο.

Στις 23 Δεκεμβρίου 1974 μεταβαίνει στο νησί εφέτης ανακριτής μαζί με τους δικηγόρους τους για να πάρει τις απολογίες τους και αυτοί ζητάνε και λαμβάνουν 20 μέρες προθεσμία.

Στις 14 Ιανουαρίου 1975 προφυλακίζεται ο πρώτος από όλους τους πραξικοπηματίες ο Ιωαννίδης και την ίδια μέρα επανέρχεται ο εφέτης ανακριτής στην Τζιά.

Ο Παπαδόπουλος στην ουσία αρνείται να απολογηθεί  και τις επόμενες μέρες το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι χουντικοί.

Στις 20 Ιανουαρίου αργά το βράδυ  η πυραυλάκατος  "Ευνίκη" μεταβαίνει στην Τζιά  τους παραλαμβάνει και έτσι από τις 21 Ιανουαρίου οι πραξικοπηματίες  μεταφέρονται στις φυλακές Κορυδαλλού. 

Οι φωτογραφίες από την μεταφορά του Λαδά και του Παττακού με την "Ευνίκη"

Η συνέχεια από δω και πέρα είναι γνωστή.

Οι φωτογραφίες καθώς και αρκετά στοιχεία είναι από το βιβλίο του δημοσιογράφου Γ.ΚΡΕΜΜΥΔΑ : ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ- ΕΞΑΝΤΑΣ 1984